Από το χθεσινό μας Κύκλο (30/03/'14)

«Τα δυο κουπιά»                          Ιακ. α', 22-27

           Η αγάπη. Ο «θρησκευτικός» είναι άνθρωπος της αγάπης, της θυσίας. Ο θείος Ιάκωβος αναφέρεται σε μία και μόνο πλευρά της αγάπης· στην προστασία και στην ανιδιοτελή φροντίδα των ορφανών και των χηρών. Όχι γιατί θεωρεί τις άλλες εκδηλώσεις της αγάπης ήσσονος σημασίας, αλλά γιατί τα ορφανά ως πρόσωπα αδύνατα έχουν άμεση ανάγκη βοηθείας και συμπαραστάσεως. Σαν απροστάτευτα μέλη διατρέχουν άμεσο τον κίνδυνο να παρασυρθούν, αλλά και εκ μέρους ασυνείδητων ανθρώπων, αδικούνται, παραγκωνίζονται, γίνονται θύματα ποικίλης εκμεταλλεύσεως και αδικίας. Και συνεπώς εκείνος που αναλαμβάνει υπό την προστασία του τα ορφανά και τις χήρες από αγνά φυσικά ελατήρια, ο Χριστιανός αυτός είναι ο αληθινά θρησκευόμενος άνθρωπος.  Κι είναι φυσικά αδύνατο να μην προΐσταται και να μην εργάζεται κι άλλα αγαθά έργα. Στη Σοφία Σειράχ το Πνεύμα τού Θεού διαγράφει μέχρι ποιού σημείου πρέπει να φθάνει η προστασία και η αγάπη των ορφανών: «γίνου ὀρφανοῖς ὡς πατὴρ καὶ ἀντὶ ἀνδρὸς τῇ μητρὶ αὐτῶν· καὶ ἔσῃ ὡς υἱὸς ῾Υψίστου, (θά γίνεις παιδί του Θεού) καὶ ἀγαπήσει σε μᾶλλον ἢ ἡ μήτηρ σου.» (Σοφ. Σειράχ δ', 10).  Εκείνοι που δεν αγαπούν το διπλανό τους που είναι τέκνο και εικόνα του Θεού, πώς είναι δυνατόν ν' αγαπήσουν το Θεό «εν πνεύματι καί αληθεία»; Και πώς είναι δυνατόν να έχουν σχέση και επικοινωνία με τον Χριστό, ο οποίος πέθανε για να ξεκαινουργώσει τον άνθρωπο, πού παραμορφώθηκε από την αμαρτία;

          Η ηθική καθαρότητα - «ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου». Ποιος είναι ο «κόσμος»; Εδώ «κόσμον», κατά τον Οικουμένιο, δηλώνει «τον κόσμον της αμαρτίας , τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης». Τον κόσμο που κινείται κάτω από την εξουσία και κυριαρχία του Διαβόλου του άρχοντος του κόσμου τούτου όπως τον αποκαλεί ο ίδιος ο Κύριος: «νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται ἔξω» (Ίωάν. ιβ', 31). Από τον κόσμο, λοιπόν, αυτόν της αμαρτίας και της ανομίας πρέπει ο πραγματικά και αληθινά θρήσκος άνθρωπος να τηρεί τον εαυτό του άσπιλο. Αξιοπρόσεκτη η λέξη που χρησιμοποιεί.  Δηλαδή, καθαρό, ακηλίδωτο από κάθε μώμο. Είναι όμως αυτό δυνατόν; Να ζει κανείς μέσα στον κόσμο και να μένει ανεπηρέαστος από αυτόν; Μήπως είναι αυτό υπερβολική απαίτηση και κάτι το αδύνατο; Όχι. Ο Θεός της αγάπης δε ζητεί πράγματα υπέρτερα και ανώτερα των δυνάμεων μας. Εάν είναι αδύνατο και παράλογο ένας πατέρας να ζητήσει από το μικρό παιδί του, να σηκώσει ένα μεγάλο βάρος, πολύ περισσότερο είναι αδύνατο ο Θεός της αγάπης και των οικτιρμών να ζητήσει από τον άνθρωπο πράγματα ανώτερα των δυνάμεων του. «Πιστὸς δὲ ὁ Θεός», άξιος πάσης εμπιστοσύνης, «ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν.» (Α' Κορ. ι', 13). Συνεπώς τα έργα της αγάπης και η ηθική καθαρότητα είναι τα δύο κουπιά, για να ταξιδέψει η βάρκα μας προς το λιμάνι της αιωνιότητας.