Από τον τελευταίο Κύκλο μας (9-2-2013)

“ Ποτέ μην απελπίζεσαι, άνθρωπε...”

Ξέρω ὅτι εἶναι δύσκολο. Πρὶν μερικὰ χρόνια πέθανε ὁ ἄνδρας σου. Στενοχωριόσουν, τὸ ξεπέρασες. Πάντρεψες τὸν μοναχογιό σου· ἡ χαρὰ ἐπέστρεψε. Ἔπειτα σὲ χαροποιοῦσε πάρα πολύ τό ἐγγόνι. Ὅμως ἐκεῖνο, ποὺ ἀγαποῦσες ἐσύ, ἀγαποῦσε καὶ ὁ Θεὸς καὶ τὸ πῆρε. Μόλις τὸ ἐγγόνι σου πέταξε στὸν ἀόρατο κόσμο, ἀρρώστησε καὶ ἡ νύφη σου. Τὴ στέγνωσε ἡ στενοχώρια καὶ ἡ λύπη κι ἐκείνη ἀκολούθησε τὸν γιό.

Τελικὰ πίσω τους ἔφυγε κι ὁ μοναχογιός σου. Κι ἐσὺ ἔμεινες μόνη κι ἔρημη. Προσπάθησες μία φορὰ νὰ δηλητηριαστεῖς. Ἔμεινες ζωντανή. Ἑτοίμασες ἔπειτα τὸ σχοινί, γιὰ νὰ κρεμαστεῖς. Ὅμως σὲ ξάφνιασε ἡ κοπέλα ἀπὸ τὴ γειτονιά. Βλέποντάς σε κάτω ἀπὸ τὸ ἑτοιμασμένο σχοινὶ ἐκείνη σοῦ εἶπε, πὼς ἄκουσε ἀπὸ τοὺς γέρους ὅτι ἡ αὐτοκτονία εἶναι ἁμαρτία χωρὶς συγχώρεση καὶ στοὺς δυὸ κόσμους.

Καλά σοῦ εἶπε. Τούτη ἡ κοπέλα σοῦ ἔσωσε τὴν ψυχή. Ὄντως, ἐκείνη εἶναι ἡ μέγιστη εὐεργέτριά σου στὸν κόσμο. Μόνο χάρη ἐκείνης μπορεῖς νὰ ἐλπίζεις νὰ ἰδωθεῖς στὸν ἄλλο κόσμο μὲ τὸν γιό, τὴ νύφη, τὸ ἐγγόνι καὶ τὸν ἄνδρα σου. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀντιστάθηκε ἀποφασιστικὰ ἐνάντια στὴν αὐτοκτονία ὡς ὑπέρβαρο ἁμάρτημα. Ὁ διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας ὁ Αὐγουστῖνος εἶπε: “Ὅποιος αὐτοκτονήσει, τοῦτος σκότωσε ἕνα ἄνθρωπο”.

Ὁ αὐτόχειρας μ'  αὐτόν, λοιπόν, τοποθετεῖται ἴσα μὲ τὸν δολοφόνο. Ἀλλὰ στὴ δική μας ἀνατολικὴ Ἐκκλησία ἡ αὐτοκτονία κρίνεται ἀκόμα πιὸ αὐστηρά. Κατὰ τὸν δέκατο τέταρτο κανόνα τοῦ Πατριάρχη Τιμοθέου ὁ αὐτόχειρας στερεῖται τῆς νεκρώσιμης ἀκολουθίας καὶ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐνταφιασμοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅρισε αὐστηρὴ τιμωρία ἀκόμα καὶ γιὰ τὴν προσπάθεια αὐτοκτονίας. Σ' ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος προσπαθήσει νὰ αὐτοκτονήσει, ἡ Ἐκκλησία ἐπιβάλλει κανόνα δώδεκα χρόνια. Ξέρω πὼς ἐσὺ θὰ σκεφθεῖς ὅτι αὐτὸ εἶναι ὑπερβολικὰ αὐστηρό. Ὅμως αὐτὴ ἡ αὐστηρότητα κατάγεται ἀπὸ τὸ ἔλεος. Σοῦ λέω τὴν ἀλήθεια: ἡ Ἐκκλησία εἶναι τόσο αὐστηρὴ στὸ θέμα τῆς αὐτοκτονίας ἀπὸ καθαρὸ ἔλεος ἀπέναντι στοὺς ἀνθρώπους.

Ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία ἔχει στὸ πνευματικό της θησαυροφυλάκιο τὴν προορατικὴ ἐμπειρία ὅτι οἱ αὐτόχειρες δὲν μπαίνουν στὸ βασίλειο τῆς ἀθάνατης ζωῆς καὶ τοῦ αἰώνιου ἐλέους. Καὶ μὲ τὴν αὐστηρότητά της ἡ Ἐκκλησία θέλει νὰ προλάβει τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν αἰώνια καταστροφή. Στὴν Ἁγία Γραφὴ μόνο δυὸ ἄνθρωποι ἀναφέρονται, ποὺ πῆραν τὴ ζωή τους ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ Ἀχιτόφελ, ὁ προδότης τοῦ βασιλιᾶ Δαβίδ, καὶ ὁ δεύτερος εἶναι ὁ Ἰούδας, ὁ προδότης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἂς εἶναι μακριὰ ἀπὸ σένα καὶ μόνο ἡ σκέψη νὰ βρεθεῖς σ’ αὐτὴν τὴν παρέα, σ’ ἐκείνη τὴν πλευρὰ τοῦ τάφου.

“Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται” (Ματθ. 10, 22), εἶπε ὁ Κύριος. Εἶναι πολυάριθμες καὶ διαφορετικὲς δυσκολίες, ποὺ ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ ὁ σκοπὸς ὅλων αὐτῶν εἶναι ὁ ἑξῆς: μὲ τὴν πίκρα νὰ θεραπεύσει τὶς ἀνθρώπινες ψυχὲς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ νὰ τὶς προετοιμάσει ἔτσι γιὰ τὴν αἰώνια σωτηρία. Ὅσο καὶ νὰ εἶναι καμιὰ φορὰ δύσκολο γιὰ σένα, θυμήσου δυὸ πράγματα, πρῶτο ὅτι ὁ ἴδιος ὁ οὐράνιος Πατέρας σου ὁρίζει τὸ μέτρο τῶν παθῶν, καὶ τὸ δεύτερο ὅτι Αὐτὸς γνωρίζει τὴ δύναμή σου. Ἐὰν ποτὲ σοῦ ἔρθει ἡ σκέψη γιὰ αὐτοκτονία, διῶξε την σὰν ψιθύρισμα τοῦ σατανᾶ. Τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ δυναμώσει».

ἀπὸ  τὸ βιβλίο:  “Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται” άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)