Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/01/'17)

Κύριον Ζήσην Τουλιτσατον, δικηγορον. Αγαπητέ κύριε Τουλιτσατο, σας γράφω για δήλωση ατυχήματος γιατί ο συμπατριώτης μας ασφαλιστής κ. Γιάννης Σβορώνος (είναι απ' τα Σβορωνάτα) μου συνέστησε το όνομα σας, τέλος πάντων. Είμαι επαγγελματίας χτίστης οικοδομών με ειδικότη­τα τουβλοχτίστη αλλά και με σουβάδες αν χρειαστεί, την ημέρα του ατυ­χήματος δούλευα στη στέγη οικοδομής έξι ορόφων. Μετά το πέρας της εργασίας μου, καθάριζα τούτο και κείνο, δω και κει και είδα να έχουν πε­ρισσέψει περίπου 300 κιλά τούβλα ατόφια πυρότουβλα. Αντί να τα κατε­βάσω με τα χέρια από τη σκάλα διότι δεν ήταν και φωτισμένη ευπρεπώς, προτίμησα να τα βάλω σε ένα βαρέλι που βρήκα της πίσας και να τα κα­τεβάσω με την μικρή την τροχαλία της στέγης δια ευκολία και ταχύτητα από τη στέγη στο πεζοδρόμιον. Λοιπόν, τι κάνω. Σπρώχνω το βαρέλι στο κενό κρεμάμενον με τη στήριξη τροχαλίας, το γιομίζω με τα 300 κιλά πυ-ρότουβλα, τα αφήνω να κρέμονται εκεί στον αέρα και κατεβαίνω στον δρόμο (πεζοδρόμιον). Τότε πιάνω και λύνω το σκοινί που συγκρατεί και φρενάρει, κρατώντας το σφιχτά με τα χέρια για να εν συνεχεία αμολή­σω και να κατεβάσω αργά και σταθερά. Τώρα, λάβετε με υπόψιν όπως γράφω και στο έντυπον που μου έδωσε ο κ. Γιάννης Σβορώνος (συμπα­τριώτης μας), τέλος πάντων είμαι βάρους 62 κιλά. Ξαφνιασμένος από ένα δυνατό ξαφνικό τράβηγμα τα έχασα και τέλος πάντων ξέχασα να αμολήσω το σκοινί. Όπως το φαντάζεστε έτσι έγινε, δηλαδή, απογυώθηκα και ξεκίνησα μια ταχαία άνοδο προς τα επάνω παράλληλα με την οι­κοδομή και μήπως το ξέχασα, είμαι βάρος με 62 κιλά, αν και το έχω ξα­ναγράψει άνωθεν. Τέλος πάντων, στο τρίτο πάτωμα έγινε το κακό γιατί εκεί συναντηθήκαμε με το βαρέλι κατερχόμενον ταχαίως και τώρα έτσι εξηγούνται και τα κατάγματα κρανίου και της ωμοπλάτης (αριστερής). Τέλος πάντων η συνάντηση μου με το βαρέλι κάπως επιβράδυνεν την άνοδο της πορείας προς την στέγη και συνέχισα να ανεβαίνω μέχρι που τα δάχτυλα μου χώθηκαν μέσα στον τροχό απ' το βαρουλκάκι, τέλος πά­ντων μέχρι τότε τα είχα καταφερι να βρω τον εαυτόν μου και να νικάω τον πόνο και να κρατάω γερά το σκοινί στο χέρι παρά τον πόνο στο χέρι. Την ίδια στιγμή ακριβώς που φτάνω εγώ στην στέγη, φτάνει και το βαρέλι στον κάτω προορισμό του και σκάει στο πεζοδρόμιον και του φεύγει τε­λείως ο πάτος του. Τώρα, τέλος πάντων, ελευθερωμένο από τα τρακόσα κιλά πυρότουβλο βάρους 300 κιλών, το πολύ-πολύ το βαρέλι να ζύγιζε 30 κιλά και μπορεί και πιό ολίγον. Τώρα βέβαια καταλαβαίνεται ξεκίνησα μιά γρήγορη κάθοδο παράλληλη στην όλη διάρκεια του ύψους της οικοδομής και, τέλος πάντων, στο τρίτο (3ο) περίπου πάτωμα συναντήθηκα με το βα­ρέλι που ξένοιαστα ανέβαινε και τέλος πάντων αυτό εξηγεί τα κατάγμα­τα στους στραγάλους και στο κάτωθι μέρος το σωματικόν μου. Τέλος πά­ντων, αυτή τη φορά η σύγκρουση μου με το βαρέλι με φρενάρισε αρκε­τά ώστε να μαλακώσι την πτώση μου πάνω στο σωρό με τα τρακόσα κιλά πυρότουβλα. Και τώρα περιγράφω και μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι μετά από όλα αυτά και ξαπλωμένος κατάχαμα ακινητοποιημένος από τον πόνο κυττάζοντας το αδειανό βαρέλι να κρέμεται έξι πατώματα πά­νω μου, χάνω τις αισθήσεις μου και, τέλος πάντων, αμολάω το σκοινί. Αυ­τό είναι, εδώ τέλος. Σοφοκλής Δρακάτος, Σπερχειού 36Α, Δραπετσώνα Πειραιώς. Επίσης όλα μου τα στοιχεία τα έχει ο κ. Γιάννης Σβορώνος (συμπατριώτης μας από τα Σβορωνάτα) και σας το στέλνω αυτό, τέλος πάντων, σαν επιστολή επιδή για τύπου γραφτό κανονικής δηλώσεως δεν θα τα καταφέρω και γι' αυτό γράφτε εσείς που ξέρετε ό,τι γράφτε και για λογαριασμό μου υπογράψτε, μπας και βρω κανένα δίκιο κι αποζημιω­θώ για τη ζημιά που έπαθα κι έμεινα τέζα ακίνητος με γύψο πάνω κάτω σαν πόδι μέσα σε κάλτσα και με χωρίς μεροκάματο. (Επιστολή εργάτη νοσηλευόμενου με κατάγματα στο ΚΑΤ Κηφισιάς, 1986)

Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/01/'17)

Οι Τρεις Ιεράρχες (30^η  Ιανουαρίου)

Η ανατροφή και η μόρφωση των παιδιών ήταν ένα θέμα που ενδιέφερε τους Τρεις Ιεράρχες ιδιαίτερα γι’ αυτό και πολλές είναι οι συμβουλές τους προς γονείς και παιδαγωγούς:

Λέει ο Μ. Βασίλειος: «Να προσέχουν τα παιδιά με ποιους συναναστρέφονται, να προσέχουν ποιους κάνουν φίλους. Όπως ο μολυσμένος αέρας, όταν τον εισπνεύσουμε, αφήνει μέσα μας χωρίς να βλέπουμε την αρρώστια, έτσι και το κακό περιβάλλον αφήνει μέσα στη ψυχή του παιδιού τη μόλυνσή του.» Κι όταν διαβάζουν τα παιδιά (και όλοι μας) να κάνουν όπως οι μέλισσες που με πολλή σοφία τρυγούν από κάθε άνθος, μόνο ότι είναι χρήσιμο.

Οι γονείς οφείλουν να φροντίζουν για τη μόρφωση των παιδιών τους περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Οι γονείς που δε φροντίζουν για τη μόρφωση των παιδιών τους θεωρούνται φονιάδες, γιατί η μόρφωση είναι που θα καλλιεργήσει την ψυχή του παιδιού» Οι γονείς οφείλουν ακόμα να συμβουλεύουν τα παιδιά τους, γιατί κατά το Μέγα Βασίλειο:  «Άνθρωπος που δεν συμβουλεύεται άλλον μοιάζει με ακυβέρνητο πλοίο, που έχει παραδοθεί στη δύναμη των ανέμων». Σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να τα επιπλήττουν συνεχώς γιατί, όπως τονίζει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Όποιος επιπλήττει τους νέους χωρίς συγχρόνως να τους παρηγορεί, τους κάνει σκληρότερους. Διότι δεν μπορούν να σηκώσουν το φορτίο των συνεχών ελέγχων και γι’ αυτό και με βιαιότητα αντιδρούν. Για να προλάβουμε λοιπόν τους πόνους που προκαλούν οι έλεγχοι, πρέπει να τους συνοδεύουμε με λόγια καλοσύνης» Ο Μ. Βασίλειος: «Είναι αποτελεσματικότερη η παιδαγωγία που γίνεται με λογικό και ήπιο τρόπο, παρά εκείνη που έχει ως αιτία της το θυμό και την οργή.»

Θέλοντας να χτυπήσουν διάφορα ελαττώματα των ανθρώπων και να τους βοηθήσουν να διορθωθούν λένε:  Για την πλεονεξία λέει ο Μ. Βασίλειος: «Ο άρτος που κατακρατείς ανήκει στον πεινασμένο. Τα ρούχα που εσύ φυλάγεις στις αποθήκες σου ανήκουν σ΄ αυτούς που δεν έχουν. Τα παπούτσια που μένουν αχρησιμοποίητα στο σπίτι σου ανήκουν στους ξυπόλυτους.» «Το χρυσάφι δε βρέθηκε για να δενόμαστε μ΄ αυτό, αλλά για να λύνουμε τους δεμένους.»  «Δεν είναι φτωχός εκείνος που δεν έχει τίποτε, φτωχός είναι όποιος επιθυμεί πολλά. Δεν είναι πλούσιος εκείνος που έχει πολλά, αλλά εκείνος ο οποίος τίποτε δεν έχει ανάγκη.»

Κλείνοντας παραθέτουμε τις συμβουλές τους για τη φιλία που αποκτούν ξεχωριστή σημασία στο σημερινό κόσμο που οι άνθρωποι έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη, καλούς και πιστούς φίλους, για να βαδίσουν μαζί το δύσκολο δρόμο της ζωής. Λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Τίποτα αντάξιο δεν υπάρχει του πιστού φίλου» όμως: «Σε καμιά περίπτωση της ζωής σου να μην κάνεις φίλο τον άνθρωπο τον πονηρό» γιατί: «Σε ψυχές διεφθαρμένες, τίποτε απ’ τα καλά δεν είναι αξιόπιστο». Και συμπληρώνει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Πολύ πιο εύκολα μπορεί κανείς να σηκώσει με τους φίλους του την πιο ανυπόφορη συμφορά παρά μονάχος του την πιο μεγάλη ευτυχία».

Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/01/'17)

Ο Παύλος στη Θεσσαλονίκη (Πραξ. ιζ’ 1-10 ).

            Ο Παύλος, σύμφωνα με την συνήθεια του, «κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ», όπως λένε και οι Πράξεις άρχιζε το κήρυγμα του από τους Εβραίους. Με τον κατάλληλο τρόπο επί τρία κατά συνέχεια Σάβ­βατα τους μιλούσε για το Χριστό. Κυρίως δύο πράγματα τους ανέπτυσσε: Πρώτον μεν, ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, τον οποίο με τόσο πόθο περίμεναν. Και δεύτερον, ότι σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να χαρίσει τη σωτηρία σε όλους τους ανθρώπους. Όλα δε αυ­τά τα επικύρωνε με χωρία της Αγίας Γραφής, μέσα στα ο­ποία καθαρότατα είχε προφητευτεί η έλευση του Χρι­στού, η Σταύρωση και η Ανάστασή Του. «Διελέγετο», δηλαδή συνομιλούσε με αυτούς. Έλεγε αυτός, ρωτούσαν εκείνοι, τους έλυνε απορίες, όπου δεν καταλάβαιναν, τους τα έλεγε πιο απλά. Ο Παύλος ήταν βέβαια ρήτορας μεγάλος. Αλλά εδώ χρησιμοποίησε τη φιλική συνομιλία. Ήξερε ότι η προσωπική επικοινωνία και συνο­μιλία για τα ζητήματα της πίστης, φέρνει μεγάλα αποτελέ­σματα.

Δεν έχουμε όλοι το χάρισμα και την. ικανότητα να κάνουμε κηρύγματα στην. εκκλησία ή σε συγκεντρώσεις. Αλλά τί μ’ αυτό; Ιεραποστολική εργασία δε γίνεται μόνον με τα κηρύγματα. Γίνεται και με την προσωπική επικοινω­νία, με την οικοδομητική συνομιλία και συζήτηση, που θα κάνουμε με καθένα από τους γύρω μας ανθρώπους. Χωρίς να το θέλουμε, ακούμε συχνά τόσες μάταιες, επιζή­μιες συζητήσεις. Σκεφθή­καμε τάχα, ότι πολλά  κακά θα είχαν προληφθεί, αν εμείς ανοίγαμε το στόμα μας, να πούμε δυο χριστιανικά λόγια; Μπορούμε πάντα να επικοινωνήσουμε με τους άλλους και να πούμε με τρόπο απλό δυο λόγια Θεού. Και πιο πολύ, να επισκε­φθούμε έναν άρρωστο, έναν πικραμένο, έναν πατέρα που ο θάνατος τού πήρε το παιδί, έναν αμαρτωλό, που η ενοχή τού δηλητηριάζει τη ζωή, να μεταδώσουμε τα παρηγορητικά κι' ενισχυτικά λόγια του Χριστού.  Αυτή η προσωπική επικοινωνία, αυτή η ιεραποστολή, είτε σε γνωστούς είτε σε αγνώστους, φέρνει μεγάλα αποτελέσματα. Και δεν χρειάζεται πολύς κόπος. Χρειάζεται μόνον αγάπη και καλοσύνη προς τους άλλους...

Αλλά στο θρίαμβο της χριστιανικής πίστης ήρθε να αντιδράσει η μικρότητα πονηρών ανθρώπων. Και να, σε λίγο οι αλήτες ξεχύθηκαν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, και φώ­ναζαν και κατηγορούσαν τον Παύλο και το Σίλα, ως επα­ναστάτες και προδότες κατά του αυτοκράτορα. Κατηγορία «επ’ εσχάτη προδοσία», η οποία φαινόταν αληθινή, διότι οι δύο Απόστολοι κήρυτταν πρά­γματι «Χριστόν βασιλέα».  Ο Χρι­στός δεν διεκδικούσε βέβαια το θρόνο του Καίσαρα. Εδώ φαίνεται η δολιότητα και σατανικότητα αυτών των ανθρώπων. Ξέρουν και διαστρέφουν την αλήθεια. Και τέτοιοι άνθρωποι δεν λείπουν από κάθε εποχή. Ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε για την εποχή του ότι «ἡ ἀλήθεια τὴν γῆν κατέλιπε· καὶ οἱ συκοφάνται τὸ ψεῦδος πιπράσκουσι (=εμπορεύονται)  ἀλλήλοις ψευδόμενοι». Και τί κερδίζουν με αυτά οι συκοφάντες; Την περιφρόνηση των ανθρώ­πων και την οργή του Θεού. Η αλήθεια θα λάμψει, ο συκο­φαντημένος θα δικαιωθεί, ενώ αυτοί θα εξευτελισθούν. Ο ί­διος ο Θεός, ο προστάτης κάθε αθώου και αδικούμενου, θα ξεσκεπάσει τα μοχθηρά ψεύδη και θα περιφρουρήσει τον αθώο.  «Ἀδικοῦντες  μεν πολλοὶ,  ἀδικούμενος  δε οὐδὲ εἷς», λέει ο Χρυσόστομος. Και εννοεί ότι οι αδικούντες, οι συκοφάντες, οι ψευδολόγοι, δεν μπορούν στην πραγματικότητα να βλάψουν ουσιαστικά κανένα. Μπο­ρεί να δημιουργήσουν για λίγο πειρασμούς στον αδικούμε­νο, αλλά αυτός στο τέλος με την βοήθεια του Θεού, θα βγει νικητής, θα δει ότι και δια μέσου των αντιδράσεων και των συκοφαντιών και των διωγμών πραγματοποιείται πάντοτε το σχέδιο του Θεού.

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

ΠΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΓΡΗΓΟΡΑ

ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΙ Ο ΓΕΝΑΡΗΣ

ΚΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΔΕ ΜΑΣ ΛΗΣΜΟΝΑ

-ΚΑΙ ΜΗ ΜΕ ΑΠΟΠΑΡΕΙΣ-

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΕΙΚΟΣΙΕΝΝΙΑ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΕΝΤΕΚΑΜΙΣΙ

ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ!!

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Από το χθεσινό μας Κύκλο (08/01/'17)

Οι Άγιοι 38 πατέρες του Σινά (14η  Ιανουαρίου)

Σπάθαι τὸ πράξαν ὧδε τοὺς πολλοὺς φόνους,
Τὸ δ' αὖ πεπονθός, ἄνδρες ἀρετῆς φίλοι.
Ἀββάδας ἀμφὶ τετάρτῃ καὶ δεκάτῃ κτάνε χαλκός.

Οι Άγιοι αυτοί Πατέρες ζούσαν μέσα στις σπηλιές του όρους Σινά την αγία μοναχική ζωή. (κατά τον 5ο αιώνα μ.Χ.).

 Αλλά η ευσεβής ζωή τους ταράζεται ξαφνικά μια μέρα, με τρόπο άγριο και αιματηρό. Στίφη βαρβάρων, που λυσσούσαν κατά της χριστιανικής πίστης, φάνηκαν στις κατοικίες των χριστιανών αναχωρητών. Στην εμφάνιση αυτή οι Άγιοι ταράζονται στην αρχή. Συνέρχονται, όμως, αμέσως και μπροστά στη σφαγή και το θάνατο δείχνουν θαυμαστή ανδρεία και αφοβία. Δεν αρνείται κανένας την πίστη του. Οι βάρβαροι τους σφάζουν μέσα στις καλύβες και τους κήπους τους και αυτοί πεθαίνουν προσευχόμενοι, ψάλλοντας ύμνους, δοξολογίες και ευχαριστίες στο Θεό. Και όπως θα έλεγε ο θεοκίνητος Απ. Παύλος, «τον καλό αγώνα της πίστης αγωνίστηκαν, το δρόμο τους τελείωσαν και την πίστη τους μέχρι θανάτου τήρησαν».

Από τα φονικά σπαθιά διεσώθησαν δύο Άγιοι, ο Σάββας και ο Ησαΐας, οι οποίοι και έθαψαν τους φονευθέντες και διηγήθηκαν τα σχετικά με αυτούς.  

  Οι Άγιοι 33 πατέρες της Ραϊθώ (14η  Ιανουαρίου)

Ὡς πρὶν Ῥαχὴλ τὰ τέκνα, νῦν τοὺς Ἀββάδας,
Κλαίει Ῥαϊθώ, συγκεκομμένους σπάθαις.

Δύο μέρες μακριά από το όρος Σινά, προς την Ερυθρά θάλασσα, ήταν η έρημος της Ραϊθώ, στο εσωτερικό της οποίας ζούσαν χριστιανοί αναχωρητές. Ήταν δε συγκεντρωμένοι πάνω σ' ένα όρος. Αλλά την ίδια μέρα , που έγινε η σφαγή των πατέρων στο όρος Σινά, οι βάρβαροι αποφάσισαν να εξολοθρεύσουν και τους πατέρες που βρίσκονταν στην έρημο της Ραϊθώ. Ο ηγούμενος της Μονής, Παύλος, ο οποίος θεωρείται ότι καταγόταν από την πόλη των Πατρών, μόλις είδε τον κίνδυνο, συγκέντρωσε τους αδελφούς όλους μέσα στο ναό και τους απηύθυνε λόγια γενναία και συγκινητικά. Τους θύμισε ότι σκοπός της ζωής τους είναι ο Χριστός και η Βασιλεία Του. Ότι γι' αυτήν ήταν όλες οι προσευχές, οι μελέτες, οι πόθοι και τα έργα τους. Και ότι τώρα τους παρουσιάζεται λαμπρότατη ευκαιρία ν' αποκτήσουν τα ωραιότερα στεφάνια, χύνοντας και αυτό το αίμα τους για τον μισθαποδότη Κύριο τους. Τους παρακίνησε επίσης να ευχηθούν, ακόμα και γι αυτούς τους δυστυχισμένους που θα τους σκότωναν. Οι πατέρες συμφώνησαν με τα λόγια αυτά, και όλοι μαζί προσευχήθηκαν. Μόλις τελείωσαν την προσευχή τους, μπήκαν στο μοναστήρι οι βάρβαροι και έσπειραν παντού το θάνατο.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (08/01/'17)

Το μυστήριο της υιοθεσίας (Ματθ. γ΄13-17 ).

 «Πρὸς τὸν πηλὸν ὁ χρυσὸς; πρὸς τὸν λύχνον ὁ ἣλιος; πρὸς τὸν σπινθήρα τὸ φῶς, ἡ πηγὴ πρὸς τὸν πιεῖν ἐπειγόμενον; πρὸς τὸν ἐκ σπέρματος ὁ ἐκ Παρθένου τεχθεὶς; ἀρκεῖ μοι τὸ καλεῖσθαὶ σου πρόδρομον, προσκυνῶ τήν εἰς τοῦτο διακονίαν.» Έτσι, όμως, πρέπει να γίνει. Όχι, βέβαια, γιατί ο Κύριος χρειαζόταν κάθαρση! «Ἀλλὰ τὴν ἐμὴν οἰκειούμενος κάθαρσιν, ἵνα συντρίψῃ τὰς κεφαλὰς τῶν δρακόντων τοῦ ὕδατος, ἵνα ἐξιλεώσῃ τὴν ἀμαρτίαν καὶ πάντα τὸν παλαιὸν Ἀδάμ ἐνθάψῃ τῷ ὕδατι, ἵνα ἁγιάση τὸν Βαπτιστήν, ἵνα πληρώ­σῃ τὸν νόμον, ἵνα τὸ τῆς Τριάδος ἀποκαλύψῃ μυστήριον, ἵνα τύπος καὶ ὑπογραμμὸς ἡμῖν πρὸς τὸ βαπτίζεσθαι γένῃται». Έτσι λιτά και δωρικά μάς παρουσιάζει ο Ιωάν­νης ο Δαμασκηνός συμπυκνωμένη όλη τη θεολογία της Βαπτίσεως.

Στη μεγαλόπρεπη επιμονή του Κυρίου, ο Ιωάννης υπακούει χωρίς αντίρρηση.  «Καὶ βαπτισθεὶς ὁ Ἰησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος».

Πολλοί νόμιζαν ανώτερο σε αξία τον Ιωάννη από το Χριστό. Υιός αρχιερέως ο Ιωάννης, έμενε στην έρημο, ζούσε μια ζωή αυστηρά ασκητική, προήλθε με θαυμαστό τρόπο από μητέρα στείρα και ηλικιωμένη, προσκαλούσε όλους με προφητικό κύρος, σε Βάπτισμα μετανοίας... ενώ ο Ιησούς «υιός κόρης ευτελούς» (κατά το φαινόμενο) και σε οικία έμενε και με όλους συναναστρέφονταν και η περιβολή του τίποτα το ξεχωριστό δεν είχε, και τώρα έρχεται στον Ιωάννη να Τον βαφτίσει... Επειδή, λοιπόν, ο λαός έκανε τέτοιες συγκρίσεις για να μην επικρατήσει αυτή η γνώμη στους πολλούς, «καὶ οὐρανοί ἀνοίγονται βαπτισθέντος Αὐτοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα κάτεισι (κατέρχεται) καὶ φωνὴ μετὰ τοῦ Πνεύματος κηρύττουσα τοῦ μονογενοῦς τὴν ἀξίαν». Αλλά επειδή πάλι θα μπορούσε να εκληφθεί ότι η φωνή, που μαρτυρεί για τον «αγαπητό Υιό» αρμόζει στον Ιωάννη, «ἦλθε τὸ Πνεῦμα ἐν εἴδει περιστερᾶς τὴν φωνὴν ἔλκον ἐπὶ τὸν Ἰησοῦν, καὶ πᾶσι δῆλον ποιοῦν, ὅτι τὸ «οὗτος» οὐ περὶ Ἰωάννου τοῦ βαπτίζοντος, ἀλλὰ περὶ Ἰησοῦ τοῦ βαπτιζομένου εἴρηται...».

Το μυστήριο του Βαπτίσματος αποτελεί την θύρα, που μας εισάγει στο ανάκτορο της Εκκλησίας. Είναι  «ὄχημα πρὸς οὐρανὸν, βασιλείας πρόξενον, υἱοθεσίας χάρισμα».

Δηλώνουμε την ώρα της Βαπτίσεως, ότι απομακρυνόμαστε οριστικά από κάθε μορφή σατανικής επιρροής στη ζωή μας. Και στην ερώτηση: «Συντάσσῃ τῷ Χριστῷ;» υποσχόμαστε «συντάσσομαι», προσχωρούμε δηλαδή στην παράταξη του Χριστού και κάτω από τη δική Του σημαία θα μείνουμε «στρατιώτες Χριστού» με ορθόδοξο φρόνημα και ήθος.

Με την ενέργεια του Πνεύμα­τος οι βαπτιζόμενοι γίνονται ζωντανά κύτταρα του Σώματος της Εκκλησίας. Πρόκειται για μια ενέργεια άλλης ποιότητος που διαπερνά, όλη την ύπαρξη του ανθρώπου και τον καθιστά δεκτικό των ενερ­γειών του Αγίου Πνεύματος.

Όταν βαπτισθήκαμε είπαμε «ἀποτάσσομαι τῷ σατανᾷ καὶ συντάσσομαι τῷ Χριστῷ». Δεν μπορείς τώρα να σκύβεις και να προσκυνάς το Χριστό με παχιά λόγια και μεγά­λους σταυρούς και μετά από λίγο με τα φερσίματα σου να σκύβεις και να προσκυνάς τον διάβολο. Τότε παραβαί­νεις την υπόσχεση που έδωσες στον Θεό ενώπιον πολ­λών μαρτύρων.

Πραγματικά γενέθλια οι πιστοί γιορτάζουμε την ημέρα της Βάπτισής μας. Τότε, που αναγεννημένοι, σε μια νέα ζωή, πολιτογραφηθήκαμε στο βασίλειο των παιδιών του Θεού.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ (8-1-2017)

Η πρώτη - για το 2017 - συνάντηση του Κύκλου μας θα λάβει χώρα την Κυριακή 8 Ιανουαρίου , στις 11:30 πμ στη Χριστιανική Εστία Λάρισας! Μη λείψει κανείς!!!