Από το χθεσινό μας Κύκλο (25/01/'15)

Ο Άγιος Μάξιμος ὁ Γραικὸς  (21^η Ιανουαρίου)

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικὸς γεννήθηκε στὴν Ἄρτα περὶ τὸ ἔτος 1470. Τὸ κατὰ κόσμο ὄνομά του ἦταν Μιχαὴλ Τριβώλης καὶ ἀνῆκε στὴ μεγάλη οἰκογένεια τῶν Τριβωλῶν, ποὺ οἱ ρίζες της ἔφταναν μέχρι τοὺς Παλαιολόγους. Ὁ Ὅσιος ἔμαθε τὰ πρῶτα του γράμματα στὴν Ἄρτα καὶ στὴν Κέρκυρα μὲ τὴ φροντίδα τοῦ πατέρα του Μανουὴλ καὶ συνέχισε τὶς σπουδές του σὲ  εὐρωπαϊκὰ πανεπιστήμια, ὅπως τῆς Πάδοβας, τῆς Φλωρεντίας, τῶν Παρισίων καὶ ἀλλοῦ.

Στὶς ἀρχὲς τοῦ 16^ου αιώνα ἔρχεται στὴ Μονὴ Βατοπαιδίου, κείρεται μοναχός, μὲ τὸ ὄνομα Μάξιμος, καὶ ἐπιδίδεται στὴ μελέτη καὶ στὴν ἄσκηση. Στὴ μονὴ ἐγκαταβιοῦσε καὶ ὁ λόγιος πρώην Πατριάρχης Κων/πόλεως Νήφων ὁ Β’. Οἱ συζητήσεις του μὲ τὸν Ἅγιο Νήφωνα (†11/8) τὸν βοήθησαν νὰ κατανοήσει βαθύτερα τὸ ὀξὺ ἀντιλατινικὸ πνεῦμα τοῦ Ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ.

Τὸ ἔτος 1518, φθάνει στὸ Ἅγιο Ὄρος ἐπίσημη ἀντιπροσωπεία τοῦ τσάρου τῆς Μοσχοβίας, Βασιλείου Ἰβάνοβιτς καὶ συνοδεύει τὸν Ἅγιο Μάξιμο στὴ Μόσχα. Εἶχε προηγηθεῖ πρόταση τοῦ τσάρου στὸν Πατριάρχη Θεόληπτο Α’ , ὁ ὁποῖος τελικὰ ἔκαμψε τὴν ἄρνηση τοῦ Ἁγίου στὴν πρόσκληση τοῦ τσάρου. Σκοπὸς τῆς προσκλήσεως ἦταν ἡ ἀποκατάσταση τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων ἀπὸ ἀνορθόδοξες ἐπεμβάσεις καὶ αἱρετικὲς δοξασίες. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος δὲν εἶχε μόνο τεράστια μόρφωση, ἀλλὰ ἦταν καὶ γλωσσομαθέστατος.

Ὁ Ἅγιος ἔφερε μὲ ἐπιτυχία σὲ πέρας τὸ ἔργο του. Ὁ. τσάρος ὅμως ἀθέτησε τὴν ὑπόσχεσή του ὅτι θὰ τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐπιστρέψει στὸ Βατοπαίδι, καὶ  ὁ Ἅγιος κατακρατεῖται στὴ Μόσχα. Γνωρίζει βαθύτερα τὴν ζωὴ στὴ Μοσχοβία, τὴν ἀπερίγραπτη ἀθλιότητά της, τὴν ἄκρατη θρησκοληψία καὶ τυπολατρία. Τὰ μοναστήρια εἶχαν γίνει κέντρα πλουτισμοῦ. Ὁ Ἅγιος, μαζὶ μὲ ἄλλους Ρώσους ἀδελφούς, βρίσκεται στὸ κέντρο τῆς θύελλας. Ἐπιζητεῖ μὲ τοὺς ἀγῶνες του τὴν ἀναγέννηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς καὶ κοινωνικῆς ζωῆς. Παράλληλα ὁ Ἅγιος Μάξιμος ἀντιμετωπίζει ἀποτελεσματικὰ τὴν παπικὴ προπαγάνδα, ποὺ ἀπειλεῖ τὴν Ὀρθόδοξη Ρωσία.

Ἡ ἔριδα μεταξὺ τῶν «Ἰωσηφιτῶν» μοναχῶν, ποὺ ὑποστήριζαν τὸ δικαίωμα κτήσεως περιουσίας τῶν μοναστηριῶν καὶ τῶν «Ζαβολγείων» μοναχῶν, ποὺ ἐναντιώνονταν στὴν περιουσία τῶν μοναστηριῶν, ἀνέδειξε τὶς βαθύτερες ἀντιφάσεις τῆς Ρωσίας. Ὁ Ἅγιος βρισκόταν πλησιέστερα πρὸς τὶς θέσεις τῶν «Ζαβολγείων» μοναχῶν. Διαβάλλεται ὡς αἱρετικὸς καὶ ἀντίπαλος τῆς δυναστείας. Καταδικάζεται σὲ 25 χρόνια φυλάκιση. Τὸν ρίχνουν σὲ σκοτεινὸ κελί, τοῦ στεροῦν τὴ Θεία Μετάληψη, ἀκόμη καὶ τὰ μέσα νὰ γράφει. Γράφει μὲ κάρβουνο στοὺς τοίχους τῆς φυλακῆς τὸν περίφημο «Κανόνα εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα». Οἱ ἐχθροί του δίνουν ἔμφαση στὶς θέσεις τοῦ Ἁγίου Μαξίμου γιὰ τὶς κανονικὲς σχέσεις πρὸς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο. Ὁ Ἅγιος ὑπερασπιζόταν πρώτιστα τὸν σεβασμὸ στὴν Ὀρθόδοξη κανονικὴ τάξη.

Ἡ φωνή του, ἀπὸ τὴ μονὴ Ὄτροτυ τῆς Ἐπισκοπῆς Τβὲρ τῆς Ρωσίας, ὅπου ἦταν φυλακισμένος, φθάνει ὡς τὶς ἐσχατιὲς τῆς Ρωσίας. Γίνεται ὁ διδάσκαλος, ὁ ἀναμορφωτής. Ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα ἐπεμβαίνουν γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή του.

Τὸ 1551 ὁ Ἰβὰν Δ’ ὁ Τρομερὸς ἀπελευθερώνει τὸν Ἅγιο καὶ τὸν μεταφέρει, μὲ πρωτοβουλία τοῦ ἡγουμένου Ἀρτεμίου, στὴ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σεργίου. Ἐκεῖ πέρασε τὰ τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του καὶ κοιμήθηκε τὸ 1556. Τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Μαξίμου, ἀποτέλεσε τὴν βάση τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τῶν Ἑκατὸ Κεφαλαίων (1551)  καὶ συνετέλεσε στὴ λειτουργικὴ ἀναγέννηση (ἰδιαίτερα διὰ τῆς διορθώσεως τῶν λειτουργικῶν βιβλίων), τὴν ἀνάπτυξη τοῦ θεολογικοῦ λόγου καὶ τὴν προστασία τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἀνοίκειες ἐπεμβάσεις τῆς ἐξουσίας. 

Από το χθεσινό μας Κύκλο (25/01/'15)

«Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν» (Iωάν. στ', 51-57)

             «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς». Η λέξη ζῶν έχει διπλή σημασία. Ο Χριστός, ο «ἄρτος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ», έχει τη ζωή από τον εαυτό του και τη ζωή αυτή τη μεταδίδει και στον άνθρωπο. Ο άρτος ο υλικός, το ψωμί, τρέφει το σώμα μας και συντηρεί τη βιολο­γική μας ζωή χάρη στις ζωτικές δυνάμεις και τους μηχανισμούς που διαθέτει το σώμα μας. Ο Χριστός όμως, ως ο ζῶν Άρτος, τρέφει τις ψυχές μας και συντηρεί την πνευματική μας ζωή με τις δικές Του δυνάμεις, που μας μεταδίδει και μας εγκεντρίζει. Ο Χριστός δεν είναι ο νεκρός άρτος αλλά «ὁ ζῶν ἀεὶ καὶ ζωὴν παρέχων». Έχει «ἐν ἑαυτῷ  καὶ ἐξ ἑαυτοῦ» τη ζωή, γι' αυτό και μπορεί να τη μεταδώσει και στους άλλους.

«Ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα». Η φράση αυτή παρουσιάζει τους καρ­πούς της κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Ο πρώτος καρπός είναι η ένωση μας με το Χριστό. Κοινωνώντας το Σώμα και Αίμα του Χριστού, γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι με το Χριστό. Εμείς βρισκόμαστε «ἐν τῷ Χριστῷ», και ο Χριστός πάλι μέσα στον καθένα μας (Κύριλλος). Κατά τον ιερό Αυγουστίνο: «μένομεν ἐν τῷ Χριστῷ γιατί είμε­θα μέλη Του. Και μένει ο Χριστός μέσα μας γιατί είμεθα ναός Του». Γενικότερα «μένειν ἐν τῷ Χριστῷ», σημαί­νει ενσωματωνόμαστε σ' ένα σώμα με το Χριστό και μεταφυτευόμαστε σ' ένα καινούργιο χώρο που πα­ρέχεται η δικαίωση και η αγιότητα του Χριστού. Ακόμη σημαίνει ότι προσοικειούμεθα τη Θυσία Του και πεθαίνουμε και ανιστάμεθα μαζί Του, σε μία καινούργια ζωή.

«Ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» και «ἔχει ζωήν αἰώνιον». «Ζῆν αἰωνίως», σημαίνει «ζῆν μακαρίως», ενωμένοι για πάντα με το Χριστό. Και η ζωή αυτή της αιωνιότητας και της μακαριότητας αρχίζει από την παρούσα ζωή. Ο Κύριος διά του Σώματος Του και του Αίματος Του, που μας προσφέρει με τη Θεία Κοινωνία, εναποκρύπτει μέσα μας τη σπίθα της αθανασίας που αφανίζει τη φθορά και το θάνατο.

«Ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». «Το σπέρμα αυτό της αθανασίας που λαμβάνουμε διά τον μυστηρίου της θείας ευχαριστίας κρυπτόμενο μέσα μας (κατά τον άγιο Κύριλλο), θα εκλάμψει ἐν τῇ ἐνδόξῳ Ἀναστάσει, θα κατανικήσει την αμαρτία, και θα καταργήσει τον θάνατο».

«Δοκιμαζέτω ἂνθρωπος ἑαυτὸν καὶ ὄν­τως ἐκ τοῦ ἂρτου ἐσθιέτω…πινέτω...»(Α’ Κορ ια’ 28). Ο καθένας μας πριν προσέλθει εις το Μέγα και φρικτό τούτο μυστήριο πρέπει να ερευνά και να εξετάζει τον εαυτό του εάν είναι άξιος. «Συ σεαυτού γίνου κριτής και της όλης ζωής σου και συμπεριφοράς σου ο ακριβής δικαστής», σημειώνει ο Θεοφύλακτος. Και προσθέτει: «αφού ερευνήσεις προσεκτικά τη συνείδη­ση σου τότε πρόσελθε και ας δεχθείς το δώρο».

«Ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου» (Πράξ. β' 42). Πλήθος ιερών Συνόδων και κανόνων επιβεβαιώνουν την ανάγκη της συνεχούς Θείας Κοινωνίας. Όλοι δε οι πατέρες από του Ιγνατίου του Θεοφόρου μέχρι και των νεωτέρων, συνιστούν τη συνεχή Θεία Κοινωνία. Ο δε ιερός Χρυσόστομος είναι τόσο αυστηρός στο θέμα αυτό ώστε στην τρίτη προς Εφεσίους ομιλία του σημειώνει: «Δεν είσαι άξιος να μεταλάβεις; Τότε δεν είσαι άξιος και να συμπροσεύχεσαι με τους αξίως μεταλαμβάνοντας. Τί στέκεις, λοιπόν, αδιάντροπα και δεν εξέρχεσαι και συ όταν ακούς το διάκονο να λέγει όσοι δεν μπορείτε να προσευχηθείτε εξέλθετε;».

Ο Ιησούς ως άνθρωπος λαμβάνει αμέσως από τον Θεό Πατέρα τη ζωή και την μεταδίδει στους ανθρώπους. Και όπως για να ζήσει ο άνθρωπος βιολογικά πρέπει να λάβει την τροφή από τη φύση, έτσι ακριβώς και η θεία ζωή τότε μόνο γίνεται κτήμα μας και δική μας ζωή, όταν κοινωνούμε το Σώμα και Αίμα του Χριστού. Μετά από όλα αυτά, ποιο είναι το δικό μας χρέος;

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΤΙΣ 25, ΚΥΡΙΑΚΗ,

ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ ΟΙ ΜΕΡΕΣ,

ΝΕΟΙ ΕΘΝΟΠΑΤΕΡΕΣ

 ΘΑ ΜΠΟΥΝΕ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ.

 ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ 11:30 , 

 ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ,

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ,

 ΜΙΑ ΨΗΦΟ ΚΑΡΤΕΡΕΙ.
(ΚΥΡΙΑΚΗ 25/01/2015 , 11:30)

Από το χθεσινό μας Κύκλο (12/01/'15)

Ο Άγιος Θεοφύλακτος Αχρίδος   (31^η  Δεκεμβρίου)

Ο άγιος Θεοφύλακτος Αχρίδος (Θεοφύλακτος  Ήφαιστος, βουλγ./σερβ. Теофилакт Охридски,) γεννήθηκε στον Εύριπο (Χαλκίδα), γύρω στα μέσα του 11ου αιώνα. Ο ίδιος μας πληροφορεί ότι ωφελήθηκε πάρα πολύ από τις συναναστροφές στην Κωνσταντινούπολη και τις γνώσεις "του υπάτου των Φιλοσόφων" Μιχαήλ Ψελλού, και διέπρεψε ως «μαΐστωρ των ρητόρων» (καθηγητής της αρχαίας ελληνικής γραμματείας) και αργότερα ως διδάσκαλος του Ευαγγελίου (ερμηνευτής της Καινής Διαθήκης) και καθηγητής Θεολογίας. Έγινε διάκονος στην Κωνσταντινούπολη, όπου επέτυχε μεγάλη φήμη ως λόγιος, και έγινε  δάσκαλος του Κωνσταντίνου (Ι’) Δούκα, γιού του αυτοκράτορα Μιχαήλ Ζ΄ (Παραπινάκη), για το οποίον έγραψε το έργο «Η εκπαίδευσις των Πριγκήπων». Το 1078 εξελέγη  αρχιεπίσκοπος Αχρίδος  στη Βουλγαρία.

Η Αχρίδα ήταν μια από τις πρωτεύουσες της πρώτης βουλγαρικής αυτοκρατορίας που είχε κατακτηθεί από τους Βυζαντινούς εξήντα χρόνια νωρίτερα. Σε αυτή την απαιτητική θέση σε μια κατακτημένη περιοχή στις παρυφές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ευσυνειδήτως και ενεργητικά διεξάγεται η ποιμαντορία του κατά τη διάρκεια των επόμενων είκοσι χρόνων. Παρά το γεγονός ότι έχει βυζαντινή  ανατροφή και προοπτικές και παρά την αρχικά εχθρική υποδοχή εκ μέρους των Βουλγάρων, ήταν επιμελής αρχιερέας της Βουλγαρικής Εκκλησίας, της οποίας προάσπισε τα συμφέροντα και την αυτονομία (δηλαδή την ανεξαρτησία της από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης) ενώ στηλίτευε διαρκώς την απληστία και καταπίεση εκ μέρους των βυζαντινών αξιωματούχων. Προστάτευε με αποφασιστικότητα την αρχιεπισκοπή του από τις αιρετικές διδασκαλίες των παυλικιανών και βογόμιλων και κέρδισε τελικά το σεβασμό και την αγάπη του βουλγαρικού λαού που είδε τους κόπους του για λογαριασμό τους.

Στις επιστολές του ο ίδιος καταγγέλλει πολλά για την. αγενή συμπεριφορά των Βουλγάρων, και ζητά να απαλλαγεί από τα καθήκοντά του, χωρίς επιτυχία. Οι επιστολές  του από. την Οχρίδα είναι μια πολύτιμη πηγή για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ιστορία της περιοχής. Ξεχωρίζουν ένα εγκώμιο των 15 μαρτύρων της Τιβεριούπολης (362μΧ, 28 Νοεμβρίου, πολιούχοι του Κιλκίς) και ο Βίος του Κλήμεντος της Οχρίδας (916 μΧ, 22 Νοεμβρίου). Περιέγραψε επίσης τους συνεχείς πόλεμους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας με τους Πετσενέγκους, Μαγυάρους και Νορμανδούς και την  καταστροφή που προκάλεσαν στη χώρα. Εκοιμήθη  ειρηνικά μετά το 1107.

Τα σχόλιά του σχετικά με τα Ευαγγέλια, τις  Πράξεις, τις επιστολές του απ. Παύλου και τους μικρούς προφήτες στηρίζονται σε εκείνα του Χρυσοστόμου, αλλά αξίζουν τη σημαντική θέση που κατέχουν στην εξηγητική βιβλιογραφία για τη συνάφεια, τη νηφαλιότητα, την ακρίβεια και τη σωστή κρίση τους. Σύγχρονες  μεταφράσεις των σχολίων του αγίου Θεοφυλάκτου είναι διαθέσιμες στη σύγχρονη ελληνική, ρωσική, σερβική, βουλγαρική και ρουμανική, αντικατοπτρίζοντας την ευρεία επίδραση του έργου του μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο (νεώτερος επίσκοπος της Οχρίδας) άγιος Νικολάος Βελιμίροβιτς, γράφει, "τα σχόλια του αγίου Θεοφυλάκτου για τα τέσσερα Ευαγγέλια και τα άλλα βιβλία της Καινής Διαθήκης ... είναι τα ωραιότερα έργα του είδους τους μετά του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, και διαβάζονται μέχρι σήμερα με μεγάλο όφελος".

Από το χθεσινό μας Κύκλο (11/01/'15)

«Ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον»(Εφεσ. δ’ 24)

            Ο «καινός άνθρωπος» είναι το «μείζον» θέμα και αί­τημα για την καινούργια χρονιά.  Του ανήκει η προτεραιότητα. Δεν έχει σχέση με τα χρόνια. Τα χαρακτηριστικά του συνοψίζει ο ερμηνευτής: «Νέον ἂνθρωπον καλεῖ (ο Παύ­λος) τὴν  ἀγαθὴν προαίρεσιν... ὡς ἰσχυρὰν εἰς παράταξιν καὶ ὡς εὐειδῆ καὶ ἀκμαιοτάτην» (Ζιγαβηνός). Η αγαθή προαίρεση δίνει στον άνθρωπο τα χαρα­κτηριστικά της νεότητας, δύναμη, ομορφιά και ρωμαλεότητα. Και πάλιν ο ίδιος, συνοπτικότερα: «Καινὴ δὲ ζωὴ, ὁ ἐνάρετος βίος». Κατά τον Χρυσόστομο: «τὸ ὀρ­θῶς βιοῦν».

Καινοί άνθρωποι είναι όσοι πορεύονται «ἐν μετανοίᾳ», μέσα στο φως και στη χάρη του Χριστού- «οἱ δαιτυμόνες οἱ μακαριστοί» της θείας Τραπέζης- συνδυάζουν την αρ­μονία λόγων και έργων, μέσα σε μια γνησιότητα, που α­πομακρύνει κάθε συμβατικότητα και συμβιβασμό. Ζουν στο χώρο μιας «άλλης βιωτής», που είναι «δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» (Ρωμ. ιδ' 17). Ο καινός άνθρωπος, δεν παίρνει καινούργιες εντολές, αλλά καινούρ­για δύναμη, που τον οπλίζει, για να πραγματοποιεί μια άλ­λης ποιότητος ζωή, με καινούργιες προοπτικές. Βαδίζει σταθερά με το βλέμμα γεμάτο ελπίδα και την πρόγευση του νικητή. Ο καινός άνθρωπος, ζει και κινείται ανάμεσα μας, απλά και αθόρυβα, «ἐν ἑτέρα μορφῇ».

Κάποιο βράδυ ο Κύριος δέχθηκε την επίσκεψη του Νικοδήμου. Στο διάλογο μαζί του, τού επεσήμανε την α­νάγκη για τον κάθε άνθρωπο, να «γεννηθῇ ἂνωθεν» (Ιωάν. γ' 3). Στην απορία του συνομιλητή Του, ο Κύριος εξηγεί, ότι δεν πρόκειται για μια δεύτερη φυσιολογική γέννηση, αλλά για μια γέννηση, που προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα, από τον ίδιο το Θεό. «Γέννησιν ἐνταῦθα, οὐ τὴν κατ' οὐσίαν λέγει, ἀλλά τὴν κατὰ τιμὴν καὶ χάριν» (Χρυσόστομος).

«Καινὴ κτίσις». Μέσα στο χώρο του Πνεύματος, τίπο­τα δεν παλιώνει. Μήπως παλιώνει η αγάπη, η δικαιοσύνη και οποιαδήποτε άλλη αρετή; Οι πνευματικές αξίες έχουν ισχύ υπερχρονική. Όπως και  ο Χριστός, που είναι «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Εβρ. ιγ' 8). Όσοι, λοιπόν, ζουν «ἐν Χριστῷ», ανήκουν στην Εκκλησία Του, τροφοδοτούνται από τα «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» (Ιωάν. στ' 68), γίνονται καινούργιοι άνθρωποι, καινή κτίσις.

Πρώτος «καινός άνθρωπος» γεννάται ο Κύριος, «ἐκ  Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου». Αυτός θεμελιώνει τον νέον «ἐν Χριστῷ» άνθρωπο και  μας δίνει την δυνατότητα της ανακαινίσεως. Από μας ε­ξαρτάται να την αξιοποιήσουμε αποθεμέ­νοι «τὸν παλαιὸν ἂνθρωπον».

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΗΡΘΕ ΜΕ ΧΙΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΠΑΛΙ

ΚΙ ΕΙΘΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΩΝΩΝ ΓΕΜΑΤΟ ΤΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ !

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΑΛΙ ΞΕΚΙΝΑ ΣΤΙΣ ΕΝΤΕΚΑ ΓΕΝΑΡΗ

ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΦΛΟΥΡΙ ΠΟΙΟΣ ΝΕΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ;;

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015 ΣΤΙΣ 11:30 πμ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

ΜΗ  ΜΑΣ  ΤΡΟΜΑΖΕΙ  Ο  ΚΑΙΡΟΣ , ΛΕΒΑΝΤΕ  ΚΑΙ  ΠΟΥΝΕΝΤΕ

ΗΡΘΕ  ΜΕ  ΧΑΡΗ  ΚΑΙ  ΕΥΧΕΣ ,  ΤΟ  ΔΥΟ/ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ!!

ΕΙΘΕ  ΝΑ  ΔΩΣΕΙ  Ο  ΘΕΟΣ  ΝΑ’ΝΑΙ  ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ

ΚΙ  ΟΛΟΙ  ΝΑ  ΛΕΜΕ  ΦΕΥΓΟΝΤΑΣ  ΠΩΣ  ΗΤΑΝ  ΖΗΛΕΜΕΝΟ!!!