ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

«Είδες, μου λέει –γεννήθηκε η ευσπλαχνία.»

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ,

γιατί θα περνούσαν αιώνες

και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.

Τ. Λειβαδίτης

Κουκινοκατσιούλου

Για τους φίλους στο χθεσινό Κύκλο, που το ζήτησαν:
Α κι α που λέτι, ήταν μια φουρά κj έναν κιρό, ιένα όμουρφου κουρτσhούλ' που ιέμισκνι μι τ' μαμάκα τ' κι τουν μπαμπάκα τ', σhιαπέρα στα μαντριά. Ουόταν γιόρταζ' ιπέρσι η μανιά τ' , τ'ν ιέκανι δώρου μια κατσhιούλα κουόκκιν'. Κι αυτή d' ιέβαζι ουόλ' τ'ν ώρα ....κι τ' άλλα τα πιδιά τ'ν έβγαλαν Κουκκινοκατσhιούλου.

Μια μέρα τ' λέει η μάνα τ'ς:
-Ουω Κουκκινοκατσhιούλου μα, κ'λούριασα μια τραχανόπ'τα, πάρτην μι του ταψί κι να d' πα'αίντς  ζ' μανιά σ', ζ'ν άλλ' τ' μιριά απ' του πουτάμj', να τ' δεις τι φκιάνj' κιόλας.
-Σώσι άμα είνι μαμάκα, είπι η Κουκκινοκατσhιούλου, δα μι νυχτώσj'.
Ιέβαλι η μάνα τ'ς ένα πιστιμάλι απάν' στου ταψί κι του κουρίτσ' κίντ'σι μαναχό τ' για τ' μανιά τ'.
Στου δρόμου έβρισκνι  ιένα σουρό ζούζουλα κι αρνίθια κι τ' χιριτούσαν. Τι λαγοί, τι γκουστιραίοι, τι γκαχιλώνις, τι μπουσμπουνάρια, τι καραμούζις , τι τσhιόνια, όλα τ' χαίρουνταν κι δε d' φουβούνταν ντιπ.

Ιεκεί απου πιρπατούσι, ιέκατσι σι μια πατλιά κι μάζιψι κι ξινίθρις. Άκουσι τότι ένα φουρλατό στ΄ζίγρις ...κι τα πλια κι τα ζούζουλα σκαπέτσαν.
- Τι γίν'γκι τώρα; είπι η Κουκκινοκατσhιούλου.
Ύστιρα γυρνάει κι να τους η λύκαρους. Λαχτάρ'σhι του κουρίτσj'.
-Λέλι !!! έσκουξι. «Ντου ρα λύκους», «ντου ρα λύκους", μα αυτός ικεί. Απάν τα αυτιά κι τ' λέει:
-Που πα'αίντς μα.... μαναχιά σ' στ' αρμάνια?
-Πα'ιαίνου τραχανόπ'τα  ζ' μανιά μ', ισjένα τι σι νοιάζh';
-Αααα, να d' πεις τα χιριτήματα. Άιντι φέγου τώρα.

Ιέκουψι τουν ανήφουρου η λύκαρους, έβγαλι του κουρτσhούλ' του παγούρj, κι ήπχι νιρό αb' λαχτάρα τ'. Κίν'τσι πάλι του δρόμου κι δε σταμάτ'σι ντιπ. Ύστιρα απού ώρα έφτασι στου σπίτ' τ'ς μανιάς τ'ς. Αρχίτιρα όμους είχι πα'αίνει η λύκους κι γέλασι τ' μάκου.... τάχα ήταν η Κουκκινοκατσhιούλου κι ικείν' η σαλιά.... τουν άνοιξι. "Χλαπ κι κάτ'"... τ'ν έχαψι η λύκαρους. Γκουρλώθ'κι (παραλίγου) ....κι γριντώθ'κι στουν ύπνου.

Φταν' κι απού λιέτι η Κουκκινοκατσhιούλου κι βαράει  d' πόρτα:
- Ουωωω μανιά, μανιάααααα!!!!!
Σ'κώνιτι η λύκους.....(σκέφτιτι) τι να φκιάσου... να τ'ν φάου κι αυτήν; Ααα δα βάλου τα στράνια τ'ς μάκους κι δα d' γιλάσου.
Βαζj' τα φ'στάνια, d' μαντήλα κι τα γυαλιά τ'ς γκαβουμάκους κι είπι μι λιανή φουνή όσου μπόρ'σι:
- Ιέμπα μέσα μα... ανοιχτά είνι...
Μπήκι η Κουκκινοκατσhιούλου, γλjέπει καταΐ στου κριβάτ', κ'λούρα στ' φλουκάτj' η μάκου.
-Ουω γιαγιάκα μα.. τι κ'λουριάσκις καταΐ ; σήκου, σj' έφιρα πίτα.
-διεν μπουρώ μωρ' μάνα μ', μι έπιασι θιρμασhιά.
-Ουω μανιά τι μύτj' έφκιασις ; σαν πατλιτζhιάνα γίν'γκι.
-Για να φεγν' οι μύξις αb΄ 'ν αστόχια κουρίτσι μ'
- Ουω μανιά... μα τι τα γκούρλουσις ιετσj' τα μάτια, γκαβάθκις κι άλλου;
-Για να γλιέπου του τσιγκιλάκj' κουρίτσι μ'
- Ουω μα μανιά κι συ, τι μασέλα ιέφκιασις, ιέβαλις άλλj' τρανύτιρ' ;
-Για να σι ντριρλικώσου.........Και "χλάπ μια χαψιά" κι αυτήν d' έκανι.
-Μπο μπο μπο μπο .......ιέκανι η λύκους: Δα τουν πάρου λίγου, ιέσκασα στου φαΐ.
Έπισι στου κριβάτj' κι τουν πήρι «ιένα κι ένα».

Πέρασι η ώρα κι φάν'γκι στου σπίτ' τ'ς μάκους ιένας κυνηγός καψαλιάρ'ς, που γύρ'ζι στου χουριό «ουδι ιέτσ'», «μήδι τσhιόνια ...μήδι λαγοί».
-Ααα δα πα'αίνου να ιδώ τ' θειά, να πιω ιέναν καφέ κι ύστιρα πα'ιαίνου στου χουριό.
-Θειά... ουω θειά, ......Δα μισ'μέριαζ' σκέφκι. 
Κοιτάει απ' του παραθύρι, ταράθ'κι.... Η λύκους , d' κ'λιά ντούρλα κι κοιμούνταν. Π'θινά η μάκου. Μπαίνει μέσα η κυνηγουός , τουν τ'φικάει μια, άνοιξι αυτός τ'ς ιέβγαλι κι τ'ς δυο, γιαγιά κι αγγουνή.
-Λιλι πιδούλι μ' τι μας έφκιασι η λύκαρους, "να φάει του κιφάλι τ' να φάει".
Χάρ'καν  ουόλj' μαζί.... Ιέκατσαν,  ιέφαγαν d' πίτα κι πέταξαν του λύκου ζ' γκουπριά.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/12/2016)

Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/12/2016)

     Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως      (18^η Δεκεμβρίου)

«Μνήμην ἄγειν ἐτάχθημεν παρὰ τῶν Ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, πάντων τῶν ἀπ' αἰῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων, ἀπὸ Ἀδὰμ ἄχρι καὶ Ἰωσὴφ τοῦ μνήστορος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κατὰ γενεαλογίαν, καθὼς ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς ἱστορικῶς ἠριθμήσατο, ὁμοίως καὶ τῶν Προφητῶν καὶ τῶν Προφητίδων».

Πρόκειται για ανθρώπους που, ενώ έζησαν στην προ Χριστού μακραίωνη περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, στον κόσμο του νόμου και όχι της χάριτος, είχαν προσανατολισμένη την ζωή τους στην προοπτική της ελεύσεως του Σωτήρα, βιώνοντας, με τον τρόπο αυτό, ζωή εν Χριστώ, προ Χριστού.

Πρόκειται για ανθρώπους που βίωσαν την προσωπική τους δικαίωση και την επιβεβαίωση της πίστης τους με την Γέννηση, την Σταύρωση και την εκ νεκρών Ανάσταση του αναγγελμένου από τον Θεό Σωτήρα, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπήρξαν απλά στην ιστορία, όπως τα αναρίθμητα πλήθη των ανθρώπων που πέρασαν απ’ αυτή τη γη. Το πέρασμά τους έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο στην ιστορία και στην μνήμη της Εκκλησίας, γιατί έζησαν προσδοκώντας τον μεγάλο Αναμενόμενο. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να υπάρχεις και στο να ζεις. Πολλοί άνθρωποι υπάρχουν. Λίγοι όμως, πραγματικά ζουν.

Μόνο εκείνοι που ευχαριστούνται στις. εντολές Του και αγαλλιούν στην. πραγματοποίηση του θελήματός Του θα περάσουν πέρα από την απλή ύπαρξη και θα βρουν την πραγματική ζωή…»

Ο εορτασμός της μνήμης των Αγίων. Προπατόρων και η διάσωση των ονομάτων. τους από τις Ευαγγελικές περικοπές των. ημερών δεν είναι τυχαία γεγονότα. Γίνονται, πρωτίστως, για να καταδειχθεί η ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού και για να γίνει αποδεκτό, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι «ο Ιησούς, όντας Υιός του Θεού, έχει έλθει «εν σαρκί», ως πραγματική ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή η διαβεβαίωση ήταν άκρως σημαντική στον καιρό των. Αποστόλων και στις πρώτες Χριστιανικές γενιές, γιατί, άσχετα με ότι συμβαίνει σήμερα, ο πειρασμός της πρώιμης περιόδου του Χριστιανισμού δεν ήταν η άρνηση της Θεότητας του Ιησού, αλλά η άρνηση της πραγματικής και αυθεντικής Του ανθρωπότητας».

Οι Άγιοι Προπάτορες τιμώνται, επίσης, για να καταδειχθεί η εκπλήρωση των επαγγελιών. και υποσχέσεων του Θεού προς τον Αβραάμ, ότι ο Σωτήρας θα προέλθει από το δικό του γένος και προς τον Δαυίδ ότι ο Χριστός θα καθίσει πάνω στον δικό του θρόνο και θα βασιλεύσει σε μια βασιλεία που δεν θα έχει τέλος.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/12/2016)

ΟΝΟΜΑ  ΙΗΣΟΥΣ : Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ

 O Θεός έγι­νε άνθρωπος και με αυτό τον τρόπο επέλεξε να συναναστραφεί μαζί μας. Επέλεξε να γεννηθεί μέσα σε μια οικογένεια. Ο Ιωσήφ και η Μαρία έγιναν γονείς του Χριστού χωρίς να είναι και οι δύο γεννήτορες Του. Όπως σημειώνει ο ευαγγελιστής Λουκάς (3, 23), ο Ιωσήφ, πατέρας του Χριστού «ἐνομίζετο», όπως νόμιζαν οι άνθρωποι.

            Μια λεπτομέρεια την οικογενειακής ζωής, που αναφέρεται στα πρώτα βήματα του παιδιού, είναι η ονοματοδοσία του. Του δόθηκε το όνομα Ιησούς, που στα εβραϊκά σημαίνει: Ο Θεός που σώζει το λαό Του. Συνέβη μάλιστα αυτό το όνομα να το γνωρίζουν η Μαρία και ο Ιωσήφ χωριστά ο καθένας, από πριν, σύμφωνα με αποκάλυψη του Θεού.

Ας δούμε πρώτα πότε και με ποιες συνθήκες του αποκαλύ­πτεται το όνομα του Χριστού. Όντας ο Ιωσήφ και η Μαρία αρραβωνιασμένοι, βρέθηκε η Μαρία έγκυος. Αυτό έφερε σε με­γάλη ταραχή τον Ιωσήφ.

Ο προβληματισμός του αφορούσε το δικαίωμα του να διαλύσει τον αρραβώνα, ό­πως προβλεπόταν στον μωσαϊκό Νόμο, και μάλιστα με δημόσια διαδικασία. Έπρεπε δηλαδή να τη διαπομπεύσει, τηρώντας τις διατάξεις του Νόμου. Εκείνος όμως, επειδή, όπως γράφει το Ευαγγέλιο, ήταν δίκαιος, δεν ήθελε να το κάνει αυτό και σκε­πτόταν να τη διώξει στα κρυφά. Ήδη την είχε βγάλει από την καρδιά του, την έδιωξε από μέσα του, δεν είχε καμιά συναισθη­ματική σχέση μαζί της. Το πρόβλημα του ήταν με ποιο τρόπο θα απαλλασσόταν εξωτερικά από τον δεσμό που είχε  μαζί  της. Και τότε δέχτηκε την επίσκεψη του Θεού. Ένας άγγελος ήρθε στον ύπνο του και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη διστά­σεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ τη γυναίκα σου, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει τον λαό Του από τις αμαρτίες τους» (Μτ. 1, 20-22).

Ας πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα για να καταλάβουμε κα­λύτερα τι ακριβώς συνέβη. Στην αρχή ο άγγελος του λέει: «μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου». Τι ήταν αυτό που φοβόταν; Πρώτα απ’ όλα φοβόταν το θέλημα και τον Νόμο του Θεού. Τί έπρεπε να κάνει; Έπρεπε να παντρευτεί μία μοι­χαλίδα; Το ήθελε αυτό ο Νόμος του Θεού; Από την άλλη όμως, τον έλεγχε η συνείδηση του. Έπρεπε να διαπομπεύσει μία κο­πέλα; Και τί έλεγε πάλι ο Νόμος του Θεού; Βέβαια, από αυτά που μας λέει ο ευαγγελιστής, ο Ιωσήφ ήταν ουσιαστικά δίκαιος. Ήταν ουσιαστικά ευσεβής. Γι' αυτό αποφάσισε να μην τη­ρήσει το γράμμα του Νόμου, αλλά το πνεύμα του Νόμου. Αποφάσισε να τη διώξει κρυφά και να μην την εξευτελίσει δημόσια. Με αυτό τον τρόπο όμως, ενώ ακολουθούσε τη συνείδηση του, έμενε έκθετος στα μάτια των συμπολιτών του.

Έρχεται τώρα ο άγγελος και λέει: «μη φοβηθείς να την πάρεις μαζί σου. Μη φοβηθείς ούτε τον Θεό γι' αυτά πού σκέφτεσαι ούτε τους ανθρώπους γι' αυτά που θα σε κατηγορήσουν αν την πάρεις μαζί σου». Και το σπουδαιότερο για εκείνον και για μας, του είπε πως «εσύ θα τον ονομάσεις αυτόν που θα γεννηθεί. Εσύ θα του δώσεις το όνομα, και μάλιστα το όνομα Ιησούς».

Αλλού στο Ευαγγέλιο, και συγκεκριμένα τη στιγμή του Ευαγγελισμού, ο άγγελος είπε τα ίδια στην Παναγία. «Εσύ θα τον ονομάσεις Ιησού» (Λκ. 1, 31). Τώρα τα ίδια λέει και στον Ιωσήφ. Στην Αγία Γραφή, όταν γίνεται λόγος για όνομα, εννοούνται άλλα πράγματα. Όταν κάποιος δίνει το όνομα σε έναν άλλον, περιγράφει τα έργα του, περιγράφει τη δραστηριότητα του, ποιος είναι ο τρόπος της ύπαρξής του μέσα στον κόσμο. Ο άγγελος θέλει να πει το εξής: «πάρε μαζί σου τη Μαρία, μη φοβηθείς να τη βάλεις ξανά στην καρδιά σου, ακολούθησε το δρόμο που σου λέει ο Θεός, θα γεννήσει εκ Πνεύματος Αγίου, και το παιδί θα το ονομάσεις Ιησού.

      

Εσύ τότε θα έρθεις σε επίγνωση του μυστηρίου του Θεού, θα καταλάβεις ότι ο Θεός είναι αυτός που σώζει, και αυτός που θα γεννηθεί από αυτήν που οι άλλοι θα λένε ότι είναι γυναίκα σου αυτός θα σώσει τον λαό Του, αυτούς δηλαδή που θα πιστέψουν σε εκείνον». Ο Ιωσήφ στη μετέπειτα πορεία του αφοσιώνεται στο μυστήριο της γέννησης του Χριστού Δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο γι' αυτόν παρά μόνο ότι πορευόταν με την οικογένεια του κατ' έτος στα Ιεροσόλυμα. Ήταν αρχηγός της οικογένειας μέσα στην οποία ο Ιησούς ζούσε με υπακοή μεγαλώνοντας και προκόβοντας (Λκ. 2, 41-51).Ο Ιωσήφ ταυτίστηκε διαπαντός με την οικογενειακή ζωή του Χριστού.

Τι σημαίνουν αυτά για μας; Σημαίνουν ότι κι εμείς πρέπει να σκεπτόμαστε όπως ο Ιωσήφ. Να μην έχουμε στο μυαλό μας την ιδέα ότι η πνευματική ζωή είναι ζωή ησυχίας και γαλήνης. Αντίθετα, είναι πολλές φορές μια ζωή όπου ο άνθρωπος ταλαντεύεται, προβληματίζεται από πολύ μεγάλα διλήμματα. Είναι  αγώνας συνεχής για την τήρηση του Νόμου του Θεού, που πολλές φορές ο άνθρωπος δεν είναι σίγουρος τι πρέ­πει να κάνει μπροστά στον Θεό και μπροστά στους ανθρώπους.

Επίσης πρέπει να κρατήσουμε και να βάλουμε στην καρδιά μας το μυστήριο της Πα­ναγίας. Όπως την πήρε ο Ιωσήφ και την έβαλε πάλι στην καρ­διά του και δεν της έδωσε διαζύγιο, ούτε στα κρυφά ούτε στα φανερά, αλλά την έβαλε στην καρδιά του, αφοσιώθηκε σε αυ­τό που ήθελε ο Θεός και αξιώθηκε να ονομάσει τον Θεό που γεννήθηκε Ιησού.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο μια γιορτή και μια πληροφορία. Είναι βέ­βαια ιστορικό γεγονός και γεννήθηκε όντως εκεί ο Χριστός και Τον προσκύνησαν οι μάγοι και οι βοσκοί και έψαλαν οι άγγελοι. Αλλά αυτό δεν λέει τίποτα για μας αν εμείς δεν συνδε­θούμε με τον Χριστό, για έχουμε  μετοχή στο μυστήριο. Αν δεν ονομάσουμε και εμείς, μέσα από την ψυχή μας, αυτόν που γεννήθηκε «Ιησού», αν δεν καταλάβουμε ότι ήρθε στον κόσμο να μας σώσει, όπως ο Ιωσήφ που Τον ονόμασε «Ιησού». Αν αυτό συμβεί, όντως θα γιορτάζουμε πάντοτε Χριστούγεννα.

Συμπληρωματικά με τα παραπάνω, η ανάληψη των ευθυ­νών από τον Ιωσήφ τον οδήγησε πολύ μακριά από αυτό πού συνήθως οι άνθρωποι εννοούν και ονομάζουν ατομικό και οικογενειακό συμφέρον. Η ανάληψη ευθυνών, και μάλιστα τό­σο επικίνδυνων, όπως αυτό που γίνεται με τη φυγή στην Αίγυ­πτο, δείχνει πόσο ο Ιωσήφ αφομοίωσε το πνεύμα της θυσίας και πόσο έδιωξε από το μυαλό και την καρδιά του αυτό που οι άνθρωποι θεωρούν συμφέρον. Ό Ιωσήφ αξιώθηκε να ονομάσει τον Θεό που έγινε άνθρωπος «Ιησού», γιατί βίωσε με τον εντονότερο τρόπο τα ήθη της νέας οικογένειας που ήρθε να συγκροτήσει ο Χριστός. Με τα καινούργια ήθη η συμβατική ηθική αντικαταστάθηκε από τις ζωντανές εντολές του Θεού, η ενστικτώδης συμπεριφορά από τη συνειδητή και υπεύθυνη απόφαση και πράξη και το ατομικό-οικογενειακό συμφέρον από τη θυσία χάριν των αδελφών και ένεκα του ονόματος του Χριστού.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παραλληλίζει την εντολή που έδωσε ο Θεός στον Ιωσήφ, να παραλάβει τη Μαρία και να μην τη διώξει, με αυτό που έγινε πάνω στον Σταυρό, όταν ο ίδιος ο Χριστός παρήγγειλε στον άγιο Ιωάννη, τον πιστό μα­θητή Του, να παραλάβει και εκείνος την Παναγία. Λέει ότι είναι το ίδιο πράγμα. Γιατί ο Θεός, όταν έλεγε στον Ιωσήφ να παραλάβει την Παναγία και όταν έλεγε στον Ιωάννη τον ευαγγελιστή να την πάρει και εκείνος στο σπίτι του, δεν σκεπτόταν φοβούμενος τι θα γίνει η Παναγία, ποιος θα τη φροντίσει κλπ. Σκεπτόταν όλους εμάς. Άφηνε την Παναγία σε μια οικογένεια, την οικογένεια του Ιωσήφ, και αργότερα στο σπίτι του αγίου Ιωάννου. Αυτό το σπίτι είναι το σπίτι το δικό μας, η Εκκλη­σία. Έτσι κι εμείς γινόμαστε παιδιά του Θεού, αδελφοί του Χριστού, αδέλφια του Ιωσήφ, αδελφοί των μαθητών του Χρι­στού, παιδιά της Παναγίας. Ας παραλάβουμε λοιπόν και εμείς την Παναγία μέσα μας, ας ακολουθήσουμε και εμείς τον Χρι­στό μαζί με τον Ιωσήφ, χωρίς φόβο, και ας αξιωθούμε να ονο­μάσουμε και εμείς αυτόν που γεννιέται «Ιησού», «ο Θεός που σώζει τον λαό Του».

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ 18-12-2016

ΣΤΙΣ 18 ΔΕΚΕΜΒΡΗ  ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ Η ΦΩΛΙΑ

ΖΗΤΑ ΣΤΙΣ ΕΝΤΕΚΑΜΙΣΙ  ΟΛΑ ΤΗΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!!

ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ, ΚΑΝΕ ΜΑΣ ΤΟ ΧΑΤΗΡΙ

ΚΙ ΕΛΑ ΝΑ ΠΙΕΙΣ ΑΠ’ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΤΗΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑΣ ΠΟΤΗΡΙ!!

Από το χθεσινό μας Κύκλο (04/12/2016)

Δόξης ὑπὲρ σῆς, ὦ Τριάς, τετμημένην,
Διπλοτριπλῆν δέχου με ἑξηκοντάδα.

Οι Άγιοι Τριακόσιοι Μάρτυρες μαρτύρησαν στην Αφρική τον 5ο αιώνα μετά Χριστόν στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα. Τότε στην Αφρική δύο επίσκοποι Μονοφυσίτες, ο Κύριλλος και ο Βαλινάρδης, έπεισαν τον άρχοντα Ονώριχο (Huneric), να κινήσει άγριο και φονικό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Οι εν λόγω λοιπόν Μάρτυρες, καταγγέλθηκαν και επέμειναν στην ορθόδοξη ομολογία και έτσι όλοι πέθαναν δι’ αποκεφαλισμού. Μεταξύ αυτών, ήταν γέροντες, νέοι και οικογενειάρχες, αλλά όλοι υπέστησαν το μαρτύριο γενναιότατα, αληθινοί ήρωες της θρησκείας του Σταυρού…

Όντως Nαός πέφηνε του Nαού μέσον,
Kαυθέν το πλήθος τούτο δι’ ορθόν σέβας.

Οι άγιοι μάρτυρες, κάηκαν ζωντανοί από τους Αρειανούς στην Καρχηδόνα, τη στιγμή που ήταν συναθροισμένοι στον Ναό και προσεύχονταν….

Kαι Iερείς πρισθήναι σπουδαίως δύω,

Eίλοντο μάλλον ή λιπείν το σφων σέβας.

Οι Άγιοι Δύο Ιερείς μαρτύρησαν στην Καρχηδόνα στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474 - 476 μ.Χ.) και όταν άρχοντας εκεί ήταν ο Ονώριχος ο αρειανός. Αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν μαρτυρικά με πριόνισμα…

Δεκάς άγλωττος εξαπλή λαλεί πάλιν,
Tρανούσα πάσι την αλήθειαν ξένως.

             Οι Άγιοι Εξήκοντα Ιερείς μαρτύρησαν στην Καρχηδόνα στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474 - 476 μ.Χ.). Αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν μαρτυρικά αφού τους έκοψαν τις γλώσσες…

Από το χθεσινό μας Κύκλο (04/12/2016)

Άνθρωποι πλεονέκτες δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν το ψέμα, την κατεργα­ριά και  το έγκλημα. O Παύλος ελευθέρωσε τη δαιμονισμέ­νη από την κυριαρχία του πονηρού. Αλλά τους πονηρούς κυρίους της δούλης, τούς εξαγρίωσε το θαύμα. Κατέφυγαν τότε στη συκοφαντία. Φόρεσαν τη μάσκα του φλογερού πατριώτη και του ευσεβούς ανθρώπου, ξεχύθηκαν στο δρόμο και άρπαξαν τους δύο αποστόλους, Παύλο και Σίλα, και άρχισαν με άγριες κραυγές να τους κατηγο­ρούν: «Ἐπιλαβόμενοι τὸν Παῦλον καὶ τὸν Σίλαν εἵλκυσαν εἰς τὴν ἀγορὰν ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, καὶ προσαγαγόντες αὐτοὺς τοῖς στρατηγοῖς εἶπον· Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσιν ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι».

Οι στρατηγοί μπρός στους οποίους σαν εγκληματίες οδηγήθηκαν οι Α­πόστολοι, έδειξαν διαγωγή πολύ επιπόλαιη και άδικη. Τόσο πολύ είχαν επηρεασθεί από την τεχνητή ο­χλοβοή, ώστε οι ίδιοι, στρατηγοί αυτοί και δικαστές, έσκισαν τα ενδύματα των Αποστόλων, για να δείξουν έτσι την αγανάκτηση τους και να ενθαρρύνουν τους δημίους σε ένα άγριο ξυλοκόπημα των αθώων…

Οι πιστοί έχουν βέβαια τις θλίψεις τους. Αλλά δεν ταράσσονται, ούτε έχουν απαιτήσεις. Τουναντίον προσπαθούν, όσο είναι δυνατόν, να μην επιβαρύνουν, να μην ενοχλήσουν κανένα. Ευχαριστούν με όλη την καρδιά όλους, προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Δοξάζουν τον Θεό στη θλίψη και έ­χουν το χαμόγελο της καλοσύνης στα χείλη. Τα λό­για τους είναι πάντοτε λόγια οικοδομής, λόγια πνευματικού φωτισμού και ενισχύσεως. Αυτή ακριβώς η ήρεμη και αγία συμπεριφορά επιδρά πολύ στους άλλους ανθρώπους. Προκαλεί το θαυμασμό και την εκτίμηση στη χριστιανι­κή πίστη, η οποία δημιουργεί ήρωες του πόνου. Κάνει ένα είδος ισχυρού σεισμού μέσα στις ψυχές, ξυπνάει τους ανθρώ­πους από τη νάρκη της αδιαφορίας προς το φως και την α­λήθεια του Θεού. Τους οδηγεί στη μετάνοια και τη σωτηρία. Αναρίθμητα είναι τα γεγονότα που μαρτυρούν, ότι πολλοί οδηγήθηκαν στο δρόμο της σωτηρίας από την υπομονή και την αρετή, που έδειξαν στις θλίψεις τους οι Χριστιανοί.

………….

Ο απόστολος Παύλος υπερασπίστηκε στην περίπτωση αυτή τα δικαιώματα του και νίκησε. Έδωσε ένα γερό μάθη­μα στους άδικους κριτές. Και συγχρόνως δίδαξε τους Χριστιανούς όλων των γενεών ότι υπάρχουν και περιστά­σεις, που έχουν καθήκον για τη δόξα του Θεού και την α­ξιοπρέπεια του χριστιανικού έργου, να υπερασπίζουν τα δι­καιώματα τους, να απαιτούν το δίκαιο τους και να βάζουν στη θέση τους μερικούς παρανόμους και φαύλους. Βεβαίως ο Χριστιανός είναι, και πρέπει να είναι, πάντοτε αποφασισμέ­νος να θυσιάζει τα πάντα για τη δόξα του Χριστού. Και γι' αυτό ακριβώς είναι πρόθυμος να συγχωρεί στους άλλους κάθε αδικία, που του κάνουν, να παραβλέπει μερικές φορές το δίκιο του , να κάνη πως δεν καταλαβαί­νει, και κυρίως να ανταποδίδει καλό αντί κακού. Αλλά δεν πρέπει να γίνεται και αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους άλλους. Όταν καταλάβει ότι οι άλλοι παρε­ξηγούν την αρετή του, ότι τη θεωρούν αδυναμία και κουταμάρα, ότι κάνουν κατάχρηση της καλοσύνης του και εν­θαρρύνονται στην άδικη συμπεριφορά των, τότε έχει καθή­κον να μην υποχωρεί στη θρασύτητα τους και να πάψει να ανέχεται την αδικία, τη συκοφαντία, την κακογλωσσιά και την παρανομία εις βάρος του. Θα πατήσει πόδι, θα διεκδικήσει με δίκαιο και νόμιμο τρόπο τα δικαιώματα του και θα σωφρονίσει εκείνους, πού θέλουν να εκμεταλλευτούν τη χριστιανική του αρετή. Δίκαιος και ενάρετος είναι εκείνος που όχι μόνον ξέρει να συγχωρεί, άλλα και γνωρίζει, όταν η περίσταση το επιβάλλει, να κάνει σεβαστά τα δικαιώματα του. Η αρετή δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη για την επικράτηση της δικαιοσύνης. Και μία εκδήλωση της δικαιο­σύνης είναι ο σεβασμός, που οφείλει ο κάθε άνθρωπος, στα δικαιώματα του άλλου.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ (04/12/2016)

Στις 4 Δεκέμβρη είν' η αγια-Βαρβάρα 

κι ο Κύκλος στην Εστία προσμένει με λαχτάρα.

Στις 11:30 πρωί μετά την εκκλησιά

πρέπει οπωσδήποτε να 'ρθεις, 
μη ρίξεις κανονιά!!