Από το χθεσινό μας Κύκλο (09/03/2014)

«ΒΡΑΔΥΣ ΕΙΣ ΟΡΓΗΝ»                             Ιακ. α’ 19

 «Ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι». Το ν' ακούει κα­νείς και να μαθητεύει είναι λίγο δύσκολο πράγμα. Προϋποθέτει ταπείνωση και αυτογνωσία. Πράγμα που δεν συμβιβάζεται με τη μεγάλη ιδέα που έχου­με για τον εαυτό μας. Μια τάση που μας διακρίνει όλους, είναι η δοκησισοφία. Να νομίζουμε δηλα­δή, πως τα ξέρουμε όλα και δεν έχουμε ανάγκη της συμβουλής και της γνώμης του άλλου. Νοιώθουμε αυτάρκεις και ανενδεείς απέναντι στους άλλους. Μια δυσφορία και μια κόπωση μας καταλαμβάνει στις συμβουλές, στις υποδείξεις, γιατί όχι και στη γνώμη του άλλου. «Τί ξέρει αυτός;», είναι η φρά­ση που ακούμε συχνά-πυκνά σήμερα. Ή την άλλη· «μπορεί αυτός να ξέρει περισσότερα από μένα που... που... που...». Και όλα αυτά συνήθως και κατά κανόνα, όταν πρόκειται για θέματα πίστεως, χριστιανικής ζωής, κοινωνικής αναστροφής. Κι αυτά την ίδια στιγμή που για άλλα θέματα, επιστημονι­κά, οικονομικά, κοινωνικά κλπ., παρουσιαζόμαστε λίγο επιφυλακτικοί. Σε θέματα όμως θρησκευτικά λαλίστατοι.  Και  χωρίς  συζήτηση  απορρίπτουμε τις γνώμες του άλλου. Το κήρυγμα μας κουράζει. Η θρησκευτική ομιλία δε μας ενδιαφέρει. Ένας από τους πατέρες και ερμηνευτές του χωρίου αυτού ση­μειώνει: «Ταχύς όχι μόνον σε υψηλή ακρόαση, αλλά σε έμπρακτη εφαρμογή και βίωση των ακουσθέντων». Και προσθέτει: Με το «ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι» ο θείος Ιάκωβος, εννοεί τον πιστό που με δίψα και αμείωτο ενδιαφέρον κυριολεκτικά ρουφάει το λόγο του Θεού και με τη ζωή του, τον υλοποιεί. Τον ζει. Τον εφαρμόζει.

«Βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι». Γιατί; Διότι εκεί­νος που είναι εύκολος «εἰς τὸ λαλῆσαι» διατρέχει πολλούς και μεγάλους κινδύνους.

α) Να στραφεί και να καταφέρεται εναντίον του Θεού, όπως συνήθως συμβαίνει, για τον πειρασμό ή τη δοκιμασία στην οποία ευρίσκεται.

β) Γιατί η γλώσσα, κατά την έκφραση του θεί­ου Ιακώβου, είναι φωτιά που ανάβει και καταστρέφει τα πάντα. Την ονομάζει «κόσμον της αδικίας». Δηλαδή αφορμή και αιτία κάθε αμαρτωλής πρά­ξεως και ενεργείας. Και στ' αλήθεια ποιος καυγάς και ποιο έγκλημα δεν ξεκινάει από τη γλώσσα. Οι αρχαίοι παρόλο που δεν ήταν φωτισμένοι και μέτοχοι της χάριτος του Θεού, έλεγαν πως ο άνθρωπος έχει δύο αυτιά και μια γλώσσα για να ακούει περισσότερα και να λέει λιγότερα. Και τα μεν αυτιά είναι πάντοτε ανοικτά και έτοιμα για να δέχονται διδασκαλίες, η γλώσσα όμως περιβάλλεται και περικλείεται με δύο σειρές από δόντια πάνω και κάτω και δύο σειρές από χεί­λη. Για να συγκρατείται στα πρέποντα όρια, ώστε να μη λέει ούτε κατά του Θεού, αλλά ούτε και κατά των συνανθρώπων του. Χαρακτηριστικό και εκφρα­στικό εκείνο που λέει ο λαός: «η σιωπή είναι χρυ­σός». Και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος για τη σι­ωπή σημειώνει: «Θαυμάζει γὰρ ἀνδρὸς σιωπὴν καὶ πολέμιος καὶ ἐχθρὸς αὐτοῦ».

«Βραδὺς εἰς ὀργήν». Είναι αλληλένδετα τα δύο αυτά, η πολυλογία και η οργή. Το ένα προ­καλεί και ερεθίζει το άλλο. Άλλωστε η σπουδή και η τάση να κάνεις το δάσκαλο στον άλλο κατά κανόνα προκαλεί την οργή του και το θυμό του. Αλλά και πόσες φορές ένας απερίσκεπτος λόγος, μια εμμο­νή στη δική μας γνώμη δεν έγιναν αιτία και αφορ­μή αληθινού καυγά και αναταραχής στις σχέσεις δυο ανθρώπων; Σκεφθήκαμε ποτέ γιατί τόσοι δια­πληκτισμοί, τόσοι καυγάδες, τόσα διαζύγια μέσα στην οικογένεια; Ποια να είναι τα βαθύτερα αίτια; Η γλώσσα και ο θυμός. Αυτά είναι δύο εκρηκτι­κές βόμβες μέσα στα θεμέλια της οικογένειας. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της κάθε οικογένειας, αλλά και της κάθε συνεργασίας, αν είχε ό καθένας μας σαν καθημερινό του σύνθημα αυτό, του θείου Ιακώβου.   

 «Ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι, βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι, βραδὺς εἰς ὀργήν».