ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΩΡΟ

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετὰ τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν Βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδὴν ἐπάξιον΄ Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καὶ Θεοτόκου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν, ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν, ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός, πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς, ηὐδόκησεν, ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών, καὶ γέγονεν ὁ Ὢν, ὃ οὐκ ἦν δι' ἡμᾶς, καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι.

Δὲν περιμένω τὴν ὀσμὴ καμιᾶς σπανίας βοτάνης,

ἀλλὰ τὸ Ὑπερουράνιο, ποὺ Θεέ μου, θὰ μὲ ῥάνεις,

καὶ θὰ φανῶ Ποιμενικὸν θαῦμα, θὰ φανῶ φάσμα,

ποὺ φέρνει τὸ Ἀρχαγγελικὸ τῆς νύχτας τούτης ἄσμα. Παπατσώνης

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Από τον τελευταίο Κύκλο μας (14/12/'14)

 Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ   (4^η Δεκεμβρίου)

Διαπρεπέστατος θεολόγος και ποιητής του 8ου αιώνα μ.Χ. και μέγας πατήρ της Εκκλησίας. Γεννήθηκε στη Δαμασκό (Yuhanna ad-Dimashki , ibn Sarjun ibn Mansur) στα τέλη του 7ου αιώνα μ.Χ. και έτυχε επιμελημένης αγωγής από τον πατέρα του Σέργιο (Sarjun ibn Mansur), που ήταν υπουργός οικονομικών του Άραβα χαλίφη Αβδούλ Μελίκ του Α’. Δάσκαλός του ήταν κάποιος πολυμαθής και ευσεβέστατος μοναχός, που ονομαζόταν Κοσμάς και ήταν από τη Σικελία. Ο Σικελός μοναχός πράγματι, εκπαίδευσε τον Ιωάννη και τον θετό του αδελφό Κοσμά τον Μελωδό (14 Οκτωβρίου), άριστα σ' όλους τους κλάδους της γνώσης.

Όταν πέθανε ο Σέργιος, ο γιος του Ιωάννης διορίστηκε, χωρίς να το θέλει, πρωτοσύμβουλος του χαλίφη Βελιδά (705 - 715 μ.Χ.). Αργότερα, όταν ο χαλίφης Ομάρ ο Β' εξήγειρε διωγμό κατά των χριστιανών, ο Ιωάννης μαζί με τον θετό του αδελφό Κοσμά (τον έπειτα επίσκοπο Μαϊουμά), έφυγαν από τη Δαμασκό και πήγαν στην Ιερουσαλήμ. Εκεί ο Ιωάννης έγινε μοναχός στην περίφημη Μονή του αγίου Σάββα, όπου έμεινε σ' όλη του τη ζωή, μελετώντας και συγγράφοντας.

Στο διωγμό κατά των αγίων εικόνων, επί Λέοντος του Ισαύρου (726 μ.Χ.), πήρε ενεργό μέρος και εξαπέλυσε κατά του ασεβούς αυτοκράτορα, τους τρεις γνωστούς λόγους υπέρ των αγίων εικόνων, πράγμα που θορύβησε τον Λέοντα. Αναφέρεται ότι ο Λέων διέταξε να μιμηθούν την γραφή του Δαμασκηνού και να στείλουν στο Χαλίφη πλαστή επιστολή του, με την οποία να φαίνεται ότι αυτός προσέφερε τη Δαμασκό στους Βυζαντινούς. Ο Χαλίφης πείστηκε και του έκοψε το δεξί χέρι. Το βράδυ έστειλε μεσίτες ο Ιωάννης στο βάρβαρο παρακαλώντας να του χαρίσει το κομμένο χέρι για να το θάψει. Ο Σαρακηνός συμφώνησε και του έδωσε το χέρι. Ο Άγιος το πήρε το πήγε στο ναό, που είχε στο σπίτι του. Έπεσε κάτω μπροστά στη αγία εικόνα της Θεομήτορος και προσευχόμενος με δάκρυα έλεγε:

«Δέσποινα Πάναγνε Μῆτερ, ἡ τόν Θεόν μου τεκοῦσα,
διὰ τὰς θείας εἰκόνας ἡ δεξιά μου ἐκόπη.
Οὐκ ἀγνοεῖς τὴν αἰτίαν, δι' ἧν ἐμάνη ὁ Λέων.
Πρόφθασον, τοίνυν, ὡς τάχος καὶ ἴασαί μου τὴν χεῖρα.
Ἡ δεξιά τοῦ Ὺψίστου, ἡ ἀπὸ Σοῦ σαρκωθεῖσα,
Πολλὰς ποιεῖ τὰς δυνάμεις διὰ τῆς Σῆς μεσιτείας.
Τῆν δεξιάν μου ταύτην καὶ νῦν ἰασάτω λιταῖς σου.
Ὡς ἀν, Σοὺς ὕμνους, οὕς δώης καὶ τοῦ ἐκ Σοῦ σαρκωθέντος.
Ἐν ρυθμικαῖς ἁρμονίαις συγγράψηται, Θεοτόκε,
Καὶ συνεργός χρηματίσῃ τῆς Ὀρθοδόξου λατρείας,
Δύνασαι γὰρ ὅσα ἀν θέλης, ὡς τοῦ Θεοῦ Μήτηρ οὖσα»

Λέγοντας αυτά ο Ιωάννης αποκοιμήθηκε και βλέπει την αγία εικόνα της Αειπαρθένου και του λέγει: «Γιατρεύτηκε το χέρι σου και μη λυπάσαι πλέον γι' αυτό. Κάνε τώρα αυτό γραφίδα γραμματέως όπως μου υποσχέθηκες». Τότε ξύπνησε ο Άγιος και βλέποντας το χέρι του θεραπευμένο, δοξολογούσε και ευχαριστούσε τον Κύριο και την Άχραντη Μητέρα του. Έψαλλε όλη την νύκτα λέγοντας: «Ἡ δεξιά σου χεῖρ, Κύριε, ἐν ἰσχύι δεδόξασται. Ἡ δεξιά σου τὴν θραυσθεῖσαν μου δεξιάν ἐθεράπευσε. Διά τῆς δεξιᾶς μου ταύτης θέλεις θρυμματίσαι καὶ συντρίψαι τοὺς ὑπεναντίους εἰκονοθραύστας».

Ο Ιωάννης κατανάλωσε όλη του τη ζωή για τη δόξα της Εκκλησίας και άφησε σε μας θησαυρούς ανυπολόγιστης αξίας. Έζησε με οσιότητα πάνω από εκατό χρόνια και κοιμήθηκε ειρηνικά το 749 μ.Χ. Τάφηκε στη Μονή του Αγίου Σάββα. Χάρη στην ευγλωττία του ονομάσθηκε και «Χρυσορρόας», ενώ για το πλούσιο μουσικό του έργο ονομάστηκε «Μαΐστωρ της μουσικής».                                                                                                                       

                 

Ο Ιωάννης μας παρέδωσε πλουσιότατο έργο σε όλους τους τομείς της Θεολογίας. Αφιερωμένος στη συχνή μελέτη της Πατερικής Παράδοσης και της ελληνικής φιλοσοφίας κατέγραψε άνετα τον πλούτο της εμπειρίας του.

 Δογματικά έργα:

α) το σπουδαιότερο δογματικό σύγγραμμα είναι η τριλογία «Πηγή γνώσεως». Διαιρείται σε τρία μέρη, όπου αναπτύσσονται οι φιλοσοφικές προϋποθέσεις, οι παρεκκλίσεις των αιρέσεων και τα δόγματα της Εκκλησίας. Το πρώτο μέρος ονομάζεται «Φιλοσοφικά Κεφάλαια» και αποτελεί φιλοσοφική εισαγωγή στη χριστιανική θεολογία. Στο μέρος «Περί τῶν αἱρέσεων» εξετάζονται σύντομα εκατό αιρέσεις σε εκατό κεφάλαια. Το τρίτο μέρος είναι η «Ἔκδοσις ἀκριβής τῆς ὀρθοδόξου πίστεως», το οποίο διαιρείται σε εκατό κεφάλαια και αποτελεί σύστημα δογματικής θεολογίας της Ορθοδοξίας. Γράφοντας το έργο αυτό ο Ιωάννης, όπλισε τους υπερασπιστές της τιμής των εικόνων με ένα ισχυρό όπλο στον αγώνα με τους αντιπάλους τους· όπλο που τους έλειπε κατά την έναρξη της Εικονομαχίας.

β) «Λίβελλος περί ὀρθοῦ φρονήματος». Ανακεφαλαιώνει τα θεμελιώδη δόγματα της Ορθοδοξίας με βάση το Σύμβολο της Πίστεως.

γ) «Εἰσαγωγή δογμάτων στοιχειώδης». Εξετάζει τους βασικούς όρους και τις κύριες διακρίσεις της χριστιανικής δογματικής.

δ) «Περί τῶν ἐν πίστει κεκοιμημένων»

Αντιρρητικά έργα:

Οι περίφημες τρεις πραγματείες «Περί. εἰκόνων» απετέλεσαν την πιο πολύτιμη πηγή. των εικονοφίλων για την υπεράσπιση των ι. εικόνων. Γράφθηκαν σταδιακά στην πρώτη. φάση της Εικονομαχίας και, συγκεκριμένα, από το 726 μ.Χ. ως το 731 μ.Χ. Εξετάζουν με. μετριοπάθεια το πρόβλημα, δίδοντας το ορθό. νόημα στη χρήση των εικόνων. Στο έργο αυτό. παρουσιάζεται κατά τρόπο και η πολιτική του Λέοντα Γ’ για το θέμα.

                Απολογητικά έργα:

α) «Διάλογος κατά Μανιχαίων», ο οποίος είναι ερωταποκρίσεις ενός ορθοδόξου με οπαδό της παλιάς αίρεσης των Μανιχαίων.

β) Στο «Διάλεξις χριστιανοῦ καί σαρακηνοῦ» γίνεται λόγος για την αιτία καλού - κακού.
Ηθικά έργα:

α) «Ἱερά παράλληλα». Είναι μια ογκώδης ανθολογία Βιβλικών και Πατερικών χωρίων, η οποία αναφέρεται στο θρησκευτικό και ηθικό βίο.

β) «Περί τῶν ἁγίων νηστειῶν πρός Κομητᾶν». Εξετάζει το θέμα της διάρκειας της νηστείας της Τεσσαρακοστής.

Ομιλίες:

Μία «Εἰς τό Γενέσιον» και τρεις «Εἰς τήν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου». Ακόμη «Εἰς τήν Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου», «Εἰς τήν ξηρανθεῖσαν συκῆν» και «Εἰς τό Μέγα Σάββατον».
                Αγιολογικά έργα:

α) «Ἐγκώμιον εἰς Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον».

β) «Ἐγκώμιον εἰς τήν ἁγίαν Βαρβάραν».

γ) «Μαρτύριον τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης».

δ) «Βίος Βαρλαάμ καί Ἰωάσαφ».

Υμνογραφικά έργα:

Ο Δαμασκηνός είναι επίσης ένας από τους σπουδαιότερους μελωδούς της Εκκλησίας. Το ποιητικό του έργο θεωρείται από τα σημαντικότερα στην ορθόδοξη υμνογραφική παράδοση. Είναι ένας από τους εισηγητές του ποιητικού είδους των Κανόνων. Σώζονται 90 Κανόνες του, από τους οποίους οι 14 έχουν συμπεριληφθεί στα λειτουργικά βιβλία. Περίφημος είναι ο «Κανών εἰς τό ἅγιον Πάσχα» και το υμνογραφικό τμήμα των Κυριακών στο βιβλίο της Παρακλητικής γνωστό ως Ὀχτώηχος της Κυριακής. Οι ύμνοι του επηρέασαν τους μεταγενέστερους ποιητές και απετέλεσαν τον πυρήνα των ακολουθιών της εβδομάδος.

«Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε!»

Μια φορά και κάθε καιρό είναι ο Θεός. Από κάποτε είναι και οι άνθρωποι. Οι αναφορές όμως που έρχονται από τη γη για την κατάσταση των ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν. Το ανθρώπινο γένος πάει από το κακό στο χειρότερο, παρ’ όλες τις προσπάθειες του Θεού με τους διάφορους αντιπροσώπους που από καιρό σε καιρό στέλνει για να τους συνεφέρει.
 Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση η Αγία Τριάδα συνεδριάζει. Αποφασίζει ν’ ακούσει και τις απόψεις των ανθρώπων πάνω στο θέμα και να συζητήσει προτάσεις τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου.
 Σε λίγες μέρες φθάνει ως εκπρόσωπος της ανθρωπότητας μια διακεκριμένη προσωπικότητα, ένας σοφός Σύμβουλος του Αυτοκράτορα που διατηρούσε μεγάλο κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους. Κολακευμένος από την προτίμηση, δεν άργησε να πάρει θάρρος και να διατυπώσει τις απόψεις του για τη λύση του προβλήματος.


-Προτείνω να ληφθούν δραστικά μέτρα.
-Σαν ποια;

-Να σταλούν άγγελοι με πύρινες ρομφαίες για να συνετίσουν τους ανθρώπους.

-Μα τότε πού πάει η ελευθερία τους;

-Μπροστά στο καλό που θα γίνει, δε βλάφτει να τη στερηθούν προσωρινά.

-Μα καλό δίχως ελευθερία μπορεί να είναι καλό;

Ο σεβαστός Σύμβουλος πέφτει σε κάποια αμηχανία. Κι αναδιπλώνεται, θέλει να φανεί αρεστός και προτείνει αυτό που υποπτεύεται ότι θ’ αρέσει στο Θεό.

-Να σταλούν εκπρόσωποί σας για να τους συμβουλέψουν.

-Μα το μέτρο αυτό δοκιμάστηκε επανειλημμένα και απέτυχε.

Ο σεβαστός Σύμβουλος μπερδεύεται πάλι. Ωστόσο μια νέα ιδέα φωτίζει το μυαλό του.

-Να χορηγήσετε γενική αμνηστία. Να βγείτε στον εξώστη του Ουρανού και ν’ ανακοινώσετε στους ανθρώπους ότι τους συγχωρείτε για την προσβολή που σας έκαναν και διαγράφετε τις αμαρτίες τους!

-Δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν αισθάνομαι θιγμένος από τα έργα τους. Αλλά κι αν έδινα γενική αμνηστία, όπως προτείνεις, θα τους ωφελούσε; Πιστεύω πως όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ν’ αποκαταστήσω τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Ποτέ, άλλωστε, αυτή δε χάλασε. Αλλά ν’ αποκαταστήσουν οι ίδιοι τη σχέση τους με τον εαυτό τους. Στην περίπτωση, όμως, αυτή δεν έχουν τόσο αξία τα γενικά μέτρα που έρχονται απ’ έξω, όσο η αλλαγή των ανθρώπων που γίνεται μέσα τους, η σωστή επανατοποθέτηση του καθενός απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Σύμβουλος τα ‘χασε πλέον οριστικά. Και τότε σκέφτηκε να εφαρμόσει την παλιά, δοκιμασμένη τακτική του, που χρησιμοποιούσε σε δύσκολες στιγμές.

-Εσείς τι λέτε; Ρώτησε με προσποιητή αφέλεια.

-Λέω να στείλω το Γιό μου στη γη.

-Απαράδεκτο! του ξέφυγε η λέξη αυθόρμητα. Ταυτόχρονα όμως ένιωσε ότι φέρθηκε με απρέπεια. Σπεύδει να διορθώσει το πράγμα.

-Ίσως, ήταν κάπως βιαστική η κρίση μου. Μάλλον δεν έχω αντίρρηση. Αλλά θα πρέπει να παρουσιαστεί με την ανάλογη εμφάνιση που επιβάλλει η θέση του.

-Δηλαδή, ποια;

-Ε, να! Να περιβληθεί, ας πούμε, μ’ ένα αστρικό σώμα και να συνοδεύεται από μια στρατιά αγγέλων.

-Δε θα εκβιάσει, όμως, έτσι τις ανθρώπινες συνειδήσεις;

Πάλι τα ίδια, σκέφθηκε ο Σύμβουλος με κάποιο εκνευρισμό. Έτσι ξαναγύρισε στη γνωστή του τακτική. -Εσείς πώς βλέπετε αυτή την αποστολή;

-Σκέφτομαι να γίνει άνθρωπος !!!

Αστροπελέκι!!!

-Τι είπατε; Άνθρωπος; Μα αυτό είναι εντελώς ασυμβίβαστο με την αξία του. Δεν κρατήθηκε. Είναι αναξιοπρεπές. Και πάλι δεν κρατήθηκε. Πώς το σκεφτήκατε αυτό;

-Λέγοντας να γίνει άνθρωπος, δεν εννοώ να εμφανιστεί ως άνθρωπος, αλλά να υπάρξει άνθρωπος, να γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα.

Μήπως με περιπαίζει; Σκέφτηκε φανερά ενοχλημένος ο καλός μας Σύμβουλος. Μήπως το κάνει για να ελέγξει τη νοημοσύνη μου;

-Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη σκέψη σας, είπε με θιγμένη αξιοπρέπεια. Εννοείτε να περάσει από τη διαδικασία της ενδομήτριας ζωής, της γέννας, από την ασήμαντη βρεφική ηλικία από… Σταμάτησε από φρίκη. Τον συνέφερε κάπως η σκέψη πως ο Θεός πιθανόν να τον κοροϊδεύει. Τον κοιτάζει εξεταστικά με μια ματιά γεμάτη σημασία. Θα ‘θελε τουλάχιστον να μην πέσει η υπόληψή του.

Ο Θεός ένιωσε την κατάσταση του ανθρώπου. Ήταν κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι. Αποκλεισμένος στο δικό του κόσμο. Ένας υπηρέτης που φρόντιζε μόνο «τα του Καίσαρος». Ωστόσο συνέχισε να του ξεδιπλώνει τη σκέψη του.

-Νομίζω ότι σωστά με καταλάβατε. Λέω να γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα και μάλιστα να μη γεννηθεί στην Πρωτεύουσα, ούτε στα Ανάκτορα, αλλά σε μια ασήμαντη πόλη, στη Βηθλεέμ, ας πούμε, μέσα σ’ ένα στάβλο!

Το πράγμα είχε παραγίνει για το Σύμβουλο. Ένιωσε ότι τον περιπαίζουν. Αν προσπαθούσε τουλάχιστο να περισώσει το κύρος του!… Πήρε το πιο σοβαρό του ύφος και είπε:


-Επιθυμώ εξ ονόματος όλων των ανθρώπων να δηλώσω ότι διαφωνώ με την πρότασή σας. Παρακαλώ να γραφτεί στα πρακτικά.

Με τη δήλωση αυτή η σύσκεψη έληξε. Ο Θεός σηκώθηκε, τον. ξεπροβόδισε μέχρι την πόρτα και τον χαιρέτησε, ευχαριστώντας τον. για τη συνεργασία του. Ο. Σύμβουλος έφυγε πολύ συγχυσμένος κι αναστατωμένος. Σε. όλη τη διαδρομή του γυρισμού μια απορία τριβέλιζε το μυαλό του:

 Πώς μπόρεσε ο Θεός να σκεφτεί όλ’ αυτά, έστω και γι’ αστείο;

Ηλίας Βουλγαράκης

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΕΚΕΙ ΠΟΥ «ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ»

ΚΟΝΤΕΨΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ

ΠΑΛΙ «ΒΟΗΘΑ ΠΑΝΑΓΙΑ»

ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΥΜΕ

ΜΟΝΟ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

ΕΛΑ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ

 (ΚΥΡΙΑΚΗ 14/12/2014 11:30 πμ)

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (30/11/2014)

Η αγία Χίλντα ηγουμένη του Ουίτμπυ (17^η  Νοεμβρίου)

Η αγία Χίλντα (Hilda, «μαχήτρια», hildr=μάχη) ήταν στενή συγγενής του βασιλέα Έντουιν της Νορθουμβρίας , ενός από τα επτά βασίλεια στα οποία ήταν διαιρεμένη η Αγγλία τον 7° αιώνα, την εποχή που έβγαινε από την ειδωλολατρία. Είχε λάβει το άγιο Βάπτισμα χάρη στο κήρυγμα του αγίου Παυλίνου (Paulinus of York), ενός από τους ιεραποστόλους της Ρώμης, και καλλιεργούσε τις θείες αρετές στον κόσμο, μέχρι την ημέρα που ανταποκρινόμενη στη Θεϊκή κλήση εγκατέλειψε τα εγκόσμια.

Μετέβη στο βασίλειο της ανατολικής Αγγλίας, όπου ο βασιλιάς είχε νυμφευθεί την αδελφή της (Hereswitha), ώστε να. περάσει στη Γαλλία για να γίνει μοναχή στην περίφημη Μονή της Σελ (Chelles), κοντά στο Παρίσι, ένα από τα μοναστήρια που εξαρτιόταν από τη Μονή του Λουξέιγ (Luxeuil) [άγιος Κολομβανός (Columba), 23 Νοεμ.], όπου πήγαιναν τότε και άλλες παρθένες ευγενικής σαξωνικής καταγωγής. Ο  άγιος Αιντάν (Aidan) [+651, 31 Αυγ.] όμως, επίσκοπος της μοναστικής νήσου Λίντσφαρνε (Lindisfarne, Β. Αγγλία), το κέντρο της εκκλησιαστικής ζωής την εποχή εκείνη στα βρετανικά νησιά, την κάλεσε πίσω στη Νορθουμβρία και της παραχώρησε μια μικρή γαιοκτησία, όπου για ένα χρόνο άσκησε τον  μοναχικό βίο επικεφαλής μιας μικρής ομάδας παρθένων. Αφού δοκιμάστηκαν έτσι γρήγορα τα τάλαντα της στην πνευματική καθοδήγηση, της ανατέθηκε η ηγουμενία μιας μεγάλης μοναχικής αδελφότητας στη Μονή του Χάρτλπουλ (Hartlepool Abbey) και εννέα χρόνια μετά, το 657, ίδρυσε τη Μονή του Ουίτμπυ (Whitby Abbey στη ΒΑ Αγγλία).

Κατά τα τριάντα έτη της ηγουμενίας της στα δύο τούτα μοναστήρια, η αγία Χίλντα επέδειξε αξιοθαύμαστη ικανότητα, όχι μόνον στη διεύθυνση των γυναικείων αδελφοτήτων της – τις οποίες οδηγούσε προς τον Θεό εξασφαλίζοντας με σοφία την τάξη και την αγάπη σε τέτοιο σημείο που λεγόταν ότι η Μονή του Ουίτμπυ ήταν η τέλεια εικόνα της Εκκλησίας των αποστολικών χρόνων, όπου πλούσιοι και φτωχοί είχαν τα πάντα κοινά και τους ένωνε η ίδια αγάπη – αλλά και στη διοίκηση ενός ανδρικού μοναστηριού που ήταν προσαρτημένο στο Ουίτμπυ, όπως συνέβαινε την εποχή εκείνη, και το οποίο χάρη σε αυτήν έγινε πραγματικό κέντρο εκπαιδεύσεως πολλών ιεραποστόλων και αγίων επισκόπων.

Το κύρος της αγίας αντικατοπτρίζεται στο γεγονός ότι ο βασιλιάς Oswiu επέλεξε τη μονή της ως χώρο για την Σύνοδο του Whitby (664 μΧ). Οι περισσότεροι από τους παρόντες κληρικούς (και η αγία Χίλντα), αποδέχθηκαν την απόφαση του βασιλιά να υιοθετηθεί η μέθοδος υπολογισμού του Πάσχα που χρησιμοποιούνταν στη Ρώμη. Οι μοναχοί του Lindisfarne , οι οποίοι δεν το αποδέχθηκαν, αποσύρθηκαν στην Ιόνα (Iona, στη Σκωτία) και αργότερα , στην Ιρλανδία.

Βασιλείς, πρίγκιπες των γειτονικών περιοχών, ο επίσκοπος Αιντάν και όλος ο λαός προσέφευγαν στην αγία Χίλντα για να λάβουν τις συμβουλές και τις πνευματικές οδηγίες της. Θεωρούνταν ως η αληθινή πνευματική μητέρα της χώρας. Αφού για πολλά χρόνια οδήγησε έτσι πολλές ψυχές προς τον Κύριο, δοκιμάστηκε εν συνεχεία για έξι χρόνια από μια σκληρή αρρώστια, η οποία δεν την εμπόδισε ωστόσο να συνεχίσει την πνευματική της καθοδήγηση. Το έβδομο έτος αυτού του μαρτυρίου της, στις 17 Νοεμβρίου του 680, σε ηλικία 66 χρόνων, συγκέντρωσε τις πνευματικές θυγατέρες της, μετέδωσε σε αυτές τις τελευταίες της οδηγίες για αγάπη και παρέδωσε με χαρά την ψυχή της στον Κύριο. Μία άλλη αγία της εποχής, η αγία Μπέγκου (Begu), είδε τότε την ψυχή της να υψώνεται προς τον ουρανό.

Η αγία Χίλντα υπήρξε, με την αγία Έμπα (Ebba) του Κόλντινγκχαμ [25 Αυγ.], μία από τις μεγάλες μορφές του νέου εκείνου αγγλοσαξωνικού χριστιανισμού και προσφέρει ένα σπάνιο παράδειγμα μιας πνευματικής μητέρας που έλαβε από τον Θεό το χάρισμα να οδηγεί όχι μόνον μοναχές, αλλά και μοναχούς, ακόμη δε και επισκόπους· γιατί «οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3, 28).                        “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”.

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (30/11/2014)

“Εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ” (Ιακ γ’ 2)

Εκείνος που κυριαρχεί και εξουσιάζει τη γλώσσα του, αυτός τιθασεύει και εξουδετερώνει όλην εκείνη την ορμητικότητα των παθών και αδυναμιών που ξεσπούν αφηνιασμένα επάνω του. Είναι κατά το θείο Ιάκωβο ο τέλειος, άρτιος, ολοκληρωμένος άνθρωπος, ο άγιος. Γιατί η γλώσσα, όπως και το άλογο, στην καθημερινή μας ζωή παρουσιάζεται ατίθαση, προπετής, αχαλίνωτη, που πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο, υπό αληθινό χαλινό. Κι όσο πιο εύκολα γλιστρά σ' απερίσκεπτες κινήσεις και εκφράσεις, τόσο πιο ισχυρός και σφικτός πρέπει να είναι και ο χαλινός της προσοχής και της συγκρατήσεως της. Με τη γλώσσα μας καυχιόμαστε και κομπάζουμε για ικανότητες και χαρίσματα που δεν έχουμε. Διαλαλούμε τα ανύπαρκτα πολλές φορές κατορθώματα μας. Δίνουμε τις μεγαλύτερες υποσχέσεις, που τις καταπατούμε τόσο εύκολα στην καθημερινή ζωή και αναστροφή. Ελέγχουμε τους πάντες. και τα πάντα. Φλυαρούμε ευκαίρως-ακαίρως. Εκφράζουμε. και προβάλλουμε την ασέβεια, την

αναίδεια.. Ειρωνευόμαστε  αξίες, παραδόσεις, αρχές. Μ' αυτή   μεταδίδεται το ψέμα, η άρνηση, η αθεΐα. Μ' αυτήν παγιδεύουν τα θύματα τους και εξαπατούν τους αφελείς οι διάφοροι ινστρούχτορες. Αυτή δε χρησιμοποίησε και ο  διάβολος για να παρασύρει τον άνθρωπο στον όλεθρο και την καταστροφή; (Γεν. γ', 4).

Ποιος μπορεί να συλλάβει σ' όλη την έκταση και τις συνέπειες τους καυγάδες, τις φιλονικίες, τις μάχες, τις ψυχρότητες, τα μίση, τις έριδες, τους διχασμούς, τις διαιρέσεις και τις εχθρότητες ανάμεσα στους συζύγους, στους γονείς με τα παιδιά, στους συγγενείς, στους φίλους, στους αδελφούς, στους συνεργάτες, στους συναδέλφους; Μία και μόνη λέξη που φεύγει από τα χείλη μας μπορεί να διαλύσει οικογένειες, επιχειρήσεις. Να διχάσει αδελφούς μέχρις εξοντώσεως. Να ανατρέψει και να διαλύσει δεσμούς και φιλίες που φαίνονταν αδιάσπαστοι.

«Τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι». Είναι τόση η δύναμη της, ώστε και αυτός ο ¨παντοδύναμος¨ άνθρωπος που έφθασε μέχρι το φεγγάρι και δάμασε κι αυτούς ακόμη τους νόμους της φύσης, να μη μπορεί με τις δικές του δυνάμεις να δαμάσει και να τιθασεύσει τη γλώσσα του. Κι απόδειξη αυτού είναι ότι μέχρι σήμερα αλλά και μέχρι συντέλειας των αιώνων, δε θα υπάρξει άνθρωπος που να μην του ξεφύγουν από το διπλό φράγμα, χείλη και δόντια, ένας λόγος απρεπής, οργίλος ή πειρακτικός, γιατί όχι και καυστικός;

Μόνο διά της Θείας Χάριτος, κατά τον Ιερό Αυγουστίνο, μπορεί το ακατάσχετο αυτό κακό να δαμασθεί. «Η καρδιά δεν έχει δύο γλώσσες- ευλογίας και κατάρας, ύβρεως και τιμής, λύπης και χαράς, ησυχίας και ταραχής, υποκρίσεως και ατιμίας, πενίας και πλούτου, αλλά μία και μόνη». Και το ποιόν της γλώσσας εξαρτάται από το περιεχόμενο της καρδιάς. «Ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη·  πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.. τὰ δὲ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κἀκεῖνα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» (Μάρκ. ζ', 21-23, Ματθ. ιε', 18), διακηρύττει ο Κύριος. Και συνεπώς μία και μόνη οδός υπάρχει για την αυτοκυριαρχία και την τιθάσευση της γλώσσας μας. Η κάθαρση, ο αγιασμός της ψυχής, του εσωτερικού μας κόσμου. Όσο πιο καθαρή και άσπιλη είναι η καρδιά μας, τόσο πιο καθαρός και οικοδομητικός θα είναι και ο λόγος μας. «Ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην - είναι η προτροπή του αποστόλου των Εθνών - ἵνα ἦτε νέον φύραμα» (Α' Κορ. ε', 70).  

“Ἐξηρεύξατο  ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου.  ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου” (Ψαλμ. μδ’).

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟ 2014!!!!

Η τηλεοπτική σεφ Βέφα Αλεξιάδου, η οποία έχασε αναπάντεχα την κόρη της Αλεξία, αισθάνθηκε την ανάγκη να επικοινωνήσει με τους φίλους της στο  Facebook  και να τους ευχαριστήσει για την συμπαράσταση που έδειξαν στον μεγάλο της πόνο.

Η κ. Αλεξιάδου έγραψε: «… Φίλες και φίλοι μου Καλημέρα. Τρίτη σήμερα. Ξημέρωσε μια όμορφη μέρα, όπως μια εβδομάδα πριν που δεν ήξερα τι θα μου έφερνε. Μου φύλαγε ανείπωτο πόνο! Ένα δυνατό χτύπημα το πιο δυνατό που ένιωσα στη ζωή μου και που μπορεί να νιώσει άνθρωπος. Άνοιξα και σήμερα την πόρτα μου, όπως τότε, καλημέρισα τη ζωή και παρακάλεσα το Θεό, όπως κάθε μέρα, να μου δώσει τη δύναμη αντιμετωπίσω, ότι θα φέρει στο διάβα της. Παρακάλεσα να μου δώσει επί πλέον δύναμη όση χρειάζομαι για να σταθώ στα πόδια μου και να συνεχίσω με θάρρος τη ζωή. Παρόλο το βαθύ, το μεγάλο πόνο μου.

Η βαθειά πίστη μου στο Θεό είναι το στήριγμά μου, όπως και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο που πιστεύει σ” Αυτόν. Δεν θα πω, όπως λένε κάποιοι, ότι τα μεγάλα δέντρα χτυπούν οι κεραυνοί. Χιλιάδες, εκατομμύρια μανούλες ένιωσαν τον ίδιο πόνο που νιώθω εγώ, και πρώτη απ” όλες η Παναγιά μας, που ο δικός της πόνος ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερος από όλους τους δικούς μας, γιατί είδε το παιδί της να πεθαίνει άδικα με το μαρτυρικότερο θάνατο κρεμασμένο επάνω στο Σταυρό. Η δύναμη της, ο δικός της πόνος δίνει κουράγιο στο δικό μας πόνο.

Δεν μας τα παίρνει τα παιδιά μας ο Θεός, που στην ουσία είναι δικά του παιδιά. Ο Θεός δεν είναι κακός, δεν είναι τιμωρός. Αυτή είναι η ζωή μας! Και το ξέρουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε, ότι συγκρινόμενη με την αιωνιότητα είναι ένα απειροελάχιστο ταξίδι.

Γι αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι για τη στιγμή που θα φτάσουμε στο τέρμα και θα περάσουμε στην αιώνια ζωή. Στο σύντομο αυτό ταξίδι εδώ κάτω στη γη, η ζωή μας είναι ένα μεγάλο σχολειό! Όλοι είμαστε μαθητές, δίνουμε εξετάσεις, κι εκεί επάνω ψηλά απονέμονται τα βραβεία. Όσο καλύτερες είναι οι επιδόσεις και οι αντοχές μας, τόσο μεγαλύτερη η ανταμοιβή μας.

Ένα Μ Ε Γ Α Λ Ο ευχαριστώ μέσα από την πονεμένη καρδιά μου για την τόση αγάπη και τη συμπαράσταση σας στη θλίψη μου. Με στηρίζετε! Να “στε όλοι και όλες καλά. Να έχουμε μια όμορφη, χαρούμενη μέρα με ευχάριστες ειδήσεις.

Και μέσα από τα φυλλώματα των δέντρων τρυπώνει ο ήλιος και ζεσταίνει τις καρδιές μας. Έχετε σκεφθεί ότι το φως του τρέχει με τέτοια ταχύτητα στο άπειρο και ότι όχι μόνον εμείς αλλά και γενιές που δεν γεννηθήκαν ακόμη είμαστε ξεπερασμένοι;…»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΑΥΡΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ,

ΑΝΔΡΕΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ,

ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΛΟΥ,

ΧΑΡΑ ΑΛΗΘΙΝΗ!

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΑΛΙ ΚΑΡΤΕΡΕΙ

ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ,

ΜΕΤΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ,

ΝΑ ’ΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ!!

(ΚΥΡΙΑΚΗ 30/11/'14, 11:30πμ)

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ

              

ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (16/11/2014)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, γεννήθηκε στην Κύπρο το έτος 555. Ακολούθησε τον ενάρετο δρόμο των γονέων του. Όταν έφτασε σε κατάλληλη ηλικία οι γονείς του τον νύμφευσαν και γέννησε παιδιά. Πέθαναν όμως η σύζυγός του αλλά και τα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία. Ο Ιωάννης τότε μοίρασε τα υπάρχοντα του στους φτωχούς. Τότε έγινε γνωστός σε όλη την Κύπρο.

Τον καιρό εκείνο ήταν χωρίς Πατριάρχη η Αλεξάνδρεια. Ο λαός παρακάλεσε τον βασιλέα να ορίσει τον Ιωάννη. Ο Άγιος αρνιόταν, γιατί, όπως έλεγε, δεν ήταν άξιος, για ένα τόσο μεγάλο έργο. Κάποιος τότε άρχοντας, ο Νικήτας, που γνώριζε την μεγάλη αρετή του Ιωάννη, παρακίνησε τον βασιλέα να τον ανεβάσει στο θρόνο, δια της βίας. Έτσι έγινε, ο Ιωάννης Πατριάρχης Αλεξανδρείας, θέλοντας και μη. Ανέβηκε στο θρόνο του Αποστόλου Μάρκου, το έτος 610.

Φρόντιζε για την απονομή της δικαιοσύνης. Έκανε το παν για την αποκατάσταση των αδικούμενων και για την προστασία των αδυνάτων. Σπλαχνιζόταν τους φτωχούς, και προσπαθούσε να απαλύνει τον πόνο, δίνοντας οικονομική ενίσχυση από τα ταμεία των Ναών.

Την εποχή εκείνη έφευγαν απ’ την Περσία πολλοί, λόγω του διωγμού και εύρισκαν καταφύγιο κοντά στον ελεήμονα Ιωάννη. Αλλά τότε ήταν μεγάλη πείνα και στην Αίγυπτο, γιατί ο Νείλος δεν ξεχείλισε τον χρόνο εκείνο για να ποτίσει τα χωράφια. Αφού, λοιπόν, ο Άγιος ξόδεψε όλο το θησαυρό της Εκκλησίας και χίλιες λίτρες χρυσού, που δανείστηκε, θλιβόταν, γιατί η πείνα πλήθυνε και κανένας δεν βρισκόταν πλέον να τον δανείσει. Τότε εκεί στην Αλεξάνδρεια ήταν κάποιος πολύ πλούσιος, που ήταν δίγαμος και ο οποίος είχε μεγάλη επιθυμία να γίνει ιεροδιάκονος. Έστειλε, λοιπόν, προς τον Πατριάρχη γράμμα και έλεγε, ότι μπορούσε να βοηθήσει στην δύσκολη αυτή περίοδο της πείνας. Αυτός είχε σιτάρι πολλές χιλιάδες μόδια και εκατόν πενήντα λίτρες χρυσού. Αυτά, έλεγε, ότι όλα τα χαρίζει, αν  χειροτονούνταν Διάκος. Όταν έλαβε την επιστολή ο Ιωάννης, τον κάλεσε και τον ήλεγξε πολύ: Του είπε δε, ότι για τους φτωχούς, ο Θεός θα φροντίζει και δεν θα τους αφήσει να πεθάνουν από την πείνα. Δεν ήταν όμως δυνατόν να κάνη αυτόν Διάκονο οτιδήποτε και αν προσέφερε. Σε λίγο καιρό έφθασαν στο λιμάνι δύο πλοία της Εκκλησίας γεμάτα σιτάρι. Τότε ο Ιωάννης ευχαριστούσε τον Θεό, γιατί δεν τον άφησε να πουλήσει την ιεροδιακονία.

Την εποχή εκείνη η Αλεξάνδρεια έπεσε στα χέρια των Περσών. Και ο Πατριάρχης επέστρεψε στην Κύπρο. Μόλις έφθασε εκεί, διέταξε να γράψουν την διαθήκη του και όταν τελείωνε την ανάγνωση της, εκοιμήθη ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων. Ήταν το έτος 619. Όταν έβαλαν το λείψανο του Αγίου μέσα σ’ έναν τάφο, που είχαν ταφεί δύο άλλοι επίσκοποι, έγινε το έξης θαυμάσιο. Παραμέρισαν τα δύο λείψανα και άφησαν χώρο για το λείψανο του Αγίου!

Πέντε ημέρες πριν πεθάνει ήλθε μια γυναίκα και του ζητούσε συγχώρεση, για κάτι, που είχε κάνει και δεν μπορούσε να το εξομολογηθεί. Ο Άγιος της είπε να το γράψει σ’ ένα χαρτί και δεν θα το μάθει κανείς. Όταν όμως έφερε η γυναίκα το γράμμα ο Άγιος είχε πεθάνει. Η γυναίκα στενοχωρήθηκε, έκλαιγε και θρηνούσε επάνω στον τάφο του, τρία ημερόνυχτα κλαίουσα και θρηνούσα. Το χαρτί το είχε βάλει στον τάφο του Αγίου. Την τρίτη βλέπει η γυναίκα τον Άγιο με τους δύο άλλους επισκόπους να της λέγει:- Έως πότε, παιδί μου, θα μας ενοχλείς με τα δάκρυά σου; Πάρε το χαρτί, που μου έδωσες. Η γυναίκα ταράχθηκε και όταν άνοιξε το χαρτί, κατάλαβε ότι ήταν το ίδιο εκείνο χαρτί, που, του είχε δώσει με το αμάρτημα της. Αλλά είδε ότι η αμαρτία της ήταν σβησμένη και γραμμένες οι παρακάτω λέξεις: «Το αμάρτημα σου το συγχώρησα με την προσευχή του Αγίου Ιωάννου».

ΠΙΣΤΗ-ΕΡΓΑ ΣΩΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟ

Η Ραάβ (Ραχάβ) ήταν Χαναναία πόρνη, που κατοικούσε στην Ιεριχώ (Ιησούς του Ναυή 2,1). Ήταν σύζυγος του Σαλμών, γιου του αρχηγού της φυλής Ιούδα του Ναασσών (Ματθαίος 1,4-5). Ήταν μητέρα του Βοόζ, συζύγου της Ρουθ και πρόγονη του Δαβίδ (Ρουθ 4,20). 

ΚΑΙ ἀπέστειλεν ᾿Ιησοῦς υἱὸς Ναυὴ ἐκ Σαττὶν δύο νεανίσκους κατασκοπεῦσαι λέγων· ἀνάβητε καὶ ἴδετε τὴν γῆν καὶ τὴν ῾Ιεριχώ. καὶ πορευθέντες οἱ δύο νεανίσκοι εἰσήλθοσαν εἰς ῾Ιεριχὼ καὶ εἰσήλθοσαν εἰς οἰκίαν γυναικὸς πόρνης, ᾗ ὄνομα Ραάβ, καὶ κατέλυσαν ἐκεῖ. 2 ...3 καὶ ἀπέστειλεν ὁ βασιλεὺς ῾Ιεριχὼ καὶ εἶπε πρὸς Ραὰβ λέγων· ἐξάγαγε τοὺς ἄνδρας τοὺς εἰσπεπορευμένους εἰς τὴν οἰκίαν σου τὴν νύκτα, κατασκοπεῦσαι γὰρ τὴν γῆν ἥκασι. 4 ... 6 αὕτη δὲ ἀνεβίβασεν αὐτοὺς ἐπὶ τὸ δῶμα καὶ ἔκρυψεν αὐτοὺς ἐν τῇ λινοκαλάμῃ τῇ ἐστοιβασμένῃ αὐτῇ ἐπὶ τοῦ δώματος. 7 ...9 καὶ εἶπε πρὸς αὐτούς· ἐπίσταμαι ὅτι ἔδωκεν ὑμῖν Κύριος τὴν γῆν, ἐπιπέπτωκε γὰρ ὁ φόβος ὑμῶν ἐφ' ἡμᾶς· 10 ἀκηκόαμεν γὰρ ὅτι κατεξήρανε Κύριος ὁ Θεὸς τὴν ἐρυθρὰν θάλασσαν ἀπὸ προσώπου ὑμῶν, ὅτε ἐξεπορεύεσθε ἐκ γῆς Αἰγύπτου, ...11 καὶ ἀκούσαντες ἡμεῖς ἐξέστημεν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν, καὶ οὐκ ἔστη ἔτι πνεῦμα ἐν οὐδενὶ ἡμῶν ἀπὸ προσώπου ὑμῶν, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν Θεὸς ἐν οὐρανῷ ἄνω καὶ ἐπὶ τῆς γῆς κάτω. 12 καὶ νῦν ὀμόσατέ μοι Κύριον τὸν Θεόν, ὅτι ποιῶ ὑμῖν ἔλεος καὶ ποιήσατε καὶ ὑμεῖς ἔλεος ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ πατρός μου 13 καὶ ζωγρήσατε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου, τὴν μητέρα μου καὶ τοὺς ἀδελφούς μου καὶ πάντα τὸν οἶκόν μου καὶ πάντα, ὅσα ἐστὶν αὐτοῖς, καὶ ἐξελεῖσθε τὴν ψυχήν μου ἐκ θανάτου. 14 καὶ εἶπαν αὐτῇ οἱ ἄνδρες· ἡ ψυχὴ ἡμῶν ἀνθ' ὑμῶν εἰς θάνατον. ...15 καὶ κατεχάλασεν αὐτοὺς διὰ τῆς θυρίδος 16... 23 καὶ ὑπέστρεψαν οἱ δύο νεανίσκοι καὶ κατέβησαν ἐκ τοῦ ὄρους καὶ διέβησαν πρὸς ᾿Ιησοῦν υἱὸν Ναυὴ καὶ διηγήσαντο αὐτῷ πάντα τὰ συμβεβηκότα αὐτοῖς. 24 καὶ εἶπαν πρὸς ᾿Ιησοῦν ὅτι παραδέδωκε Κύριος πᾶσαν τὴν γῆν ἐν χειρὶ ἡμῶν, καὶ κατέπτηχε πᾶς ὁ κατοικῶν τὴν γῆν ἐκείνην ἀφ' ἡμῶν.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ!!!

 Καί ἐγένετο μετὰ τὰ ρήματα ταῦτα ὁ Θεός ἐπείρασε τὸν ῾Αβραὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ῾Αβραάμ, ῾Αβραάμ. ὁ δὲ εἶπεν· ἰδοὺ ἐγώ. 2 καὶ εἶπε· λαβὲ τὸν υἱόν σου τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας, τὸν ᾿Ισαάκ, καὶ πορεύθητι εἰς τὴν γῆν τὴν ὑψηλὴν καὶ ἀνένεγκον αὐτὸν ἐκεῖ εἰς ὁλοκάρπωσιν ἐφ᾿ ἓν τῶν ὀρέων, ὧν ἄν σοι εἴπω. 3 ἀναστὰς δὲ ῾Αβραὰμ τὸ πρωΐ ἐπέσαξε τὴν ὄνον αὐτοῦ· παρέλαβε δὲ μεθ᾿ ἑαυτοῦ δύο παῖδας καὶ ᾿Ισαὰκ τὸν υἱὸν αὐτοῦ καὶ σχίσας ξύλα εἰς ὁλοκάρπωσιν, ἀναστὰς ἐπορεύθη καὶ ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ὃν εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός, τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ. 4 καὶ ἀναβλέψας ῾Αβραὰμ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, εἶδε τὸν τόπον μακρόθεν. 5 καὶ εἶπεν ῾Αβραὰμ τοῖς παισὶν αὐτοῦ· καθίσατε αὐτοῦ μετὰ τῆς ὄνου, ἐγὼ δὲ καὶ τὸ παιδάριον διελευσόμεθα ἕως ὧδε καὶ προσκυνήσαντες ἀναστρέψομεν πρὸς ὑμᾶς. 6 ἔλαβε δὲ ῾Αβραὰμ τὰ ξύλα τῆς ὁλοκαρπώσεως καὶ ἐπέθηκεν ᾿Ισαὰκ τῷ υἱῷ αὐτοῦ· ἔλαβε δὲ μετὰ χεῖρας καὶ τὸ πῦρ καὶ τὴν μάχαιραν, καὶ ἐπορεύθησαν οἱ δύο ἅμα. 7 εἶπε δὲ ᾿Ισαὰκ πρὸς ῾Αβραὰμ τὸν πατέρα αὐτοῦ· πάτερ. ὁ δὲ εἶπε· τί ἐστι, τέκνον; εἶπε δέ· ἰδοὺ τὸ πῦρ καὶ τὰ ξύλα· ποῦ ἐστι τὸ πρόβατον τὸ εἰς ὁλοκάρπωσιν; 8 εἶπε δὲ ῾Αβραάμ· ὁ Θεὸς ὄψεται ἑαυτῷ πρόβατον εἰς ὁλοκάρπωσιν, τέκνον. πορευθέντες δὲ ἀμφότεροι ἅμα, 9 ἦλθον ἐπὶ τὸν τόπον, ὃν εἶπεν αὐτῷ ὁ Θεός. καὶ ᾠκοδόμησεν ἐκεῖ ῾Αβραὰμ τὸ θυσιαστήριον καὶ ἐπέθηκε τὰ ξύλα, καὶ συμποδίσας ᾿Ισαὰκ τὸν υἱὸν αὐτοῦ, ἐπέθηκεν αὐτὸν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον ἐπάνω τῶν ξύλων. 10 καὶ ἐξέτεινεν ῾Αβραὰμ τὴν χεῖρα αὐτοῦ λαβεῖν τὴν μάχαιραν σφάξαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ. 11 καὶ ἐκάλεσεν αὐτὸν ἄγγελος Κυρίου ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ εἶπεν· ῾Αβραάμ, ῾Αβραάμ. ὁ δὲ εἶπεν· ἰδοὺ ἐγώ. 12 καὶ εἶπε· μὴ ἐπιβάλῃς τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὸ παιδάριον μηδὲ ποιήσῃς αὐτῷ μηδέν· νῦν γὰρ ἔγνων, ὅτι φοβῇ σὺ τὸν Θεὸν καὶ οὐκ ἐφείσω τοῦ υἱοῦ σου τοῦ ἀγαπητοῦ δι᾿ ἐμέ. 13 καὶ ἀναβλέψας ῾Αβραὰμ τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ εἶδε, καὶ ἰδοὺ κριὸς εἷς κατεχόμενος ἐν φυτῷ Σαβὲκ τῶν κεράτων· καὶ ἐπορεύθη ῾Αβραὰμ καὶ ἔλαβε τὸν κριὸν καὶ ἀνήνεγκεν αὐτὸν εἰς ὁλοκάρπωσιν ἀντὶ ᾿Ισαὰκ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ. 14 καὶ ἐκάλεσεν ῾Αβραὰμ τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου, Κύριος εἶδεν, ἵνα εἴπωσι σήμερον, ἐν τῷ ὄρει Κύριος ὤφθη. 15 καὶ ἐκάλεσεν ἄγγελος Κυρίου τὸν ῾Αβραὰμ δεύτερον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, λέγων· 16 κατ᾿ ἐμαυτοῦ ὤμοσα, λέγει Κύριος, οὗ εἵνεκεν ἐποίησας τὸ ρῆμα τοῦτο, καὶ οὐκ ἐφείσω τοῦ υἱοῦ σου τοῦ ἀγαπητοῦ δι᾿ ἐμέ, 17 ἦ μὴν εὐλογῶν εὐλογήσω σε, καὶ πληθύνων πληθυνῶ τὸ σπέρμα σου, ὡς τοὺς ἀστέρας τοῦ οὐρανοῦ καὶ ὡς τὴν ἄμμον τὴν παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης, καὶ κληρονομήσει τὸ σπέρμα σου τὰς πόλεις τῶν ὑπεναντίων· 18 καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, ἀνθ᾿ ὧν ὑπήκουσας τῆς ἐμῆς φωνῆς. 19 ἀπεστράφη δὲ ῾Αβραὰμ πρὸς τοὺς παῖδας αὐτοῦ, καὶ ἀναστάντες ἐπορεύθησαν ἅμα ἐπὶ τὸ φρέαρ τοῦ ὅρκου. καὶ κατῴκησεν ῾Αβραὰμ ἐπὶ τὸ φρέαρ τοῦ ὅρκου. ΓΕΝΕΣΙΣ κεφ 22

Από το χθεσινό μας Κύκλο (16/11/2014)

ΜΙΑ ΣΥΖΕΥΞΗ ΘΕΜΕΛΙΑΚΗ

O κόσμος γύρω μας καταλαβαίνει αν πιστεύουμε στον Θεό από τα έργα μας και τη ζωή μας.

Αυτή την αλήθεια τονίζει και ο θείος Ιάκωβος στην επιστολή που μελετάμε. Ποια είναι η ζώσα πίστη; Είναι η πίστη που λάμπει, που ακτινοβολεί από συνέπεια στην καθημερινή μας ζωή. Είναι η πίστη των έργων της αγάπης.

Για να δείξει ο θείος Ιάκωβος τη σύζευξη που υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και στα έργα αναφέρεται σε δύο φωτεινά παραδείγματα της Παλαιάς Διαθήκης. Με έμφαση ερωτά: «Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ἡμῶν οὐκ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη, ἀνενέγκας Ἰσαὰκ τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον;». Κατ' αρχάς ο Αβραάμ πιστεύει απόλυτα στην υπόσχεση που του δίνει ο Θεός ότι δεν θα πεθάνει άτεκνος, αλλά θα αποκτήσει όχι απλώς κληρονόμο, αλλά κληρονόμους που θα είναι αδύνατον να μετρηθούν.  Η πίστη όμως αυτή του Αβραάμ στην υπόσχεση του Θεού υλοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε διά της θυσίας του Ισαάκ. Αυτή του έδωσε τη δύναμη να σηκώσει το μαχαίρι κατ' εντολή του Θεού για να σφάξει το παιδί του. Εάν αυτό δεν το έκανε κατά πρόθεση και δεν προέβαινε στην πραγματοποίηση του, θα ήταν αδύνατη η σωτηρία του και η λύτρωση του. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα από τη συμπλήρωση που κάνει το Πνεύμα το Άγιο στο Α' Μακκ. β', 52. Τι λέει; «Ἀβραὰμ οὐχὶ ἐν πειρασμῷ εὑρέθη πιστός, καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην;». Συνεπώς η πίστη ενεργεί τα έργα και τα έργα τελειοποιούν την πίστη. Κι όπως η φυσική θερμότητα του σώματος αυξάνεται με την κίνηση και τη δραστηριότητα, κατά παρόμοιο τρόπο και η πίστη τελειούται και ολοκληρώνεται με τη δραστηριότητα των έργων. Για να υπάρξουν όμως έργα πρέπει να προϋπάρξει η πίστη. Και για να διατηρηθεί και τελειωθεί η πίστη απαιτούνται τα έργα. Ότι είναι η αναπνοή για το σώμα είναι τα έργα για την πίστη. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατυπώνει ο θείος Ιάκωβος όταν σημειώνει: «ἡ πίστις συνήργει (τον έσπρωχνε και τον ωθούσε) τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῶν ἔργων ἡ πίστις ἐτελειώθη» (τελειοποιήθηκε).

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη Ραάβ την πόρνη. Είναι αμαρτωλή, πολύ αμαρτωλή. Είναι ακόμη και ειδωλολάτρης. Όμως πιστεύει και διακηρύττει την πίστη της: «ό Θεός σας, λέει απευθυνόμενη προς τους κατασκόπους Ισραηλίτες που εισήλθαν στην Ιεριχώ, είναι ο αληθινός Θεός στον ουρανό και στη γη. Και ακούσαμε για τα μεγάλα θαύματα Του, που έκαμε την Ερυθρά θάλασσα ξηρά. Και για όλα τ’ άλλα που έκανε» (Ίησ. Ν. β', 10-11). Δεν αρκείται όμως μόνο σ' αυτή την ομολογία, υλοποιεί την πίστη της αυτή, με το να κρύψει και να φυγαδεύσει τους κατασκόπους, που κατ' εντολή του Θεού έστειλε ό Ιησούς του Ναυή στην Ιεριχώ. Και αναφέρει την πίστη της Ραάβ, της πρώην πόρνης, μιας μεγάλης αμαρτωλής, για να δείξει ότι η πίστη όταν συνοδεύεται από έργα έχει τη δύναμη να σώσει και τους χειρότερους ανθρώπους και τις πιο εγκληματικές φυσιογνωμίες. Αντίθετα, όταν δεν συνοδεύεται από έργα και μένει αδρανής τότε ούτε και αυτούς τους φαινομενικά καλύτερους σώζει. Μία αδρανής και ξερή πίστη δεν παρουσιάζει έργα. Όχι, λοιπόν, μόνο λόγια πίστεως, αλλά και έργα. Είναι απαραίτητη, βασική, θεμελιακή η σύζευξη αυτή, πίστη και έργα.

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΔΕΚΑΞΙ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

ΜΕ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

ΘΑ’ΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΟΜΠΑΝΙΑ

ΣΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΕΣΤΙΑ

ΕΛΑ ΑΣΚΑΡΔΑΜΥΚΤΙ!!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 16/11/2014 και ώρα 11:30 πμ