Τη τετάρτη του μηνός Απριλίου, μνήμη του αγίου ΙΣΙΔΩΡΟΥ , επισκόπουΣεβίλλης
Γόνος πριγκιπικής οικογενείας της Καρθαγένης της Ισπανίας, ο άγιος Ισίδωρος ήταν ο νεότερος μιας οικογένειας αγίων: οι δύο αδελφοί του, Λέανδρος [27 Φεβρ.] και Φουλγέντιος, και η αδελφή τους Φλωρεντινή τιμώνται ως άγιοι στην λατινική Εκκλησία (σημ. Οι Φουλγέντιος και Φλωρεντινή δεν τιμώνται ως άγιοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία). Διηγούνται ότι όταν ο Ισίδωρος ήταν ακόμη σπαργανωμένο βρέφος, η τροφός του τον άφησε κοντά σ' ένα δέντρο του κήπου και ένα σμάρι μελισσών κύκλωσε το βρέφος και άφησε στα χείλη του λεπτότατο ίχνος μελιού, προοιωνίζοντας τη μελίρρυτη ευφράδεια του αγίου.
Εμπιστεύθηκαν την μόρφωση του στον άγιο Λέανδρο· μία ημέρα ο Ισίδωρος δραπέτευσε από το σχολείο για να αποφύγει τις επιπλήξεις του αδελφού του. Στάθηκε για να ξεκουραστεί κοντά σ' ένα πηγάδι και με παιδική περιέργεια παρατηρούσε τις αυλακιές στο φιλιατρό. Μια γυναίκα που ήλθε να πάρει νερό, του εξήγησε ότι το σκοινί του κουβά γλύφοντας την πέτρα κατέληξε να την αυλακώσει. Ο μικρός Ισίδωρος κατάλαβε τότε ότι αν το σχοινί μπορούσε να αυλακώσει την πέτρα, η φιλόπονη μελέτη θα μπορούσε να κατανικήσει την δυσχέρεια της διανοίας του. Επέστρεψε κοντά στον αδελφό του και πρόκοψε τόσο, ώστε ξεπερνώντας τους διδασκάλους του κατέστη ο σοφότερος άνθρωπος του καιρού του, σε βαθμό ώστε πολλοί έρχονταν από μακριά για να ακούσουν τους λόγους του.
Συνεργός στο ποιμαντικό έργο του αγίου Λεάνδρου, αντιστάθηκε σθεναρά στον αιρετικό βασιλέα Λεοβίγιλδο και εργάστηκε δραστήρια για την μεταστροφή των αρειανών Γότθων. Κατά την διάρκεια της εξορίας του αδελφού του ανέλαβε εξ ολοκλήρου την υπεράσπιση της αληθινής Πίστεως και των συμφερόντων της Εκκλησίας. Μετά την μεταστροφή του βασιλέα Τεκχαρέδου (589), ο Ισίδωρος αποσύρθηκε σε μονή, οπού αφιερώθηκε στην ησυχία, την μελέτη και την προσευχή· σύντομα όμως εκοιμήθη ο Λέανδρος (600) και ο Ισίδωρος υποχρεώθηκε να δεχθεί την χειροτονία εις επίσκοπο Σεβίλλης, πρώτης έδρας της Εκκλησίας της Ισπανίας.
Κατά τα σαράντα χρόνια της επισκοπικής του θητείας, ο άγιος Ισίδωρος υπήρξε παρηγορητής των χειμαζόμενων, καταφύγιο των δεινοπαθούντων, υπέρμαχος της δικαιοσύνης. Ιδιαίτερη ήταν η μεριμνά του για τις ιερές Ακολουθίες, ώστε φρόντιζε να τελούνται με τρόπο αντάξιο της Θείας δόξης· για τον λόγο αυτό θεωρείται εκείνος που καθιέρωσε το λεγόμενο μοζαραβικό λειτουργικό Τυπικό (σημ. Μοζάραβες αποκαλούνταν οι Χριστιανοί που έζησαν υπό την μουσουλμανική κυριαρχία στην Ισπανία). Πλήθη κόσμου προσέρχονταν για να αντλήσουν από την σοφία του, που υπερείχε, λέγεται, εκείνης του Σολομώντα, και να ακούσουν τα κηρύγματα του που πολύ συχνά επιβεβαιώνονταν με θαύματα. Κατά την διάρκεια της Β' Συνόδου της Σεβίλλης (619), της οποίας προέδρευσε, αφού με τρόπο εκπληκτικό αναίρεσε τα επιχειρήματα ενός αιρετικού μονοφυσίτη οπαδού του Σεβήρου, θεράπευσε έναν τυφλό, απλώς αγγίζοντας τον με το γάντι του.
Ίδρυσε μεγάλο αριθμό μονών και διοργάνωσε στην Σεβίλλη σχολή για την επιμόρφωση των κληρικών, όπου του άρεσε να διδάσκει ο ίδιος. Κανένα γνωστικό αντικείμενο δεν του ήταν ξένο, και άφησε κληρονομιά έναν εντυπωσιακό αριθμό πραγματειών κάθε είδους, οι οποίες αποτέλεσαν την κύρια πηγή της γνώσεως στην Δύση κατά τον Μεσαίωνα (σημ. από τα συγγράμματα του γνώρισε η Δύση τον Αριστοτέλη , εκατό χρόνια πριν τις αραβικές μεταφράσεις).
Φθάνοντας σε μεγάλη ηλικία, ο άγιος επίσκοπος προσβλήθηκε από σοβαρή ασθένεια. Μοίρασε τότε όλα του τα υπάρχοντα σε ελεημοσύνες και προετοιμάστηκε με προσευχή και μετάνοια, προλέγοντας την θλιβερή μοίρα πού επιφυλασσόταν στην Εκκλησία της Ισπανίας (σημ. Αραβική-μουσουλμανική κατάκτηση το 711 μ.Χ. ως και το 1492 μ.Χ.) . Τέσσερεις ημέρες πριν την εκδημία του, διέταξε να τον μεταφέρουν στον καθεδρικό ναό, οπού ξαπλωμένος πάνω σε τέφρα και σποδό στο μέσον του ναού, φορώντας έναν τρίχινο χιτώνα, επικαλέστηκε το έλεος του Κυρίου με μια σεμνή και μεγαλειώδη προσευχή, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Δι' εμέ, Κύριε, και όχι για τους δικαίους, καθιέρωσες εν τη Εκκλησία το σωτηριώδες λουτρό της μετανοίας...». Αφού έλαβε την άφεση των αμαρτιών από κάποιον από τους παριστάμενους επισκόπους, ζήτησε να τον βοηθήσουν όλοι με τις προσευχές τους, αντάλλαξε ασπασμό αγάπης με τους ιερείς, προσευχήθηκε υπέρ του λαού και κατόπιν επέστρεψε στο κελί του οπού εκοιμήθη εν σιωπή στις 4 Απριλίου 636. Το σκήνωμα του αγίου Ισιδώρου κατατέθηκε αρχικά ανάμεσα σε εκείνα του αγίου Λεάνδρου και Φλωρεντινής στον μητροπολιτικό ναό της Σεβίλλης· αργότερα μεταφέρθηκε στην πόλη Λεόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου