ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (24/01/'16)

Ο Άγιος  Ηλίας ο Αρδούνης  (31 Ιανουαρίου)

Ο Άγιος Ηλίας γεννήθηκε στην Καλαμάτα από γονείς ευσεβείς. Έκανε το επάγγελμα του κουρέα και είχε μεγάλη υπόληψη από τους προεστούς της Καλαμάτας.

Μιλώντας κάποτε σ' αυτούς, τους προέτρεψε να ενεργήσουν για να ελαφρυνθούν οι φόροι που επιβάλλουν οι Τούρκοι στους χριστιανούς, διότι αλλιώς κινδυνεύουν να αρνηθούν την πίστη των πατέρων τους. Οι προεστοί διαφωνούσαν μαζί του λέγοντας ότι οι Χριστιανοί δεν κινδυνεύουν ν’ αρνηθούν την πίστη τους. Τότε εκείνος τους λέει, εμένα αν κάποιος μου δώσει ένα φέσι γυρίζω το φύλλο. Τότε ένας προεστός, για αστείο, έστειλε και του αγόρασε ένα φέσι. Εκείνος πήγε αμέσως στον δικαστή και έγινε μουσουλμάνος, γεγονός που λύπησε όλους τους Χριστιανούς.

Μετά από λίγο καιρό συναισθάνθηκε το σφάλμα του, έφυγε από την πατρίδα του και πήγε στο Άγιο Όρος. Εκεί εξομολογήθηκε με μεγάλη συντριβή το λάθος του, έκανε τον κανόνα του και μυρώθηκε με το Άγιο Μύρο. Έγινε μάλιστα και μοναχός στο Άγιο Όρος, όπου παρέμεινε οκτώ χρόνια, ασκούμενος στην αρετή, την προσευχή και την προετοιμασία για το μαρτύριο.

Επανήλθε λοιπόν στην Καλαμάτα, παρουσιάστηκε στον κριτή και ομολόγησε μπροστά του τη χριστιανική πίστη. Παρά τις κολακείες και τα φρικτά βασανιστήρια, ο Ηλίας έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Ο δικαστής τότε διέταξε να τον κάψουν με χλωρά ξύλα. Τον άρπαξαν οι δήμιοι και τον οδηγούσαν στον τόπο της καταδίκης.

Στο δρόμο κάποιος του κατέβασε κυριολεκτικά την πλάτη με μια σπαθιά. Ο άγιος χωρίς να δειλιάσει, χαρούμενος, με περισσότερο θάρρος, προχωρούσε ψάλλοντας τους ψαλμούς του Δαυίδ. Όταν έφθασαν στον τόπο της καταδίκης, τον έριξαν στη φωτιά. Το θαυμαστό είναι ότι, ενώ παρέδωσε την αγία του ψυχή μέσα στην πυρά, όταν έσβησε η φωτιά το άγιο λείψανό του είχε μείνει άθικτο. Δεν είχαν καεί ούτε τα ράσα του ούτε τα γένια ούτε τα μαλλιά του. Τη νύχτα, οι φρουροί έβλεπαν το ουράνιο φως που κατέβαινε και περικύκλωνε το τίμιο λείψανο του μάρτυρος και έλεγαν επειδή δεν τον έκαψε η φωτιά, έστειλε ο Θεός φωτιά από τον ουρανό για να τον κάψει.

Οι Χριστιανοί πήραν το άγιο λείψανο του μάρτυρος και το έθαψαν δίνοντας πολλά χρήματα. Όταν, αργότερα, έκαναν την ανακομιδή μια καταπληκτική ευωδία γέμιζε τον τόπο.

Η τίμια κάρα του νεομάρτυρα αυτού, είναι θησαυρισμένη στην Ιερά Μονή Βουλκάνου της Μεσσηνίας. (www.facebook.com/ΙΕΡΑ-ΜΟΝΗ-ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ-ΘΕΟΤΟΚΟΥ-ΒΟΥΛΚΑΝΟΥ-302065217282/)

Ἀπολυτίκιο Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Καλαμῶν θεῖος γόνος καὶ ἐγκαλλώπισμα, Ὁσιομάρτυς Ἠλία ἀξιοθαύμαστε, ἀνεδείχθης ἀληθῶς δόξῃ τῇ κρείττονι, ὡς ἀσκήσας ἱερῶς, καὶ ἀθλήσας ἀνδρικῶς, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Σωτῆρος· ὃν ἐκδυσώπει ἀπαύστως, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (24/01/'16)

          ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Ο ΟΡΚΟΣ;  (Ιακ. ε’ 12)

Εάν εκείνος, λέει ο Μ. Αθανάσιος, που καταφεύγει στον όρκο, είναι άνθρωπος πίστεως και αληθείας, «τίς ἡ χρεία τοῦ ὅρκου»; Εάν όμως είναι άπιστος, γιατί τόσο πολύ ασεβούμε, ώστε για μικρά, ανθρώπινα, εφήμερα και θνητά, να καλούμε μάρτυρα το Θεό, που είναι ο Πλάστης του ανθρώπου; Κι αν τον επίγειο βασιλιά ποτέ δεν επικαλούμαστε για μάρτυρα, στα δικαστήρια, γιατί ούτε ορθόν είναι, αλλά ούτε και επιτρεπτό, αφού ο ανώτατος άρχων είναι, ανώτερος δικαζόντων και δικαζομένων, γιατί τον άπειρο Θεό, τον θέτουμε σε θέση κατώτερη και τον εκθέτουμε σε περιφρόνηση από τους ανθρώπους; «Ἂπαγε τῆς βλασφημίας. Τοῦτο πᾶσαν ὑπερ­βάλλει παρανομίαν καὶ τόλμην».

Τί λοιπόν πρέπει να κάνουμε; Τίποτε περισσό­τερο από ένα ναι και ένα ου. Έτσι κι εμείς κερδίζουμε την εμπιστοσύνη και το Θεό μιμούμαστε. Όταν ο άλλος είναι ειλικρινής και φιλαλήθης κι αν προς στιγμή αμφισβητήσουν και διερωτηθούν για την ειλικρίνεια του, ο χρόνος και τα περιστατικά θα τον δικαιώσουν. Προς τί η επίκληση του Ονόματος του Θεού;

Ο Μέγας Βασίλειος ασχολούμενος διεξοδικά με τον όρκο, δίνει την παρακάτω απάντηση στην απορία: Γιατί στην Π. Διαθήκη η ευορκία επι­τρέπεται και συγχωρείται, ενώ στην Κ. Διαθήκη απαγορεύεται τελείως με το «μὴ ὀμόσαι ὅλως;».

Πάντοτε ο Κύριος ένα σκοπό έχει: Να κτυπήσει το κακό στη ρίζα. Να προλά­βει τα αίτια και τις αφορμές των αμαρτημάτων «καὶ ἐκ τῆς πρώτης ἀρχῆς ἐκτέμνει τὴν πονηρίαν». Και για να θεμελιώσει την απαγόρευση αυτή, χρησιμοποιεί την επί του Όρους ομιλία. «Ὁ παλαιός νόμος ἔλεγεν, «οὐ μοιχεύσεις», ὁ  Κύριος λέγει, οὐδὲ ἐπιθυμήσεις. Κακεῖνος μὲν, «οὐ φονεύσεις», ὁ δὲ τελειότερα νομοθετῶν, οὐδὲ ὀργισθής- οὔτω δὴ καὶ ἐνταῦθα ὁ μὲν νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἀρκεῖται εἰς τὴν εὐορκίαν, ὁ δὲ Κύριος τῆς ἐπιορκίας τὴν ἀφορμήν καὶ αἰτίαν διακόπτει». Διότι και εκείνος ακόμη που ευορκεί (=λέει την αλήθεια), είναι πολύ πιθανό, χωρίς να το θέλει, να παρουσια­σθεί και επίορκος. Γιατί όχι και ψεύδορκος; Εκείνος όμως που δεν ορκίζεται ποτέ, είναι τελείως αδύνατο να πέσει στο αμάρτημα της επιορκίας και ψευδορκί­ας. Και ο ιερός Χρυσόστομος προσθέτει: «Εκείνος που συχνά ορκίζεται θέλοντας και μη θέλοντας, αγνοώντας ή γνωρίζοντας, στα σοβαρά ή αστειευόμενος ή και από θυμό πολλές φορές, παραφερόμενος και από πολλά άλλα, θα επιορκήσει. Και τούτο γιατί είναι βεβαιωμένο και φα­νερό ότι ο πολύορκος είναι και επίορκος. Και αν ακόμη ούτε από συναρπαγή ούτε αθέλητα δεν παρασυρθεί και προσπαθεί και αγωνίζεται να τηρήσει τον όρκο του, πάλι θα επιορκήσει».

Δεν υπάρχει λοιπόν καμία περίπτωση θε­μιτού όρκου; Όλοι μας αντιμετωπίζουμε μία θλιβερή πραγματικότητα. Την πλήρη διαστρο­φή, που δημιούργησε και δημιουργεί καθημερινά η αμαρτία. Δυσπιστία, αναξιοπιστία, ψέμα, κακότητα και κακοβουλία κυριαρχούν στην καθημερινή μας ζωή. Οι πονηροί άνθρωποι είναι ικανοί να παρουσιάσουν ακόμα και τη σώζουσα και σωτηριώδη αλήθεια του Ευαγγελίου, ως την ελεεινότερη πλάνη, όπως και τον αθωότερο άνθρωπο και μεγαλύτερο ευεργέ­τη ως το μεγαλύτερο κακοποιό. Μόνο σ' αυτές τις περιπτώσεις μπορεί ο Χριστιανός για να πείσει την κοινή γνώμη ή τουλάχιστον τους εκ καλής πίστεως πλανεμένους, να καταφύγει και να χρησιμοποιεί τον όρκο, «πάσης αὐτοῖς ἀντιλογίας πέρας εἰς βεβαίωσιν ὁ ὅρκος» (Εβρ. στ' 16). Ο όρκος αυτός ονομάζεται πνευματικός. Και είναι πνευματικός γιατί καλείται ο Χριστιανός να βεβαιώσει τη χριστιανική αλήθεια ως τη μόνη αληθινή και σώζουσα. 

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ (24/01/2016)

ΧΙΟΝΙΖΕΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ ΝΤΑΒΟΣ

ΚΡΥΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΛΙ

ΕΤΣΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΜΕ

ΣΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΗ 

ΚΥΡΙΑΚΗ 24/01/2016 , 11:30 πμ

ΘΗΣΑΥΡΟΣ!!!

«Ὁ γέρος, ἐκεῖ ποὺ ψυχοπάλευε, φώναξε τὸ παιδί του, τὸν ἀκριβό του κληρονόμο.

Τοῦ εἶπε:

-Ὁ ἥρωας ὁ παππούς σου πεθαίνοντας μοῦ ἄφησε ἕνα θησαυρό, αὐτὸν ποὺ βλέπεις. (Καὶ τοῦ ᾽δειξε ἕνα κουτὶ χρυσόδετο). Μοῦ ἄφησε τ’ ἅγιο τ’ ὄνομά του νὰ λατρεύω καὶ νὰ λιβανίζω τὸ κουτί. Τώρα σοῦ τ’ ἀφήνω καὶ τὰ δύο. Ἐγὼ στὸ κουτὶ αὐτὸ καὶ στ’ ὄνομα δὲ μπόρεσα νὰ βάλω τίποτε ἄλλο παρὰ τοὺς κόπους μου μονάχα γιὰ νὰ στρώσω τὴ ζωή σου ἀναπαμένη κι ἤρεμη. Κύτταξε νὰ ζήσης νὰ χαρῆς τὰ πλούτη σου -ὅμως τὸ κουτὶ νὰ τό ᾽χης φυλαχτό, καὶ τ’ ὄνομα τιμή σου. Κατάρα σοῦ ἀφήνω!

Πέθανε ὁ γέρος. Κι ὁ νιὸς σ’ ὄχι πολλὰ χρόνια σκόρπισε τ’ ἀγαθὰ ποὺ ἀπόχτησε ἄκοπα καὶ λέρωσε καὶ τ’ ὄνομά του τὸ πατρογονικό. Τὸ κουτὶ ὅμως δὲν τὸ πείραζε, ὄχι σὰν ἱερὸ πράμα ποὺ ἦταν, ἀλλὰ σὰν καταφύγιό του στερνὸ ποὺ θὰ γινότανε μία μέρα.

Τέλος ἔσωσε τὰ λιγοστὰ λεφτὰ ποὺ τοῦ ᾽μεναν. Ἔφτασε καὶ στὸ κουτί. Ἔπιασε τ’ ἄνοιξε μ’ ἀντικλείδι. Κ’ ηὗρε μέσα κόκκαλα ξερὰ καὶ τίποτ’ ἄλλο. Λοιπὸν αὐτὸς ἦταν ὁ ἀτίμητος θησαυρός; Ἡ ἀπελπισία του ξέσπασε σ’ ὀργὴ μεγάλη γιὰ τοῦ πατέρα του τὸ χλευασμό. Μὲ τὸν παππού του δὲν εἶχε κανένα λόγο νὰ θυμώνη. Καὶ τὰ κόκκαλα τίποτα δὲν τούλεγαν. Τὸν ἄλλον ὅμως, τὸν πατέρα, ἤθελε νὰ τὸν ξεδικηθῆ. Καὶ πῶς;

Ἄξαφνα παρηγορήθηκε. Ἔκλεισε πάλι μὲ φροντίδα τὸ κουτί. Τὸ πῆρε καὶ τὸ πῆγε σ’ ἕναν τοκογλύφο.
-Σοῦ φέρνω τὸ ἱερώτερο κειμήλιο τοῦ σπιτιοῦ μου, εἶπε, τοῦ παπποῦ τὰ κόκκαλα. Δάνεισέ μου ἕνα κατοστάρικο.
Ὁ τοκιστὴς χωρὶς ν’ ἀνοίξη τὸ κουτί, τὸ κύτταξε ἀπόξω μὲ προσοχή.

-Τὸ κουτί σου δὲν ἀξίζει καὶ μεγάλα πράματα, εἶπε.

-Χάρισμά σου τὸ κουτί, ἀποκρίθηκε τὸ παληκάρι. Ἐγὼ σοῦ πουλῶ τὰ κόκκαλα. Τὰ θέλεις;
Ὁ τοκοφλύφος χαμογέλασε. Ἀμίλητος, ἔδωσε τὸ κατοστάρικο. Ἄδειασε ὕστερα τὰ κόκκαλα μέσ’ τὰ σκουπίδια καὶ κράτησε μονάχα τὸ κουτί».
(Γιάννης Βλαχογιάννης , «Μεγάλα Χρόνια» σελ. 130, ἔκδ. ΕΣΤΙΑΣ)

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (10/01/2016)

Η Αγία μάρτυς Τατιανή    (12 Ιανουαρίου)

Τῆς πάντα λαμπρᾶς Τατιανῆς τῇ κάρᾳ,
Λαμπρὸν προεξένησε τὸ ξίφος στέφος.
Τῇ δυοκαιδεκάτῃ Τατιανῆς αὐχένα κέρσαν.

Η Αγία Μάρτυς Τατιανή καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε κατά την εποχή του Αλεξάνδρου του Σεβήρου (222 - 235 μ.Χ.). Ο πατέρας της είχε διατελέσει ύπατος.

 Η Αγία Τατιανή είχε το εκκλησιαστικό αξίωμα της διακόνισσας και στην υμνολογία παρίσταται ως μαθήτρια των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Η επισημότητα της καταγωγής της και ο ένθεος ζήλος με τον οποίο εκτελούσε τα διακονικά της καθήκοντα, έδωσαν στην Τατιανή περιφανή θέση μεταξύ των Χριστιανών. Και οι Εθνικοί όμως είχαν ακούσει περί αυτής και δεν μπορούσαν να δεχθούν το γεγονός ότι μια τέτοια γυναίκα καταφρονούσε τις κοσμικές βλέψεις και περιφρονούσε τα είδωλα, για να υπηρετεί με τόση αυταπάρνηση τους Χριστιανούς και να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Κυρίου.

Όταν, επί Σεβήρου, διατάχθηκε δίωξη των Χριστιανών, η Τατιανή συνελήφθη και επειδή διεκήρυττε την πίστη της στον Χριστό, την οδήγησαν μπροστά στο βασιλέα και μαζί με αυτόν εισήλθε σε ένα ειδωλολατρικό ναό. Εκεί όμως η Αγία, με μια θερμή προσευχή στο Χριστό, συντάραξε τα ξόανα (τα ξύλινα αγάλματα) των θεοτήτων της ειδωλολατρίας και τα γκρέμισε στο δάπεδο. Για τον λόγο αυτό την υπέβαλαν σε βασανιστήρια. Την κτύπησαν και με σιδερένια νύχια της ξέσκισαν τα βλέφαρα. Έπειτα την κρέμασαν και της ξύρισαν το κεφάλι. Ακολούθως την έριξαν πάνω σε φωτιά, αλλά δεν έπαθε τίποτα. Κατόπιν την έριξαν σε πεινασμένα άγρια θηρία, αλλά αυτά δεν τόλμησαν να την βλάψουν. Ύστερα από όλα αυτά, οι ειδωλολάτρες, έκοψαν την Τίμια κεφαλή και κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αγία εισήλθε με το στέφανο της δόξας στη χαρά του Κυρίου της.

Η Κάρα της Αγίας Τατιανής βρίσκεται στην Ιερά Μονή Κούρτεα Άρτζες Ρουμανίας.

Ἀπολυτίκιον   Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἰσχύι τῆς πίστεως, κραταιωθεῖσα σεμνή, νομίμως ἐνήθλησας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Τατιανὴ ἔνδοξε πάσας γὰρ τᾶς ἰδέας, τῶν δεινῶν ἐνεγκοῦσα, ἤσχυνας τὸν Βελίαρ, τὴ ἀτρέπτω σου στάσει ἐξ οὐ τῆς κακοτροπίας πάντας ἀπάλλαξαν.

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (10/01/2016)

ΝΕΟ ΕΤΟΣ, ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

«Ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἓν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλ. γ' 13-14)

Σταθμός καθάρσεως και ανεφοδιασμού. Όπως τα ποντοπόρα πλοία έχουν ανάγκη δεξαμενι­σμού και εφοδιασμού, το ίδιο ακριβώς ισχύει για κάθε Χριστιανό. Η ειλικρινής μετάνοια, είναι ένας δεξαμενισμός. Μας υποχρεώνει ν' ανοίξουμε πέρα για πέρα τις καρδιές μας στον Ιησού. Το να κρύψει κανείς ένα αμάρτημα του ή να το μισοαναφέρει συγκεκαλυμμένα, μοιάζει ακριβώς με το να ζητούμε με το δεξί μας χέρι τη συγγνώμη από το Θεό, ενώ με το αριστερό την απωθούμε. Ή ν' αγαπούμε το Χριστό και συγχρόνως να Τον μισούμε. Κι όπως δεν υπάρχει μέση κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου, έτσι ακριβώς δεν μπορεί να υπάρξει αληθινός εφοδιασμός χωρίς αληθινή και ειλικρινή εξομολόγηση. Και δεν είναι χωρίς ση­μασία ότι η Εκκλησία μας θέτει ως αναγνώσματα στην αρχή ακριβώς του νέους έτους, δύο ευαγγελικά αναγνώσματα, της Κυριακής προ και μετά τα Φώτα, που αναφέρονται στο σκοπό αυτό.

Αφετηρία για μία νέα εξόρμηση. Μετά την κάθαρση και τον αγιασμό ο Χριστιανός πρέ­πει να προχωρεί συνειδητά στη χριστιανική ζωή. Άλλωστε ο Θεός, που με τη μετάνοια μάς ελευθερώνει από τα δεσμά της αμαρτίας, ζητεί  από τον καθένα μας να ζήσουμε και να πολιτευθούμε σύμφωνα με το άγιο θέλημα Του. Η χαρά και η ευγνωμοσύνη, που δοκιμάζει κάθε άνθρωπος, που μετανοεί και αλλάζει ζωή, αυτή τον ωθεί σε μια αληθινή και ουσιαστική εξόρμηση. Να γίνει κι αυτός ιεραπόστολος μετανοίας ανάμεσα στους ανθρώπους που ζει και κινείται. Κήρυκας και Ευαγγελιστής του Χριστού σ' όλους εκείνους που Τον αγνοούν. Όλους αυτούς, ο μετανοών Χριστιανός δεν τους βλέπει σαν ξένους. Δεν τους αντιπαρέρχεται ψυ­χρά και αδιάφορα. Τους βλέπει σαν αδελφούς του Χριστού και συνεπώς και αδελφούς δικούς του. Με τέτοια αισθήματα εμφορούμενος νικά τον εγωισμό του, την ιδιοτέλεια του. Παραμερίζει την αδιαφορία, τη ντροπή και συστολή, που τον κρατούν σε αταραξία και εκδηλώνει με έργα και λόγια την αγάπη του και τη στοργή του προς τον συνάνθρωπο του. Έτσι η μετάνοια κι η μόρφωση του ανθρώπου κατά Θεόν, δεν είναι μεμονωμένο γεγο­νός της ζωής του, αλλά μία συνεχής και αδιάκοπη δραστηριότητα και επέκταση προς τα εμπρός. Μία αληθινή πρόοδος σε αγιασμό και ηθική τελειότητα. Αυτό ακριβώς συνέβαινε με τον απόστολο Παύλο: «τοῖς ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος». Το ίδιο συμβαίνει με κάθε μετανοούντα. Αρχίζει νέα ζωή και νέο ξεκίνημα.

Για νέες κατακτήσεις. «Οὐχ ἀσκόπως φησὶ τρέχω - σημειώνει ο Θεοφύλακτος - ἀλλά πρὸς ὁρισμένον σκοπὸν». Και φυσικά όχι για κάποιο μετάλλιο, αλλά για Βασιλεία ουράνια, σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, για δόξα μαζί με το Χριστό, για κληρονομιά άφθαρτη, για αδελφότητα, για μύρια αγαθά, «ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε...» (Α' Κορ. β' 9).

Έτσι η παρούσα ζωή είναι ο στί­βος για τον προσωπικό μας αγώνα. Να δώσει, λοιπόν, ο Θεός ώστε το 2016 να είναι έτος ανεφοδιασμού, νέων εξορμήσεων και νέων κατακτήσεων.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΠΙΤΑ ΚΟΒΟΥΜΕ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΥΤΗ

ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ

ΕΛ’ ΑΣΚΑΡΔΑΜΥΚΤΙ!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 10/01/2016 11:30πμ