Μέγα Σάββατο (30/04/'16)

Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία, καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου, καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω· ὁ γὰρ Βασιλευς τῶν βασιλευόντων, καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων, προσέρχεται σφαγιασθῆναι, καὶ δοθῆναι εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς· προηγοῦνται δὲ τούτου, οἱ χοροὶ τῶν Ἀγγέλων, μετὰ πάσης ἀρχῆς καὶ ἐξουσίας, τὰ πολυόμματα Χερουβίμ, καὶ τὰ ἑξαπτέρυγα Σεραφίμ, τὰς ὄψεις καλύπτοντα, καὶ βοῶντα τὸν ὕμνον· Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα, Ἀλληλούϊα.
Κάθε άνθρωπος ας σιωπήσει, και ας σταθεί με φόβο και τρόμο και ας μη συλλογίζεται τίποτε γήινο. Να, ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και Κύριος των κυρίων προσέρχεται να σφαγιασθεί και να δοθεί ως τροφή στους πιστούς. Προηγούνται οι χοροί των Αγγέλων με κάθε (ουράνια) αρχή και εξουσία , τα Χερουβείμ με τα πολλά μάτια και τα Σεραφείμ με τις έξι φτερούγες που καλύπτουν τα πρόσωπα και υμνούν φωνάζοντας: Αλληλούια (αινείτε τον Θεόν), Αλληλούια, Αλληλούια.

Μεγάλη Παρασκευή (29/04/'16)

Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν 

γῆν κρεμάσας. (ἐκ γ'). Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν 

περιτίθεται, ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδῆ 

πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν 

οὐρανὸν ἐν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο, ὁ 

ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις 

προσηλώθη, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. 

Λόγχῃ ἐκεντήθη, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. 

Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. (ἐκ γ'). 

Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν. 

Μεγάλη Πέμπτη (28/04/'16)

Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ, προσεγγίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυχαῖς, τὸν ἄρτον ὑποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες τῷ Δεσπότῃ, ἵνα ἴδωμεν τοὺς πόδας πῶς ἀπονίπτει τῶν Μαθητῶν, καὶ ἐκμάσσει τῷ λεντίῳ, καὶ ποιήσωμεν ὥσπερ κατίδωμεν, ἀλλήλοις ὑποταγέντες, καὶ ἀλλήλων τοὺς πόδας ἐκπλύνοντες· αὐτὸς γὰρ ὁ Χριστὸς οὕτως ἐκέλευσε, τοῖς αὐτοῦ Μαθηταῖς ὡς προέφησεν, ἀλλ' οὐκ ἤκουσεν, Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος. 
Με φόβο ας προσεγγίσουμε όλοι το τραπέζι του Μυστηρίου , με καθαρές ψυχές ας υποδεχθούμε το ψωμί , μένοντας μαζί με τον Κύριο για να δούμε πως πλένει τα πόδια των μαθητών και σκουπίζει με το λέντιο και ας κάνουμε όπως δούμε , με υπακοή ο ένας στον άλλο ας πλένουμε ο ένας τα πόδια του άλλου. Ο ίδιος ο Χριστός έτσι πρόσταξε μιλώντας στους μαθητές Του , αλλά δεν υπάκουσε ο Ιούδας ο δόλιος δούλος.

Μεγάλη Τετάρτη (27/04/'16)

Ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον, καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον, τὸ μύρον βαστάζουσα, προσῆλθέ σοι βοῶσα. Μή με τὴν πόρνην ἀπορρίψῃς, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου, μή μου τὰ δάκρυα παρίδῃς, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων· ἀλλὰ δέξαι με μετανοούσαν, ἣν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν Κύριε, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος. 
Η απελπισμένη για τη ζωή (της) και γνωστή για τη συμπεριφορά , κρτώντας μύρο ήλθε σε Σένα κραυγάζοντας: Μη με απορρίψεις εμένα την πόρνη , Εσύ που γεννήθηκες από Παρθένο. Μη προσπεράσεις τα δάκρυά μου , (Εσύ) η χαρά των Αγγέλων, αλλά κάνε με δεκτή καθώς μετανόησα , έμένα που δεν απόδιωξες όταν αμάρταινα , Κύριε , με το μεγάλο έλεος.

Μεγάλη Τρίτη (26/04/'16)

Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας, οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν, καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος, τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα, ἀλλ' ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον, καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων, καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι.
Εγώ που νύσταξα από τεμπελιά , δεν έχω αναμμένη λαμπάδα των αρετών , Νυμφίε Χριστέ , και έγινα όμοιος με τις μωρές νεανίδες καθώς «χάζευα» κατά τον καιρό που έπρεπε να εργάζομαι. Μη μου κλείσεις τα σπλάχνα των οικτιρμών Σου (μη με απορρίψεις), αλλά διώχνοντάς μου με δύναμη τον σκοτεινότατο ύπνο βάλε με μέσα στο πανηγύρι του γάμου Σου μαζί με τις λογικές παρθένες , όπου (ακούγεται) καθαρή μουσική ανθρώπων που γιορτάζουν και ακατάπαυστα φωνάζουν: Δόξα σε Σένα, Κύριε.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (24/04/2016)

            Ο Απόστολος κι Ευαγγελιστής Ιωάννης (8 Μαΐου) καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ήταν αγράμματος, άλλα από ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του,  Ζεβεδαίος, είχε τράτες, όπου δουλεύανε πολλοί. Σ’ αυτές δουλεύανε και τα δυο του παιδιά, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης. Η μητέρα του Ιωάννη, η Σαλώμη, ήταν εξαδέλφη της Παναγίας, και γνωρίζουμε πως διακονούσε τον Χριστό, πηγαίνοντας πίσω του μ’ άλλες ευσεβείς γυναίκες.

Όταν ο Πρόδρομος άρχισε να κηρύττει στην έρημο του Ιορδάνη τον ερχομό του Χριστού, ο Ιωάννης με τον Ανδρέα, τον αδελφό του Πέτρου, που ήτανε κι αυτοί ψαράδες, πήγανε κοντά του κι έγιναν μαθητές του. Μια μέρα, λίγο καιρό μετά τη Βάπτιση, ο Πρόδρομος έδειξε σ’ αυτούς τον Ιησού,  κι είπε:

– Να ο αμνός του Θεού. Τότε εκείνοι σίμωσαν τον Χριστό και σαν Αυτός τούς είδε, ρώτησε:

-Τί ζητάτε;  -Ραββί (δηλ. Διδάσκαλε), πού μένεις; -Ελάτε να δείτε, αποκρίθηκε ο Χριστός.

Ήρθαν στο σπίτι που έμενε και καθίσανε ως το βράδυ, ακούοντας από το θεϊκό στόμα για πρώτη φορά τα λόγια της ζωής. Ύστερα από δυο μήνες, ο Υιός του Θεού κάλεσε κοντά του τον Ανδρέα και τον Πέτρο κι ευθύς κατόπιν τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Ανάμεσα στους Αποστόλους ο Ιωάννης ήτανε ο πιο νέος. Αφοσιώθηκε στον Ιησού μ’ ενθουσιασμό.

Είχε στην αρχή χαρακτήρα αψύ. Κάποτε, που ο Χριστός κι οι Απόστολοι βαδίζανε για τα Ιεροσόλυμα και δεν τους δεχθήκανε καλά σ’ ένα χωριό της Σαμάρειας, απ’ όπου είχανε περάσει, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης θυμώσανε και του είπανε να κάνει να πέσει φωτιά από τον ουρανό και να κάψει τους αφιλόξενους εκείνους ανθρώπους. Ο Χριστός τότε τους μάλωσε, λέγοντας πως δεν ήξεραν σε τι πνεύμα υπηρετούσαν, δηλαδή της αγάπης και ανεξικακίας.

Άλλοτε πάλι, λίγο πριν από το θείο Πάθος, η Σαλώμη ζήτησε από τον Ιησού να βάλει τους γιούς της έναν στα δεξιά κι έναν στ’ αριστερά του, σαν θα ερχόταν στη Βασιλεία του. Μα ο Χριστός, καθώς ψάλλει ο υμνωδός της Εκκλησίας, αντί καθέδρας, χάρισε στον Ιωάννη το ίδιο του το στήθος. Και πραγματικά αυτός ήτανε «ο μαθητής που αγαπούσε ο Ιησούς». Κανένας από τους άλλους Αποστόλους δεν συνδέθηκε τόσο στενά με τον Κύριο.  Κάποιες ώρες που ο Υιός του Θεού χωρίζονταν από τους άλλους μαθητές για να προσευχηθεί μόνος με τον Πατέρα του, τον συντρόφευαν μονάχα τρεις· ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης.

Όταν πιάσανε τον Χριστό, μονάχα ο Ιωάννης κι ο Πέτρος τον ακολουθήσανε ως την αυλή του αρχιερέα Άννα. Εκεί ο Πέτρος δείλιασε και τον αρνήθηκε μπροστά στην παιδίσκη. Μα ο Ιωάννης έμεινε πιστός. Ήταν, βέβαια, γνωστός στο περιβάλλον του αρχιερέα, όπως αναφέρει το Ευαγγέλιο, μα ίσα – ίσα γι’ αυτόν το λόγο κινδύνευε να εκτεθεί περισσότερο γιατί μπορούσε να κινήσει εναντίον του την έχθρα. Κι όταν ο Χριστός υψώθηκε πάνω στο σταυρό, ο Ιωάννης μαζί με την Παναγία του παραστάθηκε τις τελευταίες στιγμές. Ο Ιησούς, λίγο πριν εκπνεύσει, του εμπιστεύθηκε τη μητέρα του. Στην Αποκαθήλωση βοήθησε κι αυτός τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο. Αλλά και μετά την Ανάσταση, σαν την ανάγγειλαν οι Μυροφόρες στους Αποστόλους, πρώτος αυτός έφτασε στον άδειο τάφο, τρέχοντας πιο γρήγορα από τον ηλικιωμένο Πέτρο.

Ο Χριστός είχε δώσει στον Ιάκωβο και τον Ιωάννη το παρανόμι «Βοανεργές» που  στα εβραϊκά σημαίνει «Υιοί Βροντής». Και πραγματικά, ο Ιωάννης στάθηκε αληθινή βροντή στο κήρυγμα του.                                                                                             >>>>>>>>>>

Στα 69 μ. Χ. έφυγε από τα Ιεροσόλυμα και ήλθε στην Έφεσο. Μετά την ένδοξη μετάσταση της Θεομήτορος, ο Ιωάννης δεν είχε πια κανένα λόγο να μένει στα Ιεροσόλυμα. Στην Έφεσο που την είχε κάνει χριστιανική ο απόστολος Παύλος, κάθισε πολύ καιρό, στηρίζοντας με το λόγο του τα πρόβατα του Χριστού και διηγούμενος όσα θυμότανε από το Σωτήρα.

Τότε αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ο Δομιτιανός. Αυτός, ακούοντας πως ο Ιησούς θα βασίλευε στην οικουμένη, φαντάσθηκε, όπως άλλοτε ο Ηρώδης, πως θα ήταν ένας κοσμικός βασιλιάς,  έβαλε να βρούνε και να οδηγήσουν στη Ρώμη αλυσοδεμένους όλους τους συγγενείς του Χριστού. Τότε πιάσανε και τον Ιωάννη. Τον πήγανε στη Ρώμη κι αυτόν και μετά από μια σύντομη δίκη, τον καταδικάσανε σε θάνατο.

Πρώτα τον μαστίγωσαν, καθώς ήτανε συνήθεια, κι ύστερα τον ρίξανε μέσα σε ζεματιστό λάδι. Μα δεν έπαθε τίποτα. Ο δικαστής τον κράτησε αρκετό καιρό στη φυλακή, μην ξέροντας πως να συμπεριφερθεί. Στο μεταξύ όμως οι φόβοι του αυτοκράτορα λιγοστέψανε κι ο θυμός του μαλάκωσε. Έτσι μετατρέψανε την ποινή του Αποστόλου σε εξορία και τον στείλανε στην Πάτμο.

Εκεί, μια Κυριακή, οραματίστηκε το τέλος του κόσμου, που το περιέγραψε μέσα στην Αποκάλυψη. Είδε αυτή την οπτασία μέσα σε κάποια σπηλιά, όπου είχε αποτραβηχτεί, και που τη δείχνουν ακόμα και σήμερα. Την Αποκάλυψη την έγραψε ο μαθητής του Ιωάννη ο Πρόχορος, ακούοντας τον Απόστολο που βρισκότανε σε έκσταση.

Όταν πέθανε ο Δομιτιανός, τον διαδέχθηκε ο Νέρβας, που απελευθέρωσε τον Ιωάννη. Τότε ο Απόστολος γύρισε στην Έφεσο. Εκεί έγραψε το Ευαγγέλιο. Αιτία στάθηκε κάποιος Κήρινθος, που υποστήριζε πως ο Ιησούς δεν ήταν Θεός. Ο Ιωάννης τότε σύντριψε την κακοδοξία του   αιρετικού  αυτού με τ’ αστραπόβροντα του Ευαγγελίου του, όπου τονίζει με θεοκίνητη γλώσσα τη θεϊκή φύση του Χριστού.

Τα χρόνια διαβαίνανε στο μεταξύ. Υπέργηρος, δεν είχε τώρα άλλο κήρυγμα, παρά αυτά τα λόγια: «Τεκνία, ἀγαπᾶτε ὰλλήλους». Ακούγοντας να επαναλαμβάνει όλο την ίδια φράση, τον ρωτήσανε μια μέρα γιατί δεν έλεγε τίποτε άλλο:

-Αυτή είναι η μεγάλη εντολή του Κυρίου. Αυτή αρκεί.

Διηγούνται και το παρακάτω περιστατικό από τα τελευταία χρόνια της ζωής του Αποστόλου. Όταν είχε πρωτοπάει στην Έφεσο, ανάμεσα στους μαθητές του, ήτανε κι’ ένα μικρό παιδί, που ο Απόστολος Ιωάννης τ’ αγαπούσε πολύ και μ’ εξαιρετική φροντίδα καλλιεργούσε τη ψυχή του. Ο μικρός αυτός φάνταζε σαν άγγελος κι ήταν χάρμα αληθινό για τον Ιωάννη, που έβλεπε στο πρόσωπο του ένα διαλεχτό δημιούργημα της χάριτος, ένα αγνότατο λουλούδι του επίγειου παραδείσου, που είναι η Εκκλησία.

Γυρίζοντας από την εξορία, έμαθε πως το παιδί αυτό είχε πάρει τον κακό δρόμο κι είχε γίνει ένας τρομερός ληστής, που ρήμαζε τα πάντα γύρω, σκορπίζοντας  φόνο και αδικία. Ο Ιωάννης λυπήθηκε βαθιά, μα δεν απελπίστηκε. Καβαλίκεψε ένα μουλάρι, κι έψαξε τα βουνά, αναζητώντας το χαμένο πρόβατο σαν τον καλό Ποιμένα της παραβολής. Τέλος κατόρθωσε να συναντήσει το νέο. Εκείνος μόλις αντίκρισε τον ασπρομάλλη Απόστολο, έπεσε στα πόδια του μετανοιωμένος και κλαίοντας πικρά. Και τον ακολούθησε σαν αρνάκι.

Ο Ιωάννης προαισθάνθηκε το θάνατο, όταν έφτασε η στιγμή να φύγει απ’ αυτόν τον κόσμο. Έβαλε και σκάψανε το λάκκο του, έστρωσε σ’ αυτόν τον μανδύα του, ξάπλωσε μέσα και σφάλισε τα μάτια, παραδίνοντας την αγιασμένη ψυχή του στον Χριστό.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (24/04/2016)

“ΤΙ ΜΕ ΔΕΡΕΙΣ;”       (Ιωάν. ιη' 19-23)

Γιατί ο Κύριος δε στρέφει την άλλη πα­ρειά κατά το «ὅστις σε ῥαπίζει εἰς τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην» (Ματθ. ε' 39). Και ποιο το δικό μας χρέος σε παρόμοιες περιστάσεις;

 Η απορία αυτή δεν ακούγεται μόνο στην εποχή μας. Ακούσθηκε και ακούεται από πολύ παλιά. Με κίνητρα φυσικά ή την άγνοια ή τη σκοπιμότητα. Και η μεν άγνοια είναι απαλλαγμένη από το δόλο και έχει πολλά τα ελαφρυντικά υπέρ αυτής. Η σκοπιμότητα όμως είναι και διαστροφή και συκοφαντία. Την αυθεντική απάντηση μας τη δίνει το ίδιο το περιστατικό. Την επιβε­βαιώνουν όμως και οι Πατέρες και ερμηνευτές. Δεν απορρίπτει, δεν αποστρέφεται και το ράπισμα και της άλλης παρειάς. Είναι έτοιμος και διατεθειμένος να το δεχτεί. Όμως του ζητάει ειρηνικά και με πραότητα την αιτία του ραπίσματος. Κάτι περισσότερο, τη διερεύνηση και αποκάλυψη της αλήθειας. «Εἰ μὲν ἔχεις ἐπιλαβέσθαι τῶν εἰρημένων», σημειώνει ο Ιερός Χρυσόστομος. Και ο Ζιγαβηνός προσθέτει: «Ἀπόδειξον τὸ κακῶς λαληθὲν, ἔλεγξον τὸν κακῶς λαλήσαντα». Και δώσε τη μαρτυρία σου με το νόμιμο τρόπο, για κάθε τι που έπραξα κακό. Δικαστήριο είναι εδώ και έχεις χρέος και δικαίωμα να καταθέσεις ως μάρτυρας κατηγορίας. Κανείς, όμως, δεν έχει το δικαίωμα να δέρνει τον κατηγορούμενο. Η ειρηνική αυτή δια­μαρτυρία, δεν αντιτίθεται και δεν αντιφάσκει στο «στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην». Άλλωστε ο Μωσαϊκός νόμος απαγόρευε την κακοποίηση του κατηγορουμέ­νου. Τη διάταξη αυτή του νόμου, έπρεπε να γνώριζε ο Άννας. Είναι δε αδιανόητο και αντίθετο προς θεί­ους και ανθρώπινους νόμους, να κτυπά κανείς τον κατηγορούμενο μέσα στο δικαστήριο και ενώπιον των δικαστών, όταν μάλιστα ό κατηγορούμενος λέει την αλήθεια.

Άλλωστε σκοπός της εντολής εκείνης «στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην», ήταν και είναι, με την υποχώρη­ση και τη μακροθυμία να φυγαδεύεται η αντιδικία με όλες τις τρομερές επιπτώσεις της. Τέτοια πρόθεση αντιδικίας δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια στον Κύ­ριο. Διότι, κατά τον ιερόν Αυγουστίνο, ο θυμωμένος, είτε από αδυναμία ή από θέση, μπορούσε να στρέψει και την άλλη παρειά. Και αυτό ίσως συμβαίνει πολλές φορές. Εσωτερικά όμως στην ψυχή του άνθρωπου αυτού, που δέχεται τα ραπίσματα, τί γίνεται; Καίγε­ται και βράζει από μίσος και εκδίκηση. Κατά το «οὐ σὺ μὲ λοιδορεῖς, ἀλλ' ὁ τόπος». Σημασία, λοιπόν, και βαρύτητα δεν έχει το αν δεν στρέψει κανείς και την άλλη παρειά, σαν εξωτερική εκδήλωση, αλλά πώς θα δεχθεί και πώς θα αντιμετωπίσει εσωτερικά, την διά του ραπίσματος ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Και στο σημείο αυτό ο Χριστός «οὐκ ἡμύνατο τῷ ραπίσαντι» (Ζιγαβηνός), όχι μόνο δεν αμύνθηκε, αλλά «οὔτε παρωσάμενος οὔτε ἀποπηδήσας» (ούτε σκέφθηκε) να αμυνθεί και να το απωθήσει έργω και λόγω, ούτε και να πεταχτεί από τη θέση του, στην εξόχως ταπεινω­τική αυτή πράξη, που του επέβαλε ο δούλος! Αντίθε­τα, ήταν έτοιμος και πρόθυμος και άλλες πληγές και ταπεινώσεις να δεχθεί, όπως συνέβη στο Πραιτώριο με το φραγγέλιο, τις μαστιγώσεις, τους κολαφισμούς και το ατελείωτο εκείνο  εξευτελιστικό και εξαντλητικό μαρτύριο. 

Εάν τώρα διαμαρτυρήθηκε «τί με δέρεις;», αυτό το έκανε με πραότητα, με ηρεμία, για αποκατάσταση της αλήθειας. Και κάτι περισσότερο. Για ν' απορρίψει την κατηγορία της αυθάδειας, που του καταλόγισε ο δούλος. Εάν η απάντηση που έδωκα είναι αυθάδης, είναι κακή, είναι ψευδής, είναι προσβλητική, εάν περιέχει κάτι το επιλήψιμο, το κακό, πες το. Εάν κατά το διάστημα των τριών ετών της δημόσιας ζωής μου είπα και δίδαξα κάτι που αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού, εάν κήρυξα κάτι, το ψευδές ή επιζήμιο προς το αληθινό συμφέρον του λαού, πες το. Αυτό σημαίνει το «εἰ κακῶς ἐλάλησα». Ποτέ δεν είναι κατακριτέα η διατύπωση, με πράο, με ειρηνικό τρόπο μιας διαμαρτυρίας για την αδικία που γίνεται εις βάρος μας, άλλο τώρα ποια είναι η εσωτερική μας διάθεση και από ποια κίνητρα και ελατήρια κι­νούμαστε.

Στο σημείο αυτό είναι έξοχη και αποστομω­τική η απάντηση, που δίνει ο ιερός Χρυσόστομος και ο Ζιγαβηνός. Ό πρώτος ρωτά: «Τὶ οὐν; Οὐ χρὴ ἡμᾶς ἀνθίστασθαι; Δεῖ μὲν, οὐ τούτῳ δὲ τῷ τρόπῳ». Και ο Ζιγαβηνός προσθέτει: «οὐ θυμῷ σβέννυται θυμὸς ὥσπερ οὐδὲ πυρὶ πῦρ, ἀλλὰ ἐν τῷ μακροθυμεῖν τε καὶ ύπομένειν».

Πώς διαγράφεται το χρέος μας σε παρό­μοιες περιπτώσεις; Κατ' αρχήν, ποτέ δεν πρέπει να λαμβάνουμε τη θέση του αυστηρού δικαστή γιατί αδικηθήκαμε σ' αυτή ή σ' εκείνη την περίπτωση. Ποτέ δεν πρέπει ν' αφήνουμε να υποβόσκει μέσα μας το μίσος της εκδικήσεως για εκείνους, που ποικιλο­τρόπως μας έβλαψαν ή μας αδίκησαν. Ο Κύριος θα μπορούσε ν' απαντήσει στο ράπισμα του άνομου εκεί­νου δούλου μ' ένα θαύμα οργής και να ξαπλώσει στο έδαφος νεκρό, τον πονηρό εκείνον υπηρέτη. Αντίθετα, στην κρίσιμη και προκλητική εκείνη στιγμή δείχνει όλη τη μακροθυμία Του. Και αισθητοποιεί κατά ένα βαθύτατο και συγκλονιστικό τρόπο αυτό, που είχε διακηρύξει σ' άλλη περίπτωση: «μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια '29).

Όταν λοιπόν οι άλλοι μιλούν με τρόπο δη­κτικό και προσβλητικό και τα καυστικά τους λόγια, σαν πυρακτωμένο σίδερο διατρυπούν την καρδιά σου, συγκράτησε τον εαυτό σου. Κλείσε το στόμα σου. Ηρέμησε την ταραγμένη ψυχή σου. Ποτέ λάδι στη φωτιά. Ένα είναι το χρέος μας στην κρίσιμη αυτή στιγμή. Να στρέφουμε νου και καρδιά στον πράο και ανεξίκακο Λυτρωτή μας. Και να του ζητή­σουμε χάρη και δύναμη για να δεχθούμε με ηρεμία την προσβολή. Ν' απαντήσουμε με πραότητα στις προκλήσεις του πονηρού, που χρησιμοποιεί, σαν όργανο του, τον εξοργισμένο αδελφό μας. Αυτόν που μας προσβάλλει και μας ταπεινώνει. Η αντιδικία, οι φωνές και οι απειλές επιδεινώνουν την κατάστα­ση με τρομερές συνέπειες. Άλλα και όταν πρόσωπα αγαπητά, που ποικιλοτρόπως έχουμε ευεργετήσει και είμαστε έτοιμοι να υποβληθούμε και σε μεγαλύ­τερες θυσίες γι' αυτά, όταν μας δείχνουν όλη τους την αχαριστία και την αυθάδεια, το χρέος μας είναι ένα: Όχι εκνευρισμός και ταραχή, άλλα πραότητα και ανεξικακία.

Κι όταν μας διαβάλλουν, μας συ­κοφαντούν, υπονομεύουν τη θέση μας ή και σηκώνουν βέβηλο χέρι εναντίον μας, το χρέος μας είναι να πνίξουμε την αγανάκτη­ση μας. Και ειρηνικά να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας. Ποτέ εκδίκηση. Ποτέ μη ζητήσουμε να λάβουμε το δίκιο μας με τα χέρια μας. Ένας πρέπει να είναι ο στόχος μας όταν αδικούμαστε και βριζόμαστε: Η πραότητα. Η ψυχραιμία μας, η εσωτερική καθαρότητα από το μικρόβιο του μίσους και της εκδικήσεως, με σύνθημα μας:

«Εἰ κακῶς ἐλάλησα, μαρτύρησον περὶ τοῦ κακοῦ· εἰ δὲ καλῶς, τί με δέρεις;»

Μεγάλη Δευτέρα (25/04/'16)

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
Καθώς ο Κύριος ερχόταν προς το θεληματικό πάθος, έλεγε στο δρόμο στους Αποστόλους. Να, ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα , και θα παραδοθεί ο Υιός του ανθρώπου , όπως έχει γραφτεί γι’ αυτόν. Εμπρός λοιπόν κι εμείς, με καθαρισμένο νου ας πορευθούμε μαζί Του κι ας συσταυρωθούμε κι ας πεθάνουμε γι’ Αυτόν ως προς τις βιοτικές ηδονές , ώστε και να ζήσουμε μαζί Του και να τον ακούσουμε να φωνάζει: Όχι πια προς την επίγεια Ιερουσαλήμ για το πάθος, αλλά ανεβαίνω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα σας, και Θεό μου και Θεό σας και ανυψώνω κι εσάς μαζί στην επουράνια Ιερουσαλήμ , στη Βασιλεία των Ουρανών.

Κυριακή των Βαΐων (24/04/'16)

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν, πρὸ τοῦ σοῦ Πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός· ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ Παῖδες, τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες, σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν· Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου. 
Πιστοποιώντας πριν το πάθος Σου, Χριστέ ο Θεός , την ανάσταση όλων μας, ανέστησες τον Λάζαρο. Γι’ αυτό κι εμείς σαν τα παιδιά (στη Βαϊοφόρο) κουβαλώντας τα σύμβολα της νίκης (τα βάγια) κράζουμε σε Σένα τον νικητή του θανάτου. Ωσαννά στα επουράνια, ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου.

Σάββατο του Λαζάρου

Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν ἁγίαν ἑβδομάδα τοῦ Πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε, τοῦ δοξάσαι ἐν αὐτῇ τὰ μεγαλεῖά σου, καὶ τήν ἄφατον δι΄ ημᾶς οἰκονομίαν σου, ὁμοφρόνως μελῳδοῦντες, Κύριε δόξα σοι. 
Έχοντας ολοκληρώσει την ωφέλιμη για την ψυχή Σαρακοστή, ζητάμε, Φιλάνθρωπε, να αντικρύσουμε και την αγία εβδομάδα του Πάθους Σου , για να δοξάσουμε σ’ αυτήν τα μεγαλεία Σου , και την ανέκφραστη φροντίδα Σου για μας , υμνολογώντας όλοι με μια γνώμη, Κύριε δόξα σε Σένα.

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΥΚΛΟΥ

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΥΚΛΟΥ 
ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΪΩΝ 11:30 πμ 

Παρασκευή της εβδομάδος των Βαΐων

Ὁ Σεραφὶμ τοῖς ἄνω φοβερός, Χριστὲ ἐποχούμενος, ὡς Θεός τε καὶ τῶν ὅλων ποιητής, αὐτὸς ἐν πώλῳ ἐπὶ γῆς, καθεσθῆναι ἐπείγεσαι, ὡς ὑπάρχων καθ' ἡμᾶς ἀνθρωπικῶς, ἡ Βηθανία ἀγάλλεται, ὡς δεχομένη σε Σωτήρ, Ἱεροσόλυμα χαίρει δέ, ὡς προσδοκῶντά σε λαβεῖν, θάνατος τέθνηκε, προαισθόμενος τὸν Λάζαρον, φοιτᾶν ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἡμεῖς τοῖς Βαΐοις, προϋπαντὴν τελοῦντες ἐν χαρᾷ, ἀνυμνοῦμεν τὸ κράτος, τῆς ἀγαθότητός σου Κύριε. 
Εσύ, Χριστέ, που είσαι φοβερός για τα επουράνια Σεραφείμ γιατί είσαι Θεός και Δημιουργός των πάντων , (Εσύ) ο ίδιος βιάζεσαι να καθήσεις και να μεταφερθείς με γαϊδουράκι στη γη καθώς υπάρχεις ανάμεσά μας ως άνθρωπος. Η Βηθανία είναι κατενθουσιασμένη που Σε δέχεται , Σωτήρα, και η Ιερουσαλήμ χαίρεται που καρτερεί να Σε δεχθεί, ο θάνατος πέθανε , προαισθανόμενος το Λάζαρο να «αποφοιτά» απ’ τους νεκρούς και εμείς με τα κλαδιά των Βαΐων, με χαρά σε υποδεχόμαστε , (και) υμνολογούμε τη δύναμη της αγαθότητάς Σου , Κύριε.

Πέμπτη της εβδομάδος των Βαΐων (21/04/'16)

Πλούσιος ἐν πάθεσιν ὑπάρχων, τὴν ἀπατηλὴν τῆς ὑποκρίσεως περίκειμαι στολήν, εὐφραινόμενος ἐν τοῖς κακοῖς τῆς ἀκρασίας, καὶ τὴν ἄμετρον ἀσπλαγχνίαν ἐπιδείκνυμαι, παρορῶν μου τὸν νοῦν, πρὸ τοῦ πυλῶνος βεβλημένον τῆς μετανοίας, λιμώττοντα παντὸς ἀγαθοῦ, καὶ νοσοῦντα τὴν ἀπροσεξίαν. Ἀλλὰ σὺ Κύριε, Λάζαρόν με ποίησον, πτωχὸν ἁμαρτημάτων, μήποτε δεηθείς, ἀποτύχω δακτύλου δροσίζοντος, ὀδυνωμένης μου τῆς γλώττης, ἐν ἀσβέστῳ φλογί, ἐν δὲ τοῖς τοῦ Πατριάρχου με κόλποις Ἀβραάμ, κατασκήνωσον ὡς φιλάνθρωπος.
Καθώς είμαι πλούσιος σε πάθη, φοράω την απατηλή στολή της υποκρισίας, ευφραίνομαι αχόρταγα με τις αμαρτίες και επιδεικνύω την πιο μεγάλη ασπλαχνία , ξεγελώντας το νου μου αν και βρίσκεται μπροστά στην πύλη της μετανοίας και (τον αφήνω να) πεινάει για κάθε αρετή και (να) νοσεί από την απροσεξία. Εσύ όμως Κύριε, κάνε με Λάζαρο, φτωχό σε αμαρτήματα, μην τυχόν κάποτε ζητήσω και δε μου δοθεί το δάκτυλο που δροσίζει ενώ θα πονάει η γλώσσα μου στην άσβεστη φωτιά και εγκατάστησέ με , Φιλάνθρωπε, στην αγκαλιά του Αβραάμ (παραβολή πλουσίου-Λαζάρου).

Τετάρτη της εβδομάδος των Βαΐων (20/04/'16)

Πάσαις προσβολαῖς τοῦ πονηροῦ, ἡ πολυπαθής μου καρδία, ἐξασθενήσασα, τάφῳ κατενήνεκται, τῆς ῥαθυμίας δεινῶς, καὶ ὡς λίθῳ καλύπτεται, τῇ ἀναισθησίᾳ, Σῶτερ ὁ τῷ ξύλῳ σου, τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ, πάντας τοὺς ἐν ᾍδη ζωώσας, ἔγειρόν με ζώωσον, ὅπως, φόβῳ σου δοξάζω τὴν Θεότητα. 
Η πολύπαθη καρδιά μου , εξασθενημένη από όλες τις προσβολές του πονηρού οδηγείται φρικτά σε τάφο τεμπελιάς και καλύπτεται με την αναισθησία σαν με πέτρα , (αλλά Εσύ) Σωτήρα που με το Ξύλο του ζωοποιού Σου Σταυρού ζωντάνεψες όλους τους νεκρούς στον Άδη , ανάστησέ με (και) ζωντάνεψε ώστε με φόβο τη Θεϊκή Σου φύση να δοξάζω.

Τρίτη της εβδομάδος των Βαΐων (19/04/'16)

Πολλοῖς παραπτώμασι, καὶ ἡδοναῖς ταῖς τοῦ βίου, ἀσθενοῦσαν κέκτημαι, τὴν ἰσχὺν ὁ δείλαιος, καὶ κατάκειμαι, ἐπὶ κλίνης πάντοτε, ῥαθυμίας Δέσποτα, καὶ βοῶ σοι· Συμπαθέστατε, ἐλθὼν ἐπίσκεψαι, ῥῶσίν μοι παρέχων καὶ ἔλεος, καὶ μὴ ἐγκαταλίπῃς με, μήποτε ὑπνώσω εἰς θάνατον, καὶ ἐπιχαρῇ μοι, ἐχθρὸς τῇ ἀπωλείᾳ, ὁ ζητῶν, εἰς ᾍδου βάραθρα πάνδεινα, Σῶτερ κατασπάσαι με. 
Η δύναμή μου του ταλαίπωρου είναι ασθενής λόγω πολλών παραπτωμάτων και ηδονών της ζωής , και είμαι πάντα κατάκοιτος σε κρεβάτι τεμπελιάς , Δέσποτα , και Σου φωνάζω: Εσύ που πιο πολύ απ’ όλους μ’ αγαπάς , έλα να μ’ επισκεφτείς , παρέχοντάς μου θεραπεία και έλεος , και μη μ’ εγκαταλείπεις , μην τυχόν και βυθιστώ στον ύπνο του θανάτου , και χαρεί με την απώλειά μου ο εχθρός μου που ζητάει , Σωτήρα μου, να με γκρεμίσει σε οδυνηρά βάραθρα του Άδη.

Δευτέρα της εβδομάδος των Βαΐων (18/04/'16)

Τὴν ἕκτην τῶν σεπτῶν, Νηστειῶν Ἑβδομάδα, προθύμως ἀπαρχόμενοι, Κυρίῳ, προεόρτιον ὕμνον, τῶν Βαΐων ᾄσωμεν πιστοί, ἐρχομένῳ ἐν δόξῃ, δυνάμει Θεότητος, ἐπὶ τὴν Ἱερουσαλήμ, νεκρῶσαι τὸν θάνατον· διὸ ἑτοιμάσωμεν εὐσεβῶς, τὰ τῆς νίκης σύμβολα, τοὺς κλάδους τῶν ἀρετῶν, τὸ Ὡσαννὰ ἐκβοῆσαι, τῷ Ποιητῇ τοῦ παντός. 
Καθώς ξεκινάμε με προθυμία την έκτη εβδομάδα των νηστειών , ας ψάλλουμε πιστοί προεόρτιο ύμνο των Βαΐων , σ’ Αυτόν που έρχεται με δόξα και Θεϊκή δύναμη στην Ιερουσαλήμ να νεκρώσει το θάνατο. Γι ‘ αυτό ας ετοιμάσουμε με ευσέβεια τα σύμβολα της νίκης , τα κλαδιά των αρετών, ώστε να κραυγάσουμε το Ωσαννά στο Δημιουργό των πάντων.

Κυριακή Ε’ Εβδομάδος- Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας (17/04/'16)

Ἐθαυματούργησε Χριστέ, τοῦ Σταυροῦ σου ἡ δύναμις, ὅτι καὶ ἡ πρῴην Πόρνη ἀσκητικὸν ἀγῶνα ἠγωνίσατο· ὅθεν καὶ τὸ ἀσθενὲς ἀπορριψαμένη, γενναίως ἀντέστη κατὰ τοῦ διαβόλου· διὸ καὶ τὸ βραβεῖον τῆς νίκης κομισαμένη, πρεσβεύει ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. 
Η δύναμη του Σταυρού Σου , Χριστέ, έκανε θαύμα . Nα και η πρώην πόρνη αγωνίστηκε των αγώνα των ασκητών. Και αφού απέρριψε την ασθένεια (της ψυχής) αντιστάθηκε με γενναιότητα κατά του διαβόλου, Γι ‘ αυτό πήρε και το βραβείο της νίκης , και μεσιτεύει υπέρ των ψυχών μας.

Σάββατο Ε’ Εβδομάδος (16/04/'16)

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν, εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε· ἀλλ' ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Σε Σένα τη Στρατηγό που όλους τους νικά ανήκουν τα εύσημα της νίκης και οι ευχαριστίες για τη λύτρωση από τις συμφορές που Σου αφιερώνει η πόλη Σου, Θεοτόκε. Αλλά , Εσύ, καθώς έχεις απρόσβλητη δύναμη , ελευθέρωσέ με από κάθε είδους κίνδυνο για να Σου κράζω: Να χαίρεις Νύμφη Ανύμφευτε.

Παρασκευή Ε’ Εβδομάδος (15/04/'16)

Αὐτεξουσίως ἐξεδύθην, τῇ πρώτῃ μου παραβάσει, τῶν ἀρετῶν τὴν εὐπρέπειαν, ἠμφιασάμην δὲ ταύτην αὖθις, τῇ πρός με συγκαταβάσει σου Λόγε Θεοῦ· οὐ παρεῖδες γάρ με τὸν ἐν δεινοῖς παθήμασι καταστιχθέντα, καὶ λῃστρικῶς ὁδοπατηθέντα, ἀλλὰ τῇ παναλκεῖ σου δυναστείᾳ περιποιησάμενός με, ἀντιλήψεως ἠξίωσας Πολυέλεε. 
Με δική μου θέληση ξεντύθηκα , με την πρώτη μου παράβαση (στον Παράδεισο), την ευπρέπεια των αρετών , αλλά πάλι τη φόρεσα με τη συγκατάβασή Σου προς εμένα Λόγε (του) Θεού. Γιατί δεν «προσπέρασες» εμένα που γέμισα πληγές από φρικτά παθήματα , και ποδοπατήθηκα από ληστές , αλλά με την πανίσχυρη αυθεντία Σου , με περιέθαλψες, και με τίμησες με τη δική Σου φροντίδα , Πολυέλεε.

Πέμπτη Ε’ Εβδομάδος (14/04/'16)

Εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, πρέπει τοῖς Ἁγίοις· ξίφεσι γὰρ ἔκλιναν τοὺς αὐχένας, διὰ σὲ τὸν κλίναντα οὐρανούς, καὶ καταβάντα, ἐξέχεαν τὸ αἷμα αὐτῶν, διὰ σὲ τὸν κενώσαντα ἑαυτόν, καὶ μορφὴν δούλου λαβόντα, ἐταπεινώθησαν ἕως θανάτου, τὴν πτωχείαν σου μιμούμενοι, ὧν ταῖς εὐχαῖς, κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου, ὁ Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς. 
Αν (σε κάποιον) ταιριάζει αριστείο και έπαινος, ταιριάζει στους Αγίους. Γιατί έσκυψαν τους αυχένες τους στο ξίφος για Σένα που έκλινες ουρανούς και κατέβηκες , έχυσαν το αίμα τους για Σένα που άδειασες τον Εαυτό Σου και πήρες μορφή δούλου , ταπεινώθηκαν ως το θάνατο μιμούμενοι τη φτώχεια Σου, (γι’ αυτό) Θεέ, με τις προσευχές τους σύμφωνα με το πλήθος του ελέους Σου , σπλαχνίσου μας.

Τετάρτη Ε’ Εβδομάδος (13/04/'16)

Βρῶμα τὴν ἀγάπην ποιούμενοι, ἐγκρατείᾳ τῶν παθῶν, κατακρατήσωμεν πιστοί, καὶ Θεῷ τῷ δι' ἡμᾶς, ἀνυψωθέντι ἐν Σταυρῷ, καὶ λόγχῃ, κεντηθέντι τὴν πλευράν, βιῶσαι, εὐαρέστως ἐπειχθείημεν, ἵνα τρυφῆς ἀπολαύσωμεν, αἰωνιζούσης καὶ κρείττονος, δοξάζοντες, τὸν Σωτῆρα τῶν ψυχῶν ἡμῶν. 
Κάνοντας τροφή την αγάπη , με την εγκράτεια των παθών , εμπρός πιστοί ας κατανικήσουμε , και στο Θεό που για μας ανήλθε στο Σταυρό και κεντήθηκε με λόγχη στην πλευρά ας τρέξουμε να ζήσουμε σύμφωνα με το Θέλημά Του , ώστε ν’ απολαύσουμε την αιώνια και άριστη ηδονή , δοξάζοντας τον Σωτήρα των ψυχών μας.

Τρίτη Ε’ Εβδομάδος (12/04/'16)

Τὴν τετραυματισμένην μου ψυχήν, καὶ τεταπεινωμένην, ἐπίσκεψαι Κύριε, ἰατρὲ τῶν νοσούντων, καὶ τῶν ἀπηλπισμένων λιμὴν ἀχείμαστε· σὺ γὰρ εἶ ὁ ἐλθὼν Λυτρωτής τοῦ Κόσμου, ἐγεῖραι ἐκ φθορᾶς τὸν παραπεσόντα, κᾀμὲ προσπίπτοντα ἀνάστησον, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος. 
Την τραυματισμένη και ταπεινωμένη μου ψυχή , επισκέψου Κύριε, γιατρέ των αρρώστων και απόρθητο από κακοκαιρία λιμάνι των απελπισμένων. Καθώς Εσύ είσαι ο Λυτρωτής που ήρθε στον κόσμο , για να ανασύρει από τη φθορά τον πεσμένο, ανάστησε και μένα που Σου προσπίπτω , Πολυέλεε.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (10/04/'16)

Ο Άγιος Αντίπας  (11 Απριλίου)

Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Αντίπας, ιατρός στο επάγγελμα, έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διομιτιανού (81 - 96 μ.Χ.) και ήταν ένας από τους πρώτους χριστιανούς της Περγάμου. Είχε μεγάλη κλίση στα γράμματα και από τα μικρά του χρόνια είχε μεγάλη επιθυμία να γίνει γιατρός. Φοίτησε στην περίφημη Ιατρική σχολή της Περγάμου όπου κατά καιρούς δίδαξαν και διακρίθηκαν μεγάλοι γιατροί όπως ο Γαληνός (και αυτός καταγόταν από την Πέργαμο). Πίστευε ότι καμιά ιατρική επίσκεψη δε πρέπει να γίνεται αντικείμενο εμπορίου. Γιάτρευε και αντιμετώπιζε τα προβλήματα των ασθενών του με καλοσύνη και χωρίς αμοιβή. Είχε μια ιδιαίτερη έφεση στην αντιμετώπιση των οδονταλγιών. Ήταν σύγχρονος των Αγίων Αποστόλων, οι οποίοι και τον χειροτόνησαν Επίσκοπο της Εκκλησίας της Περγάμου, όταν ο Θεολόγος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ήταν εξόριστος στην Πάτμο. Στην Αποκάλυψη ο Άγιος Αντίπας αποκαλείται από τον Απόστολο Ιωάννη πιστός ιερέας και μάρτυρας (Αποκ. , β' 13).

Ως αρχιερέας της Εκκλησίας της Περγάμου, ποίμανε. το λογικό του ποίμνιο με κάθε ευσέβεια και αρετή. Το. ποιμαντικό του έργο ήταν ιδιαίτερα επίπονο αφού η Πέργαμος ήταν ονομαστό και ισχυρό ειδωλολατρικό κέντρο. με φημισμένο Ασκληπιείο όπου λατρεύονταν ο θεός Ασκληπιός. Όντας Επίσκοπος Περγάμου και ενώ ήταν πολύ γέρος, συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες, όταν οι δαίμονες παρουσιάσθηκαν σε αυτούς και τους είπαν ότι δεν μπορούν. να κατοικούν στον τόπο εκείνο εξαιτίας του Αντίπα. Γι' αυτό οδηγήθηκε στον ηγεμόνα και εξαναγκάστηκε με βία να αρνηθεί τον Χριστό και να θυσιάσει στα είδωλα. Εκείνος. (ο ηγεμόνας) κατέβαλε κάθε προσπάθεια να πείσει τον. Άγιο .να αρνηθεί τον Χριστό, λέγοντάς του ότι τα παλαιότερα είναι πολυτιμότερα, ενώ εκείνα που εμφανίζονται πρόσφατα δεν έχουν καμία αξία. Του είπε δηλαδή ότι η θρησκεία των εθνικών, η ειδωλολατρία, είναι παλαιά, αυξήθηκε διά μέσου των αιώνων και έχει πολλούς οπαδούς, γι' αυτό και είναι πολύ σπουδαιότερη από την πίστη των Χριστιανών, που εμφανίσθηκε τελευταία και έχει πολύ λίγους πιστούς. Στο επιχείρημα αυτό του ηγεμόνος ο Άγιος απάντησε με την ιστορία του Κάιν. Είπε δηλαδή σε αυτόν, ότι η αδελφοκτονία του Κάιν, αν και αυτός είναι πολύ αρχαιότερος, προκάλεσε και προκαλεί τον αποτροπιασμό σε άπειρα πλήθη ανθρώπων και ουδείς ευσεβής άνθρωπος τη ζηλεύει. Ο ηγεμόνας εξοργίσθηκε πάρα πολύ από την απάντηση του Αντίπα και τότε έδωσε εντολή να τον ρίξουν σε ένα πυρωμένο χάλκινο ομοίωμα βοδιού το οποίο αποτελούσε δωρεά του βασιλιά της Περγάμου Αττάλου του Α΄ στην ακρόπολη της πόλης ως τρόπαιο της νίκης του κατά των Γαλατών. Αυτό μεταφέρθηκε από τους Ρωμαίους στο αιγυπτιακό ιερό του Σέραπη όπου τιμούσαν το βόδι ως ιερό ζώο.  Έτσι τελειώθηκε ο βίος του αγίου Αντίπα, το έτος 92 μ.Χ.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (10/04/'16)

ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ   (Ιακ. ε΄ 19-20)             .

Είναι χρέος μας η ιεραποστολή. Ο απ. Παύλος, φλεγόταν για την επιστροφή στο Χριστό των ομοεθνών του, σε σημείο, που να λέει: «θα ευχόμουνα να χωρισθώ εγώ ο ίδιος από το Χριστό και να γίνω ανάθεμα, εάν ήταν δυνατόν με την καταδίκη μου αυτή να σωθούν οι κατά σάρκα αδελφοί μου». Πόσο μάλλον εμείς πρέπει να φλεγόμαστε και να εργαζόμαστε για την επιστροφή των πλανεμένων και παρεκτρεπομένων αδελφών μας;  Και μάλιστα όταν με αυτούς αποτελούμε ένα σώμα: Του Χριστού και της Εκκλησίας;

Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι ανταποκρινόμα­στε στο χρέος της αγάπης προς τους αδελφούς μας, όταν περιοριζόμαστε μόνο στην τακτοποίηση και την αντιμετώπιση των υλικών αναγκών τους και αδιαφορούμε, όταν οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα στην απιστία και τη σύγχυση. Στην περίπτωση αυτή προέχει και από αυτή την υλική συμπαράσταση και τροφή, η πνευματική καθοδήγηση. Ή και κάτι χειρότερο: Όταν κάποιος από τους γνωστούς,  συγγενείς, γείτονες, αδελφούς μας, βλέπουμε να κυλιέται στο βούρκο της αμαρτίας, το δικό μας χρέος, παράλληλα με τη θερμή προσευχή, («εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων» Ιακ. ε' 16), είναι να καταβάλλουμε συνεχώς κάθε προσπάθεια για την ανάνηψη και επιστροφή τους.

Κατά τους ερμηνευτές η επιστολή αυτή του Ιακώβου σαν κίνητρο και αφορμή για να γραφεί, είχε το ενδιαφέρον του και την αγάπη του για την επιστροφή των πλανηθέντων από την αλήθεια Χρι­στιανών. Γι αυτό με πολλή λεπτότητα σημειώνει: «πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες» (Ιακ γ΄2).

Είναι συμφέρον μας η ιεραποστολή

α) Όσον εξαγιάζεται το περιβάλλον μας, τόσο κι εμείς προφυλασσόμαστε από πτώσεις και παρεκτρο­πές. Και όπως είναι αδύνατο να μη λερωθεί κανείς πιάνοντας κάρβουνα, έτσι είναι αδύνατο να μείνει κανείς ακηλίδωτος και να μην παρασυρθεί από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Και εάν σήμερα τόσος θόρυβος γίνεται για τη μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος και προτείνονται τόσα μέτρα για την εξυγίανση του, πολύ περισσότερο πρέπει να γίνει αυτό για την εξυγίανση από τη μόλυνση του πνευματικού περιβάλλοντος από την αμαρτία. Το χρέος μας συνεπώς, αλλά και το πνευματικό μας συμφέρον, μάς επιβάλλουν ν' ανασκουμπωθούμε, σε μία όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσπάθεια για τη διάδοση του Ευαγγελικού μηνύματος στους αμαρτάνοντας και παρεκτρεπομένους.

β)Αλλά υπάρχει κι ένας επί πλέον λόγος, που μας επιβάλλει την  υποχρέωση που έχουμε για την επιστροφή των πλανωμένων και παρεκτρεπομένων αδελφών μας. Κατά τους ερμηνευτές: το «καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν», έχει διπλή ερμηνεία: Η επικρατέ­στερη αναφέρεται στις αμαρτίες, που διέπραξε ή και πρόκειται να διαπράξει ο παρεκτρεπόμενος αδελφός μας. Κατά την άλλη το «καλύψει», το συγχωρείν, δεν αναφέρεται μόνο στις αμαρτίες του παρεκτρεπομένου αδελφού, αλλά και στις αμαρτίες του Χριστιανού, που ενδιαφέρεται και εργάζεται για την επιστρο­φή του. Την άποψη τους αυτή ορισμένοι από τους ερμηνευτές τη στηρίζουν στην Παύλειο έκφραση: «τοῦτο γὰρ ποιῶν, γράφει προς τόν Τιμόθεο, καὶ σεαυτὸν σώσεις καὶ τοὺς ἀκούοντάς σου» (Α' Τιμ. δ 16).

Το συμφέρον μας λοιπόν το προσωπικό, η δική μας λύτρωση και σωτηρία μας, επιβάλλουν άγρυπνο το ενδιαφέρον μας όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για την επιστροφή και σω­τηρία των παρεκτρεπομένων και πλανεμένων αδελφών μας.

Δευτέρα Ε’ Εβδομάδος (11/11/'16)

Ὑπερμεσάσαντες ταύτην, τὴν ἱερὰν τῆς Νηστείας περίοδον, πρὸς τὸ μέλλον ἐν χαρᾷ, διευθυδρομήσωμεν, εὐποιΐας ἐλαίῳ, τὰς ψυχὰς ἀλειφόμενοι, ὅπως ἀξιωθῶμεν Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ τὰ θεῖα Παθήματα, προσκυνῆσαι, προφθάσαι, καὶ τὴν φρικτὴν καὶ ἁγίαν Ἀνάστασιν. 
Τώρα που κατά πολύ περάσαμε τη μέση της ιερής περιόδου της Νηστείας, ας προχωρήσουμε ευθεία προς το μέλλον με χαρά, αλείφοντας (προετοιμάζοντας) τις ψυχές με το λάδι των καλών έργων , ώστε ν’ αξιωθούμε να προφθάσουμε να προσκυνήσουμε τα θεϊκά παθήματα του Χριστού του Θεού μας και τη φρικτή και αγία Ανάσταση.

Κυριακή Δ’ εβδομάδος – Αγίου Ιωάννη Κλίμακος (10/04/'16)

Δεῦτε ἐργασώμεθα ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι καρποὺς μετανοίας, ἐν τούτῳ ποιούμενοι οὐκ ἐν βρώμασι καὶ πόμασι κοπιῶντες, ἀλλ' ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις τάς ἀρετὰς κατορθοῦντες, τούτοις ἀρεσκόμενος, ὁ Κύριος τοῦ ἔργου δηνάριον παρέχει δι οὗ ψυχὰς λυτροῦται, χρέους ἁμαρτίας, ὁ μόνος πολυέλεος. 

Εμπρός να εργαστούμε (και να παράγουμε) στο μυστικό αμπελώνα καρπούς μετανοίας , και να το κάνουμε αυτό όχι κοπιάζοντας με φαγητά και ποτά αλλά με προσευχές και νηστείες κατορθώνοντας τις αρετές, (γιατί) ο Κύριος του έργου (τ’ αφεντικό) αυτές αγαπάει και δίνει το μισθό που λυτρώνει τις ψυχές από το χρέος της αμαρτίας , ο μόνος πολυέλεος

Πάτερ Ἰωάννη Ὅσιε, διαπαντὸς ἀληθῶς, τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ λάρυγγι, τὰς ὑψώσεις ἔφερες, μελετῶν πρακτικώτατα, τὰ θεόπνευστα, λόγια πάνσοφε, καὶ τὴν ἐκεῖθεν, ἀναπηγάζουσαν, χάριν ἐπλούτησας, γεγονὼς μακάριος, τῶν ἀσεβῶν, πάντων τὰ βουλεύματα, καταστρεψάμενος.

Όσιε πάτερ Ιωάννη, είναι αλήθεια ότι πάντα κατείχες στο λάρυγγά σου τα υψηλά νοήματα του Θεού , (και) μελετώντας με τον πιο πρακτικό τρόπο τα θεόπνευστα λόγια , πάνσοφε, πλούτισες με τη Χάρη που πηγάζει απ’ αυτά κι έγινες ευτυχισμένος , (και) όλων των ασεβών τα σχέδια κατέστρεψες.

Σάββατο Δ’ εβδομάδος (09/04/'16)

Ἐγκρατῶς πολιτευθείς, τῶν Ἀθλοφόρων ὁ δῆμος, τῆς ἐγκρατείας ἡμᾶς τὸ στάδιον, ἐνδυναμοῖ τρέχειν ἀκωλύτως, ὡς κηρύξας τὸν Χριστόν, ἐν σταδίῳ ἀνδρικῶς, καὶ παρεστὼς βήματι, στεφηφορῶν ἐντρυφᾷ, μετ' Ἀγγέλων νοητῶς. 
Ο Δήμος των Αθλοφόρων (το σύνολο των μαρτύρων) που έχει ζήσει με εγκράτεια, μας δίνει δύναμη να τρέχουμε ανεμπόδιστα στο στάδιο της εγκρατείας γιατί κήρυξαν το Χριστό με ανδρεία στο στάδιο και (τώρα) στέκονται δίπλα στο βήμα (του Θεού) και γλεντούν φορώντας στεφάνια πνευματικά με τους Αγγέλους.

ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΥΚΛΟ

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΑΝΕ ΚΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ

ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ «ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ»

ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ, ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2016 , 11:30 ΠΜ

Παρασκευή Δ’ εβδομάδος (08/04/'16)

Τῆς ἐγκρατείας τὸν καιρὸν ἁγιάζων, ὁ πανσεβάσμιος Σταυρὸς καθορᾶται, ὃν προσκυνοῦντες σήμερον βοήσωμεν· Δέσποτα φιλάνθρωπε, τῇ αὐτοῦ συμμαχίᾳ, δίδου διελθεῖν ἡμᾶς, τὸ λοιπὸν τῆς Νηστείας, ἐν κατανύξει καὶ τὰ ζωηρά, βλέψαι σου Πάθη, δι' ὧν ἐλυτρώθημεν. 
Ο πανσεβάσμιος Σταυρός εμφανίζεται/γίνεται ορατός να αγιάζει τον καιρό της εγκρατείας , ας φωνάξουμε λοιπόν προσκυνώντας Τον σήμερα. Φιλάνθρωπε Δεσπότη , με τη συμμαχία Του (Σταυρού) χάρισέ μας (ως δώρο) να περάσουμε το υπόλοιπο της νηστείας με κατάνυξη , και να αντικρύσουμε τα έντονα Πάθη Σου , δια των οποίων λυτρωθήκαμε.

Πέμπτη Δ’ εβδομάδος (07/04/'16)

Νηστείας ἐν ὕδατι ψυχάς, πάντες ἀπονίψωμεν, καὶ προσελθόντες τὸν τίμιον, καὶ πανσεβάσμιον, Σταυρὸν τοῦ Κυρίου, πιστῶς προσκυνήσωμεν, τὸν θεῖον φωτισμόν ἀρυόμενοι, καὶ τὴν αἰώνιον, σωτηρίαν νῦν καρπούμενοι, καὶ εἰρήνην, καὶ τὸ μέγα ἔλεος. 
Ας ξεπλύνουμε όλοι μας τις ψυχές στο νερό της νηστείας , και αφού προσέλθουμε στον τίμιο και πανσεβάσμιο Σταυρό του Κυρίου , να τον προσκυνήσουμε με πίστη , αντλώντας θείο φωτισμό και ας δρέψουμε τώρα την αιώνια σωτηρία και ειρήνη και το μέγα έλεος.

Τετάρτη Δ’ εβδομάδος (06/04/'16)

Μέσον γῆς ὑπέμεινας, Σταυρὸν καὶ Πάθος οἰκτίρμον, πᾶσι τὴν ἀπάθειαν, καὶ τὴν ἀπολύτρωσιν παρεχόμενος, μεσασμῷ σήμερον, Νηστειῶν ἅπαντες· διὰ τοῦτο εἰς προσκύνησιν, αὐτὸν προτίθεμεν, καὶ περιχαρῶς ἀσπαζόμεθα, ἰδεῖν σου τὰ Παθήματα, καὶ τὴν ζωηφόρον Ἀνάστασιν, ἐκλελαμπρυσμένοι, ταῖς θείαις ἀρεταῖς Λόγε Θεοῦ, ἀναδειχθείημεν ἅπαντες, μόνε πολυέλεε. 
Στο μέσον της γης υπέμεινες Σταυρό και Πάθος, Φιλάνθρωπε, χαρίζοντας σε όλους την απάθεια και την απολύτρωση , γι’ αυτό και σήμερα στη μέση της νηστείας τον προβάλουμε (το Σταυρό) για προσκύνηση και με πολλή χαρά τον ασπαζόμαστε. Είθε να αναδειχθούμε όλοι λαμπρυσμένοι με τις θείες αρετές, Λόγε Θεού, (ώστε) να δούμε τα Πάθη Σου και τη ζωηφόρο Ανάσταση, μόνε Πολυέλεε.

Τρίτη Δ’ εβδομάδος (05/04/'16)

Μέσον διϊππεύοντες σήμερον, ἡμερῶν τῆς ἐγκρατείας, τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ, τὸν ἐν τούτῳ ὑψωθέντα, μέσον γῆς ὡς κραταιόν, Σωτῆρα, καὶ Θεὸν δοξολογήσωμεν, βοῶντες, θεωροὺς ἡμᾶς ἀνάδειξον, τῶν Παθημάτων σου Δέσποτα, καὶ τῆς σεπτῆς Ἀναστάσεως, δωρούμενος, ἱλασμὸν ἡμῖν, καὶ μέγα ἔλεος. 
Καθώς προσπερνάμε/«καβατζάρουμε» σήμερα τη μεσαία από τις ημέρες της εγκράτειας με τη δύναμη του Σταυρού , Αυτόν που πάνω Του υψώθηκε στη μέση της γης , τον δυνατό Σωτήρα και Θεό ασ δοξολογήσουμε κραυγάζοντας: Ανάδειξέ μας, Δέσποτα, θεατές των Παθών Σου και της σεβαστής Αναστάσεως , χαρίζοντάς μας ανακούφιση και το μεγάλο Σου έλεος

Δευτέρα Δ’ εβδομάδος (04/04/'16)

Κύριε, ὁ ἐπὶ Σταυροῦ ἑκουσίως, ὑφαπλώσας τὰς παλάμας σου, τοῦτον κατανύξει καρδίας, προσκυνεῖν ἡμᾶς ἀξίωσον, λελαμπρυσμένους καλῶς, νηστείαις καὶ δεήσεσι, καὶ ἐγκρατείᾳ, καὶ εὐποιΐᾳ, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. 

 Κύριε , (Εσύ) που πάνω στο Σταυρό εκούσια άπλωσες τις παλάμες Σου , αξίωσέ μας να Τον προσκυνούμε (το Σταυρό) με κατάνυξη καρδιάς ,  όμορφα στολισμένοι , με νηστείες και προσευχές , και εγκράτεια και καλά έργα , αγαθέ και φιλάνθρωπε.

Κυριακή Γ’ εβδομάδος - Σταυροπροσκυνήσεως

Ἵνα τοῦ Ἀδάμ, ἀφανίσῃς τὴν κατάραν, σάρκα τὴν ἡμῶν, προσλαμβάνεις δίχα ῥύπου, σταυροῦσαι δὲ καὶ θνῄσκεις, Ἰησοῦ ὑπεράγαθε· ὅθεν τὸν Σταυρόν σου καὶ τήν λόγχην, σπόγγον τε καὶ τὸν κάλαμον, τοὺς ἥλους, πιστῶς σέβομεν, καὶ τὴν Ἀνάστασιν τὴν σήν, ἰδεῖν ἐξαιτούμεθα. 

Για να αφανίσεις τη κατάρα του Αδάμ , τη σάρκα μας προσλαμβάνεις χωρίς ακαθαρσίες (αμαρτίες), σταυρώνεσαι και πεθαίνεις, Πανάγαθε Ιησού. Γι αυτό τον, Σταυρό Σου και τη λόγχη και το καλάμι , τα καρφιά με πίστη προσκυνούμε/σεβόμαστε, και την Ανάστασή Σου (με πόθο) ζητάμε να δούμε.

Σάββατο Γ’ εβδομάδος (02/04/'16)

Ἀσώτου δίκην ἀπέστην, τῆς χάριτός σου Κύριε, καὶ τὸν πλοῦτον δαπανήσας τῆς χρηστότητος, ἐπὶ σὲ ἔδραμον, εὔσπλαγχνε κραυγάζων σοι· ὁ Θεὸς ἥμαρτον ἐλέησόν με. 

Σαν τον άσωτο απομακρύνθηκα από τη ΧάρΣου, Κύριε, και αφού ξόδεψα τον πλούτο της καλοσύνης (Σου) , έτρεξα σε Σένα, Εύσπλαχνε , φωνάζοντάς Σου: Θεέ (μου), αμάρτησα , ελέησέ με.  

Παρασκευή Γ’ εβδομάδος (01/04/'16)

Τὴν τρίτην τῶν σεπτῶν, Νηστειῶν Ἑβδομάδα, Χριστὲ Λόγε περάσαντες, τὸ ξύλον τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ σου, κατιδεῖν ἀξίωσον ἡμᾶς καὶ σεπτῶς προσκυνῆσαι, καὶ ᾄδοντας ἀξίως, δοξάσαι τὸ κράτος σου, ὑμνῆσαι τὰ Πάθη σου, προφθάσαι τὴν ἔνδοξον καθαρῶς, καὶ ἁγίαν Ἀνάστασιν, τὸ Πάσχα τὸ μυστικόν, δι' οὗ Ἀδὰμ ἐπανῆλθεν, εἰς τὸν Παράδεισον. 
Καθώς περάσαμε την Τρίτη εβδομάδα της σεβάσμιας Νηστείας , Χριστέ Λόγε (του Θεού) αξίωσέ μας να αντικρύσουμε και με σεβασμό να προσκυνήσουμε το Ξύλο του Ζωοποιού Σου Σταυρού , και ψάλλοντας άξια να δοξάσουμε τη δύναμή Σου ,να υμνήσουμε τα Πάθη Σου, (και) να προφθάσουμε με καθαρή καρδιά την ένδοξη και αγία Ανάσταση , το μυστικό Πάσχα , δια του οποίου ο Αδάμ επανήλθε στον Παράδεισο.