Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας, οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν, καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος, τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα, ἀλλ' ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον, καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων, καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι.
Εγώ που νύσταξα από τεμπελιά , δεν έχω αναμμένη λαμπάδα των αρετών , Νυμφίε Χριστέ , και έγινα όμοιος με τις μωρές νεανίδες καθώς «χάζευα» κατά τον καιρό που έπρεπε να εργάζομαι. Μη μου κλείσεις τα σπλάχνα των οικτιρμών Σου (μη με απορρίψεις), αλλά διώχνοντάς μου με δύναμη τον σκοτεινότατο ύπνο βάλε με μέσα στο πανηγύρι του γάμου Σου μαζί με τις λογικές παρθένες , όπου (ακούγεται) καθαρή μουσική ανθρώπων που γιορτάζουν και ακατάπαυστα φωνάζουν: Δόξα σε Σένα, Κύριε.
Εγώ που νύσταξα από τεμπελιά , δεν έχω αναμμένη λαμπάδα των αρετών , Νυμφίε Χριστέ , και έγινα όμοιος με τις μωρές νεανίδες καθώς «χάζευα» κατά τον καιρό που έπρεπε να εργάζομαι. Μη μου κλείσεις τα σπλάχνα των οικτιρμών Σου (μη με απορρίψεις), αλλά διώχνοντάς μου με δύναμη τον σκοτεινότατο ύπνο βάλε με μέσα στο πανηγύρι του γάμου Σου μαζί με τις λογικές παρθένες , όπου (ακούγεται) καθαρή μουσική ανθρώπων που γιορτάζουν και ακατάπαυστα φωνάζουν: Δόξα σε Σένα, Κύριε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου