Από τους παλιούς μας Κύκλους (Κυριακή 08 Μαΐου 2011)

Τη εικοστή εβδόμη Απριλίου, μνήμη του αγίου ΕΥΛΟΓΙΟΥ.

Ο όσιος πατήρ ημών Ευλόγιος ασκούσε το επάγγελμα του λιθοξόου σε χωριό της Θηβαΐδος, επί βασιλείας Ιουστίνου Α' (518-527). Κάθε βράδυ, επιστρέφοντας στο χωριό μετά την εργασία του, αναζη­τούσε ταξιδιώτη ή μοναχό περαστικό και τον ικέτευε με επιμονή να κα­ταλύσει στην ταπεινή του κατοικία. Αντάλλαζαν αδελφικό ασπασμό, ο Ευλόγιος ένιπτε τα πόδια του ξένου κατά μίμησιν Χριστού και του ετοί­μαζε φαγητό, αγοράζοντας τα τρόφιμα με την καθημερινή αμοιβή του. Μόλις τελείωνε το δείπνο, έριχνε τα περισσεύματα στα σκυλιά, ώστε να μην μένει τίποτε για την επομένη, εμπιστευόμενος στην θεία Πρόνοια. Κα­τόπιν περνούσε ώρες συνομιλώντας με τον φιλοξενούμενο του για τα του Θεού και των αγαθών πού επαγγέλλονται στον ουρανό.

Μια φορά, παρείχε αβραμιαία φιλοξενία στον αββά Δανιήλ της Σκήτεως, και ο Γέροντας από ευγνωμοσύνη ανέπεμψε δέηση στον Κύριο, πα­ρακαλώντας να χορηγήσει στον Ευλόγιο πλούτη, ώστε να μπορεί εκείνος να πολλαπλασιάσει τις ελεημοσύνες του. Καθώς ο αββάς Δανιήλ εγγυήθηκε την αρετή του Ευλογίου, η προσευχή του εισακούστηκε και την επόμενη, σκάβοντας, ο Ευλόγιος βρήκε σε μια υπόγεια κρύπτη μεγάλη πο­σότητα χρυσού. Φοβούμενος ότι ο προεστός του χωρίου θα σφετεριζόταν τον θησαυρό, αναχώρησε κρυφά για την Κωνσταντινούπολη, εγκαταλεί­ποντας τις αρετές που εφάρμοζε όταν ήταν φτωχός.

Φθάνοντας στην Βασιλεύουσα, τα πλούτη του άνοιξαν τις πύλες της αυτοκρατορικής αυλής και με δωροδοκίες κατόρθωσε να αποκτή­σει, το αξίωμα του επάρχου του πραιτορίου. Αγόρασε πολυτελή κα­τοικία και ζούσε μεγάλη ζωή, χωρίς να ασχολείται πλέον με τους πτωχούς ή τα θεάρεστα έργα. Μετά δύο χρόνια, ο αββάς Δανιήλ ειδοποιήθηκε σε όραμα για την ζωή του προστατευομένου του και έσπευσε στην Κωνσταντινούπολη για να τον επαναφέρει στην οδό της ευσέ­βειας. Κάθε φορά όμως που ο Ευλόγιος έβγαινε από το αρχοντικό του, οι υπηρέτες του απομάκρυναν βίαια τον μοναχό και τον εμπόδιζαν να του απευθύνει τον λόγο.

Παρουσιάστηκε τότε η Θεοτόκος στον Δανιήλ, τον επέπληξε για το θράσος της εγγύησης του και κατόπιν υποσχέθηκε να διορθώσει την διαγωγή του Ευλογίου. Τρεις μήνες αργότερα, όταν ανήλθε στον θρόνο ο Ιουστινιανός (527), ο Ευλόγιος πήρε μέρος σε συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα, η οποία σύντομα εξαρθρώθηκε. Οι άλλοι συνωμότες εκτε­λέστηκαν και οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Ο Ευλόγιος όμως κα­τόρθωσε να διαφύγει μέσα στην νύχτα αφήνοντας πίσω του όλα τα πλούτη και την αλαζονεία του και επέστρεψε στην γενέτειρα του λέ­γοντας ότι είχε μεταβεί για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους. Συνειδητοποίησε τότε το σφάλμα του και ενθυμούμενος ότι καλύτερα να πάει κανείς πτωχός στον παράδεισο παρά πλούσιος στην κόλαση, άρχισε να εργάζεται ξανά ως λιθοξόος και με την χάρη του Θεού δεν άργησε να ξαναβρεί την ευλάβεια και την ανυστερόβουλη αγάπη του για τους πτωχούς και τους ταξιδιώτες. Έφθασε σε μεγάλη ηλικία και εκοιμήθη εν ειρήνη. Η εορτή του ετιμάτο στην Κωνσταντινούπολη στον ναό του αγίου Μωκίου, στον οποίο, όπως φαίνεται, είχαν κατατεθεί τα τίμια λείψανα του.                                       

Από τους παλιούς μας Κύκλους (Κυριακή 9 Μάη 2010)

«ΧΑΙΡΕΤΕ» (Ματθ.  κη'   1-10 και  Ιωάν.  κ'   19-21)

Βαθιά θλιμμένες, κυκλωμένες από αναπάντητα ερωτηματικά, οι ευγενικές εκείνες γυναίκες, οι Μυροφό­ρες, προχωρούν «λίαν πρωί» προς το μνημείο.  Αλλά να, σε λίγο η βαθιά θλίψη και οδύνη δίνουν τη θέση τους στην πλούσια, την «ανεκλάλητη» χαρά. Το μήνυμα της Αναστάσεως, που άκουσαν απ’ τον άγγελο πρώτα, αλλά κυρίως ο ίδιος ο Αναστάς έπειτα, που τις συναντά και τους απευθύνει το «Χαίρε­τε», μεταβάλλουν με μιας το θυμικό τους, αλλάζουν ολο­κληρωτικά την ψυχολογία τους, πλημμυρίζουν την καρ­διά τους από βαθιά χαρά.

 Το ίδιο συνέβη και με τους δύο μαθητές, που πορεύονται προς Εμμαούς «σκυθρωποί», μελαγχολικοί, γεμάτοι σκοτεινές σκέψεις απ’ τη διάψευση, όπως νόμι­ζαν, των ελπίδων τους.

«Ἡμεῖς δὲ ἠλπίζομεν...», ένας παρατατικός απελπισίας, αφού η πραγματικότητα της Α­ναστάσεως παρέμεινε ακόμη ξένη γι’ αυτούς, αν και ο Αναστάς είναι Συνοδοιπόρος και Συνομιλητής των! Όταν όμως βεβαιώθηκαν, ότι ήταν ο Κύριος, την ίδια στιγμή - ποιος υπολογίζει κούραση, ποιος θυμάται να φάει, όταν τέτοια χαρά πλημμυρίζει την καρδιά; - επιστρέφουν στα Ιεροσόλυμα, για να μεταδώσουν  το τρισχαρμόσυνο μήνυμα: «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως».

 Η σκηνή επαναλαμβάνεται με τους κλεισμένους στο υπερώο της Ιερουσαλήμ μαθητές. Λυπημένοι, τρομαγμένοι δεν τολμούν να ξεμυτίσουν απ’ το κρυσφήγετό τους «διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Με­τά την εμφάνιση όμως του Κυρίου, η ειρήνη, η χαρά, το θάρρος αποτελούν τα πνευματικά στοιχεία της ατμόσφαιρας, μέσα στην οποία κινούνται.

Και γενικά, όλοι οι μαθητές, στον στενότερο και ευρύτερο κύκλο, μόλις βεβαιώνονται, ότι Εκείνος που Τον είδαν να σταυρώνεται, να πεθαίνει, να ενταφιάζεται είναι μπροστά τους, όχι σαν «φάντασμα», ούτε σαν «μνή­μη» ζωντανή και αγαπημένη, αλλά ο ίδιος, σωματικά, πραγματικά, με «τὸν τύπον τῶν ἥλων» και της λόγχης, τους μιλάει και Του μιλάνε, τους αφήνει υποθήκες, τους καθοδηγεί... τότε, αλλάζει βαθιά και αναλλοίωτα η ψυχολογία τους και η πορεία τους. Φεύγουν ο φόβος, η αγωνία, η λύπη, η δειλία. Μπαίνουν στο κλίμα της αναστάσιμης χαράς.

Ο Κύριος αποδείχθηκε Νι­κητής του θανάτου, της αμαρτίας και του πόνου.

«Ποῦ σου θάνατε τὸ κέντρον; ποῦ σου ᾍδη τὸ νῖκος;» επαναλαμβάνει μαζί με τον Απόστολο σε τόνο θριαμβευτικό ο ι. Χρυσόστομος. Και προσθέτει:

 «Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γὰρ ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος...».

 «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε».

Μη μένετε στον πόνο και τη λύπη, όσοι επάνω στον αγώνα δεχθήκατε τραύματα. Ο Νικητής της αμαρτίας με το τίμιο Αίμα Του είναι έτοιμος να επουλώσει τα τραύματα· να ξεπλύνει κάθε ρύπο της καρδιάς μας· να μας κλείσει όλους στη θεϊκή αγκαλιά Του. Ο πιστός - αγωνιστής κατά της αμαρτίας έχει δεδομένη τη νίκη. Πώς να μη χαίρεται πάντοτε;

Η Ανάσταση του Κυρίου βροντοφωνάζει: Τίποτα δεν τελειώνει στο σταυρό. Όπως τον χειμώνα διαδέχεται η άνοιξη και τη μπόρα η λιακάδα και το σκοτάδι της νύχτας το γλυκοχάραμα μιας νέας αυγής, έτσι την τρικυμία της ζωής μας, θα την διαδεχθεί η γαλή­νη και τη βαρυχειμωνιά η γλυκιά άνοιξη. Ο σταυρός θα μεταμορφωθεί σε ανάσταση, η θλίψη σε χαρά, ο πόνος σε ελπίδα, γιατί ο Νικητής του πόνου είναι μαζί μας και μέσα μας.

Είναι η χαρά, την οποία «οὐδεὶς αἴρει ἀφ' ὑμῶν» (Ίωάν. ιστ' 22). Η χαρά πού παραμένει κι όταν η θλίψη μας κυκλώνει και το περιβάλλον μας αποκαρδιώνει και η αμαρτία μας προσβάλλει... Είναι η γεύση της καινούριας,  αναστημένης ζωής των παιδιών της Αναστάσεως.  

Από τους παλιούς μας Κύκλους (2008)

Μνήμη της υπό των Τούρκων καταστροφής τον τιμίου λειψάνου

 του αγίου ΣΑΒΒΑ. πρώτου Αρχιεπι­σκόπου Σερβίας ( 27 Απριλίου1594)

Το 1594, ο σερβικός λαός στην περιοχή του Βανάτου εξεγέρθηκε ενάντια στον Οθωμανό δυνάστη, έχοντας λάβαρο του την εικόνα του αγίου Σάββα [14 Ιαν.].

Την Μεγάλη Παρασκευή, ο στρατηγός των Τούρκων διέταξε την αρπαγή του θαυματουργού λειψάνου του αγίου πού είχε κα­τατεθεί στην Μονή Μιλέσεβο και την μεταφορά του στο Βελιγράδι, όπου παραδόθηκε στο πυρ στις 27 Απριλίου.

Με τον τρόπο αυτό, ο όσιος πατήρ ημών Σάββας έλαβε, μετά την μακάρια κοίμηση του, τον καλλίνικο στέ­φανο του μαρτυρίου.

Από τους παλιότερους Κύκλους μας

Τη αυτή ημέρα, μνήμη του οσίου πατρός ημών ΡΙΚΧΑΡΙΟΥ, ηγουμένου εν Πικαρδία.

(26 Απριλίου 645  )

Γόνος αρχοντικής οικογένειας της Πικαρδίας (βόρεια Γαλλία), ο νεαρός Ρικχάριος φιλοξένησε κάποτε δύο Ιρλανδούς ιεραποστόλους που τους είχαν κακομεταχειριστεί οι κάτοικοι της περιοχής αυτής γύρω από τις εκβολές του ποταμού Σόμ, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό ήσαν ακόμη ειδωλολάτρες. Όλη την νύχτα άκουγε τα όσα έλεγαν οι δύο θεοφόροι άνδρες, τους εξομολογήθηκε τις αμαρτίες του και αποφάσισε τότε να αφιερώσει τον βίο του στο κήρυγμα του Ευαγγελίου.

Απελευθέρωσε τους δούλους του και άρχισε να περιοδεύει ανά την χώρα, κηρύττοντας το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας, διαμοιράζοντας σε ελεημοσύνες κάθε τι πού του προσέφεραν. Σκληραγωγούσε τον εαυτό του —η μόνη τροφή του ήταν λίγο κριθαρένιο ψωμί βρεγμένο στο νερό— αλλά αντιμετώπιζε όλους τους άλλους με μεγάλη ευσπλαχνία, ενώ ασθενείς και δεινοπαθούντες προσέτρεχαν στον Ρικχάριο για να βρουν ίαση σώματος και ψυχής.

Περιό­δευσε σε επαρχίες του βορρά και έφτασε μέχρι την Αγγλία, φέροντας στην πίστη του Χριστού μεγάλο αριθμό αμαρτωλών και ειδωλολατρών και απελευθέρωσε πολλούς αιχμαλώτους, χριστιανούς και ειδωλολάτρες.

Καθώς πολλοί μαθητές ζητούσαν να υποταγούν στην πνευματική του καθοδήγηση, ο Ρικχάριος ίδρυσε κοντά στην γενέτειρα του, Κεντούλη, ναό και μονύδριο, οπού αρεσκόταν να αποσύρεται ο ίδιος. Μία ημέρα, τον επισκέφθηκε ο βασιλέας Δαγοβέρτος (629-639). Ο όσιος τον ευλόγησε και με πραότητα τον νουθέτησε για το πώς πρέπει να εξασκεί την εξου­σία του ένας χριστιανός ηγεμόνας: χωρίς να υπερηφανεύεται για την ισχύ του ή να ελπίζει στις κολακείες και τα παροδικά πλούτη, αλλά δοξάζον­τας τον Θεό, τον μόνο Βασιλέα του ουρανού και της γης, έναντι του οποίου είναι υπόλογος για την διακυβέρνηση του. Ο βασιλέας άκουσε με σεβασμό τις νουθεσίες και έδειξε αργότερα μεγάλη εκτίμηση για τον άνθρωπο του Θεού.

Όταν ο Ρικχάριος έφθασε σε μεγάλη ηλικία, θέλησε να αποσυρθεί σε απόλυτη ησυχία ώστε να προετοιμαστεί για την εκδημία του. Ο βασι­λέας και οι άρχοντες του τόπου τού προσέφεραν τοποθεσία κατάλληλη στο δάσος του Κρεσύ, όπου εγκαταστάθηκε ο όσιος με συνοδεία μόνο έναν μαθητή, ώστε να αφοσιωθεί πλήρως στην θεωρία των αγαθών πού επαγ­γέλλονται στον ουρανό για τους άξιους δούλους του Θεού.

 Πολλαπλα­σίασε τους ασκητικούς αγώνες και απέκτησε μεγάλη εξουσία επάνω στην φύση και τα άγρια θηρία. Σύντομα όμως το ερημητήριο του έγινε γνωστό και άρχισαν να πηγαίνουν πτωχοί, ασθενείς, άλλα και οι ισχυροί του κόσμου. «Όλοι εκείνοι για τους οποίους προσευχόταν ο όσιος», γράφει ο βιογράφος του, «αμέσως δια της αγαθότητος του Χριστού αποκτούσαν ότι ζητούσαν».

Όταν ο Ρικχάριος διαισθάνθηκε ότι πλησίαζε η στιγμή που θα τελείωνε ο επίγειος βίος του, είπε στον μαθητή του να φτιάξει ένα φέρετρο σ' έναν κορμό δένδρου και ολοκληρώνοντας την ύστατη δέ­ηση του, είπε: «Είθε ο Σωτήρ του κόσμου να είναι εύσπλαχνος έναντι εμού, και έχοντας υπάρξει η παρηγοριά μου στην παρούσα ζωή, να κα­ταστεί ανταμοιβή μου στην άλλη!» Ό όσιος Ρικχάριος εκοιμήθη εν ειρήνη στις 26 Απριλίου 645. Λίγο αργότερα, μαθητές του πήραν το τίμιο λεί­ψανο, το οποίο ενταφίασαν στην Κεντούλη, οπού κατέστη πηγή θαυμά­των. Ανεγέρθηκε κατόπιν μεγάλος ναός για την μονή, η οποία ανεδείχθη σε μια από τις λαμπρότερες του Μεσαίωνα στην Δύση.

Από τους παλιούς μας Κύκλους (08/05/'11)

Η Ανάσταση του Χριστού μας, νίκησε τη φθορά και το θάνατο

  μοναχός Μωυσής αγιορείτης

                Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση, πορεία. Από το θάνατο στη ζωή το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη εορτή της Ορθοδοξίας. Η Ανάσταση του Χριστού νίκησε τη φθορά και το θάνατο.  "Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας".

Ο πρώτος λόγος του Χριστού στις μυροφόρες ήταν το "χαίρετε". Η χαρά χαρακτηρίζει τη ζωή των αληθινών χριστιανών. Το "χαίρετε" είναι ο καλύτερος και ωραιότερος χαιρετισμός για παντού και πάντοτε. Ο αναστηθείς Χριστός χάρισε την αφοβία του θανάτου στον κόσμο. Δεν είναι διόλου μικρό αυτό το γεγονός. Ο σύγχρονος άνθρωπος από το φόβο του μην πεθάνει πεθαίνει πριν πεθάνει. Η αγωνία του θανάτου που πνίγει τον κόσμο βρίσκει διέξοδο στην πίστη στην ανάσταση του Χριστού. Με την Ανάστασή του ο Χριστός χαρίζει αληθινή χαρά στον άκοσμο κόσμο, ειρήνη στον ανειρήνευτο άνθρωπο, ζωή στην ψευτοζωή και παλιοζωή, ελπίδα στα πολλά αδιέξοδα, βεβαιότητα χαράς ουράνιας.

 Τα κόκκινα αυγά, οι άσπρες λαμπάδες, τα σουβλιστά αρνιά, οι ασπασμοί, οι ευχές, η εορταστική ατμόσφαιρα, θέλουν όλα κάτι να φανερώσουν από την αλήθεια της Αναστάσεως του Χριστού. Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει ζωντανά στοιχεία που είναι δύσκολο να εξοβελίσει μια ορθολογιστική διανόηση, επηρμένα ακατήχητη στα της πίστης. Ο λαός επί ένα σαρανταήμερο λέγοντας "Χριστός Ανέστη" και απαντώντας "Αληθώς Ανέστη" ομολογεί την πίστη στην Ανάσταση.  Τα ελληνικά έθιμα έχουν μια κρυμμένη θεολογία.

Το φιλί της αγάπης, στο πρώτο "Χριστός Ανέστη" τη νύχτα της Αναστάσεως, μαρτυρεί την αγάπη του αναστάντος Χριστού στον κόσμο. Σημαίνει κατάργηση της εχθρότητας, της αντιπαλότητας, της εξουσιαστικότητας, της αδιαλλαξίας. Στη λήθη απόψε κάθε διαφορά, πικρία και ψυχρότητα.  Ο ιερός υμνωδός στοργικά προτρέπει όλους: "Συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει" και έτσι τότε "αλλήλους περιπτυξώμεθα".

Το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών δηλώνει τσάκισμα της κακίας, ευκαιρία επικοινωνίας, διαπροσωπικών αγαθών σχέσεων, ανοιχτού διαλόγου, έξαρση χαράς. Χαίρεται και όποιος νικά και όποιος χάνει κατά το τσούγκρισμα των αυγών.  Ο εσπερινός του Πάσχα λέγεται Αγάπη. Το ευαγγέλιο λέγεται σε όλες τις γλώσσες. Η Ορθοδοξία δεν είναι ελληνική αλλά οικουμενική. Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο μόνο για τους Ιουδαίους ή τους Έλληνες, αλλά για όλους τους ανθρώπους, τους οποίους θέλει να φέρει στο φως το αληθινό της πραγματικής επιγνώσεως, διά της αληθινής αγάπης.

Στο Άγιον Όρος δεν έχει βεγγαλικά, οβελίες, μουσικές και φωνές. Στην εαρινή ησυχία, στην καταπληκτική σιγή της αναστάσιμης νύχτας, στη λαμπρή μεταμεσονύχτια θεία Λειτουργία, στο φως των κεριών, που άναψαν από το "ανέσπερον φως", μυστικά εορτάζεται η μεγάλη πανηγύρι της μοναδικής και ανεπανάληπτης αυτοανάστασης. Ψάλουμε τη νίκη του θανάτου διά του θανάτου του Χριστού. Ο μεγάλος δογματικός θεολόγος της εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, διαλαλεί πανευφρόσυνα: "Ως όντως ιερά και πανέορτος αύτη η σωτήρος νυξ και φωταυγής της λαμπροφόρου ημέρας της εγέρσεως".
Στο Άγιον Όρος το Πάσχα εορτάζεται μυστικά στα βάθη των καρδιών. Οι μοναχοί προετοιμασμένοι με τη νηστεία, την προσευχή, την ελεήμονα καρδία και την καρδιακή κατάνυξη της μεγάλης σαρακοστής και της μεγαλοβδομαδιάτικης ανάτασης ψάλλουν το "Χριστός Ανέστη" σιγά, αργά, κατανοητά, δοξολογικά και ευχαριστιακά.

Ο Χριστός δεν είναι του παρελθόντος, της ιστορίας και της θρησκείας αλλά της καρδιάς τους, του τώρα. Η χάρη και χαρά καλύπτει τον ταπεινό τους αγώνα, η αγωνία υποχωρεί και η Ανάσταση δίνει ανάταση και αναψυχή. Πάσχα Κυρίου Πάσχα, πέρασμα σε έναν άλλο τρόπο σκέψεως και ζωής, ελευθερίας, ειρήνης και χάριτος.                       

Από τους παλιούς μας Κύκλους (09/05/'09)

KRISHTI U NGJALL  (ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ)

Την πρωτοβουλία για την ανασύσταση της Εκκλησίας της Αλβανίας ανέλαβε το Οικουμενικό Πατριαρχείο με σειρά αποφασιστικών ενεργιών. Τον Ιανουάριο 1991, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Δημήτριος και η Ιερά Σύνοδος όρισαν τον  επίσκοπο Ανδρούσης  Αναστάσιο ως πατριαρχικό έξαρχο, με αποστολή να μεταβεί στην Αλβανία για τις πρώτες επαφές με τους ορθοδόξους και τις αρχές της χώρας. Ύστερα από πολύμηνη αντίδραση του αλβανικού κράτους, ο πατριαρχικός έξαρχος έφθασε στα Τίρανα. Κατά την περιοδεία του στην χώρα διαπίστωσε τη φοβερή ερήμωση που είχε προκαλέσει ο αδυσώπητος διωγμός· 1608 ναοί και μονές είχαν καταστραφεί. Η πρώτη ενέργεια του πατριαρχικού Εξάρχου ήταν η διαμόρφωση κάποιας στοιχειώδους εκκλησιαστικής δομής για την εκπροσώπηση της τοπικής Εκκλησίας. Με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου η Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς ανασύσταση της Ορθοδόξου Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Αλβανίας εξέλεξε παμψηφεί Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας τον ήδη μητροπολίτη Ανδρούσης Αναστάσιο. Ο νέος αρχιεπίσκοπος,  ενθρονίστηκε στον καθεδρικό ναό των Τιράνων (2.8.1992), σε παρουσία όλων των κληρικών και λαϊκών εκπροσώπων των επαρχιών της Αλβανίας. Ορισμένοι αλβανικοί κύκλοι με σειρά ενεργειών, ακόμη και με προετοιμασία σχεδίων νόμων, επιδίωξαν την εκδίωξή του λόγω της ελληνικής του καταγωγής.

Κατά την περίοδο 1991-1998, η ορθόδοξος Εκκλησία της Αλβανίας, παρά τις οδυνηρές δοκιμασίες και τη γενική πολιτικο-κοινωνική αναστάτωση και οικονομική καθίζηση της χώρας, ανασυγκροτήθηκε από τα ερείπια και, ζώντας σε αναστάσιμη ατμόσφαιρα, αναπτύχθηκε με ταχύτατους ρυθμούς. Στις περισσότερες πόλεις και κωμοπόλεις με ορθόδοξο πληθυσμό και σε εκατοντάδες χωριά, οργανώθηκαν εκ νέου ορθόδοξες ενορίες. Εντάχθηκε η λειτουργική και εν γένει μυστηριακή ζωή, το κήρυγμα και η κατήχηση. Οργανώθηκαν Σύνδεσμοι Νεολαίας, Γυναικών, Διανοουμένων. Για τη δημιουργία γηγενών στελεχών άρχισε  η λειτουργία Θεολογικής–Ιερατικής Σχολής, η οποία από το 1997 αναπτύχθηκε σε ιδιόκτητο συγκρότημα κτηρίων (Μονή Αγίου Βλασίου Δυρραχίου) ως «Ορθόδοξος θεολογική Ακαδημία – Ανάστασις».

 Χειροτονήθηκαν 110 νέοι κληρικοί , με μόρφωση Λυκείου ή και Πανεπιστημίου και τριετείς θεολογικές σπουδές. Ιδρύθηκε το Εκκλησιαστικό Λύκειο «Τίμιος Σταυρός», στο Αργυρόκαστρο, με οικοτροφείο. Απόφοιτοι της Θεολογικής Ακαδημίας, απετέλεσαν τον πρώτο μοναστικό πυρήνα στην Μονή Αρδενίτσας. Ανεγέρθηκαν εκ θεμελίων 5 μονές και 74 νέοι ναοί, αναστηλώθηκαν 65 ναοί-μνημεία, ενώ επισκευάσθηκαν άνω των 130. Περισσότερα από 20 μεγάλα οικοδομήματα ανεγέρθησαν η αγοράσθηκαν και ανακατασκευάσθηκαν, για να στεγάσουν μητροπολιτικά οικήματα, σχολές, ξενώνες, εργαστήρια, κλινικές. Εκδίδονται η μηνιαία αλβανική εφημερίδα Ngjallja (Ανάστασις), από το1992, το παιδικό περιοδικό Gëzohu, (Χαίρε) από το 1997, το φοιτητικό δελτίο Fjala “Λόγος” και το αγγλικό ενημερωτικό φυλλάδιο News from Orthodoxy in Albania, επίσης λειτουργικά, εποικοδομητικά, επιστημονικά βιβλία. Η Εκκλησία της Αλβανίας διαθέτει δικό της τυπογραφείο, ραδιοφωνικό σταθμό, κηροπλαστείο, ξυλουργικά εργαστήρια.

Η ορθόδοξος Εκκλησία της Αλβανίας ανέπτυξε ευρύ κοινωνικό έργο – ιδιαίτερα στις περιόδους πολιτικο-κοινωνικής κρίσεως της χώρας (1992, 94, 97, 99) –, με διανομές χιλιάδων τόνων τροφίμων, ρουχισμού, φαρμάκων για την ανακούφιση πτωχών οικογενειών και κοσοβάρων προσφύγων, καθώς και με προσφορά νοσοκομειακού υλικού σε πόλεις, χωριά και κοινωφελή αλβανικά ιδρύματα. Στον τομέα υγείας συμβάλλει με το Διαγνωστικό Κέντρο «Ευαγγελισμός» στα Τίρανα, με πολυϊατρεία (Καβάγια, Λούσνια, Κορυτσά, Γεωργουσάτι) και κινητή οδοντιατρική μονάδα. Στο τομέα εκπαιδεύσεως, εκτός των μνημονευθέντων ιδρυμάτων ίδρυσε επτά νηπιαγωγεία σε μεγάλες πόλεις, κέντρα νεότητος και κατασκηνώσεις. Οργάνωσε προγράμματα αγροτικής αναπτύξεως (υδρεύσεως, οικιακής οικονομίας, οδοποιίας κ.ά.).

Από τους παλιούς μας Κύκλους (Κυριακή 9 Μαΐου 2010)

   Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Μεγαλομάρτυρας ὁ Τροπαιοφόρος

          Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ τέχνη, τὴν τιμὴ πρὸς τὸν Ἅγιο λαῶν καὶ φυλῶν ἀκόμα καὶ μὴ ὀρθοδόξων, τὴ λαϊκὴ θρησκευτικότητα, μαρτυρεῖται περίτρανα ἀπὸ τὴν γ’ Ὠδὴ τοῦ Κανόνος του: «Γῆ πᾶσα καὶ βρότειος φυλή, οὐρανός τε συγχαίρει, στρατὸς Ἀγγέλων τε, ὁ πρωτοστράτηγος γάρ, Χριστοῦ νῦν Γεώργιος ἐκ γῆς, βαίνει πρὸς οὐράνια».

       Ὁ Ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 280 – 285 μ.Χ., πιθανότατα στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρμενίας, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ. Ἐκεῖ, σὲ ἕνα μοναστήρι τῆς περιοχῆς, ὁ Ἅγιος δέχθηκε τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ ἔγινε μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πατέρας τοῦ Ἁγίου ὀνομαζόταν Γερόντιος, ἦταν Συγκλητικὸς – στρατηλάτης στὸ ἀξίωμα – καὶ καταγόταν ἀπὸ πλούσια καὶ ἐπίσημη γενιὰ τῆς Καππαδοκίας. Σὲ παλαιὸ χειρόγραφο ἀναφέρεται ὅτι γεννήθηκε στὴ Σεβαστούπολη τῆς Μικρᾶς Ἀρμενίας καὶ ὅτι ἀρχικὰ ἦταν εἰδωλολάτρης, ἐνῷ ἀργότερα ἔγινε Χριστιανός. Ἡ σύζυγός του ὀνομαζόταν Πολυχρονία, ἦταν Χριστιανὴ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ γνωστὴ Λύδδα (Διόσπολη) τῆς Παλαιστίνης. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ πηγές, ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν μικρός, μετοίκησε στὴ Λύδδα, λόγω τοῦ θανάτου τοῦ πατρός του.

       Σὲ νεαρὴ ἡλικία ὁ Γεώργιος κατατάχθηκε στὸ Ρωμαϊκὸ στρατό. Διακρίθηκε γιὰ τὴν τόλμη καὶ τὸν ἡρωισμό του καὶ ἔλαβε τὸ ἀξίωμα τοῦ Τριβούνου. Λίγο ἀργότερα ὁ Διοκλητιανὸς τὸν ἔκανε Δούκα (διοικητή) μὲ τὸν τίτλο τοῦ Κόμητος στὸ τάγμα τῶν Ἀνικιώρων τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς, «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπῶς διαπρέψας τοῦ τῶν σχολῶν μετὰ ταῦτα πρώτου τάγματος κόμης κατ’ ἐκλογὴν προεβλήθη».

       Στὶς ἀρχὲς τοῦ 303 μ.Χ. ὁ Ἅγιος συλλαμβάνεται καὶ ἀκολουθεῖ τὸ μαρτύριο. Ἡ πίστη τοῦ Ἁγίου γίνεται ἀφορμὴ νὰ βαπτισθοῦν Χριστιανοὶ οἱ στρατιωτικοὶ Ἀνατόλιος καὶ Πρωτολέων, Βίκτωρ καὶ Ἀκίνδυνος, Ζωτικὸς καὶ Ζήνωνας, Χριστόφορος καὶ Σεβηριανός, Θεωνᾶς, Καισάριος καὶ Ἀντώνιος, τῶν ὁποίων τὴ μνήμη ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία στὶς 20 Ἀπριλίου καὶ ἡ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα, σύζυγος τοῦ Διοκλητιανοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς δούλους της Ἀπολλώ, Ἰσαάκιο καὶ Κοδράτο, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη τιμᾶται στὶς 21 Ἀπριλίου.

       Ὁ Ἅγιος μαρτύρησε, «ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν», μετὰ ἀπὸ πλῆθος βασανιστηρίων, τὴν Παρασκευὴ 23 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 303 μ.Χ. Κατὰ δὲ τὸν ὑπολογισμὸ τοῦ ἱστορικοῦ Εὐσεβίου καὶ σύμφωνα μὲ τὸ Μακεδονικὸ ἡμερολόγιο, ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἀντιστοιχοῦσε στὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου, τοῦ Πάσχα. Κρυφὰ σήκωσαν οἱ Χριστιανοὶ τὸ πάντιμο λείψανό του καὶ τὸ ἔθαψαν μαζὶ μὲ αὐτὸ τῆς Ἁγίας μητρός του, ἡ ὁποία μαρτύρησε τὴν ἴδια ἢ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα. Ὁ πιστὸς ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου, Πασικράτης, ἐκτελώντας τὴν ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου, παρέλαβε τὸ Ἅγιο λείψανο τοῦ Μάρτυρα μαζὶ μὲ αὐτὸ τῆς μητέρας του καὶ τὸ μετέφερε στὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης. Ἀπὸ ἐκεῖ, ὅπως βεβαιώνουν οἱ πηγές, οἱ Σταυροφόροι πῆραν τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Πολυχρονίας καὶ τὰ μετέφεραν στὴ Δύση.

Από τους παλιούς μας Κύκλους (Κυριακή 17 Απριλίου 2011)

“Mνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου.”
                                                               

Έβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων πολιτών και αστυνομικών, κατάφερε να διασύρει και να «αποκεφαλίσει» την Ελληνική Αστυνομία διαφεύγοντας από συλλήψεις και διαπράττοντας σωρεία κακουργηματικών πράξεων και σήμερα δηλώνει έτοιμος να αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό ελπίζοντας πως -όταν και αν αποφυλακιστεί- θα γίνει μοναχός στο Άγιο Όρος...

Ο διαβόητος κακοποιός Κώστας Πάσσαρης, ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε ως «θεριό των Βαλκανίων» και που από το 2001 κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας στη Ρουμανία, εμφανίζεται να μετανιώνει για το αμαρτωλό παρελθόν του και ως άλλο «απολωλός πρόβατο» να προσεύχεται γονατιστός μέσα στο στενό κελί του ζητώντας άφεση αμαρτιών και προσδοκώντας πως κάποια μέρα θα καταφέρει να φορέσει ράσα και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο και Δημιουργό του. Αυτό άλλωστε ισχυρίστηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Jurnalul National» του Βουκουρεστίου ο ιερωμένος στον οποίο οφείλεται η θεαματική μεταστροφή του κακοποιού, ο «άγιος» των φυλακισμένων αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ραπτόπουλος.

            Ο 80χρονος αρχιμανδρίτης, ιδρυτής της αδελφότητας «Οσία Ξένη - Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγόποινων», ήρθε σε επαφή με τον Πάσσαρη το περασμένο Πάσχα όταν, ενώ βρισκόταν στη Ρουμανία, έμαθε πως ο 34χρονος κακοποιός ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει. Μετά την εξασφάλιση της απαραίτητης άδειας από το ρουμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης, ο πατέρας Γερβάσιος συνάντησε τον Πάσσαρη παρουσία του διευθυντή των φυλακών, αλλά και ακόμη τεσσάρων πάνοπλων φρουρών που παρακολουθούσαν τη συνάντηση με το δάχτυλο στη σκανδάλη.

            Έκτοτε, η επικοινωνία τους έγινε συχνότερη, ο πνευματικός πατέρας του Πάσσαρη άρχισε να τον επισκέπτεται και να τον προμηθεύει εκκλησιαστικά βιβλία (κάποια από τα οποία -όπως «τα ασκητικά» του Αββά Δωροθέου- θεωρούνται εξαιρετικά «δύσκολα» και διαβάζονται από μοναχούς στο Άγιο Όρος), ενώ από τη μεριά του, ο κακοποιός υιοθέτησε ένα μοναστηριακό και ιδιαίτερα σκληρό τρόπο ζωής και άρχισε να νηστεύει κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, αδιαφορώντας μάλιστα για τους χλευασμούς από πολλούς συγκρατούμενούς του.

            Σύμφωνα με πληροφορίες, το καθημερινό «εκκλησιαστικό» πρόγραμμα του έγκλειστου κακοποιού ξεκινάει νωρίς το πρωί αφού μόλις ξυπνάει διαβάζει τον Όρθρο της ημέρας. Λίγες ώρες αργότερα τελεί Παράκληση, το απόγευμα τον Εσπερινό, ενώ το βράδυ κλείνει με το Μικρό Απόδειπνο. Μάλιστα, στις 3:00 τα ξημερώματα, ο Πάσσαρης ξυπνάει και τελεί Μεσονυκτική Ακολουθία, ενώ αμέσως μετά εκτελεί Μοναχικό Κανόνα (εκκλησιαστική προσευχή μοναχικού τύπου). Συγκεκριμένα, παίρνει στα χέρια του ένα κομποσκοίνι και αρχίζει να προσεύχεται, ενώ ταυτόχρονα κάνει μετάνοιες!

Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχιμανδρίτη στη ρουμανική εφημερίδα, η φυλακή άλλαξε ριζικά τον Πάσσαρη, ο οποίος πλέον επικοινωνεί καλύτερα και είναι πιο ανοιχτός, έχοντας στραφεί προς τον Θεό. Σε παλαιότερη συνέντευξή του είχε εκμυστηρευτεί: «Όταν τον είδα πρώτη φορά, το παιδί ήταν συντετριμμένο και εξομολογήθηκε για περίπου μιάμιση ώρα. Του έδωσα μια ωραία εικόνα της Παναγίας και του είπα: “Κώστα, αυτή είναι μια εικόνα που με συγκινεί βαθύτατα”. Αυτός μου απάντησε: “Γέροντα, δώστε μου να τη φιλήσω, αλλά με συγχωρείτε, δεν θα την κρατήσω για να μη μου θυμίζει τη μητέρα μου”. Αυτό το παιδί δεν γνώρισε ποτέ μητέρα. Για μένα βρίσκεται στο δρόμο της μετανοίας και αγαπάει πολύ τους αγιορείτες πατέρες. Όλα τα βιβλία που διαβάζει μιλούν για μετάνοια. Είναι το πνευματικό μου τέκνο».

                                                                 

Από τους παλιούς μας Κύκλους ( Κυριακή 18 Απριλίου 2010)

«Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών».

Γράφει ο απ. Παύλος στον  Τιμόθεο. Η νεοϊδρυμένη Εκκλησία ήταν υπό διωγμό. Και ο μεγάλος Απόστολος θέλει να ενισχύσει το νεαρό μαθητή του. Του γράφει λοιπόν: «Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών...» (Β' Τιμοθ. 2, 8).

Η Ανάσταση είναι η αρχή και το τέλος της χριστιανικής μας πίστης και ζωής. Δεν είναι ο επίλογος της ζωής του Κυρίου, η ευχάριστη κατάληξη ενός μύθου. Είναι η αρχή, ο πρόλογος μιας καινούργιας για όλους ζωής. Το γεγονός της Αναστάσεως απέδειξε, ότι η σταυ­ρική θυσία του Χριστού ήταν λύτρωση και σωτηρία για όλους μας, αφού αυτός πού σταυρώθηκε δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος μας, που με την Ανάσταση Του νίκησε το θάνατο και τον διάβολο και χάρισε σε όλους μας την ελευθερία και την καινούργια ζωή.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας με­τά το σύντομο διάστημα της ζωής αυτής και μετά το θάνατο που σφραγίζει την επίγεια ζωή μας, ακολουθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, η ανάστα­ση όλων των ανθρώπων.

«Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Α­μήν.» Είναι η μεγάλη μας βεβαιότητα και προσδοκία.

Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ενέπνευσε και ενεθάρρυνε τους Αποστόλους, τους μάρτυρες και τους ασκητές. Έδωσε υπομονή και καρ­τερία στους αγίους και τους αγωνιζόμενους Χριστιανούς. Εμψύχωσε και χαλύβδωσε τους αγωνιστές του καλού, του δικαίου και της ελευθερίας. Χάρισε την ελπίδα στους φτωχούς, τους καταφρονεμένους, τους αδικημένους και έκανε όλους τους ανθρώπους να σκέπτονται και να ενεργούν σαν αθάνατοι και αιώνιοι. Αφαιρέστε από τη ζωή των πιστών τη δύναμη της Αναστάσεως του Χριστού και αυτόματα όλα χάνουν το νόημα τους.

Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι μια παρένθεση εορταστική στη ζωή μας. Τσουγκρίσαμε τα αυγά μας, ψάλαμε το «Χριστός Ανέστη!» και η πα­ρένθεση έκλεισε.               Η Ανάσταση του Χριστού είναι το κύριο θέμα της ζωής μας. Γιατί το πρόσωπο του Χριστού δεν είναι πρόσωπο του παρελθόντος. Δεν είναι νε­κρός ο Ιησούς. Είναι Ο ζωντανός. Είναι εκείνος που νίκησε τη δύναμη του θανάτου, του διαβόλου και της αμαρτίας. Και αυτή τη δύναμη τη δίνει στον καθένα από μας, που με την πίστη ενσωματώνεται στον ίδιο τον Χριστό. Γι' αυτό και ο απ. Παύλος πιο πολύ απ’ όλα τα άλλα επιθυμούσε να γνωρίσει το Χριστό και τη δύναμη της Αναστάσεως Του με την ελπίδα ότι θα αναστηθεί και αυτός εκ των νεκρών. «Του γνώναι τον Χριστόν και την δύναμιν της Αναστάσεως αυτού» (Φιλιπ. 3, 10).

Οι αρνητές κάθε εποχής θέλουν τον Χριστό νεκρό, αδύναμο και ακίνδυνο μέσα στον τάφο. Για μας όμως ο Χριστός είναι ζωντανός. Είναι ο «αναστάς Ιησούς από του τάφου...». Τον Χριστό Τον βλέπουμε κάθε μέρα Αναστημένο στη ζωή μας. Τίποτα δεν θα μπορέσει να σβήσει τη μνήμη του Αναστημένου Χριστού.                       

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας,

                                                              καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος.