«π. Ανάργυρος Σταματόπουλος - όλων πατέρας, για όλους η καρδιά σου»

    Στα Εκπαιδευτήρια της δίδος Μαίρης Ράπτου πραγματοποιήθηκε μεγάλη εκδήλωση από τα Εκπαιδευτήρια και τη «Χριστιανική Εστία Λάρισας», όπου παρουσιάστηκε ο αφιερωματικός τόμος «π. Ανάργυρος Σταματόπουλος - όλων πατέρας, για όλους η καρδιά σου». 

Στην εκδήλωση παρέστησαν και μίλησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σταγών και Μετεώρων κ. Σεραφείμ, Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνάτιος, Πενταπόλεως κ. Ιγνάτιος Μαδενλίδης και Λαρίσης κ. Ιγνάτιος.
Ομιλητές ήταν ο Αρχιμανδρίτης π. Κυριακός Τσολάκης, Ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων και μέλος της Αδελφότητος Θεολόγων «Η ΖΩΗ», ο κ. Ιωάννης Μαρκότσης, Θεολόγος, Πρόεδρος της Χριστιανής Ένωσης Εκπαιδευτικών Λειτουργών (ΧΕΕΛ) Αθηνών, ο κ. Φερραίος Νάνης, Δικηγόρος, τ. Πρόεδρος Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης και η κυρία Βασιλική Κλείτση, Εκπαιδευτικός, υπεύθυνος Κύκλου Νέων Μητέρων.

Την όλη εκδήλωση συντόνιζε ο κ. Νικόλαος Ράπτης, Δρ. Παιδαγωγικής, Δ. Σύμβουλος των Εκπαιδευτηρίων Μαίρης Ν. Ράπτου.

Όλοι μίλησαν μέσα από την καρδιά τους για τον αείμνηστο πνευματικό πατέρα, εξαίροντας τη βαθειά πίστη του, το μεγαλείο της ψυχής του, τον ένθεο ζήλο του, την αγάπη στη νεολαία του , τη συνεισφορά του στον αγώνα της Κύπρου.

Να έχουμε όλοι την ευχή του!!

Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 1η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013 ΣΤΙΣ 11:30 πμ 
ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

ΑΣ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΣ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΥΤΥΧΗΣΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΝ , ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΘΕΟΥ  

    Στη σειρά των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, με­τά από τις 14 Επιστολές του Αποστόλου Παύλου, ακο­λουθούν επτά άλλες, πού ονομάζονται «Καθολικαί». Γράφτηκαν και αυτές από θεόπνευστους άνδρες. Η πρώτη από τον Αδελφόθεο Ιάκωβο, οι δύο στη συνέχεια από τον απόστολο Πέτρο, οι τρεις μετά, από τον ευαγγελιστή Ιωάννη και η εβδόμη από τον Ιούδα, αδελφό του Αδελφοθέου Ιακώβου.

    Πολλές υποθέσεις έχουν διατυπωθεί για την ιδιαίτερη ονομασία που έχουν οι επιστολές αυτές. Η γνώμη που είναι γενικότερα παραδε­κτή και αναμφίβολα ορθή είναι, ότι ονομάσθηκαν «Καθολικαί», διότι απευθύνονται εις την «καθό­λου Έκκλησίαν», ενώ οι επιστολές του αποστόλου Παύλου απευθύνονται προς ορισμένες Εκκλησίες ή προς ορισμένα άτομα.

Πολύ ορθά παρατηρεί ο ερμηνευτής άγιος Οικουμένιος, ότι αυτές έχουν καθολικό χαρακτήρα, διότι στέλνονται προς όλους τους πιστούς, είτε εις τους Ιουδαίους Χριστιανούς της διασποράς, είτε στους άλλους Χριστιανούς, που προέρχονταν από εθνικούς ειδωλολάτρες. Η ονομασία τους αυτή εί­ναι αρχαιότατη, όπως αρχαιότατη είναι και η ανα­γνώριση τους ως θεοπνεύστων βιβλίων της Καινής Διαθήκης.

Το βασικό θέμα της φετινής μας περιόδου θα είναι η μελέτη της Καθολικής Επιστολής του Ιακώβου του Αδελφοθέου. Και θα ήταν παράλειψη βασική αν δεν αφιερώναμε την πρώτη συνάντηση μας σε μία γενική γνωριμία της επιστολής και της προσωπικότητας του άγιου αποστόλου Ιακώβου.

    1.  Ποιος ο συγγραφέας της επιστολής.

Ο Ιάκωβος, ονομάζεται «αδελφόθεος». Ήταν «αδελφός» του Κυρίου, υιός δηλαδή του Ιωσήφ από γυναίκα, την οποία είχε συζευχθεί πριν να μνηστευθεί την Παρθένο Μαριάμ. Για τον Ιάκωβο τον αδελ­φόθεο πληροφορούμαστε από την Καινή Διαθήκη ότι, μαζί με τους άλλους που ονομάζονται αδελφοί του Ιησού, ήταν πολύ γνωστός στους κατοίκους της Ναζαρέτ (Μαρκ. στ', 3, Ματθ. ιγ', 55-56).

Ο Ιάκωβος, όπως και οι άλλοι αδελφοί του, δεν είχε πιστέψει από την αρχή στο Χριστό. Αγαθής όμως διαθέσεως καθώς ήταν, όταν σήμανε η ώρα της χάριτος πίστεψε και αφοσιώθηκε ολόψυχα ως πιστός «δούλος» εις τον «Κύριον Ιησούν Χριστόν». Και αυτό συνέβη αμέσως μετά την Ανάσταση, και αξιώθηκε της μεγάλης τιμής και χαράς να ιδεί τον Αναστάντα Κύριο (Α' Κορ. ιέ', 7). Γι' αυτό και πριν από την επιφοίτηση του Αγιου Πνεύματος τον βλέ­πουμε στο γνωστό υπερώο, «προσκαρτερούντα τη προσευχή και τη δεήσει», μαζί με τους άλλους μα­θητές (Πράξ. α', 14).

Μετά από αυτά και για την αρετή και για τη φρόνηση του γρήγορα κατέλαβε εξέχουσα θέση στην Εκκλησία, αφού έγινε πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Ομόφωνα αναγνωριζόταν μαζί με τον Ιωάννη και τον Πέτρο ως ένας από τους τρεις στύλους της αρτισύστατης Εκκλησίας. Προς αυτόν ο απόστολος Πέτρος, μετά από τη θαυμαστή αποφυλάκιση του, είπε να ανακοινώσουν το γεγο­νός (Πράξ. ιβ', 17). Τον αδελφόθεο Ιάκωβο και τον Πέτρο συνάντησε ό απόστολος Παύλος για πρώ­τη φορά στην Ιερουσαλήμ τρία έτη μετά από την κλήση του στο αποστολικό αξίωμα (Γαλ. α', 18-19). Αυτόν επισκέφθηκε πρώτα κατά την τελευταία του άνοδο στα Ιεροσόλυμα και στο σπίτι του συνήλθαν οι πρεσβύτεροι, για ν' ακούσουν τον Παύλο όταν διηγείτο τα σχετικά με το έργο του (Γαλ. β', 1-10).

Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι ο Ιάκωβος προέδρευσε της αποστολικής συνόδου πού συγκλήθηκε στην Ιερουσαλήμ περί το 50 μ.Χ. Για τη με­γάλη του αρετή και για την ασκητική του ζωή απο­λάμβανε γενικής εκτιμήσεως από Χριστιανούς και Ιουδαίους και από όλους ονομαζόταν «δίκαιος». Γι’ αυτό κίνησε το θανάσιμο μίσος των Ιουδαίων. Αυτοί κατόρθωσαν και επέτυχαν να τον συλλά­βουν και ζήτησαν να του επιβάλουν ν' απαρνηθεί τον Ιησού Χριστό. Αυτός όμως όχι μόνο αρνήθη­κε να πράξει τούτο, αλλά έμεινε σταθερός και άκα­μπτος, με αποτέλεσμα να υποστεί θάνατο μαρτυ­ρικό δια λιθοβολισμού. Και τότε όμως έδειξε το μεγαλείο της ψυχής του, διότι κατά τις τελευταίες στιγμές του γονατιστός προσευχόταν και έλεγε: «Παρακαλώ, Κύριε Θεέ Πάτερ, άφες αύτοϊς ου γαρ οίδασι τί ποιούσι».

Και έτσι «μάρτυς αληθής γενόμενος Ιουδαίοις καί Έλλησιν», εξεδήμησε προς Κύριον κατά το 62 μ.Χ.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Οκτωβρίου και την ημερα αυτή τελείται η επ' ονόματί του αρχαιότατη θεία Λειτουργία.

Στο προοίμιο της Καθολικής Επιστολής, την οποία έγραψε προ του 50 μ.Χ. και μάλιστα στα Ιεροσόλυμα, αναγράφεται: «Ἰάκωβος, Θεοῦ καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ δοῦλος ταῖς δώδεκα φυλαῖς ταῖς ἐν τῇ διασπορᾷ χαίρειν.». Η εκκλησιαστική παράδοση και οι περισσότεροι από τους ερμηνευτές της Επιστολής, αναγνώρισαν τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Κυρίου, ως συγγραφέα της Επιστολής.

    2. Η αξία της επιστολής.

Γεμάτη από απλές ως προς την έκφραση, βαθιές όμως σε οικοδομητικά νοήματα ηθικές προτροπές η επιστολή του αδελφοθέου Ιακώβου απευ­θύνεται προς τους διεσπαρμένους σ' όλη την οι­κουμένη Χριστιανούς. Έχει υπ’ όψη του τους πει­ρασμούς, τις δοκιμασίες και τις ποικίλες κακοπάθειες πού υφίστανται οι πιστοί, και τους συνιστά υπομονή, πίστη, θερμή προσευχή, για ν' ανταπεξέλθουν νικηφόρα σ' αυτούς, και να γίνουν «δόκι­μοι» ενώπιον του Θεού.

Για τα νοήματα και το ύφος της, αλλά και για την αγάπη που την πλημμυρίζει προς τους πάσχο­ντες, τους πτωχούς, τους διωκόμενους, είναι, η επιστολή αυτή, ένα από τα πλέον ελκυστικά βιβλία της Καινής Διαθήκης, και εμφανίζει τον Ιάκωβο ως «διδάσκαλον» μεγάλου προσωπικού κύρους μεταξύ των αναγνωστών της επιστολής του.

    3.  Το παράδειγμά του.

Ίσως να προβληθεί η απορία: Ο Ιάκωβος που έδειξε τόση αμφιβολία και δυσπιστία προς τον Κύριο, όταν τον άκουγε να διδάσκει και να θαυμα­τουργεί, πώς έφθασε σε τόσο ύψος πίστεως και αφοσιώσεως προς τον Χριστό, ώστε και τη ζωή του να θυσιάσει;

Δεν πρέπει να φανεί παράδοξο το γεγονός. Δυσκολεύθηκε στην αρχή να παραδεχθεί τον Χρι­στό ως Σωτήρα και Λυτρωτή των ανθρώπων, διό­τι τον είχε γνωρίσει από νήπιο και τον έβλεπε να μεγαλώνει όπως και οι άλλοι άνθρωποι, και ακό­μα να εργάζεται στην πατρίδα τους τη Ναζαρέτ με τον προστάτη του Ιωσήφ σαν ένας ξυλουργός. Μία τέτοια μακρά γνωριμία, φαίνεται, τον εμπόδιζε να τον παραδεχθεί ως τον ενανθρωπήσαντα Υιό του Θεού. Και γι' αυτό παρουσίαζε αυτή τη δυσπιστία.

    Η δυσπιστία του όμως αυτή προερχόταν από αγαθή διάθεση και όχι από διεστραμμένη πρόθε­ση. Και γι' αυτό όταν πληροφορήθηκε και βεβαιώ­θηκε για την Ανάσταση του Κυρίου, τότε πίστεψε ειλικρινά στον Χριστό και αφοσιώθηκε σ' Αυτόν και Τον διακόνησε μέχρι τέλους της ζωής του και ακόμη προς χάριν του δέχθηκε μαρτυρικό θάνατο. Παράδειγμα μεγάλο για μας να μη σπεύδου­με να βγάζουμε πρόχειρα συμπεράσματα για πρό­σωπα που έχουν αμφιβολίες και δυσπιστούν. Διότι ίσως να είναι μία περίοδος Ιακώβου η στάση τους αυτή, και αύριο ό μέχρι χθες αδιάφορος και ψυ­χρός να πιστέψει και να γίνει θερμός και φλογερός Χριστιανός. Η δική μας στάση και συμπεριφορά προς τους δυσπιστούντες πρέπει να είναι τέτοια, ώστε να τους βοηθήσει να αποβάλλουν τις αμφιβολίες και να προσέξουν και να παραδεχτούν το Σωτήρα. Ας θυμόμαστε πάντοτε την τελευταία παραγγε­λία της επιστολής του Ιακώβου: «Γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν.» (Ίακ.ε',20).          

Από τον κύκλο μας (17/11/2013)

ΤΕΤΑΡΤΗ , η ημέρα της προδοσίας του ΧΡΙΣΤΟΥ

            Η Ορθόδοξη Εκκλησία τηρεί την Τετάρτη νηστεία όλο το χρόνο (με εξαίρεση ορισμένες περιόδους κατά τη διάρκεια του έτους) . Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, η Τετάρτη όλο το χρόνο "θυμάται" την προδοσία του Ιησού. Υπάρχουν ύμνοι στην Οκτώηχο που αντανακλούν αυτή την ιδιαίτερη «ανάμνηση», ειδικά Θεοτοκία (ύμνοι στη Μητέρα του Θεού), που ονομάζονται   Σταυροθεοτοκία.

            Κατά τη Μεγάλη Τετάρτη επιτελούμε ανάμνηση του γεγονότος της αλείψεως του Κυρίου με μύρο από μια πόρνη γυναίκα. Επίσης φέρεται στη μνήμη μας, η σύγκληση του Συνεδρίου των Ιουδαίων, του ανώτατου δηλαδή Δικαστηρίου τους, προς λήψη καταδικαστικής αποφάσεως του Κυρίου, καθώς και τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.

            Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Από το κύκλο μας (17/11/2013)

Φέτος μία ακόμη χαρά έρχεται να προστεθεί στο έργο των Φιλικών Κύκλων. Είναι η χαρά της επετείου των 70 χρόνων συνεχούς οργανωμένης λειτουργίας τους.  Τί πιστεύουμε;

α) Αυτό που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πί­στεως μας: Ο Θεός αποκαλύπτεται με τον Χριστό ότι είναι Πατέρας φιλάνθρωπος και αγάπη, Παντοδύναμος και Παντοκράτορας, Δημιουργός, Ποιητής πάντων.

            Πιστεύουμε «καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱόν τοῦ Θεοῦ», που είναι ο μονογενής Υιός, γεννήθηκε από τον Πατέρα, Φως από το Φως του Πατέρα Του, Θεός Αληθινός.

«Κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας της Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα». Κατά τον Μ. Αθανάσιο, ό Χριστός κατέβηκε στη γη για να γίνουμε εμείς κατά χάριν Θεοί. Γεννήθηκε όμοιος σε όλα με μας εκτός από την αμαρτία για να γίνουμε εμείς «καθ' όμοίωσιν Θεοῦ».

            «Σταυρωθέντα... καί παθόντα καί ταφέντα...». Με τη σταύρωσή Του ο Χριστός ένωσε ουρανό και γη, και συμφιλίωσε Θεό και ανθρωπότητα. Είναι ο μέ­γας ειρηνοποιός και στο διηνεκές Αυτός φέρει πάνω Του τις δικές μας αμαρτίες και για μας υποφέρει. Το άπνουν σώμα Του και η ψυχή Του ενωμένη με την θεότητα "κατέβηκε" στον 'Άδη και κήρυξε και έσωσε όσους είχαν τις προϋποθέσεις για τη σωτηρία (τους μετανοηθέντες).

     «Καί άναστάντα... καί άνελθόντα... καί καθεζόμενον...». Τον είδαν οι μαθητές αναστημένο και για 40 μάλιστα ημέρες περπατούσε μαζί τους, τους δίδασκε, βεβαιώθηκαν για την Ανάσταση Του και αποδέχθηκαν να Τον ακολουθήσουν, κηρύσσοντας την Ανάσταση Του. Μετά τις 40 μέρες από την Ανάσταση Του, ανέ­βηκε προς τον ουρανό, ενώ οι μαθητές συγκινημένοι Τον αποχαιρετούσαν: «ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος». Κάθισε έκτοτε στα δεξιά του Πατέρα, αγίασε την ανθρώπινη φύση και την ένωσε με την Θεότητα.

         Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος! Αυτό το Άγιο Πνεύμα είναι ο Κύριος και Θεός, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ομόθρονο και αχώριστο από τον Πατέρα και τον Υιό. Αυτό το Άγιο Πνεύμα μεταβάλλει με θαυμα­στό τρόπο τη ζωή των μαθητών του Κυρίου, έτσι ώστε οι απλοϊκοί ψαράδες «πλησθέντες» Πνεύματος Αγίου και με θεία τόλμη και αφοβία, στράφηκαν στα έθνη κηρύττοντας Τον Αναστάντα Κύριο.

β) Πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, είναι η αποκάλυψη του μυστηρίου του Θεού. Ότι το βά­θος και το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής είναι πνεύμα Θεού και ζωή θεία και υπερφυσική. Ότι είναι «πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ιω. δ', 14). Ότι είναι φως οδηγητικό. Ότι είναι λόγος «ζῶν καὶ ἐνεργὴς» (Εβρ. δ' 12), όχι ξηρός και απολιθωμένος.

γ) Πιστεύουμε εις μίαν Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν. Πιστεύουμε, δηλαδή, είμαστε κοινωνία εν Χριστώ, μία αδελφότητα, μία πόλις Θεού. Είναι οίκος Θεού, μία οικογένεια των οικείων του Θεού.

Αφού ό Θεός «ἐνηνθρώπησε καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», άρα «έπηξε τη σκηνή Αυτού μετά των ανθρώπων». Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Και η Εκκλησία είναι «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας». Ακόμα η Εκκλησία είναι συγχρόνως και ο τόπος μιας συνεχούς Πεντηκοστής. Το Άγιο Πνεύμα λαλεί και ενεργεί εν τη Εκκλησία δια των ιερέ­ων. Αυτό τελεσιουργεί τα μυστήρια, Αυτό φωτίζει τους κήρυκες, Αυτό χαριτώνει τους λειτουργούς της, Αυτό αγιάζει τους πιστούς.

δ) Πιστεύουμε ακόμη εις «ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Ο Κύριος το είπε κατηγορηματικά: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ίω. ιη', 36). Και όλη η Καινή Διαθήκη  επαναλαμβάνει: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Έβρ. ιγ' 14), «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. γ', 20).

Υπό την πίεση των καιρών μας η ζωή μας είναι κατ’ εξοχήν αγωνιστική; Ή μήπως μας διακρίνει η στασιμότητα, η στατικότητα, η ολιγάρκεια -«καλά είναι ως εδώ πού έφθασα»- και τα παρόμοια; Το σταμάτημα είναι ή χειρότερη οπισθοδρόμηση, χρειάζεται γι' αυτό συνεχής υπερνίκηση, διαρκής αόρατος πόλεμος σε νέα αθλήματα, αν θέλουμε να δούμε ουρανό. Μήπως μας λείπει το βασικό χαρακτηριστικό της αληθινής και γνήσιας αγωνιστικότητας, που είναι η εργασία εις βάθος;

Από τα εξωτερικά και επιφανειακά και επουσιώδη να στρεφόμαστε όλο και περισσότερο προς τα ουσιώ­δη. Προς το Πνεύμα, προς «ὅσα ἐστίν ἀληθή»· Πόσες παραλείψεις κάνουμε κάθε μέρα και σε πόσες στραβοτιμονιές πέφτουμε; Πόσες φορές ασχο­λούμεθα με «τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον» και αφήνουμε «τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν»; (Ματθ. κγ',23). Πόσες φορές «διυλίζομεν τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνομεν»; Ή «καθαρίζομεν τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος»;

Πόσες φορές προδίδουμε την «πρώτη και μεγάλη εντολή, πού είναι το πλήρωμα τον Νόμου (Ρωμ. ιγ' 14), ο «σύνδεσμος της τελειότητος» (Κολ. γ', 14), η «καθ' ύπερβολήν οδός» (Α΄ Κορ. ιβ', 31), την εντολή της αγάπης; Χωρίς αυτήν είμαστε μηδέν, κατά τον Απ. Παύλο (Α Κορ. ιγ' 2). Γι' αυτό πάνω σ' αυτή την εντολή ο Μέγας Απόστολος οικοδομεί τον αγώνα του και το έργο του. Ας θυμόμαστε πάντοτε την τελευταία παραγγε­λία της επιστολής του Ιακώβου: «Γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ιακ. ε', 20.)

Ευλογημένη Νηστεία και καλά Χριστούγεννα

Μια ανατριχιαστική και συναμα ενθαρρυντική ιστορία

 

Το βιβλίο του Ρόνι Αλασόρ έφερε στην επικαιρότητα ο καθηγητής Γιαλτσίν Κιουτσούκ μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή για το "φίλο" του Αττίλα Ολγκάτς, ο οποίος ομολόγησε κυνικά ότι σκότωσε 10 Ελληνοκύπριους κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής. Ακολουθούν συγκλονιστικά αποσπάσματα από το βιβλίο που έχει ως τίτλο "Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους".
Σφαγές αμάχων, εκτελέσεις αιχμαλώτων και κάθε είδους αισχρότητες περιγράφουν σε μαρτυρίες τους βετεράνοι του τουρκικού στρατού.
Μία απ΄ αυτές αναφέρει:
Ο "δικός" μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια.
Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, δεν ήταν καθόλου ταραγμένος.
Τον πήρα και τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί.
Ήμουν σε αδιέξοδο και σε αμηχανία.
Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές.
Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Όμως, παρ΄ όλα αυτά δεν μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ.
Έψαχνα μια δικαιολογία για να τον σκοτώσω.
Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα
-Γίνεσαι μουσουλμάνος;
Εκείνος στεκόταν όρθιος με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια.
Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και μου είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα:
-Όι, όι.
Κατάλαβα την άρνησή του, η οποία και ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Έτσι απλά για να μην πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του.
Τώρα όμως με τύπτει η συνείδηση και βασανίζομαι γι΄ αυτό το έγκλημα.
Τα μάτια αυτού του παιδιού και το χαμόγελό του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου.
Τους άλλους δύο Ελληνοκύπριους τους σκότωσαν οι δύο λοχίες.
Αφήνοντας τα πτώματα άταφα, γυρίσαμε στο χωριό.
Όπως έλεγε ο λοχαγός μας, είχαμε γίνει πια "άνθρωποι του παραδείσου".

Από το βιβλίο του Ρόνι Αλασόρ "Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους"

Πηγή: http://isagiastriados.com

Νέος κύκλος

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΜΑΣ ΣΤΙΣ
 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013 ΣΤΙΣ 11:30 Π.Μ. ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ

Κύκλος 03/11/2013

…Φθάσαμε σε μία κατάσταση όπου οι διαχειριστές της ζωής και της ιστορίας μας μάς έχουν απογοητεύσει. Το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν είναι να καταργούν τη λογική, να ξεριζώνουν κάθε στοιχείο της επιβίωσής μας και να ξηλώνουν κάθε κλωστή από το κέντημα του πολιτισμού και των αξιών μας.

            Η παιδεία έχει συστηματικά απογυμνωθεί από την παράδοση και τις αξίες της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Η οικογένεια δέχεται και αυτή νομοθετικά χτυπήματα που απεργάζονται τη διάλυσή της. Η πολυτεκνία φορολογείται, η πίστη περιθωριοποιείται, η ελευθερία καταργείται.

            Και τώρα τελευταία, κάποιοι αποφάσισαν να φορολογήσουν και τον Θεό που αυτοί φαίνεται πως δεν πιστεύουν, αλλά στον Οποίο και μόνον Αυτόν εμείς ελπίζουμε. Τα πάντα ερμηνεύονται με οικονομικές παραμέτρους, ακόμη και οι τελευταίες εναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.

            ... παρά τις κραυγές αγωνίας της Ιεράς Συνόδου και αρκετών Μητροπολιτών, αγνοώντας και τις διαμαρτυρίες των συνδικάτων των εργαζομένων, τελικά κατάφεραν νομοθετικά να αποδυναμώσουν και την από αιώνων και από Θεού καθιερωμένη αργία της Κυριακής. Η πράξη αυτή χτυπάει και την ψυχή και την φύση μας και τις κοινωνικές αντοχές μας. Μας απομυζούν τον χρόνο του Θεού, τον χρόνο της ανάπαυσης, και μας στερούν τον χρόνο να ζήσουμε λίγες στιγμές μαζί ως οικογένεια. Ο κατήφορος, αγαπητοί μου, φαίνεται πως δεν έχει τελειωμό. Ούτε και ο παραλογισμός όρια. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι».

            Ήδη φτιάχνεται ένας λαός που ενοχλείται από την θέα των ναών και τους ήχους των καμπανών. Οι αγιασμοί και οι ευλογίες περιορίζονται. Το μάθημα των θρησκευτικών είτε διαστρέφεται είτε αποβάλλεται από την εκπαίδευση των παιδιών ως ανεπιθύμητο. Μέχρι σήμερα, οι γιορτές μας όλες είναι θρησκευτικές, εκκλησιαστικές. Θα μας τις αλλάξουν. Καταβάλλεται προσπάθεια να αποβληθεί από τη ζωή μας κάθε τι που θυμίζει τον Θεό. Και το όνομά Του ενοχλεί. Αυτό εύκολα βλασφημείται και πολύ δύσκολα ομολογείται.

Το μόνο που μας μένει είναι να αφυπνισθούμε και να αντιδράσουμε. Όχι βέβαια με εμπαθείς και κοσμικούς τρόπους, ούτε πάλι για να αναχαιτίσουμε τον εγκληματικό κατήφορο. Αυτό δεν θα το καταφέρουμε. Αυτό που μας μένει και μπορούμε να καταφέρουμε είναι να κρατήσουμε τη μαγιά της πίστης και του αυτοσεβασμού μέσα μας καθαρή και τη φλόγα της ομολογίας αναμμένη….Η προσευχή μας στην Παναγία Μητέρα μας και για τα προβλήματά μας και για τη ζωή μας, κυρίως όμως για το έθνος και την πίστη μας πρέπει να βγει και φέτος πύρινη από το βάθος της ψυχής μας. Αυτό είναι το πρώτο.

Αλλά και η απάντησή μας στην προσπάθεια κατάργησης της Κυριακής αργίας πρέπει να είναι δυναμική και πνευματική.

 α. Με περισσότερο ζήλο εφ’ εξής να αγιάζουμε την Κυριακή μας. Με προθυμία, ανελλιπώς κάθε Κυριακή, να προσερχόμαστε στους ναούς μας, μάλιστα πιο νωρίς τώρα. Η κατάνυξη και η ευλάβεια, η μυστηριακή συμμετοχή, η τάξη και ευπρέπεια, είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε να επιβληθούν στις ακολουθίες μας. Επίσης, η παρακολούθηση ομιλιών που καλλιεργούν και ενισχύουν την πίστη, η πνευματική μελέτη, η τόνωση του κατηχητικού έργου, η ελεημοσύνη είναι δράσεις που αγιάζουν την Κυριακή, που την καθιστούν μέρα  ξεχωρισμένη για τον Κύριο και την ψυχή μας.

            β. Όσοι έχουμε μαγαζιά δεν πρέπει επ’ ουδενί να υποχωρήσουμε στον πειρασμό να τα ανοίγουμε. Να μην το κάνετε, αδελφοί μου. Ούτε μετά την εκκλησία. Η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου. Τού αξίζει ολόκληρη. Η αργία της Κυριακής είναι ιερή. Καί να είστε σίγουροι ότι αν αυτό το κάνετε για τον Θεό, δεν θα σας αφήσει. Θα απαντήσει στη ζωή σας με σημεία και ευλογίες που δεν μπορείτε να φανταστείτε. Δοκιμάστε και θα δείτε.

            γ. Κανένας από μας δεν θα πρέπει να κάνει τα ψώνια του την Κυριακή. Όπως ζήσαμε μέχρι τώρα, έτσι θα συνεχίσουμε να μη συμμετέχουμε στην ασέβεια. Η αργία καταργείται όχι μόνον από τον έμπορο αλλά και από τον πελάτη. Και

            δ. Όλοι μαζί σαν ένα σώμα θα πρέπει να στηρίξουμε τους εμπόρους που σέβονται τον Θεό και δεν παραβιάζουν την αργία της Κυριακής. Από αυτούς να ψωνίζουμε. Με τον τρόπο αυτόν, και αυτοί θα βοηθηθούν και εμάς θα ευλογήσει ο Θεός.
....

Ο Θεός μαζί μας και βοήθειά μας η Παναγία μας.

Μετά πατρικών ευχών,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ † Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ.

Κύκλος-Αγιασμός

Η προγραμματισμένη χθεσινή συνάντηση του Κύκλου μας συνέπεσε με τον αγιασμό της Χριστιανικής Εστίας. Αναρτούμε εδώ το χθεσινό φυλλάδιο που είναι αφιερωμένο στην Κυριακή (την ημέρα του Κυρίου). Τα συναξάρια μας εφέτος θα αφορούν, όπως είπαμε, γιορτές και ημέρες αφιερωμένες στο Χριστό γιατί "τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός".

Ο επόμενος κύκλος μας την 17η/11/2013 , Κυριακή στις 11:30 στη Χριστιανική Εστία!!