Από τον Κύκλο μας (23/04/'17)

Οι Απόστολοι  Ιάσων και Σωσίπατρος και οι «σὺν αὐτοῖς» (29^η Απριλίου)

 Οι Άγιοι Απόστολοι κατάγονταν ο μεν Ιάσων από την Ταρσό ή τη Θεσσαλονίκη, ο δε Σωσίπατρος από την Αχαΐα. Στην αφήγηση των Πράξεων των Αποστόλων για τη Θεσσαλονίκη αναφέρεται για πρώτη φορά το όνομα του Ιάσονα.

Ο Ιάσων φαίνεται ότι διατηρούσε μικρό εργαστήριο υφαντουργίας, στο οποίο ο Παύλος βρήκε εργασία. Η δράση του Ιάσονος, αρχίζει αμέσως μετά την μεταστροφή του στον Χριστό. Φιλοξενεί τον Παύλο στο σπίτι του, προσφέρει στο δάσκαλο και στους πρώτους Χριστιανούς τη βοήθειά του, διαθέτει το ίδιο του το σπίτι για τις συνάξεις και υφίσταται διώξεις χάρη του Ευαγγελίου. Η αναζήτηση του Παύλου από τους Ιουδαίους και η σύλληψη του Ιάσονος στη Θεσσαλονίκη ήταν πράξη ανεύθυνη. Όλα αυτά αποτελούν προοίμιο άλλων διώξεων που επρόκειτο να υποστεί ο Ιάσων.

Μετά τα συμβάντα στη Θεσσαλονίκη, ο Παύλος αναχωρεί γρήγορα για την Βέροια. «Οἱ δὲ ἀδελφοὶ διὰ νυκτὸς ἐξέπεμψαν τόν τε Παῦλον καὶ Σίλαν εἰς Βέροιαν». Πρωτοστάτης για τη φυγάδευση του διδασκάλου τους ήταν ο Ιάσων, ο οποίος έμεινε στη Θεσσαλονίκη διοργανώνοντας την πρώτη Εκκλησία.

Όταν οι Απόστολοι Τιμόθεος και Σίλας πήγαν στην Κόρινθο, ο Ιάσων τους έδωσε χρήματα για τον Παύλο. Και όταν ο Απόστολος Παύλος έγραφε την προς Ρωμαίους Επιστολή, ο Ιάσων ήταν στην Κόρινθο και απηύθυνε χαιρετισμούς στους Χριστιανούς της Ρώμης.
Μια παράδοση φέρει τον Απόστολο Ιάσονα, Επίσκοπο της γενέτειρας του διδασκάλου του, τον δε Απόστολο Σωσίπατρο, Επίσκοπο Ικονίου. Άλλη πάλι παράδοση, την οποία όμως αποκρούουν οι ερμηνευτές, θέλει τον Ιάσονα Επίσκοπο Ικονίου. Τόσο ο Ιάσων όσο και ο Σωσίπατρος ήλθαν στην Κέρκυρα, όπου ανέπτυξαν πλούσια δράση.

Και οι δύο συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου, εξαιτίας της ιεραποστολικής τους δραστηριότητας, συκοφαντήθηκαν, συνελήφθησαν και ρίχθηκαν στη φυλακή από τον ηγεμόνα Κερκυλλίνο. Στην φυλακή μετέστρεψαν επτά ληστές στον Χριστό, οι οποίοι αργότερα μαρτύρησαν για την πίστη τους και το δεσμοφύλακα Αντώνιο. Οι δύο Απόστολοι παραδόθηκαν από τον ηγεμόνα στον έπαρχο Καπριανό, ο οποίος μην μπορώντας να τους μεταπείσει, τους έριξε στην φυλακή.

Τα βασανιστήρια που υπέστησαν από τον έπαρχο οι δύο Απόστολοι, συγκίνησαν την θυγατέρα του ηγεμόνος, Κέρκυρα, η οποία ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό. Οι δύο Απόστολοι ρίχθηκαν σε ένα σιδερένιο καζάνι, όπου υπήρχε πίσσα και ρητίνη. Ο Ιάσων εξήλθε αβλαβής, ενώ ο Σωσίπατρος πέθανε. Από τη δοκιμασία αυτή των δύο Αποστόλων, ο ηγεμόνας μετανόησε, κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε και μετονομάσθηκε Σεβαστιανός.

Ο Απόστολος Ιάσων, όπως αναφέρουν οι «Πράξεις τῶν Ἁγίων», έζησε μέχρι τα βαθειά γεράματα, διακονώντας την Εκκλησία της Κέρκυρας και χτίζοντας ναούς. Οι Κερκυραίοι για την προσφορά των δύο Αποστόλων, τους ευλαβούνται και προς τιμήν τους υπάρχει περικαλλής ναός, που θεωρείται ο αρχαιότερος στην πόλη.

Οι τίμιες κάρες των Αγίων Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου φυλάσσονται με ευλάβεια στην ιερά μονή Οσίου Λουκά Βοιωτίας. 

Από τον Κύκλο μας (23/04/'17)

                «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» (Πραξ. ιζ’ 27-31)

       Είμαστε παιδιά του Θεού. Και επειδή στους Αθηναίους άρεσαν οι ωραίοι και σφιχτοδεμένοι συλλογισμοί, τους λέει ο Παύλος τα εξής: Αφού αυτά τα πνευματικά προσόντα που έχουμε, μαρτυρούν ότι είμαστε γένος του Θεού, δεν είναι λογικό να πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι όμοιος με χρυσά ή ασημένια ή πέ­τρινα αγάλματα. Δεν πρέπει εμείς οι λογικοί άνθρωποι να λατρεύουμε τα είδω­λα. Διότι, τότε, τί γένος Θεού είμαστε; Έτσι εξευτελίζουμε την καταγωγή  μας και  δεν σεβόμεθα τον Δημιουργό  μας.

Κι αλήθεια! Είναι να καυχάται κα­νείς και να το θεωρεί καμάρι και τιμή του ότι έχει θεία κα­ταγωγή, ότι είναι «γένος τού Θεού». Εδώ υπάρχουν άνθρω­ποι, που καμαρώνουν διότι ο πατέρας ή ο παππούς τους κατείχε κάποια θέση στην κοινωνία. Πολύ  περισσότερο  λοιπόν  πρέπει  να καυχιόμαστε, όταν ξέρουμε ότι Πλάστης και Πατέρας μας είναι ο πανάγαθος και παντοδύναμος Θεός και μάλιστα έδωσε σ' εμάς από το δικό Του Πνεύμα, από τα δικά του χαρί­σματα. Πράγματι, είναι πάρα πολύ ευγενική η καταγωγή μας.

Αυτή όμως η θεία καταγωγή μάς επιβάλλει και υποχρεώσεις. Ας ακούσουμε τί γράφει ο ίδιος ο Παύ­λος. «Εμείς, λέει, είμαστε παιδιά του Θεού. Αυτό το Άγιο Πνεύμα μιλάει μέσα στην ψυχή μας και μας βεβαιώνει ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Γι' αυτό και πρέπει να ζούμε ως τέκνα φωτός, αφού φως και αλήθεια είναι ο πατέρας μας» (Γαλ. δ’). Η ζωή μας πρέπει να φωτίζεται από το φως του Χριστού. Τα έργα μας να είναι έργα φωτός, αγνά, δίκαια, άγια ευχάριστα στο Θεό….

      Κι εμείς που σήμερα διαβάζομε τα θεόπνευστα λόγια του Παύλου, ασφαλώς αισθανόμαστε να μας συγκι­νούν πολύ και να μας κάνουν πολύ σκεπτικούς. Ποιός μπορεί να μείνει ψυχρός και αδιάφορος όταν ακούει τον Παύλο να διακηρύττει ότι όλοι θα παρουσιαστούμε μπρός στο βήμα του Χριστού και θα πάρει ο καθένας τον δίκαιο μισθό για τα έργα που έκανε· αμοιβή για τα αγαθά έργα, τιμωρία για τα κακά.

Δεν είμαστε ανεύθυνοι και ασύδοτοι στον κόσμο αυτό. Κάθε έργο μας, κάθε λέξη, ακόμη και οι εσωτερικές μας επι­θυμίες και διαθέσεις, η συμπεριφορά μας προς τους άλλους, προς την οικογένεια μας, προς τους φίλους μας και προς την κοινωνία, όλη μας η ζωή της ημέρας και της νύχτας, κατα­γράφονται στο μεγάλο «βιβλίο τού Θεού». Δεν θα έχουν πέραση εκεί οι γνωριμίες και οι παρακλήσεις. Το λόγο θα έχει η άπειρη δικαιοσύνη   τού Θεού.

Αυτή η κρίση του Θεού μπορεί να φοβίζει, επειδή είμαστε αμαρτωλοί και ένοχοι. Αυτός όμως ο φόβος είναι ωφέ­λιμος, σωτήριος. Θα μας κάνει περισσότερο προσεκτι­κούς στη ζωή μας. Κάθε φορά που θα νιώθουμε την α­μαρτία να δελεάζει, τότε η ενθύμηση της κρίσεως θα μας συγκρατεί από τον κατήφορο του κακού και θα μας κάνει πιο πρόθυμους στο δρόμο της αρετής. Και ακόμα, θα μας παρακινεί να μετανοήσουμε. Και ο Παύλος στην ομιλία του προς τους Αθηναίους συνδέει τη μετάνοια με την κρίση. Γι' αυτό και είπε, ότι από τώρα και ως τη συντέλεια του κόσμου παραγγέλλει ο Θεός στους ανθρώπους να μετανοούν και να λυτρώνονται από την αμαρτία και την ενοχή.

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

Η ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ, ΧΑΘΗΚΑΝ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ

ΜΑ ΘΑ ΓΕΝΟΎΝΕ ΣΙΓΟΥΡΑ , ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΑΜΑΡΙΑ!!

ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΝΑ «ΓΙΟΡΤΑΣΟΥΜΕ» ΚΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΦΙΛΗΘΟΥΜΕ!!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 23/04/2017, 11:30 πμ 

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

...Πρέπει το σώμα να σηκωθεί,
να πάει με τους άλλους μαζί, να χαρεί
την γιορτή, την απλή χαρά,
να δεχτεί την πλούσια συμμετοχή,
να παραδεχτεί τη χαρά προσιτή.
Ανάσταση να χαρεί, λευτεριά
ύστερ’ απ’ το πλήθος του πόνου,
πίστη, την αγάπη του ανθρώπου.

 (Ζωή Καρέλλη)

Από το χθεσινό μας Κύκλο (09/04/'17)

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη (Τρίτη Διακαινησίμου )

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τον βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959 μ.Χ. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ.

Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν. Διονύσιος. Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφθασε μάλιστα σε μεγάλο .βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών. γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον. Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ. ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον. ακολούθησε.

Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Μαζί δε με τις άλλες αποκαλύψεις, ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό. Πατριάρχη στην Εσπερία, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμη απεκάλυψε ότι κήρυξε τον λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου.

Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί.
Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικεύς στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας. Ωστόσο μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.

            Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ. 

         Έπειτα από μερικά χρόνια, το έτος 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι σε μια επιδρομή τους στο μοναστήρι, συνέλαβαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου έτους. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε διά σφαγής με πολύ σκληρό τρόπο. Τον έσυραν βιαίως τραβώντας τον από τα μαλλιά και την γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν πριονίζοντάς τον από το στόμα.

            Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, δορυφορούμενους τρόπον τινά, οι οποίοι διάνυσαν πριν από αυτόν τον ασκητικό βίο στη μονή των Καρυών, όπως είπε σε εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μονή αυτή, η οποία είναι γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ. Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίσθηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235 μ.Χ., εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.

            Ο Άγιος Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δένδρο. Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρονών νεάνιδα Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θέρμης, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαυσαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για τον φρικτό θάνατο του παιδιού τους.

           Με τους Αγίους συνεμαρτύρησαν ο μνημονευθείς πατέρας της Αγίας Ειρήνης, Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463 μ.Χ.

Έπειτα από θαυματουργικές υποδείξεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, έγινε γνωστή η ύπαρξη των λειψάνων τους και υποδείχθηκαν τα σημεία όπου βρίσκονταν οι τάφοι τους.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (09/04/'17)

                   «Ὑπὲρ τὴν Πόρνην Ἀγαθὲ ἀνομήσας»

Ο Χριστός χρίεται από φίλους και από εχθρούς. Ο κόσμος ο ασεβής συνεχίζει να εκσφεν­δονίζει ακαθαρσίες εναντίον του άσπιλου και άμωμου Χριστού, ειρωνείες και βλασφημίες και οι φίλοι Του συνεχίζουν να τιμούν, να προσκυνούν και να καταφιλούν το  άγιο σώμα Του.

«Αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο». Κόσμος πάει κι έρχε­ται. Άνθρωποι, που τους βλέπαμε μακριά από το Χριστό, πλησιάζουν, συγκινούνται από το μεγαλείο Του, Τον ακολουθούν πλέον πιστά. Κι άλ­λοι, που τους ξέραμε κοντά στο Χριστό, γίνανε λιποτάκτες, αρνήθηκαν το Χριστό, μαγεύτηκαν από τα θέλγητρα του κόσμου. Άλλοι Του δίδουν το φίλημα της μετανοίας όπως η πόρνη και άλλοι το φίλημα της προδοσίας, όπως ο Ιούδας. Το δικό μας το φίλημα τί είναι; Αγά­πης ή προδοσίας; Αφιερώσεως ή συμφέροντος; Τί ζητάμε; Ζητιανεύουμε την άφεση ή τα τριάντα αργύρια; Ζητάμε χρήματα, δόξα, ηδονές, καλή ζωή ή το έλεος του Θεού;

«Ὑπὲρ τὴν Πόρνην Ἀγαθὲ ἀνομήσας, δακρύων ὄμβρους οὐδαμῶς σοι προσῆξα»! (κοντάκιο Μ. Τετάρτης) Δεν είναι σχήμα λόγου. Δεν είναι ταπεινολογία. Είναι λόγος πραγματικός. Ισχύει για όλους. Αν εξετά­σουμε προσεκτικά και με βαθιά ταπείνωση τα πράγματα, θα δούμε, πως ο λόγος δεν είναι υπερβολή, όπως και ο λόγος του απ. Παύλου: «ὅτι Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ·» (Α' Τιμ. 1, 15).

Ας εξετάσουμε  ορισμένες πλευρές του θέματος:

Α. Υπάρχουν όντως πολλοί άνθρωποι, πεσμένοι στην πορνεία και σ' άλλες σαρκικές ακαθαρσίες. Σκεφτήκαμε, όμως, πώς πολλές φο­ρές αιτία για τα θύματα αυτά της αμαρτίας είμαστε εμείς; Κάποτε κά­ποιος οδήγησε τη νέα στη διαφθορά, κάποιος έκανε «διαφώτιση» στο νέο αγόρι, σπρώχνοντας το στην πρώτη σαρκική αμαρτία, κάποιοι που με τα λεγόμενα μέσα μαζικής ενημερώσεως, με αισχρά έντυπα ή με ταινίες άσεμνες, απέσπασαν τους νέους από την πίστη και την αγνότητα και τους εξώθησαν στην αμαρτία. Αλλά και οι άλλοι οι πολλοί, όλοι εμείς, που ανεχόμαστε την κατάσταση αυτή, την πρόοδο του κακού και τη διαφθορά της κοινωνίας, δεν είμαστε συνυπεύθυνοι; Η ανοχή μας δεν είναι ενοχή;

Β. Εξωτερικά ίσως να μην έχουμε διαπράξει τέτοιου είδους ακολασίες. Εσωτερικά όμως; Όλοι είμαστε διεφθαρμένοι στην προαίρεση! Από τίνος το μυαλό δεν πέρασε πονηρός λογισμός; Από τίνος την καρδιά δεν πέρασε αισχρή επιθυμία; Τίνος τα μάτια δεν έριξαν πονηρά βλέμματα; Ποιος δεν ένιωσε τα αμαρτωλά σκιρτήματα στην καρδιά του; Πολλοί από εμάς, αν είχαν βρεθεί στις περιστάσεις και στους πειρασμούς που βρέθηκαν άλλοι αδελφοί μας, ίσως να 'χαν πέσει σε βούρκο βαθύτερο και βρωμερότερο...

Γ. Εκείνη η πόρνη του Ευαγγελίου, έζησε την πορνεία της προ Χριστού, πριν να εμφανισθεί η χάρις. Εμείς σήμερα αμαρτάνουμε μετά Χριστόν. Και ένας δικός μας λογισμός είναι χειρότερος από μια σαρκική πορνεία των ανθρώπων προ Χριστού. Σκεφτήκαμε που θα βρισκόμασταν, αν δεν ήμασταν μέσα στην Εκκλησία; Σε ποιο βούρκο θα 'χαμε βουλιάξει; Να γιατί είμαστε χειρότεροι από την πόρνη: Έχουμε τη Χά­ρη, κι όμως αμαρτάνουμε.

Δ. Και κάτι ακόμα: Σκεφτήκαμε πόσοι από αυτούς, που σήμερα είναι πεσμένοι χαμηλά, είναι δυνατόν κάποια μέρα ν' αλλάξουν και να γίνουν διαμάντια, όπως έγινε διαμάντι η πόρνη γυναίκα; Είναι πολύ μικρό το όριο μεταξύ της αμαρτίας και της αγιότητας, μας διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας. Βαδίζουμε, σαν να περπατάμε πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί. Εκεί που λέμε ότι πάμε καλά, εκεί μπορεί να πέσουμε. Κι εκεί που λέμε ότι χάθηκαν όλα, εκεί μπορεί, «ξαφνικά», να τα αποκτήσουμε όλα.                                                               

Ε. Η αξία της αμαρτωλής γυναίκας κρύβεται στα δάκρυα της μετανοίας. Όποιος έχει συναίσθηση της καταστάσεως του, όποιος είναι τίμιος με τον εαυτό του και με το Θεό, αυτός βλέπει και αισθάνεται ότι έχει πολλές αμαρτίες. Ας αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, ας τα ομολογή­σουμε, ας εξομολογηθούμε. Να μετανοήσουμε και να κλάψουμε. Πόσα δάκρυα χύνει ό άνθρωπος στη ζωή του! Μάταια, όμως, τις περισσότερες φορές και για πράγματα ασήμαντα. Αλλά έστω και ένα δάκρυ αν έχουμε μετανοίας, αυτό θα γίνει Ιορδάνης ποταμός να πλύνει τα αμαρτήματα μας.

Λέει ο Σολτζενίτσιν: «Απ' όλα τα λόγια που άκουσα στη ζωή μου, τα ωραιότερα τ' άκουσα από έναν αγράμματο αλλά σοφό Ρώσο χωρικό. Αυτά τα κακά, έλεγε, που υποφέρει η Ρωσία κι όλη η ανθρωπότητα, είναι γιατί όλοι φύγαμε από το Θεό ...Παπάδες, δε­σποτάδες, μικροί, μεγάλοι, πολιτικοί και άλλοι άνδρες, φύγαμε από το Θεό. Ποια είναι η οδός για να ξαναγυρίσουμε κοντά του; Είναι η οδός της μετανοίας και των δακρύων.

Τα δάκρυα της μετανοίας! Ποιος μπορεί να μετρήσει την αξία τους; Είναι πολύ γνωστό το ανέκδοτο με τους τρεις αγγέλους. «Στάλ­θηκαν τρεις άγγελοι στη γη, να βρουν και να φέρουν στον ουρανό το ωραιότερο πράγμα της γης. Ο πρώτος βρήκε λίγες σταγόνες από τον ιδρώτα μιας ψυχής, που μέρα νύχτα δούλευε για το καλό της κοινωνίας. Ο δεύτερος πήρε λίγες σταγόνες από τα δάκρυα, που έχυναν από ευγνω­μοσύνη οι φτωχοί πίσω από το φέρετρο κάποιου, πού έκανε πολλές φιλανθρωπίες. Και να, έρχεται ο τρίτος. Με την άφιξη του, συναγερμός στον ουρανό. Στήνουν πανηγύρι οι ουράνιες δυνάμεις. Άγγελοι κι αρχάγ­γελοι ψάλλουν γλυκά, χορεύουν από χαρά. Μα τί, λοιπόν, έφερε από τη γη ο τρίτος άγγελος; Ένα δάκρυ! Ήταν το δάκρυ μεγάλου αμαρτωλού, που ειλικρινά μετανοούσε. Ένα δάκρυ, που σαν το πήρε ο άγγελος και το έφερε ψηλά, έγινε διαμάντι, που άστραψε κάτω από τις ακτίνες του θεϊκού φωτός». Το ανέκδοτο αυτό αποδίδει παραστατικά το λόγο του Κυρίου: «γίνεται χαρὰ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. 15, 10).

ΣΤ. Ποιο είναι το κρίσιμο σημείο μεταστροφής; Να νιώσει κανείς αυτό που είναι η αμαρτία, δηλαδή καταστροφή. Όχι απλώς να απο­δεχθούμε θεωρητικά την αμαρτία μας, άλλα «να μισήσουμε τα έργα της αμαρτίας μας». Αν δεν μπει αυτό το άγιο –λεγόμενο- μίσος απέναντι στην αμαρτία, είναι αδύνατο ο άνθρωπος να μετανοήσει και να στραφεί προς τον Θεό. Η  οσία υμνογράφος Κασσιανή, με φωτισμό και έμπνευση Θεού, διεισδύει στα άδυτα της καρδιάς της άσωτης γυναίκας. Και μας εξηγεί τι ήταν εκείνο που την οδήγησε στην αίσθηση της ντροπής και στον άγιο φόβο. «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα». Ήταν η χάρις που της δόθηκε να νιώσει την αγάπη του Χριστού μας. Έτσι, στράφηκε προς Εκείνον και αποστράφηκε την α­μαρτία.

Η μορφή της πόρνης γυναίκας προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος, για να δείξει και σε μας πως, αν δεν συντριβούμε σαν εκείνη και δε δείξουμε έμπρακτη μετάνοια, δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το Χριστό στο Πάθος και την Ανάσταση. Η αγία μας Εκκλησία θέσπισε τη μετάνοια ως ύψιστη δωρεά, η οποία ανανεώνει την πορεία μας προς το Χριστό και την τελείωση μας. Καλός χριστιανός δεν είναι εκείνος, ο οποίος γεμάτος κομπασμό και εγωιστική αυτάρκεια ισχυρίζεται ότι έφτασε σε επίπεδο αγιότητας και δε χρειάζεται πια άλλο αγώνα, αλλά ο διατελών σε διαρκή μετάνοια. Μακάρι, να σπάσει ο βράχος της καρδιάς μας και να ξεπηδήσουν από τα μάτια δάκρυα. Δάκρυα, που θα ελκύσουν το έλεος του Κυρίου και θα χαρίσουν την ποθητή άφεση και κάθαρση.

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

Η ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΤΩΝ ΒΑΓΙΩΝ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ

ΚΑΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΝΑ ΣΕ ΔΕΙ

ΕΙΝ’ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΠΡΙΝ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ ΚΙ ΕΛΑ ΤΩΡΑ, ΚΑΝΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!

(ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ, 11:30 ΠΜ, ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ)