Και κάτι διαφορετικό

Δοξαστικόν Θ΄ Ώρας , Μεγάλων Ωρών Χριστουγέννων ήχος πλ. β΄

Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, ὁ δρακὶ τὴν πᾶσαν ἔχων κτίσιν (ἐκ γ').

 Ῥάκει καθάπερ βροτὸς σπαργανοῦται, ὁ τῇ οὐσίᾳ ἀναφής.

Θεὸς ἐν φάτνῃ ἀνακλίνεται, ὁ στερεώσας τοὺς οὐρανούς πάλαι κατ' ἀρχάς.

Ἐκ μαζῶν γάλα τρέφεται, ὁ ἐν τῇ ἐρήμῳ Μάννα ὀμβρίσας τῷ Λαῷ.

Μάγους προσκαλεῖται, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας.

Δῶρα τούτων αἴρει, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.

Προσκυνοῦμέν σου τὴν Γένναν Χριστέ (ἐκ γ').

Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὰ θεῖά σου Θεοφάνεια.

Εκπληκτικό

Ἦχος πλ. δ' Ποίημα Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων

Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου· εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τὸ Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιὰ παρέδραμε· καὶ Θεὸς ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τὸ καθ' ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ , ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΩΤΑ ΗΡΘΑΝ ΠΑΛΙ 

ΚΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΖΥΓΙΖΕΤΑΙ Σ' ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΜΑΓΓΑΛΙ.

"ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΗ ΠΟΛΕΙ"

ΕΙΡΗΝΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΟΛΗ!!

ΚΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΘΡΗΝΕΙΤΕ  ΚΑΙ ΠΟΝΑΤΕ

ΧΟΡΕΨΤΕ , ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΤΕ, ΝΑ Ο "ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ"

Από το χθεσινό Κύκλο μας

Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

O Κύριος υπέστη περιτομή με το σκοπό να εκπληρώσει το νόμο του Μωυσή, τον οποίο κανείς δεν ήταν ικανός να εκπληρώσει πριν. Εκτελώντας «άπαντα κατά τον νόμον» (Λουκ.  β΄39), ο Μεσσίας θεωρεί πρέπον «πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. γ΄ 15). Υπ’ αυτή την έννοια Αυτός είναι η εκπλήρωση του Νόμου και των προφητών, όχι μόνο εκτελώντας ότι είναι γραμμένο περί Αυτού, αλλά ακόμη πράττοντας όλα εκείνα τα πράγματα που θα έπρεπε να κάνουν όλοι αν αληθινά εκπλήρωναν το λόγο του Θεού…

…Εκτελώντας ο Κύριος τα πάντα ακριβώς σύμφωνα με το Νόμο, δείχνει ότι έχει έλθει για να υπηρετήσει και να ταυτίσει τον εαυτό Του απόλυτα με τα αμαρτωλά δημιουργήματά Του. Αυτή είναι η θεία ταπείνωση του Θεού, η υπερβολικά μεγάλη Του στοργή και συμπάθεια, η άρρητη και ανείπωτη ταπείνωση και συγκατάβασή Του σ’ εμάς που είμαστε χαμένοι. Γιατί όχι μόνο βρέθηκε «εν σχήματι ως άνθρωπος» αλλά και εκένωσε Εαυτόν από τη θεϊκή Του δόξα, παίρνοντας «μορφή δούλου» (Φιλ. 2:7-8), παραδίδεται στο μαχαίρι του αρχιερέα, υπομένοντας το σημείο αυτό της απόλυτης υποταγής στο Θεό, την πράξη η οποία εκφράζει την ολοκληρωτική αδυναμία των ανόσιων δημιουργημάτων ενώπιον του Αγίου τους Δημιουργού. Οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν την συγκατάβαση του Κυρίου και την προθυμία Του να περιτμηθεί. Είναι μια πράξη κενωτικής ταπεινώσεως, η οποία είναι τελείως άρρητη…..

…..Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι «ο μεν νόμος άγιος, και η εντολή αγία και δικαία και αγαθή» (Ρωμ. 7:12). Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να τηρήσει το Νόμο. Αν έμελλε να κριθούμε από τα έργα του Νόμου, θα χανόμασταν όλοι. Για τον λόγο αυτό έρχεται ο Μεσσίας, να κάνει μέσα από τη θνητή σάρκα εκείνα τα οποία κανένας άλλος δε θα μπορούσε να κάνει έτσι, ώστε διά της πίστεως σε Αυτόν όλοι εκείνοι που πιστεύουν να μπορούν να δικαιωθούν ενώπιον του Θεού.

Η ίδια η περιτομή δόθηκε ως απάντηση της πίστεως. Ήταν η ένδειξη ότι ανήκεις πιστά στον Κύριο. Ακόμα και στο αρχικό νόημα και μορφή της, δεν ήταν κάτι απλά σωματικό, αλλά κάτι πνευματικό· ένα θέμα όχι μόνο της σάρκας, αλλά και της καρδιάς.

Εξαιτίας της ολικής του δικαιοσύνης, τελετουργικής και ηθικής, σωματικής και πνευματικής, νομικής και ηθικής, ο Ιησούς ο Μεσσίας ελευθερώνει το λαό Του από οτιδήποτε ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο και φανερώνει σ’ αυτούς τη ζωή του μέλλοντος αιώνος της Βασιλείας του Θεού. «Εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι’ αγάπης ενεργούμενη» (Γαλ. 5:6)….

……«Η όγδοη ημέρα, εικονίζουσα την αιώνια ζωή, από τη δική Σου Χριστέ λαμπρύνεται και αγιάζεται με θεληματική φτώχεια. Διότι κατ’ αυτήν περιτμήθηκες κατά το Νόμο σαρκικά.»

«Περιτέμνεται σαρκικά Αυτός που από τον Πατέρα χωρίς διαχωρισμό και απώλεια ύλης γεννήθηκε κατά τρόπο θαυμαστό ως Λόγος Του. Και που έμεινε χωρίς αλλοίωση της Θεότητάς Του ως Θεός από το Θεό. Αυτός που είναι πάνω από το Νόμο, νομίμως ελευθερώνει όλους από την κατάρα του Νόμου και δωρίζει την άνωθεν ευλογία. Έτσι λοιπόν την υπεράγαθή Του συγκατάβαση εγκωμιάζοντας υμνούμε και γεμάτοι ευχαρίστηση δοξάζουμε ικετεύοντας Αυτόν να δώσει στις ψυχές μας το μέγα έλεος.»

(π. Thomas Hopko, «Χειμωνιάτικη Πασχαλιά», εκδ. Ακρίτας, σ. 206-213)

Από το χθεσινό Κύκλο μας

                                           ΧΡΙΣΤΟΣ   ΓΕΝΝΑΤΑΙ       ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

…Ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.

Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.
Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που μετέβαλε τις λύπες τους σε χαρά.
Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.

Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «απ’ τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).

Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.

Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε αρχιερέας όπως ο Μελχισεδέκ (Εβρ. 5:10).
Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον που πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ' ελευθερία.

Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον που τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων» (Ματθ. 4:19)

Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυά τους.

Κοντολογίς, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους Του την αμαρτία του κόσμου:

Οι μάγοι για να Τον προσκυνήσουν·

οι ποιμένες για να Τον δοξολογήσουν·

οι τελώνες για να Τον κηρύξουν·

οι πόρνες για να Του προσφέρουν μύρα·

η Σαμαρείτισσα για να ξεδιψάσει·

η Χαναναία για να ευεργετηθεί.

………………………………

Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ' αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ' ουρανού. Μα... κι Εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Την ημέρα εκείνη ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ησ. 19:24). Ναι. Έτσι είναι. Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.

…………………………….

Σ' αυτόν λοιπόν, το Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Από το χθεσινό Κύκλο μας

«Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ»

Ο άπειρος Θεός, το δεύτερο πρόσωπο, της Αγίας Τριάδος, για το οποίο ο Ευαγγελιστής σημειώνει χαρακτηριστικά, «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος», προσθέτει: «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». To καταπληκτικότερο από όλα τα παράδοξα. Γιατί εκείνος ο οποίος ήταν απ' την αρχή Θεός, γί­νεται και άνθρωπος. Και εκείνος ο οποίος ήταν προς τον Θεόν «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Προσέλαβε στη θεϊκή Του φύση και ουσία και την ανθρώπινη σάρκα δηλ. ανθρώπινη φύση: σώμα και ψυχή. Αξιοπρόσεκτες οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής. Ως Θεός «ἦν» πάντοτε αιωνίως, ως άνθρωπος «ἐγένετο» κάπο­τε, εν χρόνω. Κι όταν έγινε άνθρωπος δε μεταβλήθηκε η θεία ουσία Του. Και τούτο γιατί δε θα ήταν Θεός αν αλλοιωνόταν και μεταβαλλόταν η ουσία Του. Συνεπώς όταν λέμε ή κι ακούμε «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» δεν εννοούμε πως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος μεταβλήθηκε σε σάρκα, αλλά «ἐνεδύθη», ντύθηκε, και περιβλήθηκε τη σάρκα, κι έγινε άνθρωπος. Το «σὰρξ ἐγένετο», σημαίνει ότι είναι τέλειος άνθρωπος με σώμα και ψυχή. Και ως τέλειος άνθρωπος πήρε όλες τις ιδιότητες μας πλην της αμαρτίας. «Ἐσταυρώθη ἐξ ἀσθενείας» (Β' Κορ. ιγ', 4)  «θανατωθεὶς σαρκὶ» (Α' Πέτρ. γ', 18). Μυστήριο μέγα. Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, αυτός στον οποίο τα πάντα υποτάσσονται περιβάλλεται και ντύνεται την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία μας. Και δεν αρκείται σ' αυτό μόνο.

Αλλά και «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Και η λέξη «ἐσκήνωσεν», που χρησιμοποιεί ο ιερός Ευαγγελιστής, εκφράζει μια ιδιαίτερη οικειότητα. Μια αγάπη απροσμέτρητη του Θεού προς τον άνθρωπο. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, το «ἐσκήνωσεν» έχει τη σημασία να μπορούμε και να Τον πλησιάζουμε και να συνδιαλε­γόμαστε μ' Αυτόν, και να Τον συναναστρεφόμαστε.

Το «ἐσκήνωσεν» κατ' αρχήν εκφράζει την άκρα ταπείνωση και την φτώχεια με την οποία εμφανίζεται ο σαρκωθείς Θεός. Για τον Χριστό «οὐκ ἦν … τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β', 7) και «οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η', 20). Δεύτερο, όπως οι στρατιώτες παραμένουν στις σκη­νές για να είναι ετοιμοπόλεμοι έτσι και ο Χριστός πα­ραμένει ως στρατιώτης στη σκηνή για να φέρει εις πέ­ρας τον πόλεμο που άρχισε παλιά στον κήπο της Εδέμ μεταξύ του αρχέκακου φιδιού και του σπέρματος της γυναικός. Τρίτον, εσκήνωσε γιατί η παραμονή Του ανάμεσα μας δεν επρόκειτο να παραταθεί για πολύ χρόνο. Γιατί σκοπός και προορισμός του ανθρώπου δεν είναι η γη, αλλά ο ουρανός. Εδώ είμαστε πάροικοι και παρεπίδημοι.

«Καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ». Αυτό ανα­φέρεται πρωτίστως στους μαθητές πού υπήρξαν αυτό­πτες μάρτυρες της παρουσίας Του, των μεγάλων και εκπληκτικών θαυμάτων Του, της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως Του. Αλλά έπειτα και σ' όλους εμάς που ψηλαφούμε το μέγα αυτό μυστήριο της παρουσί­ας του Χριστού εν τη Εκκλησία δια μέσου των αιώνων.                                      

«Ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός». Όχι σαν κτί­σμα ή δημιούργημα όπως τον εκλαμβάνουν και τον πι­στεύουν διάφοροι αιρετικοί, αλλά ως μονογενή Υιό εκ της αυτής ουσίας του Πατρός «γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα», όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Ο μόνος φύσει Υιός.

Πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. Στο Χριστό δε δόθηκε η Χάρη ως δωρεά όπως συμβαίνει σ' άλλους χαρισματούχους, αποστόλους, αγίους κλπ., αλλά είναι πλήρης Χάριτος ως η πηγή της Χάριτος και των δωρεών.

…………………………………………………………………………………………………………….

«Θαρσεῖτε». Ό Χριστός είναι ανάμεσα μας. Στις θλίψεις μας. Στους πειρασμούς μας. Στις αντιξοότ­ητες της ζωής μας. Πόση αλήθεια τόνωση και πόση ελπίδα δίνει στον καθένα μας αυτή η μεγάλη αλήθεια. Ο Θεός-Λόγος «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»! Δεν είμαστε μόνοι. Δεν είμαστε απροστάτευτοι. Δεν είμαστε έρμαια και θύματα των κακών και πονηρών συνανθρώπων μας ούτε πολύ περισσότερο του διαβόλου. Κοντά μας, δίπλα μας στέκει ο Χριστός, έτοιμος να μας συμπαρασταθεί. Να μας βοηθήσει. Να σηκώσει αυτός το βάρος του Σταυρού μας. Δεν Τον ακούμε τι λέει; «ἐπικάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί σε, καὶ δοξάσεις με» (Ψαλμ. μθ', 15). Και σ' άλλο σημείο, «μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει» (Ψαλμ. ρ', 15). Μας πα­ρακολουθεί, μας συντροφεύει, όπως ακριβώς ο πατέρας και η μητέρα το μικρό και αδύναμο παιδί τους. Κι αν η εποχή μας έφθασε στο σημείο ώστε να παρουσιάζονται κάποιες μητέρες, που λησμονούν τις μητρικές τους υποχρεώσεις, ο Κύριος ουδέποτε μας εγκαταλείπει: «οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ' οὐ μή σε ἐγκαταλίπω» (Eβρ. ιγ', 5), είναι η αδιάψευστη υπόσχεση Του. Έχε θάρρος, λοιπόν, αδελφέ μου, οτιδήποτε και αν σου συμβεί, δί­πλα σου στέκει ο Χριστός. Υπάρχει μεγαλύτερο και πιο ελπιδοφόρο μήνυμα απ' αυτό;

«Προσέχετε ἑαυτοῖς» (Λουκ ιζ΄3). Βλέπει τις παρεκτροπές και τις αδυναμίες μας. Όταν υποχωρούμε στον πειρα­σμό, όταν γονατίζουμε και πέφτουμε, ο Χριστός δεν είναι μακριά μας. Είναι κοντά μας. Μας βλέπει. Μας παρακολουθεί. Λυπάται για το κατάντημα μας. Και διατυπώνει το πικρό εκείνο παράπονο Του: «οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωὴν ἔχητε» (Ιωάν. ε΄ 40). Πόσο στ' αλήθεια διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν μέσα μας υπήρχε έντονη και ζωηρή η σκέψη, η πεποίθηση της παρου­σίας του Θεού δίπλα μας! Αν η παρουσία ανθρώπων μας προφυλάσσει ή αν θέλετε μας αποτρέπει από αυτή η εκείνη την παρεκτροπή, πόσο μάλλον η σκέψη ότι ο Θεός με βλέπει, με παρακολουθεί, θα μας προφύλασσε από ένα πλήθος καθημερινών μας παρεκτροπών και αδυναμιών! Εκείνο πού χαλύβδωσε και γιγάντωσε τον πάγκαλο Ιωσήφ να πει το όχι στον προκλητικό εκείνο πειρασμό, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η σκέψη και η πεποίθηση ότι «ο Θεός με βλέπει», «καὶ πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γεν. λθ' 9).

Ευτυχείς, για όσους τα φετινά Χριστούγεννα θα γίνουν αφορμή για να ζει μέσα τους έντονα η πραγματικότητα ότι, «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν».  

Μη ξεχάσουμε σήμερα την εκδήλωση της ΧΕΕ, στη Χριστιανική Εστία στις 19:30.
Ο επόμενος Κύκλος μας την Κυριακή 15/12 στις 11:30 π.μ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγαπητοί φίλοι ,

Όπως γνωρίζετε έχει εγκριθεί η ενσωμάτωσή μας στη ΧΕΕ με την ιδιότητα του αντεπιστέλλοντος μέλους από τον προηγούμενο μήνα και ανήκουμε πλέον στη μεγάλη οικογένεια των Χριστιανών επιστημόνων της χώρας μας που διακρίθηκαν για την επιμέλεια τους, τη μαχητικότητα στον κοινωνικό στίβο και την αμεσότητα στην υπεράσπιση του «πιστεύω» τους.

            Σε μια κίνηση ουσιαστικότερης γνωριμίας , ένα μικρό κλιμάκιο της ΧΕΕ , αποτελούμενο από το διακεκριμένο Λαρισαίο καθηγητή της Χειρουργικής Κο Παπαευαγγέλου και τον Κο Κατσούφη καθηγητή του ΕΜ Πολυτεχνείου, θα βρίσκεται στη Λάρισα την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013 στις 19:30 στα πλαίσια του Κύκλου του Κου Αθανασόπουλου. Θα αναπτύξουν ένα θέμα σχετικό με τις εξελίξεις των πειραμάτων στο CERN.

            Η ευκαιρία για σύσφιξη των σχέσεων καθιστά την παρουσία όλων μας (μετά συζύγων) κάτι παραπάνω από αυτονόητη!! Πρόκειται  για εξαιρετική στιγμή για να ενισχύσουμε περισσότερο την αδελφική σχέση , τόσο μεταξύ μας , όσο και με τους εξ Αθηνών φιλοξενουμένους αδελφούς!!

Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει (νηστίσιμο) δείπνο στην ταβέρνα του φίλου μας Δημήτρη Γκόλτσου στον Αμπελώνα για χαλαρή συζήτηση και αναστροφή (συμμετοχή €12.00, το άτομο).

Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου ηλεκτρονικά ή στο 2410623040 τις επόμενες 2 ημέρες , ώστε να προγραματιστεί σωστά η εκδήλωση και να δηλωθούν οι συμμετέχοντες στο δείπνο. Ανεξάρτητα πάντως από το δείπνο , η παρουσία όλων μας στην ομιλία είναι ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ.

                                                                                                Ευχαριστώ Ι. Β. Καλούσης  

Από το χθεσινό Κύκλο μας (01-12-2013)

Η θεολογία της εικόνας των Χριστουγέννων

Όλες οι αναφορές των Ευαγγελίων σχετικά με τη Γέννηση του Χριστού και η παράδοση της Εκκλησίας μας συνυπάρχουν στην εικόνα της Γεννήσεως.

Το σπήλαιο που εικονίζεται δηλώνει το σκοτάδι που υπήρχε στον κόσμο πριν από την Γέννηση του Χριστού και τον Άδη τον οποίο άνοιξε και φώτισε ο Χριστός με την Ανάστασή Του.

Η περίοπτη θέση της Παναγίας θέλει να μας δείξει το μεγάλο ρόλο της στη σωτηρία μας αλλά και τη στενή σχέση Χριστού-Παναγίας. Η δε υποφαίνουσα λύπη στο πρόσωπο της Παναγίας μας παραπέμπει στους λόγους του προφήτη Συμεών κατά τον Σαραντισμό του Κυρίου: «σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία» (Λκ β΄35).

Η σχετική απόσταση η οποία βρίσκεται το Θείο Βρέφος από τη μητέρα Του υποδηλώνει την βεβαιότητα και το δέος της Παναγίας μας για την Θεότητά Του. Εικονίζεται δε ο Χριστός σπαργανωμένος με κάποιο τρόπο που παραπέμπει σε σαβανωμένο νεκρό, υπονοώντας την Ταφή του Κυρίου.

Μέσα στο σπήλαιο υπάρχουν μόνο δύο άκακα ζώα (βόδι και όνος). Εδώ ο εικονογράφος υπενθυμίζει ότι η παρουσία του Κυρίου στον κόσμο ελευθερώνει τους ανθρώπους από την «αλογία», αλλά και τους λόγους του Προφήτου Ησαῒα  «ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· ᾿Ισραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν» (Ησ. α΄ 3) , όπου καυτηριάζει την αποστροφή του εκλεκτού λαού για το πρόσωπο του Χριστού.

Ο Μνήστωρ Ιωσήφ στην Ορθόδοξη εικονογραφία εικονίζεται να κάθεται έξω από το σπήλαιο. Με αυτό τον τρόπο η εκκλησία μας βεβαιώνει για την απείρανδρο γέννηση του Χριστού.

Σε μερικές εικόνες μπροστά στον καθήμενο Ιωσήφ ζωγραφίζεται γέροντας που σύμφωνα με την παράδοση είναι ο διάβολος και προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες και υπόνοιες στον Ιωσήφ. Ειδικά δε σε κάποιες εικόνες κρατώντας ένα ραβδί του λέει ότι αν το ραβδί αυτό ριζώσει και βγάλει βλαστάρια και φύλλα τότε είναι δυνατό να γεννήσει και μια Παρθένος. Γι’ αυτό σε κάποιες εικόνες παρουσιάζεται με βλαστούς και φύλλα το ξερό ραβδί. Οι Άγγελοι με δέος βρίσκονται έξω από το σπήλαιο και αναγγέλλουν το χαρμόσυνο γεγονός στους Ποιμένες οι οποίοι υποδηλώνουν τους απλούς ανθρώπους του Ισραήλ που δέχτηκαν το Χριστό.

Εικονίζονται επίσης οι Μάγοι και υποδηλώνουν τους σοφούς ανθρώπους που όμως η θέση και η γνώση τους δεν στέκονται εμπόδιο στο να αναγνωρίσουν το Χριστό ως Σωτήρα και Θεό. Υποδηλώνουν και τους εξ εθνών αναζητητές της αλήθειας και του Θεού.

Σε όλο το σκηνικό της εικόνας δεν έρχεται σε αντίθεση με τη Θεολογία της Εκκλησίας μας η απεικόνιση του λουτρού. Σε κάποιες εικόνες ζωγραφείται το Θείο Βρέφος να το πλένουν γυναίκες. Με την απεικόνιση αυτή μάλλον τονίζεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού.

Ιδιόμελον Εσπερινού Χριστουγέννων  (ήχος β')

Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (01-12-2013)

«Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις»

Οι πειρα­σμοί και οι θλίψεις αποτελούν τον κλήρο όλων των ανθρώπων.

α) Εκούσιοι πειρασμοί. Είναι φοβερό ο ίδιος ο άνθρωπος να βάζει τον εαυτό του σε πειρασμό! Άλλοτε από αλόγιστη ανδρεία, άλλοτε από θράσος και άλλοτε από αμαρτωλή διάθεση. Μπορεί πάντοτε να μην έχει σαφή αντίληψη για τη βαρύτητα και τις οδυνηρές συνέπειες των πειρασμών που ο ίδιος δημιουργεί στον εαυτό του, παρά ταύτα, βλέπουμε πολλούς ανθρώπους, να προχωρούν σαν να μη βλέπουν. Και όταν πλέον τα θλιβερά αποτελέσματα έρχονται, τότε αγανακτούν, πάσχουν, βασανίζονται και απορούν πώς συνέβη. Ενώ η λογική και ο νόμος του Θεού τόνιζαν τη σημασία και τα ενδε­χόμενα των επιλογών τους.

β) Ακούσιοι πειρασμοί. Είναι εκείνοι που δη­μιουργούν οι πονηροί δαίμονες, αλλά και οι άνθρωποι. Άγνωστοι, γνω­στοί, συγγενείς, φίλοι. Είτε από απροσεξία, είτε από πρόθεση κακή προξενούν πολλές αφορμές πειρασμών, «ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ»(Ματθ. ι', 36). Και βρίσκουν πολλούς τρό­πους να μας ενοχλήσουν. Πει­ρασμούς όμως δημιουργεί και το περιβάλλον με όσα παρουσιάζει άθλια και αμαρτωλά. Ακόμη είναι και οι πειρασμοί που προέρχονται από έκτακτα γε­γονότα, τα ατυχήματα, οι αρρώστιες, οι θάνατοι και οι πόλεμοι. Πολλοί από αυτούς τους πειρα­σμούς προέρχονται από τους δαίμονες, με όργανα κάποιους ανθρώπους ή ακόμη και  φυσικά φαινόμενα.

Εμπρός στους πειρασμούς ο Χριστιανός πρέπει ν' αντιδράσει αρ­νητικά και θετικά.

α) Να μην παρασυρθεί από την αγωνία, το φόβο, την απελπισία. Και κυρίως, να μην υποκύψει στην απιστία και να μην επιτρέψει γογγυσμούς και παράπονα κατά του Θεού. Εκεί, λοι­πόν, πρέπει να φανεί δυνατός, να μην αμαρτήσει. Πρώτη φροντίδα του ανθρώπου, να μην υποκύψει, να μην υποχω­ρήσει, να μην τρομοκρατηθεί.

β) Όμως πρέπει και να προχωρήσει. Τη στάση αυτή στις επιθέσεις των πειρασμών, ο πιστός πρέπει να τη συμπληρώσει και με θετικές προσπάθειες. Να δείξει καλοσύνη, ανεξικακία, αγάπη. Εάν ο άλλος τον κατηγορεί άδικα, τον συ­κοφαντεί, όχι μόνο να μην αγανακτεί και να μην καταφέρεται εναντίον του, αλλά και μέσα του να εξακολουθεί να τον αγαπά και όταν το καλεί η πε­ρίσταση να τον επαινεί και να τον ευεργετεί.

γ) Το σπουδαιότερο: Ν' αντιμετωπίζει ο πιστός τους πειρασμούς με το φωτισμό και τη δύναμη που χαρίζει η πίστη και η αλήθεια του Χριστού. Μόνον όσοι εμπνέονται από όσα χάρισε ο Κύριος μπορούν να υπερνικήσουν τον αδύνατο εαυτό τους  και τους πειρασμούς. Μόνον αυτοί κατορθώνουν να δεί­ξουν το μεγαλείο της ανεξικακίας, της συγγνώμης, της αγάπης.

Αυτή, η δύναμη της πίστης κατα­νικά τους πειρασμούς και χαρίζει την υπομονή. Η υπομονή έχει μέσα της δύναμη ψυ­χική, έχει αισθήματα ανώτερα, έχει πράξεις με­γαλειώδεις. Είναι, όπως λέει ο απόστολος Ιάκωβος, «ἔργον τέλειον».

Έτσι, ενώ ο πειρασμός ζητεί να ζημιώσει τον άνθρωπο, ο πιστός, κατορθώνει να τον μετατρέψει σε πηγή μεγάλη ψυχικής ωφελείας και φθάνει ο ευσε­βής να χαίρει στις δοκιμασί­ες και τις θλίψεις. Και ο απόστολος  προτρέπει να έχουμε «πᾶσαν χαρὰν».  Είναι η πίστη που ελκύει τη Χάρη του Θεού και κατεργάζεται τα αδύνατα.

«π. Ανάργυρος Σταματόπουλος - όλων πατέρας, για όλους η καρδιά σου»

    Στα Εκπαιδευτήρια της δίδος Μαίρης Ράπτου πραγματοποιήθηκε μεγάλη εκδήλωση από τα Εκπαιδευτήρια και τη «Χριστιανική Εστία Λάρισας», όπου παρουσιάστηκε ο αφιερωματικός τόμος «π. Ανάργυρος Σταματόπουλος - όλων πατέρας, για όλους η καρδιά σου». 

Στην εκδήλωση παρέστησαν και μίλησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, Πενταπόλεως κ. Ιγνάτιος Μαδενλίδης και Λαρίσης κ. Ιγνάτιος.
Ομιλητές ήταν ο Αρχιμανδρίτης π. Κυριακός Τσολάκης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων και μέλος της Αδελφότητος Θεολόγων «Η ΖΩΗ», ο κ. Ιωάννης Μαρκότσης, Θεολόγος, Πρόεδρος της Χριστιανής Ένωσης Εκπαιδευτικών Λειτουργών (ΧΕΕΛ) Αθηνών, ο κ. Φερραίος Νάνης, Δικηγόρος, τ. Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης και η κυρία Βασιλική Κλείτση, Εκπαιδευτικός, υπεύθυνος Κύκλου Νέων Μητέρων.

Την όλη εκδήλωση συντόνιζε ο κ. Νικόλαος Ράπτης, Δρ. Παιδαγωγικής, Δ. Σύμβουλος των Εκπαιδευτηρίων Μαίρης Ν. Ράπτου.

Όλοι μίλησαν μέσα από την καρδιά τους για τον αείμνηστο πνευματικό πατέρα, εξαίροντας τη βαθειά πίστη του, το μεγαλείο της ψυχής του, τον ένθεο ζήλο του, την αγάπη στη νεολαία του , τη συνεισφορά του στον αγώνα της Κύπρου.

Να έχουμε όλοι την ευχή του!!

Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 1η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013 ΣΤΙΣ 11:30 πμ 
ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

ΑΣ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΥΤΥΧΗΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ , ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ  

    Στη σειρά των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, με­τά από τις 14 Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ακο­λουθούν επτά άλλες, πού ονομάζονται «Καθολικαί». Γράφτηκαν και αυτές από θεόπνευστους άνδρες. Η πρώτη από τον Αδελφόθεο Ιάκωβο, οι δύο στη συνέχεια από τον απόστολο Πέτρο, οι τρεις μετά, από τον ευαγγελιστή Ιωάννη και η εβδόμη από τον Ιούδα, αδελφό του Αδελφοθέου Ιακώβου.

    Πολλές υποθέσεις έχουν διατυπωθεί για την ιδιαίτερη ονομασία που έχουν οι επιστολές αυτές. Η γνώμη που είναι γενικότερα παραδε­κτή και αναμφίβολα ορθή είναι, ότι ονομάσθηκαν «Καθολικαί», διότι απευθύνονται εις την «καθό­λου Έκκλησίαν», ενώ οι επιστολές του αποστόλου Παύλου απευθύνονται προς ορισμένες Εκκλησίες ή προς ορισμένα άτομα.

Πολύ ορθά παρατηρεί ο ερμηνευτής άγιος Οικουμένιος, ότι αυτές έχουν καθολικό χαρακτήρα, διότι στέλνονται προς όλους τους πιστούς, είτε εις τους Ιουδαίους Χριστιανούς της διασποράς, είτε στους άλλους Χριστιανούς, που προέρχονταν από εθνικούς ειδωλολάτρες. Η ονομασία τους αυτή εί­ναι αρχαιότατη, όπως αρχαιότατη είναι και η ανα­γνώριση τους ως θεοπνεύστων βιβλίων της Καινής Διαθήκης.

Το βασικό θέμα της φετινής μας περιόδου θα είναι η μελέτη της Καθολικής Επιστολής του Ιακώβου του Αδελφοθέου. Και θα ήταν παράλειψη βασική αν δεν αφιερώναμε την πρώτη συνάντηση μας σε μία γενική γνωριμία της επιστολής και της προσωπικότητας του άγιου αποστόλου Ιακώβου.

    1.  Ποιος ο συγγραφέας της επιστολής.

Ο Ιάκωβος, ονομάζεται «αδελφόθεος». Ήταν «αδελφός» του Κυρίου, υιός δηλαδή του Ιωσήφ από γυναίκα, την οποία είχε συζευχθεί πριν να μνηστευθεί την Παρθένο Μαριάμ. Για τον Ιάκωβο τον αδελ­φόθεο πληροφορούμαστε από την Καινή Διαθήκη ότι, μαζί με τους άλλους που ονομάζονται αδελφοί του Ιησού, ήταν πολύ γνωστός στους κατοίκους της Ναζαρέτ (Μαρκ. στ', 3, Ματθ. ιγ', 55-56).

Ο Ιάκωβος, όπως και οι άλλοι αδελφοί του, δεν είχε πιστέψει από την αρχή στο Χριστό. Αγαθής όμως διαθέσεως καθώς ήταν, όταν σήμανε η ώρα της χάριτος πίστεψε και αφοσιώθηκε ολόψυχα ως πιστός «δούλος» εις τον «Κύριον Ιησούν Χριστόν». Και αυτό συνέβη αμέσως μετά την Ανάσταση, και αξιώθηκε της μεγάλης τιμής και χαράς να ιδεί τον Αναστάντα Κύριο (Α' Κορ. ιέ', 7). Γι' αυτό και πριν από την επιφοίτηση του Αγιου Πνεύματος τον βλέ­πουμε στο γνωστό υπερώο, «προσκαρτερούντα τη προσευχή και τη δεήσει», μαζί με τους άλλους μα­θητές (Πράξ. α', 14).

Μετά από αυτά και για την αρετή και για τη φρόνηση του γρήγορα κατέλαβε εξέχουσα θέση στην Εκκλησία, αφού έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Ομόφωνα αναγνωριζόταν μαζί με τον Ιωάννη και τον Πέτρο ως ένας από τους τρεις στύλους της αρτισύστατης Εκκλησίας. Προς αυτόν ο απόστολος Πέτρος, μετά από τη θαυμαστή αποφυλάκιση του, είπε να ανακοινώσουν το γεγο­νός (Πράξ. ιβ', 17). Τον αδελφόθεο Ιάκωβο και τον Πέτρο συνάντησε ό απόστολος Παύλος για πρώ­τη φορά στην Ιερουσαλήμ τρία έτη μετά από την κλήση του στο αποστολικό αξίωμα (Γαλ. α', 18-19). Αυτόν επισκέφθηκε πρώτα κατά την τελευταία του άνοδο στα Ιεροσόλυμα και στο σπίτι του συνήλθαν οι πρεσβύτεροι, για ν' ακούσουν τον Παύλο όταν διηγείτο τα σχετικά με το έργο του (Γαλ. β', 1-10).

Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι ο Ιάκωβος προέδρευσε της αποστολικής συνόδου πού συγκλήθηκε στην Ιερουσαλήμ περί το 50 μ.Χ. Για τη με­γάλη του αρετή και για την ασκητική του ζωή απο­λάμβανε γενικής εκτιμήσεως από Χριστιανούς και Ιουδαίους και από όλους ονομαζόταν «δίκαιος». Γι’ αυτό κίνησε το θανάσιμο μίσος των Ιουδαίων. Αυτοί κατόρθωσαν και επέτυχαν να τον συλλά­βουν και ζήτησαν να του επιβάλουν ν' απαρνηθεί τον Ιησού Χριστό. Αυτός όμως όχι μόνο αρνήθη­κε να πράξει τούτο, αλλά έμεινε σταθερός και άκα­μπτος, με αποτέλεσμα να υποστεί θάνατο μαρτυ­ρικό δια λιθοβολισμού. Και τότε όμως έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του, διότι κατά τις τελευταίες στιγμές του γονατιστός προσευχόταν και έλεγε: «Παρακαλώ, Κύριε Θεέ Πάτερ, άφες αύτοϊς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι».

Και έτσι «μάρτυς αληθής γενόμενος Ιουδαίοις καί Έλλησιν», εξεδήμησε προς Κύριον κατά το 62 μ.Χ.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Οκτωβρίου και την ημερα αυτή τελείται η επ' ονόματί του αρχαιότατη θεία Λειτουργία.

Στο προοίμιο της Καθολικής Επιστολής, την οποία έγραψε προ του 50 μ.Χ. και μάλιστα στα Ιεροσόλυμα, αναγράφεται: «Ἰάκωβος, Θεοῦ καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος ταῖς δώδεκα φυλαῖς ταῖς ἐν τῇ διασπορᾷ χαίρειν.». Η εκκλησιαστική παράδοση και οι περισσότεροι από τους ερμηνευτές της Επιστολής, αναγνώρισαν τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου, ως συγγραφέα της Επιστολής.

    2. Η αξία της επιστολής.

Γεμάτη από απλές ως προς την έκφραση, βαθιές όμως σε οικοδομητικά νοήματα ηθικές προτροπές η επιστολή του αδελφοθέου Ιακώβου απευ­θύνεται προς τους διεσπαρμένους σ' όλη την οι­κουμένη Χριστιανούς. Έχει υπ’ όψη του τους πει­ρασμούς, τις δοκιμασίες και τις ποικίλες κακοπάθειες πού υφίστανται οι πιστοί, και τους συνιστά υπομονή, πίστη, θερμή προσευχή, για ν' ανταπεξέλθουν νικηφόρα σ' αυτούς, και να γίνουν «δόκι­μοι» ενώπιον του Θεού.

Για τα νοήματα και το ύφος της, αλλά και για την αγάπη που την πλημμυρίζει προς τους πάσχο­ντες, τους πτωχούς, τους διωκόμενους, είναι, η επιστολή αυτή, ένα από τα πλέον ελκυστικά βιβλία της Καινής Διαθήκης, και εμφανίζει τον Ιάκωβο ως «διδάσκαλον» μεγάλου προσωπικού κύρους μεταξύ των αναγνωστών της επιστολής του.

    3.  Το παράδειγμά του.

Ίσως να προβληθεί η απορία: Ο Ιάκωβος που έδειξε τόση αμφιβολία και δυσπιστία προς τον Κύριο, όταν τον άκουγε να διδάσκει και να θαυμα­τουργεί, πώς έφθασε σε τόσο ύψος πίστεως και αφοσιώσεως προς τον Χριστό, ώστε και τη ζωή του να θυσιάσει;

Δεν πρέπει να φανεί παράδοξο το γεγονός. Δυσκολεύθηκε στην αρχή να παραδεχθεί τον Χρι­στό ως Σωτήρα και Λυτρωτή των ανθρώπων, διό­τι τον είχε γνωρίσει από νήπιο και τον έβλεπε να μεγαλώνει όπως και οι άλλοι άνθρωποι, και ακό­μα να εργάζεται στην πατρίδα τους τη Ναζαρέτ με τον προστάτη του Ιωσήφ σαν ένας ξυλουργός. Μία τέτοια μακρά γνωριμία, φαίνεται, τον εμπόδιζε να τον παραδεχθεί ως τον ενανθρωπήσαντα Υιό του Θεού. Και γι' αυτό παρουσίαζε αυτή τη δυσπιστία.

    Η δυσπιστία του όμως αυτή προερχόταν από αγαθή διάθεση και όχι από διεστραμμένη πρόθε­ση. Και γι' αυτό όταν πληροφορήθηκε και βεβαιώ­θηκε για την Ανάσταση του Κυρίου, τότε πίστεψε ειλικρινά στον Χριστό και αφοσιώθηκε σ' Αυτόν και Τον διακόνησε μέχρι τέλους της ζωής του και ακόμη προς χάριν του δέχθηκε μαρτυρικό θάνατο. Παράδειγμα μεγάλο για μας να μη σπεύδου­με να βγάζουμε πρόχειρα συμπεράσματα για πρό­σωπα που έχουν αμφιβολίες και δυσπιστούν. Διότι ίσως να είναι μία περίοδος Ιακώβου η στάση τους αυτή, και αύριο ό μέχρι χθες αδιάφορος και ψυ­χρός να πιστέψει και να γίνει θερμός και φλογερός Χριστιανός. Η δική μας στάση και συμπεριφορά προς τους δυσπιστούντες πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να τους βοηθήσει να αποβάλλουν τις αμφιβολίες και να προσέξουν και να παραδεχτούν το Σωτήρα. Ας θυμόμαστε πάντοτε την τελευταία παραγγε­λία της επιστολής του Ιακώβου: «Γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν.» (Ίακ.ε',20).          

Από τον κύκλο μας (17/11/2013)

ΤΕΤΑΡΤΗ , η ημέρα της προδοσίας του ΧΡΙΣΤΟΥ

            Η Ορθόδοξη Εκκλησία τηρεί την Τετάρτη νηστεία όλο το χρόνο (με εξαίρεση ορισμένες περιόδους κατά τη διάρκεια του έτους) . Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Τετάρτη όλο το χρόνο "θυμάται" την προδοσία του Ιησού. Υπάρχουν ύμνοι στην Οκτώηχο που αντανακλούν αυτή την ιδιαίτερη «ανάμνηση», ειδικά Θεοτοκία (ύμνοι στη Μητέρα του Θεού), που ονομάζονται   Σταυροθεοτοκία.

            Κατά τη Μεγάλη Τετάρτη επιτελούμε ανάμνηση του γεγονότος της αλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια πόρνη γυναίκα. Επίσης φέρεται στη μνήμη μας, η σύγκληση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανώτατου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.

            Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Από το κύκλο μας (17/11/2013)

Φέτος μία ακόμη χαρά έρχεται να προστεθεί στο έργο των Φιλικών Κύκλων. Είναι η χαρά της επετείου των 70 χρόνων συνεχούς οργανωμένης λειτουργίας τους.  Τί πιστεύουμε;

α) Αυτό που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πί­στεως μας: Ο Θεός αποκαλύπτεται με τον Χριστό ότι είναι Πατέρας φιλάνθρωπος και αγάπη, Παντοδύναμος και Παντοκράτορας, Δημιουργός, Ποιητής πάντων.

            Πιστεύουμε «καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱόν τοῦ Θεοῦ», που είναι ο μονογενής Υιός, γεννήθηκε από τον Πατέρα, Φως από το Φως του Πατέρα Του, Θεός Αληθινός.

«Κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας της Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα». Κατά τον Μ. Αθανάσιο, ό Χριστός κατέβηκε στη γη για να γίνουμε εμείς κατά χάριν Θεοί. Γεννήθηκε όμοιος σε όλα με μας εκτός από την αμαρτία για να γίνουμε εμείς «καθ' όμοίωσιν Θεοῦ».

            «Σταυρωθέντα... καί παθόντα καί ταφέντα...». Με τη σταύρωσή Του ο Χριστός ένωσε ουρανό και γη, και συμφιλίωσε Θεό και ανθρωπότητα. Είναι ο μέ­γας ειρηνοποιός και στο διηνεκές Αυτός φέρει πάνω Του τις δικές μας αμαρτίες και για μας υποφέρει. Το άπνουν σώμα Του και η ψυχή Του ενωμένη με την θεότητα "κατέβηκε" στον 'Άδη και κήρυξε και έσωσε όσους είχαν τις προϋποθέσεις για τη σωτηρία (τους μετανοηθέντες).

     «Καί άναστάντα... καί άνελθόντα... καί καθεζόμενον...». Τον είδαν οι μαθητές αναστημένο και για 40 μάλιστα ημέρες περπατούσε μαζί τους, τους δίδασκε, βεβαιώθηκαν για την Ανάσταση Του και αποδέχθηκαν να Τον ακολουθήσουν, κηρύσσοντας την Ανάσταση Του. Μετά τις 40 μέρες από την Ανάσταση Του, ανέ­βηκε προς τον ουρανό, ενώ οι μαθητές συγκινημένοι Τον αποχαιρετούσαν: «ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος». Κάθισε έκτοτε στα δεξιά του Πατέρα, αγίασε την ανθρώπινη φύση και την ένωσε με την Θεότητα.

         Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος! Αυτό το Άγιο Πνεύμα είναι ο Κύριος και Θεός, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ομόθρονο και αχώριστο από τον Πατέρα και τον Υιό. Αυτό το Άγιο Πνεύμα μεταβάλλει με θαυμα­στό τρόπο τη ζωή των μαθητών του Κυρίου, έτσι ώστε οι απλοϊκοί ψαράδες «πλησθέντες» Πνεύματος Αγίου και με θεία τόλμη και αφοβία, στράφηκαν στα έθνη κηρύττοντας Τον Αναστάντα Κύριο.

β) Πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, είναι η αποκάλυψη του μυστηρίου του Θεού. Ότι το βά­θος και το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής είναι πνεύμα Θεού και ζωή θεία και υπερφυσική. Ότι είναι «πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ιω. δ', 14). Ότι είναι φως οδηγητικό. Ότι είναι λόγος «ζῶν καὶ ἐνεργὴς» (Εβρ. δ' 12), όχι ξηρός και απολιθωμένος.

γ) Πιστεύουμε εις μίαν Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν. Πιστεύουμε, δηλαδή, είμαστε κοινωνία εν Χριστώ, μία αδελφότητα, μία πόλις Θεού. Είναι οίκος Θεού, μία οικογένεια των οικείων του Θεού.

Αφού ό Θεός «ἐνηνθρώπησε καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», άρα «έπηξε τη σκηνή Αυτού μετά των ανθρώπων». Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Και η Εκκλησία είναι «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας». Ακόμα η Εκκλησία είναι συγχρόνως και ο τόπος μιας συνεχούς Πεντηκοστής. Το Άγιο Πνεύμα λαλεί και ενεργεί εν τη Εκκλησία δια των ιερέ­ων. Αυτό τελεσιουργεί τα μυστήρια, Αυτό φωτίζει τους κήρυκες, Αυτό χαριτώνει τους λειτουργούς της, Αυτό αγιάζει τους πιστούς.

δ) Πιστεύουμε ακόμη εις «ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Ο Κύριος το είπε κατηγορηματικά: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ίω. ιη', 36). Και όλη η Καινή Διαθήκη  επαναλαμβάνει: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Έβρ. ιγ' 14), «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. γ', 20).

Υπό την πίεση των καιρών μας η ζωή μας είναι κατ’ εξοχήν αγωνιστική; Ή μήπως μας διακρίνει η στασιμότητα, η στατικότητα, η ολιγάρκεια -«καλά είναι ως εδώ πού έφθασα»- και τα παρόμοια; Το σταμάτημα είναι ή χειρότερη οπισθοδρόμηση, χρειάζεται γι' αυτό συνεχής υπερνίκηση, διαρκής αόρατος πόλεμος σε νέα αθλήματα, αν θέλουμε να δούμε ουρανό. Μήπως μας λείπει το βασικό χαρακτηριστικό της αληθινής και γνήσιας αγωνιστικότητας, που είναι η εργασία εις βάθος;

Από τα εξωτερικά και επιφανειακά και επουσιώδη να στρεφόμαστε όλο και περισσότερο προς τα ουσιώ­δη. Προς το Πνεύμα, προς «ὅσα ἐστίν ἀληθή»· Πόσες παραλείψεις κάνουμε κάθε μέρα και σε πόσες στραβοτιμονιές πέφτουμε; Πόσες φορές ασχο­λούμεθα με «τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον» και αφήνουμε «τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν»; (Ματθ. κγ',23). Πόσες φορές «διυλίζομεν τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνομεν»; Ή «καθαρίζομεν τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος»;

Πόσες φορές προδίδουμε την «πρώτη και μεγάλη εντολή, πού είναι το πλήρωμα τον Νόμου (Ρωμ. ιγ' 14), ο «σύνδεσμος της τελειότητος» (Κολ. γ', 14), η «καθ' ύπερβολήν οδός» (Α΄ Κορ. ιβ', 31), την εντολή της αγάπης; Χωρίς αυτήν είμαστε μηδέν, κατά τον Απ. Παύλο (Α Κορ. ιγ' 2). Γι' αυτό πάνω σ' αυτή την εντολή ο Μέγας Απόστολος οικοδομεί τον αγώνα του και το έργο του. Ας θυμόμαστε πάντοτε την τελευταία παραγγε­λία της επιστολής του Ιακώβου: «Γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ιακ. ε', 20.)

Ευλογημένη Νηστεία και καλά Χριστούγεννα

Μια ανατριχιαστική και συναμα ενθαρρυντική ιστορία

 

Το βιβλίο του Ρόνι Αλασόρ έφερε στην επικαιρότητα ο καθηγητής Γιαλτσίν Κιουτσούκ μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή για το "φίλο" του Αττίλα Ολγκάτς, ο οποίος ομολόγησε κυνικά ότι σκότωσε 10 Ελληνοκύπριους κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Ακολουθούν συγκλονιστικά αποσπάσματα από το βιβλίο που έχει ως τίτλο "Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους".
Σφαγές αμάχων, εκτελέσεις αιχμαλώτων και κάθε είδους αισχρότητες περιγράφουν σε μαρτυρίες τους βετεράνοι του τουρκικού στρατού.
Μία απ΄ αυτές αναφέρει:
Ο "δικός" μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια.
Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, δεν ήταν καθόλου ταραγμένος.
Τον πήρα και τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί.
Ήμουν σε αδιέξοδο και σε αμηχανία.
Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές.
Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Όμως, παρ΄ όλα αυτά δεν μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ.
Έψαχνα μια δικαιολογία για να τον σκοτώσω.
Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα
-Γίνεσαι μουσουλμάνος;
Εκείνος στεκόταν όρθιος με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια.
Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και μου είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα:
-Όι, όι.
Κατάλαβα την άρνησή του, η οποία και ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Έτσι απλά για να μην πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του.
Τώρα όμως με τύπτει η συνείδηση και βασανίζομαι γι΄ αυτό το έγκλημα.
Τα μάτια αυτού του παιδιού και το χαμόγελό του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου.
Τους άλλους δύο Ελληνοκύπριους τους σκότωσαν οι δύο λοχίες.
Αφήνοντας τα πτώματα άταφα, γυρίσαμε στο χωριό.
Όπως έλεγε ο λοχαγός μας, είχαμε γίνει πια "άνθρωποι του παραδείσου".

Από το βιβλίο του Ρόνι Αλασόρ "Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους"

Πηγή: http://isagiastriados.com

Νέος κύκλος

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΜΑΣ ΣΤΙΣ
 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 ΣΤΙΣ 11:30 Π.Μ. ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ

Κύκλος 03/11/2013

…Φθάσαμε σε μία κατάσταση όπου οι διαχειριστές της ζωής και της ιστορίας μας μάς έχουν απογοητεύσει. Το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να καταργούν τη λογική, να ξεριζώνουν κάθε στοιχείο της επιβίωσής μας και να ξηλώνουν κάθε κλωστή από το κέντημα του πολιτισμού και των αξιών μας.

            Η παιδεία έχει συστηματικά απογυμνωθεί από την παράδοση και τις αξίες της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Η οικογένεια δέχεται και αυτή νομοθετικά χτυπήματα που απεργάζονται τη διάλυσή της. Η πολυτεκνία φορολογείται, η πίστη περιθωριοποιείται, η ελευθερία καταργείται.

            Και τώρα τελευταία, κάποιοι αποφάσισαν να φορολογήσουν και τον Θεό που αυτοί φαίνεται πως δεν πιστεύουν, αλλά στον Οποίο και μόνον Αυτόν εμείς ελπίζουμε. Τα πάντα ερμηνεύονται με οικονομικές παραμέτρους, ακόμη και οι τελευταίες εναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.

            ... παρά τις κραυγές αγωνίας της Ιεράς Συνόδου και αρκετών Μητροπολιτών, αγνοώντας και τις διαμαρτυρίες των συνδικάτων των εργαζομένων, τελικά κατάφεραν νομοθετικά να αποδυναμώσουν και την από αιώνων και από Θεού καθιερωμένη αργία της Κυριακής. Η πράξη αυτή χτυπάει και την ψυχή και την φύση μας και τις κοινωνικές αντοχές μας. Μας απομυζούν τον χρόνο του Θεού, τον χρόνο της ανάπαυσης, και μας στερούν τον χρόνο να ζήσουμε λίγες στιγμές μαζί ως οικογένεια. Ο κατήφορος, αγαπητοί μου, φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό. Ούτε και ο παραλογισμός όρια. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

            Ήδη φτιάχνεται ένας λαός που ενοχλείται από την θέα των ναών και τους ήχους των καμπανών. Οι αγιασμοί και οι ευλογίες περιορίζονται. Το μάθημα των θρησκευτικών είτε διαστρέφεται είτε αποβάλλεται από την εκπαίδευση των παιδιών ως ανεπιθύμητο. Μέχρι σήμερα, οι γιορτές μας όλες είναι θρησκευτικές, εκκλησιαστικές. Θα μας τις αλλάξουν. Καταβάλλεται προσπάθεια να αποβληθεί από τη ζωή μας κάθε τι που θυμίζει τον Θεό. Και το όνομά Του ενοχλεί. Αυτό εύκολα βλασφημείται και πολύ δύσκολα ομολογείται.

Το μόνο που μας μένει είναι να αφυπνισθούμε και να αντιδράσουμε. Όχι βέβαια με εμπαθείς και κοσμικούς τρόπους, ούτε πάλι για να αναχαιτίσουμε τον εγκληματικό κατήφορο. Αυτό δεν θα το καταφέρουμε. Αυτό που μας μένει και μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κρατήσουμε τη μαγιά της πίστης και του αυτοσεβασμού μέσα μας καθαρή και τη φλόγα της ομολογίας αναμμένη….Η προσευχή μας στην Παναγία Μητέρα μας και για τα προβλήματά μας και για τη ζωή μας, κυρίως όμως για το έθνος και την πίστη μας πρέπει να βγει και φέτος πύρινη από το βάθος της ψυχής μας. Αυτό είναι το πρώτο.

Αλλά και η απάντησή μας στην προσπάθεια κατάργησης της Κυριακής αργίας πρέπει να είναι δυναμική και πνευματική.

 α. Με περισσότερο ζήλο εφ’ εξής να αγιάζουμε την Κυριακή μας. Με προθυμία, ανελλιπώς κάθε Κυριακή, να προσερχόμαστε στους ναούς μας, μάλιστα πιο νωρίς τώρα. Η κατάνυξη και η ευλάβεια, η μυστηριακή συμμετοχή, η τάξη και ευπρέπεια, είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε να επιβληθούν στις ακολουθίες μας. Επίσης, η παρακολούθηση ομιλιών που καλλιεργούν και ενισχύουν την πίστη, η πνευματική μελέτη, η τόνωση του κατηχητικού έργου, η ελεημοσύνη είναι δράσεις που αγιάζουν την Κυριακή, που την καθιστούν μέρα  ξεχωρισμένη για τον Κύριο και την ψυχή μας.

            β. Όσοι έχουμε μαγαζιά δεν πρέπει επ’ ουδενί να υποχωρήσουμε στον πειρασμό να τα ανοίγουμε. Να μην το κάνετε, αδελφοί μου. Ούτε μετά την εκκλησία. Η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου. Τού αξίζει ολόκληρη. Η αργία της Κυριακής είναι ιερή. Καί να είστε σίγουροι ότι αν αυτό το κάνετε για τον Θεό, δεν θα σας αφήσει. Θα απαντήσει στη ζωή σας με σημεία και ευλογίες που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Δοκιμάστε και θα δείτε.

            γ. Κανένας από μας δεν θα πρέπει να κάνει τα ψώνια του την Κυριακή. Όπως ζήσαμε μέχρι τώρα, έτσι θα συνεχίσουμε να μη συμμετέχουμε στην ασέβεια. Η αργία καταργείται όχι μόνον από τον έμπορο αλλά και από τον πελάτη. Και

            δ. Όλοι μαζί σαν ένα σώμα θα πρέπει να στηρίξουμε τους εμπόρους που σέβονται τον Θεό και δεν παραβιάζουν την αργία της Κυριακής. Από αυτούς να ψωνίζουμε. Με τον τρόπο αυτόν, και αυτοί θα βοηθηθούν και εμάς θα ευλογήσει ο Θεός.
....

Ο Θεός μαζί μας και βοήθειά μας η Παναγία μας.

Μετά πατρικών ευχών,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ.