Από το χθεσινό μας Κύκλο (27/04/2014)

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

            Ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ δοκιμάζεται μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ σὰν τὸ χρυσάφι στὸ χωνευτήρι. Ἀπ᾿ ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πλέον ἀπίστευτο πράγμα, ὁλότελα ἀπαράδεκτο ἀπὸ τὸ λογικό μας, ἀληθινὸ μαρτύριο γιὰ δαῦτο. Μὰ ἴσια-ἴσια, ἐπειδὴ εἶναι ἕνα πράγμα ὁλότελα ἀπίστευτο, γιὰ τοῦτο χρειάζεται ὁλόκληρη ἡ πίστη μας γιὰ νὰ τὸ πιστέψουμε. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι λέμε συχνὰ πὼς ἔχουμε πίστη, ἀλλὰ τὴν ἔχουμε μονάχα γιὰ ὅσα εἶναι πιστευτὰ ἀπ᾿ τὸ μυαλό μας. Ἀλλὰ τότε, δὲν χρειάζεται ἡ πίστη, ἀφοῦ φτάνει ἡ λογική. Ἡ πίστη χρειάζεται γιὰ τὰ ἀπίστευτα.
            Οἱ πολλοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἄπιστοι. Οἱ ἴδιοι οἱ μαθητάδες τοῦ Χριστοῦ δὲν δίνανε πίστη στὰ λόγια τοῦ δασκάλου τους ὅποτε τοὺς ἔλεγε πὼς θ᾿ ἀναστηθῆ, μ᾿ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀφοσίωση ποὺ εἶχαν σ᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ λόγια του. Καὶ σὰν πήγανε οἱ Μυροφόρες τὴν αὐγὴ στὸ μνῆμα τοῦ Χριστοῦ, κ᾿ εἴδανε τοὺς δυὸ ἀγγέλους ποὺ τὶς μιλήσανε, λέγοντας σ᾿ αὐτὲς πὼς ἀναστήθηκε, τρέξανε νὰ ποῦμε τὴ χαροποιὰ τὴν εἴδηση στοὺς μαθητές, ἐκεῖνοι δὲν πιστέψανε τὰ λόγια τους, ἔχοντας τὴν ἰδέα πὼς ἤτανε φαντασίες: «Καὶ ἐφάνησαν ἐνώπιον αὐτῶν ὡσεὶ λῆρος (τρέλα) τὰ ῥήματα αὐτῶν, καὶ ἠπίστουν αὐταῖς»…

            Βλέπεις καταπάνω σὲ πόση ἀπιστία ἀγωνίσθηκε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός; Καὶ στοὺς ἴδιους τοὺς μαθητάδες του. Εἶδες μὲ πόση μακροθυμία τὰ ὑπόμεινε ὅλα; …Καὶ μ᾿ ὅλα αὐτὰ, ἴσαμε σήμερα οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς εἴμαστε χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Χριστὸ μ᾿ ἕνα τοῖχο παγωμένον, τὸν τοῖχο τῆς ἀπιστίας. Ἐκεῖνος ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη του καὶ μᾶς καλεῖ κ᾿ ἐμεῖς τὸν ἀρνιόμαστε. Μᾶς δείχνει τὰ τρυπημένα χέρια του καὶ τὰ πόδια του, κ᾿ ἐμεῖς λέμε πὼς δὲν τὰ βλέπουμε. Ἐμεῖς ψάχνουμε νὰ βροῦμε στηρίγματα στὴν ἀπιστία μας γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουμε τὸν ἐγωϊσμό μας, ποὺ τὸν λέμε Φιλοσοφία καὶ Ἐπιστήμη. Ἡ λέξη Ἀνάσταση δὲν χωρᾶ μέσα στὰ βιβλία τῆς γνώσης μας… Γιατὶ «ἡ γνώση τούτου τοῦ κόσμου, δὲ μπορεῖ νὰ γνωρίσει ἄλλο τίποτα, παρεκτὸς ἀπὸ ἕνα πλῆθος λογισμούς, ὄχι ὅμως ἐκεῖνο ποὺ γνωρίζεται μὲ τὴν ἁπλότητα τῆς διάνοιας».

            Ναί, ἐκείνους ποὺ ἔχουνε αὐτὴ τὴν εὐλογημένη ἁπλότητα τῆς διάνοιας, τοὺς μακάρισε ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται». Καὶ στὸν Θωμᾶ, ποὺ γύρευε νὰ τὸν ψηλαφήσῃ γιὰ νὰ πιστέψῃ, εἶπε: «Γιατὶ μὲ εἶδες Θωμᾶ, γιὰ τοῦτο πίστεψες; Μακάριοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν εἴδανε καὶ πιστέψανε».

Ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ μᾶς δώσει αὐτὴ τὴν πλούσια φτώχεια, καὶ τὴν καθαρὴ καρδιά, ὥστε νὰ τὸν δοῦμε ν᾿ ἀναστήνεται γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε κ᾿ ἐμεῖς μαζί του.

Αὐτὴ ἡ ἀνηξεριὰ (ἡ ἄγνοια) εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γνώση: «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἄγνοια ἡ ὑπερτέρα τῆς γνώσεως». Καλότυχοι καὶ τρισκαλότυχοι ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἔχουνε. Χριστὸς ἀνέστη!(Φώτης Κόντογλου)

Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (27/04/2014)

                 ΝΟΜΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ             Ιακ. β’ 1-9

       O θεόσδοτος νόμος. Αποθησαυρισμένος  στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη. «Οὐ λήψῃ πρόσωπον πτωχοῦ», σημειώνει ο Μωυσής στο Λευϊτικό, «οὐδὲ μὴ θαυμάσῃς πρόσωπον δυνάστου· ἐν δικαιοσύνῃ κρινεῖς τὸν πλησίον σου» (Λευϊτ. ιθ', 15). Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι γιατί καταδικάζεται από το Θεό η προσωποληψία ως αμαρτία.

Καταργεί το θείο και βασιλικό νόμο της αγάπης και αντιτάσσεται στο θέλημα και την κρίση τού Θεού. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Η αγάπη Του στέλνει τον ήλιο επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους (Ματθ. ε', 45). Συνεπώς και ο άνθρωπος ως εικόνα και παιδί τού Θεού πρέπει να κινείται με γνώμονα και κριτήριο την αγάπη Του. Είναι ρητή στο σημείο αυτό η εντολή που δίνει στο Δευτερονόμιο α’ 17: «οὐκ ἐπιγνώσῃ πρόσωπον ἐν κρίσει, κατὰ τὸν μικρὸν καὶ κατὰ τὸν μέγαν κρινεῖς, οὐ μὴ ὑποστείλῃ πρόσωπον ἀνθρώπου, ὅτι ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ ἐστι· καὶ τὸ ρῆμα, ὃ ἐὰν σκληρὸν ᾖ ἀφ᾿ ὑμῶν, ἀνοίσετε αὐτὸ ἐπ᾿ ἐμέ, καὶ ἀκούσομαι αὐτό.». « Ο Θεός -σημειώνει ο Ζιγαβηνός- οὐ προσώπου λαμβάνει διαφοράν αλλά πραγματικήν εξετάζει ποιότητα». Κριτήριο για το Θεό δε είναι τα εξωτερικά μας χαρίσματα, αλλά η ποιότητα των έργων μας και της ζωής μας.

Τα ελατήρια της προσωποληψίας δεν είναι αγνά. Κατά κανόνα κινείται ή από συμπάθεια και προκατάληψη ή από κάποια σκοπιμότητα. Ποτέ δεν έχει ως κίνητρο την άδολη και ειλικρινή χριστιανική αγάπη. Και δυστυχώς η πείρα και η καθημερινή ζωή βεβαιώνει τού λόγου το αληθές. Ο ένας προβάλλει και τιμά τον α' όχι από αξία και χριστιανική ζωή, αλλά από συμπάθεια που καλλιεργείται από τα εξωτερικά χαρίσματα που διαθέτει ή κι από συγγενικούς δεσμούς. Ο άλλος προβάλλει και τιμά τον β' γιατί αποβλέπει σ' αυτή ή σε κείνη την σκοπιμότητα. Ακόμη περισσότερο σ' αυτή ή σ' εκείνη την εξυπηρέτηση που περιμένει από τον ισχυρό και δυναμικό άνθρωπο της ημέρας. Υποκλίνεται εδαφιαία όχι γιατί τον τιμά, αλλά γιατί περιμένει ρουσφέτι. Η προσωποληψία σε μία βαθύτερη ανάλυση είναι η αυριανή εγωιστική εξυπηρέτηση τού εαυτού μας εις βάρος φυσικά ενός άλλου. Γι' αυτό και είναι καταδικαστέα από το Θεό.

Λυμαίνεται την ενότητα. Η προσωποληψία είναι μικρόβιο, που λυμαίνεται και την κοινωνική κοινότητα, αλλά και την εν Χριστώ αδελφοσύνη. Μήπως αυτή δεν υπήρξε η κυριότερη και μοναδική θα έλεγε κανείς αφορμή και αιτία της διαλύσεως των αγαθών της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας; «Παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν», σημειώνει στις Πράξεις ο ιερός Λουκάς. Κι ο απ. Παύλος στην Α' προς Κορινθίους (ια', 22), προσθέτει: «Μήπως δεν έχετε σπίτια για να τρώτε και να πίνετε; Ή περιφρονείτε τους πιστούς που αποτελούν την Εκκλησία του Θεού και έτσι προσβάλλετε τους πτωχούς που δεν έχουν; Τί να σας πω γι' αυτή σας τη στάση και διαγωγή;».  

Το χρέος μας συνεπώς και το καθήκον μας είναι όχι η μεροληψία και προσωποληψία υπέρ των ισχυρών και δυνατών, αλλά η εύνοια και η αμέριστη φροντίδα για τους πτωχούς και αδύνατους. Ακριβώς γιατί είναι αδύνατοι και έχουν ανάγκη ιδιαίτερης προσοχής και φροντίδας. Εφ' όσον αποτελούμε μ' αυτούς ένα σώμα, το σώμα του Χριστού. Έπειτα ας μην ξεχνούμε και κάτι άλλο: «ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε', 40). Η αγάπη του Θεού χωρίς ν' αποκλείει τους ισχυρούς, αγκαλιάζει περισσότερο τους αδύνατους.  

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΑΔΕΛΦΟΙ

Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟ ΔΙΑΛΑΛΩ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΜΑΣ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΛΩ.

ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΕΙΚΟΣΙΕΠΤΑ, ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ!!!

(ΚΥΡΙΑΚΗ 27/4/2014 , 11:30 πμ)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΣΧΑ

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

Ἀπολυτίκιον Ἦχος β'

Ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον, ἡ Ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν ᾍδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος, ὅτε δὲ καὶ τοὺς τεθνεῶτας ἐκ τῶν καταχθονίων ἀνέστησας, πᾶσαι αἱ Δυνάμεις τῶν ἐπουρανίων ἐκραύγαζον· Ζωοδότα Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν δόξα σοι.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

Ὧ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ-ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Ἰδιόμελον Ἦχος πλ. α'

Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρὸν γυμνὸν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ' ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι' ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω, τῇ σῇ ἐξόδῳ Οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ (Απολυτίκιο ήχος δ')

Ἐξηγόρασας ἡμᾶς, ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι,

 τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς, καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς,

τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις·

 Σωτὴρ ἡμῶν δόξα σοι.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ (από τα Απόστιχα ήχος πλ δ') ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟ

Σήμερον ὁ Ἰούδας, τὸ τῆς φιλοπτωχείας κρύπτει προσωπεῖον,

 καὶ τῆς πλεονεξίας ἀνακαλύπτει τὴν μορφήν·

οὐκέτι τῶν πενήτων φροντίζει, οὐκέτι τὸ μύρον πιπράσκει (πουλάει), τὸ τῆς ἁμαρτωλοῦ,

ἀλλὰ τὸ οὐράνιον μύρον, καὶ ἐξ αὐτοῦ νοσφίζεται  ("τσεπώνει") τὰ ἀργύρια,

τρέχει πρὸς Ἰουδαίους, λέγει τοῖς παρανόμοις.

Τί μοι θελετε δοῦναι, κᾀγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν.

Ὢ φιλαργυρίας προδότου! εὔωνον ποιεῖται τὴν πρᾶσιν(κάνει την πώληση εύκολη),

πρὸς τὴν γνώμην τῶν ἀγοραζόντων, τοῦ πωλουμένου τὴν πραγματείαν ποιεῖται (παζαρεύει την τιμή του πωλουμένου κατα τα συμφέροντα των αγοραστών),

οὐκ ἀκριβολογεῖται πρὸς τὴν τιμήν, ἀλλ' ὡς δοῦλον φυγάδα ἀπεμπολεῖ

(δεν το πολυψάχνει αλλά σαν δούλο φυγάδα "σκοτώνει"-ξεπουλάει)·

ἔθος γὰρ τοῖς κλέπτουσι, ῥίπτειν τὰ τίμια (συνηθίζουν οι κλέφτες να ρίχνουν την τιμή στα πολύτιμα), νῦν ἔβαλε τὰ ἅγια, τοῖς κυσὶν ὁ μαθητὴς (και τώρα ο μαθητής ρίχνει τα άγια στα σκυλιά)·

ἡ γὰρ λύσσα τῆς φιλαργυρίας, κατά του ἰδίου Δεσπότου, μαίνεσθαι ἐποίησεν αὐτόν (η λύσσα ..τον οδήγησε στη μανία κατά του Δεσπότη του)·

ἧς  (φιλαργυρίας) τὴν πεῖραν φύγωμεν, κράζοντες· Μακρόθυμε Κύριε, δόξα σοι.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ

Ἰδού σοι τὸ τάλαντον, ὁ Δεσπότης ἐμπιστεύει ψυχή μου,

φόβῳ δέξαι τὸ χάρισμα, δάνεισαι τῷ δεδωκότι,

διάδος πτωχοῖς, καὶ κτῆσαι φίλον τὸν Κύριον,

ἵνα στῇς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, ὅταν ἔλθῃ ἐν δόξῃ,

καὶ ἀκούσῃς μακαρίας φωνῆς. Εἴσελθε δοῦλε, εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου.

Αὐτῆς ἀξίωσόν με, Σωτὴρ τὸν πλανηθέντα, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (13/04/2014) ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ

Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΚΑΙ ΤΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Οὗτος προσελθών τῷ Πιλάτῳ ητήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, καί καθελών αὐτό ἐνετύλιξε σινδόνι  καί ἔθηκεν αὐτό ἐν μνήματι λαξευτῷ» 

(Λουκ. κγ΄, 52-53).

                Μέ αὐτό τόν λιτό τρόπο, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής Λουκᾶς περιγράφει τήν ἀποκαθήλωση τοῦ ἀχράντου σώματος τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου μας καί τόν ἐνταφιασμό του. Ὁ Ἰωσήφ, «εὐσχήμων βουλευτής» ἀπό τήν ἰουδαϊκή πόλη τῆς Ἀριμαθαίας, χτυπᾶ τήν πόρτα τοῦ ρωμαϊκοῦ πραιτωρίου. Συναντᾶ τόν Πιλάτο. Τοῦ ζητεῖ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ γιά νά τό ἐνταφιάσει. Καί ὁ Πιλάτος ἐγκρίνει τό αἴτημά του καί δωρίζει στόν Ἰωσήφ τό σῶμα τοῦ Κυρίου. 
Ὁ Ἰωσήφ σπεύδει στόν Γολγοθᾶ. Μαζί του καί ὁ Νικόδημος, ὁ νυκτερινός μαθητής τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό κοντά καί οἱ Μυροφόρες γυναῖκες. Κατεβάζουν τό σῶμα ἀπό τόν σταυρό. Τό τυλίγουν μ᾽ ἕνα λευκό σεντόνι. Καί τό ἀποθέτουν εὐλαβικά σ᾽ ἕνα λαξευμένο μνῆμα, στό ὁποῖο δέν εἶχαν βάλει ποτέ κανέναν. Ἦταν ἡμέρα Παρασκευή, ὥρα δειλινοῦ, καί πλησίαζε τό Σάββατο.

Εὐγενική μορφή καί ταυτόχρονα θαρραλέος ἄνδρας ὁ Ἰωσήφ, ἀδελφοί μου. Ἡ ἀπόφασή του νά ζητήσει ἀπό τόν Πιλάτο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ, τό σῶμα ἑνός σταυρωμένου κατάδικου, πού οἱ πάντες εἶχαν ἐγκαταλείψει —ἀκόμα καί οἱ μαθητές του—, δείχνει τήν εὐψυχία καί τό θάρρος του. Καί ἡ πράξη του νά ἀποκαθηλώσει, νά κατεβάσει ἀπό τόν σταυρό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μας γιά νά τοῦ ἀποδώσει τίς ὕστατες νεκρικές τιμές, φανερώνει εὐλάβεια καί σεβασμό πρός τό νεκρό σῶμα τοῦ γλυκυτάτου Ἰησοῦ.

Ὁ Ἰωσήφ κατέβασε ἀπό τόν σταυρό τό σῶμα τοῦ Κυρίου ἀπό εὐλάβεια καί σεβασμό. Γιά νά τό τιμήσει. Γιά νά τό ἐνταφιάσει.

Ἀντίθετα, κάποιοι ἄλλοι στίς μέρες μας ἐπιδιώκουν νά ἀποκαθηλώσουν τόν Χριστό, νά Τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τίς καρδιές καί τή ζωή τῶν ἀνθρώπων ἀπό ἀσέβεια, ἀπιστία καί ἄρνηση.
• Νά ἐξορίσουν τόν Χριστό ἀπό τή σύγχρονη ζωή.

• Νά ἀκυρώσουν τό Εὐαγγέλιό Του.

• Νά περιθωριοποιήσουν τήν Ἐκκλησία Του.

• Νά ἀπομακρύνουν τό ἱερό σύμβολο τῆς χριστιανικῆς πίστεως πού εἶναι ὁ σταυρός Του.

• Νά κατεβάσουν τίς εἰκόνες Του.

• Νά ἀπαλείψουν, ἄν εἶναι δυνατόν, κάθε ἴχνος χριστιανικῆς μαρτυρίας καί ἐκκλησιαστικῆς παρουσίας ἀπό τήν κοινωνική καί δημόσια ζωή.

Ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία κατέβασε ἀπό τόν σταυρό τό σῶμα τοῦ Κυρίου μας γιά νά τό ἐνταφιάσει μέ σεβασμό. Γιά νά ἀποδώσει τίς ὀφειλόμενες τιμές στόν μεγάλο νεκρό.

Ἐμεῖς ἄραγε οἱ μαθητές Του τί κάνουμε; Μήπως μέ τόν τρόπο πού σκεφτόμαστε καί πού ζοῦμε, Τόν διώχνουμε κάθε ὥρα καί κάθε στιγμή ἀπό τήν καρδιά μας; Μήπως Τοῦ κλείνουμε τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ καί τῆς οἰκογένειάς μας; Μήπως Τόν ἀπομακρύνουμε ἀπό τά παιδιά μας ἤ ἀπομακρύνουμε τά παιδιά μας ἀπό Κεῖνον καί τήν Ἐκκλησία Του; Μήπως κι ἐμεῖς, ἄν καί βαπτισμένοι στό ὄνομά Του καί μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, τελικά δέν Τόν θέλουμε παρόντα στήν κοινωνική καί δημόσια ζωή μας; Μήπως ὅταν ἄλλοι —«οἱ ἐχθροί τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» (Φιλιπ. 3,18)— ἐπιδιώκουν μέ πάθος, μεθοδικά καί ὀργανωμένα, νά Τόν ἐκθρονίσουν ἀπό παντοῦ, νά Τόν βάλουν στό περιθώριο, ἐμεῖς, οἱ χριστιανοί δέν κάνουμε τό παραμικρό γιά νά παραμείνει; …                                                                                              † Ο ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ

Από το χθεσινό μας Κύκλο (13/04/2014) ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Ρώτησε χωρίς ν’ αντέχει την απάντηση

(Το εκπληκτικό αυτό κείμενο δημοσιεύθηκε στη στήλη αθλητικού σχολίου τη Μ. Πέμπτη, 21/04/2011!!)

Το βράδυ της μεγαλύτερης Πέ­μπτης που γνώρισε ο κόσμος, ο Καϊάφας ανακρίνοντας τον Χρι­στό, διαρρηγνύει τα ιμάτια του. Από "οργή" και "αγανάκτηση", αμέσως μό­λις άκουσε από τα χείλη Του, το "συ είπας" στην ερώτηση του, "πες μας καθαρά, εσύ είσαι ο Χριστός, ο Μεσ­σίας που περιμένουμε"; Δεν μπόρεσε να το αντέξει!  Έκανε την ερώτηση μην αντέχοντας την απάντηση!

Τα ίδια λίγες ώρες μετά, μπροστά όταν Σταυρό. "Δείξε μας πως είσαι ο Χριστός, κάνε μας ένα θαύμα, κατέβα από το Σταυρό και θα σε πιστέψου­με", ο εβραϊκός όχλος, (όμοιος κι απαράλλακτος με κάθε όχλο του κόσμου;)

Πικρή ομολογία της ιδιοτέλειας! Αίτηση για "σημείο", για θαύμα. Να δούμε για να πιστέψουμε! Εμείς, που Σε έχουμε σταυρώσει, αν μας κάνεις ένα θαύμα, θα τα ξεχάσουμε όλα! Τον τρόπο τον ξέρουμε. Ακριβώς όπως ξε­χάσαμε όλα όσα είχες κάνει μέχρι τώ­ρα για μας και σε οδηγήσαμε στο Σταυρό.

Συνεπείς αγνώμονες! Πάντα έτοιμοι για πλιάτσικο της "αλήθειας". Αν μας χαϊδέψεις κι Εσύ τα αυτιά, μα­ζί Σου, όλα γιορτή, Κυριακή των Βαΐ­ων! Αλλιώς εναντίον Σου! Και βέβαια σε κάθε περίπτωση να ξέρεις πως α­κόμη και γι’ αυτά που τραβάς, φταις Εσύ που δεν μας λες την αλήθεια που θέλουμε ν’ ακούσουμε. Την Κυριακή ¨Ωσσανά¨ και την Πέ­μπτη λοιδορία, εξευτελισμός, διαπόμπευση, μαστίγωση και απαίτηση με κραυγές και κατάρες "Σταύρωσον Αυ­τόν". Την Παρασκευή κοροϊδία, χλευασμός αλλά κι απαίτηση για "σημείο"!

Η αξιοθρήνητη, η ταλαίπωρη ανθρώ­πινη φύση επί το έργον! Σκέτος κλαυσίγελος! Η αιώνια μοίρα "των λα­ών" και του "κόσμου"! Κι από την άλλη ο τρόπος τους. Ο τρόπος με τον οποίο Τον είδαμε η ο τρόπος με τον οποίο μας είδε Αυτός. "Ανήμπορος" να μας δώσει οτιδήποτε άλλο εκτός από αγάπη. Από την πρώ­τη στιγμή μέχρι την τελευταία. Η ανθρωπότητα να σταυρώνει για μία α­κόμη φορά Αυτόν (και ως εκ τούτου και εαυτήν) κι Εκείνος δια της αγά­πης του να ανασταίνεται, εγείροντας Εαυτόν αλλά και αυτήν. Η ανθρωπότητα και ο θεάνθρωπος. Η πρώτη εναντίον εαυτής και κατά πάντων. Δεμένη σε άθραυστες αλυσί­δες, καταδικασμένη στο ατέλειωτο μαρτύριο, να τρώει τις σάρκες της. να προκαλεί η ίδια την αιμορραγία της. Κι Εκείνος να προσφέρει τη δική Toυ Σάρκα και το δικό Του Αίμα, θυσία για σωτηρία (για να γίνουμε σώοι, δηλαδή ολόκληροι), αυτών που Τον σταυρώνουν. Οι άνθρωποι να σταυ­ρώνουν τον Θεό που δέχθηκε να γίνει άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο, Θεό.

Πάσχα! Σταύρωση κι Ανάσταση. Πά­θος και Λύτρωση. Σταυραναστάσιμος κόσμος, σταυραναστάσιμος τρόπος. Αληθινός. Ατόφιος. Ορθόδοξος. Σάρκα από τη σάρκα μας κι αίμα από το αίμα μας. Με μίσος επειδή δεν αντέχει την φωτιά της αγάπης. Αλλά και με αγάπη επειδή αλλιώς δεν νικιέται το μίσος. Με "θάνατο" γιατί αλλιώς δεν περνάς στην αληθινή ζωή. Και με ζωή ατόφια κι αληθινή πλέον γιατί μόνο έτσι νικιέται ο θάνατος. Καλή Ανάσταση και "Χριστός Ανέστη" σε λίγες μέρες αδέρφια. Μόνο αυτό. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Όλα τα υπό­λοιπα τα έχει πει και τα έχει κάνει για μας Εκείνος...                                   Ιωάννης Τσιάτσιος δημοσιογράφος

Από το χθεσινό μας Κύκλο (13/04/2014)

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΥΡΑ

Το πρώτο μύρο

Ο Κύριος φιλοξενείται στη Βηθανία, στο σπίτι τού Σίμωνα του λεπρού, όπου παρευρίσκεται και ο αναστημένος Λάζαρος. Κάποια στιγμή η αδελφή του Λαζάρου Μαρία, η οποία επιλέγει πάντα την αγαθή μερίδα, έρχεται στο δωμάτιο, κρατώντας ένα αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο από πανάκριβο άρωμα. Σπάζει το δοχείο και με το μύρο  ραίνει τον Διδάσκαλο, στην κεφαλή και στα πόδια.

Κινήσεις απλές, ανεπιτήδευτες, ήρεμες, συγκρατημένες, λόγια λιτά, κατάθεση ψυχής, άφατης ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, προς τον Κύριο, ο οποίος ανέστησε τον αδελφό της. Ακριβό άρωμα, προϊόν αφοσίωσης, ευγνωμοσύνης. Ενδεδυμένη με τον εσωτερικό χιτώνα όχι του λόγου αλλά της πνευματικής πράξης. Μία σεμνοπρεπής κίνηση, που λέει και εννοεί πολλά, τα οποία συλλαμβάνει ΕΚΕΙΝΟΣ και τη βραβεύει για την πράξη της.                  Αυτό είναι το μύρο της ευγνωμοσύνης!

Το δεύτερο μύρο

Αλλά και η υμνολογία που ακούμε τη Μ. Τρίτη το απόγευμα, σε μύρο αναφέρεται. Στη Γαλιλαία στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου, ο Κύριος παίρνει το γεύμα Του. Εκεί εμφανίζεται μία αμαρτωλή γυναίκα και με συντριβή καρδιάς, βρέχει τα πόδια του Διδασκάλου με τα δάκρυα της και τα αλείφει με το πολύτιμο μύρο, που κρατάει στα χέρια της. Στη συνέχεια λύνει τους πλοκάμους της κεφαλής της, για να σπογγίσει τα πόδια του Κυρίου.

Η Αγία Κασσιανή σαν ιχνηλάτης ασυγκράτητη στα δύσβατα μονοπάτια των Παθών του Απαθούς, ποιητική αδεία εικονίζει την ασύλληπτη, αφάνταστη μεγαλειότητα της μετάνοιας της «ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσης γυναικός».

Οι σκοποί της Κασσιανής είναι, να παρηγορήσει τους απομακρυσμένους από τη θεία προσταγή και θέληση, να τους συγκινήσει και παροτρύνει για την οικοδόμηση μιας νέας ζωής. Η προσπάθεια της είναι θαυμάσια, όσο και ο τρόπος που την εκφράζει. Κεντά κυριολεκτικά τις καρδιές και τις στρέφει απαλά προς τον υπέροχο και ανεξίτηλο εκείνο ψίθυρο : «ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.» (Λουκ. ιθ' 10).

Κοσμείται με τις πλέον επιλεγμένες λέξεις τις εκλεπτυσμένες έννοιες, και δυνατές ψυχικές μεταβολές. Μας εισάγει στο ουσιαστικό νόημα της περιόδου αυτής, της μετανοίας και το νόημα της αισθήσεως της θεότητας Του.                 Αυτό είναι το μύρο της μετανοίας!

Το τρίτο μύρο

Γονυπετώντας φθάνουμε στην πιο άδικη θυσία στην ιστορία του κόσμου. Μ. Παρασκευή!

Αλήθεια, πώς και γιατί σταυρώθηκε ο Σαρκωμένος Λόγος του Θεού; Πώς και γιατί σφαγιάσθηκε η Αγάπη; Να ήταν τάχα «εγκληματικό κατόρθωμα» της απάνθρωπης βουλήσεως;... ή φιλάνθρωπη συγκατάβαση της Παντοδυναμίας Του, προς ανάσυρση του πλάσματος Του από το βυθό της απώλειας;

Πόση αγάπη του οφείλουμε; Πόση λατρεία; Μύρο αγάπης Του αξίζει.

Ο Ιωσήφ, από Αριμαθαίας μαζί με τον Νικόδημο αλείφουν το νεκρό σώμα, με 32 κιλά αρωματικού μίγματος από σμύρνα και αλόη. Ο Ιωσήφ, μέλος τίμιο τού Ιουδαϊκού Συνεδρίου διακεκριμένος και  σεβαστός για την ακεραιότητα του ήθους του, προβαίνει στην παράτολμη αίτηση του νεκρού σώματος του Ιησού, από το Ρωμαίο επίτροπο. Η άδεια δίνεται και καταφθάνει με ύφασμα λευκό για να τυλίξει το Τίμιο Σώμα.

Ο άλλος, ο Νικόδημος, ο άρχοντας των Ιουδαίων, νομομαθής, νυχτερινός μαθητής, καταφθάνει συνεργός του πρώτου στο έργο της Αποκαθηλώσεως. Μαζί κατεβάζουν το Σώμα από το Σταυρό και μετά την απόδοση των καθιερωμένων νεκρικών τιμών, το ενταφιάζουν με ησυχία, στο καινό μνημείο, το λαξευμένο μέσα στο βράχο.                           Αυτό είναι το μύρο της Αγάπης!

Το τέταρτο μύρο

Και φθάνουμε στη μία των Σαββάτων, την πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο, όπου η Μαρία η Μαγδαληνή μαζί με άλλες μαθήτριες -όλες γενναίες ψυχές- πηγαίνουν με θάρρος στον τάφο, κρατώντας μύρα εκλεκτά.

Πιστές μαθήτριες από τη Γαλιλαία, «σεμνές μορφές», συνέκδημοι του Κυρίου στις περιοδείες Του, αβρές παραστάτιδες της Παναγίας μητρός Του, στέκονται με σεβασμό, με ευκοσμία, σιωπή και συνοχή εσωτερική. Παντού ευσχημοσύνη. «Ευσχήμων βουλευτής» ο Ιωσήφ, το ίδιο ευσχήμονες, στο μέσα πλούτο ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες του.

 Το φρικτό μυστήριο του θανάτου δέχεται ο Κύριος, να το υπηρετήσουν χέρια ανθρώπινα μέσα σε κλίμα ησυχίας και κοσμιότητας. Η σωματική τους παρουσία περιγράφεται, προκειμένου η ψυχή ν' αποθέσει τα μύρα της αγάπης της και ν' αποτίσει το φόρο λατρείας της προς Αυτόν. Έτσι γνωρίζουν να διακονούν τον Κύριο όλες οι αφοσιωμένες σ' Αυτόν ψυχές. Με μία αφοσίωση «κραταιά ως o θάνατος». Φθάνουν στο κενό μνημείο και αναζητούν Το Διδάσκαλο Τους. Οι άγγελοι δεν τους συγκινούν. Δε ζητούν τους αντιπροσώπους Του, άλλα τον Ίδιο τον Κύριο «Τους». Αυτόν αγαπούν. Αυτόν «διηκόνουν ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. η' 3). Αυτόν ακολούθησαν με υποδειγματική αφοσίωση σ' όλη την τριετή επί γης πορεία Του. Γι' Αυτόν ετοίμασαν τα μύρα. Σ' Αυτόν έδωσαν την καρδιά τους.

Και ξέρουμε πόσο ευαρεστείται ο Θεός στην προσφορά της καρδιάς μας. Από την Π. Διαθήκη ακόμα, την καρδιά μας ζητάει, σαν το πιο ευπρόσδεκτο δώρο: «δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν» (Παροιμ. κγ' 26). Πόσες φορές κάνουμε, οι άνθρωποι, κακή αξιολόγηση των δώρων, που προσφέρουμε στον Θεό! Του προσφέρουμε πρόθυμα κόπους, χρόνο, αγρυπνίες και νηστείες, άλλα Του αρνούμαστε το δώρο της καρδιάς μας.                Αυτό είναι το μύρο της λατρείας  και αφοσίωσης!

Αλλά ένα άλλο μύρο ζητάει ο Κύριος από μας. Ζητάει να ευωδιάζει η ψυχή μας και η ζωή μας από πράξεις ανωτερότητας, από αρετή και εν γένει χριστιανική συμπεριφορά. Από έργα αγάπης, καλοσύνης, σωστής κοινωνικότητας. Όπου βασιλεύει η απελπισία, αυτοί να χαρίζουν την ουράνια ελπίδα. Όπου κυβερνάει η ασυναρτησία και ό παραλογισμός, αυτοί να πασχίζουν να επικρατεί η εσωτερική αρμονία και η ηθική τάξη. Όπου η ανησυχία δημιουργεί αναστατώσεις και συγκλονισμούς, αυτοί να σκορπίζουν, σαν αύρα λεπτή, την ψυχική ηρεμία και την ειρήνη... Και είναι καθήκον του χριστιανού ν' αρωματίζει την κοινωνία με το άρωμα της αρετής και είναι ανάγκη στη σήψη της κοινωνίας να υπάρχει ως αντιστάθμισμα η ευωδία, το άρωμα των Χριστιανών εκείνων, οι οποίοι θα παρουσιάζουν υπέροχο παράδειγμα αγιότητας, ενεργειών και διαθέσεων και συμπεριφοράς εντίμου, ήθους αδιάβλητου, σύμφωνης προς το θείον θέλημα, τούτο το μύρο ζητάει ο Κύριος από μας.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΚΥΡΙΑΚΗ , ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΛΙ ΤΟ «ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ».

ΚΙ ΑΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΣΜΟ ΣΕ ΒΑΛΕΙ Η ΑΓΟΡΑ ΠΟΥ ‘Ν’ ΑΝΟΙΧΤΗ, 

ΔΩΣΕ ΣΤΟ ΘΕΟ ΜΙΑ ΜΕΡΑ , ΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ!!

(ΚΥΡΙΑΚΗ 13/04/2014 , 11:30 ΠΜ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ)