«Αστέρας πολύφωτος» (Μ. Βασίλειος)
Την 1η Ιανουαρίου τιμούμε και τη μνήμη του Μ. Βασιλείου. Οι γονείς του Μ. Βασιλείου ανήκαν σε ονομαστές μορφωμένες και εύπορες οικογένειες. Η οικογένεια του πατέρα του, που τον έλεγαν επίσης Βασίλειο, καταγόταν από τον Πόντο, της μητέρας του, της Έμμέλειας από την Καππαδοκία.
Η Μακρίνα και ο Βασίλειος είναι τα πρώτα από τα 9 παιδιά (4 αγόρια, 5 κορίτσια) της αγαπημένης οικογένειας του Βασιλείου και της Έμμέλειας. Ακολουθούν ο Ναυκράτιος, έγινε δικαστικός και πέθανε μοναχός. Ο Γρηγόριος έγινε επίσκοπος Νύσσης, ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους και αγωνιστές της Εκκλησίας μας. Ο Πέτρος, πολύτιμος συνεργάτης του Βασιλείου, έγινε αργότερα, επίσκοπος Σεβάστειας.
Τελειώνοντας τις σπουδές στην Καισάρεια, πήγε στην Κωνσταντινούπολη. Ή Πόλη ήταν τότε ονομαστή για τους ρήτορες και τους φιλοσόφους της. Οι επιδόσεις του Βασιλείου σε όλους τους τομείς της γνώσης εντυπωσίασαν τον ξακουστό και σπουδαίο τότε καθηγητή, τον ειδωλολάτρη Λιβάνιο. Κατόπιν, ο ανήσυχος πνευματικά, Βασίλειος έφυγε για το «κλεινόν άστυ», την Αθήνα, όπου σπούδασε φιλολογία, ρητορική, φιλοσοφία (ηθική, φυσική και μεταφυσική), Ιατρική.
Θα βαδίσει το δύσκολο και τιμημένο δρόμο της ολοκληρωτικής αφιερώσεως στον Θεό. Μοιράζει όλη του την περιουσία στους φτωχούς και επισκέπτεται τα μοναστικά κέντρα της Συρίας, Μεσοποταμίας, Παλαιστίνης. Στον Πόντο, ιδρύει ένα ησυχαστήριο και εκεί μαζί με τον επιστήθιο φίλο του τον Γρηγόριο, προσεύχονται, ασκούνται, μελετούν την Αγ. Γραφή. Οι καιροί, όμως, είναι δύσκολοι για την εκκλησία από τον αρειανισμό. Γι' αυτό και αισθάνεται χρέος του να επιστρέψει στην Καισάρεια. Χειροτονήθηκε διάκονος και αργότερα πρεσβύτερος. Βρέθηκε μέσα στις μεγάλες αναταράξεις των αιρέσεων και πάλεψε για την ενότητα των ορθοδόξων.
Ο Μ. Βασίλειος, τον Σεπτέμβριο του 370, εκλέγεται, με τη χάρη του Θεού, επίσκοπος Καισαρείας της Καππαδοκίας, παρ' όλες τις αντιρρήσεις του και τους ενδοιασμούς του. Με τη δύναμη της πίστεως του στάθηκε και εδώ ακλόνητος στις ποικίλες επιθέσεις αιρετικών και των ισχυρών της εποχής του.
Πάντοτε παρών σε όλες τις ανάγκες των συνανθρώπων του, ιδρύει με τις πλούσιες δωρεές των εύπορων αλλά και με τον οβολό της χήρας, ένα συγκρότημα με νοσοκομείο για τους ασθενείς, ξενώνα για τους ξένους διαβάτες, γηροκομείο, λεπροκομείο, διδακτήρια για ορφανά και φτωχά παιδιά, εργαστήρια για να μαθαίνουν τέχνες κλπ. Και δεν δείχνει την αγάπη του, μόνο χτίζοντας και συντηρώντας αυτή την «πόλη του ελέους», την «Βασιλειάδα», αλλά ο ίδιος , ως ένας απλός εθελοντής. Επισκέπτεται τους αρρώστους, περιποιείται τις πληγές των λεπρών, παρηγορεί τους πονεμένους....
Ο Βασίλειος αν και ήταν μόλις 49 ετών, είχε καμφθεί από πλευράς υγείας. Η αυστηρή ασκητική ζωή, μαζί με τις φροντίδες του και τους κόπους του, τον κατέβαλαν. Την 1η Ιανουαρίου 379 μ.Χ., αφού κοινώνησε των Άχραντων Μυστηρίων και επανέλαβε τα λόγια του Χριστού στο Σταυρό, «Πάτερ εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» (Λουκ. 23, 46) έκλεισε τα μάτια του στη Γη για να τα ανοίξει στο ανέσπερο φως της αιωνιότητας.
Πέρα απ’ όσα αναφέραμε για τον Μ. Βασίλειο (σοφός, κοινωνικός εργάτης, στυλοβάτης της Αλήθειας, συμπαραστάτης των πονεμένων, αλύγιστος αγωνιστής), υπάρχει ο ίδιος ο άνθρωπος, η εξαγιασμένη προσωπικότητα του. Αυτό που είναι και το δυσκολότερο για να πετύχει κανείς! Απαιτητικός από τον εαυτό του, στο να αγωνίζεται να ζει ότι πιστεύει και κηρύττει.
Ένας γνήσιος Χριστιανός! Ένας γνήσιος Ιεράρχης 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου