Από το χθεσινό μας Κύκλο (16-12-2012)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ (16/12/2012)

            Δύο Κυριακές προ των Χριστουγέννων, η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, μας καλεί σήμερα να τιμήσουμε την μνήμη όλων των κατά σάρκα προγόνων και προπατόρων του Κυρίου, ανδρών και γυναικών, τα ονόματα των οποίων θα ακούσουμε αναλυτικά στην Ευαγγελική περικοπή της ερχόμενης Κυριακής, προ της Γεννήσεως του Χριστού.

Πρόκειται για ανθρώπους που, ενώ έζησαν στην προ Χριστού μακραίωνη περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, στον κόσμο του νόμου και όχι της χάριτος, είχαν προσανατολισμένη την ζωή τους στην προοπτική της ελεύσεως του Σωτήρα, βιώνοντας, με τον τρόπο αυτό, ζωή εν Χριστώ, προ Χριστού.

Πρόκειται για ανθρώπους που βίωσαν την προσωπική τους δικαίωση και την επιβεβαίωση της πίστης τους με την Γέννηση, την Σταύρωση και την εκ νεκρών Ανάσταση του αναγγελμένου από τον Θεό Σωτήρα, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπήρξαν απλά στην ιστορία, όπως τα αναρίθμητα πλήθη των ανθρώπων που πέρασαν απ’ αυτή τη γη. Το πέρασμά τους έμεινε ανεξίτηλα χαραγμένο στην ιστορία και στην μνήμη της Εκκλησίας, γιατί έζησαν προσδοκώντας τον μεγάλο Αναμενόμενο. «Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να υπάρχεις και στο να ζεις. Πολλοί άνθρωποι υπάρχουν. Λίγοι, όμως, πραγματικά ζουν.

Μόνο εκείνοι που ευχαριστούνται στις εντολές Του και αγαλλιούν στην πραγματοποίηση του θελήματός Του θα περάσουν πέρα από την απλή ύπαρξη και θα βρουν την πραγματική ζωή…»

Ο εορτασμός της μνήμης των Αγίων Προπατόρων και η διάσωση των ονομάτων τους από τις Ευαγγελικές περικοπές των ημερών δεν είναι τυχαία γεγονότα. Γίνονται, πρωτίστως, για να καταδειχθεί η ιστορικότητα του προσώπου του Χριστού και για να γίνει αποδεκτό, πέρα από κάθε αμφισβήτηση, ότι «ο Ιησούς, όντας Υιός του Θεού, έχει έλθει «εν σαρκί», ως πραγματική ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτή η διαβεβαίωση ήταν άκρως σημαντική στον καιρό των Αποστόλων και στις πρώτες Χριστιανικές γενιές, γιατί, άσχετα με ό,τι συμβαίνει σήμερα, ο πειρασμός της πρώιμης περιόδου του Χριστιανισμού δεν ήταν η άρνηση της Θεότητος του Ιησού, αλλά η άρνηση της πραγματικής και αυθεντικής Του ανθρωπότητας»

Οι Άγιοι Προπάτορες τιμώνται, επίσης, για να καταδειχθεί η εκπλήρωση των επαγγελιών και υποσχέσεων του Θεού προς τον Αβραάμ, ότι ο Σωτήρας θα προέλθει από το δικό του γένος και προς τον Δαυίδ ότι ο Χριστός θα καθίσει πάνω στον δικό του θρόνο και θα βασιλεύσει σε μια βασιλεία που δεν θα έχει τέλος.                                                                                                     

Αυτό, όμως, που ιδιαίτερα πρέπει να προσεχθεί στο σημείο αυτό είναι ότι ο Θεός εκπληρώνει τις υποσχέσεις του, παρά το γεγονός ότι ο λαός Του δεν παραμένει πάντα πιστός. Ανάμεσα στους Προπάτορες, από τους οποίους προήλθε, κατ’ άνθρωπον, ο Χριστός, «υπάρχουν και αμαρτωλοί και ειδωλολάτρες. Με μια λέξη, ο Ιησούς δεν προέρχεται μόνο από δικαίους και αγίους, αλλά και από πονηρούς και αμαρτωλούς».

Κορυφαίο παράδειγμα ο Δαυίδ, ο οποίος υπέπεσε σε πλήθη μεγάλων αμαρτιών και, εντούτοις, κατέχει κορυφαία θέση μεταξύ των Αγίων Προπατόρων. Η στάση αυτή του Ιησού είναι καθοριστική για την στάση της Εκκλησίας, διαχρονικά, έναντι της αμαρτίας και των αμαρτωλών, όλων μας δηλαδή. Ο Χριστός και η Εκκλησία Του στηλιτεύουν την αμαρτία και καλούν όλους να αγωνιζόμαστε για την απαλλαγή από τα δεσμά της. Την ίδια, όμως, στιγμή δέχεται την μετάνοια των αμαρτωλών, δεν κλείνει τις θύρες της καρδιάς Του σε εκείνους που, ναι μεν αμαρτάνουν, αλλά, αυτοκατακρινόμενοι και μετανοούντες, αναζητούν την χάρη και το έλεος του Θεού. Από τέτοιους ανθρώπους, από τους μετανοημένους αμαρτωλούς, μπορούν να προέλθουν δοχεία αγιότητος σαν κι αυτά των Αγίων Προπατόρων, που εορτάζουμε σήμερα και είθε πάντα να λειτουργούν ως υποδείγματα πίστεως και μετανοίας για όλους μας.

Κυριακὴ ΚΘ' (ΙΑ' Λουκᾶ) [«Τῶν ἁγίων προπατόρων»]

 Ἡ παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου

ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα, καὶ ἐκάλεσε πολλούς·  καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες, ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.  καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· Ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου. πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοὶ, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (16-12-2012)

«ΩΣ ΕΝ ΤΩ ΟΥΡΑΝΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ»  Ματθ. στ' 10

Το θέλημα του Θεού είναι για τους αγγέλους ο μοναδικός κανών, σύμφωνα με τον οποίο ελεύθερα σκέπτονται, επιθυμούν, ενεργούν. Εργάζονται κάτω από την ευεργετική ώθηση του θελήματος του Θεού, προς το όποιον προσαρμόζουν πάντοτε το δικό τους θέλημα.

Αυτά τα τόσο υπέροχα και τόσο ανώτερα από τους ανθρώπους, ουράνια όντα, οι άγγελοι, είναι «λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» βεβαιώνει ο Από­στολος (Εβρ. α' 14). Δηλαδή είναι υπηρέτες, πού αποστέλλονται από τον Θεό σε μας τους ανθρώπους, τους μελλοντικούς κληρονόμους των αιωνίων αγαθών, για να διακονήσουν στη μεγάλη υπόθεση της σωτηρίας μας.

Τί τιμή για μας και ποια φροντίδα εκ μέρους του Θεού για την σωτηρία μας! Σαν να φανταστούμε αξιωμα­τούχους της ανώτερης κρατικής ή στρατιωτικής βαθμίδας να υπηρετούν, με προθυμία και αγάπη, φτωχούς και άσημους ιδιώτες, ρακένδυτους, δύστροπους και ανυπότα­κτους, με μόνο σκοπό να ανεβάσουν το βιοτικό και ηθικό τους επίπεδο. Κι αυτό, φυσικά, αμυδρή μόνον εικόνα της πραγματικότητας δείχνει. Γιατί οι άγγελοι, σε πολύ με­γαλύτερες και ανώτερης ποιότητας διαστάσεις εκτελούν το έργο τους, μεταξύ των ανθρώπων.

Η μητέρα που πλένει το ακάθαρτο και μουτζουρωμένο παιδί της και το βλέπει έπειτα καθαρό και ευπρεπισμένο δεν χαίρεται τόσο όσο οι φίλοι μας άγγελοι, όταν βοη­θούν μια ψυχή ν^’ ανασυρθεί από τη βρωμιά της αμαρτίας. Ο ίδιος ο Κύριος μας το απεκάλυψε: «γίνεται χαρὰ ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπὶ ἑνὶ ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκά ιε' 10).

Ο προφήτης και ψαλμωδός Δαυίδ, βλέπει τους αγ­γέλους να δοξολογούν τον Θεό δια της αρμονικής και πειθαρχημένης υπακοής στο άγιο θέλημα Του: «εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πάντες οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ, δυνατοὶ ἰσχύϊ ποιοῦντες τὸν λόγον αὐτοῦ τοῦ ἀκοῦσαι τῆς φωνῆς τῶν λόγων αὐτοῦ. εὐλογεῖτε τὸν Κύριον, πᾶσαι αἱ δυνάμεις αὐτοῦ, λειτουργοὶ αὐτοῦ ποιοῦντες τὸ θέλημα αὐτοῦ·» (Ψαλμ. ρβ' 20, 21).

Ζητούμε να γίνεται από τους ανθρώπους της γης το θέλημα του Θεού, όπως γίνεται στον ουρανό από τους αγίους αγγέλους. Γιατί, αν δεν μορφώσουμε χαρακτήρα, που να πειθαρχεί και να εκτελεί το θέλημα του Θεού, δεν είναι δυνατόν να έχουμε θέση στον «ουρανό» ανάμε­σα στους αγγέλους και τους αγίους. Πώς μπορείς να ζήσεις στον ουρανό, κοντά στον Θεό, συ που δεν μπόρεσες να ζήσεις στη γη, όπως ήθελε ο Θεός;

Αλλά ας έρθουμε πιο κοντά και πιο συγκεκριμένα στην καθημερινότητα:

α) Στο περιβάλλον, που ζούμε, ερχόμαστε σε επα­φή και αναστροφή, με ένα πλήθος ανθρώπων. Συχνά, ό γείτονας μας ενοχλεί, ό συνεργάτης μας κουράζει, εκεί­νοι από τους οποίους περιμέναμε κάποια ανταπόκριση στους κόπους και τις θυσίες μας απογοητεύουν... Η δική μας στάση ποια είναι; Τους αγαπάμε; Τους εξυπη­ρετούμε; Είμαστε στοιχεία ειρήνης ανάμεσα τους; Συμπαριστάμεθα στις ηθικές και υλικές τους ανάγκες; Επανορ­θώνουμε, τυχόν, αδικίες μας απέναντι τους; Η μεγαλο­ψυχία, η υπομονή, η ανεξικακία, η επιείκεια, η καλοσύνη ρυθμίζουν τις σχέσεις μας μαζί τους; Διαφορετικά, πώς μπορούμε να λέμε ότι ζούμε σύμ­φωνα με το θέλημα του Θεού;   

β) Ένας κόσμος σκέψεων, κινήτρων, πόθων, αισθη­μάτων, αποτελεί τον καθαυτό άνθρωπο. Ένας αθέατος εσωτερικός κόσμος κινεί τα νήματα και έρχονται στην επιφάνεια λόγια, ενέργειες, αντιδράσεις... ρυθμίζει την όλη μας ζωή και πολιτεία. Αγρυπνούμε για τον αγιασμό του; «Τούτο γαρ εστί θέλημα Θεού, ό αγιασμός υμών» (Α' Θεσ. δ' 3). Σαφώς εκπεφρασμένο το θείο θέλημα.

Και πώς να ισχυρισθεί κανείς, ότι ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, όταν ο νους του θολώνει από τους καπνούς της υπερηφάνειας, του θυμού, της μνησικακίας... και η καρδιά του ταράσσεται από πάθη άνομα και αμαρτωλά;

γ) Αλλά στην πρώτη γραμμή έρχεται το θέλημα του Θεού, πού αναφέρεται στον ίδιο τον Θεό.

Τον αγαπάμε «εξ όλης ψυχής και καρδίας»; Τον ευγνωμονούμε για τη δική Του απεριόριστη και ασύλλη­πτη αγάπη; Του εμπιστευόμαστε ανεπιφύλακτα; Εργαζό­μαστε για τη διάδοση της αληθείας Του και την επικράτηση της βασιλείας Του; Δείχνουμε, επάνω στα πράγμα­τα, την εγκάρδια και ολοκληρωτική αποδοχή του θείου θελήματος;

Είμαι άρρωστος; Ευρίσκομαι «παραπλησίον θανάτου»; «Γενηθήτω το θέλημα Του». Αποτυγχάνω στις θεμιτές επιδιώξεις μου; Ανατρέπονται τα «σχέδια» πού είχα κά­νει, για τον εαυτό μου και για το μέλλον των παιδιών μου; Και πάλι, «γενηθήτω το θέλημα Του». Ο χωρισμός από προσφιλή μου πρόσωπα μου γεμίζει δάκρυα τα μάτια και πόνο την καρδιά; Και τότε, «γενηθήτω το θέλη­μα Του».

Μερικές φορές όμως φαίνεται σαν να κρατάμε κά­ποια «συμπαθητική» απόσταση από τον Θεό καί το θέλημά Του. Κι είναι, περίπου, σαν να Του λέμε: Ναι, Κύριε, Σε αγαπώ, Σε υπακούω, αλλά Σε παρακαλώ, μην επεμβαίνεις τόσο στις προσωπικές μου υποθέσεις. Μη ζητάς λογαριασμό για τις παρέες μου, τον τρόπο ψυχαγωγίας, το ντύσιμο μου, τις διάφορες επιλογές μου στην ιδιωτι­κή μου ζωή. Μην απαιτείς «κατοχή» στην πιο βαθειά περιοχή της καρδιάς μου. Μη ζητάς θυσίες... Ας δουλέ­ψουν κι άλλοι στα έργα της αγάπης, της ιεραποστολής, καιρός να κοιτάξω και τον εαυτό μου...

Κι είναι πράγματι μια λειτουργία, στο βωμό της καρδιάς, η προσφορά της θελήσεως μας στο θέλημα του Θεού. Είναι λατρεία προς τον Θεό η υπακοή στο θέλη­μα του Θεού, γράφει στον «Προορισμό» του ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος. Και μάλιστα «η πλήρης και τελεία και περιεκτική λατρεία» διότι είναι απόδειξη και βεβαίωση της προς τον Θεό αγάπης, όπως ο Κύριος πάλι μας το πληροφορεί  «ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με» (Ιωάν. ιδ' 21).                                     

Από το χθεσινό μας Κύκλο (25/11/2012)

Τη ιθ’ Νοεμβρίου μνήμη του προφήτου Αβδιού.

Ο Προφήτης Αβδιού (ή Οβδιού) που το όνομα του σημαίνει «δούλος Κυρίου», έζησε περί το 800 π.Χ.,  και είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες. Καταγόταν από τη Συχέμ (εκ του αγρού Βηθοχαράμ ή Βαθαχαράμ), και με τη σύντομη προφητεία του αυστηρά παρατηρεί με ισχυρές ποιητικές εκφράσεις την υπερηφάνεια και την πτώση του Ισραήλ.

«Ὑπερηφάνια τῆς καρδίας σου ἐπῆρε σε κατασκηνοῦντα ἐν ταῖς ὀπαῖς τῶν πετρῶν, ὑψῶν κατοικίαν αὐτοῦ, λέγων ἐν καρδίᾳ αὐτοῦ - τὶς κατάξει με ἐπὶ τὴν γῆν; ἐὰν μετεωρισθῆς ὡς ἀετὸς καὶ ἐὰν ἀνὰ μέσον τῶν ἄστρων θῇς νοσσιᾶν σου, ἐκεῖθεν κατάξω σε, λέγει Κύριος» (Οβδιού,α' 3,4).    Η υπερηφάνεια της καρδιάς σου σε έκανε να φρονείς πολύ υψηλά για τον εαυτό σου, ότι τάχα κατοικείς σε φαράγγια και σπηλιές των ορέων και γενικά απόρθητες περιοχές. Έχεις κτίσει την κατοικία σου σε πολύ ύψος, πιστεύεις ότι είσαι ισχυρός και ανίκητος και λες από μέσα σου; Ποιος θα μπορέσει να με κατεβάσει στη γη; Και αν ακόμα πετάξεις σε μεγάλα ύψη σαν τον αετό, και αν στήσεις τη φωλιά σου ψηλά ανάμεσα στ' αστέρια, από 'κει θα σε καταρρίψω και θα σε κατεβάσω, λέγει ο Κύριος.   

Από το χθεσινό μας Κύκλο (25/11/2012)

«ΓΕΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ» 

Ἴσως αὐτή ἡ φράση, "γενηθήτω τό θέλημά σου", μπορεῖ νά παρομοιασθεῖ μέ τό "Ἀμήν" τῆς ἐπικλήσεως. Καί αὐτό τό "γενηθήτω τό θέλημά σου" εἶναι ἡ κατάληξη καί ἡ ἀνακεφαλαίωση τῶν προηγουμένων φράσεων· στίς προηγούμενες φράσεις λέμε, "ἁγιασθήτω τό Ὄνομά σου", "ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου", "γενηθήτω τό θέλημά σου". Ἀναφερόμαστε στό Θεό, λέμε τό ὄνομά Του νά ἁγιασθεῖ, ἡ βασιλεία Του νά ἔλθει, τό θέλημά του νά γίνει. Δίνουμε τά πάντα στό Θεό, καί αὐτό ἐπικυρώνεται καί ἀνακεφαλαιώνεται μ' αὐτή τή φράση, "γενηθήτω τό θέλημά σου".

Γιά νά καταλάβουμε καλύτερα τί σημασία ἔχει τό "γενηθήτω τό θέλημά σου", θά εἶναι καλά νά θυμηθοῦμε αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος, γιατί κατέβηκε ἀπ' τόν Οὐρανό: "Ἐγώ καταβέβηκα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον". Καί τό ἄλλο πάλι πού λέει, ὅτι "ἡ κρίσις ἡ ἐμή δικαία ἐστί..."· ἡ κρίσις μου εἶναι δίκαιη καί σωστή γιατί "οὐ ζητῶ τό θέλημα τό ἐμόν, ἀλλά τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός". Καί κάτι ἄλλο: θυμᾶστε πού ὁ Κύριος συναντήθηκε μέ τή Σαμαρείτιδα· ὅταν ἦλθαν οἱ μαθητές, εἶπαν στόν Κύριο: "Ραββί, φάγε"· κι ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε, ὅτι "ἐγώ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἥν ἡμεῖς οὔκ οἴδατε...". Ἐγώ ἔχω νά φάω ἕνα φαγητό τό ὁποῖο ἐσεῖς δέν ξέρετε. "Ἐμόν βρῶμα ἐστίν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον".

Αὐτό, λέει, πού ἐμένα μέ τρέφει εἶναι νά ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός. Καί νομίζω ὅτι αὐτό εἶναι τό βασικό πράγμα τό ὁποῖο καθορίζει τή ζωή τοῦ Κυρίου καί τή ζωή τή δική μας. Γι' αὐτό βλέπουμε τόν Κύριο στή συνέχεια, τήν ὥρα τῆς Γεθσημανῆ, δηλ. τήν ὥρα τῆς πραγματικῆς ἀγωνίας - θἄλεγε κανείς τήν ὥρα ἑνός δυνατοῦ σεισμοῦ πού τά πάντα δοκιμάζονται, καί ὁ Κύριος "γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο" - νά λέει "Πάτερ μου, εἰ οὐ δύναται τοῦτο τό ποτήριον παρελθεῖν ἀπ' ἐμοῦ ἐάν μή αὐτό πίω, γενηθήτω τό θέλημά σου" (Ματθ. κστ´ 42). Αὐτό πού μᾶς εἶπε ὁ Κύριος νά λέμε, καί ἐκεῖνος τό εἶπε στή δύσκολη στιγμή καί προχωρεῖ ὁ Κύριος ἤρεμα, ἀλλά παντοκρατορικά πρός τό πάθος ἀκριβῶς γιατί λέγοντας, "ὄχι τό δικό μου θέλημα, ἀλλά τό δικό σου νά γίνει", ἀμέσως στρέφεται ἐσωτερικά, παίρνει ἄλλη δύναμη καί προχωρεῖ.

Δέν θἆταν ἄσχημα νά πᾶμε τώρα γιά μιά στιγμή καί στή δικιά μας ζωή. Ἀγωνιζόμαστε στή ζωή μας, ἀρχίζουμε, ἔχουμε σχέδια, ἔχουμε προγράμματα, προχωρᾶμε καλά, ἀλλά σέ μιά στιγμή μπορεῖ νά περάσουμε δυσκολίες. Νομίζω ὅτι δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού νά μήν περάσει τή Γεθσημανῆ του. Καί τήν ὥρα πού τά πάντα καταρρέουν, τότε μόνο τά πάντα ἀνασταίνονται, καί τότε μόνο καταλαβαίνει κανείς αὐτό πού εἶπε ὁ Κύριος, ὅτι τό νά ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός καί ὄχι τό δικό μου, αὐτό εἶναι πού μέ τρέφει. Ἐκείνη τή στιγμή πού τά πάντα καταστρέφονται καί δέν ὑπάρχει καμμιά ἐλπίδα πουθενά καί κανένα φῶς, καί τά πάντα εἶναι σκεπασμένα μέ σκοτάδι, ἄν ὁ ἄνθρωπος πεῖ - Θεέ μου, νά γίνει τό θέλημά σου, ἀμέσως παίρνει μιά ἄλλη δύναμη, ἀνασταίνεται καί προχωρεῖ παντοκρατορικά καί σεμνά πρός τήν ὁδό, πρός τή διάβαση, πρός τό Πάσχα πού εἶναι ὁ Χριστός, σέ μιά ἐξέλιξη πού δέν σταματᾶ ποτέ. Καί τότε, ἐκ τῶν ὑστέρων, θά εὐχαριστεῖ κανείς τό Θεό ὄχι γιά τίς εὐκολίες, ἀλλά γιά τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς του καί γιά τή Γεθσημανῆ του, ἡ ὁποία τόν ἀνάγκασε, μέσα στήν ἐξάρθρωση τοῦ ἑαυτοῦ του, νά πεῖ τό λογισμό του ἐλεύθερα, νά καταλήξει στό: "Θεέ μου, νά γίνει τό δικό σου θέλημα"                                                                              

Νομίζω ὅτι αὐτό τό "γενηθήτω τό θέλημά σου" μοιάζει μέ τό "γενηθήτω" τό δημιουργικό (αὐτό πού λέει ὁ Κύριος, "Εἶπε καί ἐγενήθησαν, ἐνετείλατο καί ἐκτίσθησαν"), καί μέ τό λειτουργικό γενηθήτω (ὅταν ὁ ἱερεύς ἱερουργεῖ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί παρακαλεῖ τόν Πατέρα νά καταπέμψει τό Ἅγιο Πνεῦμα καί νά ποιήσει τόν ἄρτον Σῶμα Χριστοῦ καί τό ἐν τῷ Ποτηρίῳ Αἷμα Χριστοῦ καί λέει τό Ἀμήν, Ἀμήν, Ἀμήν, ὁπότε ἤδη ἔγινε τό μυστήριο. Ὑπάρχει μιά σχέση μεταξύ τοῦ δημιουργικοῦ γενηθήτω καί τοῦ λειτουργικοῦ). Ὅταν ὁ ἄνθρωπος συνειδητά πεῖ, Θεέ μου, νά γίνει τό θέλημά σου καί σέ μένα, μοιάζει καί μέ αὐτό πού εἶπε ἡ Παρθένος στόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ: "γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου"· νά γίνει σέ μένα, στήν ὕπαρξή μου, μέσα μου, κατά τό ρῆμα σου· Θεέ μου, νά γίνει κατά τό θέλημά σου. Ὁπότε ὁ ἄνθρωπος ἁγιάζεται καί παίρνει μιά ἄλλη δύναμη.

Λέει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ κάπου, ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ, ὑπακούοντας στό Θεό, νά γίνει Θεός κατά χάριν, καί νά δημιουργήσει ἐκ τοῦ μή ὄντος νέους κόσμους: ὁ ἄνθρωπος γίνεται τελείως νέος, ὁ ἀδύνατος παίρνει ἄλλη δύναμη καί ὁ νεκρός παίρνει νέα ζωή καί προχωρεῖ. Τότε καταλαβαίνει ὅτι, πράγματι, εἶναι τροφή πραγματική τό νά καταλήξει νά πεῖ ἤρεμα, "Θεέ μου, νά γίνει τό θέλημά σου καί ὄχι τό δικό μου".

Γι' αὐτό βλέπετε ὅτι ὁ ἀληθινός θεολόγος δέν εἶναι αὐτός πού πάει στό πανεπιστήμιο καί παίρνει ἄριστα ἐπειδή θυμᾶται μερικές χρονολογίες καί μερικά ὀνόματα ἤ γράφει μιά ἐργασία· ἀλλά, ἀληθινός θεολόγος πού γνωρίζει ποιά εἶναι ἡ δύναμη καί ἡ ἀλήθεια τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου, εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος στή δύσκολη στιγμή λέγει: μή τό ἐμόν, ἀλλά τό σόν γενέσθω θέλημα. Τότε ὅλος ὁ Θεός μπαίνει μέσα του, τόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο τόν κάνει θεολόγο, τόν κάνει θεό κατά χάριν καί προχωρεῖ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μέ ἕνα ἄλλο τρόπο μπροστά. Καί ὅπως ὁ Κύριος ἀναστημένος προχωροῦσε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, αὐτός ὁ ἀδύνατος ἀλλά καί παντοδύναμος μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, προχωρεῖ εἴτε τά προβλήματα εἶναι λυμένα ἤ ἀνοικτά. Γι' αὐτό ἄν τυχόν περνᾶμε δυσκολίες ἄς λέμε τό λογισμό μας ἐλεύθερα· ὅπως θέλει κανείς νά ἐκφρασθεῖ, ἄς ἐκφρασθεῖ, γιατί ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας. Ἀλλά στή συνέχεια ἄς ποῦμε, Θεέ μου, ἐγώ δέν ξέρω, ἐσύ ξέρεις, ἐσύ μέ ἀγαπᾶς πιό πολύ ἀπό ὅ,τι τούς ἀγαπῶ ἐγώ καί πιό πολύ ἀνήκουν σέ σένα ὅλοι ἀπ' ὅ,τι ἀνήκουν σέ μένα. Ὁπότε ἄς γίνει τό θέλημά σου. Ἄν τυχόν τό θέλημά σου ἐξωτερικά φαίνεται καταστροφή, νἆναι καταστροφή. Καλύτερα μιά θεοθέλητη καταστροφή παρά ὁποιαδήποτε ἐπιτυχία μέ τήν ἀνθρώπινη βούληση, πού εἶναι ἀληθινό χαντάκωμα καί ἀληθινή καταστροφή. Τότε τό "γενηθήτω τό θέλημά σου" εἶναι ἡ φράση πού μᾶς τρέφει καί μᾶς ἀνασταίνει σέ ἕνα ἄλλο χῶρο.        αρχιμ. Βασιλείου Γοντικάκη

Εισόδια της Θεοτόκου - Εορτή Ενόπλων Δυνάμεων

«Τήν παγκόσμιον δόξαν, τήν ἐξ ἀνθρώπων σπαρεῖσαν, καί τόν Δεσπότην τεκοῦσαν, τήν ἐπουράνιον πύλην, ὑμνήσωμεν Μαρίαν τήν Παρθένον, τῶν Ἀσωμάτων τό ἆσμα, καί τῶν πιστῶν τό ἐγκαλλώπισμα·
 αὕτη γάρ ἀνεδείχθη οὐρανός καί ναός τῆς Θεότητος· αὕτη τό μεσότειχον τῆς ἔχθρας καθελοῦσα (αφού γκρέμισε το μεσότοιχον της έχθρας Θεού-ανθρώπου), εἰρήνην ἀντεισῆξε (αντί αυτού εισήγαγε ειρήνη), καί τό βασίλειον ἠνέῳξε (και άνοιξε τη Βασιλεία). Ταύτην οὖν κατέχοντες, τῆς πίστεως τήν ἄγκυραν, ὑπέρμαχον ἔχομεν, τόν ἐξ αὐτῆς τεχθέντα Κύριον (και μεσιτεύει στον Κύριο για μας).  Θαρσείτω, τοίνυν, θαρσείτω λαός τοῦ Θεοῦ· καί γάρ αὐτός πολεμήσει τούς ἐχθρούς ὡς παντοδύναμος»
Θάρρος λοιπόν, λαέ του Θεού, σήκωσε το κεφάλι και μη δειλιάζεις. ΑΥΤΟΣ θα πολεμήσει τους (όποιους) εχθρούς σου ως παντοδυναμος (αρκεί να είσαι κοντά Του. Είσαι;;).

Νέος Κύκλος

Την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012 ΟΛΟΙ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΜΑΣ. (11:30 στην Εστία)

Εισόδια της Θεοτόκου

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς κώμην τινά· γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται.ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς. ᾿Εγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας.αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν. (Κατὰ Λουκᾶν 10.38-42, 11.2)

Καταπληκτικό!! (Η αδικία κερδίζει τον ουρανό;;)

Ἔλεγε δὲ καὶ πρὸς τοὺς μαθητάς αὐτοῦ· Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, ὃς εἶχεν οἰκονόμον, καὶ οὗτος διεβλήθη αὐτῷ ὡς διασκορπίζων τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ (οικονόμος-μάλαμα).  καὶ φωνήσας αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· τί τοῦτο ἀκούω περὶ σοῦ; ἀπόδος τὸν λόγον τῆς οἰκονομίας σου· οὐ γὰρ δύνῃ ἔτι οἰκονομεῖν (απολύεστε κύριε!!).  εἶπε δὲ ἐν ἑαυτῷ ὁ οἰκονόμος· τί ποιήσω, ὅτι ὁ κύριός μου ἀφαιρεῖται τὴν οἰκονομίαν ἀπ' ἐμοῦ; σκάπτειν οὐκ ἰσχύω, ἐπαιτεῖν αἰσχύνομαι (δεν μπορώ να δουλέψω-ντρέπομαι να ζητιανέψω)·  ἔγνων τί ποιήσω, ἵνα, ὅταν μετασταθῶ ἐκ τῆς οἰκονομίας, δέξωνταί με εἰς τοὺς οἴκους ἑαυτῶν(να τι θα κάνω, θα κάνω "φίλους").  καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα ἕκαστον τῶν χρεοφειλετῶν τοῦ κυρίου ἔλεγε τῷ πρώτῳ· πόσον ὀφείλεις σὺ τῷ κυρίῳ μου;  ὁ δὲ εἶπεν· ἑκατὸν βάτους ἐλαίου. καὶ εἶπεν αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ καθίσας ταχέως γράψον πεντήκοντα (γράψε ότι χρωστάς λιγότερα!!).  ἔπειτα ἑτέρῳ εἶπε· σὺ δὲ πόσον ὀφείλεις; ὁ δὲ εἶπεν ἑκατὸν κόρους σίτου. καὶ λέγει αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ γράψον ὀγδοήκοντα(γράψε ότι χρωστάς λιγότερα!!).  καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας (ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΕΣΕ), ὅτι φρονίμως ἐποίησεν(εργάστηκε φρόνιμα σύμφωνα με τα κοσμικά δεδομένα)· ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι (πιο έξυπνοι οι κοσμικοί στον κόσμο αυτό!!).  κἀγὼ ὑμῖν λέγω· ποιήσατε ἑαυτοῖς φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ἵνα, ὅταν ἐκλίπητε, δέξωνται ὑμᾶς εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς (ΚΑΝΤΕ ΦΙΛΟΥΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΣΑΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ). (Λουκ 16 1-9)

Από το χθεσινό μας Κύκλο (2)

Την  η’  Νοεμβρίου τιμούμε την σύναξη των αγίων Αρχαγγέλων

            Ο κόσμος των Αγγέλων ήταν η πρώτη δημιουργική πράξη του Θεού. Οι άγιοι Άγγελοι είναι νοητά κτίσματα, άυλα πνεύματα και αεικίνητα. Οι Άγγελοι είναι ελεύθερα και αυτεξούσια πνεύματα· είχαν την απόλυτη ελευθερία, εάν ήθελαν, να μείνουν σταθεροί στην αγιότητα , ή να στραφούν προς το κακό, όπως συνέβη με τον Εωσφόρο, που επινόησε το κακό, και όλους τους αγγέλους που τον ακολούθησαν και έπεσαν. Οι Άγγελοι είναι ασώματοι και υπηρετούν τον Θεό δοξολογώντας ακατάπαυστα την αγιότητα και την άπειρή Του δύναμη. Ο Θεός δημιούργησε τους αγγέλους από την αρχή αθανάτους και ξένους προς την φθορά και τον θάνατο. Είναι όμως τρεπτοί ως προς την φύση και τη γνώμη τους, δηλαδή έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν την φύση τους και από το καλό να μεταπηδήσουν στο κακό. Την δόξα και λαμπρότητά τους την λαμβάνουν από τον Θεό. Οι Άγγελοι είναι περιγραπτοί, δεν παρευρίσκονται παντού, όπως συμβαίνει με τον Θεό.

………………………………………………………………

Ο Θεός, όταν δημιούργησε τους Αγγέλους, τους έδωσε να έχουν την απόλυτη ελεύθερα γνώμη. Έπρεπε όμως να αποδείξουν ότι ήταν άξιοι της τιμής με την οποία τους κόσμησε. Γι’ αυτό δοκιμάστηκε η πίστη τους. Ένας απ’ αυτούς, ο Εωσφόρος, που ήταν ο πρώτος όλων των αγγελικών Ταγμάτων, αυτός που ήταν ο ωραιότερος, δυνατότερος και λαμπρότερος, υπερηφανεύθηκε και πίστεψε ότι μπορεί να αντικαταστήσει τον Θεό και να στήσει τον θρόνου του υπεράνω του Θεού. Αυτό ήταν το αμάρτημά του. Υπερηφανεύθηκε! Επαναστάτησε εναντίον του Θεού και μαζί του παρέσυρε μεγάλο αριθμό αγγέλων, που με την πτώση τους μετατράπηκαν από φωτεινούς αγγέλους σε σκοτεινούς και από αγίους σε πονηρούς. Όταν έπεσαν οι πονηροί άγγελοι, που ονομάζονται δαίμονες, συγκεντρώθηκαν όλα τα επουράνια Τάγματα και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ στάθηκε στο κέντρο και αναφώνησε: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» και αμέσως οι άγιοι Άγγελοι στάθηκαν πιστοί προς τον Θεό και δεν ακολούθησαν την πονηρά σκέψη του Εωσφόρου. Αυτό, λοιπόν, το γεγονός εορτάζουμε σήμερα. Δεν γιορτάζομε την πτώση του Εωσφόρου και των πονηρών του πνευμάτων, αλλά γιορτάζομε τη συνάθροιση των αγίων Αγγέλων που έδειξαν πίστη ορθή και ακλόνητη στον Ένα Αληθινό Θεό και Δημιουργό των όλων. Συναθροίστηκαν οι άγιοι Άγγελοι για να εκφράσουν την πίστη τους στο Δημιουργό τους και από τότε παρέμειναν σταθεροί στην αγιότητα και στο καλό.

Η σημερινή γιορτή των Αρχαγγέλων έχει να μας υπενθυμίσει δύο πράγματα: Πρώτον, εάν οι άγγελοι που έπεσαν στην υπερηφάνεια, έχασαν την αξία τους και τη λαμπρότητά τους εξ αιτίας της αμαρτίας, πόσο μάλλον θα συμβεί σε μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, εάν δεν στεκόμαστε στο ύψος των αρετών; Εάν στον Εωσφόρο συνέβηκε τόσο ανεπανόρθωτο κακό, επειδή δεν πρόσεξε και στράφηκε στο κακό, πόσο μάλλον θα συμβεί σ’ εκείνους που θεληματικά μένουν προσκολλημένοι στην αμαρτία; Δεύτερον, πρέπει να παραδειγματιστούμε από την πιστότητα των αγίων Αγγέλων.

Σήμερα, η κοινωνία μας προκαλεί συνεχώς και πρέπει καθημερινά να ομολογούμε πίστη ορθή στο Χριστό. Όταν η αμαρτία, με οποιαδήποτε μορφή κι αν εμφανίζεται, υψώσει τα ελκυστικά της δίχτυα για να μας αιχμαλωτίσει, τότε θα πρέπει να φανούμε σταθεροί στις αρετές. Πρέπει να βροντοφωνήσουμε με πίστη: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου», για να μη συμβεί και σε μας αυτό που συνέβη στον Εωσφόρο.

Καθημερινά πρέπει να αντιστεκόμαστε κατά του κακού, γιατί η πάλη μας δεν είναι προς αίμα και σάρκα, αλλά εναντίον των αρχών και τις εξουσίες του σκότους του αιώνος αυτού. Σ’ αυτό τον αγώνα εναντίον του κακού θα έχουμε συμπαραστάτες τους αγίους Αγγέλους, οι οποίοι θα πρεσβεύουν συνεχώς στον Κύριο για τη σωτηρία μας.   

Σεβ. Μητρ. Αντινόης, κ.κ. Παντελεήμονα