ΧΙΛΙΕΣ ΕΥΧΕΣ

ΑΜΗΝ. ΓΕΝΟΙΤΟ.

Δεύτε Ίδωμεν Πιστοί (Γ. Βερίτης)

Ω συ μεγάλε Αναμενόμενε του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου! Για Σε ψαλμοί κι' ωδές και σίβυλλες, για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου. Για Σε o Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε, κι' ο μεγαλόπνοος Ησαΐας, πού διασκελίζοντας τα σύνορα της Ιουδαίας και της Ασίας, στης γης τα πέρατα το κήρυξε, πώς θείο Παιδί για μας εδόθη, π' όλοι θα βρουν σ' Αυτό την πλήρωση οι πανανθρώπινοι μας πόθοι. Τον ερχομό Σου, ω! πώς τον πρόσμενε του βράχου ο τραγικός Δεσμώτης, όσο τα σπλάγχνα τ' όρνιο εσπάραζε της αδαπάνητης του νιότης! Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ' αστροπέλεκα και με βροντές και καταιγίδα. Ήρθες σαν αύρα, σαν πνοή, σαν φως, σαν ορθρινή δροσοσταλίδα. Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε -Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα, και ταπεινά σε χαιρετίζουμε τον λατρευτό μας και τον Ένα.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (20/12/2015)

Ο αγ. Ιωάννης (Ιβάν) Ίλιτς Σέργιεφ γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1829 στο χωριό Σούρα του Αρχαγγέλου (Арха́нгельск στη Β. Ρωσία) και πήρε το όνομα του Οσίου Ιωάννη της Ρίλας. 

Πατέρας του ήταν ο Ηλίας (Ίλιτς) Μιχαήλοβιτς Σέργιεφ και  μητέρα του η  Θεοδώρα Βλάσιεβνα και ήσαν δύο ευσεβείς και με πενιχρή μόρφωση χωρικοί, ενώ ο παππούς του ήταν ιερέας.

Από μικρή ηλικία η θεία λατρεία και η αυστηρή νηστεία έγιναν  βάσεις της παιδικής του κατήχησης. Σε ηλικία 6 ετών άρχισε η μητέρα του να του παραδίδει μαθήματα και σε ηλικία 10 ετών στάλθηκε στην σχολή του Αρχαγγέλου, όπου αποφοίτησε σε ηλικία 22 ετών ως αριστούχος στο θεολογικό Σεμινάριο, με αποτέλεσμα να σταλεί με κρατική υποτροφία στη θεολογική Ακαδημία της Πετρούπολης, ενώ πεθαίνει ο. πατέρας του. Με όπλο το καλλιγραφικό γραπτό του, γίνεται γραμματέας της Ακαδημίας και με πενιχρό μισθό, ζει αυτός και η μητέρα του. Ενώ είχε την επιθυμία να γίνει ιεραπόστολος στη μακρινή Κίνα, στο τέταρτο έτος των σπουδών περνάει βαθιά κατάθλιψη, που όμως την. ξεπερνάει σιγά-σιγά. Μελετά τα γραπτά Πατέρων της Εκκλησίας.

Στο τέλος των σπουδών του εγκαταλείπει οριστικά τη σκέψη της εξωτερικής ιεραποστολής και του προτείνεται η θέση ιερέα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ανδρέα στην. Κρονστάνδη, στο νησί Κότλινε του Φιννικού κόλπου, που ήταν τόπος εξορίας. Ο γέροντας ιερέας Κωνσταντίνος Νετβίτσκυ του ζήτησε, και αυτός δέχτηκε, να νυμφευτεί την. κόρη του Ελισάβετ. Στις 11 Νοεμβρίου  1855 έγινε διάκονος και την επόμενη μέρα πρεσβύτερος, από τον επίσκοπο Χριστόφορο Βιννίτσκυ, στο ναό των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Ως ιερέας ο Ιωάννης, ακολουθεί αυστηρό πνευματικό βίο, ενώ η σύζυγός του γίνεται με αυταπάρνηση βοηθός στο έργο του και μετά από ένα χρονικό διάστημα συναποφασίζουν τελικά να ζήσουν χωρίς παιδιά, σαν αδέλφια.

Στον τόπο εξορίας, την Κρονστάνδη, ο λαός ζούσε μακριά από την εκκλησία. Η προσέγγιση του αγ. Ιωάννη άρχισε απ’ τα παιδιά, γιατί όπως έλεγε «κρατούν ένα μέρος από το αρχικό μεγαλείο της εικόνας του Θεού». Ακολούθησαν και οι μεγάλοι. Ενθάρρυνε όλους να εισέλθουν στον εκκλησιαστικό βίο. Μοίραζε τα πενιχρά του έσοδα, με αποτέλεσμα ο ίδιος να στερείται. Ο ίδιος έπραττε σημαντικό έργο. Αγόραζε τρόφιμα, φάρμακα, καλούσε γιατρούς, ενίσχυε, φρόντιζε, παρηγορούσε.                               

Η βάση της φιλανθρωπικής του δράσης στηριζόταν στο να οργανώσει αυτούς που μπορούσαν να βοηθούν. Με συχνά κηρύγματα ανέλυε τις πολύπλευρες αιτίες της πενίας και επαιτείας. Έτσι κατάφερε να ιδρυθούν πτωχοκομεία, εργατικές πολυκατοικίες, επαγγελματικές σχολές και να δοθεί ανάλογα στον καθένα κατοικία και εργασία. Έμβλημά του η κοινωνική αλληλεγγύη και το έργο του αφορούσε όλους, ανεξάρτητα από καταγωγή ή ομολογία. Το 1874 συγκροτεί ενοριακή πρόνοια για τους φτωχούς. Το 1882 εγκαινιάζει εργατική εστία. Η εστία κάηκε, αλλά πάλι την έκτισε, αφού είχε ήδη δημιουργήσει ασφαλιστικό ταμείο. Το ίδρυμα αυτό μεγάλωσε και έγινε πολυδύναμο, όπου έβρισκαν γνώσεις και εργασία παιδιά και απόκληροι. Το 1902 δούλευαν σε αυτό 7281 εργαζόμενοι. Το 1903 η στοιχειώδης σχολή του ιδρύματος είχε 259 παιδιά, το τμήμα ζωγραφικής 30 άτομα, το εργαστήρι ξυλουργικών ειδικοτήτων 61 άτομα, το γυναικείο τμήμα 50 άτομα. Διέθετε επιπλέον εργαστήρι υποδηματοποιίας, ζωολογική συλλογή, τμήμα γυμναστικής, παιδική βιβλιοθήκη με 2687 τόμους, ενώ λειτουργούσαν δύο βιβλιοπωλεία. Λειτουργούσαν ακόμη το σχολείο της Κυριακής, το κέντρο λαϊκών διαλέξεων, το λαϊκό αναγνωστήριο και η δανειστική βιβλιοθήκη. Η ενοριακή πρόνοια συντηρούσε ορφανοτροφείο - νηπιαγωγείο και εξοχικό οίκημα για παιδιά, πτωχοκομείο, ξενώνα για αστέγους και κέντρο ιατρικής βοήθειας. Το 1896 πέρασαν δωρεάν από το ιατρείο 2721 ασθενείς, ενώ η λαϊκή τραπεζαρία ετοίμαζε καθημερινά βάση 400 έως 800 μερίδες φαγητού.

Επιστέγασμα αυτής της πορείας είναι η ίδρυση στην Πετρούπολη γυναικείας μονής αφιερωμένης στον Άγιο Ιωάννη Ρίλας (Ιωάννοφσκυ), η ίδρυση της μονής Βοροντσόφσκυ στο Ριμπίνσκυ της επαρχίας Πσκόφ και της μονής Πιουχτίτσκυ στη Ρωσική Πολωνία.

Χτίζει στη Σούρα (το χωριό του) ναό αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο, τον Αγ. Ιωάννη της Ρίλας και την Αγ. Παρασκευή. Ιδρύει ακόμη ορθόδοξη εκκλησιαστική αδελφότητα, σχολείο, παιδική στέγη, πριονιστήριο και συνεταιρισμό. Κατόπιν δημιουργεί ιερά γυναικεία μονή αφιερωμένη στον Αγ. Ιωάννη της Ρίλας. Το 1912 η μονή είχε 120 μοναχές, ενώ διέθετε ξεχωριστή σκήτη κοντά στο χωριό και μετόχι στο Αρχάγγελσκ.

Επί 32 χρόνια ο αγ. Ιωάννης εργάστηκε σαν παιδαγωγός στην περιφερειακή σχολή Κρονστάνδης και στο Γυμνάσιό της. Βασική του αρχή ήταν η απλότητα στη διδασκαλία. Για να δημιουργηθεί ένα αρμονικό σύστημα, θεωρούσε πως η μόρφωση είναι αχώριστη από την αγωγή της καρδιάς, η οποία και προηγείται. Σαν δάσκαλος απέφευγε να τιμωρεί, δίδασκε με συζήτηση, επαναλάμβανε τις εκλεκτές περικοπές από την Αγία Γραφή, προκαλούσε ερωτήματα, ενθάρρυνε την παιδική ελευθερία και πρωτοβουλία.

Ο άγιος Ιωάννης σύντομα αντιτάχθηκε στη θεολογική πρόταση της αραιής μετάληψης της Θείας Κοινωνίας. Γι’ αυτό πρότεινε συχνή συμμετοχή στις ακολουθίες, αγωνιστική φιλανθρωπία και εξομολόγηση. Η εξομολόγηση που έκανε ήταν πολύωρη, έτσι το πλήθος των πιστών τον οδήγησε σε αναβίωση της κοινής εξομολόγησης. Καταδίκαζε με αυστηρότητα την χλιαρότητα και τον τυπικό ευσεβισμό, που είχε υποβαθμίσει τη μετοχή στη θεία Κοινωνία σε ετήσια υποχρέωση και την Θεανδρική ζωή της εκκλησίας στο επίπεδο των εθίμων.

Το 1907 ενώ ήταν επίλεκτο μέλος πολλών κοινωφελών οργανώσεων, διορίστηκε και μέλος της Ιεράς Συνόδου.

Βαριά άρρωστος τον Δεκέμβρη του 1908  χωρίς να καταλύει την νηστεία των Χριστουγέννων, τέλεσε για τελευταία φορά τη Θεία Λειτουργία στις 10 Δεκεμβρίου 1908. Στις 18 του μηνός είπε «δόξα τω Θεώ, ότι έχουμε δυο μέρες ακόμα για να τα κάνουμε όλα». Απεβίωσε, στην Κρονστάνδη, στις 07:40 της 20 Δεκεμβρίου 1908, σε ηλικία 80 ετών. Η κηδεία του ήταν επιβλητική. Συμμετείχε ο πρωθιεράρχης της ρωσικής εκκλησίας με πολλούς επισκόπους, 60 ιερείς και 20 διακόνους και πάνω από 20.000 πιστοί.

Η Ιερά Σύνοδος διέταξε ο βίος του να διδάσκεται στα ιερατικά σεμινάρια. Ο τάφος του βρίσκεται στον υπόγειο ναό της γυναικείας μονής Ιωάννοφσκυ της Πετρούπολης, ως μεγάλο προσκύνημα. Στις 8 Ιουνίου 1990, η Ι. Σ. της Εκκλησίας της Ρωσίας, στην πράξη αναγνώρισης της αγιότητάς του αναφέρει ότι έγινε "... για την ενάρετη ζωή του με την οποία ήταν τύπος των πιστών και για την πλήρη ζήλου και θυσιών υπηρεσία του στον Θεό και την Εκκλησία. Για την αγάπη του στον πλησίον με την οποία σαν τον καλό Σαμαρείτη δίδασκε στο ποίμνιό του την ευσπλαχνία προς τους πτωχούς και τους δυστυχισμένους. Για τα θαύματα που έκανε, τόσο στη ζωή, όσο και μετά θάνατον, μέχρι σήμερα...".

Από το χθεσινό μας Κύκλο (20/12/2015)

“ΟΥΡΑΝΟΝ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟΝ”

Το σπήλαιο το βρώμικο, το γεμάτο αποφορά και δυσο­σμία μεταβάλλεται, εξαγιάζεται και γίνεται ουρανός. Γίνεται παγκόσμιο προσκύνη­μα. Τόπος λατρείας και εξαγιασμού. Το Σπήλαιο και η Φάτνη, δεν μόλυνε τον Άχραντο, αλλά Εκείνος λάμπρυνε και καθαγίασε και τη φάτνη και το σπήλαιο. Έτσι η ταπεινή φάτνη γίνεται ουρανός, όπου άγγελοι ψάλλουν ουράνιες δοξολογίες στον Σαρκωθέντα Δημιουργό και Κύριο του ουρανού και της γης.

Γίνεται ο χώρος, όπου «ὰνεκλίθη ὁ ὰχώρητος». Γίνεται ο υπέρλαμπρος βασιλικός θρόνος, στον οποίο κά­θεται «ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης». Τέλος μεταβάλλεται σε σκήνωμα, στο οποίο ο Άγιος των Αγίων, δέχεται την προσκύνηση των ποιμένων, τα δώρα και τη λατρεία των Μάγων. Και από τότε το σπήλαιο, η φάτνη παραμένει ο καθαγιασμένος τόπος και χώρος, για την αληθινή λατρεία του Σαρκωθέντος Θεού.

Γιατί όμως διαλέγει το σπήλαιο και τη φάτνη για να  γεννηθεί και ν' ανακλιθεί «ὁ αχώρητος παντὶ»; Διότι το σπήλαιο, είναι ένα σύμβολο.

Α. Είναι σύμβολο της ηθικής και κοινωνικής καταπτώσεως. Ολόκληρη η προχριστιανική ανθρω­πότητα ήταν ένα πραγματικό σπήλαιο. Και όπως το σπήλαιο και ο στάβλος είναι εστία μολυσματική και πηγή βρωμερών και αποπνικτικών αναθυμι­άσεων, χώρος σκοτεινός και αποκρουστικός, στην ίδια κατάσταση είχε φθάσει και η ανθρω­πότητα.

Μία αμυδρή, αλλά κατ' εξοχήν εκφραστική εικόνα αυτής της καταπτώσεώς μας, παρουσιάζει ο απόστολος Παύλος στο πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής του: «Για την ασέβεια και την αποστασία τους, ο Θεός απέσυρε τη χάρη Του και έτσι οι άνθρωποι παραδόθηκαν και έγιναν αιχμάλωτοι και δούλοι των αμαρτωλών αδυναμιών και παθών τους. Κατάντησαν ακόλαστοι μέχρι σημείου που οι ίδιοι εξευτέλιζαν και τα σώματα τους και την προσωπικότητα τους. Έφθασαν σε τέτοιο σημείο καταπτώσεων, ώστε να είναι «πεπληρωμένοι» από κάθε αδικία, πορνεία, πονη­ρία, πλεονεξία, κακία, γεμάτοι από φθόνο, φόνο, έριδα, κακοήθεια, ψιθυριστές, καταλάλοι, θεοστυγείς, υβριστές, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρέτες κακών, απειθείς προς τους γονείς, ασύνετοι, ασύνθετοι, χωρίς καμία εντι­μότητα και αξιοπρέπεια, σκληροί, ανελεήμονες» (Ρωμ. α' 21-31).

Ένας εθνικός φιλόσοφος της εποχής (Σενέκας) εκείνης γράφει: «Ο κόσμος μας είναι γεμάτος από εγκλήματα και πάθη. Η ακολασία αυξάνει καθημερινά. Η ντροπή αγνοείται. Ποδοπατείται κάθε καλό ή ιερό. Η ανηθικότητα διαφημίζεται. Η αγνότητα κατάντησε σπάνιο πράγμα, ακόμη και σαν άκουσμα».

Ο Σρκωθείς Λόγος χρησιμοποίησε το σπήλαιο σαν κατάλυμα Του, για να το μεταβάλει σε ουρανό, σε σύμβολο και εικό­να της εν Χριστώ αναπλάσεως και αναμορφώσεως της ανθρώπινης φύσεως, που είχε καταφθαρεί. Τα αγγελικά τάγματα ανέρχονται και κατέρχονται στο σπήλαιο για να δοξολογήσουν και να υμνήσουν «τὸν ἐν τῇ φάτνῃ ἀνακλιθέντα Θεὸν Λόγον». Και έτσι η ανθρωπότητα εισάγεται συμφιλιώνεται με το Δημιουργό της και εισάγεται στη Βασιλεία Του.

Β. Το σπήλαιον είναι σύμβολο της ψυχικής μας αποκτηνώσεως. Η καρδιά του μακράν του Χριστού ανθρώπου μοιάζει απαράλ­λακτα μ' ένα σκοτεινό σπήλαιο. Είναι βρώμικη και ακάθαρτη σαν το σπήλαιο. Αληθινή φάτνη αλόγων παθών και αδυναμιών. Όμως δεν παύει να είναι και εικόνα του Θεού. Και γι' αυτό σ' αυτή, σαν άλλη φάτνη, θέλει ν' ανακλιθεί, να ενοικήσει και να «ἐμπεριπατήσει» ο θείος Λυτρωτής. Δεν ακούτε την προσωπική έκκληση που μας απευθύνει; «Παιδί μου δώσε μου την καρδιά σου» (Παρ. κγ' 26), φωνάζει. Για να την καθαρίσω, να την εξαγιάσω. Να την κάνω θρόνο και ενδιαίτημα μου. Και μέσα στο διάβα των 2.000 ετών, εκατομ­μύρια εκατομμυρίων ανθρώπων Του την προσέφε­ραν. Κι αυτός τους την καθάρισε, την εξαγίασε, την κατέστησε αληθινό ουρανό, κατοικητήριό Του. Κι ίσως οι άνθρωποι αυτοί να ήσαν πτωχοί και άση­μοι κατά κόσμον. Ταπεινοί στην εμφάνιση, απλοί και απλοϊκοί. Χωρίς τις ανέσεις και τη λάμψη που παρέχει ο σημερινός τεχνικός πολιτισμός. 'Ίσως να μην κατοικούσαν και να μη ζούσαν σε πολυτελέστα­τα διαμερίσματα αφάνταστου πλούτου και χλιδής, για τα οποία καυχώνται οι ένοικοι τους. Πιθανόν το ενδιαίτημα τους και η κατοικία τους να είναι είδος σπηλαίου σκοτεινού, αν θέλετε μία φάτνη. Τί μ' αυτό; Όσο έχουν το Χριστό ένοικο στην καρδιά τους, έχουν τα πάντα. Την ειρήνη, τη χαρά των αγγέλων, τη δόξα του ουρανού. Η ασημότητά τους είναι φαινομενική. Είναι προσωρινή, όπως και του Σπηλαίου της Βηθλεέμ, που μεταβλήθηκε κι έγινε ουρανός. Δεν μίκρυνε το σπήλαιο τη Θεότητα, η Θεότητα μεγάλυνε και λάμπρυνε το Σπήλαιο. Το ίδιο ακριβώς επαναλαμβάνεται και με την ψυχή κάθε Χριστιανού, που δέχεται το Χριστό για να ενοικήσει και να «ἐμπεριπατήσει» σ' αυτήν. Όσο λερωμένη κι αν είναι, όσο δυσώδης και «βεβορβορωμένη» κι αν παρουσιάζεται, αναλαμβάνει Εκείνος να την λούσει και να την αποκαθάρει με το πάντιμο θεϊκό Του Αίμα. Να την ντύσει με τη βασιλική πορφύρα και με την απαστράπτουσα στολή της αιώνιας δόξας και μακαριότητας. Κι αυτήν ακριβώς τη μεγαλειώ­δη πραγματικότητα την επιβεβαιώνει, όχι μόνο το Πνεύμα το Άγιο, όταν διακηρύττει, ότι είμαστε παιδιά του Θεού, αλλά και η προσωπική πείρα κάθε πιστού, που δέχεται ν' ανακλιθεί στη φάτνη της ψυχής του ο Χριστός.

Γ. Το σπήλαιο επίσης συμβολίζει τη μυστική Τράπεζα, τη Θεία Ευχαριστία. Κατά τον άγ. Κύριλλο Αλε­ξανδρείας, επειδή, ο προ Χριστού άνθρωπος, είχε κυριολεκτικά αποκτηνωθεί, γι' αυτό ακριβώς και ο Θεός, ανακλίνεται στη φάτνη για να προσφερθεί ως ζωογόνος και

αναπλαστική τροφή στον άνθρωπο. Να πως εκφράζεται: «Γι' αυτό τίθεται και ανακλίνεται στη φάτνη μ’ ένα και μόνο σκοπό, ώστε μεταλλάσσοντας την κτηνώδη ζωή και πολιτεία μας να ξαναγυρίσουμε στην προ της πτώσεως κατάσταση κι όσοι ακόμα είμαστε  υποζύγια της αμαρτίας να προσερχόμαστε στο γνωστό σ’ εμάς τραπέζι, τη φάτνη, κι εκεί να μη βρίσκουμε πλέον χορτάρι αλλά ουράνιο ψωμί , το Σώμα της Ζωής».

Έτσι το σπήλαιο μεταβάλλεται σε Ουρανό κι η φάτνη σε Τράπεζα θεϊκή και ουράνια, όπου παρα­τίθεται αυτός ο Άρτος της Ζωής, «ὁ ὲκ τοῦ οὐρανοῦ καταβὰς». Πώς λοιπόν, έκθαμβος ο Υμνωδός να μην ανακράξει: «Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καὶ παράδοξον! οὐρανὸν τὸ Σπήλαιον...»;

Δε μας χωρίζουν παρά ελάχιστες ακόμη μέρες από το Μέγα γεγονός της Οικονομίας, στο οποίο επιθυμούν «ἄγγελοι παρακύψαι». Και το μήνυμα το συγκλονιστικό, που ακούγεται από το Σπήλαιο και τη φάτνη για τον καθένα μας, δεν είναι άλλο από εκείνο, που τόσο εκφραστικά διατυπώνει ο άγιος Κύριλλος;

«Αδελφοὶ μου, τὸν κτηνοπρεπῂ μεταμείψαντες βίον εἰς τὴν ἀνθρώπῳ πρέπουσαν ἀνακομισθῶμεν σύνεσιν καὶ οἱ κτηνώδεις τῇ  ψυχῇ προσελθόντες τῇ οἰκείᾳ Τραπέζῃ, τῇ φάτνῃ, εὔρωμεν μηκέτι χόρτον, ἀλλ' ἄρτον, τὸν ἐξ οὐρανοῦ, τὸ τῆς ζωῆς σῶμα».                                                                      Μόνο μ' αυτή την προετοιμασία και διάθε­ση θα αισθανθούμε κι εμείς τη μυστηριώδη αυτή αλλαγή, ώστε η ψυχή μας να γίνει ουρανός και φάτνη, όπου θ’ ανακλιθεί ο Χριστός.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΥΚΛΟΥ 20-12-2015

ΚΑΛΗΝ ΕΣΠΕΡΑΝ ΑΡΧΟΝΤΕΣ

ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΙΣΜΟΣ ΣΑΣ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΣ

ΘΕΛΕΙ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΣΑΣ!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2015 , 11:30πμ

Ομιλία Στ. Μπαλογιάννη στην Εστία (13/12/2015)

« Άγιος Λουκάς, Μητροπολίτης Συμφερουπόλεως και Kριμαίας, ως Ιατρός και Ακαδημαϊκός δάσκαλος »

Σε μία περίοδο που υπάρχει τόση θλίψη, απόγνωση, έλλειψη ελπίδας μεταξύ των ανθρώπων, οι ΄Αγιοι μας δίνουν φτερά στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

 Κρίση πνευματική είναι η κρίση που βιώνεται στην ελληνική κοινωνία. Ανατροπή αρχών, αξιών, ιδεών υπήρξε. Συγκρούσθηκαν με το πνεύμα της εποχής οι άνθρωποι (ευδαιμονία, φιλαυτία, υπερκατανάλωση, συμφέρον προσωπικό, εγωισμός, σύγκριση με  την πρόοδο ή την υλική  προκοπή του άλλου) και  έμειναν μετέωροι.

Θα μιλήσουμε σήμερα για τον ΄Αγιο Λουκά, ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες της εποχής του, στον κόσμο!

Δούλευε παντού για να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο. Γεννήθηκε το 1877 στο Κέρτς της Ουκρανίας από ευσεβείς γονείς. Εξέχων μαθητής. Σπούδασε καλές τέχνες στην αρχή και Ιατρική  στο Κίεβο στην συνέχεια. Απορούσαν για τις γνώσεις του οι συμφοιτητές του και του έλεγαν «εσύ θα γίνεις Καθηγητής κάποτε»!

Το 1903 πήρε το πτυχίο της Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο του Κιέβου.

Γεννήθηκα για να ακολουθώ τα χνάρια του πόνου, έλεγε. Και σαν φοιτητής έδειξε ήθος απαράμιλλο και αγάπη στον άνθρωπο και στον πάσχοντα και σε καθένα που πονούσε. Έλεγε συχνά « ο γιατρός  πρέπει να αισθάνεται  όπως ο άρρωστος, να μπαίνει στη θέση του αρρώστου και όχι ως γιατρός. Να σκέφτεται πως θα ήθελε να αντιμετωπισθεί ο ίδιος από τους γιατρούς άμα ήταν στην θέση του αρρώστου».

Για δέκα χρόνια εργάσθηκε στην παγωμένη Σιβηρία. Επεδόθη στη συγγραφή που του έδιδε ιδιαίτερη χαρά, γιατί έπρεπε την επιστημονική του δυνατότητα να την γράψει κάπου, για να μεταδοθεί η  επιστήμη και η γνώση και στους άλλους.»Δεν πρέπει να κρατάμε ό,τι ξέρουμε μόνο για τον εαυτό μας, να το δίνουμε και στους άλλους»,έλεγε.

Το 1916 αποκτάει Διδακτορικό τίτλο στην Ιατρική, ύστερα από επιτυχή διατριβή.

Το 1917 βρίσκεται σε μια απομακρυσμένη περιοχή στην Τασκένδη της Ρωσίας. Εξ αρχής προσπάθησε να οργανώσει το χειρουργείο και να ιδρύσει ιατρική Σχολή, εκ του μηδενός. Και το επέτυχε.

Το 1919 εκοιμήθη η σύζυγός του ΄Αννα. Μεγάλος πόνος, έπρεπε να μεγαλώσει και τα μικρά παιδιά του.

Συνέχιζε την επιστήμη του και όμως έλαβε την έδρα της ανατομίας στην Ιατρική Σχολή. Συγγράμματα έγραφε, νέους επιστήμονες και διδάκτορες πέρασαν  από τα χέρια του.

Μεταξύ διαπρεπών  Πανεπιστημιακών γιατρών ήταν ο καλύτερος.

Στις 21 Φεβρ. 1921 διάκονος της Εκκλησίας από διάκονος του ανθρώπινου πόνου. .Έγινε Ιερεύς και Επίσκοπος , λαμβάνοντας το όνομα του Αγίου Ευαγγελιστή Λουκά, που ήταν και εκείνος Ιατρός .

Η κατάσταση στην Ρωσία άλλαξε ,υπήρξε ανωμαλία και  δυσκόλεψαν τα πράγματα εκεί. Παρέμεινε πιστός στον Αρχιεπίσκοπο Τύχωνα που δεν παρεξέκλινε της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πορείας.

Έγινε κληρικός. Επίσκοπος και η πρώτη του λέξη ήταν « δεν χειρουργούμε εμείς , χειρουργεί  ο Κύριος» έλεγε. Είχε μπροστά του πάντοτε την εικόνα της Παναγίας. Κάποτε…απείλησε ότι δεν θα χειρουργήσει αν δεν  αναρτήσουν την εικόνα της Παναγίας στο χειρουργείο. Βλέπετε στην φωτογραφία εδώ, μέσα στο χειρουργείο, προσεύχεται στην εικόνα της Παναγίας  για να χειρουργήσει.

Από πρωϊας έως νυκτός, έγραφε, δίδασκε, λειτουργούσε, χειρουργούσε, ανάλωνε τον εαυτό του  στην διακονία του προς τον άνθρωπο και την Εκκλησία.

Κατηγορήθηκε,δικάστηκε,φυλακίσθηκε,εστάλη εξορία για ένδεκα χρόνια στην παγωμένη περιοχή της Σιβηρίας,κατηγορία που όπως φαίνεται από την  δικογραφία δεν υπήρξε.

Οι συγκρατούμενοι του τον  λοιδορούσαν, τον κατηγορούσαν, τον προσέβαλαν, τον ενέπαιζαν. Εν τούτοις τους συγχωρούσε, τους θεράπευε, υπέμενε τα πάντα.

Έκανε μεγάλες επεμβάσεις, οφθαλμολογικές ακόμη, καθώς και σπλάχνων και άλλες βαριές  χειρουργικές.

Ο τόπος του ήταν το κελί του για προσευχή, το χειρουργείο του για εργασία, το γραφείο του για επιστημονική μελέτη και συγγραφή. Έγραφε κάθε μέρα το βιβλίο για τις πυογόνες νόσους.

Διαπρεπείς Ρώσοι χειρουργοί, της εποχής τον παραδέχονται. Μεταξύ τους ο μεγαλύτερος υπήρξε ο ΄Αγιος Λουκάς.

Τον Απρίλιο του 1949 συλλαμβάνεται εκ νέου. Ανακρίνεται χωρίς κατηγορία. Του ζήτησαν να αποποιηθεί το Επισκοπικό του αξίωμα και του πρότειναν Καθηγητική έδρα στην Μόσχα.Απαντούσε «η ιεροσύνη είναι η ίδια η καρδιά μου,δεν έχω  τίποτε άλλο να μου πάρετε».

Λειτουργούσε, χειρουργούσε με το ράσου. Κήρυττε πάντοτε τον λόγο του Θεού με απλότητα και με κατανοητό και απλό τρόπο.

Το 1937 που άρχισε ο διωγμός στην Ρωσία πολλοί κληρικού εκδιώχθηκαν, εκτελέσθηκαν, πνίγηκαν σε ποτάμια και λίμνες. Εξοντώθηκε σχεδόν ολόκληρος ο κλήρος στην Ρωσία . Ο ΄Αγιος συνελήφθη και κατηγορήθηκε και πάλιν για κατασκοπεία. Υποβλήθηκε στις σε βασανιστήρια από τον Γιοζώφ.

Το θέρος του 1941 με την Γερμανική εισβολή στην Ρωσία κλήθηκε να υπηρετήσει τον Ρωσικό λαό. Χιλιάδες άστεγοι, ορφανά, χήρες, ασθενείς, τραυματίες στην Ρωσία που δοκιμάσθηκε σκληρά.

Ο Στάλιν τότε έδωσε, αναγκαστικά, μερικές ελευθερίες για να στηριχθεί την πίστη του Λαού και ν` αντιμετωπίσει την δυσκολία και τον κίνδυνο για την Ρωσία.

Στο στρατιωτικό νοσοκομείο που εργάζονταν ο ΄Αγιος έτρεχε κόσμος πολύς. Με την έκβαση του πολέμου ετιμήθη για την προσφορά του στα έτη 1941-1945.

Η Εκκλησία  τον αναβίβασε σε Αρχιεπισκοπικό θρόνο στην Κριμαία.

Έτυχε βραβείου Ιατρικής,27 Ιαν. 2946,επί  Στάλιν,  που εθεωρείτο ισότιμο του βραβείου Νόμπελ διότι δεν υπήρχαν εξωτερικές σχέσεις με χώρες εκτός Σοβιετικής ΄Ενωσης (Σουηδία π.χ.).

Το χρηματικό ποσό του βραβείου διέθεσε για τα ορφανά ένα τμήμα και τα υπόλοιπα για άλλες ανάγκες, χωρίς να κρατήσει τίποτε για τον εαυτό του.

Υπήρξε ο διαπρεπέστερος των Ιατρών του κόσμου, στην εποχή του.

Το 1946 συστήνεται η Αρχιεπισκοπή Συμφερουπόλεως και Κριμαίας με Αρχιεπίσκοπο τον ΄Αγιο Λουκά, ο οποίος συνεχίζει  την χειρουργική, κήρυττε ως Επίσκοπος και δίδασκε  στο Πανεπιστήμιο. Αναλισκόταν στην προσφορά, από πρωί έως βράδυ. Μέσα στον αθεϊσμό που επικρατούσε τότε συνεχίζονταν οι εναντίον του επιθέσεις. Τον χλεύαζαν τα μικρά παιδιά, τον λιθοβολούσαν και εκείνος τα ευλογούσε και τα βοηθούσε!.

Έγραφε βιβλία (Ιατρική Ηθική, Θεολογικά βιβλία) σημαντικά. Πραγματεύθηκε σπουδαία θέματα και Ιατρικά και Θεολογικά. Οι ομιλίες του είναι  αξιόλογες, για πολλά θέματα (4.5000 σελίδες δακτυλογραφημένες σε κηρύγματα, συνολικά δέκα τόμοι).

Απέδειξε ότι το πνεύμα δεν έχει σχέση με το σώμα, αν και ζούσε στην  εποχή της αθεϊστικής επιστήμης.

Η καρδιά ,έλεγε, είναι το όργανο της μεγίστης εντάσεως, όργανο επικοινωνίας με τον Θεό,όργανο ανώτερο του εγκεφάλου. Η ψυχή είναι Θείο όργανο και η καρδιά αγαπάει, προσεύχεται και συμμετέχει στα βιώματα της ψυχής.

Όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας μας δίδασκε και την επιστήμη και την Θεολογία.

Ο διαφωτισμός απομάκρυνε τον άνθρωπο από την πίστη, γιατί θεοποίησε τον ορθολογισμό, τον εαυτό του ο άνθρωπος. Ότι μπορεί να εξηγήσει  το μυαλό αυτό δέχεται ο άνθρωπος του διαφωτισμού. Εκτός η πίστη. Στο υπέροχο βιβλίο του, ο ΄Αγιος ,έλεγε στους επιστήμονες «στον πνευματικό κόσμο δεν μπορείτε να μπείτε μέσα ούτε με τον νου ,ούτε με το εργαστήριο. Είναι απαραίτητο το ΄Αγιο Πνεύμα να φωτίσει την καρδιά και τότε ο επιστήμων με την πίστη οδηγείται στην αλήθεια. Η σκέψη και ο νους οδηγεί στην πλάνη. Επιστήμη χωρίς Χριστό είναι Ουρανός χωρίς ήλιο. Η φιλοσοφική και επιστημονική γνώση είναι περιορισμένη».

Υπήρξε πολυγραφότατος, σε ιατρικό  συγγραφικό έργο. Εισήγαγε καινούργιες μεθόδους για πυογόνους νόσους. Τα βιβλία του  μεταφράσθηκαν σε πολλές γλώσσες.

Το βιβλίο «Δοκίμια για την χειρουργική των πυογόνων νόσων» το ξεκίνησε ως λαϊκός και το τελείωσε ως Επίσκοπος. Όταν  το ξεκίνησε έλεγε ότι θα το υπογράψει (το βιβλίο αυτό) ως Επίσκοπος,όπως και έγινε! Βαθύς επιστήμων. Άλλο βιβλίο «Περιοχική αναισθησία», «Αναισθησία του τριδύμου νεύρου»,που απάλλαξε πολύ κόσμο από τον πόνο.Από τα έργα του φαίνεται η δημιουργική του σκέψη, η ευφυΐα του, ο πλούτος των σκέψεών του.

Ο Άγιος Λουκάς πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών,των πειρασμών, όπως όλοι οι άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησία. Ο σταυρός, ο διωγμός, ο πειρασμός, η θλίψη είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού Χριστιανού.

Άνθρωπος με σπάνια ταλέντα και  πνευματικά χαρίσματα, με εκπληκτική επιστημονική κατάρτιση, διακόνησε τον άνθρωπο ως ποιμένας και γιατρός επιστήμονας, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη, ο Άγιος Λουκάς ,ο Ιατρός.

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων (11^η Ιουνίου 1961) και ώρα επτά παρά τέταρτο το πρωί, όταν οι πιστοί ετοιμάζονταν για την πανηγυρική Θεία Λειτουργία η ψυχή του  Αρχιεπισκόπου Λουκά φτερούγισε για τον Ουρανό.

Ο Ομολογητής Αρχιεπίσκοπος έφυγε για να προλάβει να λειτουργήσει αυτή τη μεγάλη ημέρα με τους Ρώσους αγίους στο επουράνιο θυσιαστήριο.

Δόξα σοι ο Θεός που- και στις μέρες μας-αναδεικνύει  μεγάλους Αγίους για να μας ενδυναμώνουν στον καθημερινό μας προσωπικό πνευματικό αγώνα.

Ο Άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων  (7 Δεκεμβρίου)

Ο Άγιος Αμβρόσιος, κατά κόσμον Αυρήλιος Αμβρόσιος. (Aurelius Ambrosius,  339 - 4 Απριλίου 397) γεννήθηκε το. έτος 339 στην πόλη  Τρέβηρα  (σημ. Trier της Γερμανίας),  από Χριστιανούς γονείς. Σε νεαρή ηλικία έχασε τον πατέρα του, που ήταν Έπαρχος της Γαλατίας. Το έτος 353 εγκαταστάθηκε για σπουδές στη Ρώμη. Σπούδασε ρητορική και την ελληνική γλώσσα. Σταδιοδρόμησε αρχικά ως δικηγόρος στο Σίρμιο , αλλά οι ικανότητές του εκτιμήθηκαν από τη ρωμαϊκή πολιτεία και διορίστηκε το έτος 370 διοικητής (consularis) των Επαρχιών Λιγουρίας και Αιμιλίας με έδρα τα Μεδιόλανα (Μιλάνο). Άσκησε τα καθήκοντά του υποδειγματικά και όλοι, αρειανόφρονες και ορθόδοξοι, τον εκτιμούσαν.

Το έτος 374 ο επισκοπικός θρόνος του Μιλάνου χήρεψε. Ξέσπασαν, τότε, ταραχές για τη διαδοχή του εκλιπόντα αρειανόφρονα επισκόπου Αυξεντίου και ο Αμβρόσιος προσπάθησε να ηρεμήσει το πλήθος. Εκείνη τη στιγμή, κάποιος από τους συγκεντρωμένους, πιθανώς μικρό παιδί, φώναξε: "Ambrosium episcopum" (τον Αμβρόσιο επίσκοπο). Το πλήθος συναίνεσε στην ιαχή και, ο κατηχούμενος ακόμα Αμβρόσιος, βαπτίστηκε και ύστερα από μια βδομάδα, στις  7 Δεκεμβρίου του 374, χειροτονήθηκε επίσκοπος.

Το ποιμαντικό του έργο υπήρξε πολύ πετυχημένο. Έθεσε στη διάθεση της Εκκλησίας την περιουσία του, οικοδόμησε ναούς, κήρυξε, εργάστηκε για τη θεολογική κατάρτιση των κληρικών και στήριξε το μοναχισμό. Αντιμετώπισε τον Αρειανισμό και επιτέθηκε με σθένος κατά του παγανισμού. Εξαιτίας της άριστης παιδείας, του εξαιρετικού χαρακτήρα και του κύρους του, είχε άριστες σχέσεις με το αυτοκρατορικό περιβάλλον και υπήρξε σύμβουλος των Γρατιανού, Βαλεντινιανού Β' και Θεοδοσίου. Δε δίστασε να τους επικρίνει για την πολιτική που ασκούσαν (Θεοδόσιος - σφαγή Θεσσαλονικέων), και να τους επηρεάζει υπέρ των ορθόδοξων.

Ο Αμβρόσιος υπήρξε ο άνθρωπος και ο ποιμένας που κέρδισε την εμπιστοσύνη του ιερού Αυγουστίνου. Συνέβαλε αποφασιστικά στη μεταστροφή του, ενώ αργότερα τον βάπτισε. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής και εισηγητής της εκλαϊκευμένης θεολογίας, αφού κατόρθωσε να εξηγήσει στο λαό του τις λεπτές θεολογικές αλήθειες για το ομοούσιο της Αγίας Τριάδας, με μοναδική απλότητα. Ήταν ο πρώτος θεολόγος που παρουσίασε στη δυτική γραμματεία συγκροτημένη την ορθόδοξη θέση για τη θεμελίωση του ομοουσίου του Αγίου Πνεύματος. 

Ως επίσκοπος των Μεδιολάνων δε συναίνεσε στις αξιώσεις του επισκόπου Ρώμης Δαμάσου για την προβολή του  πρωτείου. Υποστήριξε πως η Εκκλησία της Ρώμης διεκδικούσε το πρωτείο της ομολογίας και της πίστης μέσα στα πλαίσια της δυτικής χριστιανοσύνης, αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δε συνιστούσε πρωτείο τάξεως.

Ο Αμβρόσιος αναμόρφωσε τη λειτουργική ζωή, εμπλουτίζοντας το υπάρχον λειτουργικό τυπικό των Μεδιολάνων με ύμνους δικής του σύνθεσης, οι οποίοι ψάλλονταν αντιφωνικά. Η παράδοση της Εκκλησίας χαρακτήρισε ως αμβροσιανό λειτουργικό τύπο τη συμβολή του αυτή στην υμνολογία της δυτικής Εκκλησίας.

Στις αρχές του έτους 397, αρρώστησε και στις 4 Απριλίου κοιμήθηκε. Η μνήμη του τιμάται από την Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία στις 7 Δεκεμβρίου.

Από το χθεσινό Κύκλο μας (06/12)

“Μακροθυμήσατε οὖν, ἀδελφοί”  (Ιακ. ε΄7-11 ).

«Μακροθυμήσατε οὖν, ἀδελφοί». Αφού προηγουμένως ο θείος Ιάκωβος αναφέρθηκε στην τιμωρία των αδικούντων, ήταν φυσικό να στρέψει την προσοχή του και το ενδιαφέρον του στα θύματα τους, στους αδικούμενους. Δεν υποδαυλίζει πάθη και εχθρικές διαθέσεις. Αντιθέτως ως άριστος παι­δαγωγός συνιστά μακροθυμία, υπομονή, καρτερία.

«Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἤγγικε». Η ποικιλόμορφη αδικία δεν είναι για τον καθένα μας κατάσταση μόνιμη, αλλά προσωρινή. Η παρουσία του Κυρίου όλο και πλησιάζει. Τί σημασία, λοιπόν, έχουν τα λίγα ή έστω περισσότερα χρόνια της καταπίεσης και αδικίας μας μπρος στην αιωνιότητα; Και για να μας πείσει ο απόστολος, πόσο αναγκαία και απαραίτητη είναι αυτή η μακροθυμία, μας θυμίζει το γεωργό.

«Ἰδοὺ ὁ γεωργὸς ἐκδέχεται τὸν τίμιον καρπὸν τῆς γῆς, μακροθυμῶν ἐπ' αὐτῷ ἕως λάβῃ ὑετὸν πρώϊμον καὶ ὄψιμον». Μεταξύ σποράς και θερισμού μεσολαβεί αρκετός χρόνος υπομονής και καρτερίας, που ούτε τη βροχή μπορεί να προκαλέσει ή ν' αποτρέψει, αλλά ούτε και την ωρίμανση να επισπεύσει. Κατά πα­ρόμοιο τρόπο και κάθε Χριστιανός αγόγγυστα και πρόθυμα πρέπει να δέχεται όσα οικονομεί η Θεία Πρόνοια γι' αυτόν. Ο κάθε Χριστιανός δεν είναι ούτε έρμαιο της τύχης, αλλά ούτε και το απροστάτευτο θύμα των εκμεταλλευτών. Βρίσκεται κάτω από την άμεση φροντίδα και προστασία του Θεού. Ακόμη κι όταν στραγγαλίζεται το δίκαιο του και απομυζάται ο τίμιος ιδρώτας του.

«Στηρίξατε τὰς καρδίας». Ο Μέγας Κριτής, που θα θέσει τα πράγματα στη θέση τους, τιμωρώντας τους πονηρούς και βραβεύοντας τους αγαθούς, είναι τόσο κοντά μας, όσο ακριβώς κι εκείνος, που κτυπά την πόρτα του σπιτιού μας και ζητεί να εισέλθει σ' αυτό. Και για να ερμηνεύσει το «στηρίξατε τὰς καρδίας», προσθέτει:

«Μὴ στενάζετε … ἵνα μὴ κριθῆτε». Ο Χριστια­νός ποτέ δεν πρέπει να στενάζει και να βαρυγκωμά για τις αδικίες που δοκιμάζει στην παρούσα ζωή, αλλά να μακροθυμεί. Ο απόστολος είναι σαφέστα­τος. Εάν στενάζετε κατά των άλλων, διεκδικούντες και αντιδικούντες για προσωρινά και εφήμερα πράγματα, μην ξεχνάτε πως θα κριθείτε. Και δεν υπάρχει μεγά­λη διαφορά ανάμεσα στους καταπιέζοντες κι όσους στενάζουν και βαρυγκωμούν. Ο πρώτος με ‘’ετσιθελισμό’’ ποδοπατάει το θέλημα του Θεού, αλλά και ο δεύτερος δυσπιστώντας και βαρυγκωμώντας, αρνείται την πατρική Πρόνοια και στοργή Του. Έτσι και ο πρώτος απορρίπτει το Θεό, αλλά κι ο δεύτερος τον αρνείται στην πράξη.

Ως υποδείγματα κακοπάθειας και μακροθυμίας σημειώνει: «Λάβετε…τοὺς προφήτας», οι οποίοι μολονότι τιμήθηκαν από το Θεό, κακοποιήθηκαν και διώχθηκαν από τους ανθρώπους. Και «ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον» (Εβρ. ια’ 37), χάριν του Ονόματος Του. «ἰδοὺ μακαρίζομεν τοὺς ὑπομένοντας· τὴν ὑπομονὴν Ἰὼβ ἠκούσατε, καὶ τὸ τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολύσπλαγχνός ἐστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων». Ποιος δε θαυμάζει και δε στέκεται προσεκτικά μπρος στα μεγάλα αυτά και φωτεινά παραδείγματα της υπομονής και της καρτερίας των προφητών; Και ιδιαίτερα στο απαρά­μιλλο και φωτεινότατο και ακτινοβόλο παράδειγμα του Ιώβ. Και στο περιστατικό αυτό του Ιώβ δεν ακτινο­βολεί μόνο η καρτερία και η υπομονή του, διαλάμπει και το φιλάνθρωπο και φιλάγαθο του Θεού.

«Ὁ δὲ Κύριος εὐλόγησε τὰ ἔσχατα ᾿Ιὼβ ἢ τὰ ἔμπροσθεν» (Ιώβ μβ' 12).

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ 6/12/2015

ΗΡΘΑΝ ΝΙΚΟΛΟΒΑΡΒΑΡΑ

ΤΟ ΚΡΥΟ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ

ΚΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ
ΚΥΡΙΑΚΗ 06/12/2015 , 11:30 πμ

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (22/11)

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυρας Ιάκωβος ο Πέρσης (27^η Νοεμβρίου)

            Ο Ιάκωβος γεννήθηκε από χριστιανούς γονείς στην περ­σική πόλη Έλαπα ή Βηλάτ, ανατράφηκε με τα νάματα της Πίστεως και νυμφεύθηκε μια χριστιανή κοπέλα. Ο βασιλιάς Ιζδιγέρδης Α’ (Yazdegerd I 399-420 μΧ) εκτιμούσε τον Ιάκωβο για τα χαρίσματα και τις δεξιότητες του και τον κατέστησε αξιωματούχο στην αυλή του. Κολακευμένος ο Ιάκωβος, παραπλανήθηκε και άρχισε να θυσιάζει στα είδωλα του ηγεμόνα.

Πληροφορήθηκαν το γεγονός η μητέρα και η σύζυγος του Ιακώβου. Του έγραψαν τότε μια επιστολή επιτιμητική, θρη­νολογώντας για το κατάντημά του να γίνει αποστάτης της Πίστεως και πνευματικά νεκρός και, τέλος, τον ικέτευαν να μετανοήσει και να επιστρέψει στον Χριστό. Συγκλονισμένος από την επιστολή που διάβασε ο Ιάκωβος μετάνιωσε πικρά και με παρρησία πήγε στον βασιλιά και ομολόγησε την πίστη του στον Κύριο Ιησού Χριστό. Οργισμένος ο βασιλιάς, τον καταδίκασε σε θάνατο μ’ ένα ιδιαίτερα φρικτό μαρτύριο: θα κατατεμάχιζαν το σώμα του, σταδιακά, μέχρι να εκπνεύσει. Οι δήμιοι εκτέλεσαν κατά γράμμα τη διαταγή του μοχθηρού Ιζδιγέρδη και κατέκοψαν πρώτα τα δάχτυλα των άκρων του Ιακώβου, ύστερα τα χέρια, τα πόδια, τους βραχίονες, τους ώμους. Στο τέλος έμεινε μόνο η κοιλιά και το κεφάλι του, που αποκόπηκαν επίσης. Σε κάθε κατατομή μέλους ο συντετριμμένος από τη μετάνοια μεγαλομάρτυρας ανέπεμπε ευχαριστία στον Θεό. Οι πληγές του ανέβρυζαν μια άρρητη ευωδία, σαν κυπαρισσιού. Καθαρθείς από τη βαριά αμαρτία του μέσα στο λουτρό του αίματός του, ο εξαίσιος Ιάκωβος παρέδωσε τη ψυχή του στον Χριστό, τον Θεό, και πέρασε ενδόξως στη Βασιλεία των Ουρανών. Τελειώθηκε δι’ αποκεφαλισμού περί το έτος 400.                    

Όταν οι δήμιοι απέκοψαν τον αντίχειρα του δεξιού χεριού του αγίου Ιακώβου, εκείνος ανεβόησε: «Πρόσδεξαι, Κύριε, τον πρώτο κλάδο, που σαν την άμπελο κλαδεύεται, ώστε εν καιρώ να βλαστήσει νέος κλάδος». Στην αποκοπή του δεύτερου δακτύλου του είπε: «Δέξου, Κύριε, και τον δεύτερο κλάδο του δέντρου που εφύτευσεν η δεξιά Σου». Στο τρίτο δάκτυλο που του απέκοψαν είπε: «Ευλογώ Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα». Στην αποκοπή του τέταρτου αναφώνησε: «Συ που δέχθηκες τη δοξολογία από τα τέσσερα Ιερά ζώα (σύμβολα των τεσσάρων Ευαγγελιστών), δέξου το μαρτύριο του τέταρτου δακτύλου μου». Στο πέμπτο δάκτυλο που του έκοψαν, είπε: «Ας είναι πεπληρωμένη η χαρά μου όπως των πέντε φρονί­μων παρθένων στη γαμήλια εορτή!». Στην αποκοπή του έκτου δακτύλου, είπε: «Δόξα Σοι, Κύριε, ο οποίος την Έκτη Ώρα εξέτεινες τα πανάχραντα χέρια Σου επί του Σταυρού, διότι με αξίωσες να Σου προσφέρω το έκτο μου δάκτυλο». Όταν του έκοψαν το έβδομο δάκτυλο, είπε: «Όπως ο Δαυίδ Σε αινούσε επτάκις της ημέρας, Σε υμνολογώ διά του εβδόμου δακτύλου μου που απετμήθη προς χάριν Σου». Μετά το όγδοο που αποκόπηκε, είπε: «Την όγδοη ημέρα Συ, Κύριε, περιετμήθης». Μετά την αποκοπή του ενάτου είπε: «Την ένατη ώρα, Χριστέ μου, παρέδωσες το Πνεύμα Σου στα χέρια του Πατρός Σου, κι εγώ Σου προσφέρω ευχαριστία το μαρτύριο του ενάτου δακτύλου μου». Στην αποκοπή του δεκάτου δακτύλου, είπε: «Εν δεκαχόρδω ψαλτηρίω Σοι ψαλώ, Θεέ μου, και Σε ευχαριστώ ότι με αξίωσες να υπομείνω την αποκοπή των δέκα δακτύλων των δύο χειρών μου, για τις Δέκα Εντολές που εγράφησαν σε δύο πλάκες». Ω! Εξαίσια πίστη και αγάπη! Ω ευγένεια ψυχής του ανδρείου αθληφόρου του Χριστού Ιακώβου. 

 (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος -Νοέμβριος, εκδ. Άθως, σ. 249-250, 254-255)