NEA ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013 ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΣΤΙΣ 11:30πμ

Ο Θεός μιλάει για την κρίση (σημερινό ανάγνωσμα)

᾽Ιδοὺ δὴ ὁ δεσπότης Κύριος σαβαὼθ ἀφελεῖ (θα αφαιρέσει) ἀπὸ τῆς ᾿Ιουδαίας καὶ ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ ἰσχύοντα καὶ ἰσχύουσαν, ἰσχὺν ἄρτου καὶ ἰσχὺν ὕδατος, γίγαντα καὶ ἰσχύοντα καὶ ἄνθρωπον πολεμιστὴν καὶ δικαστὴν καὶ προφήτην καὶ στοχαστὴν καὶ πρεσβύτερον καὶ πεντηκόνταρχον καὶ θαυμαστὸν σύμβουλον καὶ σοφὸν ἀρχιτέκτονα καὶ συνετὸν ἀκροατήν (θα αφαιρέσει όλα τα στελέχη αλλά και το συνετό πολίτη που θα ακούει και θα κρίνει σωστά!!)· καὶ ἐπιστήσω νεανίσκους ἄρχοντας αὐτῶν, καὶ ἐμπαῖκται κυριεύσουσιν αὐτῶν (παιδάρια και εμπαίκτες ηγέτες  ). καὶ συμπεσεῖται ὁ λαός, ἄνθρωπος πρὸς ἄνθρωπον καὶ ἄνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· πρσκόψει τὸ παιδίον πρὸς τὸν πρεσβύτην, ὁ ἄτιμος πρὸς τὸν ἔντιμον.
ὅτι ἐπιλήψεται ἄνθρωπος τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ ἢ τοῦ οἰκείου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ λέγων· ἱμάτιον ἔχεις, ἀρχηγὸς ἡμῶν γενοῦ, καὶ τὸ βρῶμα τὸ ἐμὸν ὑπὸ σὲ ἔστω (έχεις τα βασικά , γίνε αρχηγός μας). καὶ ἀποκριθεὶς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐρεῖ· οὐκ ἔσομαί σου ἀρχηγός· οὐ γὰρ ἔστιν ἐν τῷ οἴκῳ μου ἄρτος, οὐδὲ ἱμάτιον· οὐκ ἔσομαι ἀρχηγὸς τοῦ λαοῦ τούτου (δε θα γίνω αρχηγός, αφήστε με). ὅτι αἰνεῖται ῾Ιερουσαλήμ, καὶ ἡ ᾿Ιουδαία συμπέπτωκε, καὶ αἱ γλῶσσαι αὐτῶν μετὰ ἀνομίας, τὰ πρὸς Κύριον ἀπειθοῦντες· διότι νῦν ἐταπεινώθη ἡ δόξα αὐτῶν,καὶ ἡ αἰσχύνη τοῦ προσώπου αὐτῶν ἀντέστη αὐτοῖς·
τὴν δὲ ἁμαρτίαν αὐτῶν ὡς Σοδόμων ἀνήγγειλαν καὶ ἐνεφάνισαν (βούηξε η φανερή τους αμαρτία). οὐαὶ τῇ ψυχῇ αὐτῶν, διότι βεβούλευνται βουλὴν πονηρὰν καθ᾿ ἑαυτῶν εἰπόντες· δήσωμεν τὸν δίκαιον, ὅτι δύσχρηστος ἡμῖν ἐστι (είπαν: να κυνηγήσουμε τον δίκαιο γιατί εδώ μας κάθεται)· τοίνυν τὰ γεννήματα τῶν ἔργων αὐτῶν φάγονται ( όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν). οὐαὶ τῷ ἀνόμῳ· πονηρὰ κατὰ τὰ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ συμβήσεται αὐτῷ. λαός μου, οἱ πράκτορες ὑμῶν καλαμῶνται ὑμᾶς, καὶ οἱ ἀπαιτοῦντες κυριεύουσιν ὑμῶν (οι δανειστές θα σας κυβερνήσουν)· λαός μου, οἱ μακαρίζοντες ὑμᾶς πλανῶσιν ὑμᾶς καὶ τὸν τρίβον τῶν ποδῶν ὑμῶν ταράσσουσιν.
ἀλλὰ νῦν καταστήσεται εἰς κρίσιν Κύριος καὶ στήσει εἰς κρίσιν τὸν λαὸν αὐτοῦ· αὐτὸς Κύριος εἰς κρίσιν ἥξει μετὰ τῶν πρεσβυτέρων τοῦ λαοῦ καὶ μετὰ τῶν ἀρχόντων αὐτοῦ. ὑμεῖς δὲ τί ἐνεπυρίσατε τὸν ἀμπελῶνά μου καὶ ἡ ἁρπαγὴ τοῦ πτωχοῦ ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν (η αδικία κατά των αδυνάτων βρίσκεται μέσα στα σπίτια σας).        Ἠσαΐας 3:1-14

Από τον προηγούμενο Κύκλο μας

Τη ιδ’ Μαρτίου μνήμη του αγίου ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ

Ο όσιος πατήρ ημών Βενέδικτος γεννήθηκε περί το 490 στην Νουρσία (σημ. Norzia), μικρή κωμόπολη στις πλαγιές των Απενίνων, βορειοανατολικά της Ρώμης. Ήταν γόνος πλούσιας και ευσεβούς χριστιανικής οικογένειας και εστάλη για σπουδές στην Ρώμη. Από μικρή ηλικία μόνος του πόθος ήταν να ευαρεστεί τον Θεό. Έτσι καταφρόνησε τις ηδονές του κόσμου και αναζήτησε την μοναχική ζωή.

Όταν σταμάτησαν στην κωμόπολη Εφφίδη, η τροφός του, που τον είχε ακολουθήσει, δανείστηκε ένα πήλινο κόσκινο για να κοσκινίσει και να ζυμώσει. Το σκεύος όμως έπεσε κάτω κι έσπασε. Ο νεαρός Βενέδικτος γονά­τισε και άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα και όταν σηκώθηκε, της έδωσε το κόσκινο ανέπαφο. Από θαυμασμό για αυτό το θαύμα οι κάτοικοι κρέ­μασαν το κόσκινο στην πόρτα της εκκλησίας. Φοβούμενος ότι θα χάσει την εύνοια του Θεού εξαιτίας της μάταιης ανθρώπινης δόξας, ο Βενέδι­κτος έφυγε κρυφά στο Σουμπιάκο, στον ορεινό όγκο των Αβρούζων, σε σπήλαιο, όπου εγκα­ταστάθηκε άγνωστος στους ανθρώπους, παρεκτός σ' έναν μο­ναχό, το Ρωμανό, ο οποίος τον ενέδυσε το μοναχικό Σχήμα και του έφερνε κρυφά λίγη τροφή που έβαζε κατά μέρος από την μερίδα του στην τράπεζα.

Ύστερα από τρία χρόνια, αποκάλυψε το κρησφύγετο του δούλου του σε έναν ιερέα ο οποίος ανήμερα το Πάσχα ήλθε να του φέρει τροφή. Ο Βενέδικτος, που είχε χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου, τον χαιρέτησε λέγοντας: «Και βέ­βαια είναι Πάσχα, αφού έχω την τιμή να σε βλέπω!» Λίγο αργότερα τον ανακάλυψαν με την σειρά τους πολ­λοί που έρχονταν να τον επισκεφθούν για να ακούσουν έναν λόγο.

Μια ημέρα, την ώρα που ο όσιος προσευχόταν μόνος, παρουσιάστηκε ο διάβολος ως κότσυφας και αμέσως ο Βενέδικτος δέχτηκε σφοδρή επίθεση από σαρκικούς πειρασμούς, σε τέτοιο βαθμό ώστε σχεδόν είχε πάρει απόφαση να εγκαταλείψει την ησυχία, όταν παρακινούμενος από την θεία χάρη ρίχτηκε γυμνός σ’ ένα βάτο με αγκάθια νικώντας έτσι την ηδονή οριστικά δια του πόνου. Ο Θεός τον αντάμειψε με την απάθεια και ο όσιος πλέον μπορούσε να διδά­σκει την αρετή, ως ώριμος άντρας.

Όταν εκοιμήθη ο ηγούμενος της γειτονικής Μονής του Βικοβάρο, οι μοναχοί με την επιμονή τους κατάφεραν να τον πείσουν να τον διαδε­χθεί. Μόλις όμως επιχείρησε να τους επιβάλει, αυστηρή τάξη με βάση το Ευαγγέλιο, που αντιμαχόταν την στρεβλή διαγωγή τους, άρχισαν να δυσανασχετούν εναντίον του και προσπάθησαν μάλιστα να τον δηλητηριάσουν. Την στιγμή όμως που ο άνθρωπος του Θεού έκανε το σημείο του Σταυρού πάνω από την κανάτα με το φαρμακωμένο νερό που του έφεραν, το γυαλί έγινε θρύψαλα. Με το πρόσωπο ατάραχο και ειρήνη στην ψυχή, ανεξίκακος απέναντι τους, άφησε τους ανεπίδεκτους διορθώσεως και επανήλθε στην έρημο.

Προοδεύοντας σε αρετή και θεωρία, προσείλκυσε ικανό αριθμό μαθητών και ορισμένες οικογένειες ευγενών της Ρώμης του εμπιστεύθηκαν τους γιους τους: μεταξύ αυτών τον Μαύρο [15 Ιαν.] και τον μικρό Πλακίδα. Τους οργάνωσε σε δώδεκα αδελφότητες στα περίχωρα, η κάθε μία με δώδεκα μοναχούς και έναν προεστό ο οποίος τον ενημέρωνε για την πολιτεία της αδελφότητος και την πνευματική πρόοδο κάθε μοναχού. Ο Βενέδικτος ήταν ο πνευματικός πατέρας και ταυτόχρονα ζώσα προ­σωποποίηση της μοναχικής τελειότητας. Μεριμνούσε για κάθε υλική τους ανάγκη με την βοήθεια της θείας χάριτος και διακρίνοντας τους μύχιους λογισμούς τους, δεν δίσταζε να τους διορθώνει με αγάπη, μεταχειριζόμενος κάποτε σωματικά επιτίμια, για να βοηθήσει να αποτινάξουν τις κακές τους συνήθειες.

Οι αρετές και τα θαύματα του προκάλεσαν ωστόσο νέες ταλαιπωρίες στον όσιο. Ένας ιερέας, ο Φλωρέντιος, παρακινούμενος από τον διά­βολο, τον φθόνησε και άρχισε να διασπείρει πλήθος συκοφαντιών εναντίον του, για να απομακρύνει τους επισκέπτες του οσίου, φθάνοντας στο ση­μείο μάλιστα να του στείλει μια μέρα ψωμί φαρμακωμένο. Λαμβάνον­τας αυτό το κακόβουλο δώρο ο όσιος Βενέδικτος το έδωσε σε έναν κόρακα που συνήθιζε να τρώει από το χέρι του  και τον πρόσταξε να πάει να το ρίξει σε μέρος που κανείς να μην μπορεί να το βρει. Ο ανάξιος ιερέας δεν έπαυσε να παρεμβάλλει εμπόδια στον όσιο και βλέ­ποντας ότι δεν μπορεί να βλάψει τον ίδιο, επεχείρησε να φέ­ρει σε πτώση τους μαθητές του στέλνοντας επτά κοπέλες να χορέψουν γυμνές μπροστά στα μάτια τους, στον κήπο της μονής(!!). Από φόβο μή­πως γίνει αιτία πτώσεως για τους αδελφούς του, ο όσιος Βενέδικτος αφού έδωσε τις τε­λευταίες του υποδείξεις στους προϊσταμένους των αδελφοτήτων, εγκατέλειψε το Σουμπιάκο (περί το 529) επικεφαλής μικρής ομάδας μαθητών. Όταν πληροφορήθηκε λίγο αργότερα τον αιφνίδιο θάνατο του Φλωρεντίου, τον θρήνησε ειλικρινά και επιτίμησε έναν μαθητή του που χάρηκε.

Τέλος έφθασαν στο όρος Κασσίνο (Monte Cassino) μεταξύ Ρώμης και Νεαπόλεως και όπου άλλοτε υπήρχε στην κορυφή του ναός αφιερωμένος στην λατρεία του Απόλλωνα. Ο όσιος συνέτριψε το είδωλο, κατακρήμνισε το θυσιαστήριο και μετέτρεψε το αρχαίο ιερό σε ναό του αληθινού Θεού, αφιερωμένο στον άγιο Μαρτίνο Τουρώνης [11 Νοεμ.]. Αποψίλωσε τα δάση όπου οι κάτοικοι επιδίδονταν ακόμη στην λατρεία των ειδώλων και κατόρθωσε να τους μεταστρέψει με τον αποστολικό του λόγο. Κραυγάζοντας μανιασμένος και εκστομίζοντας κατάρες εναντίον του όσιου Βενεδίκτου, ο Σατανάς προσπάθησε να παρεμβάλει εμπόδια στους μοναχούς. Κάθε φορά όμως η δύ­ναμη του Θεού ματαίωνε τα έργα του.

Ο βασιλέας των Οστρογότθων Τοτίλας λεηλατούσε την εποχή εκείνη την Ιταλία και την είχε πνίξει στο αίμα, θέλοντας να δοκιμάσει τις προ­φητικές ικανότητες του οσίου απέστειλε αντί αυτού τον υπασπιστή του ντυμένο με όλα τα βασιλικά ενδύματα· μόλις όμως τον είδε ο άνθρωπος του Θεού να προχωρεί με λαμπρή συνοδεία, του φώναξε: «Τέκνον μου, άφησε ότι δεν σου ανήκει!» Ο Τοτίλας ήρθε τότε και γονάτισε μπροστά του, ο άγιος τον σήκωσε όρθιο και αφού τον επέπληξε για τα εγκλή­ματα που είχε διαπράξει του προείπε ότι θα βασιλεύσει εννέα χρόνια στην Ρώμη και μετά θα πεθάνει. Η πρόρρηση αυτή επαληθεύτηκε με ακρίβεια το 556.

Μια άλλη φορά παρουσιάστηκε στον ύπνο του προεστώτος στον οποίο είχε αναθέσει την Μονή της Τερρακίνας και του υπέδειξε τα σημεία όπου έπρεπε να οικοδομηθούν τα μοναστηριακά κτήρια. Σε εποχή σιτοδείας έκανε με την προσευχή του να υπεραφθονεί στο μο­ναστήρι το σιτάρι και το λάδι, ώστε να ενδιατρίβουν οι μοναχοί αμέριμνοι στο έργο τον Θεού. Είχε οργανώσει τη Θεία Λατρεία με μέτρο, έτσι ώστε να είναι προσιτή σε όλους, βασιζό­μενος στην παράδοση των Πατέρων της Ανατολής και στα ρωμαϊκά ήθη του καιρού του. Παραμένοντας σε αδιάλειπτη κοινωνία με τον Θεό, ο όσιος Βενέδικτος δεν περιφρονούσε ωστόσο την χειρωνακτική εργασία μαζί με τους μοναχούς του. Μία ημέρα, επιστρέφοντας από τους αγρούς, είδε στην πύλη του μοναστηριού το άψυχο σώμα ενός παιδιού που ο πατέρας του είχε αποθέσει εκεί. Κινούμενος από ευσπλαχνία ο όσιος Βενέδικτος ικέτευσε τον Κύ­ριο εν ονόματι της πίστης του πατέρα που θρηνούσε και το παιδί ζων­τάνεψε. Ακόμη και τα λόγια του οσίου είχαν θεϊκή δύναμη και την εξου­σία να τιμωρούν ή να λυτρώνουν τις ψυχές των κεκοιμημένων.

Στους καιρούς εκείνους των πολέμων και των εισβολών, προανήγγειλε ότι την άλωση της Ρώμης, της άλλοτε πρωτεύουσας του κόσμου, θα διαδεχθεί η καταστροφή της Μονής Μοντεκασίνο από τους Λογγοβάρδους (583). Έχοντας ίσως υπ' όψη αυτή την προφητεία, λίγο πριν την εκδημία του, συνέταξε τον Κανόνα του, κείμενο θαυμαστής διακρίσεως, που χαρακτηρίζεται από λατινική νηφαλιότητα και αποτελεί τον πραγματικό καταστατικό χάρτη του δυτικού μοναχισμού.

Λίγο καιρό μετά την θαυμαστή και στερνή συνομιλία του οσίου με τη δίδυμη αδελφή του, αγία Σχολαστική [10 Φεβρ.], και την εκδημία της, καθώς στεκόταν νύκτα στο παράθυρο του προσευχόμενος, ο όσιος Βενέδικτος είδε ξαφνικά ένα απαστράπτον φως να καταυγάζει το σκοτάδι της νύκτας, και στο μέσον του θεώρησε τον κόσμο ολόκληρο συγκεντρω­μένο κάτω από μία ακτίνα ηλίου. Υψωμένος πάνω από τον κόσμο και εκτός εαυτού χάρις στην ένωση του με τον Δημιουργό, ο Βενέδικτος μπορούσε πράγματι να θεωρεί την όλη δημιουργία, όλα όσα υπάρχουν κάτω από τον Θεό, μέσα στο θείο φως που ανάβλυζε από την καρ­διά του. Έχοντας φθάσει στα όρια της μέλλουσας ζωής, είδε τότε, μέσα σε αυτό το φως, την ψυχή του Γερμανού, επισκόπου Καπούης, που ανέβαινε στον ουρανό.

Από τότε ο όσιος Βενέδικτος ανήκε πιο πολύ στον ουρανό παρά στην γη και έχοντας προαναγγείλει την ημέρα της τελευτής του πρόσταξε να ανοίξουν το μνήμα του, εκεί όπου πριν λίγο καιρό είχαν ενταφιάσει την αδελφή του. Λίγο αργότερα παρουσίασε υψηλό πυρετό. Είπε να τον οδηγήσουν στον ναό, κοινώνησε και στέκοντας όρθιος, στηριζόμενος από τους αδελφούς, σήκωσε τα χέρια του ψηλά και παρέδωσε την ύστατη πνοή του ψιθυρίζοντας τα λόγια μιας έσχατης προσευχής (περί το 560). Την ίδια ημέρα κάποιοι αδελφοί είδαν σε όραμα μιαν οδό στρωμένη με πολύτιμα χαλιά και φωταγωγημένη με πλήθος λαμ­πάδες να υψώνεται από το μοναστήρι προς τον ουρανό και ένας  γέροντας, τους αποκάλυψε ότι από αυτή την οδό πέρασε ο όσιος για να φθάσει στην ουράνια πατρίδα.

Πλήθος θαυμάτων ακολούθησαν χάρις στα τίμια λείψανα του οσίου Βενεδίκτου. Ύστερα όμως από την καταστροφή του μοναστηριού από τους Λογγοβάρδους, τα λείψανα λησμονήθηκαν μέχρις ότου μοναχοί της Μονής Φλερύ (Fleury) στην Γαλλία ήρθαν και τα παρέλαβαν (673) για  να τα μεταφέρουν στο μοναστήρι τους, που έλαβε το όνομα του (Saint-Benoît-sur-Loire) και τιμώνται έως σήμερα.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τὴν φερώνυμον κλῆσιν ἀληθεύουσαν ἔδειξας, τοῖς ἀσκητικοῖς σου ἀγῶσι, θεοφόρε Βενέδικτε· υἱός γὰρ εὐλογίας τεθηλώς, ἀρχέτυπον ἐγένου καὶ κανών, τοῖς ἐκ πόθου μιμουμένοις τὴν σὴν ζωήν, καὶ ὁμοφώνως κράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.                                                                                                                                Κυριακή  10 Μαρτίου  2013

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

"ΕΠΕΙΝΑΣΕ" ΤΟ ΕΝΟΙΩΣΕΣ;; "ΕΔΙΨΑΣΕ" ΤΟ ΕΙΔΕΣ;;
ΣΤΟΝ ΞΕΝΟ Ή ΣΤΟΝ ΑΡΡΩΣΤΟ Ή ΣΤΗ "ΣΤΕΝΗ" ΤΟΥ ΠΗΓΕΣ;;
Μ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΚΑΠΟΤΕ ΟΛΟΙ ΘΑ ΜΕΤΡΗΘΟΥΜΕ...
ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΕΛΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ!!

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ : ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013 , 11:30 πμ