Από το χθεσινό μας Κύκλο (18/11/2018)

«Πῶς δεῖ ἐν οἴκῳ Θεοῦ ἀναστρέφεσθαι» (Α’ Τιμ. γ’ 15)

Από τις «Αποστολικές Διαταγές» παίρνουμε επι­γραμματικά την απάντηση: «χρὴ γὰρ ἐν ἐκκλησίᾳ νηφαλίως καὶ ἐγρηγορότως ἑστάναι». Και πάλι ο Απόστολος «πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω» (Α' Κορ. ιδ' 40), διατυπώνει το συμπέρασμα για όλα τα περί λατρείας θέματα. Και το «εὐσχημόνως» περιλαμβάνει την όλη στάση μας στο ναό, από τα πιο πρακτικά και αισθητά, ως τα πιο νοε­ρά και μυστικά. Ας αναφερθούμε σε μερικά συγκεκριμένα:

Τα άγια και ιερά αισθήματα, που διακατέχουν την ψυ­χή μας κατά την ώρα της λατρείας εκφράζονται και με την ευλαβική και σιωπηλή στάση μας, μέσα στο χώρο του ναού, ακόμα και με την σεμνή και  αξιοπρεπή ενδυμασία.

«Δεν είναι τόπος κοσμικής συγκεντρώσεως, ούτε επι­δείξεως φορεμάτων και κοσμημάτων, ο τόπος και η ώρα της λατρείας του Θεού, αλλά προσευχής» γράφει ο π. Σερ. Παπακώστας. Κι αν για τις διάφορες συναντήσεις μας υπάρχει κάποιο πρωτόκολλο, που επιβάλλει ανάλογη αμφίεση, είναι πολύ να ζητά ο Θεός την ιερότερη ώρα της ζωής μας «ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης» (Α' Τιμ. β' 9)  να εμφανιζόμαστε;

Αλλά και η όλη παρουσία μας, από τον τρόπο που κάνομε το σημείο του Σταυρού, ως τον τρόπο που καθό­μαστε και από την κλίση της κεφαλής ως το γονάτισμα, πρέπει να προδίδει αυτοσυγκέντρωση, ανάταση και πλήρη συμμετοχή στα τελούμενα. Άλλωστε όλα έχουν κάποιο πνευματικό νόημα. Η ελαφρά κλίση της κεφαλής π.χ. είναι εξωτερίκευση  του σεβασμού και του αισθήματος της μικρότητάς μας, έναντι του Θεού. Με το σημείο του Σταυρού, ομολογούμε ότι «συνεσταυρώθημεν» με τον Χριστό. Ότι κι εμείς σηκώνουμε τον καθημερινό μας σταυρό. Ότι παραδεχόμαστε τον Σταυρό σαν το μεγάλο μας «ὅπλον κατὰ τοῦ διαβόλου». «Οὗτος (ὁ Σταυρός) θυρεὸς καὶ ὅπλον καὶ τρόπαιον κατὰ τοῦ διαβόλου. Οὗτος σφραγὶς ἵνα μὴ θίγῃ ἡμῶν ὁ ὀλοθρεύων» (Ίωάν. Δαμασκηνός). Γι' αυτό, ιδιαιτέρως, όταν ακούμε το όνομα της Αγ.  Τριάδος (του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος) κάνουμε ευλαβικά και σωστά το σημείο του Σταυρού και είναι σαν να υψώνουμε σιωπηλά το λάβαρο της νίκης κατά των εχθρών της πίστης.

Πόσο συγκαταβαίνει η αγάπη του Θεού! Τις ιερές αυτές νησίδες, τους ναούς μας, δε χρειάζεται να κουραστούμε πολύ για να τους βρούμε. Πολλές φορές είναι στο δρόμο μας, στο πέρασμα μας. Κι είναι ωραία η συνή­θεια πηγαίνοντας ή γυρίζοντας από την εργασία μας, έ­στω κι αν δεν είναι ώρα λατρείας, να κάνουμε μια σύντομη επίσκεψη στο ναό του Κυρίου. Κάποιον πόθο ιερό θα στείλουμε ψηλά, κάποιο μήνυμα θα δεχθούμε από κει απ' ό­που προέρχεται «πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον » (Ιακ. α' 17) .

«Όποιος έρχεται κοντά Σου, λέει απευθυνόμενος στην Εκκλησία, κάποιος «νοσταλγός της Ορθοδοξίας», αισθάνεται αμέσως τη διαφορά της θερμοκρασίας και του πνευματικού κλίματος, που επικρατεί στους ιερούς ναούς Σου και στις λατρευτικές συνάξεις Σου». Εμείς, νοιώθου­με να μάς τυλίγει ένα φώς, να μάς συνοδεύει μια δύναμη, μετά από κάθε επίσκεψη στο σπίτι του Θεού; Για μια γνήσια πνευματική ζωή, δεν φθάνει να κάνουμε εθιμοτυπικές επισκέψεις στο ναό του Θεού, ούτε απλώς να είμαστε φιλακόλουθοι, αλλα πραγματικοί λάτρεις του Ε­σταυρωμένου Χριστού. Και τότε, κάθε ευκαιρία Θείας Λα­τρείας, κάθε συνάντηση με τον Θεό, θα μεταποιεί τη ζωή μας και θα σηματοδοτεί την πορεία μας.