Ο άγιος νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ
(21η
Οκτωβρίου)
O Άγιος Ιωάννης καταγόταν από τα μέρη της
Μονεμβασίας. Ο ιερέας πατέρας του (από το Γεράκι), ως εφημέριος τοποθετήθηκε στις
Γούβες όπου γεννήθηκε το 1758 ο Ιωάννης.
Από μικρός βοηθούσε στην Εκκλησία και πάντα θυμόταν ότι ήταν «παπά γιος» και
έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, για να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα
παιδιά της ηλικίας του.
Αλλά το 1770 οι Αρβανίτες φόνευσαν τον πατέρα του Ιωάννη και αιχμαλώτισαν τον ίδιο και τη
μητέρα του και τους μετέφεραν στη Λάρισα. Εκεί αγοράσθηκαν από έναν Τούρκο από
τη Θεσσαλονίκη, που έμενε στη Λάρισα. Ο Τούρκος δεν είχε παιδιά και βλέποντας
τα χαρίσματα του Ιωάννη, που ήταν
πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός και σβέλτος στη δουλειά,
σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του να τον υιοθετήσουν. Από τότε καθημερινά το
αφεντικό του προσπαθούσε να διαστρέψει τον Ιωάννη
και να τον κάνει Οθωμανό.
Άρχισε κολακείες και υποσχέσεις
και μετά φοβέρες και βασανισμούς, αλλά ο Ιωάννης,
έμεινε στερεός και ακλόνητος. Παράλληλα η γυναίκα του αφεντικού προσπαθούσε
καθημερινά με μαγείες να τον ξεμυαλίσει, ώστε να κυριευτεί από σαρκικές
επιθυμίες και να τουρκέψει.
Αφού κουράστηκε ο Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη, θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή
του τζαμιού. Εκεί μαζεύτηκαν πολλοί Αγαρηνοί, που προσπαθούσαν με χτυπήματα,
φοβέρες και σπαθισμούς να τον κάνουν να τουρκέψει. Η απάντηση του όμως ήταν
ξεκάθαρη: «Εγώ. Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω. να πεθάνω»!
Έφτασε και η νηστεία της Παναγίας, το. Δεκαπενταύγουστο. Ο Τούρκος κατάλαβε ότι ο Ιωάννης δεν. ήθελε να χαλάσει
τη νηστεία και τον κλειδαμπάρωσε σ' ένα. στάβλο για όλο το διάστημα των 15 ημερών και πότε τον. κρεμούσε και τον
κάπνιζε με άχυρα και πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας να τον
κάνει να φάει και να χαλάσει τη νηστεία. Αλλά ο Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά ούτε καν τα
δοκίμασε.
Η μητέρα του Ιωάννη,
ίσως πιεζόμενη από τον Τούρκο αφέντη, στεκόταν κοντά στο γιο της και βλέποντας
τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια και από τη νηστεία, τον παρακινούσε να φάει
λέγοντας του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, και ο
Θεός και η Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από
ανάγκη. Λυπήσου και εμένα τη φτωχή και στενοχωρημένη μητέρα σου και μη θελήσεις
να πεθάνεις παράκαιρα και με αφήσεις έρημη σ' αυτή τη σκλαβιά και ξενιτειά». Στις
παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ο Ιωάννης
απάντησε: «Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, και κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον
Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος για την πίστη και την αγάπη του στο Θεό θέλησε να
θυσιάσει το μοναδικό γιο του, τον Ισαάκ, πού όμως ο Θεός τον διέσωσε με θαύμα;
Εσύ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα και Μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά και υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους και τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα...;».
Εσύ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα και Μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά και υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους και τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα...;».
Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση και απάντηση του Ιωάννη,
εξαγριωμένος ο Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά και ο Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου,
στις 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυρας
Ιωάννης!
Ο Θεός τίμησε το μαρτυρικό του σώμα με ευωδία και Θείο φως, και με
πολλά θαύματα!
