Από το χθεσινό μας Κύκλο (30/03/'14)

Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

“Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ”. Με αυτή την επευφημία υποδέχεται σήμερα ο λαός τον Χριστό, που εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα, καθισμένος επάνω σε ένα πουλάρι όνου. Τον υποδέχονται ως θριαμβευτή και ως βασιλέα,  στρώνοντας στο διάβα Του τα ενδύματά τους και κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά από φοίνικες, το σύμβολο της νίκης. Τον υποδέχονται ως απεσταλμένο του Θεού, που φέρει την ελπίδα στον ταλαιπωρημένο λαό, και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν τους έχει εγκαταλείψει…

Και δεν είναι η πρώτη φορά που οι Εβραίοι, βλέποντας ένα θαύμα του Χριστού, σπεύδουν να Τον ονομάσουν βασιλέα τους. Όταν στο Όρος των Ελαιών χόρτασε τα πλήθη με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια, τότε αμέσως θέλησαν να Τον ανακηρύξουν βασιλέα (πρβ. Ιω. 6, 1-15), όχι επειδή με το θαύμα που έκανε πίστεψαν ότι είναι όντως ο Υιός του Θεού, αλλά γιατί χωρίς αυτοί να κοπιάσουν, θα τους εξασφάλιζε το καθημερινό τους φαγητό. Κατά τον ίδιο τρόπο και σήμερα, έκθαμβοι από το μέγεθος του θαύματος της ανάστασης του Λαζάρου, Τον υποδέχονται ως βασιλέα αήττητο, που θα τους λυτρώσει από την ρωμαϊκή τυραννία. Και όταν πλέον Τον δουν παραδομένο στον Πιλάτο και ανίσχυρο να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, θα Τον απορρίψουν και θα ζητήσουν την καταδίκη Του.

Υποδεχόμαστε κι εμείς σήμερα τον Ιησού, θριαμβευτή του θανάτου, να εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Όχι για να αναλάβει κοσμική δόξα και εξουσία, αλλά για να παραδοθεί στους σταυρωτές Του και να θυσιαστεί για την σωτηρία του κόσμου. Τον υποδεχόμαστε γνωρίζοντας καλά ότι είναι ο βασιλεύς της ζωής και ο νικητής του θανάτου, ο Αναστάς Κύριος και Θεός μας. Φέρουμε στα χείλη μας κι εμείς το “Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”, όχι επειδή προσδοκούμε να λάβουμε κάτι φθαρτό και επίγειο, αλλά γιατί ζούμε μέσα στη βεβαιότητα της Αναστάσεως και επειδή πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, που μας απάλλαξε από τη δουλεία της αμαρτίας και από την τυραννία του διαβόλου.

Η ανάσταση του Λαζάρου και η δική Του Ανάσταση οριοθετούν και σηματοδοτούν την εβδομάδα του Πάθους Του. Τον προσκυνούμε σήμερα ως νικητή και μέχρι το Μέγα Σάββατο κλίνουμε ευλαβικά τον αυχένα της ψυχής μας μπροστά στο μεγαλείο της Άκρας Ταπεινώσεώς Του και της αγάπης Του προς τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και την Μεγάλη Πέμπτη, μπροστά στον Εσταυρωμένο θα ψάλουμε: “προσκυνοῦμεν σου τά Πάθη, Χριστέ, δεῖξον ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν”.

“Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”, είναι η ιαχή και το σύνθημα της σημερινής ημέρας. Με αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να υποδεχόμαστε το Χριστό στη ζωή μας, κάθε ημέρα που ανατέλλει. Γιατί όντως είναι ο απεσταλμένος του Θεού στη γη, ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, ο μόνος που μπορεί να δώσει νόημα, ελπίδα και χαρά στην ζωή μας, ο μόνος που μπορεί να μας αποσπάσει από τα γήινα και εφήμερα και να οδηγήσει στα επουράνια και στα αιώνια….

Από το χθεσινό μας Κύκλο (30/03/'14)

«Τα δυο κουπιά»                          Ιακ. α', 22-27

           Η αγάπη. Ο «θρησκευτικός» είναι άνθρωπος της αγάπης, της θυσίας. Ο θείος Ιάκωβος αναφέρεται σε μία και μόνο πλευρά της αγάπης· στην προστασία και στην ανιδιοτελή φροντίδα των ορφανών και των χηρών. Όχι γιατί θεωρεί τις άλλες εκδηλώσεις της αγάπης ήσσονος σημασίας, αλλά γιατί τα ορφανά ως πρόσωπα αδύνατα έχουν άμεση ανάγκη βοηθείας και συμπαραστάσεως. Σαν απροστάτευτα μέλη διατρέχουν άμεσο τον κίνδυνο να παρασυρθούν, αλλά και εκ μέρους ασυνείδητων ανθρώπων, αδικούνται, παραγκωνίζονται, γίνονται θύματα ποικίλης εκμεταλλεύσεως και αδικίας. Και συνεπώς εκείνος που αναλαμβάνει υπό την προστασία του τα ορφανά και τις χήρες από αγνά φυσικά ελατήρια, ο Χριστιανός αυτός είναι ο αληθινά θρησκευόμενος άνθρωπος.  Κι είναι φυσικά αδύνατο να μην προΐσταται και να μην εργάζεται κι άλλα αγαθά έργα. Στη Σοφία Σειράχ το Πνεύμα τού Θεού διαγράφει μέχρι ποιού σημείου πρέπει να φθάνει η προστασία και η αγάπη των ορφανών: «γίνου ὀρφανοῖς ὡς πατὴρ καὶ ἀντὶ ἀνδρὸς τῇ μητρὶ αὐτῶν· καὶ ἔσῃ ὡς υἱὸς ῾Υψίστου, (θά γίνεις παιδί του Θεού) καὶ ἀγαπήσει σε μᾶλλον ἢ ἡ μήτηρ σου.» (Σοφ. Σειράχ δ', 10).  Εκείνοι που δεν αγαπούν το διπλανό τους που είναι τέκνο και εικόνα του Θεού, πώς είναι δυνατόν ν' αγαπήσουν το Θεό «εν πνεύματι καί αληθεία»; Και πώς είναι δυνατόν να έχουν σχέση και επικοινωνία με τον Χριστό, ο οποίος πέθανε για να ξεκαινουργώσει τον άνθρωπο, πού παραμορφώθηκε από την αμαρτία;

          Η ηθική καθαρότητα - «ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου». Ποιος είναι ο «κόσμος»; Εδώ «κόσμον», κατά τον Οικουμένιο, δηλώνει «τον κόσμον της αμαρτίας , τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης». Τον κόσμο που κινείται κάτω από την εξουσία και κυριαρχία του Διαβόλου του άρχοντος του κόσμου τούτου όπως τον αποκαλεί ο ίδιος ο Κύριος: «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω» (Ίωάν. ιβ', 31). Από τον κόσμο, λοιπόν, αυτόν της αμαρτίας και της ανομίας πρέπει ο πραγματικά και αληθινά θρήσκος άνθρωπος να τηρεί τον εαυτό του άσπιλο. Αξιοπρόσεκτη η λέξη που χρησιμοποιεί.  Δηλαδή, καθαρό, ακηλίδωτο από κάθε μώμο. Είναι όμως αυτό δυνατόν; Να ζει κανείς μέσα στον κόσμο και να μένει ανεπηρέαστος από αυτόν; Μήπως είναι αυτό υπερβολική απαίτηση και κάτι το αδύνατο; Όχι. Ο Θεός της αγάπης δε ζητεί πράγματα υπέρτερα και ανώτερα των δυνάμεων μας. Εάν είναι αδύνατο και παράλογο ένας πατέρας να ζητήσει από το μικρό παιδί του, να σηκώσει ένα μεγάλο βάρος, πολύ περισσότερο είναι αδύνατο ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών να ζητήσει από τον άνθρωπο πράγματα ανώτερα των δυνάμεων του. «Πιστὸς δὲ ὁ Θεός», άξιος πάσης εμπιστοσύνης, «ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν.» (Α' Κορ. ι', 13). Συνεπώς τα έργα της αγάπης και η ηθική καθαρότητα είναι τα δύο κουπιά, για να ταξιδέψει η βάρκα μας προς το λιμάνι της αιωνιότητας.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΦΕΥΓΕΙ Ο ΜΑΡΤΗΣ ΓΡΗΓΟΡΑ
ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ Η ΩΡΑ
ΜΑ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΤΩΡΑ
ΤΟ ΘΕΡΟΣ "ΠΡΟ ΠΥΛΩΝ"

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ 
ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗ
ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΕΧΕΙ "ΠΑΡΤΥ"
ΝΑ ΔΩΣΕΙΣ ΤΟ "ΠΑΡΩΝ"!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 30 / 03 / 2014 , 11:30 (ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ)

Από το σημερινό ανάγνωσμα

Καὶ εἶπε Κύριος· ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καὶ ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ· μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καὶ διδασκαλίας. διὰ τοῦτο ἰδοὺ ἐγὼ προσθήσω τοῦ μετατεθῆναι τὸν λαὸν τοῦτον καὶ μεταθήσω αὐτοὺς καὶ ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν κρύψω. οὐαὶ οἱ βαθέως βουλὴν ποιοῦντες καὶ οὐ διὰ Κυρίου· οὐαὶ οἱ ἐν κρυφῇ βουλὴν ποιοῦντες καὶ ἔσται ἐν σκότει τὰ ἔργα αὐτῶν καὶ ἐροῦσι· τίς ἑώρακεν ἡμᾶς; καὶ τίς ἡμᾶς γνώσεται ἢ ἃ ἡμεῖς ποιοῦμεν; οὐχ ὡς ὁ πηλὸς τοῦ κεραμέως λογισθήσεσθε; μὴ ἐρεῖ τὸ πλάσμα τῷ πλάσαντι αὐτό· οὐ σύ με ἔπλασας; ἢ τὸ ποίημα τῷ ποιήσαντι· οὐ συνετῶς με ἐποίησας;  (Ησ. κθ' 13-16)

Σε ποιους απευθύνεται ο προφήτης – μήπως σε μας;;

Από το χθεσινό μας Κύκλο (09/03/2014)

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«…Ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ εὐαγγελίζεται στὴν «Κεχαριτωμένη» Μαρία τὴ χαρά. Εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ σωτῆρα Χριστοῦ στὸν κόσμο καὶ ἡ χαρὰ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία καὶ λύτρωση.

Ἐπάνω σ᾿ αὐτὰ τὰ δεδομένα θὰ σταθεῖ ὁ ἐκκλησιαστικὸς ποιητής, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴ βεβαιότητα τῆς ἐμφανίσεως τοῦ Χριστοῦ στὸν κόσμο. «Ὁ χρόνος ἔφθασε λοιπόν, κατὰ τὸν ὁποῖον θὰ ἐμφανιστεῖ ἡ ἐλπίδα ὅλων τῶν ἐθνῶν, ὁ Χριστός», λέγει μὲ ἐνθουσιασμό.

Ἔχουμε ἤδη εἰσέλθει στὴν ὑλοποίηση τοῦ θεϊκοῦ σχεδίου καὶ ἀτενίζουμε τὸ Θεὸ νὰ κατεβαίνει στὰ ἐγκόσμια καὶ νὰ ἱστορεῖται μέσα στὰ ἀνθρώπινα πράγματα. Καὶ ἀρχίζουμε ἀπὸ σήμερα, στὸν εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, νὰ ἑτοιμαζόμαστε νὰ γευτοῦμε τὸ λόγο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρει τὴν καινούργια καὶ καλὴ ἀγγελία τοῦ οὐρανοῦ πρὸς τὴν ἀνθρωπότητα.

Εικόνα του Ευαγγελισμού όπου διακρίνεται ο Χριστός σαρκωμένος στην κοιλία της Θεοτόκου την ίδια στιγμή που ο Αρχάγγελος Γαβριήλ προσφωνεί τη Θεομήτορα










«Εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν μεγάλην…»

Ἡ σωτηρία μας προσφέρεται ἀπὸ τὸ Θεὸ ὡς δωρεὰ καὶ χάρη. Γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς χαιρετίζει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν χαιρετισμὸ τῆς χαρᾶς. Εἶναι ὁ πρῶτος λόγος Του μετὰ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ἐκδίωξή του σὲ τόπο πόνου, ὀδύνης, φθορᾶς καὶ θανάτου.

Καὶ εἶναι συγκλονιστικὸ γιὰ τὸν χαμένο καὶ ξενιτευμένο ἄνθρωπο, ποὺ τὸν πλακώνει ἡ ἀπελπισία, ν᾿ ἀνοίγεται τὸ παράθυρο τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς σωτηρίας. Ὁ Θεὸς τοῦ προσφέρει τὴν ἀγάπη καὶ τὴ στοργή Του, ποὺ εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο σιγουριά. Τοῦ προσφέρει τὴν ἀλήθεια τῶν λόγων Του καὶ ἀποκαλύπτει τὸ θέλημά Του. Καὶ ζητεῖ μονάχα τὴν ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου, γιατὶ ὁ Θεὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴ γι᾿ αὐτόν. 

Ὁ Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου εἶναι τὸ ἄνοιγμα τοῦ Εὐαγγελίου τῆς ἀγάπης καὶ σκοπὸ ἔχει τὴν σύναψη τῶν σκορπισμένων ἀνθρώπων στὴν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. Εἶναι στὴ συνέχεια ἡ ἀποτίναξη τοῦ ἐφιάλτου τοῦ κακοῦ καὶ ἡ συνταύτιση μὲ τὸ χῶρο τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ ἁγίου.

Γι᾿ αὐτὸ ὁ Θεὸς ξεκινάει πρῶτος καὶ προσκαλεῖ πρῶτος. Ἀποστέλλει τὴν πρόσκλησή Του δίχως χρονολογία λήξεως, γιατὶ σκοπός Του εἶναι νὰ περιμένει τὸν ἄνθρωπο νὰ καταλάβει, νὰ ἀποφασίσει, νὰ ἀνταποκριθεῖ.

Ὁ ἄνθρωπος, ἀποδέκτης τῆς πρόσκλησης αὐτῆς τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ προνόμιο τῆς ἐλευθερίας του καὶ μὲ τὴν μοναδικὴ εὐκαιρία ἐπιλογῆς, κρατάει στὸ χέρι του τὸ κλειδὶ γιὰ τὴν πραγματικὴ εὐτυχία.

Στὴν ἐποχή μας, ποὺ παρατηρεῖται σύγχυση καὶ ἀποπροσανατολισμὸς τῶν ἀνθρώπων· ὅπου οἱ ἀξίες ἔχουν χάσει τὴν σημασία τους καὶ οἱ ἀσημαντότητες φαντάζουν ὡς σοφία καὶ γνώση, οἱ ἄνθρωποι ψάχνονται νὰ βροῦν τὴν ἀλήθεια ποὺ θὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν εὐτυχία.

Μὰ ἡ πραγματικὴ ἀλήθεια εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, καθὼς ἀποτυπώνεται στὸν χαιρετισμὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Προσφέρεται μέςῳ αὐτοῦ ἡ εὐκαιρία βίωσης τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης. Καὶ ἀποκαλύπτεται ἡ ἐπιθυμία σύναξης σχέσεων τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μὲ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου, ὁ Θεὸς ἀποκαλύπτει ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ διακονήσει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ συνάπτει συμφωνία μαζί του. Ζητεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο νὰ μένει μαζί Του καὶ τοῦ ὑπόσχεται τὴ σωτηρία του.

Ἔτσι, ἐὰν ὁ ἄνθρωπος, δηλαδὴ ὁ κάθε ἕνας μας, τοποθετεῖ θετικὰ καὶ ἀνταποκριθεῖ στὴν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ, τότε διαγράφει μιὰ τροχιὰ εὐτυχίας καὶ χαρᾶς, ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν «περίσσεια τῆς ζωῆς».

Αὐτὴ λοιπὸν ἡ χαρὰ καὶ ἡ ζωή, ποὺ ἄλλωστε εὐαγγελίζεται ὁ ἄγγελος, γίνεται τρόπος ὕπαρξης. Γιατὶ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή, ἀφοῦ ζωὴ δίχως Χριστό εἶναι ὡσὰν τὸ σῶμα δίχως πνοή. Ἄρα «ζοῦμε καὶ κινούμαστε καὶ εἴμαστε στὴ ζωή… ἐπειδὴ εἴμαστε στὸ δικό του γένος…».

† Aρχιμανδρίτης Νικηφόρος Πασσάς  ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Από το χθεσινό μας Κύκλο (09/03/2014)

«ΒΡΑΔΥΣ ΕΙΣ ΟΡΓΗΝ»                             Ιακ. α’ 19

 «Ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι». Το ν' ακούει κα­νείς και να μαθητεύει είναι λίγο δύσκολο πράγμα. Προϋποθέτει ταπείνωση και αυτογνωσία. Πράγμα που δεν συμβιβάζεται με τη μεγάλη ιδέα που έχου­με για τον εαυτό μας. Μια τάση που μας διακρίνει όλους, είναι η δοκησισοφία. Να νομίζουμε δηλα­δή, πως τα ξέρουμε όλα και δεν έχουμε ανάγκη της συμβουλής και της γνώμης του άλλου. Νοιώθουμε αυτάρκεις και ανενδεείς απέναντι στους άλλους. Μια δυσφορία και μια κόπωση μας καταλαμβάνει στις συμβουλές, στις υποδείξεις, γιατί όχι και στη γνώμη του άλλου. «Τί ξέρει αυτός;», είναι η φρά­ση που ακούμε συχνά-πυκνά σήμερα. Ή την άλλη· «μπορεί αυτός να ξέρει περισσότερα από μένα που... που... που...». Και όλα αυτά συνήθως και κατά κανόνα, όταν πρόκειται για θέματα πίστεως, χριστιανικής ζωής, κοινωνικής αναστροφής. Κι αυτά την ίδια στιγμή που για άλλα θέματα, επιστημονι­κά, οικονομικά, κοινωνικά κλπ., παρουσιαζόμαστε λίγο επιφυλακτικοί. Σε θέματα όμως θρησκευτικά λαλίστατοι.  Και  χωρίς  συζήτηση  απορρίπτουμε τις γνώμες του άλλου. Το κήρυγμα μας κουράζει. Η θρησκευτική ομιλία δε μας ενδιαφέρει. Ένας από τους πατέρες και ερμηνευτές του χωρίου αυτού ση­μειώνει: «Ταχύς όχι μόνον σε υψηλή ακρόαση, αλλά σε έμπρακτη εφαρμογή και βίωση των ακουσθέντων». Και προσθέτει: Με το «ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι» ο θείος Ιάκωβος, εννοεί τον πιστό που με δίψα και αμείωτο ενδιαφέρον κυριολεκτικά ρουφάει το λόγο του Θεού και με τη ζωή του, τον υλοποιεί. Τον ζει. Τον εφαρμόζει.

«Βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι». Γιατί; Διότι εκεί­νος που είναι εύκολος «εἰς τὸ λαλῆσαι» διατρέχει πολλούς και μεγάλους κινδύνους.

α) Να στραφεί και να καταφέρεται εναντίον του Θεού, όπως συνήθως συμβαίνει, για τον πειρασμό ή τη δοκιμασία στην οποία ευρίσκεται.

β) Γιατί η γλώσσα, κατά την έκφραση του θεί­ου Ιακώβου, είναι φωτιά που ανάβει και καταστρέφει τα πάντα. Την ονομάζει «κόσμον της αδικίας». Δηλαδή αφορμή και αιτία κάθε αμαρτωλής πρά­ξεως και ενεργείας. Και στ' αλήθεια ποιος καυγάς και ποιο έγκλημα δεν ξεκινάει από τη γλώσσα. Οι αρχαίοι παρόλο που δεν ήταν φωτισμένοι και μέτοχοι της χάριτος του Θεού, έλεγαν πως ο άνθρωπος έχει δύο αυτιά και μια γλώσσα για να ακούει περισσότερα και να λέει λιγότερα. Και τα μεν αυτιά είναι πάντοτε ανοικτά και έτοιμα για να δέχονται διδασκαλίες, η γλώσσα όμως περιβάλλεται και περικλείεται με δύο σειρές από δόντια πάνω και κάτω και δύο σειρές από χεί­λη. Για να συγκρατείται στα πρέποντα όρια, ώστε να μη λέει ούτε κατά του Θεού, αλλά ούτε και κατά των συνανθρώπων του. Χαρακτηριστικό και εκφρα­στικό εκείνο που λέει ο λαός: «η σιωπή είναι χρυ­σός». Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για τη σι­ωπή σημειώνει: «Θαυμάζει γὰρ ἀνδρὸς σιωπὴν καὶ πολέμιος καὶ ἐχθρὸς αὐτοῦ».

«Βραδὺς εἰς ὀργήν». Είναι αλληλένδετα τα δύο αυτά, η πολυλογία και η οργή. Το ένα προ­καλεί και ερεθίζει το άλλο. Άλλωστε η σπουδή και η τάση να κάνεις το δάσκαλο στον άλλο κατά κανόνα προκαλεί την οργή του και το θυμό του. Αλλά και πόσες φορές ένας απερίσκεπτος λόγος, μια εμμο­νή στη δική μας γνώμη δεν έγιναν αιτία και αφορ­μή αληθινού καυγά και αναταραχής στις σχέσεις δυο ανθρώπων; Σκεφθήκαμε ποτέ γιατί τόσοι δια­πληκτισμοί, τόσοι καυγάδες, τόσα διαζύγια μέσα στην οικογένεια; Ποια να είναι τα βαθύτερα αίτια; Η γλώσσα και ο θυμός. Αυτά είναι δύο εκρηκτι­κές βόμβες μέσα στα θεμέλια της οικογένειας. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της κάθε οικογένειας, αλλά και της κάθε συνεργασίας, αν είχε ό καθένας μας σαν καθημερινό του σύνθημα αυτό, του θείου Ιακώβου.   

 «Ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι, βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι, βραδὺς εἰς ὀργήν». 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΚΑΙ ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΝΝΙΑ

ΠΑΛΙ Ο ΚΥΚΛΟΣ ΣΥΝΑΝΤΙΕΤΑΙ

ΣΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ.

ΕΙΣΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ,

ΠΡΟΣΕΧΕ , ΜΗΝ ΤΟ ΞΕΧΝΑΣ

ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΧΑΣΕΙΣ

ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΘΑ ΧΤΥΠΑΣ!!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ , 11:30 π.μ. , 09/03/2014