Από το κύκλο μας (17/11/2013)

Φέτος μία ακόμη χαρά έρχεται να προστεθεί στο έργο των Φιλικών Κύκλων. Είναι η χαρά της επετείου των 70 χρόνων συνεχούς οργανωμένης λειτουργίας τους.  Τί πιστεύουμε;

α) Αυτό που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πί­στεως μας: Ο Θεός αποκαλύπτεται με τον Χριστό ότι είναι Πατέρας φιλάνθρωπος και αγάπη, Παντοδύναμος και Παντοκράτορας, Δημιουργός, Ποιητής πάντων.

            Πιστεύουμε «καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Υἱόν τοῦ Θεοῦ», που είναι ο μονογενής Υιός, γεννήθηκε από τον Πατέρα, Φως από το Φως του Πατέρα Του, Θεός Αληθινός.

«Κατελθόντα ἐκ τῶν οὐρανῶν καὶ σαρκωθέντα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας της Παρθένου καὶ ἐνανθρωπήσαντα». Κατά τον Μ. Αθανάσιο, ό Χριστός κατέβηκε στη γη για να γίνουμε εμείς κατά χάριν Θεοί. Γεννήθηκε όμοιος σε όλα με μας εκτός από την αμαρτία για να γίνουμε εμείς «καθ' όμοίωσιν Θεοῦ».

            «Σταυρωθέντα... καί παθόντα καί ταφέντα...». Με τη σταύρωσή Του ο Χριστός ένωσε ουρανό και γη, και συμφιλίωσε Θεό και ανθρωπότητα. Είναι ο μέ­γας ειρηνοποιός και στο διηνεκές Αυτός φέρει πάνω Του τις δικές μας αμαρτίες και για μας υποφέρει. Το άπνουν σώμα Του και η ψυχή Του ενωμένη με την θεότητα "κατέβηκε" στον 'Άδη και κήρυξε και έσωσε όσους είχαν τις προϋποθέσεις για τη σωτηρία (τους μετανοηθέντες).

     «Καί άναστάντα... καί άνελθόντα... καί καθεζόμενον...». Τον είδαν οι μαθητές αναστημένο και για 40 μάλιστα ημέρες περπατούσε μαζί τους, τους δίδασκε, βεβαιώθηκαν για την Ανάσταση Του και αποδέχθηκαν να Τον ακολουθήσουν, κηρύσσοντας την Ανάσταση Του. Μετά τις 40 μέρες από την Ανάσταση Του, ανέ­βηκε προς τον ουρανό, ενώ οι μαθητές συγκινημένοι Τον αποχαιρετούσαν: «ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος». Κάθισε έκτοτε στα δεξιά του Πατέρα, αγίασε την ανθρώπινη φύση και την ένωσε με την Θεότητα.

         Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος! Αυτό το Άγιο Πνεύμα είναι ο Κύριος και Θεός, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ομόθρονο και αχώριστο από τον Πατέρα και τον Υιό. Αυτό το Άγιο Πνεύμα μεταβάλλει με θαυμα­στό τρόπο τη ζωή των μαθητών του Κυρίου, έτσι ώστε οι απλοϊκοί ψαράδες «πλησθέντες» Πνεύματος Αγίου και με θεία τόλμη και αφοβία, στράφηκαν στα έθνη κηρύττοντας Τον Αναστάντα Κύριο.

β) Πιστεύουμε ότι η Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο, είναι η αποκάλυψη του μυστηρίου του Θεού. Ότι το βά­θος και το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής είναι πνεύμα Θεού και ζωή θεία και υπερφυσική. Ότι είναι «πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ιω. δ', 14). Ότι είναι φως οδηγητικό. Ότι είναι λόγος «ζῶν καὶ ἐνεργὴς» (Εβρ. δ' 12), όχι ξηρός και απολιθωμένος.

γ) Πιστεύουμε εις μίαν Αγίαν, Καθολικήν καί Αποστολικήν Εκκλησίαν. Πιστεύουμε, δηλαδή, είμαστε κοινωνία εν Χριστώ, μία αδελφότητα, μία πόλις Θεού. Είναι οίκος Θεού, μία οικογένεια των οικείων του Θεού.

Αφού ό Θεός «ἐνηνθρώπησε καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», άρα «έπηξε τη σκηνή Αυτού μετά των ανθρώπων». Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Και η Εκκλησία είναι «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας». Ακόμα η Εκκλησία είναι συγχρόνως και ο τόπος μιας συνεχούς Πεντηκοστής. Το Άγιο Πνεύμα λαλεί και ενεργεί εν τη Εκκλησία δια των ιερέ­ων. Αυτό τελεσιουργεί τα μυστήρια, Αυτό φωτίζει τους κήρυκες, Αυτό χαριτώνει τους λειτουργούς της, Αυτό αγιάζει τους πιστούς.

δ) Πιστεύουμε ακόμη εις «ζωήν του μέλλοντος αιώνος». Ο Κύριος το είπε κατηγορηματικά: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴ οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ίω. ιη', 36). Και όλη η Καινή Διαθήκη  επαναλαμβάνει: «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Έβρ. ιγ' 14), «ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλ. γ', 20).

Υπό την πίεση των καιρών μας η ζωή μας είναι κατ’ εξοχήν αγωνιστική; Ή μήπως μας διακρίνει η στασιμότητα, η στατικότητα, η ολιγάρκεια -«καλά είναι ως εδώ πού έφθασα»- και τα παρόμοια; Το σταμάτημα είναι ή χειρότερη οπισθοδρόμηση, χρειάζεται γι' αυτό συνεχής υπερνίκηση, διαρκής αόρατος πόλεμος σε νέα αθλήματα, αν θέλουμε να δούμε ουρανό. Μήπως μας λείπει το βασικό χαρακτηριστικό της αληθινής και γνήσιας αγωνιστικότητας, που είναι η εργασία εις βάθος;

Από τα εξωτερικά και επιφανειακά και επουσιώδη να στρεφόμαστε όλο και περισσότερο προς τα ουσιώ­δη. Προς το Πνεύμα, προς «ὅσα ἐστίν ἀληθή»· Πόσες παραλείψεις κάνουμε κάθε μέρα και σε πόσες στραβοτιμονιές πέφτουμε; Πόσες φορές ασχο­λούμεθα με «τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον» και αφήνουμε «τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν»; (Ματθ. κγ',23). Πόσες φορές «διυλίζομεν τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνομεν»; Ή «καθαρίζομεν τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος»;

Πόσες φορές προδίδουμε την «πρώτη και μεγάλη εντολή, πού είναι το πλήρωμα τον Νόμου (Ρωμ. ιγ' 14), ο «σύνδεσμος της τελειότητος» (Κολ. γ', 14), η «καθ' ύπερβολήν οδός» (Α΄ Κορ. ιβ', 31), την εντολή της αγάπης; Χωρίς αυτήν είμαστε μηδέν, κατά τον Απ. Παύλο (Α Κορ. ιγ' 2). Γι' αυτό πάνω σ' αυτή την εντολή ο Μέγας Απόστολος οικοδομεί τον αγώνα του και το έργο του. Ας θυμόμαστε πάντοτε την τελευταία παραγγε­λία της επιστολής του Ιακώβου: «Γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν» (Ιακ. ε', 20.)