ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (21/02/2016)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεριστής  (24 Φεβρουαρίου)

            Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε περί τις αρχές του 10ου αιώνος μ.Χ. στο Πάνορμο (Palermo) της Σικελίας. Η μητέρα του ήταν αιχμάλωτη Ορθόδοξη Χριστιανή στο παλάτι του τοπικού μουσουλμάνου άρχοντος, που την είχε ως σύζυγό του και ονομαζόταν Καλλίστη.

Ο Όσιος μεγάλωνε σύμφωνα με τα ήθη των Σαρακηνών. Μόνο η μητέρα του τού μιλούσε μυστικά από την παιδική του ηλικία για τον Χριστό και όταν έγινε 14 ετών, τού φανέρωσε την αληθινή του πατρίδα, την Καλαβρία και τον προέτρεψε να μεταβεί εκεί για να βαπτισθεί. Στη συνέχεια η ευλαβής Καλλίστη τον ασπάσθηκε και του έδωσε τον Σταυρό, τον οποίο φύλασσε κρυφά, μόνη παρηγοριά στις θλίψεις της ομηρίας. Ο Όσιος διέφυγε με θαυμαστό τρόπο την καταδίωξη των Αγαρηνών και αποβιβάσθηκε στην ακτή του Στύλου, όπου  βαπτίσθηκε από τον Επίσκοπο Ιωάννη, ο οποίος του έδωσε και το όνομά του.

Ο Ιωάννης πήγαινε στην Εκκλησία, προσκυνούσε τον Σταυρό και ζητούσε εξηγήσεις για τις εικόνες. Βλέποντας τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ρώτησε: «Ποιος είναι αυτός ο ντυμένος με δέρμα καμήλας;». «Είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο προφήτης που έζησε στην έρημο και βάπτισε τον Χριστό στον Ιορδάνη. Να τον μιμηθείς, έχεις το όνομά του». Ακούγοντας ο Ιωάννης παρακάλεσε τον Επίσκοπο να του δείξει έναν ερημικό τόπο. Εκείνος του υπέδειξε ένα αρχαιότατο μοναστήρι σε δασώδη κοιλάδα, ανάμεσα στους ποταμούς Άσση και Στύλαρο. Εκεί βρήκε δύο αγίους μοναχούς, τον Αμβρόσιο και το Νικόλαο. Εκείνοι στην αρχή τον άφησαν έξω από την πόρτα, μέχρι που, θαυμάζοντας την σταθερότητά και επιμονή του, τον δέχθηκαν, για να αρχίσει την  αγγελική ζωή και να φθάσει σε ύψη αγιότητας.

Κάποτε στο Ροβιάνο, από τη μεριά του Μοναστεράτσε (Μοναστηράκι), ήταν ένας ευεργέτης που κάθε χρόνο, έδινε λίγη σοδειά στο μοναστήρι. Τον Ιούνιο ο Ιωάννης πήγε να τον βρει, παίρνοντας μαζί του ένα μικρό παγούρι κρασί. Καθώς διάβαινε, οι χωρικοί άρχισαν να τον περιπαίζουν, αλλά ο πράος Ιωάννης έδωσε σε όλους να φάνε και να πιούνε. Όλοι έτρωγαν ψωμί και έπιναν κρασί, αλλά το ψωμί δεν τελείωνε, ούτε άδειαζε το παγούρι. Μόλις το είδε αυτό ο Όσιος γονατιστός ευχαριστούσε τον Θεό όταν ξαφνικά σκοτείνιασε ο ουρανός, ενώ ήταν μεσημέρι και μια μπόρα έπεσε στον κάμπο. Οι θεριστές έτρεξαν να προστατευθούν. Μόνο ο Ιωάννης έμεινε εκεί προσευχόμενος. Μόλις κόπασε η βροχή, γύρισαν οι θεριστές για την δουλειά τους και βρήκαν θερισμένα όλα τα στάχυα, δεμένα στην σειρά δεμάτια και στεγνά. Γι' αυτό και ονομάσθηκε Θεριστής.

Ο Όσιος προείπε την κοίμησή του και το λείψανο του κατέστη πηγή θαυμάτων και ιάσεων, ώστε και οι Φράγκοι κατακτητές, ανήγειραν με τον Ορθόδοξο λαό μεγαλοπρεπή ναό προς τιμήν του. Από τότε, όμως, άρχισε ο εκλατινισμός της περιοχής και έτσι οι τελευταίοι μοναχοί εγκατέλειψαν τη μονή και μετέβησαν στον Στύλο φέρνοντας εκεί μαζί τους, όπου σώζονται μέχρι σήμερα, τα τίμια λείψανα του Οσίου και των Αγίων Αμβροσίου και Νικολάου.

Η παράδοση θέλει την εορτή της μνήμης του Αγίου αυτή την ημέρα, μαζί με την εορτή της ευρέσεως της Τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (21/02/2016)

“ΑΣΘΕΝΕΙ ΤΙΣ ΕΝ ΥΜΙΝ... ”  (Ιακ. ε΄ 14-15).

Κύριος και βασικός σκοπός του Μυστηρίου του Ευχελαίου είναι η θεραπεία των σωματικών μας ασθενειών, αυτό είναι αναντίρρητο. Τώρα εάν δεν παρέχεται σ' όλες τις περιπτώσεις η ίαση και θεραπεία στον ασθενή, αυτό είναι θέμα της θείας Προνοίας και της απείρου αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Κύριος αποβλέπει κυρίως και προπάντων στην πνευματική μας σωτηρία και λύτρωση. Κι αν η θερα­πεία αποσκοπεί στην πνευματική μας πρόοδο, μας την παρέχει. Μας την αρνείται όμως σε δύο περι­πτώσεις: Πρώτον, αν η θεραπεία αποτελεί εμπόδιο και πρόσκομμα στην πνευματική μας πρόοδο. Και δεύτερον αν η παράταση της ασθενείας μας κατερ­γάζεται τη σωτηρία και τη λύτρωση και του περιβάλλοντος μας, συζύγου, παιδιών ...

Παρέχεται όμως απαραίτητα με την τέλεση του Μυστηρίου στον πάσχοντα, παράκληση, που κάνει ελαφρότερο τον αφόρητο πόνο και το φορτίο της ασθενείας του. Ενισχύεται η υπομονή και καρτε­ρία του. Διαχέεται η ειρήνη σε περίπτωση που ο επερχόμενος θάνατος προσεγγίζει και απειλεί να δημιουργήσει γύρω από το κρεβάτι του άρρωστου σύγχυση και απόγνωση.

Κατ' ουδένα λόγο δεν μπορεί το Μυστήριο του Ευχελαίου ν' αντικαταστήσει το Μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως. Η τάση και συνή­θεια πολλών Χριστιανών να τελούν το Μυστήριο του Ευχελαίου ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προκειμένου να κοινωνήσουν, με σκοπό ν' αποφύγουν το Μυστήριο της μετανοίας και εξομολογήσεως, αποτελεί εμπαιγμό και των δύο μυστηρίων. Και «Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλ. στ' 7), σημειώνει το Πνεύμα το Άγιο. Άλλο, τώρα, θέμα αν προηγηθεί το μυστήριο της ειλικρινούς εξομολογήσεως και ακολουθήσει το μυστήριο του Ευχελαίου.

Το Μυστήριο του Ευχελαίου προσφέρεται στους ασθενείς πιστούς, που ειλικρινά μετανόησαν, σαν συμπλήρωμα της ειλικρινούς μετανοίας τους. Και φυσικά όχι για αμαρτήματα, πού επιμελώς απέκρυψαν, κατά την ώρα της εξομολογήσεως τους, άλλα για αμαρτήματα που αθέλητα λησμόνησαν από σύγχυση ή και λόγω της ασθενείας, είχαν όμως και έχουν όλη τη διάθεση και την πρόθεση της εξαγορεύσεώς τους. Ακόμη και για αμαρτήματα, που παρ' όλη την καλή διάθεση της εξαγορεύσεως, δεν είχαν τη συνείδηση, ούτε της παρεκτροπής τους, αλλ' ούτε και του βάρους της ενοχής των πράξεων ή των λόγων τους. Και όπως διά της προσευχής ζητάμε την άφεση των αμαρτιών μας για συγγνωστά αμαρτήματα και παρεκτροπές, που σημειώσαμε και σημειώνουμε ασυνείδητα και χωρίς να μας το καταμαρτυρεί η συνείδηση μας, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και με το Μυστήριο του Ευχελαίου παρέχεται η άφεση όλων των ασυνειδήτων παραλείψεων.

Το ότι ο θείος Ιάκωβος συμπεριέλαβε ως καρπό του Μυστηρίου και την άφεση των αμαρτιών μας, το έκαμε ακριβώς διότι ένα μεγάλο μέρος των ασθε­νειών μας είναι καρπός και συνέπεια των αμαρτιών μας. Συνεπώς, κατά τον θείο Ιάκωβο, θα πρέπει κατά την τέλεση του Μυστηρίου, να ικετεύουμε τον φιλάν­θρωπο Θεό, όχι μόνον «δώσε μου, Κύριε, την υγεία μου», αλλά και τη συγχώρηση των αμαρτιών μας. 

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ (21/01/2016)

Η ΜΕΡΑ ΠΑΛΙ ΕΦΤΑΣΕ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ Η ΜΕΓΑΛΗ

ΦΛΕΒΑΡΗ ΕΙΚΟΣΙΜΙΑ

Τ’ ΟΜΟΡΦΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΕΝΤΕΚΑΜΙΣΙ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ!!

ΟΣΟΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ ΤΟ ΜΑΪΟ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΦΩΤΟΤΥΠΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (07/02/2016)

Ο Άγιος Συμεών ο Μυροβλήτης  (13 Φεβρουαρίου)

     Ὁ Ἅγιος Συμεών, κατὰ κόσμον Στέφανος Α’ Νεμάνια , ἦταν ἡγεμόνας τῆς Σερβίας.

          Ἡ ἵδρυση καὶ ἡ ὀργάνωση τοῦ πρώτου Σερβικοῦ κράτους ἀπὸ τὸν Στέφανο (1167 – 1169) εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴ συνένωση. ὅλων σχεδὸν τῶν Σέρβων σὲ ἑνιαῖο καὶ ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὴ Βυζαντινὴ κυριαρχία κράτος μὲ ἐπίκεντρο τὴ Ρασκία (Рашка, περίπου το σημ. Μαυροβούνιο). Ὁ αὐτοκράτορας τοῦ Βυζαντίου. Ἰσαάκιος Β’ Ἄγγελος (1185 – 1195) σύνηψε, τὸ ἔτος 1190, εἰρήνη μὲ τὸν ζουπάνο τῶν Σέρβων. Ἡ ἵδρυση τοῦ κράτους ἀνέδειξε τὴν ἀνάγκη ἀναδιοργανώσεως καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἡ ὁποία ὑπέφερε ἀπὸ τὴν ἀνεξέλεγκτη δράση τῶν αἱρετικῶν Βογομίλων. Ὁ υἱὸς τοῦ ζουπάνου τῶν Σέρβων Στέφανου ἀποσύρθηκε σὲ ἡλικία μόλις δέκα ἕξι ἐτῶν στὸ Ἅγιο Ὄρος. Ἐκάρη μοναχὸς στὴ Μονὴ Βατοπαιδίου καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Σάββας. Ἀργότερα, περὶ τὸ 1195, ἵδρυσε μαζὶ μὲ τὸν πατέρα του Στέφανο, ποὺ ἔγινε μοναχὸς καὶ ὀνομάσθηκε Συμεών, τὴ Μονὴ τοῦ Χιλανδαρίου μὲ χρυσόβουλλο τοῦ αὐτοκράτορα Ἀλεξίου Γ’ τοῦ Ἀγγέλου (1195 – 1203).

Ὁ Ὅσιος Συμεὼν κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1200 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ νότια πλευρὰ τοῦ καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χιλανδαρίου. Κατὰ τὸ ἔτος 1208, ὁ Ὅσιος Σάββας ἀποφασίζει νὰ προβεῖ στὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ πατέρα του καὶ τὴ μετακομιδὴ αὐτῶν στὴν πατρίδα του. Τὴν ἡμέρα τῆς ἀνακομιδῆς ἐκχύθηκε ἀπὸ τὰ ἱερὰ λείψανα ἄφθονο καὶ εὐῶδες μύρο, συνέχισε δὲ νὰ ρέει καὶ γιὰ λίγες ἀκόμη ἡμέρες μετὰ τὴν ἀνακομιδή, ἀπὸ τὸν κενὸ πλέον τάφο.

              

Ἦταν καὶ αὐτὸ τρανὸ δεῖγμα τῆς ἁγιότητας τοῦ. Ὁσίου Συμεών, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ἐπονομάζεται «Μυροβλήτης». Ὁ Ἅγιος Σάββας ἐναπέθεσε. τὰ ἱερὰ λείψανα στὴ μονὴ τῆς μετανοίας τοῦ πατρός του, τὴ μονὴ. Στουντένιτσα (Студеница), ὅπου καὶ φυλάσσονται μέχρι σήμερα.

Ὁ τάφος τοῦ Ὁσίου Συμεὼν τοῦ Μυροβλήτου, φέρει σήμερα ἀργυρὸ ἐπικάλυμμα μὲ ἀνάγλυφες παραστάσεις. Ἀπὸ τὸν τάφο, μετὰ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν ἱερῶν λειψάνων, φύτρωσε μόνο του μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ἄνευ σπορᾶς, ἕνα κλῆμα γιὰ παρηγοριὰ τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς. Τὰ σταφύλια τοῦ κλήματος αὐτοῦ θεραπεύουν θαυματουργικὰ τὴν στείρωση τῶν ἀτέκνων γυναικῶν.                                                                                                              

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείαν ἄσκησιν, ἐπιποθήσας, τὴν βασίλειον, ἔλιπες δόξαν, Συμεὼν καὶ ἰσαγγέλως ἐβίωσας, τῶν ἐν τῷ Ἄθῳ Ὁσίων ὡράϊσμα, καὶ τῆς Σερβίας κλεινὸν σεμνολόγημα. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (07/02/2016)

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ   (Ιακ. ε’ 13)

Η προσευχή είναι η ζωή του Χριστιανού. Είναι το οξυγόνο και η αναπνοή του. Είναι κάτι αυθόρμητο, πηγαίο. Και αυτό το νιώθουμε κυρίως στις ώρες του πόνου και της οδύνης. Τότε που παύει να λειτουργεί η πολυμήχανη λογική και κτυπάει μόνον η καρδιά που στρέφεται αυθόρμητα και αυτόματα προς το Δημιουργό της. Η θερμότερη και ισχυρότερη προσευχή του Κυρίου έγινε στον κήπο της Γεθσημανής. Και τη μεγαλύτερη ανάγκη της επικοινωνίας με το Θεό-Πατέρα την ένιωσε ο Κύριος, ως άνθρωπος, όταν κρεμόταν στο Σταυρό. Το ίδιο συμβαίνει και επαναλαμβάνεται, κατά κανόνα, και με κάθε άνθρωπο.

Όταν ο άνθρωπος σηκώνει σταυρό πόνου και δοκιμασίας, οδυνηρό, βαρύ, πιεστικό, τότε αισθά­νεται περισσότερο την ανάγκη της προσευχής. «Τῇ κακοπαθείᾳ, σημειώνει ένας Πατήρ, ἡ προσευχὴ παρομαρτήτω». Έτσι, κατά το θείο Ιάκωβο, οι καιροί των θλίψεων πρέπει να γίνονται καιροί εντατικής προ­σευχής. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις. Για να Τον αναζητούμε , να μην Τον ξεχνούμε. Όλοι μας, όταν ευημερούμε και η υγεία μας παρουσι­άζεται σιδερένια και ακλόνητη, Τον λησμονούμε και απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν. Ισχύει, βλέπετε και επαναλαμβάνεται αυτό, που σημειώνει η Π. Διαθήκη, για τον Ιουδαϊκό λαό. «Καὶ ἔφαγεν ᾿Ιακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος, ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καὶ ἐγκατέλιπε τὸν Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτὸν καὶ ἀπέστη ἀπὸ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ»(Δευτ. λβ' 15). Ο πόνος και η δοκιμασία μας συνεφέρνει. «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου»(Ησ. κστ' 16). Και «ἡ παιδεία Κυρίου Κυρίου ἀνοίγει μου τὰ ὦτα»(Ησ. ν' 5).

Ο άνθρωπος, κάτω απ’ τη μάστιγα του πόνου και των θλίψεων γίνεται ταπεινός. Η καρδιά συντρίβεται. Και αυτομάτως, αν έχει καλή δι­άθεση, καταφεύγει με την προσευχή στον Θεό. Σε ποιόν άλλον ο πιστός μπορεί ν' ανοίξει την καρδιά του και να εκμυστηρευθεί τον πόνο του; Μόνο στο Θεό. Ο κόσμος αυτός θα ήταν μαύρος και κατασκότεινος για τον καθένα μας και η ζωή μας τραγική, αν δεν υπήρχε το χάρισμα της προσευχής, μέσω του οποίου μπορούμε σε στιγμές θλίψεων και δοκιμασιών να καταφεύγουμε «τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν»(Εβρ. δ' 16).

Η προσευχή είναι η δύναμη του Χριστιανού. Ο άνθρωπος εξέρχεται γυμνός, άοπλος και κλαίγοντας  από την κοιλιά της μητέρας του. Και τα κλάματα αυτά είναι το προανάκρουσμα των θλίψεων και των δο­κιμασιών, που τον περιμένουν. Μπρος στις τόσες αδυναμίες και ατέλειες του, πού θα καταφύγει ο άνθρωπος; Πού θα βρει ανακούφιση και παρηγοριά; Πού θα βρει δύναμη για να υπερνικήσει και αυτά ακόμη τα στοιχεία της φύσης, πού επαναστατούν πολλές φορές εναντίον του; Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα της αήττη­της αυτής δύναμης ταμιευμένα στην Αγία Γραφή, την παγκόσμια, την εκκλησιαστική και εθνική μας Ιστορία, αλλά και την προσωπική ζωή και πείρα καθενός. Μπρος στην ακατανίκητη δύναμη της προσευχής και αυτοί ακόμη οι άτεγκτοι φυσικοί νόμοι υποχω­ρούν.

«Εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω». Βαθύς ανατόμος ο θείος Ιάκωβος της ανθρώπινης ψυχής, ενδι­αφέρεται και για την ψυχαγωγία του ανθρώπου. Την εκλαμβάνει ως βασικό και απαραίτητο στοιχείο της ζωής. Γι' αυτό, όπως σημειώνει και ο Οικουμένιος, όταν με την προσευχή ο άνθρωπος γαληνεύσει, ηρεμήσει και βρεθεί σε κατάσταση ευθυμίας, όχι μόνο δεν απαγορεύει την ξεκούραση, την άνεση, την αναψυχή και την ψυχαγωγία, αλλά συνιστά την ψαλμωδία και τους ύμνους εν Κυρίω. 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΗΡΘΕ ΠΑΛΙ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΣΕ ΠΑΕΙ ΠΑΡΑΠΕΡΑ

(7/2/2016 , 11:30)