ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!

Δεύτε ίδωμεν πιστοί………….
Ω Σύ, μεγάλε Αναμενόμενε

του δύστυχου πεσμένου ανθρώπου!
Για Σέ ψαλμοί κι ωδές και σίβυλλες,
για σένα οι θρύλοι κάθε τόπου.

Για Σέ ο Δαβίδ τη λύρα ανάκρουσε,
κι ο μεγαλόπνοος Ησαΐας,
που διασκελίζοντας τα σύνορα
της Ιουδαίας και της Ασίας,

στης γής τα πέρατα τα κήρυξε,
πως θείο Παιδί για μάς εδόθη,
π' όλοι θα βρούν σ' Αυτό την πλήρωση
οι πανανθρώπινοί μας πόθοι.

Τον ερχομό Σου, ώ! πώς τον πρόσμενε
του βράχου ο τραγικός Δεσμώτης,
όσο τα σπλάγχνα τ' όρνιο εσπάραζε
της αδαπάνητής του νιότης!

Κι ήρθες! Δεν ήρθες μ' αστροπέλεκα
και με βροντές και καταιγίδα.
Ήρθες σάν αύρα, σάν πνοή, σάν φώς,
σάν ορθρινή δροσοσταλίδα.

Ήρθες! Μπροστά σου γονατίζουμε

- Μάγοι φτασμένοι από τα ξένα,
και ταπεινά σε χαιρετίζουμε
τον Λατρευτό μας και τον Ένα.

Της νοσταλγίας τ' Αστέρι τ' άγρυπνο
στη Φάτνη Σου μας έχει φέρει.
Κι αν μας εράπισε τα μάγουλα
το χειμωνιάτικο αγριοκαίρι,

κι άν χίλιοι δυό στο δρόμο βρέθηκαν
- ξυπνοί! - να μας περιγελάσουν
και να μας λέν πως είσαι χίμαιρα,
και τρέλα το κυνήγημά Σου,

μα εμείς, ώ θησαυρέ, Σε βρήκαμε,
και τη χαρά μας διαλαλούμε!
Ας είσαι Θεός άυλος κι άπιαστος,
εμείς στα χέρια Σε κρατούμε!

΄Ω Σύ, γλυκιά Πραγματικότητα
που ψηλαφούν τα δάχτυλά μας!
Σε λέμε - κι ας τ' ακούσουν οι άπιστοι -
Κύριο, Σωτήρα, Βασιλιά μας.

Γ. ΒΕΡΙΤΗΣ

Από το χθεσινό μας Κύκλο (16/12/'18)

O Άγιος Διονύσιος  (17^η Δεκεμβρίου)

Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε το 1547 μ.Χ. στο χωριό Αιγιαλός της Ζακύνθου. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Δραγανίγος ή Γραδενίγος Σιγούρος (ή Σηκούρο). Η οικογενειά του ήταν εύπορη και κατείχε μεγάλη έκταση γης, ενώ οι γονείς του συμμετέχοντας στους πολέμους των Βενετών κατά των Τούρκων απέκτησαν και αριστοκρατικό ιδίωμα. Ο πατέρας του λεγόταν Μώκιος και η μητέρα του Παυλίνα, ενώ είχε άλλα δύο αδέλφια τον Κωνσταντίνο και τη Σιγούρα. Σύμφωνα με τοπικές παραδόσεις της Ζακύνθου, που δεν επιβεβαιώνονται ιστορικά, ο Άγιος είχε για ανάδοχο τον Άγιο Γεράσιμο.

Ο Άγιος Διονύσιος, ανατράφηκε με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Έτσι γρήγορα διακρίθηκε στα γράμματα και την αρετή. Νωρίς, μόλις ενηλικιώθηκε, ασχολήθηκε με τη διδασκαλία του θείου λόγου, φροντίζοντας συγχρόνως να συντρέχει στην ανακούφιση των φτωχών. Κατόπιν έγινε μοναχός στη βασιλική Μονή των Στροφάδων, παίρνοντας το όνομα Δανιήλ, όπου ασκήθηκε στην αγρυπνία, την εγκράτεια και τη μελέτη των Γραφών.

Αργότερα ο Διονύσιος, θα χριστεί ιερέας παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις λόγω της βαριάς ευθύνης της ιεροσύνης, από τον επίσκοπο Κεφαληνίας και Ζακύνθου, Θεόφιλο. Έπειτα, το. 1577 μ.Χ., πήγε στην Αθήνα, για να βρει καράβι προκειμένου να ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα. Αλλά ο τότε αρχιερέας των Αθηνών, Νικάνορας, άκουσε κάποια Κυριακή το λαμπρό του κήρυγμα και μετά από πολλές παρακλήσεις τον έκανε επίσκοπο Αιγίνης, με την επίσημη κατόπιν έγκριση της Εκκλησίας Κωνσταντινούπολης, δίνοντας του το όνομα Διονύσιος.

Τα ποιμαντικά του καθήκοντα, επιτέλεσε άγρυπνα και άοκνα. Αναδείχτηκε διδάσκαλος, πατέρας και παιδαγωγός του ποιμνίου του. Η φήμη του είχε διαδοθεί παντού, αλλά αυτός παρέμενε απλός και ταπεινός. Ασθένησε όμως από τους πολλούς κόπους και παραιτήθηκε. Γύρισε στη Ζάκυνθο, όπου μέχρι το 1579 μ.Χ. ήταν προσωρινός επίσκοπος. Μετά αποσύρθηκε στη Μονή της Θεοτόκου της Αναφωνητρίας, όπου ασκήτευε και με αγάπη κήρυττε και βοηθούσε τους κατοίκους του νησιού.

Οι οικογένειες Σιγούρου και Μονδίνου από διασωθέντα έγγραφα που ανάγονται στα αρχεία της Βενετίας, φαίνεται να είχαν θανάσιμο μίσος. Συμπλοκές μεταξύ των δυο οικογενειών συνέβαιναν διαρκώς. Σε μια από αυτές ο αδελφός του Αγίου, Κωνσταντίνος, δολοφονήθηκε. Στην προσπάθεια όμως να διαφύγει ο δολοφόνος του Κωνσταντίνου αναζήτησε καταφύγιο στο μοναστήρι που βρισκόταν ο Άγιος, χωρίς όμως να γνωρίζει τη συγγένεια.  >>>>>

Όταν ο δολοφόνος έφτασε στη Μονή, ρωτήθηκε από τον Διονύσιο, που ήταν ο ηγούμενος της Μονής, γιατί ζητεί καταφύγιο, αφού κανονικά δεν επιτρεπόταν να εισέλθει. Ο ίδιος απάντησε πως τον κυνηγούσαν οι Σιγούροι, ενώ μετά από διαρκείς ερωτήσεις ομολόγησε πως δολοφόνησε τον Κωνσταντίνο Σιγούρο. Ο Διονύσιος παρά τη θλίψη του, όχι μόνο έκρυψε τον δολοφόνο αλλά και τον φυγάδευσε. Έτσι με αυτόν τρόπο κατάφερε να αποτρέψει ένα ακόμα έγκλημα και ταυτόχρονα να δώσει τη δυνατότητα μετανοίας στον δολοφόνο, παρά την πικρία για το χαμό του αδελφού του, δίνοντας ένα παράδειγμα συγχωρητικότητας και υψηλής εφαρμογής των Χριστιανικών ιδεωδών. Για τον λόγο αυτό ονομάστηκε  «Άγιος της Συγνώμης».

Ο Διονύσιος πέθανε σε βαθιά γεράματα, 17 Δεκεμβρίου 1622 μ.Χ. Τάφηκε στη Μονή Στροφάδων και κατά την εκταφή το λείψανό του βγήκε ευωδιαστό και αδιάφθορο.

Η αγιότητά του αναγνωρίσθηκε από το οικουμενικό πατριαρχείο το 1703 μ.Χ., αλλά στο νησί ένεκα του βίου του, αλλά και του λειψάνου του ετιμάτο ως άγιος αρκετά νωρίτερα.

Στις 24 Αύγούστου του 1717 μ.Χ. μετεκομίσθη το Σεπτό Σκήνωμά του στη Ζάκυνθο για να προστατευθεί από τους πειρατές. Αρχικά φυλάχτηκε στον Ιερό Ναό του Μετοχίου της Ι. Μονής, στο προάστιο Καλλιτέρος. Το 1764 μ.Χ. εναποτέθηκε οριστικά στην ομώνυμη Ιερά Μονή του, που έχτισαν oί Μοναχοί των Στροφάδων. Από τότε το Σεπτό Σκήνωμά του αποτελεί μέχρι σήμερα πόλο έλξεως χιλιάδων προσκυνητών και πηγή συνεχών ιάσεων και θαυμάτων.

Η ανακήρυξη του Αγίου Διονυσίου σαν Προστάτη της Ζακύνθου, αντί της Παναγίας της Σκοπιώτισσας και του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, έγινε από την Κοινότητα Ζακύνθου ύστερ’ από το έτος 1758 μ.Χ. και πριν από το 1763 μ.Χ., όταν η Βενετσιάνικη Γερουσία ενέκρινε απόφαση του Προβλεπτή Ζακύνθου Φραγκίσκου Μανωλέσου, για την αναγνώριση σαν επίσημης ημέρας της 17ης Δεκεμβρίου κάθε χρόνου. Ως τότε, η επέτειος της Κοιμήσεως του Αγίου Διονυσίου (17 Δεκεμβρίου), θεσπισμένη από τη Συνοδική Έκθεση του 1703 μ.Χ., γιορταζόταν ανεπίσημα, με τη λιτανεία στην πόλη του ιερού Λειψάνου και πανηγύρι. Επίσης, ορίσθηκε να γιορτάζεται επίσημα και η 24η Αυγούστου, επέτειος της μετακομιδής του ιερού Λειψάνου από τα Στροφάδια στη Ζάκυνθο, με πανηγύρι και λιτανεία του Πολιούχου στην πόλη.

Μονή του αγίου στα Στροφάδια                           Ιερός ναός αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο

Από το χθεσινό μας Κύκλο (16/12/'18)

             ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΔΩΡΑ ΜΑΣ (Λουκ. β’ 1-14)

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να μπορέσουμε να Τον αντικρύσουμε, να Τον πλησιάσουμε, να «διαλεχθώμεν» μαζί Του. Ο Χριστός «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλ. β' 7), άδειασε τον εαυτό Του από τη θεϊκή Του δόξα, για να γίνει προσιτός στην ανθρώπινη αδυναμία μας. Για να μπορέσει ο κάθε άνθρωπος  να πέσει με εμπιστοσύνη στην αγκαλιά Του. Ήρθε ο Θεός και έγινε άνθρω­πος, διότι εμείς «οὐδεπώποτε τὸ μέγεθος τῆς δόξης αὐτοῦ βαστάζειν ἠδυνάμεθα - ἦλθεν οὐχ ώς αὐτὸς ἠδύνατο, ἀλλ' ώς ἡμείς αὐτὸν ἰδεῖν ἠδυνάμεθα» (Ειρηναίος). Έγινε άνθρωπος, γιατί εμείς σε καμιά περίπτωση και ουδέποτε θα μπορούσαμε να αντέξουμε να αντικρύσουμε το μεγα­λείο της θεϊκής Του δόξας- γι αυτό, ήλθε όχι όπως Εκεί­νος μπορούσε, αλλά όπως εμείς θα μπορούσαμε να Τον δούμε.

Και το ασύλληπτο αυτό μυστήριο της. θεϊκής συγκαταβάσεως και αγάπης, έγινε. πραγματικότητα χάριν ημών ή μάλλον χάριν. εμού προσωπικά, πρέπει να σκέπτεται ό. καθένας μας. Κι έρχεται αυθόρμητα το. ερώτημα: «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ»;

Γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Στα γενέθλια αγαπητών μας προσώπων, προσφέρουμε δώρα στον εορτάζοντα -όχι στον. εαυτό μας. Και καταβάλλουμε μάλιστα πολλή φροντίδα, τα δώρα μας να αρέσουν, να ευχαριστήσουν, να είναι πρωτότυπα.

Τί κάνουμε, όμως, στα Γενέθλια του. Σωτήρα μας; Τα γιορτάζουμε με ένα τρόπο. εντελώς ξένο προς το νόημα και το πνεύμα της μεγάλης γιορτής. Το τιμώμενο πρόσω­πο, ο. ίδιος ο Χριστός, ουσιαστικά απουσιάζει. Βεβαίως προσφέρουμε δώρα, άλλα... στον. εαυτό μας! Ή μάλλον «εἰς  ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους»! Καινούργια ενδύματα, κο­σμήματα, επιπλώσεις, στολισμένα δένδρα, ποικιλία φαγη­τών και ποτών, ευχετήριες κάρτες και τηλεφωνήματα, γλυ­κά, δεξιώσεις, διασκεδάσεις, ανταλλαγή δώρων με γνω­στούς και φίλους κλπ !!

Αλλά, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή της σάρκας και των αισθήσεων. Βεβαίως και τα υλικά έχουν τη θέση τους, δεν θα τους δώσουμε όμως την προτεραιότητα. Και ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος και τα ωραία φαγητά και η ανταλλαγή δώρων, όλα προσφέρουν στον εορταστικό τόνο και βοηθούν, όχι μόνον την παιδική, αλλά και την ώριμη ηλικία, να ξεχωρίσει το «ασυνήθιστο» αυτών των ήμερων.

Τα Χριστούγεννα, όμως, είναι κυρίως γιορτή της ψυ­χής. Και η λυτρωμένη ψυχή, που συγκλονίζεται από το ασύλληπτο και κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός της θείας Ε­νανθρωπήσεως, βλέπει στον τεχθέντα Κύριο τον προσω­πικό της Λυτρωτή και Σωτήρα. Η ψυχή, που έχει νοιώσει τί θα πει να ζει στην εποχή της Χάριτος, πρέπει κυρίως να πραγματώσει εκείνο, πού ψάλλει η Εκκλησία μας:  «Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε».

Τα δώρα, με τα οποία ταιριάζει, οι πιστοί, να «απαντήσουμε» τον Σωτήρα μας, πρέπει να προέρχονται από τον «πλούτο», που με τη δική Του «φτώχεια» αποκτήσαμε, συνιστά ο άπ. Παύλος (Β' Κορ. η' 9). Ας αναφερθούμε συγκεκριμένα σε μερικά:

α) Μια καρδιά καθαρή.

Πόσο αρεστή και αγαπητή είναι στο Λυτρωτή μας, μια καρδιά καθαρισμένη μέσα στο λουτρό της Ιεράς εξομολογήσεως! Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος το ζητάει το δώρο αυτό της καρδιάς μας: «δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν» (Παροιμ. κγ' 26). Μιας καρδιάς, χωρίς χωματένιες επιθυ­μίες, φτηνές επιδιώξεις, επιπόλαιες αγάπες, χωρίς στενό­τητες, μικρότητες, αντιζηλίες, πικρίες, αντιπάθειες και ότι άλλο απαρέσκει στο θείο Λυτρωτή. Η «κένωσις», το άδειασμα από το θεϊκό μεγαλείο, προς χάριν μας, δεσπόζει στο γεγονός των Χριστουγέν­νων.

 Κάποιο άλλο «άδειασμα» από το φορτίο των αμαρ­τιών μας, καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς, για να πλησιάσουμε ουσιαστικότερα το αληθινό νόημα της μεγάλης Γιορ­τής.

β) Μια καρδιά πλούσια.

Από τον πλούτο των δωρεών, πού η δική Του «φτώ­χεια» έφερε στον καθένα μας. Αφού «ὅτι δι' ὑμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν» (Β’ Κορ. η’  9).

Πλούσια σε πίστη. Αυτή η πίστη, θα φέρει στο κέντρο της καρδιάς μας και της ζωής μας, ατομικής και οικογενειακής, τον Εμμα­νουήλ, πού σημαίνει: «μεθ' ἡμών ὁ Θεός». Η παρουσία Του θα δώσει άλλη μορφή στη ζωή μας. Αυτή την καθημερινό­τητα, που κουβαλάει στην πόρτα μας ποικίλες δυσκολίες και «αναποδιές», θα τής δώσει άλλο χρώμα, θα τήν μεταμορφώσει. Εκείνο το «ὑψώθητε» δε σημαίνει «άνοδο του βιοτικού επιπέδου»- σημαίνει ανέβασμα ποιοτικό των λογισμών, των αισθημάτων, των εκδηλώσεων της ζωής μας. Η βαθειά πίστη και ο αληθινός σύνδεσμος με το Σωτή­ρα θα δίνει την οπτική γωνία από την οποία θα βλέπουμε ακόμη και αυτές τις δυσκολίες σαν ευλογίες- το καθημερι­νό καθήκον-ρουτίνα, σαν την πιο όμορφη και τιμητική α­ποστολή.

Πλούσια σε αγάπη. Πρόκειται για την .αγάπη πού είναι κλίμα, α­τμόσφαιρα, μέσα στην οποία αναπνέει και ζει ο πιστός. Πρόκειται, κυρίως, για κείνο το «πλατύνθητε» (Β' Κορ. στ' 13), που αγκαλιάζει εχθρούς και φίλους, μακράν και εγγύς, οικείους και ξένους. Πρόκειται για την αγάπη, πού απλώνει φιλικά το χέρι κι εκεί που ίσως δεν υπάρχουν φιλικές διαθέσεις - μήπως δεν ήμασταν εχθροί του Χρι­στού, όταν «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» (Ψαλμ ιζ’ 10) για τη σωτη­ρία μας; Μια αγάπη, που δεν έχει σχέση με την ανταπόκριση ή την αναγνώριση. Μιαν αγάπη, που κόντρα στον εγωι­σμό, το πείσμα, το υλικό συμφέρον, ρίχνει γέφυρες και σμίγουν οι καρδιές και αδελφώνονται οι άνθρωποι. Για την αγάπη που είναι «μίμηση Θεού». Που μπροστά σε καμιά θυσία δεν υποχωρεί. Αυτή η αγάπη περιβάλλει με φώς, με αγνότητα και αδολότητα τον κάθε συνάνθρω­πο. Αυτή, αλλάζει την ποιότητα της ζωής μας.

Πλούσια σε ειρήνη. Είναι η ειρήνη, που προέρχεται από τον άρχοντα της ειρήνης- από Εκείνον που ήρθε «ἐπὶ γῆς εἰρήνη». Τίποτα από κείνα πού προσφέ­ρει ή αφαιρεί ο κόσμος δεν την επηρεάζει. Είναι εσωτερι­κή κατάσταση της ψυχής και αφορά τις σχέσεις μας με το Θεό, το συνάνθρωπο και τον ίδιο τον εαυτό μας. Πολυπόθητο και πρώτης ανάγκης αγαθό η ειρήνη, σ' όλες της τις διαστάσεις. Ο προάγγελος της αιώνιας ευτυχίας μας. Αλλά δεν στηρίζεται στις υπογραφές των ισχυρών της ημέρας, ούτε διατηρείται με καταστατικούς χάρτες, εδράζεται μόνον στην πίστη προς τον μόνο Ειρηνοποιό - «αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Εφεσ. β' 14) - και στην αγάπη, που Εκείνος εμπνέει. Αλλιώς, η επιδίωξή της καταντά χίμαιρα. Η αγάπη οπλίζει με υπομονή, ανεξικακία, ανιδιοτέλεια... Όταν λείψει, όλοι και όλα γίνονται ή φαίνονται «εχθρικά». Γι αυτό, η πλούσια σε πίστη και αγάπη καρδιά, κατέχει και τον πλούτο της ειρήνης.

Ο Χριστός έκανε την πρώτη κίνηση από τους Ουρα­νούς προς τη Γη· από μας περιμένει μια δεύτερη, αντίστρο­φη, από τη Γη προς τον  Ουρανό, για να συναντηθούμε μα­ζί Του. Και να 'χουμε να Του προσφέρουμε καρδιές καθα­ρές, δεκτικές στον πλούτο που Εκείνος έφερε για μας. Αυτές οι καρδιές είναι ότι πιο πολύτιμο έχομε να καταθέ­σουμε, σαν δώρο, στα Γενέθλια του Θεού μας, πού ενανθρώπησε, «ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν».

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ (16/12/2018)

ΦΤΑΝΟΥΝΕ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ  ΚΑΙ ΘΑ ‘ΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΩΡΑΙΟΣ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΟΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ,  ΚΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 16/12/2018, 11:30 ΠΜ

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (02/12/2018)

O Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος (5^η Δεκεμβρίου)

Ο Άγιος Σάββας καταγόταν από το χωριό Μουταλάσκη της Καππαδοκίας και ήταν γιος ευσεβών γονέων, του Ιωάννη και της Σοφίας . Από πολύ νωρίς γνώρισε τις θείες βουλές και αποφάσισε να αφιερωθεί στο μοναστικό βίο. Είχε τόση πίστη που κάποτε μπήκε σε ένα κλίβανο πυρός από τον οποίο βγήκε αβλαβής με τη βοήθεια του Θεού.

Όταν ήταν δεκαοχτώ ετών έφυγε από. το μοναστήρι των Φλαβιανών και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Από εκεί κατευθύνθηκε προς την έρημο της Ανατολής για να συναντήσει τον. Μέγα Ευθύμιο . Ο Ευθύμιος τον έστειλε σε ένα κοινόβιο, το οποίο διηύθυνε ο όσιος Θεόκτιστος . Ο Άγιος Σάββας κατά την παραμονή του στο κοινόβιο έλαμψε λόγω του χαρακτήρα του και των αρετών του. Μάλιστα ήταν τόσο σοβαρός και ηθικός - παρά το νεαρόν της ηλικίας - που προσαγορεύτηκε παιδαριογέροντας από τον Μέγα Ευθύμιο. Ο Άγιος Σάββας όσο μεγάλωνε τροφοδοτούσε όλο και περισσότερο το πνεύμα του, γι' αυτό και τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Το χάρισμα αυτό το επιστράτευσε στην υπηρεσία των φτωχών και των ασθενών και έτσι επιτέλεσε σημαντικότατα έργα. Για την αγιότητα της ζωής του και για τη μεγάλη του φήμη, είχε σταλεί από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων δυο φορές πρεσβευτής στην Κωνσταντινούπολη, προς το βασιλιά Αναστάσιο και έπειτα προς τον Ιουστινιανό.

Σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών, το 534 μ.Χ., ανήλθε προς Κύριον εν ειρήνη. Το 584 μ.Χ., το Λείψανο του Αγίου Σάββα ανακομίσθηκε αδιάφθορο όταν ανοίχθηκε ο τάφος του για να ενταφιαστεί ο Ηγούμενος Κασσιανός. Αρχικά διαφυλάχθηκε στη Μονή του και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, κατά την περίοδο των Αραβικών επιδρομών.

Για τον χρόνο άφιξης του στη Βενετία επικρατούν δύο παραδόσεις. Η παρουσία του Λειψάνου του Αγίου Σάββα στη Βενετία επιβεβαιώνεται από την σχετική ομολογία του Σαββαΐτου Μοναχού Σωφρονίου στον Μητροπολίτη Ρωσίας Άγιο Μακάριο, το 1547 μ.Χ.  Το 1965 μ.Χ., μετά από ενέργειες του Πατριάρχου Βενεδίκτου, η ρωμαιοκαθολική Εκκλησία επέστρεψε το Λείψανο στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και φυλάσσεται έκτοτε στη Μονή του.

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (03/12/2018)

«ΚΟΙΝΗ ΤΩΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΓΕΙΩΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ»

Η έκφραση «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.…» είναι αυτή που εκφωνεί ο λειτουργός και ξεκινά το Μυστήριο. Όντως είναι Βασιλεία αυτή που προεξαγγέλει ο ιερέας, στην οποία μας ζητά, μεταφέροντας το μήνυμα του Θεού, να γίνουμε όλοι πολίτες.  Όλος ο λαός συμμετέχει στη λατρεία, δεν παρακολουθεί. Μετέχει με τα «Κύριε ἐλέησον», «Παράσχου Κύριε», «Ἀμήν» κ.τ.λ. Είναι στιγμές μέσα στη Θεία λειτουργία που ο λειτουργός απευθύνεται στο Θεό, ή στο λαό. Και ο λαός απευθύνεται στο Θεό ή στο λειτουργό.  Πρόκειται για «Θείο δράμα» όπου όλοι έχουν το «ρόλο» τους. 

Στη συνέχεια της Θείας Λειτουργίας έχουμε τα λεγόμενα «ειρηνικά» που είναι αιτήματα περί ειρήνης. Ειρήνης προερχομένης «ἄνωθεν», εσωτερικής ειρήνης και πιο γενικά «εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου»..Στα αιτήματα αυτά συμπεριλαμβάνονται  όλα τα  αναγκαία για τον άνθρωπο. Πρωτίστως,  η σωτηρία του, η υγεία του και τα αναγκαία για τη. διαβίωσή του. Παρακαλούμε για τον ιερό ναό, όπου ιερουργείται το μυστήριο της βασιλείας του Θεού και όπου «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι». Όλοι όσοι φιλοξενούνται στον άγιο οίκο του Θεού, παίρνουν φώς, Χάρη, ειρήνη Χριστού. Είναι ο «ἐπίγειος οὐρανός, ἐν ᾦ ὁ ἐπουράνιος Θεός ἐνοικεῖ καὶ ἐμπεριπατεῖ» (Γερμανός Κων/λεως). Αυτόν τον ιερό χώρο, ο οποίος «γέμει σιγῆς καὶ μυστηρίων ἀπορρήτων» (Χρυσό­στομος), παρακαλούμε να τον διαφυλάξει ο Κύριος καθαρό, μακριά από κάθε βεβήλωση και ασεβή χρήση. Και να προστατεύει όσους με ευλάβεια και πίστη εισέρχονται. Έπειτα οι δεήσεις περιλαμβάνουν κι εκείνους, που βρίσκονται κάτω από το βάρος κάποιας ηγετικής ευθύ­νης, εκκλησιαστικής ή πολιτικής. Και απλώνονται σ' όλο το έθνος και το στρατό. Όλοι, και ο καθένας ξεχωριστά, έχει ανάγκη από τη δύναμη της κοινής προσευχής. Ιδιαίτερα σήμερα, που έχει «κρυώσει» η αγάπη την πολλών (Ματθ. κδ' 12), που όλο και πιο αποκομμένοι και απο­ξενωμένοι νοιώθουμε ο ένας από τον άλλον, είναι ανάγ­κη, καθώς ο ιερεύς δέεται για τους απόντες αδελ­φούς, τους «ἐν ἀνάγκη καὶ περιστάσει» ευρισκομένους, όχι μόνον ο νους, άλλα και η καρδιά να συνοδεύει τα αιτή­ματα. 

Και πάλι, ξαναγυρίζοντας στον εαυτό μας, ικετεύου­με να μας γλιτώσει η αγάπη του Θεού από καταστάσεις θλίψεως, οργής και διαφόρων κινδύνων, που μπορεί να μας εκτρέψουν από την τροχιά του θελήματος του Θεού και να θέσουν σε άμεσο κίνδυνο τη σωτηρία μας.      

 Σε κάθε αίτημα ο λαός απαντά: «Κύριε ἐλέησον». Δυο λέξεις ζυμωμένες με το δάκρυ και την ελπίδα των πιστών ανά τους αιώνες. Προσευχή προσφιλής των ταπεινών ψυ­χών και ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη στο Θεό. Περιέχει δοξο­λογία και δέηση. Με το «Κύριε» αναγνωρίζουμε στο Θεό κυριότητα επί όλης της υπάρξεως μας και των αγαθών μας. Παίρνομε αμέσως, τη θέση που μας πρέπει απέναντι Του, όποιοι και αν είμαστε. Αυτός είναι ο «Κύριος τῶν κυριευόντων». Σ' Εκείνον α­νήκει η πρώτη θέση στην καρδιά μας και ο πρώτος λόγος στη ζωή μας. Είναι μια Εξουσία, που δεν υποδουλώνει, δεν μειώνει, αλλά ελευθερώνει και ολοκληρώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα.   

Και οι ευχές καταλήγουν στην εκφώνηση: «Ὅτι πρέπει σοι πᾶσα δόξα... εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Πόσες φο­ρές επαναλαμβάνεται η τελευταία φράση: «εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων» και κάθε φορά η Εκκλησία μας, χτυ­πάει καμπάνες, για όλους εμάς τους βαρήκοους στο μή­νυμα της αιωνιότητας!  Ανοίγει παράθυρα προς το ιλαρό πρόσωπο της βασιλείας του Θεού!

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ (2/12/'18)

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΑΧΝΟΦΑΙΝΕΤΑΙ, 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΖΥΓΩΝΟΥΝ,

ΚΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΓΚΑΡΔΙΑΚΑ 

ΣΤΟΝ ΚΥΚΛΟ ΑΝΤΑΜΩΝΟΥΝ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2018, 11:30 ΠΜ

Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/11/2018)

O Άγιος Σοφιανός επίσκοπος Δρυϊνουπόλεως καί Αργυροκάστρου (26/11)

Ο Άγιος Σοφιανός, υπήρξε σημαντική θρησκευτική προσωπικότητα της εποχής του στην περιοχή της Ηπείρου και θεωρείται ο πρόδρομος του Κοσμά του Αιτωλού. Γεννήθηκε πιθανότατα στο χωριό Πολύτσιανη (περιοχή Πωγωνίου της Βορείου Ηπείρου). Έμεινε γνωστός όταν  ανέλαβε επίσκοπος Δρυινουπόλεως (περιοχή Αργυροκάστρου, Δέλβινου, Χειμάρρας).

Το 1672 μ.Χ. ίδρυσε στο τοπικό μοναστήρι του Αγίου Αθανασίου, σχολείο. Την εποχή που έζησε, οι εξισλαμισμοί ήταν. ιδιαίτερα σύνηθες φαινόμενο. Ο ίδιος θέλοντας να αντιμετωπίσει. αυτή την κατάσταση περιόδευε από χωριό σε χωριό για να πείσει. τον κόσμο να διατηρήσει τις παραδόσεις και την θρησκεία του. Το. 1711 μ.Χ., λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, παραιτείται από τα ιερατικά καθήκοντα και γίνεται μοναχός για να αποδοθεί. αποκλειστικά στο κηρυκτικό και ιεραποστολικό του έργο.

Ήταν ιδιαίτερα σεβαστός ακόμη και από τους. μουσουλμάνους. Μαρτυρείται μάλιστα η περίπτωση μιας νεαρής μουσουλμάνας, που απελπισμένη προσέφυγε στον Άγιο, αδυνατώντας να βρει το κεντημένο με χρυσά φλουριά φέσι της. Εκείνος προσευχήθηκε θερμά και της αποκάλυψε ότι το φέσι της βρισκόταν στην φωλιά ενός πελαργού, υποδεικνύοντας μάλιστα το.σημείο, όπου λίγο αργότερα το βρήκε ευγνωμονώντας τον Άγιο.

Ένα ακόμη θαύμα του Αγίου μαρτυρούν οι ιστορικές πηγές και οι προφορικές μαρτυρίες. Τη Μονή του Αγίου Αθανασίου επισκέφτηκε ένας διαβάτης, στον οποίο οι μοναχοί διηγήθηκαν κάποιο θαύμα. Στη διήγηση ήταν παρών και ο Άγιος Σοφιανός, που άκουγε προσεκτικά. Ο διαβάτης αρχικά φάνηκε δύσπιστος στη διήγηση των μοναχών και κατόπιν εξέφρασε έντονα την απιστία του. Τότε ο Άγιος σηκώθηκε και διέταξε ένα νεαρό καλόγερο να πάρει από το τζάκι τρία κομμάτια ξύλου κερασιάς, που καίγονταν. Ζήτησε από τον ξένο και άπιστο. διαβάτη και τον καλόγερο να τον. ακολουθήσουν στην αυλή και, παίρνοντας την αξίνα, φύτεψε τα καμένα τρία κομμάτια ξύλου λέγοντας στο διαβάτη ότι. αυτά θα ανθίσουν και θα καρποφορήσουν. μέχρι επόμενη άνοιξη, για να του δείξει ο. Θεός έμπρακτα ότι η διήγηση των. μοναχών .για το αναφερόμενο θαύμα ήταν. πέρα για πέρα αληθινή. Και με τις προσευχές του Αγίου το θαύμα έγινε. Τα καμένα ξύλα έπιασαν ρίζες, έβγαλαν. φύλλα και καρπούς, όπως εκείνος είχε προβλέψει. Βρίσκονται ακόμη και στις μέρες μας στον περίβολο της Ιεράς Μονής, που σήμερα ονομάζεται Μονή Αγίων Αθανασίου και Σοφιανού.

Ο Άγιος Σοφιανός κοιμήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1711 μ.Χ. Η τιμία του κάρα καθώς και τα ιερά του λείψανα φυλάσσονται σε περίτεχνες θήκες, τα οποία από την Μονή του Οσίου μεταφέρθηκαν για λόγους ασφαλείας από τον ευλαβέστατο ιερέα του χωριού π. Ευθύμιο Καλαμά και τους κατοίκους του στο κεντρικό ιερό Ναό των Ταξιαρχών της Πολύτσανης, όπου μέχρι σήμερα φυλάσσονται για αγιασμό και ευλογία.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/11/2018)

«Πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι» (Α’ Τιμ. γ’ 15)

Από τις «Αποστολικές Διαταγές» παίρνουμε επι­γραμματικά την απάντηση: «χρὴ γὰρ ἐν ἐκκλησίᾳ νηφαλίως καὶ ἐγρηγορότως ἑστάναι». Και πάλι ο Απόστολος «πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω» (Α' Κορ. ιδ' 40), διατυπώνει το συμπέρασμα για όλα τα περί λατρείας θέματα. Και το «εὐσχημόνως» περιλαμβάνει την όλη στάση μας στο ναό, από τα πιο πρακτικά και αισθητά, ως τα πιο νοε­ρά και μυστικά. Ας αναφερθούμε σε μερικά συγκεκριμένα:

Τα άγια και ιερά αισθήματα, που διακατέχουν την ψυ­χή μας κατά την ώρα της λατρείας εκφράζονται και με την ευλαβική και σιωπηλή στάση μας, μέσα στο χώρο του ναού, ακόμα και με την σεμνή και  αξιοπρεπή ενδυμασία.

«Δεν είναι τόπος κοσμικής συγκεντρώσεως, ούτε επι­δείξεως φορεμάτων και κοσμημάτων, ο τόπος και η ώρα της λατρείας του Θεού, αλλά προσευχής» γράφει ο π. Σερ. Παπακώστας. Κι αν για τις διάφορες συναντήσεις μας υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο, που επιβάλλει ανάλογη αμφίεση, είναι πολύ να ζητά ο Θεός την ιερότερη ώρα της ζωής μας «ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης» (Α' Τιμ. β' 9)  να εμφανιζόμαστε;

Αλλά και η όλη παρουσία μας, από τον τρόπο που κάνομε το σημείο του Σταυρού, ως τον τρόπο που καθό­μαστε και από την κλίση της κεφαλής ως το γονάτισμα, πρέπει να προδίδει αυτοσυγκέντρωση, ανάταση και πλήρη συμμετοχή στα τελούμενα. Άλλωστε όλα έχουν κάποιο πνευματικό νόημα. Η ελαφρά κλίση της κεφαλής π.χ. είναι εξωτερίκευση  του σεβασμού και του αισθήματος της μικρότητάς μας, έναντι του Θεού. Με το σημείο του Σταυρού, ομολογούμε ότι «συνεσταυρώθημεν» με τον Χριστό. Ότι κι εμείς σηκώνουμε τον καθημερινό μας σταυρό. Ότι παραδεχόμαστε τον Σταυρό σαν το μεγάλο μας «ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου». «Οὗτος (ὁ Σταυρός) θυρεὸς καὶ ὅπλον καὶ τρόπαιον κατὰ τοῦ διαβόλου. Οὗτος σφραγὶς ἵνα μὴ θίγῃ ἡμῶν ὁ ὀλοθρεύων» (Ίωάν. Δαμασκηνός). Γι' αυτό, ιδιαιτέρως, όταν ακούμε το όνομα της Αγ.  Τριάδος (του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος) κάνουμε ευλαβικά και σωστά το σημείο του Σταυρού και είναι σαν να υψώνουμε σιωπηλά το λάβαρο της νίκης κατά των εχθρών της πίστης.

Πόσο συγκαταβαίνει η αγάπη του Θεού! Τις ιερές αυτές νησίδες, τους ναούς μας, δε χρειάζεται να κουραστούμε πολύ για να τους βρούμε. Πολλές φορές είναι στο δρόμο μας, στο πέρασμα μας. Κι είναι ωραία η συνή­θεια πηγαίνοντας ή γυρίζοντας από την εργασία μας, έ­στω κι αν δεν είναι ώρα λατρείας, να κάνουμε μια σύντομη επίσκεψη στο ναό του Κυρίου. Κάποιον πόθο ιερό θα στείλουμε ψηλά, κάποιο μήνυμα θα δεχθούμε από κει απ' ό­που προέρχεται «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον » (Ιακ. α' 17) .

«Όποιος έρχεται κοντά Σου, λέει απευθυνόμενος στην Εκκλησία, κάποιος «νοσταλγός της Ορθοδοξίας», αισθάνεται αμέσως τη διαφορά της θερμοκρασίας και του πνευματικού κλίματος, που επικρατεί στους ιερούς ναούς Σου και στις λατρευτικές συνάξεις Σου». Εμείς, νοιώθου­με να μάς τυλίγει ένα φώς, να μάς συνοδεύει μια δύναμη, μετά από κάθε επίσκεψη στο σπίτι του Θεού; Για μια γνήσια πνευματική ζωή, δεν φθάνει να κάνουμε εθιμοτυπικές επισκέψεις στο ναό του Θεού, ούτε απλώς να είμαστε φιλακόλουθοι, αλλα πραγματικοί λάτρεις του Ε­σταυρωμένου Χριστού. Και τότε, κάθε ευκαιρία Θείας Λα­τρείας, κάθε συνάντηση με τον Θεό, θα μεταποιεί τη ζωή μας και θα σηματοδοτεί την πορεία μας.

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

ΚΡΥΟΣ ΚΑΙΡΟΣ, ΧΕΙΜΩΝΙΑΣΕ

ΗΡΘΕ ΚΑΙ Η ΝΗΣΤΕΙΑ

ΚΙ ΟΛΗ Η ΠΑΡΕΑ ΚΑΡΤΕΡΑ

ΝΑ ΕΡΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΣΤΙΑ!!

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018 ΣΤΙΣ 11:30!!

Από το χθεσινό μας Κύκλο (04/11)

Ο άγιος Φιλούμενος ο νεοϊερομάρτυρας (16^η  Νοεμβρίου)

Από μικρός ο Άγιος Φιλούμενος αγάπησε τον Χριστό. Σε ηλικία δέκα ετών μαζί με τον αδελφό του περίμεναν να αποκοιμηθεί ο μεγαλύτερος τους αδελφός και αυτοί σηκώνονταν και προσεύχονταν κρυφά για ώρες.

Ο Άγιος, κατάγονταν από το. χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Καλή παιδαγωγό και δασκάλα της ευσεβείας είχαν τη γιαγιά τους Λωξάντρα, η οποία τους ζητούσε να της διαβάζουν βίους αγίων. Διαβάζοντας ο. Άγιος του Θεού Φιλούμενος, τον βίο του Αγίου Ιωάννου του Καυσοκαλυβίτου, ως άλλος μιμητής εκείνου, έκαψε τις επιθυμίες του κόσμου τούτου.

Τα δίδυμα τέκνα της Μαγδαληνής και Γεωργίου Ορουντιώτη, Φιλούμενος και Ελπίδιος φλεγόμενα από θείο έρωτα, ξεκίνησαν για την παλαίφατη Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.

Εκεί παρέμειναν για πέντε χρόνια και μετά αναχώρησαν από τη μαρτυρική γη της Κύπρου στην Αγία Γη των Ιεροσολύμων. Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από δώδεκα έτη διακονίας στα Ιεροσόλυμα συνέχισε τον εκκλησιαστικό. του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας και εκοιμήθη στο Άγιο Όρος.

Ο Φιλούμενος έμεινε στην αγία γη για 46 έτη διακονώντας την εκεί αδελφότητα του Πατριαρχείου, ως φύλακας αγίων τόπων, αλλά εξαιρέτως αγίων τρόπων. Τελευταίος σταθμός της διακονίας του ήταν το Φρέαρ του Ιακώβ, το οποίον έγινε τόπος του μαρτυρίου του. Στις 16 Νοεμβρίου 1979 μ.Χ. (29 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο), φανατικοί σιωνιστές, που διεκδικούσαν το προσκύνημα ως δικό τους, τον κατέκοψαν την ώρα του εσπερινού. Αγιοταφίτες πατέρες παρέλαβαν το τίμιο του λείψανο έπειτα από πέντε ημέρες και το ενταφίασαν στην αγία γη.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, κατά την κηδεία μέλους της αγιοταφικής αδελφότητας, ανοίχθηκε ο τάφος του π. Φιλουμένου, για να γίνει ανακομιδή των οστών. Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρισαν ένα εξαίρετο και θαυμαστό θέαμα. Το σώμα του νεκρού Αρχιμανδρίτη ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε. Ξανακλείσανε τον τάφο μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984 μ.Χ., οπότε κατά την κηδεία του αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε και πάλι. Το σώμα συνέχισε να είναι αναλλοίωτο και να ευωδιάζει. Το λείψανο τοποθετήθηκε με κάθε ευλάβεια σε γυάλινη λειψανοθήκη στο βόρειο τμήμα του Αγίου Βήματος στον ιερό ναό της Αγίας Σιών, όπου χιλιάδες πιστοί το προσκυνούν.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (04/11)

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

«Πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν» (Ιωάν. δ' 24)

Η θεία λατρεία παραμένει μοναδικό προνόμιο, μέσα σ' όλη τη Δημιουργία, του λογικού ανθρώπου. Μόνο ο άνθρωπος σ' οποιοδήποτε γεωγραφικό, ιστορικό, πολιτι­στικό, μορφωτικό χώρο κι αν ανήκει, σ' οποιαδήποτε ηλι­κία, φύλο ή φυλή, παρουσιάζει το φαινόμενο της λατρείας. Την κίνηση της ψυχής του προς τον Θεό. Την τάση της κοινωνίας με το θείο. Άλλοτε πιο έντονα, άλλοτε πιο άτονα, καμιά εποχή δεν ξεφεύγει από τον γενικό αυτόν κανόνα.

α) «Πνεῦμα ὁ Θεός».

 Η αληθινή λατρεία προϋποθέτει και αληθινή γνώση του Θεού. Αλλά, πλήρη και τελεία γνώση του Θεού δεν μπορούμε να έχουμε εμείς οι άνθρωποι, αφού ο Θεός είναι άπειρος και εμείς πεπερασμένοι. Ο Κύριος μέσα από αυτόν τον απλό και αποκαλυπτικό ορισμό, μάς πληροφο­ρεί, όχι τόσο τί είναι ό Θεός,  όσο τί δεν είναι. Μας βε­βαιώνει, ότι δεν είναι ύλη, δεν περιβάλλεται υλικό σώμα, δεν έχει ανάγκες, δεν υπόκειται στους φυσικούς νόμους. Ο Θεός είναι πνεύμα άπειρο, τέλειο, με απειροτέλειες ιδιότητες. Και ο Μ. Βασίλειος ε­ξηγεί: «Δεν είναι δυνατόν, όταν ακού­με περί πνεύματος να έχουμε την εντύπωση ότι πρόκειται για μια συγκεκριμένη φυσική οντότητα, που υπόκειται σε μεταβολές και αλλοιώσεις και είναι όλως διόλου όμοια με τα κτίσματα. Αλλά, προχωρώντας προς το ανώτατο σημείο της εννοίας (πνεύμα), είσαι υποχρεωμένος να καταλαβαίνεις, ότι πρόκειται για νοερά ουσία με άπειρη δύναμη, ως προς το μέγεθος απεριόριστη, χωρίς να μπορεί να μετρηθεί με τα χρόνια ή με τους αιώνες και η οποία είναι η αφθονία όλων των καλών.

β) «...ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν».

Η θεία λατρεία πρέπει να είναι εναρμονισμένη προς την πνευματική φύση του Θεού και προς τις θείες Του ιδιότητες. «Λατρεύει τον Θεό «ἐν πνεύματι» εκείνος, που θυσιάζει όχι τα πρόβατα του, αλλά τον εγωισμό του- εκείνος που προσφέρει όχι χρυσά πολυκάνδηλα, αλλά την αγνή καρδιά του... Λατρεύει τον Θεό «ἐν ἀληθείᾳ» εκεί­νος ο οποίος, γνώστης της πανταχού παρουσίας Του, σκέ­πτεται και πράττει ως ενώπιον του Θεού- γνώστης της παντοδυναμίας Του, δεν χάνει ποτέ την ελπί­δα- γνώστης της δικαιοσύνης Του, με γαλήνη αποβλέ­πει στην εξέλιξη των γεγονότων της ζωής του και της Ιστορίας, γνώστης της αγιότητας Του με ζωή άγια να ευαρεστεί Αυτόν επιζητεί», σχολιάζει ό Κων. Καλλίνι­κος. Και προχωρεί: «Εις ουδέν ωφελεί αν έρχεσθε εις την εκκλησίαν έξ απλής συνήθειας. Εις ουδέν ωφελεί αν προσέρχεσθε εις την άγ. Κοινωνίαν άνευ της απαιτουμένης προπαρασκευής και χωρίς να σκεφτείτε, ότι τα άγια τοις αγίοις άρμόζουσιν... Εις ουδέν ωφελεί αν τρέχετε εις όλα τα κηρύγματα χωρίς να προσπαθείτε να συμβιβάσετε τον βίον σας με αυτά. Εις ουδέν ωφελεί αν ασπάζεσθε όλας τας εικόνας, χωρίς να προσπαθείτε να μιμηθείτε τους εικο­νιζόμενους. Εις ουδέν ωφελεί αν θυμιάζετε δις και τρις της ημέρας, ενώ εκ της ψυχής σας ανέρχονται δυσωδίαι...»

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

ΜΠΗΚΕ ΝΟΕΜΒΡΗΣ, ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΒΑΡΑΙΝΕΙ

Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ.

ΕΛΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

ΕΛΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΣΤΙΑ ΣΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΤΗ ΦΩΛΙΑ!!

ΚΥΡΙΑΚΗ 4 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018, 11:30 πμ 

ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (21/10/΄18)

Ο άγιος νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ

(21^η  Οκτωβρίου)

O Άγιος Ιωάννης καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ο ιερέας πατέρας του (από το Γεράκι), ως εφημέριος τοποθετήθηκε στις Γούβες όπου γεννήθηκε το 1758 ο Ιωάννης. Από μικρός βοηθούσε στην Εκκλησία και πάντα θυμόταν ότι ήταν «παπά γιος» και έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, για να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του.

Αλλά το 1770 οι Αρβανίτες φόνευσαν τον πατέρα του Ιωάννη και αιχμαλώτισαν τον ίδιο και τη μητέρα του και τους μετέφεραν στη Λάρισα. Εκεί αγοράσθηκαν από έναν Τούρκο από τη Θεσσαλονίκη, που έμενε στη Λάρισα. Ο Τούρκος δεν είχε παιδιά και βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, που ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός και σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του να τον υιοθετήσουν. Από τότε καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε να διαστρέψει τον Ιωάννη και να τον κάνει Οθωμανό.

 Άρχισε κολακείες και υποσχέσεις και μετά φοβέρες και βασανισμούς, αλλά ο Ιωάννης, έμεινε στερεός και ακλόνητος. Παράλληλα η γυναίκα του αφεντικού προσπαθούσε καθημερινά με μαγείες να τον ξεμυαλίσει, ώστε να κυριευτεί από σαρκικές επιθυμίες και να τουρκέψει.

Αφού κουράστηκε ο Τούρκος να παρακαλεί και να πιέζει τον Ιωάννη, θυμωμένος τον οδήγησε στην αυλή του τζαμιού. Εκεί μαζεύτηκαν πολλοί Αγαρηνοί, που προσπαθούσαν με χτυπήματα, φοβέρες και σπαθισμούς να τον κάνουν να τουρκέψει. Η απάντηση του όμως ήταν ξεκάθαρη: «Εγώ. Τούρκος δεν γίνομαι. Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θέλω. να πεθάνω»!

Έφτασε και η νηστεία της Παναγίας, το. Δεκαπενταύγουστο. Ο Τούρκος κατάλαβε ότι ο Ιωάννης δεν. ήθελε να χαλάσει τη νηστεία και τον κλειδαμπάρωσε σ' ένα. στάβλο για όλο το διάστημα των 15 ημερών και πότε τον. κρεμούσε και τον κάπνιζε με άχυρα και πότε τον χτυπούσε με το σπαθί του προσπαθώντας να τον κάνει να φάει και να χαλάσει τη νηστεία. Αλλά ο Ιωάννης όχι μόνο δεν έφαγε αρτυμένα φαγητά, αλλά ούτε καν τα δοκίμασε.

Η μητέρα του Ιωάννη, ίσως πιεζόμενη από τον Τούρκο αφέντη, στεκόταν κοντά στο γιο της και βλέποντας τον αποκαμωμένο από τα βασανιστήρια και από τη νηστεία, τον παρακινούσε να φάει λέγοντας του: «Φάε, γιε μου, από αυτά τα φαγητά, για να μην πεθάνεις, και ο Θεός και η Παναγία σε συγχωρούν, γιατί δεν το κάνεις με το θέλημα σου, αλλά από ανάγκη. Λυπήσου και εμένα τη φτωχή και στενοχωρημένη μητέρα σου και μη θελήσεις να πεθάνεις παράκαιρα και με αφήσεις έρημη σ' αυτή τη σκλαβιά και ξενιτειά». Στις παρακλήσεις αυτές της μητέρας του ο Ιωάννης απάντησε: «Γιατί κάνεις έτσι, μητέρα, και κλαις; Γιατί δεν μιμείσαι τον Πατριάρχη Αβραάμ, ο όποιος για την πίστη και την αγάπη του στο Θεό θέλησε να θυσιάσει το μοναδικό γιο του, τον Ισαάκ, πού όμως ο Θεός τον διέσωσε με θαύμα;
Εσύ είσαι πρεσβυτέρα κι εγώ γιος Ιερέα και Μάρτυρα και πρέπει να είμαστε όχι μόνο πιστοί, αλλά και υποδείγματα στους αδελφούς μας Χριστιανούς. Γιατί, αν δεν φυλάμε και τα θεωρούμενα μικρά από τους Νόμους και τα έθιμα της Εκκλησίας μας, πώς θα φυλάξουμε τα μεγάλα...;».

Ύστερα από αυτή την ακλόνητη στάση και απάντηση του Ιωάννη, εξαγριωμένος ο Τούρκος του έδωσε μια θανατηφόρα μαχαιριά στην καρδιά και ο Ιωάννης έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου, στις 21 Οκτωβρίου 1773, ως Άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης!

Ο Θεός τίμησε το μαρτυρικό του σώμα με ευωδία και Θείο φως, και με πολλά θαύματα!