Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα
να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και
μπήκα.
Μου ’δειξε πάνω στο
κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες, μου λέει
–γεννήθηκε η ευσπλαχνία.»
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι
έκλαψα κι εγώ,
γιατί θα περνούσαν αιώνες
και δε θα ’χαμε να πούμε
τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.
Τ.
Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου