ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέῳκται, οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι εἰσέλθετε,

ἀναζωσάμενοι τὸν καλὸν τῆς Νηστείας ἀγῶνα· οἱ γὰρ νομίμως ἀθλοῦντες, δικαίως στεφανοῦνται,

καὶ ἀναλαβόντες τὴν πανοπλίαν τοῦ Σταυροῦ, τῷ ἐχθρῷ ἀντιμαχησώμεθα,

ὡς τεῖχος ἄρρηκτον κατέχοντες τὴν Πίστιν, καὶ ὡς θώρακα τὴν προσευχήν, 
καὶ περικεφαλαίαν τὴν ἐλεημοσύνην,

ἀντὶ μαχαίρας τὴν νηστείαν, ἥτις ἐκτέμνει ἀπὸ καρδίας πᾶσαν κακίαν.

(η νηστεία είναι ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ όπλο που αν και υλικό...καθαρίζει την καρδιά)

Ὁ ποιῶν ταῦτα, τὸν ἀληθινὸν κομίζεται στέφανον, παρὰ τοῦ Παμβασιλέως Χριστοῦ, 
ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῆς Κρίσεως.

Από τον Κύκλο μας (23/02/2014)

Ο Θεός είναι αόρατος και απρόσιτος, άγνωστος κατά την ουσία (Εξοδ. λγ' 20, Α' Τιμ. α' 17, στ' 16, Α' Ιω. δ' 12), δεν είναι δυνατό να εικονισθεί (Δευτερ. δ' 12). Όμως ο Υιός του Θεού σαρκώθηκε (Ιω α' 14. Κολ. β' 9) φανέρωσε την εικόνα του Θεού (Ματθ. ια' 27, Λουκ ι 22, Ιω. α' 18, ιδ' 9, Β' Κορ. δ' 4, Κολ. α' 15). Άρα μπορούμε να τον εικονίσουμε και να διακηρύξουμε την πίστη μας στη Θεανθρωπότητα του Κυρίου.

Από το άλλο μέρος η ενανθρώπηση του Χριστού αποκαλύπτει την αληθινή φύση του ανθρώπου, που είναι σύμμορφος προς την εικόνα του Θεού (Α' Κορ. ιε' 49, Β' Κορ. γ' 18). Έτσι οι εικόνες των αγίων αναφέρονται στην «καινή κτίση», στον «καινό άνθρωπο» και αποτελούν μαρτυρία της χριστιανικής ελπίδας για τη νέα εν Χριστώ πραγματικότητα (Ησ. ξε' 14-17, ξστ' 22, Β' Κορ. ε' 17, Γαλ. στ' 15, Εφεσ. β' 15, δ' 24, Β' Πέτρ. γ' 13, Αποκ. κα' 5).

Αλλά η «καινή κτίσις» την οποία προσμένουμε, δεν αναφέρεται μόνο στον άνθρωπο- περιλαμβάνει ολόκληρη τη δημιουργία (Ρωμ. η' 21). Έτσι η κατασκευή και η τιμή των εικόνων στην Εκκλησία δεν γίνεται μόνο «πρὸς πίστωσιν τῆς αληθινῆς καὶ οὐ κατά φαντασίαν τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐνανθρωπήσεως...» (όρος Ζ' Οικ. Συνόδου), δεν αποτελεί μόνο προεικόνιση και μαρτυρία του «καινού ανθρώπου», αλλά διακήρυξη και μαρτυρία της πίστης μας στην καθολική μεταμόρφωση και δόξα της κτίσης.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία κηρύσσει «Χριστόν τὸν

ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους... τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ (αγίους), διά τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες.» (Συνοδικόν της Όρθοδοξίας). Αυτή η τιμή πραγματοποιείται «ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς... ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι» (Συνοδικόν της Όρθοδοξίας).

Η διαφορά λοιπόν μεταξύ της τιμής του Δεσπότου Χριστού και των αγίων είναι φανερή, τον ένα τιμούμε «ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην», του απονέμουμε δηλαδή λατρεία, τους άλλους τους τιμούμε σαν πιστούς υπηρέτες του Κυρίου. «Ὃσῳ γὰρ συνεχῶς δι' εἰκονικῆς ἀνατυπώσεως ὁρῶνται, τοσούτον καὶ οἱ ταύτας θεώμενοι διανίστανται εἱς τὴν τῶν πρωτοτύπων μνήμην τε καὶ ἐπιπόθησιν, καὶ ταύταις ἀσπασμὸν καὶ τιμητικὴν προσκύνησιν ἀπονέμειν, οὐ μὴν τὴν κατὰ πίστιν ἡμῶν ἀληθινὴν λατρείαν, ἧ πρέπει μόνῃ τῇ θεία φύσει.... Ἡ γὰρ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει καὶ ὁ προσκυνῶν τὴν εἰκόνα, προσκυνεῖ ἐν αὑτῇ τοῦ ἐγγραφομένου τὴν ὑπόστασιν» (Όρος Ζ' Οικ. Συνόδου).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αποδίδει λατρεία μόνο στον Ένα και Τριαδικό Θεό, απορρίπτει τη λατρεία ψευδών θεών, ειδώλων και κτισμάτων. Δεν υπάρχουν άλλοι θεοί, οποιαδήποτε λατρεία σε «άλλους θεούς» αποδίδεται στον Διάβολο. Τέτοιες εικόνες είναι είδωλα, απαγορεύεται η κατασκευή τους και η οποιαδήποτε τιμή (Έξοδ. κ' 4-5. κγ' 24-25. Λευιτ. ιθ' 4. κστ' 1. Δευτερ. δ' 15-28. λ' 17-18. λβ' 16-21. Ησ. μδ' 9-20. Ιερεμ. κε' 6. Δαν. ε' 23-25. Ψαλμ. 96/97,7. ριγ' 12-16/ριε' 4-8. ρλδ'/ρλε' 15-18. Ρωμ. α' 23-24. Αποκ. ιθ' 20).

Η προσκύνηση ψεύτικων θεών και των εικόνων τους (ειδώλων) τιμωρείται αυστηρά (Εξοδ. κβ' 20. Δευτερ. ιγ' 6-11. ιζ' 2-10. Γ/Α' Βασιλ. θ' 6-9. ιδ' 9-10. Ιερεμ. α' 16). Όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι χριστιανοί απαγορεύεται να αγαπούν και να τιμούν κάθε τι που έχει σχέση με τη λατρεία του αληθινού Θεού η και με τους ανθρώπους που αγάπησε και  τίμησε  ο Θεός.

Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη, παράλληλα με την απαγόρευση των ειδώλων, κατασκευάζονται με εντολή του Θεού διάφορα αντικείμενα για τη θεία λατρεία, η σκηνή, η κιβωτός, η τράπεζα, το θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων, το θυσιαστήριο του θυμιάματος, χερουβείμ, λέοντες, βόες και πολλά άλλα (Εξοδ. κε'-λα'. Γ/Α' Βασιλ. στ'-ζ'. Έβρ. θ' 1-5). Κανείς δεν διανοήθηκε να αποδώσει σε αυτά τα αντικείμενα λατρευτική προσκύνηση, γιατί αυτόματα θα μεταβάλλονταν σε είδωλα και η λατρεία του αληθινού Θεού σε ειδωλολατρία. Αυτό φαίνεται καθαρά στο «χωνευτό μόσχο» που κατασκεύασε ο Ααρών σε στιγμή αποστασίας του λαού, η οποία ολοκληρώθηκε με τη φράση: «Οὗτοι οὶ θεοὶ σου, Ἰσραὴλ»! (Έξοδ. λβ' 4), αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ειδωλολατρίας - το να λατρεύεις για θεό κάποιο κτίσμα, η κάποιο ανθρώπινο κατασκεύασμα!

Κανείς ποτέ Ορθόδοξος χριστιανός δεν στάθηκε μπροστά σε εικόνα με τη σκέψη: «Οὗτοι οὶ θεοὶ μου»! Κανείς ποτέ δεν απέδωσε τιμή σε εικόνα με τη σκέψη πως η εικόνα είναι θεός! Όσοι κατηγορούν τους Ορθόδοξους πως λατρεύουν τους αγίους ή τις εικόνες, δεν κατανόησαν ποτέ, ούτε τι είναι Ορθοδοξία, ούτε και τι στην πραγματικότητα σημαίνει λατρεία.

Η ευλάβεια και η τιμή που αποδίδουμε στα ιερά αντικείμενα, τα οποία υπάρχουν στο λατρευτικό χώρο, στηρίζεται στην αγία Γραφή. Ο ίδιος ο Θεός τιμά τα αντικείμενα αυτά, θυμιάζονται και ραντίζονται με αίμα (Εξοδ. λ' 6-7. μ' 5. Λευιτ. ιστ' 12-13. Α' Παραλ. στ' 34/A' Χρον. στ' 49. Β' Παραλ./Χρον. ιγ' 11. Έβρ. θ' 21) και ο Θεός επιδοκιμάζει τα γενόμενα (πρβλ. Α' Βασιλ. θ' 3).

Όλα τα «εγγύς» του Θεού είναι άγια, άξια σεβασμού και τιμής, ο τόπος πλησίον της βάτου (Εξοδ. γ' 5), η κιβωτός (Α' Βασιλ./Α' Σαμ. στ' 3), ο ναός (Ψαλμ. ε' 8/7), το όρος του Θεού (Ψαλμ. 98/99,5.9. Πρβλ. ρλα/ρλβ' 7), η ράβδος του Ιωσήφ (Γέν. μζ' 31. Έβρ. ια' 21), ακόμη και η «γη» στην όποια εμφανίσθηκαν άγγελοι του Θεού (Ιησ. Ναυή ε' 15). Όλα είναι άγια και άξια τιμητικής προσκύνησης!

Ο ίδιος ο Θεός τιμά τα ιερά αντικείμενα και τους χαρίζει τη θαυματουργική Του ενέργεια. Τούτο βλέπουμε στη ράβδο του Μωϋσή (Εξοδ. δ' 2-3. ζ' 19-21. θ' 23-26. ιδ' 16.21. ιε' 25. ιζ' 5-7), στο χάλκινο φίδι, που προεικόνιζε τον τίμιο σταυρό (Αριθ. κα' 8-9. Ιω. γ' 14), στην κιβωτό (Ιησ. Ναυή γ' 15-17), στη μηλωτή του Ηλία (Δ' Βασιλ. β' 8-14) η ακόμη και στα ρούχα του Χριστού (Ματθ. θ' 20-22), στο λάδι (Μάρκ. στ' 13. Ιακ. ε' 14), στο νερό (Ίω. ε' 2-4), στα μαντήλια και περιζώματα (Πράξ. ιθ' 11-12). Η σκιά του αποστόλου Πέτρου γίνεται με τη χάρη του Θεού θαυματουργική εικόνα (Πράξ. ε' 12-16). Κάθε βεβήλωση των ιερών αντικειμένων τιμωρείται αυστηρά από τον Θεό (Αριθ. δ' 15.20. Α' Βασιλ./Α' Σαμ. ε' 2-4. στ' 2-5. Β' Βασιλ./Β' Σαμ. στ' 6-7. Α' Παραλ./Α' Χρον. ιγ' 9-10).

…………………………………………………………………………………………

Προτιμήσαμε να εκθέσουμε την όλη διδαχή της Εκκλησίας μας για το κάθε θιγόμενο θέμα, επειδή πολλές ομάδες χρησιμοποιούν στην προπαγάνδα τους ανέντιμη μέθοδο, ιδιαίτερα όταν μιλούν για την τιμή των αγίων εικόνων, για το πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας, για τα μνημόσυνα και για τα τίμια λείψανα. Έτσι ο αναγνώστης, μπορεί να ελέγξει ευκολότερα το ζήτημα και να μη πέσει θύμα ανακριβειών και φθηνής προπαγάνδας από μέρους διαφόρων προτεσταντικών αιρέσεων.                                                                             + π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΣ

Από τον Κύκλο (23/02/2014)

«Μηδεὶς πειραζόμενος λεγέτω ὅτι ἀπὸ Θεοῦ πειράζομαι». Εδώ ο θείος Ιάκωβος κάνει ένα ξεκαθάρισμα. Μόνο τα αγαθά κι οι ευλογίες προέρχονται από το Θεό. Όχι και οι πειρασμοί. Άλλη είναι η αιτία και η αφορμή των πειρασμών. Είναι αξιοπρόσεκτη η λέξη που χρησιμοποιεί. Δεν λέει «ο πειρασθείς» αλλά «ο πειραζόμενος». Αυτός δη­λαδή που σπρώχνει με την όλη ζωή του, με την όλη αναστροφή του, με το πιστεύω του, τον εαυ­τό του σε κίνδυνο και πειρασμό. Γι’ αυτό ακριβώς κι οι συνέπειες και η ενοχή του ανθρώπου είναι βαρύτατη. π.χ. κάποιος ξενυχτάει διασκεδάζοντας και αρρωσταίνει ή ναυαγεί οικονομικά ή... Πειράζεται αυτός από τον Θεό ή ρίχνει θεληματικά ο ίδιος τον εαυτό του σε πειρασμό;

«Ὁ γὰρ Θεὸς ἀπείραστός ἐστι κακῶν». Δεν έχει καμ­ιά σχέση με το κακό και την αμαρτία. Ούτε ο ίδιος πειράζεται από το κακό, ούτε φυσικά πειράζει ή προ­καλεί τους πειρασμούς στον άνθρωπο. Άλλο όμως θέμα αν τους πειρασμούς που ήδη προκλήθηκαν από άλλα αίτια και αφορμές, τους αξιοποιεί «εἰς τὸ μεταλαβεῖν τῆς ἁγιότητος».

«Ἓκαστος δὲ πειράζεται ὑπὸ τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας». Συνεπώς κίνητρο και αιτία κάθε πει­ρασμού είναι όχι ο Θεός αλλά η ποικιλόμορφη επι­θυμία που εδρεύει μέσα μας. Από την εγωιστική, τη γενετήσια, την πλεονεκτική, την αρπακτική... Είναι   βλέπετε  το   κληρονομικό  κατάλοιπο που υπάρχει μέσα μας από την προπατορική αμαρτία. Με το μυστήριο του βαπτίσματος αίρεται η ενοχή, δεν αίρεται όμως η κλίση και ροπή στην αμαρτία.

«Ἐξελκόμενος καὶ δελεαζόμενος». Εξέλκομαι, δηλαδή παρασύρομαι όπως το θήραμα πα­ρασύρεται από τον κυνηγό. Και το ψάρι από το δό­λωμα του ψαρά, για να βγει έξω από τo ασφαλές καταφύγιο του. Έτσι και ο άνθρωπος παρασύρεται από την προκλητική και εμφωλεύουσα μέσα του αμαρτία. Δελεάζομαι σημαίνει το αποτέλεσμα και η συνέπεια του εξέλκομαι. Δελεάζομαι, παραδίδομαι αμαχητί στο διάβολο και στην αμαρτία.

«Εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δὲ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον». Στο στίχο αυτό βλέπουμε τα τρία στάδια της σύλληψης, κυοφορίας και ολοκληρώσεως της αμαρτίας.

α) Η επιθυμία διεγείρει και προκαλεί τον πειρασμό. Κι αν ο άνθρωπος προσέχει και αποδοκιμάζει και καταστέλλει την επιθυμία, καμιά ενοχή. Ουδεμία παράβαση ή ανυπακοή.

β) Η ενοχή αρχίζει από τη στιγμή που η επιθυμία σαν άλλη αμαρτωλή γυναίκα, ενώνεται με τη θέλησή μας, οπότε συλλαμβάνεται και κυοφορείται η αμαρτία. Και το αποτέλεσμα της κυοφορίας:

γ) Η γέννηση, ο τοκετός της αμαρτίας. Δη­λαδή η αισχύνη και ο θάνατος. Και ενώ κατά την κυοφορία και γέννηση του ανθρώπου, τις ωδίνες της κυοφορίας και του τοκετού τις διαδέχεται η ευφροσύνη και η χαρά, γιατί γεννήθηκε άνθρω­πος, «τον τοκετό τον πονηρού παιδιού της αμαρτίας», όπως αποκαλεί ο ιερός Χρυσόστομος την αμαρτία, τη διαδέχεται η ενοχή, η ντροπή, το αίσχος κι οι χαλεπότερες ωδίνες της επαναστατημένης συ­νειδήσεως.  

Ότι καλό έχει ο άνθρωπος είναι δώρο του Θεού. Είναι έκφραση της αγάπης Του. Κι αν το οποιοδήποτε φως, ακόμη και το ηλιακό επισκιάζεται από τα νέφη και μεταβάλλε­ται σε λυκαυγές και σε λυκόφως ή και χάνεται κατά τη διάρκεια της νύκτας, το φως του Θεού λάμπει πάντοτε. Ο Θεός ανά τους αιώνας δε μεταβάλλεται. Παραμένει αναλλοίωτος. «ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν, καὶ οὐκ ἠλλοίωμαι» (Μαλ. γ', 6), βοά δια του Προφήτου. Και συ­νεπώς ο Χριστιανός ως δημιούργημα του Θεού, το εκλεκτότερο των δημιουργημάτων, που αναγεννήθηκε και ανανεώθηκε διά Ιησού Χριστού, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Δεν έχει να χάσει τίπο­τε. Αντίθετα μάλιστα τα πάντα συνεργούν και συμ­βάλλουν στην ηθική τελείωση του και τη θέωσή του.

Αφού οι πειρασμοί μας ωφελούν γιατί τότε ν' απευθύνουμε θερμή την προσευχή: «μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν»; Και πώς πρέπει να τούς αντι­μετωπίζουμε;

Για την ασθένεια και την αδυναμία μας.

Ο άπειρος Θεός ως Παντογνώστης γνωρίζει την έκταση και το αποτέλεσμα του πειρασμού μας. Εμείς όμως το αγνοούμε. Πιθανόν να καμφθούμε, να υποκύψουμε, να συντριβούμε. Έχουμε συνεπώς ανάγκη της βοήθειας και της συμπαραστάσεως του Θεού. Είμαστε αδύνατοι και ο αντίδικος μας πανί­σχυρος. Και χωρίς τη βοήθεια και την αντίληψη του Θεού μοιάζουμε με σκουπιδάκι που το παρασύρει και ο πλέον ασθενής άνεμος. Η αυτοπεποίθηση στις δικές μας δυνάμεις την ώρα του πειρασμού είναι εγκληματική. Είναι καταστρεπτική. Πολύ δε περισσότερο όταν αίτιοι των πειρασμών μας είμα­στε οι ίδιοι. Πώς είναι δυνατόν κάτω από τέτοιες συνθήκες ν' αντισταθούμε και ν' αντιμετωπίσουμε νικηφόρα τους πειρασμούς; Είναι λογικό, είναι φρό­νιμο, να ρίχνεται κανείς στον γκρεμό και στο βάραθρο και συγχρόνως να ζητάει βοήθεια και συμπα­ράσταση; Δεν είναι λογικότερο και φρονιμότερο να μην πέσουμε στο γκρεμό; «Σοφὸς φοβηθεὶς ἐξέκλινεν ἀπὸ κακοῦ», σημειώνει ο σοφός Παροιμιαστής. Και μόνον «ὁ δὲ ἄφρων ἑαυτῷ πεποιθὼς μίγνυται ἀνόμῳ» (ιδ', 16). Κι αυτά ισχύουν για εκείνον που ρίχνει τον εαυτό του στον πειρασμό.

Πώς όμως πρέπει να τους αντιμετω­πίζουμε;

α) «Μείζων ἐστὶν ὁ ἐν ὑμῖν ἢ ὁ ἐν τῷ κόσμῳ»  (Α'  Ιω. δ', 4). Οποιαδήποτε και οσηδήποτε κι αν είναι η δύναμη και η πανουργία του πονηρού είναι αδύ­νατη για ν' αντισταθεί στην παντοδυναμία του Θεού. Συνεπώς ο κάθε Χριστιανός που ζει εν Χριστώ και παρακαλεί τον Χριστό: «μὴ εἰσενέγκῃς ἡμᾶς εἰς πειρασμόν», είναι εντελώς αδύνατον αυτός να πέσει, να καμφθεί, να υποκύψει στον πειρασμό. Ουδέποτε άλλωστε επιτρέπει ή ανέχεται ο Θεός πειρασμούς δυσανάλογους προς τις δυνάμεις μας. Ως παντογνώστης, γνωρίζει την αντοχή μας. Και δεν επιτρέπει ποτέ πειρασμούς ανώτερους των δυνά­μεων μας. Και όχι μόνο δεν επιτρέπει, αλλά και συ­μπαραστέκεται στην από κοινού αντιμετώπιση των πειρασμών μας. Είναι ο πατέρας, ο Μοναδικός, ο γεμάτος στοργή και αγάπη. Κι αν εμείς που είμα­στε αδύνατοι και αδύναμοι ουδέποτε επιτρέπουμε ή ανεχόμαστε το παιδί μας να σηκώσει βάρος πε­ρισσότερο από τις δυνάμεις του, πόσο μάλλον είναι αυτό ανεπίτρεπτο για τον Θεό.

β) «Πιστὸς ὁ Θεός, ὃς οὐκ ἐάσει ὑμᾶς πειρασθῆναι ὑπὲρ ὃ δύνασθε, ἀλλὰ ποιήσει σὺν τῷ πειρασμῷ καὶ τὴν ἔκβασιν τοῦ δύνασθαι ὑμᾶς ὑπενεγκεῖν» (Α' Κορ. ι', 13). Απόδειξη τρα­νή της μεγάλης αυτής αλήθειας, οι δύο γίγαντες των πειρασμών, ο Αβραάμ (Γεν. κβ', 2 και εξής) και ο Ιώβ (μβ', 12-17). Αξίζει να εμβαθύνουμε και να μελετήσουμε και τα δύο αυτά παραδείγματα. Αλλά κι όταν από απροσεξία ή αδυναμία νικηθούμε και υποκύψουμε στον πειρασμό και πάλι μία εί­ναι η οδός και η διέξοδός μας. Όχι η απελπισία και η απόγνωση αλλά η μετάνοια. «Ἒχομεν ἀρχιερέα». «Μετὰ παρρησίας», λοιπόν, ας πλησιάζουμε το θρόνο της χάριτος «ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Εβρ. δ', 14-16).      

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ , 23 ΦΛΕΒΑΡΗ

ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΣΤΑΣΟΥ ΟΡΘΙΟΣ,

Ο ΥΠΝΟΣ ΜΗ ΣΕ ΠΑΡΕΙ !!

ΚΙ ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ ΠΕΙΣ

ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ,

ΕΛΑ ΣΤΙΣ 11:30 ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ.

"Άνοιξε" το Τριώδιο

Δόξα... Ἦχος πλ. δ'

Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα· ὀρθρίζει γὰρ τὸ πνεῦμά μου, πρὸς ναὸν τὸν ἅγιόν σου, ναὸν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον· ἀλλ' ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάγχνῳ σου ἐλέει.                                    

Καὶ νῦν... Θεοτοκίον Ἦχος πλ. δ'

Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε· αἰσχραῖς γὰρ κατερρύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, ὡς ῥαθύμως τὸν βίον μου, ὅλον ἐκδαπανήσας, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ῥῦσαί με, πάσης ἀκαθαρσίας.

Στίχ. Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου, ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.  Ἦχος πλ. β'

Τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, ἐννοῶν ὁ τάλας, τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως· ἀλλὰ θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος τῆς εὐσπλαγχνίας σου, ὡς ὁ Δαυῒδ βοῶ σοι·

Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Από τον τελευταίο Κύκλο μας (9-2-2013)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, η ημέρα του Πάθους.

Η ημέρα Παρασκευή αναφέρεται από τον Τερτυλλιανό και ως «έκτη Σαββάτων» (sexta sabbati), καθώς και «Προσάββατον» κατά τον Επιφάνιο. Αλλά και ο Ευαγγελιστής Μάρκος υπαινίσσεται το αυτό κατά την ημέρα του Πάθους γράφοντας «ἐπεὶ ἦν Παρασκευὴ, ὅ ἐστὶ Προσάββατον». (Μάρκου: 15,42). Το όνομα  καθιερώθηκε από τους Εβραίους επειδή παρασκεύαζαν ότι θα χρησμοποιούσαν την επόμενη, και υιοθετήθηκε από τους Χριστιανούς.

Από το τέλος του 2ου αιώνα φαίνεται πως οι Χριστιανοί την ημέρα αυτή μαζί με την Τετάρτη, τις καθιέρωσαν ως ημέρες νηστείας. Τη μεν Τετάρτη «διὰ τὸ γινόμενον συμβούλιον ὑπὸ τῶν Ίουδαίων ἐπὶ τῇ προδοσία τοῦ Κυρίου», την δε Παρασκευή «διὰ τὸ πεπονθέναι τὸν Κύριον ὑπέρ ἡμῶν». (Πέτρου Αλεξανδρείας Κανών 15).

Επειδή όμως η μεν Τετράς ήταν η ημέρα που επεφημιζόταν ο Ερμής, την δε Παρασκευή η Αφροδίτη , ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς συμπλήρωσε θεολογικά την επιταγή τις ημέρες αυτές των νηστειών με τη ρήση ο «γνωστικός και πεφωτισμένος» Χριστιανός: «οἶδε καὶ τῆς νηστείας τὰ αἰνίγματα  τῆς Τετράδος καὶ Παρασκευῆς (δηλ. σε τι αναφέρονται, τι υπαινίσσονται)» και «νηστεύει κατά τὸν βίον φιλαργυρίας τε ὁμοῦ καὶ φιληδονίας».

 ………………………………………………………

             Μεγάλη Παρασκευή!  Το μεγαλύτερο έγκλημα της Ιστορίας. Ο άνθρωπος σταυρώνει το Θεό του, αφού προηγουμένως τον γελοιοποίησε. «Ἲδε ὁ ἄνθρωπος». Ο άνθρωπος ο ξεπεσμένος, όπως τον κατάντησε η αμαρτία.

Δείχνοντας ο Πιλάτος τον Ιησού, έδειχνε στην πραγματικότητα την ξεπεσμένη ανθρωπότητα όπως την ανέλαβε ο Θεός Λόγος. Φτωχέ άνθρωπε! Η ιστορία του Ιησού, δείχνει την απύθμενη φτώχεια σου μπροστά στον απύθμενο δικό του πλούτο. Και ο Θεός επιμένει. Θέλει να σε ανεβάσει. Θέλει να σου παρουσιάσει το μέγεθος του εγκλήματός σου για να φανεί ο πλούτος της δικής του αγαθότητας στη συγχώρηση.

Απ' αυτά ακριβώς τα φλογισμένα στο σταυρό χείλη του, δόθηκε η άφεση. Και από την λογχισμένη του πλευρά, βγήκε η «καινή» του ανθρώπου «κτίσις». Εμείς τον σταυρώσαμε, κι απ' τις ωδίνες που του προκαλέσαμε γέννησε τη σωτηρία μας. Φτωχή ψυχή! Ήσουν και συ εκεί όταν σταύρωναν τον Χριστό. Τα μάτια σου τώρα γέμισαν δάκρυα. Ζήτησες ταπεινά συγνώμη. Έλα λοιπόν και συ να νεκρωθείς μαζί με τον Ιησού.

«Ἀπεθάνετε, καὶ ἡ ζωὴ ὑμῶν κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ... Νεκρώσατε οὐν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς...»  Να νεκρωθώ, Κύριε, στην αμαρτία, αυτό λαχτάρησε η θεϊκή Σου Καρδιά!

Από τον τελευταίο Κύκλο μας (9-2-2013)

“ Ποτέ μην απελπίζεσαι, άνθρωπε...”

Ξέρω ὅτι εἶναι δύσκολο. Πρὶν μερικὰ χρόνια πέθανε ὁ ἄνδρας σου. Στενοχωριόσουν, τὸ ξεπέρασες. Πάντρεψες τὸν μοναχογιό σου· ἡ χαρὰ ἐπέστρεψε. Ἔπειτα σὲ χαροποιοῦσε πάρα πολύ τό ἐγγόνι. Ὅμως ἐκεῖνο, ποὺ ἀγαποῦσες ἐσύ, ἀγαποῦσε καὶ ὁ Θεὸς καὶ τὸ πῆρε. Μόλις τὸ ἐγγόνι σου πέταξε στὸν ἀόρατο κόσμο, ἀρρώστησε καὶ ἡ νύφη σου. Τὴ στέγνωσε ἡ στενοχώρια καὶ ἡ λύπη κι ἐκείνη ἀκολούθησε τὸν γιό.

Τελικὰ πίσω τους ἔφυγε κι ὁ μοναχογιός σου. Κι ἐσὺ ἔμεινες μόνη κι ἔρημη. Προσπάθησες μία φορὰ νὰ δηλητηριαστεῖς. Ἔμεινες ζωντανή. Ἑτοίμασες ἔπειτα τὸ σχοινί, γιὰ νὰ κρεμαστεῖς. Ὅμως σὲ ξάφνιασε ἡ κοπέλα ἀπὸ τὴ γειτονιά. Βλέποντάς σε κάτω ἀπὸ τὸ ἑτοιμασμένο σχοινὶ ἐκείνη σοῦ εἶπε, πὼς ἄκουσε ἀπὸ τοὺς γέρους ὅτι ἡ αὐτοκτονία εἶναι ἁμαρτία χωρὶς συγχώρεση καὶ στοὺς δυὸ κόσμους.

Καλά σοῦ εἶπε. Τούτη ἡ κοπέλα σοῦ ἔσωσε τὴν ψυχή. Ὄντως, ἐκείνη εἶναι ἡ μέγιστη εὐεργέτριά σου στὸν κόσμο. Μόνο χάρη ἐκείνης μπορεῖς νὰ ἐλπίζεις νὰ ἰδωθεῖς στὸν ἄλλο κόσμο μὲ τὸν γιό, τὴ νύφη, τὸ ἐγγόνι καὶ τὸν ἄνδρα σου. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀντιστάθηκε ἀποφασιστικὰ ἐνάντια στὴν αὐτοκτονία ὡς ὑπέρβαρο ἁμάρτημα. Ὁ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Αὐγουστῖνος εἶπε: “Ὅποιος αὐτοκτονήσει, τοῦτος σκότωσε ἕνα ἄνθρωπο”.

Ὁ αὐτόχειρας μ'  αὐτόν, λοιπόν, τοποθετεῖται ἴσα μὲ τὸν δολοφόνο. Ἀλλὰ στὴ δική μας ἀνατολικὴ Ἐκκλησία ἡ αὐτοκτονία κρίνεται ἀκόμα πιὸ αὐστηρά. Κατὰ τὸν δέκατο τέταρτο κανόνα τοῦ Πατριάρχη Τιμοθέου ὁ αὐτόχειρας στερεῖται τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐνταφιασμοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅρισε αὐστηρὴ τιμωρία ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν προσπάθεια αὐτοκτονίας. Σ' ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος προσπαθήσει νὰ αὐτοκτονήσει, ἡ Ἐκκλησία ἐπιβάλλει κανόνα δώδεκα χρόνια. Ξέρω πὼς ἐσὺ θὰ σκεφθεῖς ὅτι αὐτὸ εἶναι ὑπερβολικὰ αὐστηρό. Ὅμως αὐτὴ ἡ αὐστηρότητα κατάγεται ἀπὸ τὸ ἔλεος. Σοῦ λέω τὴν ἀλήθεια: ἡ Ἐκκλησία εἶναι τόσο αὐστηρὴ στὸ θέμα τῆς αὐτοκτονίας ἀπὸ καθαρὸ ἔλεος ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους.

Ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ἔχει στὸ πνευματικό της θησαυροφυλάκιο τὴν προορατικὴ ἐμπειρία ὅτι οἱ αὐτόχειρες δὲν μπαίνουν στὸ βασίλειο τῆς ἀθάνατης ζωῆς καὶ τοῦ αἰώνιου ἐλέους. Καὶ μὲ τὴν αὐστηρότητά της ἡ Ἐκκλησία θέλει νὰ προλάβει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν αἰώνια καταστροφή. Στὴν Ἁγία Γραφὴ μόνο δυὸ ἄνθρωποι ἀναφέρονται, ποὺ πῆραν τὴ ζωή τους ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Ἀχιτόφελ, ὁ προδότης τοῦ βασιλιᾶ Δαβίδ, καὶ ὁ δεύτερος εἶναι ὁ Ἰούδας, ὁ προδότης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἂς εἶναι μακριὰ ἀπὸ σένα καὶ μόνο ἡ σκέψη νὰ βρεθεῖς σ’ αὐτὴν τὴν παρέα, σ’ ἐκείνη τὴν πλευρὰ τοῦ τάφου.

“Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται” (Ματθ. 10, 22), εἶπε ὁ Κύριος. Εἶναι πολυάριθμες καὶ διαφορετικὲς δυσκολίες, ποὺ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ὁ σκοπὸς ὅλων αὐτῶν εἶναι ὁ ἑξῆς: μὲ τὴν πίκρα νὰ θεραπεύσει τὶς ἀνθρώπινες ψυχὲς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ τὶς προετοιμάσει ἔτσι γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία. Ὅσο καὶ νὰ εἶναι καμιὰ φορὰ δύσκολο γιὰ σένα, θυμήσου δυὸ πράγματα, πρῶτο ὅτι ὁ ἴδιος ὁ οὐράνιος Πατέρας σου ὁρίζει τὸ μέτρο τῶν παθῶν, καὶ τὸ δεύτερο ὅτι Αὐτὸς γνωρίζει τὴ δύναμή σου. Ἐὰν ποτὲ σοῦ ἔρθει ἡ σκέψη γιὰ αὐτοκτονία, διῶξε την σὰν ψιθύρισμα τοῦ σατανᾶ. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ δυναμώσει».

ἀπὸ  τὸ βιβλίο:  “Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται” άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΕΝΝΙΑ ΦΛΕΒΑΡΗ , ΚΥΡΙΑΚΗ ,

ΤΕΛΩΝΟΥ – ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ,

ΤΟΥ ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΥ,

ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΝΗ ΓΙΟΡΤΗ!

ΕΣΤΙΑ , ΕΝΤΕΚΑΜΙΣΙ ,

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ,

ΦΛΟΓΙΤΣΑ ΑΝΑΜΜΕΝΗ,

ΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗ ΒΟΥΗ!

ΟΜΟΡΦΟ!!

Την επομένη Κυριακή "ανοίγει" το Τριώδιο.

Από τον τελευταίο μας Κύκλο (2-2-'14)

                           Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ                  

«Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτή­ριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» (Λκ. β΄. 29-­32)

Tὰ λόγια τοῦ Ἁγίου Συ­μεών σημειώνουν τὸ τέλος μιᾶς μακρᾶς περιόδου, χι­λιάδων χρόνων κατὰ τὴ διάρκεια τῶν ὁποίων οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν χωρὶς τὸ Θεό· εἶχαν περάσει χιλιά­δες χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Ἀδὰμ εἶχε χύσει τὸ πρῶτο του δάκρυ, καί εἶχε θρηνήσει γιὰ πρώτη φορὰ πάνω στὴ γῆ ἐκείνη στὴν ὁποία δὲν εὕρισκες πιὰ τὸ Θεὸ ἀνάμεσα στὰ πλάσματά Του.

Ὁλόκλη­ρη ἡ γῆ, ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων ποθοῦσε τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ ἐπιτέ­λους θὰ συναντοῦσε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὸ Θεό του πρόσωπο μὲ πρόσωπο. Νά λοιπὸν ποὺ ἡ μέρα ἐκείνη εἶχε φτάσει: ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος μέσα σὲ μιὰ φάτνη στὴ Βηθλεέμ· ὁ Αἰώνιος μπῆκε μέσα στὸ χρόνο· ὁ Ἀπεριχώρητος καὶ Ἀτελεύτητος ὑπάχθηκε στοὺς περιορισμοὺς τῆς κτιστῆς μας κατάστασης….

Στὸ δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς Ἐξόδου διαβάζουμε ὅτι ὁ Θεὸς ζήτησε ἀπὸ τὸ Μωυσῆ τὴν καθιέρωση τοῦ κάθε πρωτότοκου ἀγοριοῦ, τὴν προσφορὰ τοῦ παιδιοῦ σὰν μιὰ θυσία σὲ μνήμη τοῦ γε­γονότος ὅτι ὁ Ἰσραὴλ σώ­θηκε ἀπὸ τὴ δουλεία τῶν Αἰγυπτίων μέσῳ τοῦ θανά­του ὅλων τῶν πρωτοτόκων τῆς Αἰγύπτου.  Ἡ παρουσί­αση αὐτὴ τοῦ κάθε πρω­τότοκου βρέφους στὸ Ναὸ δὲ σήμαινε μιὰ πλήρη ἀφι­έρωση στὸ Θεό: τὰ παιδιὰ αὐτὰ ἐπέστρεφαν στὴ συνέ­χεια πίσω στὴν καθημερινὴ κοσμικὴ ζωή. Ἡ παρουσία­ση σήμαινε τὴν ἄφεσή τους στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, σή­μαινε ὅτι ὁ Θεὸς εἶχε πάνω τους δικαίωμα ζωῆς καὶ θα­νάτου καὶ αὐτὸ ἀναγνωριζόταν ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ γονεῖς πλήρωναν γιὰ τὸ παιδὶ σὰν λύτρα ἕνα ἀμνὸ ἢ ἕνα ζεῦγος περιστεριῶν.

Ὁ πρωτότοκος ἦταν πραγ­ματικὰ μιὰ αἱματηρὴ θυσία ἡ ὁποία ἀναβαλλόταν ἀπὸ αἰώνα σὲ αἰώνα μέχρι τὴ μέρα ποὺ ὁδηγήθηκε στὸ ναὸ ὁ Μονογενὴς Γιὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶχε γίνει Γιὸς τῆς Παρθένου, ὁ «υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Καὶ γιὰ πρώ­τη φορὰ στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἡ αἱματηρὴ αὐτὴ θυσία ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸ Θεὸ παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἀντικατάστατο τῆς θυσίας εἶχε προ­σφερθεῖ, αὐτὴ τὴ μοναδικὴ φορὰ ὁ Θεὸς Πατέρας δέχτηκε καὶ τὸν ἴδιο τὸ θάνατο τοῦ Βρέφους....

 Ἐνῷ ὁ Ἅγιος Συμεὼν διακήρυττε τὴ λύτρωση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ μακραίωνη ἀποξένωσή του ἀπὸ τὸ Θεὸ ἔδινε ταυτόχρονα καὶ στὴ Θεομήτορα τὴ φοβερὴ προειδοποίη­ση ὅτι μιὰ ρομφαία θὰ διαπερνοῦσε καὶ τὴ δική της τὴν καρδιά, ὅτι ἡ θυ­σία ποὺ ἀναστελλόταν γιὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη θὰ φανερωνόταν κάποια μέρα σὰν θεϊκὴ βουλὴ καὶ θὰ ἀποτελοῦσε ἕνα τραγικὸ μονοπάτι γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ ἐκείνη (Λκ. 2. 34, 35)......

Ἐμεῖς λοιπὸν ποὺ ἔχουμε πεθάνει μὲ τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐγερθεῖ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του ὁδηγούμαστε στὸ ναὸ ὅπως εἶχε ὁδηγηθεῖ κι Ἐκεῖνος, αἰώνιοι καὶ ἐν τούτοις ὑποκείμενοι στὴν τραγωδία τοῦ χρόνου, ζωντανοὶ ἀλλὰ προορισμένοι γιὰ τὸ θάνατο. Ὁ Χριστὸς ἦταν ζωντανὸς στὴν αἰώνια θεότητά Του καὶ τὴν ἀθά­νατη ἀνθρώπινη σάρκα Του, ὅμως δέχτηκε τὸ θάνατο τῆς σάρκας Του γιὰ νὰ κοινωνήσει σὲ ὅλα μὲ τὴ δική μας ἁμαρτωλὴ σάρκα. Μὲ παρόμοιο τρόπο ὕστερα ἀπὸ τὴ συνανάστασή μας μαζί Του ὁ Χριστὸς μᾶς ἀποστέλ­λει – ὅπως προηγουμένως ὁ Πατέρας εἶχε στείλει Ἐκεῖνον – στὴ σφαίρα τῆς ἁμαρτίας γιὰ νὰ σηκώσουμε στὰ σώματα, τὶς ψυχὲς καὶ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας τὸ σταυρὸ τοῦ κόσμου ὁ ὁποῖος ἔχει πέσει καὶ ἐξαγοραστεῖ ἀλλὰ ποὺ δὲν ἔχει ἀπολυτρωθεῖ ἀκό­μα.

Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Ἀπ. Παύλου καλούμαστε νὰ ἀνταναπλη­ρώσουμε στὰ σώματά μας τὰ ὑστερή­ματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ (Κολ. 1. 24) – κι ἐπειδὴ εἴμαστε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ εἴμαστε ἕνα μαζί Του, ἡ τραγωδία τὴν ὁποία ὁ ἐρχομός Του ἀπάλειψε ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Δια­θήκη καὶ τὸν κόσμο τῆς ἀρχαιότητας καὶ ἡ ὁποία ἔγινε κατόπιν ἡ δική Του τραγωδία συνεχίζεται μέσα σ’ ἐμᾶς σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες.                        π. Αντώνιος (Bloom)      Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡμέρα Κυρίου», ἐκδ. Ἀκρίτας.

Από τον τελευταίο μας Κύκλο (2-2-'14)

Η ΥΠΟΜΟΝΗ                     

Ο αγιασμός και η ηθική τελείωση μας.

Είναι αδύνατον να τελειωθεί κανείς σε αγιασμό χωρίς την παρουσία των πειρασμών, όπως ακριβώς είναι αδύνατο να γίνει κανείς ολυμπιονίκης χωρίς το στίβο και την άθληση. Ο πόνος, η δοκι­μασία, ο πειρασμός είναι ο στίβος. «Καθάπερ ὁ χειμών καιρός πρὸς γεωργίαν ἐστί τῆς γῆς, - σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος - ὄντως ἡ θλῖψις πρὸς ἐπιμέλειαν τῆς ψυχῆς». Ο πόνος είτε στην άψυχη είτε στην έμψυχη φύση οδηγεί στην καρποφορία. «Σαν να ’ναι δίδυμα φυτρώνουν αντάμα τ' αγκά­θι και το λουλούδι, το γέλιο και το κλάμα». Κι αν «τά δένδρα, σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, ὑπό ἀνέ­μων ἐναντίων ριπιζόμενα ἰσχυρότερα γίνεται», κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η δοκιμασία προάγει την πνευματική ζωή του ανθρώπου. Οι άνθρωποι που δοκιμάζονται γίνονται δημιουργικοί. Κι όσοι ζουν μέσα στις θλίψεις και τους διωγμούς αφήνουν πάντα τα ίχνη της δημιουργικής τους διαβάσεως. Κι αν ο πόνος, κατά την ιατρική, είναι ο φρουρός της υγείας μας, έτσι ακριβώς και η δοκι­μασία, η θλίψη, ο πειρασμός, τρέφει την πνευματι­κή ζωή, καταρτίζει την ψυχή και γίνεται η γέφυρα που τον μεταφέρει και τον εισάγει στην αιώνια ζωή. Ένας άγιος έλεγε με πραγ­ματικό πόνο: «Εμένα με λησμόνησε ο Θεός. Κι όταν τον ρώτησαν από που το συμπεραίνει αυτό; απάντησε: Γιατί μου τα δίνει όλα με απλοχεριά. Καμιά θλίψη και καμιά δοκιμασία δε μου στέλνει».

Ελέγχει το βαθμό και τη σταθερότητα της προς αυτόν αγάπης μας.

«Πειράζει Κύριος... ὑμᾶς, σημειώνει ο Μωϋσης στο Δευτερονόμιο (ιγ',4), εἰδέναι (για να δει) εἰ ἀγαπᾶτε τὸν Θεὸν ἐξ ὃλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὃλης τῆς ψυχῆς». Κι όπως ο πιστός φίλος φαίνεται κατά την ώρα του κινδύνου, έτσι και ο πιστός Χριστιανός στην ώρα της δοκιμασίας φαίνεται. Αυτό επαληθεύεται άλλωστε τόσο συχνά στην καθημερινή μας ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ή παρουσιάζονται ευσεβείς εφ' όσον ο Θεός τους παρέχει άφθονα τις δωρεές και ευλο­γίες Του. Αν όμως κάποια στιγμή τις σταματήσει τότε κι αυτοί διακόπτουν τη φιλία τους και εγκα­ταλείπουν τον Θεό. Ο πραγματικά όμως πιστός Χριστιανός δέχεται με την ίδια χαρά και τα δώρα και τα ραπίσματα του Θεού. Η αγάπη Του δεν έχει διακυμάνσεις. «Ἔχει τὴν τροφὴν ὁ Θεὸς», σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος, και «παρέλκει τὴν δόσιν ἴνα σοῦ δοκιμάσῃ τὸ βέβαιον, ἴνα καταμάθῃ τὴν γνώμην» μήπως ανήκεις και συ στους ακόλαστους και αγνώμονες.

Ελέγχει τον βαθμό της υπομονής.

Δεν είναι μικρή και ασήμαντη η αρετή της υπομο­νής. Είναι η συνισταμένη πολλών άλλων αρετών, της υπακοής, της αγάπης, της ελπίδος, της πίστεως. Γι' αυτό κι είναι το ωραιότερο λουλούδι μέσα στην ανθοδέσμη των χριστιανικών αρετών. Είναι η πνευματικότερη θυσία απ' όσες μπορούμε να προσφέρουμε στον Κύριο. Πόσο λοιπόν δίκαιο είχε ο Μέγας Βασίλειος όταν σημείωσε: «Τον άξιο κυβερνήτη τον αναδεικνύει η τρικυμία. Τον αθλητή ο στίβος και ο αγώνας, το στρατηγό η μάχη, τον μεγαλό­ψυχο η συμφορά και τον αληθινό Χριστιανό η δοκιμα­σία και ο πειρασμός». Κι όλα αυτά με ένα και μόνο αντικειμενικό σκοπό: «Τον στέφανον της ζωής». Ρωτάς: «από τί ύλη είναι κατασκευασμένος ο στέφανος της ζωής;», σημειώνει ο ιερός Χρυσόστο­μος. «Είναι κάτι που ούτε η ακοή μας μπορεί να συλ­λάβει ούτε η νόηση μας να διανοηθεί, αλλ' ούτε και τα μάτια μας έχουν τη δυνατότητα να ατενίσουν τη λα­μπρότητα όλων εκείνων που έχει ετοιμάσει ο  Θεός δια τους αγαπώντας αυτόν» ( Α' Κορ. β', 9).