Από το χθεσινό μας Κύκλο (01-12-2013)

«Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις»

Οι πειρα­σμοί και οι θλίψεις αποτελούν τον κλήρο όλων των ανθρώπων.

α) Εκούσιοι πειρασμοί. Είναι φοβερό ο ίδιος ο άνθρωπος να βάζει τον εαυτό του σε πειρασμό! Άλλοτε από αλόγιστη ανδρεία, άλλοτε από θράσος και άλλοτε από αμαρτωλή διάθεση. Μπορεί πάντοτε να μην έχει σαφή αντίληψη για τη βαρύτητα και τις οδυνηρές συνέπειες των πειρασμών που ο ίδιος δημιουργεί στον εαυτό του, παρά ταύτα, βλέπουμε πολλούς ανθρώπους, να προχωρούν σαν να μη βλέπουν. Και όταν πλέον τα θλιβερά αποτελέσματα έρχονται, τότε αγανακτούν, πάσχουν, βασανίζονται και απορούν πώς συνέβη. Ενώ η λογική και ο νόμος του Θεού τόνιζαν τη σημασία και τα ενδε­χόμενα των επιλογών τους.

β) Ακούσιοι πειρασμοί. Είναι εκείνοι που δη­μιουργούν οι πονηροί δαίμονες, αλλά και οι άνθρωποι. Άγνωστοι, γνω­στοί, συγγενείς, φίλοι. Είτε από απροσεξία, είτε από πρόθεση κακή προξενούν πολλές αφορμές πειρασμών, «ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ»(Ματθ. ι', 36). Και βρίσκουν πολλούς τρό­πους να μας ενοχλήσουν. Πει­ρασμούς όμως δημιουργεί και το περιβάλλον με όσα παρουσιάζει άθλια και αμαρτωλά. Ακόμη είναι και οι πειρασμοί που προέρχονται από έκτακτα γε­γονότα, τα ατυχήματα, οι αρρώστιες, οι θάνατοι και οι πόλεμοι. Πολλοί από αυτούς τους πειρα­σμούς προέρχονται από τους δαίμονες, με όργανα κάποιους ανθρώπους ή ακόμη και  φυσικά φαινόμενα.

Εμπρός στους πειρασμούς ο Χριστιανός πρέπει ν' αντιδράσει αρ­νητικά και θετικά.

α) Να μην παρασυρθεί από την αγωνία, το φόβο, την απελπισία. Και κυρίως, να μην υποκύψει στην απιστία και να μην επιτρέψει γογγυσμούς και παράπονα κατά του Θεού. Εκεί, λοι­πόν, πρέπει να φανεί δυνατός, να μην αμαρτήσει. Πρώτη φροντίδα του ανθρώπου, να μην υποκύψει, να μην υποχω­ρήσει, να μην τρομοκρατηθεί.

β) Όμως πρέπει και να προχωρήσει. Τη στάση αυτή στις επιθέσεις των πειρασμών, ο πιστός πρέπει να τη συμπληρώσει και με θετικές προσπάθειες. Να δείξει καλοσύνη, ανεξικακία, αγάπη. Εάν ο άλλος τον κατηγορεί άδικα, τον συ­κοφαντεί, όχι μόνο να μην αγανακτεί και να μην καταφέρεται εναντίον του, αλλά και μέσα του να εξακολουθεί να τον αγαπά και όταν το καλεί η πε­ρίσταση να τον επαινεί και να τον ευεργετεί.

γ) Το σπουδαιότερο: Ν' αντιμετωπίζει ο πιστός τους πειρασμούς με το φωτισμό και τη δύναμη που χαρίζει η πίστη και η αλήθεια του Χριστού. Μόνον όσοι εμπνέονται από όσα χάρισε ο Κύριος μπορούν να υπερνικήσουν τον αδύνατο εαυτό τους  και τους πειρασμούς. Μόνον αυτοί κατορθώνουν να δεί­ξουν το μεγαλείο της ανεξικακίας, της συγγνώμης, της αγάπης.

Αυτή, η δύναμη της πίστης κατα­νικά τους πειρασμούς και χαρίζει την υπομονή. Η υπομονή έχει μέσα της δύναμη ψυ­χική, έχει αισθήματα ανώτερα, έχει πράξεις με­γαλειώδεις. Είναι, όπως λέει ο απόστολος Ιάκωβος, «ἔργον τέλειον».

Έτσι, ενώ ο πειρασμός ζητεί να ζημιώσει τον άνθρωπο, ο πιστός, κατορθώνει να τον μετατρέψει σε πηγή μεγάλη ψυχικής ωφελείας και φθάνει ο ευσε­βής να χαίρει στις δοκιμασί­ες και τις θλίψεις. Και ο απόστολος  προτρέπει να έχουμε «πᾶσαν χαρὰν».  Είναι η πίστη που ελκύει τη Χάρη του Θεού και κατεργάζεται τα αδύνατα.