Από τον τελευταίο μας Κύκλο (2-2-'14)

Η ΥΠΟΜΟΝΗ                     

Ο αγιασμός και η ηθική τελείωση μας.

Είναι αδύνατον να τελειωθεί κανείς σε αγιασμό χωρίς την παρουσία των πειρασμών, όπως ακριβώς είναι αδύνατο να γίνει κανείς ολυμπιονίκης χωρίς το στίβο και την άθληση. Ο πόνος, η δοκι­μασία, ο πειρασμός είναι ο στίβος. «Καθάπερ ὁ χειμών καιρός πρὸς γεωργίαν ἐστί τῆς γῆς, - σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος - ὄντως ἡ θλῖψις πρὸς ἐπιμέλειαν τῆς ψυχῆς». Ο πόνος είτε στην άψυχη είτε στην έμψυχη φύση οδηγεί στην καρποφορία. «Σαν να ’ναι δίδυμα φυτρώνουν αντάμα τ' αγκά­θι και το λουλούδι, το γέλιο και το κλάμα». Κι αν «τά δένδρα, σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, ὑπό ἀνέ­μων ἐναντίων ριπιζόμενα ἰσχυρότερα γίνεται», κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο και η δοκιμασία προάγει την πνευματική ζωή του ανθρώπου. Οι άνθρωποι που δοκιμάζονται γίνονται δημιουργικοί. Κι όσοι ζουν μέσα στις θλίψεις και τους διωγμούς αφήνουν πάντα τα ίχνη της δημιουργικής τους διαβάσεως. Κι αν ο πόνος, κατά την ιατρική, είναι ο φρουρός της υγείας μας, έτσι ακριβώς και η δοκι­μασία, η θλίψη, ο πειρασμός, τρέφει την πνευματι­κή ζωή, καταρτίζει την ψυχή και γίνεται η γέφυρα που τον μεταφέρει και τον εισάγει στην αιώνια ζωή. Ένας άγιος έλεγε με πραγ­ματικό πόνο: «Εμένα με λησμόνησε ο Θεός. Κι όταν τον ρώτησαν από που το συμπεραίνει αυτό; απάντησε: Γιατί μου τα δίνει όλα με απλοχεριά. Καμιά θλίψη και καμιά δοκιμασία δε μου στέλνει».

Ελέγχει το βαθμό και τη σταθερότητα της προς αυτόν αγάπης μας.

«Πειράζει Κύριος... ὑμᾶς, σημειώνει ο Μωϋσης στο Δευτερονόμιο (ιγ',4), εἰδέναι (για να δει) εἰ ἀγαπᾶτε τὸν Θεὸν ἐξ ὃλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὃλης τῆς ψυχῆς». Κι όπως ο πιστός φίλος φαίνεται κατά την ώρα του κινδύνου, έτσι και ο πιστός Χριστιανός στην ώρα της δοκιμασίας φαίνεται. Αυτό επαληθεύεται άλλωστε τόσο συχνά στην καθημερινή μας ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ή παρουσιάζονται ευσεβείς εφ' όσον ο Θεός τους παρέχει άφθονα τις δωρεές και ευλο­γίες Του. Αν όμως κάποια στιγμή τις σταματήσει τότε κι αυτοί διακόπτουν τη φιλία τους και εγκα­ταλείπουν τον Θεό. Ο πραγματικά όμως πιστός Χριστιανός δέχεται με την ίδια χαρά και τα δώρα και τα ραπίσματα του Θεού. Η αγάπη Του δεν έχει διακυμάνσεις. «Ἔχει τὴν τροφὴν ὁ Θεὸς», σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος, και «παρέλκει τὴν δόσιν ἴνα σοῦ δοκιμάσῃ τὸ βέβαιον, ἴνα καταμάθῃ τὴν γνώμην» μήπως ανήκεις και συ στους ακόλαστους και αγνώμονες.

Ελέγχει τον βαθμό της υπομονής.

Δεν είναι μικρή και ασήμαντη η αρετή της υπομο­νής. Είναι η συνισταμένη πολλών άλλων αρετών, της υπακοής, της αγάπης, της ελπίδος, της πίστεως. Γι' αυτό κι είναι το ωραιότερο λουλούδι μέσα στην ανθοδέσμη των χριστιανικών αρετών. Είναι η πνευματικότερη θυσία απ' όσες μπορούμε να προσφέρουμε στον Κύριο. Πόσο λοιπόν δίκαιο είχε ο Μέγας Βασίλειος όταν σημείωσε: «Τον άξιο κυβερνήτη τον αναδεικνύει η τρικυμία. Τον αθλητή ο στίβος και ο αγώνας, το στρατηγό η μάχη, τον μεγαλό­ψυχο η συμφορά και τον αληθινό Χριστιανό η δοκιμα­σία και ο πειρασμός». Κι όλα αυτά με ένα και μόνο αντικειμενικό σκοπό: «Τον στέφανον της ζωής». Ρωτάς: «από τί ύλη είναι κατασκευασμένος ο στέφανος της ζωής;», σημειώνει ο ιερός Χρυσόστο­μος. «Είναι κάτι που ούτε η ακοή μας μπορεί να συλ­λάβει ούτε η νόηση μας να διανοηθεί, αλλ' ούτε και τα μάτια μας έχουν τη δυνατότητα να ατενίσουν τη λα­μπρότητα όλων εκείνων που έχει ετοιμάσει ο  Θεός δια τους αγαπώντας αυτόν» ( Α' Κορ. β', 9).