Και κάτι διαφορετικό

Δοξαστικόν Θ΄ Ώρας , Μεγάλων Ωρών Χριστουγέννων ήχος πλ. β΄

Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, ὁ δρακὶ τὴν πᾶσαν ἔχων κτίσιν (ἐκ γ').

 Ῥάκει καθάπερ βροτὸς σπαργανοῦται, ὁ τῇ οὐσίᾳ ἀναφής.

Θεὸς ἐν φάτνῃ ἀνακλίνεται, ὁ στερεώσας τοὺς οὐρανούς πάλαι κατ' ἀρχάς.

Ἐκ μαζῶν γάλα τρέφεται, ὁ ἐν τῇ ἐρήμῳ Μάννα ὀμβρίσας τῷ Λαῷ.

Μάγους προσκαλεῖται, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας.

Δῶρα τούτων αἴρει, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.

Προσκυνοῦμέν σου τὴν Γένναν Χριστέ (ἐκ γ').

Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὰ θεῖά σου Θεοφάνεια.

Εκπληκτικό

Ἦχος πλ. δ' Ποίημα Σωφρονίου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων

Βηθλεὲμ ἑτοιμάζου· εὐτρεπιζέσθω ἡ φάτνη· τὸ Σπήλαιον δεχέσθω, ἡ ἀλήθεια ἦλθεν· ἡ σκιὰ παρέδραμε· καὶ Θεὸς ἀνθρώποις, ἐκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς τὸ καθ' ἡμᾶς, καὶ θεώσας τὸ πρόσλημμα. Διὸ Ἀδὰμ ἀνανεοῦται σὺν τῇ Εὔᾳ, κράζοντες· Ἐπὶ γῆς εὐδοκία ἐπεφάνη, σῶσαι τὸ γένος ἡμῶν.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ , ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΩΤΑ ΗΡΘΑΝ ΠΑΛΙ 

ΚΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΖΥΓΙΖΕΤΑΙ Σ' ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΜΑΓΓΑΛΙ.

"ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΤΗ ΠΟΛΕΙ"

ΕΙΡΗΝΗ, ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ ΟΛΗ!!

ΚΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΘΡΗΝΕΙΤΕ  ΚΑΙ ΠΟΝΑΤΕ

ΧΟΡΕΨΤΕ , ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΤΕ, ΝΑ Ο "ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ"

Από το χθεσινό Κύκλο μας

Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

O Κύριος υπέστη περιτομή με το σκοπό να εκπληρώσει το νόμο του Μωυσή, τον οποίο κανείς δεν ήταν ικανός να εκπληρώσει πριν. Εκτελώντας «άπαντα κατά τον νόμον» (Λουκ.  β΄39), ο Μεσσίας θεωρεί πρέπον «πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. γ΄ 15). Υπ’ αυτή την έννοια Αυτός είναι η εκπλήρωση του Νόμου και των προφητών, όχι μόνο εκτελώντας ότι είναι γραμμένο περί Αυτού, αλλά ακόμη πράττοντας όλα εκείνα τα πράγματα που θα έπρεπε να κάνουν όλοι αν αληθινά εκπλήρωναν το λόγο του Θεού…

…Εκτελώντας ο Κύριος τα πάντα ακριβώς σύμφωνα με το Νόμο, δείχνει ότι έχει έλθει για να υπηρετήσει και να ταυτίσει τον εαυτό Του απόλυτα με τα αμαρτωλά δημιουργήματά Του. Αυτή είναι η θεία ταπείνωση του Θεού, η υπερβολικά μεγάλη Του στοργή και συμπάθεια, η άρρητη και ανείπωτη ταπείνωση και συγκατάβασή Του σ’ εμάς που είμαστε χαμένοι. Γιατί όχι μόνο βρέθηκε «εν σχήματι ως άνθρωπος» αλλά και εκένωσε Εαυτόν από τη θεϊκή Του δόξα, παίρνοντας «μορφή δούλου» (Φιλ. 2:7-8), παραδίδεται στο μαχαίρι του αρχιερέα, υπομένοντας το σημείο αυτό της απόλυτης υποταγής στο Θεό, την πράξη η οποία εκφράζει την ολοκληρωτική αδυναμία των ανόσιων δημιουργημάτων ενώπιον του Αγίου τους Δημιουργού. Οι λέξεις δεν μπορούν να αποδώσουν την συγκατάβαση του Κυρίου και την προθυμία Του να περιτμηθεί. Είναι μια πράξη κενωτικής ταπεινώσεως, η οποία είναι τελείως άρρητη…..

…..Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι «ο μεν νόμος άγιος, και η εντολή αγία και δικαία και αγαθή» (Ρωμ. 7:12). Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να τηρήσει το Νόμο. Αν έμελλε να κριθούμε από τα έργα του Νόμου, θα χανόμασταν όλοι. Για τον λόγο αυτό έρχεται ο Μεσσίας, να κάνει μέσα από τη θνητή σάρκα εκείνα τα οποία κανένας άλλος δε θα μπορούσε να κάνει έτσι, ώστε διά της πίστεως σε Αυτόν όλοι εκείνοι που πιστεύουν να μπορούν να δικαιωθούν ενώπιον του Θεού.

Η ίδια η περιτομή δόθηκε ως απάντηση της πίστεως. Ήταν η ένδειξη ότι ανήκεις πιστά στον Κύριο. Ακόμα και στο αρχικό νόημα και μορφή της, δεν ήταν κάτι απλά σωματικό, αλλά κάτι πνευματικό· ένα θέμα όχι μόνο της σάρκας, αλλά και της καρδιάς.

Εξαιτίας της ολικής του δικαιοσύνης, τελετουργικής και ηθικής, σωματικής και πνευματικής, νομικής και ηθικής, ο Ιησούς ο Μεσσίας ελευθερώνει το λαό Του από οτιδήποτε ανήκει σ’ αυτόν τον κόσμο και φανερώνει σ’ αυτούς τη ζωή του μέλλοντος αιώνος της Βασιλείας του Θεού. «Εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι’ αγάπης ενεργούμενη» (Γαλ. 5:6)….

……«Η όγδοη ημέρα, εικονίζουσα την αιώνια ζωή, από τη δική Σου Χριστέ λαμπρύνεται και αγιάζεται με θεληματική φτώχεια. Διότι κατ’ αυτήν περιτμήθηκες κατά το Νόμο σαρκικά.»

«Περιτέμνεται σαρκικά Αυτός που από τον Πατέρα χωρίς διαχωρισμό και απώλεια ύλης γεννήθηκε κατά τρόπο θαυμαστό ως Λόγος Του. Και που έμεινε χωρίς αλλοίωση της Θεότητάς Του ως Θεός από το Θεό. Αυτός που είναι πάνω από το Νόμο, νομίμως ελευθερώνει όλους από την κατάρα του Νόμου και δωρίζει την άνωθεν ευλογία. Έτσι λοιπόν την υπεράγαθή Του συγκατάβαση εγκωμιάζοντας υμνούμε και γεμάτοι ευχαρίστηση δοξάζουμε ικετεύοντας Αυτόν να δώσει στις ψυχές μας το μέγα έλεος.»

(π. Thomas Hopko, «Χειμωνιάτικη Πασχαλιά», εκδ. Ακρίτας, σ. 206-213)

Από το χθεσινό Κύκλο μας

                                           ΧΡΙΣΤΟΣ   ΓΕΝΝΑΤΑΙ       ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

…Ήρθαν οι βασιλιάδες να προσκυνήσουν τον επουράνιο Βασιλιά της δόξας.

Ήρθαν οι στρατιώτες να υπηρετήσουν τον Αρχιστράτηγο των ουράνιων Δυνάμεων.
Ήρθαν οι γυναίκες να προσκυνήσουν Εκείνον που μετέβαλε τις λύπες τους σε χαρά.
Ήρθαν οι παρθένες να προσκυνήσουν Εκείνον που δημιούργησε τους μαστούς και το γάλα, και τώρα θηλάζει από Μητέρα Παρθένο.

Ήρθαν τα νήπια να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε νήπιο, για να συνθέσει δοξολογικό ύμνο «απ’ τα στόματα των νηπίων» (Ψαλμ. 8:3).

Ήρθαν τα παιδιά να προσκυνήσουν Εκείνον που η μανία του Ηρώδη τα ανέδειξε σε πρωτομάρτυρες.
Ήρθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν τον καλό Ποιμένα, που θυσίασε τη ζωή Του για χάρη των προβάτων.

Ήρθαν οι ιερείς να προσκυνήσουν Εκείνον που έγινε αρχιερέας όπως ο Μελχισεδέκ (Εβρ. 5:10).
Ήρθαν οι δούλοι να προσκυνήσουν Εκείνον που πήρε μορφή δούλου, για να μετατρέψει τη δουλεία μας σ' ελευθερία.

Ήρθαν οι ψαράδες να προσκυνήσουν Εκείνον που τους μετέβαλε σε «ψαράδες ανθρώπων» (Ματθ. 4:19)

Ήρθαν οι τελώνες να προσκυνήσουν Εκείνον που από τους τελώνες ανέδειξε ευαγγελιστή.
Ήρθαν οι πόρνες να προσκυνήσουν Εκείνον που παρέδωσε τα πόδια του στα δάκρυά τους.

Κοντολογίς, ήρθαν όλοι οι αμαρτωλοί να δουν τον Αμνό του Θεού, που σηκώνει στους ώμους Του την αμαρτία του κόσμου:

Οι μάγοι για να Τον προσκυνήσουν·

οι ποιμένες για να Τον δοξολογήσουν·

οι τελώνες για να Τον κηρύξουν·

οι πόρνες για να Του προσφέρουν μύρα·

η Σαμαρείτισσα για να ξεδιψάσει·

η Χαναναία για να ευεργετηθεί.

………………………………

Τρέχουν κοντά Του οι μάγοι. Τρέχουμε κι εμείς. Τρέχει και τ' αστέρι για να φανερώσει τον Κύριο τ' ουρανού. Μα... κι Εκείνος τρέχει. Τρέχει προς την Αίγυπτο. Και φαίνεται βέβαια, πως πηγαίνει εκεί για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Όμως τούτο γίνεται για να εκπληρωθούν τα προφητικά λόγια: «Την ημέρα εκείνη ο ισραηλιτικός λαός θα πάρει τρίτος, μετά τους Ασσυρίους και τους Αιγυπτίους, την ευλογία του Θεού πάνω στη γη» (Ησ. 19:24). Ναι. Έτσι είναι. Οι Ασσύριοι θα γίνουν πρώτοι, επειδή αυτοί πρώτοι με τους μάγους τους προσκύνησαν τον Κύριο. Πίσω τους οι Αιγύπτιοι, που Τον δέχτηκαν, όταν κατέφυγε στα μέρη τους για ν' αποφύγει την επιβουλή του Ηρώδη. Τρίτος και τελευταίος ο Ισραηλιτικός λαός, που γνώρισε τον Κύριο από τους αποστόλους, μετά τη βάπτισή Του στον Ιορδάνη.

…………………………….

Σ' αυτόν λοιπόν, το Λόγο του Θεού και Υιό της Παρθένου, που άνοιξε δρόμο μέσα σε τόπο αδιάβατο, ας αναπέμψουμε δοξολογία μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Από το χθεσινό Κύκλο μας

«Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ»

Ο άπειρος Θεός, το δεύτερο πρόσωπο, της Αγίας Τριάδος, για το οποίο ο Ευαγγελιστής σημειώνει χαρακτηριστικά, «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος», προσθέτει: «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». To καταπληκτικότερο από όλα τα παράδοξα. Γιατί εκείνος ο οποίος ήταν απ' την αρχή Θεός, γί­νεται και άνθρωπος. Και εκείνος ο οποίος ήταν προς τον Θεόν «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Προσέλαβε στη θεϊκή Του φύση και ουσία και την ανθρώπινη σάρκα δηλ. ανθρώπινη φύση: σώμα και ψυχή. Αξιοπρόσεκτες οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής. Ως Θεός «ἦν» πάντοτε αιωνίως, ως άνθρωπος «ἐγένετο» κάπο­τε, εν χρόνω. Κι όταν έγινε άνθρωπος δε μεταβλήθηκε η θεία ουσία Του. Και τούτο γιατί δε θα ήταν Θεός αν αλλοιωνόταν και μεταβαλλόταν η ουσία Του. Συνεπώς όταν λέμε ή κι ακούμε «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» δεν εννοούμε πως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος μεταβλήθηκε σε σάρκα, αλλά «ἐνεδύθη», ντύθηκε, και περιβλήθηκε τη σάρκα, κι έγινε άνθρωπος. Το «σὰρξ ἐγένετο», σημαίνει ότι είναι τέλειος άνθρωπος με σώμα και ψυχή. Και ως τέλειος άνθρωπος πήρε όλες τις ιδιότητες μας πλην της αμαρτίας. «Ἐσταυρώθη ἐξ ἀσθενείας» (Β' Κορ. ιγ', 4)  «θανατωθεὶς σαρκὶ» (Α' Πέτρ. γ', 18). Μυστήριο μέγα. Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, αυτός στον οποίο τα πάντα υποτάσσονται περιβάλλεται και ντύνεται την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία μας. Και δεν αρκείται σ' αυτό μόνο.

Αλλά και «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Και η λέξη «ἐσκήνωσεν», που χρησιμοποιεί ο ιερός Ευαγγελιστής, εκφράζει μια ιδιαίτερη οικειότητα. Μια αγάπη απροσμέτρητη του Θεού προς τον άνθρωπο. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, το «ἐσκήνωσεν» έχει τη σημασία να μπορούμε και να Τον πλησιάζουμε και να συνδιαλε­γόμαστε μ' Αυτόν, και να Τον συναναστρεφόμαστε.

Το «ἐσκήνωσεν» κατ' αρχήν εκφράζει την άκρα ταπείνωση και την φτώχεια με την οποία εμφανίζεται ο σαρκωθείς Θεός. Για τον Χριστό «οὐκ ἦν … τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β', 7) και «οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η', 20). Δεύτερο, όπως οι στρατιώτες παραμένουν στις σκη­νές για να είναι ετοιμοπόλεμοι έτσι και ο Χριστός πα­ραμένει ως στρατιώτης στη σκηνή για να φέρει εις πέ­ρας τον πόλεμο που άρχισε παλιά στον κήπο της Εδέμ μεταξύ του αρχέκακου φιδιού και του σπέρματος της γυναικός. Τρίτον, εσκήνωσε γιατί η παραμονή Του ανάμεσα μας δεν επρόκειτο να παραταθεί για πολύ χρόνο. Γιατί σκοπός και προορισμός του ανθρώπου δεν είναι η γη, αλλά ο ουρανός. Εδώ είμαστε πάροικοι και παρεπίδημοι.

«Καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ». Αυτό ανα­φέρεται πρωτίστως στους μαθητές πού υπήρξαν αυτό­πτες μάρτυρες της παρουσίας Του, των μεγάλων και εκπληκτικών θαυμάτων Του, της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως Του. Αλλά έπειτα και σ' όλους εμάς που ψηλαφούμε το μέγα αυτό μυστήριο της παρουσί­ας του Χριστού εν τη Εκκλησία δια μέσου των αιώνων.                                      

«Ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός». Όχι σαν κτί­σμα ή δημιούργημα όπως τον εκλαμβάνουν και τον πι­στεύουν διάφοροι αιρετικοί, αλλά ως μονογενή Υιό εκ της αυτής ουσίας του Πατρός «γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα», όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Ο μόνος φύσει Υιός.

Πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. Στο Χριστό δε δόθηκε η Χάρη ως δωρεά όπως συμβαίνει σ' άλλους χαρισματούχους, αποστόλους, αγίους κλπ., αλλά είναι πλήρης Χάριτος ως η πηγή της Χάριτος και των δωρεών.

…………………………………………………………………………………………………………….

«Θαρσεῖτε». Ό Χριστός είναι ανάμεσα μας. Στις θλίψεις μας. Στους πειρασμούς μας. Στις αντιξοότ­ητες της ζωής μας. Πόση αλήθεια τόνωση και πόση ελπίδα δίνει στον καθένα μας αυτή η μεγάλη αλήθεια. Ο Θεός-Λόγος «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»! Δεν είμαστε μόνοι. Δεν είμαστε απροστάτευτοι. Δεν είμαστε έρμαια και θύματα των κακών και πονηρών συνανθρώπων μας ούτε πολύ περισσότερο του διαβόλου. Κοντά μας, δίπλα μας στέκει ο Χριστός, έτοιμος να μας συμπαρασταθεί. Να μας βοηθήσει. Να σηκώσει αυτός το βάρος του Σταυρού μας. Δεν Τον ακούμε τι λέει; «ἐπικάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί σε, καὶ δοξάσεις με» (Ψαλμ. μθ', 15). Και σ' άλλο σημείο, «μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει» (Ψαλμ. ρ', 15). Μας πα­ρακολουθεί, μας συντροφεύει, όπως ακριβώς ο πατέρας και η μητέρα το μικρό και αδύναμο παιδί τους. Κι αν η εποχή μας έφθασε στο σημείο ώστε να παρουσιάζονται κάποιες μητέρες, που λησμονούν τις μητρικές τους υποχρεώσεις, ο Κύριος ουδέποτε μας εγκαταλείπει: «οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ' οὐ μή σε ἐγκαταλίπω» (Eβρ. ιγ', 5), είναι η αδιάψευστη υπόσχεση Του. Έχε θάρρος, λοιπόν, αδελφέ μου, οτιδήποτε και αν σου συμβεί, δί­πλα σου στέκει ο Χριστός. Υπάρχει μεγαλύτερο και πιο ελπιδοφόρο μήνυμα απ' αυτό;

«Προσέχετε ἑαυτοῖς» (Λουκ ιζ΄3). Βλέπει τις παρεκτροπές και τις αδυναμίες μας. Όταν υποχωρούμε στον πειρα­σμό, όταν γονατίζουμε και πέφτουμε, ο Χριστός δεν είναι μακριά μας. Είναι κοντά μας. Μας βλέπει. Μας παρακολουθεί. Λυπάται για το κατάντημα μας. Και διατυπώνει το πικρό εκείνο παράπονο Του: «οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωὴν ἔχητε» (Ιωάν. ε΄ 40). Πόσο στ' αλήθεια διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν μέσα μας υπήρχε έντονη και ζωηρή η σκέψη, η πεποίθηση της παρου­σίας του Θεού δίπλα μας! Αν η παρουσία ανθρώπων μας προφυλάσσει ή αν θέλετε μας αποτρέπει από αυτή η εκείνη την παρεκτροπή, πόσο μάλλον η σκέψη ότι ο Θεός με βλέπει, με παρακολουθεί, θα μας προφύλασσε από ένα πλήθος καθημερινών μας παρεκτροπών και αδυναμιών! Εκείνο πού χαλύβδωσε και γιγάντωσε τον πάγκαλο Ιωσήφ να πει το όχι στον προκλητικό εκείνο πειρασμό, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η σκέψη και η πεποίθηση ότι «ο Θεός με βλέπει», «καὶ πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γεν. λθ' 9).

Ευτυχείς, για όσους τα φετινά Χριστούγεννα θα γίνουν αφορμή για να ζει μέσα τους έντονα η πραγματικότητα ότι, «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν».  

Μη ξεχάσουμε σήμερα την εκδήλωση της ΧΕΕ, στη Χριστιανική Εστία στις 19:30.
Ο επόμενος Κύκλος μας την Κυριακή 15/12 στις 11:30 π.μ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγαπητοί φίλοι ,

Όπως γνωρίζετε έχει εγκριθεί η ενσωμάτωσή μας στη ΧΕΕ με την ιδιότητα του αντεπιστέλλοντος μέλους από τον προηγούμενο μήνα και ανήκουμε πλέον στη μεγάλη οικογένεια των Χριστιανών επιστημόνων της χώρας μας που διακρίθηκαν για την επιμέλεια τους, τη μαχητικότητα στον κοινωνικό στίβο και την αμεσότητα στην υπεράσπιση του «πιστεύω» τους.

            Σε μια κίνηση ουσιαστικότερης γνωριμίας , ένα μικρό κλιμάκιο της ΧΕΕ , αποτελούμενο από το διακεκριμένο Λαρισαίο καθηγητή της Χειρουργικής Κο Παπαευαγγέλου και τον Κο Κατσούφη καθηγητή του ΕΜ Πολυτεχνείου, θα βρίσκεται στη Λάρισα την Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013 στις 19:30 στα πλαίσια του Κύκλου του Κου Αθανασόπουλου. Θα αναπτύξουν ένα θέμα σχετικό με τις εξελίξεις των πειραμάτων στο CERN.

            Η ευκαιρία για σύσφιξη των σχέσεων καθιστά την παρουσία όλων μας (μετά συζύγων) κάτι παραπάνω από αυτονόητη!! Πρόκειται  για εξαιρετική στιγμή για να ενισχύσουμε περισσότερο την αδελφική σχέση , τόσο μεταξύ μας , όσο και με τους εξ Αθηνών φιλοξενουμένους αδελφούς!!

Μετά την ομιλία θα ακολουθήσει (νηστίσιμο) δείπνο στην ταβέρνα του φίλου μας Δημήτρη Γκόλτσου στον Αμπελώνα για χαλαρή συζήτηση και αναστροφή (συμμετοχή €12.00, το άτομο).

Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου ηλεκτρονικά ή στο 2410623040 τις επόμενες 2 ημέρες , ώστε να προγραματιστεί σωστά η εκδήλωση και να δηλωθούν οι συμμετέχοντες στο δείπνο. Ανεξάρτητα πάντως από το δείπνο , η παρουσία όλων μας στην ομιλία είναι ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ.

                                                                                                Ευχαριστώ Ι. Β. Καλούσης  

Από το χθεσινό Κύκλο μας (01-12-2013)

Η θεολογία της εικόνας των Χριστουγέννων

Όλες οι αναφορές των Ευαγγελίων σχετικά με τη Γέννηση του Χριστού και η παράδοση της Εκκλησίας μας συνυπάρχουν στην εικόνα της Γεννήσεως.

Το σπήλαιο που εικονίζεται δηλώνει το σκοτάδι που υπήρχε στον κόσμο πριν από την Γέννηση του Χριστού και τον Άδη τον οποίο άνοιξε και φώτισε ο Χριστός με την Ανάστασή Του.

Η περίοπτη θέση της Παναγίας θέλει να μας δείξει το μεγάλο ρόλο της στη σωτηρία μας αλλά και τη στενή σχέση Χριστού-Παναγίας. Η δε υποφαίνουσα λύπη στο πρόσωπο της Παναγίας μας παραπέμπει στους λόγους του προφήτη Συμεών κατά τον Σαραντισμό του Κυρίου: «σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία» (Λκ β΄35).

Η σχετική απόσταση η οποία βρίσκεται το Θείο Βρέφος από τη μητέρα Του υποδηλώνει την βεβαιότητα και το δέος της Παναγίας μας για την Θεότητά Του. Εικονίζεται δε ο Χριστός σπαργανωμένος με κάποιο τρόπο που παραπέμπει σε σαβανωμένο νεκρό, υπονοώντας την Ταφή του Κυρίου.

Μέσα στο σπήλαιο υπάρχουν μόνο δύο άκακα ζώα (βόδι και όνος). Εδώ ο εικονογράφος υπενθυμίζει ότι η παρουσία του Κυρίου στον κόσμο ελευθερώνει τους ανθρώπους από την «αλογία», αλλά και τους λόγους του Προφήτου Ησαῒα  «ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ· ᾿Ισραὴλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν» (Ησ. α΄ 3) , όπου καυτηριάζει την αποστροφή του εκλεκτού λαού για το πρόσωπο του Χριστού.

Ο Μνήστωρ Ιωσήφ στην Ορθόδοξη εικονογραφία εικονίζεται να κάθεται έξω από το σπήλαιο. Με αυτό τον τρόπο η εκκλησία μας βεβαιώνει για την απείρανδρο γέννηση του Χριστού.

Σε μερικές εικόνες μπροστά στον καθήμενο Ιωσήφ ζωγραφίζεται γέροντας που σύμφωνα με την παράδοση είναι ο διάβολος και προσπαθεί να σπείρει αμφιβολίες και υπόνοιες στον Ιωσήφ. Ειδικά δε σε κάποιες εικόνες κρατώντας ένα ραβδί του λέει ότι αν το ραβδί αυτό ριζώσει και βγάλει βλαστάρια και φύλλα τότε είναι δυνατό να γεννήσει και μια Παρθένος. Γι’ αυτό σε κάποιες εικόνες παρουσιάζεται με βλαστούς και φύλλα το ξερό ραβδί. Οι Άγγελοι με δέος βρίσκονται έξω από το σπήλαιο και αναγγέλλουν το χαρμόσυνο γεγονός στους Ποιμένες οι οποίοι υποδηλώνουν τους απλούς ανθρώπους του Ισραήλ που δέχτηκαν το Χριστό.

Εικονίζονται επίσης οι Μάγοι και υποδηλώνουν τους σοφούς ανθρώπους που όμως η θέση και η γνώση τους δεν στέκονται εμπόδιο στο να αναγνωρίσουν το Χριστό ως Σωτήρα και Θεό. Υποδηλώνουν και τους εξ εθνών αναζητητές της αλήθειας και του Θεού.

Σε όλο το σκηνικό της εικόνας δεν έρχεται σε αντίθεση με τη Θεολογία της Εκκλησίας μας η απεικόνιση του λουτρού. Σε κάποιες εικόνες ζωγραφείται το Θείο Βρέφος να το πλένουν γυναίκες. Με την απεικόνιση αυτή μάλλον τονίζεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού.

Ιδιόμελον Εσπερινού Χριστουγέννων  (ήχος β')

Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι' ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (01-12-2013)

«Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις»

Οι πειρα­σμοί και οι θλίψεις αποτελούν τον κλήρο όλων των ανθρώπων.

α) Εκούσιοι πειρασμοί. Είναι φοβερό ο ίδιος ο άνθρωπος να βάζει τον εαυτό του σε πειρασμό! Άλλοτε από αλόγιστη ανδρεία, άλλοτε από θράσος και άλλοτε από αμαρτωλή διάθεση. Μπορεί πάντοτε να μην έχει σαφή αντίληψη για τη βαρύτητα και τις οδυνηρές συνέπειες των πειρασμών που ο ίδιος δημιουργεί στον εαυτό του, παρά ταύτα, βλέπουμε πολλούς ανθρώπους, να προχωρούν σαν να μη βλέπουν. Και όταν πλέον τα θλιβερά αποτελέσματα έρχονται, τότε αγανακτούν, πάσχουν, βασανίζονται και απορούν πώς συνέβη. Ενώ η λογική και ο νόμος του Θεού τόνιζαν τη σημασία και τα ενδε­χόμενα των επιλογών τους.

β) Ακούσιοι πειρασμοί. Είναι εκείνοι που δη­μιουργούν οι πονηροί δαίμονες, αλλά και οι άνθρωποι. Άγνωστοι, γνω­στοί, συγγενείς, φίλοι. Είτε από απροσεξία, είτε από πρόθεση κακή προξενούν πολλές αφορμές πειρασμών, «ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ»(Ματθ. ι', 36). Και βρίσκουν πολλούς τρό­πους να μας ενοχλήσουν. Πει­ρασμούς όμως δημιουργεί και το περιβάλλον με όσα παρουσιάζει άθλια και αμαρτωλά. Ακόμη είναι και οι πειρασμοί που προέρχονται από έκτακτα γε­γονότα, τα ατυχήματα, οι αρρώστιες, οι θάνατοι και οι πόλεμοι. Πολλοί από αυτούς τους πειρα­σμούς προέρχονται από τους δαίμονες, με όργανα κάποιους ανθρώπους ή ακόμη και  φυσικά φαινόμενα.

Εμπρός στους πειρασμούς ο Χριστιανός πρέπει ν' αντιδράσει αρ­νητικά και θετικά.

α) Να μην παρασυρθεί από την αγωνία, το φόβο, την απελπισία. Και κυρίως, να μην υποκύψει στην απιστία και να μην επιτρέψει γογγυσμούς και παράπονα κατά του Θεού. Εκεί, λοι­πόν, πρέπει να φανεί δυνατός, να μην αμαρτήσει. Πρώτη φροντίδα του ανθρώπου, να μην υποκύψει, να μην υποχω­ρήσει, να μην τρομοκρατηθεί.

β) Όμως πρέπει και να προχωρήσει. Τη στάση αυτή στις επιθέσεις των πειρασμών, ο πιστός πρέπει να τη συμπληρώσει και με θετικές προσπάθειες. Να δείξει καλοσύνη, ανεξικακία, αγάπη. Εάν ο άλλος τον κατηγορεί άδικα, τον συ­κοφαντεί, όχι μόνο να μην αγανακτεί και να μην καταφέρεται εναντίον του, αλλά και μέσα του να εξακολουθεί να τον αγαπά και όταν το καλεί η πε­ρίσταση να τον επαινεί και να τον ευεργετεί.

γ) Το σπουδαιότερο: Ν' αντιμετωπίζει ο πιστός τους πειρασμούς με το φωτισμό και τη δύναμη που χαρίζει η πίστη και η αλήθεια του Χριστού. Μόνον όσοι εμπνέονται από όσα χάρισε ο Κύριος μπορούν να υπερνικήσουν τον αδύνατο εαυτό τους  και τους πειρασμούς. Μόνον αυτοί κατορθώνουν να δεί­ξουν το μεγαλείο της ανεξικακίας, της συγγνώμης, της αγάπης.

Αυτή, η δύναμη της πίστης κατα­νικά τους πειρασμούς και χαρίζει την υπομονή. Η υπομονή έχει μέσα της δύναμη ψυ­χική, έχει αισθήματα ανώτερα, έχει πράξεις με­γαλειώδεις. Είναι, όπως λέει ο απόστολος Ιάκωβος, «ἔργον τέλειον».

Έτσι, ενώ ο πειρασμός ζητεί να ζημιώσει τον άνθρωπο, ο πιστός, κατορθώνει να τον μετατρέψει σε πηγή μεγάλη ψυχικής ωφελείας και φθάνει ο ευσε­βής να χαίρει στις δοκιμασί­ες και τις θλίψεις. Και ο απόστολος  προτρέπει να έχουμε «πᾶσαν χαρὰν».  Είναι η πίστη που ελκύει τη Χάρη του Θεού και κατεργάζεται τα αδύνατα.