Τρίτη Γ’ εβδομάδος (29/03/'16)

Πάτερ ἀγαθέ, πάντων ὧν μοι δέδωκας, ἐγύμνωσέ με ἡ ἀφροσύνη, ἐμακρύνθην ἀπὸ σοῦ, καὶ ἐδούλευσα ξένῳ πολίτῃ, ζῷα μοχθηρὰ ἐβόσκησα, καὶ τῆς αὐτῶν τροφῆς οὐκ ἐνεπλησκόμην· διὸ ἕδραμον πρὸς σέ, γινώσκων σου τὴν εὐσπλαγχνίαν. Σκέπασόν μου τὴν γύμνωσιν, τῇ φιλανθρωπίᾳ σου καὶ σῶσόν με.

Αγαθέ Πατέρα, από πάντα όσα μου έδωσες με γύμνωσε η αφροσύνη (μου), απομακρύνθηκα από Σένα, και έγινα δούλος ξένου πολίτη, μοχθηρά ζώα βόσκησα (πάθη), και από την τροφή τους δεν χόρταινα. Γι’ αυτό έτρεξα σε Σένα, γνωρίζοντας τη ευσπλαχνία Σου. Σκέπασε τη γύμνια μου, με τη φιλανθρωπία Σου και σώσε με. 

Από το χθεσινό μας Κύκλο (27/03/'16)

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ( 30 Μαρτίου) 

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος γεννήθηκε πιθανότατα το 523 μ.Χ. στη Συρία.  Ήταν γιος πλούσιας και ευσεβούς οικογένειας. Σε νεαρή ηλικία, παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως, ώστε να διακρίνεται ανάμεσα στους συνομηλίκους του. Εκείνος όμως, ενδιαφερόταν περισσότερο για την προσευχή, τις θεολογικές μελέτες, την συγγραφική εργασία και την άσκηση. Πήγε στο Σινά, κοντά στον φημισμένο αναχωρητή Μαρτύριο, ο οποίος καθοδήγησε πνευματικά τον νεαρό Ιωάννη. Μετά από τέσσερα χρόνια άσκησης, εκάρη μοναχός ενώ η φήμη των αρετών και της σοφίας του είχε ευρύτερα διαδοθεί. Γι' αυτό πολλοί μοναχοί και λαϊκοί, αλλά και αξιωματούχοι έρχονταν στη Μονή για να ζητήσουν τη συμβουλή του. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Λόγω της διαβίωσής του στην Ιερά Μονή Σινά ονομάζεται και Σιναΐτης. Μετά το θάνατο του ηγούμενου της Μονής και κατόπιν απαιτήσεως των αδελφών δέχθηκε να γίνει Ηγούμενος της ιεράς Μονής Σινά για μερικά χρόνια. Η νοσταλγία, όμως, της ερημικής ζωής, έκανε τον Ιωάννη να αποσυρθεί πάλι στην έρημο και να αφοσιωθεί πάλι στις μελέτες του. Εκοιμήθη εν ειρήνη περί το 606 μ.Χ. και άφησε δύο σπουδαιότατα συγγράμματα, την «Κλίμακα» και τον «Λόγον προς τον Ποιμένα».

Η «Κλίμαξ» περιλαμβάνει τριάντα λόγους περί αρετής, όπου ο καθένας λόγος περιλαμβάνει και μια αρετή, ξεκινώντας από τις πιο πρακτικές και ανεβαίνοντας σαν σκαλοπάτια καταλήγει στις θεωρητικά υψηλές. Στο έργο του αυτό ο συγγραφέας παρουσιάζει συστηματικά τις ιδέες του για την κοινοβιακή κυρίως, αλλά και για την ερημική ζωή,  ταξινομώντας αυτές κατά τρόπο που δείχνει πορεία προς την ηθική τελείωση. Είναι γραμμένο σε κομψή ελληνική γλώσσα, καλοδουλεμένη με χάρη και μελωδικότητα. Έχει διαύγεια, γλαφυρότητα, παραστατικότητα και παρουσιάζει πλούτο εκφράσεως, καλαισθησία και ευγένεια. Στη διακόσμηση του λόγου με εικόνες και παρομοιώσεις ο ιερός συγγραφέας είναι απαράμιλλος. Πάσης φύσεως σχήματα λόγου αναδύονται καθώς και ωραίες και επιτυχημένες προσωποποιήσεις. Από την αρχή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής το σύγγραμμά του διαβάζεται σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια. Επειδή είναι παγκόσμιο κειμήλιο αναλύσεως όλων των παθών και των αρετών, η Εκκλησία τιμά ιδιαίτερα σε αυτή τη πνευματική περίοδο τον συγγραφέα άγιο Ιωάννη της Κλίμακος και το προτείνει για ανάγνωσμα σ’ όλους τους πιστούς. 

Η μνήμη του εορτάζεται στις 30 Μαρτίου και την Δ΄ Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (27/03/'16)

“ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣΘΕ”  (Ιακ. ε΄ 16-18).

Μεγαλειώδης πράξη η εξαγόρευση και αναγνώριση των σφαλμάτων μας, άνευ δικαιολογιών και προφάσεων και η αίτη­ση συγγνώμης με την επανόρθωση αδικιών που διαπράξαμε. Ένα τέτοιο παράδειγμα αληθινής και ειλικρινούς εξομολογήσεως είναι ο Ζακχαίος. Όσο η εξομολόγηση αυτή θα απουσιά­ζει από το στενό ή ευρύτερο κύκλο των ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους ζούμε, τόσο και η από­σταση θα διευρύνεται. Ας μη το ξεχνούμε ποτέ, πως ένα μέσο αποτελεσματικής θεραπείας είναι η αλληλο-εξομολόγηση. Αυτή διαλύει τις παρεξηγήσεις. Επουλώνει δυσάρεστες καταστάσεις, συμφιλιώνει πρόσωπα που βρίσκονται σε διάσταση. Επανορθώνει αδικίες και τέλος θεραπεύει αρρώστιες, που προκλήθηκαν από ψυχρότητες, αντιδικίες, διαπληκτισμούς και βαριές φράσεις. Πόσα τέτοια παραδείγματα δεν έχει να μας παρουσιάσει η καθημερινή μας ζωή και πείρα;

 Απαραίτητο όμως και βασικό στοιχείο της αλληλο-εξομολογήσεως είναι, κατά τον θείο Ιάκωβο, και η συμπροσευχή. «Καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε». Η αλληλο-εξομολόγηση και η αίτηση συγ­γνώμης ανάμεσα σε συγγενικά και φιλικά πρόσωπα, δημιουργεί και το κλίμα και την ατμόσφαιρα της συμπροσευχής για τις ψυχικές τους αδυναμίες και τις σωματικές τους ασθένειες. Οι διά συγγενικών ή και φιλικών δεσμών συνδεόμενοι Χριστιανοί ενδείκνυται και επιβάλλεται, όχι μόνο ν' αλληλο-εξομολογούνται, αλλά και να συμπροσεύχονται για τις αδυναμίες τους και τις παραλείψεις τους. Με τη συμπροσευχή , το νέφος των πειρασμών θα διαλύεται και η αγάπη ανάμεσα τους θα κρατύνεται. Εάν η προσευχή είναι μία υπερδύναμη στα χέρια των ανθρώπων για τα προσωπικά τους προβλήματα και τις ανάγκες, όπως ελέχθη σε περασμένη συνά­ντηση μας, δεν παύει να είναι τέτοια και για την συμπαράσταση και βοήθεια των συνανθρώπων μας. Αξιοσημείωτες οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο θείος Ιάκωβος. «Πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη», ἰσχύω = έχω δύναμη. Μπορώ να βοηθήσω αποτελεσματι­κά τον άλλο. Η προσευχή για τους άλλους δεν είναι απλώς λόγια. Δεν είναι μια απλή υπόσχεση, μια ευχή. Είναι ενέργεια, πράξη, δραστηριότητα, έχει αποτελέσματα. Γιατί επικαλούμαστε και ζητάμε την πανίσχυρη βοή­θεια του Θεού για την εξυπηρέτηση του αδελφού μας. Συνεπώς η υπέρ των άλλων προσευχή είναι καθήκον μας, είναι χρέος μας. «Ὁ Θεὸς συνεκέρασε τὸ σῶμα, σημειώνει ο απόστολος Παύλος στην Α' Κορινθίους ιβ' 24-26,... πάντα τὰ μέλη»- Κι αυτό δεν αποτελεί μια ωραία εικόνα ή μια έκκληση και προτροπή του αποστόλου Παύλου. Είναι εντολή του Κυρίου μας. Όταν μας έδωσε το γνωστό της προσευχής πρότυπο «Πάτερ ἡμῶν...», δε μας είπε να λέμε, «Πάτερ μου», αλλά «Πάτερ ἡμῶν...». Ούτε να ζητάμε ο καθένας χωριστά τον άρτο του και τη συγχώρηση των αμαρτιών του, άλλα γενικά τον «ἄρτον ἡμῶν... καὶ ἄφες ἡμῖν... ὡς καὶ ἡμεῖς...». Συνεπώς οι προσευχές μας, πέρα από τη δοξολο­γία του Ονόματος Του και την εγκαθίδρυση της επί της γης Βασιλείας Του, έχουν σαν σκοπό και την εξυπηρέτηση των πνευματικών και υλικών μας αναγκών. Έχομε χρέος να προσευχόμαστε και υπέρ όλων των αδελφών μας. Έτσι έχουμε την πρώτη εκδήλωση και εμφάνιση της των «αγίων κοινωνίας» μεταξύ των εις την γη διαβιούντων αγίων και των εν ουρανοίς. Η κατακόρυφη και οριζόντια σχέση των μελών της στρατευόμενης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας, σκοπό έχει να μη μεσολαβούν ούτε κοινωνικές διαφορές και διακρί­σεις, αλλά ούτε και αποστάσεις.  

Δευτέρα Γ΄ εβδομάδος (28/03/'16)

Νηστείας ἐναρξάμενοι, Ἑβδομάδος τῆς τρίτης, τὴν Τριάδα τὴν σεπτήν, εὐφημήσωμεν οἱ πιστοί, τὸ ἑξῆς περιχαρῶς διανύοντες, τῆς σαρκὸς δὲ τὰ πάθη ἀπομαράναντες, ἐκ ψυχῆς ἡμῶν, ἄνθη θεῖα δρεψώμεθα, στεφάνους πλεξάμενοι τῆς κυρίας τῶν ἡμερῶν, ἵνα πάντες τὸν Χριστόν, ὡς νικητήν, στεφανηφοροῦντες ἀνυμνήσωμεν. 
Καθώς αρχίσαμε την τρίτη εβδομάδα της νηστείας , ας ανυμνήσουμε πιστοί την σεβαστή (Αγία) Τριάδα. Το υπόλοιπο της νηστείας με χαρά ας διανύσουμε ξεραίνοντας τα σαρκικά πάθη κι από την ψυχή μας ας μαζέψουμε θεία άνθη (αρετές) για να πλέξουμε στεφάνια για τη σπουδαιότερη ημέρα (Ανάσταση), ώστε όλοι φορώντας στεφάνια τον νικητή Χριστό να δοξολογήσουμε.

Κυριακή Β΄ εβδομάδος-Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (27/03/2016)

Τοῖς ἐν σκότει ἁμαρτημάτων πορευομένοις φῶς ἀνέτειλας Χριστέ, τῷ καιρῷ τῆς ἐγκρατείας, καὶ τὴν εὔσημον ἡμέραν τοῦ Πάθους σου δεῖξον ἡμῖν, ἵνα βοῶμέν σοι· Ἀνάστα ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς.

Εσύ Χριστέ, που ανέτειλες ως φως σ΄ αυτούς  που πορεύονταν στο σκοτάδι των αμαρτημάτων κατά τον καιρό της εγκράτειας , δείξε και σε μας την επίσημη ημέρα του Πάθους Σου , για να Σου αναβοήσουμε: Ανάστα , Θεέ , ελέησέ μας.

Ποίοις εὐφημιῶν ᾄσμασιν, ἀνυμνήσωμεν τὸν Ἱεράρχην, τῆς θεολογίας τὴν σάλπιγγα τὸ πυρίπνουν στόμα τῆς χάριτος, τὸ σεπτὸν τοῦ Πνεύματος δοχεῖον, τὸν στῦλον τῆς Ἐκκλησίας τὸν ἀκράδαντον τὸ μέγα, τῆς Οἰκουμένης ἀγαλλίαμα, τὸν ποταμὸν τῆς σοφίας τοῦ φωτὸς τὸν λύχνον, τὸν ἀστέρα τὸν φαεινὸν τὸν τὴν Κτίσιν καταλαμπρύνοντα.

Με ποια επαινετικά τραγούδια να ανυμνήσουμε τον Ιεράρχη , τη σάλπιγγα της θεολογίας , το στόμα της Χάριτος που πνέει φωτιά , το τίμιο δοχείο του Αγίου Πνεύματος , τον μεγάλο και ακλόνητο στύλο της Εκκλησίας , την αγαλλίαση της Οικουμένης , το ποτάμι της Σοφίας , το φωτεινό λύχνο , το λαμπερό αστέρι που υπερβολικά λαμπρύνει την Κτίση

Σάββατο Β΄ εβδομάδος (26/03/2016)

Ἀπόστολοι, Μάρτυρες, καὶ Προφῆται, Ἱεράρχαι, Ὅσιοι καὶ Δίκαιοι, οἱ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσαντες, καὶ τὴν Πίστιν τηρήσαντες, παρρησίαν ἔχοντες πρὸς τὸν Σωτῆρα, ὑπὲρ ἡμῶν αὐτὸν ἱκετεύσατε, σωθῆναι δεόμεθα τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Απόστολοι , Μάρτυρες , και Προφήτες, Ιεράρχες, Όσιοι και Δίκαιοι, εσείς που ολοκληρώσατε καλά τον αγώνα , και διατηρήσατε την Πίστη , καθώς έχετε παρρησία στο Σωτήρα , ικετεύσετε Τον για μας , παρακαλούμε να σωθούνε οι ψυχές μας. 

Παρασκευή Β΄ εβδομάδος-Ευαγγελισμός (15/03/2016)

 Παρασκευή Β΄ εβδομάδος

Πλευρὰν ἐκκεντούμενος, καὶ ἐπὶ ξύλου κρεμάμενος, τὴν ζωήν μοι ἐπήγασας, κακίᾳ τοῦ ὄφεως, τῇ τοῦ ξύλου βρώσει, τεθανατωμένῳ· ὅθεν δοξάζω σε Χριστέ, καὶ ἱκετεύω τὴν εὐσπλαγχνίαν σου. Παθῶν καὶ τῆς Ἐγέρσεως, προσκυνητήν με ἀνάδειξον, κατανύξει τελέσαντα, τῆς Νηστείας τὸ στάδιον.

Καθώς κεντούσαν την πλευρά Σου , και Σε κρεμούσαν στο Ξύλο, μου ανάβλυσες τη ζωή (εμένα) που θανατώθηκα με την κατανάλωση του (καρπού του) ξύλου λόγω της κακίας του φιδιού. Γι αυτό Σε δοξάζω, Χριστέ, και ικετεύω την ευσπλαχνία Σου. Ανάδειξέ με προσκυνητή , των Παθών και της Αναστάσεώς Σου , (εμένα) που διένυσα με κατάνυξη την περίοδο της νηστείας.

Ευαγγελισμός

Ἀπεστάλη ἐξ οὐρανοῦ Γαβριὴλ ὁ Ἀρχάγγελος, εὐαγγελίσασθαι τῇ Παρθένῳ τὴν σύλληψιν· καὶ ἐλθὼν εἰς Ναζαρέτ, ἑλογίζετο ἐν ἑαυτῷ, τῷ θαῦμα ἐκπληττόμενος· ὅτι, Πῶς ὁ ἐν ὑψίστοις ἀκατάληπτος ὤν, ἐκ παρθένου τίκτεται! ὁ ἔχων θρόνον οὐρανόν, καὶ ὑποπόδιον τὴν γῆν, ἐν μήτρᾳ χωρεῖται γυναικός! ᾧ τὰ Ἑξαπτέρυγα καὶ Πολυόμματα ἀτενίσαι οὐδύνανται, λόγῳ μόνῳ ἐκ ταύτης σαρκωθῆναι ηὐδόκησε, Θεοῦ ἐστι Λόγος ὁ παρών. Τὶ οὖν ἵσταμαι, καὶ οὐ λέγω τῇ Κόρῃ; Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετὰ σοῦ, χαῖρε ἁγνὴΠαρθένε, χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε, χαῖρε Μήτηρ τῆς ζωῆς, εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου.

Απεστάλη από τον ουρανό ο Αρχάγγελος Γαβριήλ , για να φέρει στην Παρθένο την καλή είδηση της συλλήψεως , και φθάνοντας στη Ναζαρέτ συλλογιζόταν με έκπληξη για το θαύμα. Πως γεννιέται από Παρθένο Αυτός που είναι Ακατάληπτος και κατοικεί στους ουρανούς! Αυτός που έχει τον ουρανό θρόνο και τη γη σκαμνάκι για τα πόδια Του, χωράει στη μήτρα γυναίκας! Αυτός που τα Εξαπτέρυγα και τα Πολυόμματα δεν μπορούν να ατενίσουν  , με μόνο το λόγο Του θέλησε να πάρει σάρκα απ΄ αυτήν, (καθώς) είναι ο Λόγος του Θεού ο παρών. Τι κάθομαι , λοιπόν, και δεν λέω στην Κόρη: Χαίρε Χαριτωμένη , ο Κύριος μαζί σου , χαίρε αγνή Παρθένε , χαίρε ανύμφευτη νύφη , χαίρε Μητέρα της ζωής , ευλογημένος ο καρπός της κοιλιάς σου.

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2016

ΒΟΜΒΕΣ ΠΑΝΤΟΥ 
ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ

ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΚΤΗΝΩΔΙΑ

Ο ΚΥΚΛΟΣ  ΕΙΝΑΙ ΟΑΣΗ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ 27/03 , 11:30 πμ

Πέμπτη Β΄ εβδομάδος (24/03/'16)

Μετανοίας ὁ καιρός, καὶ ζωῆς αἰωνίου πρόξενος ἡμῖν ὁ τῆς Νηστείας ἀγών, ἐὰν ἐκτείνωμεν χεῖρας εἰς εὐποιΐαν· οὐδὲν γὰρ οὕτω σῴζει ψυχήν, ὡς ἡ μετάδοσις τῶν ἐπιδεομένων, ἡ ἐλεημοσύνη συγκεκραμένη τῇ νηστείᾳ, ἐκ θανάτου ῥύεται τὸν ἄνθρωπον· Αὐτὴν ἀσπασώμεθα, ἧς οὐδὲν ἴσον· ἱκανὴ γὰρ ὑπάρχει, σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

Της μετανοίας ο καιρός (έφθασε) και ο αγώνας της νηστείας μας προσφέρει αιώνια ζωή αν απλώσουμε ταχέρια αε καλές πράξεις. Γιατί τίποτε δεν σώζει έτσι την ψυχή όπως η προσφορά των αναγκαίων , η ελεημοσύνη «ανακατεμένη» με τη νηστεία γλυτώνει τον άνθρωπο από το θάνατο. Αυτήν ας αγαπήσουμε (τη νηστεία), δεν υπάρχει τίποτε ισότιμό της, γιατί είναι ικανή να σώσει τις ψυχές μας.  

Τετάρτη Β΄ εβδομάδος (23/03/'16)

Σταυρῷ ἐξεπέτασας Χριστέ, τὰς ἀχράντους χεῖράς σου, ἐπισυνάγων τὰ πέρατα· διὸ κραυγάζω σοι· Τὸν ἐσκορπισμένον, νοῦν μου ἐπισύναξον, αἰχμάλωτον ἑλκόμενον πάθεσι, καὶ παθημάτων με, κοινωνὸν τῶν σῶν ἀνάδειξον, ἐγκρατείᾳ ὅλον καθαιρόμενον.

Πάνω στο Σταυρό , Χριστέ, άπλωσες τα τίμια χέρια Σου , συγκεντρώνοντας τα πέρατα  (όλη την Κτίση ). Γι΄ αυτό Σου φωνάζω: Το διασκορπισμένο μου νου συμμάζεψε , που αιχμάλωτος σέρνεται  απ΄  τα  πάθη , και ανάδειξέ με συμμέτοχο των παθημάτων Σου, καθώς θα καθαρίζομαι ολόκληρος με την εγκράτεια.

Τρίτη Β΄ εβδομάδος (22/03/'16)

Τὴν πνευματικὴν Νηστείαν νηστεύσωμεν, διάρρήξωμεν πᾶσαν στραγγαλιάν, ἐκφευξώμεθα δὲ καὶ τῶν σκανδάλων τῆς ἁμαρτίας, ἀφήσωμεν ἀδελφοῖς τὰ ὀφειλήματα, ἵνα καὶ ἡμῖν ἀφεθῇ τὰ παραπτώματα ἡμῶν· οὕτω γὰρ βοῆσαι δυνησόμεθα. Κατευθυνθήτω ἡ προσευχὴ ἡμῶν, ὡς θυμίαμα, ἐνώπιόν σου Κύριε.
Ας νηστεύσουμε την πνευματική νηστεία , ας καταργήσουμε κάθε πράξη που στραγγαλίζει (υλικά και μη), και να ξεφύγουμε από τα σκάνδαλα της αμαρτίας , να συγχωρήσουμε στους αδελφούς ότι μας χρωστάνε (υλικό και μη) , ώστε να μας συγχωρηθούν οι αμαρτίες. Έτσι θα μπορέσουμε να φωνάξουμε: Ας κατευθυνθεί η προσευχή μας σαν θυμίαμα (ευάρεστη)μπροστά Σου, Κύριε.

Δευτέρα Β΄ εβδομάδος (21/03/2016)

Δευτέρα Β΄ εβδομάδος
Δεῦτε ἐκκαθάρωμεν ἑαυτούς, ἐν ἐλεημοσύναις καὶ οἰκτιρμοῖς πενήτων, μὴ σαλπίζοντες, μὴ δημοσιεύοντες ἡμῶν τὴν εὐποιΐαν, μὴ ἐπιγνώτω ἡ ἀριστερά, τῆς δεξιᾶς τὸ ἔργον, μὴ σκορπίσῃ ἡ κενοδοξία, τὸν καρπὸν τῆς ἐλεημοσύνης, ἀλλ' ἐν κρυπτῷ, τῷ τὰ κρυπτὰ εἰδότι κράξωμεν· Πάτερ, ἄφες τὰ παραπτώματα ἡμῶν, ὡς φιλάνθρωπος.
Εμπρός ας καθαρίσουμε τους εαυτούς μας, με ελεημοσύνες και έλεος στους φτωχούς, χωρίς να διατυμπανίζουμε, ούτε να δημοσιεύουμε την καλοσύνη μας, να μην ξέρει το αριστερό χέρι τα έργα του δεξιού, ώστε να μη σκορπίσει η κενοδοξία τον καρπό της ελεημοσύνης αλλά κρυφά (να πράξουμε και )να φωνάξουμε σ΄ Αυτόν που γνωρίζει τα κρυμμένα: Πατέρα φιλάνθρωπε, συγχώρησε τα παραπτώματά μας.

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (06/03/2016)

Ο Όσιος Χριστόδουλος «ἐν Πάτμῳ» (16^η Μαρτίου)

            Ο Όσιος Χριστόδουλος γεννήθηκε στην Μ. Ασία, στα περίχωρα της Νικαίας της Βιθυνίας περί το 1024. Οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς του Θεόδωρος και Άννα, του έδωσαν το όνομα Ιωάννης. Ο νεαρός Ιωάννης διδάχτηκε από μικρός τα γράμματα, και εντρύφησε με ζήλο στην μελέτη των θείων γραφών. Από την εφηβική του ηλικία φλεγόταν από τον πόθο να ακολουθήσει την οδό του μοναχικού βίου, και οι γονείς του φοβούμενοι μήπως τον χάσουν από κοντά τους επέμεναν να νυμφευθεί, αλλά πριν από τον γάμο άκουσε την κλήση του Θεού και έφυγε κρυφά από το χωριό του, καταφεύγοντας στο όρος Όλυμπος της Μυσίας όπου υπήρχαν πολλά μοναστήρια και κελιά.

            Εκεί ο Ιωάννης έγινε δόκιμος με το όνομα Χριστόδουλος, εξ αιτίας της μεγάλης του αγάπης για τον Ιησού Χριστό. Τρία χρόνια αργότερα ο Χριστόδουλος, έφυγε για την Ρώμη για προσκυνήσει τους τάφους των Αποστόλων, Πέτρου και Παύλου. Από εκεί μετέβη για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, όπου πιθανώς εγκαταβίωσε στη μονή του Αγίου Σάββα. Όμως κύμα επιθέσεων των Αγαρηνών, ανάγκασε τούς μοναχούς να εγκαταλείψουν την έρημο. Ο Όσιος, κατευθύνθηκε στο όρος Λάτρος, όπου είχαν καταφύγει πολλοί μοναχοί, μετά από τις επιθέσεις των Βλεμμύων Αράβων. 

            Ο Όσιος Χριστόδουλος μόνασε στη Λαύρα του Στύλου. Ο Όσιος επιδόθηκε με ζήλο στην προσευχή και την νηστεία. Διακρίθηκε στην πνευματική ζωή με το ήθος του, τους ασκητικούς του αγώνες και την πνευματική του κατάρτιση, γεγονός που οδήγησε τούς αδελφούς να τον εκλέξουν ηγούμενο της Λαύρας και έγινε πνευματικός όλων των μοναχών του όρους Λάτρος. Ο Όσιος διοίκησε πολλά χρόνια την μοναστική πολιτεία, και η φήμη του εξαπλώθηκε στα πέρατα της αυτοκρατορίας, του εδόθη δε το επίθετο Λατρηνός. 

            Την περίοδο αυτή διέκοψαν επιδρομές Αγαρηνών και ο Όσιος, αποφάσισε να εγκαταλείψει το όρος Λάτρος. Κατέφυγε στην Κω, όπου κάποιος ευσεβής άρχοντας του δώρησε μια έκταση κοντά στο βουνό Δίκαιο. Εκεί, ο Όσιος Χριστόδουλος, άρχισε να οικοδομεί Μονή αφιερωμένη στην Θεοτόκο. Όμως, παρά την μεγάλη ακμή στην οποία περιήλθε η Μονή της Θεοτόκου, δεν ήταν ευχαριστημένος. Το μοναστήρι ήταν κοντά σε κατοικημένη περιοχή και τα μετόχια συνόρευαν με τα κτήματα των ντόπιων, ώστε οι μοναχοί να έχουν μεγάλο συγχρωτισμό με τούς λαϊκούς, γεγονός που έκανε τον γέροντά τους να ανησυχεί για την πνευματική τους πορεία. Και ήταν τόσο μεγάλη η ανησυχία του, ώστε πήρε μια μεγάλη απόφαση χωρίς να υπολογίσει το κόστος. Να μεταναστεύσει και πάλι και να εγκαταβιώσει σε τόπο άγονο και χέρσο, στο ερημωμένο από τις λεηλασίες νησί, την Πάτμο.  

            Το 1088, ο Όσιος Χριστόδουλος πήγε στην Κωνσταντινούπολη και ζήτησε από τον Αλέξιο Κομνηνό να του παραχωρηθεί η ερημωμένη εξ αιτίας των πειρατικών επιδρομών Πάτμος, για να οικοδομήσει Μοναστήρι. Σεβόμενος τον Όσιο, ο αυτοκράτορας του παραχώρησε την Πάτμο με Χρυσόβουλλο λόγο (σώζεται στην μονή της Πάτμου), όπου ορίζεται να δωρηθεί η Πάτμος για να γίνει Μονή, καταργεί οποιαδήποτε φορολογία, απαγορεύει κατόπιν επιθυμίας του Οσίου την εγκατάσταση λαϊκών στο νησί και το ανακηρύσσει «άβατον».

            Έτσι, για μία ακόμα φορά στην ζωή του, ο Όσιος Χριστόδουλος μεταναστεύει, αυτή την φορά σε τόπο αφιλόξενο και ερημικό. Από καιρό έχει σκεφτεί πως η ερειπωμένη από τις επιθέσεις των πειρατών και απροσπέλαστη για τα εμπορικά πλοία νήσος Πάτμος, θα του πρόσφερε τις ιδανικές συνθήκες για να διασφαλίσει την πνευματική ζωή της συνοδείας του. Εξ' άλλου την επιθυμία του να ζήσει στην Πάτμο ενισχύει το ότι εκεί έζησε και συνέγραψε την Αποκάλυψη ο Απ. Ιωάννης. 

            Κατά την παράδοση της Πάτμου, ο Όσιος και όλη η συνοδεία του ξεκίνησαν την ανέγερση της Μονής στην κορυφή του βουνού, όπου ευρίσκοντο ερείπια αρχαίου ναού της Σκυθίας Αρτέμιδος.

 Η οικοδόμηση της Μονής ήταν έργο δύσκολο και πολύ κοπιαστικό για την μοναστική αδελφότητα, αφού ο Όσιος δενήθελε να προσλάβει εργάτες. Για να εμψυχώνει τούς μοναχούς, παρά τα εβδομήντα του χρόνια κουβαλούσε ο ίδιος πέτρες και ασβέστη και πρωτοστατούσε στις εργασίες, δίνοντας θάρρος στούς υπόλοιπους. Παρ' όλα αυτά η σκληρή εργασία και η άνυδρη, αφιλόξενη γη, κούρασαν γρήγορα τούς μοναχούς. Έτσι προσέλαβε έγγαμους λαϊκούς και τούς έφερε στην Πατμο μαζί με τις οικογένειες τους, αφού ήταν δύσκολο να βρει πολλούς αγάμους που να επιθυμούν να ζήσουν στο άγονο νησί. Για να αποφύγει τα προβλήματα που από την αρχή φοβόταν, εγκατέστησε τις οικογένειες στην άλλη πλευρά του νησιού ώστε να μην ενοχλούν τούς μοναχούς. Απαγόρευσε στις γυναίκες και τα παιδιά να πλησιάζουν το μοναστήρι και όρισε πενθήμερο εργασίας για τούς άνδρες, κατά την διάρκεια του οποίου αυτοί έμεναν με τούς μοναχούς και επέστρεφαν το Σαββατοκύριακο στις οικογένειές τους.

Την εποχή εκείνη ο ιερός Χριστόδουλος ήταν ήδη μεγάλος σε ηλικία, αλλά οι δυνάμεις του με την Χάρη του Θεού δεν τον είχαν εγκαταλείψει. Η ακτινοβολία του ως πνευματικού είχε εξαπλωθεί σε όλο το Αιγαίο και μεγάλος αριθμός προσκυνητών μετέβαινε στην Πάτμο για να προσκυνήσει το σπήλαιο της Αποκαλύψεως, να επισκεφτεί το Μοναστήρι και να τον συμβουλευθεί.

Όμως, το σχέδιο του Θεού και πάλι ήταν διαφορετικό για τον Άγιο. Πίστευε πως θα τερμάτιζε τον βίο του στην  Πάτμο, αλλά πέντε περίπου χρόνια μετά την εγκατάσταση του στο νησί, το 1092, εξ αιτίας της Τουρκικής απειλής, πήρε την απόφαση όλη η συνοδεία της Μονής να εγκαταλείψει το νησί μέχρι να περάσει ο κίνδυνος.  Η μοναχική αδελφότητα κατέφυγε στον Πορθμό του Ευρίπου, όπου χάρις στη βοήθεια ενός άρχοντα, ο οποίος ήταν πνευματικό τέκνο του Οσίου, εγκαταστάθηκαν σε ένα μεγάλο αρχοντικό το οποίο μετατράπηκε σε μοναστήρι.

Στις 10 Μαρτίου του έτους 1093, ο Όσιος κάλεσε τον πρεσβύτερο και Νοτάριο Ευρίπου Γεώργιο Στροβηλίτη και άλλους επτά αξιωματούχους, για να υπογράψουν ως μάρτυρες στην Διαθήκη του, ενώ στις 15 Μαρτίου, συνετάχθη ένας συμπληρωματικός κωδίκελλος της διαθήκης, όπου μεταξύ άλλων, ορίζονται ζητήματα της Μονής.

Λίγο αργότερα, ο Όσιος κάλεσε τούς μοναχούς, τούς προέτρεψε να επιστρέψουν στην Πάτμο, ζήτησε να τον πάρουν και να τον ενταφιάσουν στο ναό της. "Καὶ διὰ λόγων ἀποχαιρετιστηρίων καθαγιάσας τοὺς παρόντας, παρέδωκε τὸ πνεῦμα τῷ Θεῷ, τὴν ις΄τοῦ μηνὸς Μαρτίου."

Λίγο καιρό μετά την κήδευση του πνευματικού τους πατρός, οι μοναχοί της Πάτμου έμαθαν πως ο κίνδυνος από τους Τούρκους είχε περάσει και ετοιμάστηκαν να επιστρέψουν στο νησί μαζί με το σκήνωμα του γέροντά τους.  Οι κάτοικοι της Ευβοίας ξεσηκώθηκαν αλλά οι μοναχοί αποφασισμένοι, κατά την διάρκεια της νύχτας έβγαλαν κρυφά τον Όσιο από την πόλη και αφού επιβιβάστηκαν στο πλοίο της Μονής, κατέπλευσαν στην Πάτμο.

            Στην ιερά Πάτμο, στο δεξιό μέρος του εσωνάρθηκα της Μονής του Ιωάννου του Θεολόγου, τοποθετήθηκε σε μαρμάρινη λάρνακα το σκήνωμά του και σχεδόν χίλια χρόνια τώρα, "ἀναβλύζει θαυμάτων πηγὰς καὶ ὡς τινα ὀσμήν μύρου αἰσθάνονται οἱ πιστῶς ἁπτόμενοι αὐτοῦ καὶ διὰ μόνης τῆς ἁφῆς καθαγιάζονται καὶ ἀπό πᾶσης σωματικῆς βλάβης ἐλευθεροῦνται".

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (06/03/2016)

“ΑΝΑΓΚΗ ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗΣ”(Ματθ. ιδ'22-23)

«Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή, ἡ κατὰ τῶν δαιμόνων νίκη, ἡ πάνοπλος ἐγκράτεια, ἡ τῶν Ἀγγέλων εὐπρέπεια, ἡ πρὸς Θεὸν παῤῥησία». Μ' αυτές τις λέξεις η αγία μας Εκκλησία μάς προσκα­λεί σε αγωνιστική διάθεση. Σε πνευματική ανάταση. Σε περισυλλογή. Σε πλησίασμα και σε ένωση με το Θεό. Και δεν υπάρχει κα­λύτερη περίοδος για περισυλλογή από την περίοδο και την ατμόσφαιρα της Μ. Τεσσαρακοστής. Τα επίκαιρα και συγκλονιστικά αναγνώσματα, οι ιερές ακολουθίες με κέντρο τις Θείες Λειτουργίες των Προηγιασμένων, οι κατανυκτικοί ύμνοι και τα τροπάρια και τα Μεγάλα απόδειπνα, όλα αυτά συμ­βάλλουν και βοηθούν σε μία στενότερη επικοινωνία του πλάσματος προς τον Πλάστη. Του αμαρτωλού και αποστάτη άνθρωπου με το στοργικό και Πανάγαθο Πατέρα. Μήπως ανάταση προς το Θεό δεν είναι κι ο θαυμάσιος εκείνος ύμνος: «Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι· ταχὺ ἐπάκουσόν μου· πρόσχες τῇ ψυχῇ μου καὶ λύτρωσαι αὐτήν»; Για να έχει όμως αυτούς τους καρπούς και τα αποτελέσματα η περισυλλογή, πώς πρέπει να γίνεται; Την απάντηση δίνει ο Κύριος με το παράδειγμα Του.

α) «Ἠνάγκασεν ὁ Ἰησοῦς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἐμβῆναι εἰς τὸ πλοῖον». Γιατί άραγε; Τρεις ερμηνείες δίνονται στο σημείο αυτό!

-  Είναι τέτοια η εντύπωση και ο θαυμασμός των μαθητών προς τον Κύριο, έπειτα μάλιστα από το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων, ώστε οι μαθητές παρουσιάζουν μία απροθυμία. Δε θέλουν ν' απομακρυνθούν από κοντά Του, την ώρα που Εκείνος επιζητούσε τη μόνωση, για επικοινωνία με τον ουράνιο Του Πατέρα.

- Η διδασκαλία του Κυρίου και το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων είχε ενθουσιάσει τόσο πολύ τα πλήθη, ώστε κατά τη μαρτυρία του Ευαγγελιστή Ιωάννου, ήταν έτοιμοι να Τον ανακη­ρύξουν Βασιλέα. Κι επειδή ο ειλικρινής αλλά πλανημένος ενθουσιασμός του πλήθους, μπορούσε να μεταδοθεί και στους μαθητές Του, για να τους προφυλάξει, τους υποχρεώνει ν' απομακρυνθούν με το πλοίο από την περιοχή εκείνη.

- Για να διδάξει με το παράδειγμά Του, την αναγκαιότητα, αξία και σπουδαιότητα της περισυλλογής. Δεν είναι η πρώτη φορά που τους συνιστά την ανάγκη και τη σπουδαιότητα της πε­ρισυλλογής (Μαρκ. στ' 31). «Δεῦτε ὑμεῖς αὐτοὶ κατ' ἰδίαν εἰς ἔρημον τόπον».

β) «Καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ' ἰδίαν προσεύξασθαι». Γιατί άραγε μόνος; Την απάντηση μας τη δίνει ο ιερός Χρυσόστομος.

«Αυτό το έκαμε, σημειώνει, διδάσκων και παιδεύων ημάς, ώστε ούτε διαρκώς να αναμιγνυώμεθα και να συμφυρώμεθα μέσα στα πλήθη, αλλ' ούτε και ν’ αποφεύγωμεν το πλήθος και την συναναστροφή του». Και τα δύο πρέπει να χρησιμοποιούμε, ανάλογα με τις ανάγκες που παρουσιάζονται.

γ) «Ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ».

Είχε προχωρήσει αρκετά η νύκτα και ο Κύριος παρέμεινε μόνος προσευχόμενος και επικοινωνών με τον ουράνιο Του Πατέρα. Ένας δε από τους πατέρες και σχολιαστές της φράσεως αυτής ση­μειώνει: Για τις προσευχές μας είναι απαραίτητο και το όρος και η νύχτα και η μόνωση και το «ταμιεῖόν σου» (Ματθ. στ' 6). Γιατί, όλα αυτά διαθέτουν την ησυχία, το απερίσπαστο, τη γαλήνη.     

Ανάγκη περισυλλογής. Βασικό γνώρισμα του ανθρώπου είναι να ευχαριστείται και να τέρ­πεται στη συντροφιά και στην επικοινωνία. Του κοστίζει η μόνωση. Τον διακρίνει μία διαχυτικότη­τα και εξωστρέφεια. Γι' αυτό και όταν ευκαιρούμε, ώρες ατέλειωτες διαθέτουμε για να συζητούμε, να βλέπουμε, ν' ακούμε, να κρίνουμε και να επικρίνου­με. Η εσωστρέφεια μας κουράζει. Σα να μη θέλουμε να εξετάσουμε την καρδιά μας, τον εαυτό μας, να βυθομετρήσουμε το εσωτερικό μας, ν' ανακρίνου­με τη ζωή μας. Διστάζουμε ν' αποσυρθούμε, έστω και για λίγο, από τους γύρω μας ανθρώπους και ν' ανυψωθούμε σ' άλλους κόσμους υψηλούς, πνευματικούς. Η ψυχή μας είναι αιχμαλωτισμένη μέσα στο σιδερένιο κλουβί της καθημερινής βιο­τικής μέριμνας και της κοσμικής ρουτίνας. Δεν την αφήνουμε να φτερουγίσει στα ολόφωτα πνευματικά βασίλεια της θείας ωραιότητας και να ενωθεί με τον Πλάστη και Θεό της. Αυτή όμως η αυτο-φυλάκιση στη ρουτίνα της καθημερινότητας και στο θόρυβο της εγκοσμιότητας, μας υποβαθμίζει πνευματικά. Μας απομακρύνει από το Θεό και τη χάρη Του. Αδειάζει την καρδιά μας από κάθε καλό και ανώτε­ρο θησαυρό. Και για να προλάβει η Εκκλησία μας αυτό το πνευματικό άδειασμα, αυτή τη φθορά και το άσκοπο κύλισμα του χρόνου της ζωής μας, μας καλεί πάντοτε, ιδιαίτερα όμως, σε τέτοιες περιόδους, όπως η περίοδος της Μ. Τεσσαρακοστής, σε πνευματική περισυλλογή. Σε ανάταση ψυχική, πυκνότερη και θερμότερη προσευχή, ανανέωση και πνευματική ανάβαση. Σ' αυτό  αποβλέπει και ο θαυμάσιος εκείνος ύμνος, «τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα...».

Τόπος και χρόνος. Δεν είναι ανάγκη ν' απο­μακρυνθείς από τη δουλειά σου και την οικογένεια σου επί ημέρες για την περισυλλογή. Ξεχώρισε μία ή δύο ώρες την εβδομάδα και απομονώσου από το θόρυβο, τη ρουτίνα, τη διάχυση, τις μέριμνες και τους πειρασμούς του κόσμου. Κλείσου στο ιδιαίτε­ρο σου δωμάτιο ή βγες μία-δύο ώρες στην ησυχία της εξοχής, σε κάποια ερημική παραλία. Μπες στο απόμερο εκείνο εκκλησάκι. Κι αποτραβήξου στην άκρη, που δε σε παρακολουθεί το περίεργο μάτι των ανθρώπων και δε σε πλήττει η ασταμάτητη βοή της κοσμοπλημμύρας. Μην προβάλεις σαν δικαιολογία τις δουλειές, τη δυσκολία να βρεις τον κατάλληλο χρόνο. Όταν υπάρχει καλή διάθεση, όλα αυτά υπερνικούνται και ο χρόνος κι ο τόπος βρίσκονται.

Τρόπος περισυλλογής. Στον τόπο της περισυλλογής πρέπει να είμαστε ήσυχοι και απερίσπα­στοι. Νους και καρδιά ελεύθερη από κάθε βιοτική μέριμνα και αμαρτωλή σκέψη. Έπειτα από ολιγό­λεπτη προσευχή για την ενδοσκόπηση, που θα επι­χειρήσουμε του εαυτού μας, ανοίγουμε διάλογο με τον εαυτό μας. Τον ανακρίνουμε και τον ελέγχουμε για την πνευματική μας ζωή και δραστηριότητα. Θέτουμε ερωτήματα, πώς πέρασε και πώς περνάει τις μέρες του. Τί έκανε και τί δεν έκανε από ότι έπρεπε να κάνει. Και προχωρούμε στο δύσκολο αλλά τόσο ωφέλιμο δρόμο της αυτογνωσίας, που θα μας αποκαλύψει τις ατέλειες μας, τις αδυναμίες μας, τα πάθη μας, τα ελαττώματα μας, τα σφάλματα μας και τα παραπτώματα μας. Αυτή ακριβώς η αυτογνωσία θα μας βοηθήσει να εκζητήσουμε το έλεος και τη συγγνώμη από τον τόσο στοργικό και Πανάγαθο Πατέρα μας, το Θεό. Αυτό ακριβώς που έκανε και ο τελώνης αποτραβηγμένος σε μία άκρη του ναού. Μία τέτοια περισυλλογή και προσευχή, όταν γίνεται, έστω και κατά διαστήματα αποτελεί αναβάπτισμα. Κάθαρση της καρδίας. Ένα καθοδηγητικό φως της διάνοιας. Και τέλος ακατάλυτη ενίσχυση της θελήσεως μας για να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα.

Το στάδιο αυτής της περισυλλογής άνοιξε. Και ο καθένας ας αναλάβει τον όμορφο και ωραίο αυτόν αγώνα της περισυλλογής και προ­σευχής.

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ (6/3) ΣΤΙΣ 11:30 Η ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΜΑΣ.

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ.