Από το χθεσινό μας Κύκλο (26/02/'18)

Η αγία Φωτεινή (26^η Φεβρουαρίου)

             Η Αγία Φωτεινή έζησε στα χρόνια του Χριστού. Ήταν Σαμαρίτισσα στην καταγωγή και διέμενε στην πόλη Συχάρ όπου ζούσε ένα έκλυτο βίο. Ο τρόπος ζωής της ήταν γνωστός στους συμπολίτες της και για αυτόν την είχαν στιγματίσει.

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς περνούσε από την Συχάρ και στάθηκε στο πηγάδι του Ιακώβ για να πιει νερό. Εκεί συναντήθηκε με την Αγία Φωτεινή από την οποία ζήτησε να του δώσει νερό. Τότε οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν είχαν επαφές και γι’ αυτό παραξενεύτηκε η Αγία που ένας Ιουδαίος της απηύθυνε τον λόγο. Το είπε αυτό στον Ιησού και Εκείνος της αποκρίθηκε ότι αν ήξερε ποιος είναι θα του ζητούσε αυτή νερό που δεν τελειώνει ποτέ και όταν το πιει κάποιος δεν ξαναδιψά, εννοώντας φυσικά τον λόγο του Κυρίου και την πίστη.  

Μετά από την συνομιλία με τον Χριστό, η Αγία Φωτεινή πίστεψε σε Αυτόν και κάλεσε τους συμπολίτες της να τρέξουν να Τον συναντήσουν. Ο Χριστός έμεινε δύο ημέρες στη Συχάρ και τους μετέδωσε τον Λόγο και την ευλογία Του.

Η Αγία Φωτεινή βαπτίστηκε από τους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής μετά την Ανάσταση του Κυρίου. Μαζί της βαπτίστηκαν και οι δύο γιοι της καθώς και οι πέντε αδερφές της. Με την συνοδεία των γιων της και των αδερφών της κήρυξε τον λόγο του Χριστού στην Συρία, στην Φοινίκη, στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Καρχηδόνα και στη Ρώμη. Η μεγάλη της αυτή αποστολική δράση είναι ο λόγος που η εκκλησία μας την ονομάζει Ισαπόστολο.

Τα χρόνια περνούσαν και η Αγία κήρυττε τον λόγο του Χριστού με θέρμη σε όσα μέρη την αξίωσε η χάρη Του να ταξιδέψει. Κάποια στιγμή έφτασε και στην Καρθαγένη στην Βόρεια Αφρική. Μαζί της ήταν πάντα οι πέντε αδερφές της (Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευή και Κυριακή) και ο μικρός γιος της ο Ιωσής.

Ο μεγάλος της γιος Βίκτωρ ήταν στρατιώτης στον Ρωμαϊκό στρατό και έφερε το βαθμό του στρατηλάτη. Ρωμαίος αυτοκράτορας τότε ήταν ο Νέρων, ο οποίος μη γνωρίζοντας ότι ο Βίκτωρ ήταν χριστιανός, του ανέθεσε να διώξει τους Χριστιανούς στην Ιταλία. Ο Βίκτωρ πήγε στην Ιταλία αλλά φυσικά αρνήθηκε να φέρει σε πέρας τις εντολές που είχε λάβει. Ο δούκας Σεβαστιανός, φίλος του, προσπάθησε να τον μεταπείσει αλλά αντί αυτού και με την χάρη του Ιησού Χριστού, μεταπείστηκε ο ίδιος και βαπτίστηκε χριστιανός .

Ο Νέρων πληροφορήθηκε τα γεγονότα αυτά και κάλεσε στην Ρώμη τόσο τον Βίκτωρα, που είχε εντωμεταξύ λάβει το χριστιανικό όνομα Φωτεινός, και τον Σεβαστιανό, όσο και την Αγία Φωτεινή με τις αδερφές της και τον μικρό της γιο. Στην προσπάθειά του να τους κάνει να αλλάξουν πίστη, ο Νέρων χρησιμοποίησε όσα δόλια μέσα και όσα βασανιστήρια του ήταν γνωστά. Η Αγία Φωτεινή και οι υπόλοιποι μάρτυρες δεν λύγισαν ούτε στιγμή και συνεχώς δοξολογούσαν τον Ιησού Χριστό.

Κατά τη διάρκεια των φρικτών μαρτυρίων που υπέστησαν, πολλά θαύματα έλαβαν χώρα. Μετά από κάθε μαρτύριο, τόσο η Αγία όσο και οι υπόλοιποι μάρτυρες ήταν ανέπαφοι . Αυτό ήταν κάτι που πείσμωνε τον Νέρωνα αλλά ταυτόχρονα έκανε πολλούς από αυτούς που έβλεπαν τα θαύματα αυτά να πιστέψουν στον Χριστό και να βαπτιστούν χριστιανοί. Μετά από ατελείωτα μαρτύρια που υπέστη η Αγία Φωτεινή φυλακίστηκε και μέσα στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο. Η αγία Φωτίς τεντώθηκε σε δύο δέντρα, τα οποία αφέθηκαν και την έσχισαν στα δύο. Οι άλλοι μάρτυρες θανατώθηκαν με ξίφος.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (25/02/'18)

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΦΕΣΟ (Πραξ. κεφ ιη’)

Τρία ολόκληρα χρόνια έμεινε ο Παύλος στην Έφεσο. Βρήκε εκεί εργασία πολλή και αποδοτική, αλλά και δυσκολίες και εμπόδια πολλά. Βρήκε πολλούς φίλους, έτοιμους και τη ζωή τους να θυσιά­σουν γι’ αυτόν και το Ευαγγέλιο, αλλά και πολλούς εχθρούς. Πρώτα-πρώτα, εργαζόταν με τα χέρια του, για να βγάζει το ψωμί  του. Υπήρχαν βέβαια Χρι­στιανοί, που με μεγάλη προθυμία ήθελαν να αναλάβουν τη συντήρησή του, αλλά δεν δέχθηκε. Δεν ήθελε να επιβαρύνει κανένα και  κυρίως δεν ήθελε να ακουστεί ποτέ ότι αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο, για να ζει απ’ αυτό. Και δε δούλευε μόνον για τον εαυτόν του, αλλά για να συντηρεί και τους συνεργάτες του. Αργότερα θα έλεγε στους Εφεσίους: «αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ' ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται»(Πραξ. κ’ 34). Πολ­λές φορές, επειδή η πνευματική εργασία τον απασχολούσε πολύ, δεν εύρισκε ώρα, να εργάζεται κι έτσι στερούνταν τα βασικά. Γράφει στους Κοριν­θίους, «ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καὶ πεινῶμεν καὶ διψῶμεν καὶ γυμνητεύομεν» (Α΄ Κορ. δ’ 11).

Η πολλή, μεγάλη και ανεκτίμητη του όμως εργασία, ήταν το κήρυγμα, για τη σωτηρία των ανθρώπων. Κήρυττε κάθε μέρα στην αίθουσα του Τυράννου, όπου πολλοί άνθρωποι περνούσαν και άκουγαν τα λό­για του Ευαγγελίου. Ύστερα όμως από το κήρυγμα, δεν πήγαινε να ξεκουραστεί. Έμενε εκεί, απαντούσε σε ερωτήσεις,  έλυνε απορίες και προ­σπαθούσε να τους δώσει να καταλάβουν καθαρότερα τα νοήματα των λόγων του Θεού. Πολλές φορές η καρδιά του θα μάτωνε, όταν έβλεπε ότι κάποιος Χριστιανός κλονιζόταν στην πίστη. Γι^’ αυτόν επέ­μενε περισσότερο. Συμβούλευε σαν πατέρας, παρα­καλούσε σαν αδελφός, ξενυχτούσε κοντά του. Γι’ αυτό έλεγε αργότερα «γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον»(Πραξ. κ’ 31).

Και εκτός όλων αυτών άπλωσε το ενδιαφέρον και τη φροντίδα του και προς άλλες περιοχές και πόλεις της Μ. Ασίας. Φαίνεται ότι την εποχή εκείνη διαδόθηκε η πίστη σε αρκετές ο­νομαστές πόλεις, γύρω από την Έφεσο. Οργάνωσε ιεραποστολι­κές εξορμήσεις στα μέρη εκείνα. Τότε ιδρύθηκαν λαμπρές εκκλησιαστικές κοινό­τητες (Σμύρνη, Θυάτειρα, Φιλαδέλφεια, Μαγνησία, Μίλητος, Λαοδικεία, Κολοσσές κλπ). Όλη τη φροντίδα των πόλεων αυτών, τη φροντίδα της χειροτονίας των α­ξίων κληρικών και της οργάνωσης, την είχε ο Παύλος.

Αλήθεια, πόσο τεράστια ιεραποστολική  δράση  ανέπτυξε ο μεγάλος Απόστολος. Πόσο φλεγόταν η καρδιά του για τη σωτηρία των ανθρώπων και τη δόξα του Χριστού! Και ας μη νομίσουμε ότι η εργασία γινόταν χωρίς δυσκολίες, εμπόδια, διωγμούς. Όπως σε άλλα μέρη και εδώ δεν έλειψαν οι διωγμοί και οι αν­τιδράσεις. Άπι­στοι και σκληροτράχηλοι, σαν θη­ρία είχαν αναλάβει εξοντωτικό πόλεμο εναντίον του Παύ­λου. Γι αυτούς τους θηριώδεις εχθρούς έγραφε: «ἐθηριομάχησα ἐν Ἐφέσῳ»(Α' Κορ. ιε' 32).

Τί παράδειγμα αρετής, εργατικότητας, αφοσιώσεως στο έργο του Θεού, ενδιαφέροντος για τη σωτηρία των ανθρώ­πων! Ας τον μιμηθούμε και μείς όσο μπορούμε. Ας μη δειλιάζουμε στους κόπους και τους κινδύνους, που ενδέχε­ται να παρουσιάσει η ζωή μας, εφόσον θέλομε να ζήσουμε και να εργασθούμε χριστιανικά.

Α' Χαιρετισμοί και Κυριακή της Ορθοδοξίας

Την Παρασκευή 23/02/2018 στις 19:30, θα τελεστεί η Ακολουθία των Α' Χαιρετισμών στα Εκπαιδευτήρια Μ. Ν. Ράπτου, ενώ την Κυριακή 25/02/2018 θα εορταστεί η Γιορτή της Ορθοδοξίας με την καθιερωμένη λιτανεία των Εικόνων από τα (πολλά) μικρά παιδιά που κάθε χρόνο συμμετέχουν με χαρά και ευλάβεια!! Είμαστε όλοι οικογενειακά προσκεκλημένοι!! Την Κυριακή (25/02) στις 11:30 ακολουθεί ο Κύκλος μας στη Χρ. Εστία. Να μη λείψει κανείς.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (11/02) Γ'

Η Αγία Φιλοθέη Μπενιζέλου η Αθηναία (19 Φεβρουαρίου)   .

Η Αγία Φιλοθέη γεννήθηκε το έτος 1522 μ.Χ. στην τουρκοκρατούμενη τότε Αθήνα. Οι ευσεβείς γονείς της ονομάζονταν Άγγελος και Συρίγα Μπενιζέλου. Η μητέρα της ήταν στείρα και απέκτησε την Αγία μετά από θερμή και συνεχή προσευχή.

Μαζί με την Χριστιανική ανατροφή, έδωσαν στην μοναχοκόρη τους και κάθε δυνατή, για την εποχή εκείνη, μόρφωση. Έτσι η Ρηγούλα (ή Ρεβούλα, δηλαδή Παρασκευούλα), όσο αύξανε κατά την ηλικία, τόσο προέκοπτε και κατά την ψυχή.

Σε ηλικία 14 χρονών, οι γονείς της την πάντρεψαν, παρά την θέλησή της, με έναν από τους άρχοντες της Αθήνας. Αργότερα, αφού πέθαναν οι γονείς και ο σύζυγός της, ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο πόθο της. Αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον Χριστό, γίνεται μοναχή και παίρνει το όνομα Φιλοθέη.

Κατ' αρχήν, ύστερα από εντολή του Αγίου Ανδρέα του Πρωτόκλητου, τον οποίο είδε σε όραμα, οικοδόμησε ένα γυναικείο μοναστήρι με αρκετά κελιά, στο οποίο και έδωσε το όνομα του Αγίου για να τον τιμήσει. 

Το μοναστήρι αυτό του Αγίου Ανδρέα σωζόταν στην Αθήνα, με τη Χάρη του Θεού, επί πολλά έτη μετά την κοίμηση της Αγίας και ήταν πλουτισμένο, όχι μόνο με υποστατικά και διάφορα μετόχια, αλλά και με πολυειδή χρυσοΰφαντα ιερατικά άμφια και σκεύη, απαραίτητα για τις ετήσιες ιερές τελετές και αγρυπνίες. Προπαντός όμως το μοναστήρι σεμνυνόταν με το θησαυρό του τιμίου και αγίου λειψάνου της Αγίας, το οποίο ήταν αποθησαυρισμένο στο δεξιό μέρος του Ιερού Βήματος, όπου και το ασπάζονταν με ευλάβεια όλοι οι Χριστιανοί. Το τίμιο λείψανο της Αγίας σκορπούσε ευωδία, γεγονός που αποτελούσε εμφανή μαρτυρία και απόδειξη της αγιότητάς της.

Το παράδειγμά της, λοιπόν, να αφιερωθεί στον Χριστό, το ακολουθούν και άλλες νέες. Σε λίγο διάστημα, η μονή έφθασε να έχει διακόσιες αδελφές. Η μονή της Οσίας Φιλοθέης γίνεται πραγματικό λιμάνι. Εκεί οι άρρωστοι βρίσκουν θεραπεία, οι πεινασμένοι τροφή, οι γέροντες στήριγμα και τα ορφανά στοργή.

Η Οσία, παρά τις αντιδράσεις των Τούρκων, οικοδομεί διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, νοσηλευτήρια, ορφανοτροφεία, «σχολεῖα διὰ τοὺς παίδας τῶν Ἀθηναίων, διὰ ν’ ἀνοίξη τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν πρὸς τὴν παράδοσιν καὶ τὴν δόξαν τῶν προγόνων των». Διδάσκει με τα λόγια και με τη ζωή της. Στηρίζει τους σκλάβους με την προσευχή της. Ιδιαίτερες είναι οι φροντίδες της για να σώσει από τον εξισλαμισμό ή την αρπαγή τις νέες Ελληνίδες. Το έργο της, εθνικό και θρησκευτικό, ξεπέρασε τα όρια της Αθήνας και έγινε γνωστό σε όλη την Ελλάδα. Αδιαφιλονίκητη επιβεβαίωση για το έργο αυτό παρέχει η αλληλογραφία της με τη Γερουσία της Βενετίας (1583 μ.Χ.), από την οποία ζητούσε οικονομική βοήθεια.                                                                                      

Η όλη δράση της Αγίας Φιλοθέης εξαγρίωσε τους Τούρκους. Τη συλλαμβάνουν και εκείνη με πνευματική ανδρεία ομολογεί: «Εγώ διψώ να υπομείνω διάφορα είδη βασανιστηρίων για το όνομα του Χριστού, τον οποίο λατρεύω και προσκυνώ με όλη μου την ψυχή και την καρδιά, ως Θεό αληθινό και άνθρωπο τέλειο και θα σας χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη αν μπορείτε μια ώρα πρωτύτερα να με στείλετε προς Αυτόν με το στεφάνι του μαρτυρίου». Ύστερα από την ηρωική αυτή απάντηση προς τους κατακτητές, όλοι πίστευαν ότι η πανευτυχής και φερώνυμη Φιλοθέη εντός ολίγου θα λάμβανε μαρτυρικό θάνατο. Όμως, την τελευταία σχεδόν στιγμή πρόφθασαν κάποιοι Χριστιανοί και καταπράυναν τον ηγεμόνα με διάφορους τρόπους και ελευθέρωσαν την Αγία.

Ελεύθερη, η Αγία Φιλοθέη, επέστρεψε αναίμακτη στο μοναστήρι της, φρόντιζε δε, όχι μόνο για τη σωτηρία της δικής της ψυχής αλλά και των άλλων, αφού τους μεν ενάρετους τους στερέωνε στην αρετή, τους δε αμαρτωλούς τους βελτίωνε ηθικά και τους οδηγούσε στη μετάνοια. Και αποκλειστικά για το σκοπό αυτό πέρασε στη Τζια (Κέα), όπου προ πολλού είχε οικοδομήσει μετόχι, για να αποστέλλει εκεί τις μοναχές εκείνες που φοβούνταν να διαμένουν στην Αθήνα. Στην Τζια έμεινε αρκετό χρόνο και κατήχησε θεαρέστως τις ασκούμενες αδελφές στην ακριβή τήρηση των κανόνων της μοναστικής ζωής. Μόλις τελείωσε το έργο της εκεί, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα.

Έτσι λοιπόν, η Αγία Φιλοθέη, αξιώθηκε από το Θεό να επιτελεί θαύματα, από τα οποία, μνημονεύουμε ένα μόνο: Ζούσε ένας νέος, ποιμένας προβάτων, ο οποίος από πολύ μικρός είχε συνηθίσει στις κλεψιές και στις ραδιουργίες. Ο νέος αυτός, κατά παραχώρηση του Θεού, κυριεύθηκε από τον Σατανά. Έκτοτε περιφερόταν στα βουνά και στις σπηλιές γυμνός, θέαμα ελεεινό. Πολλές φορές, όταν συνερχόταν, σύχναζε στα γύρω μοναστήρια για να βρει θεραπεία. Κάποιοι, που τον ευσπλαγχνίστηκαν, τον οδήγησαν στην Αγία Φιλοθέη η οποία, ύστερα από εκτενή προσευχή τον λύτρωσε από εκείνη τη μάστιγα. Έπειτα τον νουθέτησε, τον εισήγαγε στην τάξη των μοναχών και έτσι ο νέος, πέρασε τη ζωή του με μετάνοια και άσκηση, θαυμαζόμενος απ' όλους.

Μάταια οι Τούρκοι προσπαθούν να ανακόψουν την δράση της. Ώσπου μια νύχτα, στις 2 Οκτωβρίου του έτους 1588 μ.Χ., πήγαν στο μονύδριο που είχαν οικοδομήσει στα Πατήσια (εορταζόταν η μνήμη του αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και η Αγία μαζί με τις αδελφές επιτελούσαν ολονύκτια αγρυπνία) και εισέβαλαν στο ναό, όπου άρπαξαν την Αγία και την μαστίγωσαν με βαναυσότητα και την εγκατέλειψαν ημιθανή. Έξω από το ναό, στα δεξιά της εισόδου του, σώζεται η κολώνα, όπου η Φιλοθέη δέθηκε και μαστιγώθηκε. Οι μοναχές της την μετέφεραν στην κρύπτη της στην Καλογρέζα. Εκεί η Φιλοθέη υποκύπτει στα τραύματά της στις 19 Φεβρουαρίου 1589 μ.Χ.

Είκοσι ημέρες μετά από την κοίμηση της Αγίας, ο τάφος της ευωδίαζε. Ακόμη, όταν μετά από ένα έτος έγινε η ανακομιδή, το τίμιο λείψανό της βρέθηκε σώο και ακέραιο. Επιπλέον ήταν γεμάτο με ευωδιαστό μύρο, προς δόξα και αίνο του Θεού και καύχημα της πίστεώς μας. Το ιερό λείψανό της βρίσκεται στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Στο μνήμα της πάνω είναι γραμμένα τούτα τα λόγια:

«Φιλοθέης ὑπό σῆμα τόδ' ἁγνῆς κεύθει σῶμα, ψυχὴν δ' ἐν μακάρων θήκετο Ὑψιμέδων».

Από το χθεσινό μας Κύκλο (11/02) Β'

Το πάθημα των εξορκιστών (Πραξ. ιθ’ 15-16)     .

Μερικές φορές ο σατανάς περιποιείται με αληθινά σατα­νικό τρόπο τα όργανα του. Αφού τα υποδουλώσει στο θέ­λημα του και στην αμαρτία, αφού τα χρησιμοποιήσει για το κακό το δικό τους και των άλλων, ύστερα δεν δυσκο­λεύεται αυτός ο ίδιος να τα γελοιοποιήσει, να τα βασανίσει, να κάνει τη ζωή τους πικρή και μαύρη. Κάτι τέτοιο συνέβη και με τους εξορκιστές, τους μάγους της Εφέσου: Αυτοί θέλησαν να διώξουν τα πονηρά πνεύματα από δαι­μονισμένους και χρησιμοποίησαν το όνομα του Χριστού, χωρίς φυσικά να πιστεύουν σ' Αυτόν. Τότε λοιπόν ένα πνεύμα πονηρό κατελήφθη από μανία εναντίον των οργάνων του, που τόλμησαν να α­ναφέρουν το όνομα «Χριστός» και τους είπε με το στόμα του δαιμονισμένου: «Τὸν Ἰησοῦν γινώσκω καὶ τὸν Παῦλον ἐπίσταμαι· ὑμεῖς δὲ τίνες ἐστέ;» (Πράξ. ιθ' 15). «Ξέρω ότι ο Ιησούς είναι Κύριος κραταιός και δυνατός. Ξέρω ότι ο Παύλος έχει την εξουσία να διώχνει τα δαιμόνια με τη δύναμη Εκείνου. Αλλά εσείς με ποιο δικαίωμα με διατάζετε να φύγω;»

Αν αυτοί οι Ιουδαίοι εξορκιστές είχαν διαβάσει την Π. Διαθήκη, θα έβλεπαν εκεί με πόσην αγανάκτηση μιλάει ο Θεός εναντίον των αμαρτωλών, που χρησιμοποιούν για πονηρούς σκοπούς το όνομα Του και τα λόγια του, και ποιες τιμωρίες επιβάλλει. Αλλά εδώ δεν τους τιμώρησε ο ίδιος: Άφησε πονηρό πνεύ­μα και εξορκιστές να κανονίσουν τους λογαρια­σμούς τους, να γελοιοποιηθούν στα μάτια του κό­σμου, να καταλύσουν το έργο των, αλλά και να δώσουν, χωρίς να το θέλουν, αφορμή στους άλλους ανθρώπους να ε­πιστρέψουν στο Χριστό.

Και να που ό δαιμονισμένος άνθρωπος όρμησε με μανία, άρπαξε και τους επτά, και εκεί μπρος στα μάτια του κόσμου, άρχισε να τους κακοποιεί κατά τρόπο σκληρό. Ξέσχισε τα ρούχα και τους άφη­σε   γυμνούς.   Μάταια  προσπαθούσαν να   φυλαχθούν. Το πονηρό πνεύμα, που είχε γεμίσει την ψυχή τους με απιστία, με ξόρκια και μάγια, τους γεμίζει τώρα την καρδιά με φρίκη και τρόμο και το σώμα με πληγές. Όταν κατόρθωσαν να ξεφύγουν, ήταν ελεεινοί και αξιοδάκρυτοι. Έτσι πληρώνει ο διάβολος τα όργανα του. Τους υπόσχεται στην αρχή πλούτη, τιμές, α­ξιώματα, όλα τα αγαθά του κόσμου. Τους ανοίγει τα μάτια προς το κα­κό. Ύστερα όμως τους βασανίζει αλύπητα. Δημιουργεί τέτοιους πειρασμούς και κινδύνους στη ζωή των, τέτοια σύγχυση και αγωνία και κατάπτωση, ώστε να τους κάνει αμέτρητα δυ­στυχείς. Πολλές φορές τους προκαλεί και σωματικές αρρώστι­ες, ώστε κοντά στην ψυχική οδύνη να έχουν και σωματι­κό πόνο.

Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα εκείνων, που σαν όργανα του διαβόλου ασχολούνται με μάγια και δαιμονικές μαντείες, με τον πνευμα­τισμό και οι οποίοι στο τέλος καταντούν σχεδόν τρελοί και ψυχοπαθείς. Ας αφήσουμε ότι μάγοι και εξορκιστές γίνονται αντιπαθητικοί και άξιοι αποστροφής και περιφρονήσεως στην κοινωνία. Το χειρότερο όμως είναι ότι κατευθύνονται προς την αιωνία καταδίκη και κόλαση.   

Από το χθεσινό μας Κύκλο (11/02) Α'

Οι μάγοι της Εφέσου (Πραξ. ιθ’ 13-14)        .

Εκεί στην Έφεσο, έκανε ο Παύλος με τη δύναμη του Θεού πολλά και εξαιρετικά θαύματα που έρχον­ταν να επικυρώσουν και να αποδείξουν ότι η διδασκαλία του, ήταν διδασκαλία του Θεού. Βέβαια είχε κάμει θαύματα και στους Φιλίππους και στη Θεσσαλονίκη και στην Κόρινθο. Αλλά εδώ, για να στερεωθεί πιο πολύ η πίστη των Χριστιανών, να αποστομωθούν δε οι εχθροί του Θεού και να πολεμηθεί η ειδωλολατρία και η μαγεία, που ήταν πολύ διαδεδομένη στην Έφεσο, τα θαύματα του Παύ­λου ήσαν πολλά και εμφανή. Σε δύο στίχους, αλλά με πολλή ζωηρότητα, τα περιγράφει ο ιερός Λουκάς. «Δυνάμεις τε οὐ τὰς τυχούσας ἐποίει ὁ Θεὸς διὰ τῶν χειρῶν Παύλου» (Πράξ. ιθ’ 11). Ο Παύλος, το όνομα του Χριστού χρησιμοποιούσε κι αμέσως γί­νονταν τα θαύματα. Το όνομα και η δύναμή του ήταν το ακατανίκητο όπλο εναντίον όλων των ασθενειών. Οι άρρωστοι αποκτούσαν την υγεία, οι δαιμονισμένοι ελευθερώνονταν και ο κόσμος δόξαζε το Θεό και τιμούσε τον Απόστολό Του.

Αλλά να που επεχείρησαν μερικοί να εκμεταλλευθούν τη δύναμη του Θεού, για να κάμουν και αυτοί θαύματα. Εκεί στην Έφεσο είχαν φτάσει επτά Εβραίοι αδελφοί, παιδιά ενός αρχιερέως, του Σκευά. Αυτοί ήσαν εξορκιστές, μάγοι δηλα­δή και γύριζαν από πόλη σε πόλη, έκαναν ξόρκια και μάγια, για να θεραπεύουν τάχα αρρώστιες και να καλοπληρώνονται, φυσικά. Μερικές φορές μάλιστα χρησιμοποιούσαν στα ξόρκια τους και το όνομα του Θεού. Ακολουθώντας τον Παύλο τον άκουσαν συχνά να χρησιμοποιεί το όνο­μα του Χριστού και με αυτό να διώχνει τα δαιμόνια. Χωρίς λοιπόν να χάσουν κα­θόλου καιρό πλησίασαν και αυτοί μερικούς δαιμονισμένους και είπαν στα πονηρά πνεύματα· «σας εξορκίζουμε στο όνο­μα του Ιησού, τον Οποίον ο Παύλος κηρύττει, να φύγετε από τους ανθρώπους αυτούς». Χρησιμοποίησαν ωραία ευχή, χριστια­νική ευχή, αφού το ξόρκι τους ανέφερε τον Ιησού Χριστό. Όμως,  ούτε αυτοί πίστευαν στο Χριστό, ούτε τους άλλους άφηναν να πιστέψουν. Η ευ­χή ήταν απάτη ενώπιον Θεού και ανθρώπων.

Και σήμερα δυστυχώς υπάρχουν εξορκιστές και εξορκίστριες, μάγοι και μάγισσες, που προσπαθούν με ξόρ­κια και μάγια να εξαπατήσουν τον κόσμο και να τον απομακρύνουν από το Θεό. Και το χειρότερο είναι ότι οι άνθρω­ποι αυτοί, χρησιμοποι­ούν πολλές φορές ιερά ονόματα και σύμβολα. Κάνουν το σταυρό τους, σταυρώνουν εκείνους που ξορκίζουν, στρέφονται στα εικονίσματα! Λένε, μαζί με άλλα ακατάληπτα και ανόητα λόγια, το όνομα του Χριστού και της Παναγίας, τα ονόματα των αγίων,  απαγγέλλουν προσευχές, κάνουν μετάνοιες, χρησιμοποιούν αγιασμό! Ας θυμηθούμε τους εξορκιστές της Εφέσου. Όπως εκείνοι, έτσι και αυτοί, δεν έχουν καμιά σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία. Χρησιμο­ποιούν τα ιερά λόγια, για να τα βεβηλώσουν, για την εξυπηρέτηση των πονηρών σχεδίων τους και να εξαπατήσουν τους ανθρώπους. Η Αγία Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν: Εκείνος που κάνει ξόρκια, κι εκείνος που τα πιστεύει δεν είναι αληθι­νός Χριστιανός. Είναι ειδωλολάτρης. 

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΜΑΣ

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ  ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 11 ΦΛΕΒΑΡΗ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΑΛΙ ΚΑΡΤΕΡΑ ΚΑΙ ΥΠΝΟΣ ΜΗ ΣΕ ΠΑΡΕΙ.

ΣΤΙΣ 11:30 ΠΡΩΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ             ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΘΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ!!