Γέροντα, πώς μπορεί να ζήσει κανείς πνευματικά τις γιορτές; (Γέροντος Παϊσίου)

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε άγιας ημέρας (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή. Οι κοσμικοί ζητούν να καταλάβουν τα Χριστούγεννα με το χοιρινό, το Πάσχα με το αρνί, τις Αποκριές με το κομφετί. Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τί, θα πρέπει να έρθει η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθεί κανείς τα Πάθη του Χριστού; Πρέπει να έρθει το Πάσχα με το αρνί, για να καταλάβω το «Χριστός ανέστη» σαν τους κοσμικούς; Ο Χριστός τί είπε; «Έτοιμοι γίνεσθε»είπε. Δεν είπε, «ετοιμασθείτε τώρα!» Από την στιγμή που λέει ο Χριστός, «έτοιμοι γίνεσθε», πρέπει ο άνθρωπος, και ιδίως ο μοναχός, να είναι έτοιμος συνέχεια. Να μελετά και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετά τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται. Όταν σκαφτόμαστε λ.χ. έναν Άγιο που τον έχουμε σε ευλάβεια ή τον Άγιο που γιορτάζουμε, ο νους θα πάει και λίγο παραπάνω· θα πάει στον Ουρανό. Και όταν σκεπτόμαστε τους Αγίους, μας σκέφτονται και οι Άγιοι και μας βοηθούν. Έτσι πιάνει κανείς φιλία με τους Άγιους, που είναι και η πιο σίγουρη φιλία. Τότε μπορεί να είναι μόνος και να ζει με όλους· και με Αγίους και με Αγγέλους και με όλον τον κόσμο. Να είναι μόνος και να νιώθει όλη αυτήν την συντροφιά! Είναι ζωντανή η παρουσία των Αγίων. Όλοι οι Άγιοι είναι παιδιά του Θεού και βοηθούν εμάς τα ταλαίπωρα παιδιά του Θεού. Τους Αγίους μας, που έχυσαν είτε αίμα είτε ιδρώτες και δάκρυα για την αγάπη του Χριστού, πάντα πρέπει να τους γιορτάζουμε με ευλάβεια, για να βοηθιόμαστε. Και όταν ακούμε το Συναξάρι τους «Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου…», να στεκόμαστε εκείνη την στιγμή όρθιοι, όπως και οι στρατιώτες στέκονται προσοχή, όταν διαβάζονται τα ονόματα των ηρωικώς πεσόντων συναδέλφων τους. «Τήν τάδε του μηνός… ο στρατιώτης δείνα έπεσε μαχόμενος ηρωικώς στο τάδε μέτωπο». (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, «Λόγοι. Α΄», εκδ. Ι.Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος». Σουρωτή Θεσ/νἰκης)

Από το σημερινό μας Κύκλο

Τη ιγ΄ Δεκεμβρίου μνήμη των αγίων Ιουβεναλίου και Γερμανού της Αλάσκας και Πέτρου του νεομάρτυρος του Αλεούτου .

Ο όσιος πατήρ ημών Γερμανός γεννήθηκε περί το 1756 κοντά στην Μόσχα γόνος ευλαβών εμπόρων. Δεκαέξι ετών έγινε μοναχός στην Λαύρα της Αγίας Τριάδας του Αγίου Σεργίου. Παρουσίασε καρκίνωμα στις παρειές καί θεραπεύθηκε χάρις σε θαυ­ματουργό επέμβαση της Θεοτόκου. Έλαβε το όνομα Γερμανός καί αργότερα, περί το 1783, έγινε δεκτός στην ονομαστή Μονή Βαλαάμ στη λίμνη Λαντόγκα. Με ζήλο υποτάχθηκε στον άγιο ηγούμενο Ναζάριο, (ο οποίος υπήρξε επίσης  πνευματικός πατέρας του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ) μετά από σύντομο διάστημα πήρε ευλογία να αποσυρθεί στην ησυχία του δά­σους και να έρχεται στην μονή μόνο για τις εορτές. Το 1793, μετά από αίτημα των ιδρυτών της Εταιρείας Ρωσο-Αμερικανικού Εμπο­ρίου, η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β' έδωσε εντολή στον μητροπο­λίτη Μόσχας Γαβριήλ να υποδείξει ιεραπόστολους για την Αλά­σκα. Ο Γαβριήλ απευθύνθηκε στον Ναζάριο, που επέλεξε οκτώ μοναχούς του, μεταξύ αυτών τον Γερμανό και δύο δόκιμους. Ή αποστολή ξεκίνησε από την Αγία Πετρούπολη και αντίκρισε την νήσο Κόντιακ των Αλεούτων τον Σεπτέμβριο 1794, μετά από ένα σχεδόν χρόνο δια μέσου όλης της Σιβηρίας. Οι ιεραπόστολοι αμέσως άρχισαν το έργο τους και βρήκαν τους Αλεούτους τόσο δεκτικούς προς το Ευαγγέλιο, ώστε σε λιγότερο από έναν χρόνο είχαν τελέσει περίπου 7.000 βα­πτίσεις και 1,500 γάμους.

Οδοιπορώντας στις αχανείς παγωμένες εκτάσεις, πηγαίνοντας από νησί σε νησί με σαθρά πλεούμενα, κήρυτταν αδιάκοπα τον λόγο του Ευαγγελίου, προτρέποντας τους ιθαγενείς να κάψουν τα είδωλα τους, να εγκαταλείψουν την πολυγαμία και τα παγανιστικά τους ήθη για να ασπασθούν το ευαγγελικό ήθος και να λάβουν τον φωτισμό του άγιου Βαπτίσματος. Γενικά, τους επιφυλασσόταν καλή υποδοχή· ορισμένοι όμως, παρακινούμενοι από μά­γους, αντιστέκονταν στο κήρυγμα. Ο ιερομόναχος Ιουβενάλιος ετελειώθη μαρτυρικά στις όχθες της λίμνης Ιλιαμίνα το 1796. Λέγεται ότι την στιγμή που οι φονείς του ετοιμάζονταν να επιστρέ­ψουν στα σπίτια τους, είδαν ξαφνικά τον πατέρα Ιουβενάλιο να σηκώνεται ορθός και να τους ακολουθεί Τα βέλη που είχαν καρφωθεί στο νεκρό πλέον σώμα δεν είχαν αποτέλεσμα. Οι φονείς κατελήφθη­σαν από τρόμο και μανία, κατέκοψαν το λείψανο σε κομμάτια και έφυγαν τρέχοντας. Όταν είχαν πια απομακρυνθεί είδαν έναν στύλο καπνού να ανεβαίνει από το άγιο λείψανο στον ουρανό.

Η αποστολή εστέφθη από επιτυχία και οι διευθυν­τές της Εταιρείας απαίτησαν να συσταθεί επισκοπή στην Αλάσκα για να καταρτίσει ιθαγενείς κληρι­κούς. Ο επικεφαλής της αποστολής, αρχιμανδρίτης Ιωάσαφ, χειροτονήθηκε επίσκοπος Αλάσκας στη Σιβηρία το 1796. Στο τα­ξίδι της επιστροφής όμως πνίγηκε στην θάλασσα μαζί με την συνο­δεία του, αφήνοντας τον άγιο Γερμανό επικεφαλής της απο­στολής, που αντιμετώπιζε σοβαρές αντιξοότητες: τόσο τις δύσκολες γεω­γραφικές και κλιματολογικές συνθήκες και την εχθρότητα των σαμάνων μάγων και την ανηθικότητα και άδικη συμπεριφορά των Ρώσων αποίκων έναντι των Αλεούτων. Την κατάσταση επι­δείνωνε η σκληρή και τυραννική διακυβέρνηση του διευθυντή της Ρωσο-Αμερικανικής Εταιρείας, Μπαράνωφ, που προσ­παθούσε να δυσχεράνει το έργο των ιεραποστόλων, οι οποίοι υπερα­σπίζονταν τους ιθαγενείς και τον εμπόδιζαν να τους εκμεταλλεύεται καταπώς ήθελε.

Αποθαρρυμένοι από την απάνθρωπη συμπεριφορά των συμπα­τριωτών τους, οι τρεις σύντροφοι του αγίου Γερμανού εγκατέλει­ψαν την αποστολή και τον άφησαν μόνο. Για να διαφύγει από τον Μπαράνωφ, εγκαταστάθηκε στην Ελατόνησο (Spruce Island), μιαν ακατοίκητη νησίδα κοντά στο Κόντιακ, την οποία μετονόμασε «Νέο Βαλαάμ», και μιμούμενος τον τρόπο των αρχαίων Πατέρων έγινε «ιεραπόστολος» με την υψίστη έννοια της λέξης: κάνοντας με την πολιτεία του να ακτινοβολήσει η εικόνα της Βασιλείας των ουρανών. Ζούσε σ' ένα μικρό κελί φτιαγμένο με σανίδια, δίχως καμία άνεση, εκτεθειμένος στα στοιχεία της φύσης, φορώντας χειμώνα καλοκαίρι τα ίδια ρούχα, που είχαν καταντήσει κουρέλια, υπέτασσε την σάρκα του στον νόμο του Πνεύματος με παρατεταμένες νηστείες, τρώγον­τας άγρια μούρα, μανιτάρια και λαχανικά και έχοντας πάνω του σι­δερένιες αλυσίδες που ζύγιζαν πάνω από οκτώ κιλά. Εργαζόταν σκληρά, αναπαυόταν λίγο και νυχθημερόν ανέπεμπε προς τον Κύ­ριο τη αδιάλειπτο προσευχή του, χάρις στην οποία απωθούσε τους λογισμούς και τους πειρασμούς των δαιμόνων.                         

Όταν τον ρωτούσαν αν η μοναξιά τον βάραινε, απαντούσε: «Δεν είμαι μόνος, ο Θεός είναι παρών εδώ όπως και παντού αλλού, παρόντες είναι επίσης οι Άγγελοι. Τίποτε δεν συγκρίνεται με αυτήν την συναναστροφή». «Εγώ ο φτωχός και αμαρτωλός προσπαθώ να αγαπώ τον Θεό εδώ και σαράντα χρό­νια», έλεγε προς τα τέλη του βίου του, «και δεν είμαι βέβαιος ότι τον αγαπώ όπως πρέπει. Ν' αγαπάς τον Θεό σημαίνει να σκέφτε­σαι Εκείνον συνεχώς, να τον υπηρετείς νυχθημερόν και να κάνεις πάντα το θέλημα Του». Ο Θεός τον αντάμειψε δίνοντας του άφθονη την θεία Χάρη και άπειρη αγάπη για τους συνανθρώπους του, ιδίως για τους δυστυχείς Αλεούτους. Αγαπούσε ιδιαίτερα τα παιδιά και με τους ισχνούς πόρους του ίδρυσε ένα ορφανοτροφείο στο Νέο Βαλαάμ, οπού τα κα­τηχούσε στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας. Τις Κυριακές τα συγκέντρωνε στο παρεκκλήσι που είχε κτίσει με τα ίδια του τα χέρια, μαζί με τις λίγες οικογένειες που είχαν εγκατασταθεί κον­τά στο ερημητήριο, για να ψάλλουν την ιερή Ακολουθία και να τους κηρύξει τον λόγο του Θεού. Δίδασκε στοιχειώδεις γεωργικές πρακτικές στους νέους που έρχονταν από όλο το νησιωτικό σύμπλεγμα. Όταν ενέσκηψε λοιμός στο Κόντιακ, δεν εγκα­τέλειψε το χωριό αλλά πήγαινε από σπίτι σε σπίτι για να φροντίσει τους αρρώστους, να παρηγορήσει τους πάσχοντας και να προσευχηθεί για τους νεκρούς. Χάρις στον όσιο Γερμανό, ο Γιανόφσκυ, διάδοχος του Μπάρανωφ στη διεύθυνση της Ρωσο-Αμερικανικής Εταιρείας, ασπά­σθηκε τον μοναχικό βίο. Χάρις σ' αυτόν επίσης, βαπτίσθηκε ορθόδοξος ένας διαμαρτυρόμενος Γερμανός θαλασσοπόρος. Με την πάροδο των ετών ο όσιος έχασε σιγά σιγά το φως του, ο Θεός όμως τον αντά­μειψε με οράματα Αγγέλων. Αξιώθηκε να αποκτήσει εξουσία επί των φυσικών στοιχείων και το χάρισμα των ιάσεων, προ-είπε επίσης πολλά μελλούμενα γεγονότα.

Ο όσιος Γερμανός εκοιμήθη στις 15 Νοεμβρίου 1836, σε ηλικία 81 ετών. Την στιγμή που η ψυχή του ανήλθε στον ουρανό, ο μαθητής του Γεράσιμος είδε το πρό­σωπο του να ακτινοβολεί φως και οι κάτοικοι ενός γειτονικού νησιού είδαν έναν φωτεινό στύλο να υψώνεται πάνω από το Νέο Βαλαάμ. Ο όσιος Γερμανός παραμένει ολοζώντανος για τους χριστιανούς της Αλάσκας και για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής, της οποίας είναι πολιούχος άγιος, με τα θαύματα και τις προσευχές του. Η τιμή του αναγνωρίσθηκε επίσημα στις 9 Αυγούστου 1970.

Καταδικασμένοι να μένουν απομονωμένοι καθ' όλο τον αρκτικό χειμώνα και να εξαρτώνται από την άστατη θάλασσα, οι Ρώσοι άποι­κοι της Αλάσκας επεδίωκαν να εξεύρουν λύση στο πρόβλημα του ανεφοδιασμού, και προσπάθησαν να καθιερώσουν γραμμή θαλάσσιας επικοινωνίας με την Καλιφόρνια, που ήταν τότε ισπανική κτήση. Το 1812 η Ρωσο-Αμερικανική Εταιρεία ίδρυσε στο Φορτ Ρος μια γεωργική αποικία, όπου εργάζονταν Ρώσοι και Αλεούτοι από την Αλάσκα. Οι Ισπανοί υποψιάζονταν ότι είχαν σκοπό να καταλάβουν την πόλη του Σαν Φρανσίσκο, προσπάθησαν λοιπόν να τους αποθαρρύνουν δημιουργώντας διάφορα επεισόδια. Το 1815 συνέλαβαν είκοσι ορθόδοξους Αλεούτους και τους μετέ­φεραν στο Σαν Φρανσίσκο, όπου τους υποχρέωσαν σε καταναγκα­στική εργασία. Φυλάκισαν δεκατέσσερις από αυτούς και προσπάθησαν με βασανιστήρια να τους κάνουν να ασπασθούν την ρωμαιοκαθολική πίστη. Οι Αλεούτοι όμως έμεναν ακλόνητοι, έδειχναν τον σταυρό που είχαν γύρω στον λαιμό και έλεγαν: «Χριστιανοί είμαστε βαπτισμένοι». Το βράδυ πήραν δύο φυλακισμένους και βασάνισαν τον ένα, που ονομαζόταν Πέτρος, ενώ ο άλλος παρακολουθούσε. Του έσπασαν τα δάχτυλα των ποδιών, όμως ο γενναίος αθλητής του Χριστού, άξιος του ονόματος του πρώτου Αποστόλου, εξα­κολουθούσε να απαντά: «Χριστιανός είμαι, την πίστη μου δεν αλλάζω!»

Οι βασανιστές του έκοψαν τότε τα δάχτυλα, και κατόπιν με το τσεκούρι κατέκοψαν τα άκρα του. Ποτάμι έτρεχε το αίμα και ο Πέ­τρος παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο επαναλαμβάνοντας μέχρι τέλους ότι δεν αλλάζει την πίστη του. Την επαύριο ετοιμάζονταν να υποβάλουν και τους άλλους  στην ίδια μοίρα, αλλά ήλθε εντολή να μεταφερθούν οι Αλεούτοι στο Μοντερέυ.

Μαθαίνοντας το συμβάν, από τα όσα διηγήθηκε ένας αυτόπτης, ο άγιος Γερμανός της Αλάσκας έκανε ευλαβικά το σημείο του Σταυρού μπροστά στις εικόνες και είπε: «Άγιε νεομάρτυς Πέτρε, πρέσβευε τω Θεώ υπέρ ημών!» Ο άγιος Πέ­τρος είναι ο πρώτος αμερικάνος άγιος.                 Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Από το σημερινό μας Κύκλο

Οδηγίες ενός πνευματικού για τα Χριστούγεννα

Πώς πέρασε κι αυτός ο χρόνος, ε ;! …   Ήρθαν τα Χριστούγεννα τόσο γρήγορα, δεν καταλάβαμε πώς κύλησαν οι μήνες. Σα νεράκι…

Εύχομαι να περάσεις όμορφα αυτές τις μέρες, με ζεστασιά στην ψυχή σου, με αγάπη πολλή.

Μη ζητήσεις να πάρεις αυτές τις μέρες πολλά. Δώσε εσύ. Αγάπη, καλοσύνη, χρήματα, ένα χάδι, λίγη στοργή, ένα φιλί…

            Εύχομαι να μη μείνεις χωρίς παρέα αυτές τις μέρες και μελαγχολήσεις. Να ‘χεις παρέα, φίλους, φίλες, αδελφούς σου αγαπημένους… Κι αν δεν έχεις, να έχεις φίλο σου το Χριστό, που ήρθε στη Γη μας κι ήταν τόσο μόνος κι αυτός, απ’ την αρχή ως το Σταυρό…

Μη γκρινιάξεις καθόλου αυτές τις μέρες, μην έχεις παράπονα, απαιτήσεις, ιδιορρυθμίες, παραξενιές, μη λυπήσεις κάποιον, μη τσακωθείς με κανέναν, σε παρακαλώ προσπάθησέ το… Είναι αχαριστία στην αγάπη Του…Μόνο ευχαριστώ να λες, μόνο να αγαπάς, να αγαπάς, να αγαπάς, και να συγχωράς. Πάρε τηλέφωνα, στείλε μηνύματα αγάπης σ’ όσους έχεις πληγώσει, σε συγγενείς που σ’ έχουν παρεξηγήσει και δεν σου μιλούν. Κυρίως στους γονείς και τα αδέρφια σου, αν δεν τους μιλάς… Τους πονά πολύ, κι ας κάνουν τους σκληρούς. Εσύ αγάπα τους.

Λέγε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας αυτές τις μέρες. Οι Χαιρετισμοί αναλύουν με πολλά λόγια το Μυστήριο της Σάρκωσης του Χριστού… Παρατήρησέ το. Λέγε τους Χαιρετισμούς πιο πολύ τώρα τις γιορτές, για να χαρείς κι εσύ μαζί με την Παναγία μας. Εύχομαι, καθώς της λες «Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε…», να σου χαρίζει τη χαρά που ένιωθε κι Αυτή όταν κρατούσε στην αγκαλιά της το πιο υπέροχο Παιδί… Τον Ιησού μας. Τον Ιησού σου…

Εύχομαι να νιώσεις αυτές τις μέρες πιο πολύ τι σημαίνει η φράση :

«Ιησού μου, η ανεκλάλητος παντός του κόσμου χαρά, πάσης κοσμικής λύπης με ελευθέρωσον…»                                                                                                    Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Από το σημερινό μας Κύκλο

«ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»     

+Χριστοδούλου, αρχιεπισκ. Αθηνών

Καθώς ξαναγιορτάζουμε κι εφέτος στην Πατρίδα μας την εορτή των Χριστουγέννων, προσπαθούμε όσοι χριστιανοί προβληματιζόμαστε να προσπελάσουμε στο βαθύτερο νόημά της, για να μην περιορισθούμε στην εγκόσμια ευωχία μόνο, που παραδοσιακά τη συνοδεύει. Τα παιδιά ερωτούν να μάθουν τι είναι τα Χριστούγεννα και οι μεγάλοι απαντούν για τη γνωστή ιστορία της Βηθλεέμ με την Παρθένο Μαρία, τη Φάτνη και το Θείο Βρέφος. Ελάχιστοι μπορούν να ξέρουν κάτι περισσότερο και ουσιαστικότερο. Και ακόμη πιο λίγοι τη βαθύτερη θεολογική σημασία για τη ζωή μας αυτού του κοσμοϊστορικού γεγονότος, δηλ. της σαρκώσεως του Λόγου, του Ιησού Χριστού. Οι γιορτές έρχονται και φεύγουν, χωρίς οι πολλοί να μπορούν να αποκομίσουν από αυτές την ψυχική ωφέλεια που αυτές προσφέρουν.

Την αλήθεια για τη Γέννηση του Χριστού μας την αποκαλύπτει ο  ίδιος ο λόγος του Θεού. Ο Χριστός σαρκώθηκε κι έγινε και άνθρωπος χωρίς να χάσει τη θεότητά Του για ένα και μοναδικό λόγο: για να ξανααπολαύσουμε οι άνθρωποι την υιοθεσία από τον Πατέρα. Να ξαναγίνουμε παιδιά του Θεού κατά χάριν, με τη δυνατότητα της κληρονομίας της Βασιλείας του Πατέρα μας. Το γράφει καθαρά ο Απόστολος Παύλος: «ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν.» (Γαλ. δ΄, 4-5). Και το επαναλαμβάνει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: «ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ιωαν. α΄, 12).

Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε πια μόνοι, ότι μπορούμε να ελπίζουμε και να ζούμε με προοπτική. Και τα τρία έχουν τις προεκτάσεις των στη σύγχρονη ζωή μας· από την οποία λείπουν η ελπίδα και ο ορίζοντας ενώ περισσεύει η μοναξιά. Ο άνθρωπος της πίστεως έχει λόγον υπάρξεως και νόημα ζωής. Τώρα πια υπάρχει ο Χριστός, ο Σωτήρας του καθενός μας, που μας άνοιξε την πύλη της ελπίδας και που μας χάρισε το δώρο της υιοθεσίας. Εχουμε Πατέρα, είμαστε πολίτες της Βασιλείας Του. Το λέγει χαρακτηριστικά πάλιν ο Παύλος: «ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ' υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ» (Γαλ. δ΄, 7). Ποιος δεν θα χαρεί με τούτη τη δωρεά; Και ποιος δεν θα νιώσει τη ζωή του να αναβαθμίζεται μέσα στην προοπτική της αιωνιότητος; Τώρα, ναι, είμαστε τέκνα χάριτος και όχι οργής. Μέσα μας θεριεύει η ελπίδα, ζωντανεύει η χαρά, υπάρχει σωτηρία, εφάνη ο Σωτήρ.   

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Από τους παλιούς μας Κύκλους

Τη ΙΖ΄ του μηνός Δεκεμβρίου μνήμη του προφήτου ΔΑΝΙΗΛ

Tο 597 π.Χ. o βασιλέας της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσωρ κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, μετέφερε αιχμαλώτους τον βασιλέα Ιεχονία, τους προύχοντες της πόλης και τα ιερά σκεύη του Ναού.

Ο Δανιήλ ήταν τότε οκτώ ετών και μεταφέρθηκε μαζί με τους τρεις συντρό­φους του, που ήταν από βασιλική γενιά κι όμορφοι στην όψη, για να διαπαιδαγωγηθούν στις επιστήμες των Χαλδαίων ώστε να υπηρετήσουν τον ηγεμόνα. Τους έδωσαν νέα ονόματα: ο Δανιήλ Βαλτάσαρ, ο Ανανίας Σεδράχ, ο Μισαήλ Μισάχ, ο Αζαρίας Αβδεναγώ. Ο Δανιήλ τηρούσε τις επιταγές του Νόμου. Αρνούνταν να φάει από  του βασιλικό τραπέζι που του προσέφεραν και  ενδυναμω­μένοι από την νηστεία και την προσευχή, εκείνος και οι τρεις σύντροφοί του έδειχναν πιο δυνατοί και ωραίοι, παρότι τρέφον­ταν μόνο με νερό και λαχανικά. Ο Θεός τους χάρισε επίσης σοφία και γνώσεις και ξεπέρασαν όλους τους μάγους. Ο Δανιήλ, έλαβε  το χάρισμα της ερμηνείας ενυπνίων.

        Τρία χρόνια αργότερα, ο Ναβουχοδονόσωρ είδε ένα ενύπνιο που τάραξε το πνεύμα του. Καθώς οι μάντεις δεν μπόρεσαν να το ερμηνεύσουν, ο ηγεμόνας διέ­ταξε να τους θανατώσουν όλους, και τους  Ισραηλίτες. Ο Θεός όμως ανταποκρίθηκε στις διάπυρες προσευχές των δούλων του και φανέρωσε στον Δανιήλ το ενύπνιο του βασιλέα και την ερμηνεία του. Ο λαμπρός ανδριάντας που είδε να ορθώνεται μπροστά του ήταν αλληγορία των μελλούμενων. Η χρυσή κεφαλή ήταν το βασίλειο των Χαλδαίων, τα ασημένια χέρια και το άργυρο στέρνο το βασίλειο των Μήδων και των Περσών, που θα τον δια­δεχόταν η χάλκινη κοιλιά και οι χάλκινοι μηροί το βασί­λειο του Μ. Αλεξάνδρου και τα σιδερένια πόδια η αυτοκρατο­ρία των Ρωμαίων. Ο βράχος που είχε δει να αποσπάται από το βουνό δίχως να τον αγγίξει ανθρώπου χέρι και να κονιορτο­ποιεί τον μεγάλο αυτόν ανδριάντα, ήταν ο τύπος του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα έλθει για να ιδρύσει βασίλειο πνευματικό και αιώνιο που καμία δύναμη δεν θα μπορούσε να καταλύσει: την Εκκλησία. Δοξάζοντας τον Θεό του Δανιήλ, ο Ναβουχοδονόσωρ διόρισε τον νεαρό Ισραηλίτη σε υψηλό αξίωμα: δι­οικητή πάσης Βαβυλωνίας και υπέρτιμο όλων των σοφών. Ο Δανιήλ όμως έλαβε την άδεια να παραμείνει στην αυλή και τοποθέτησε τους τρεις συντρόφους του στην διοίκηση της Βαβυλωνίας. 
Το κύρος του έναντι του ηγεμόνα και του λαού ισχυ­ροποιήθηκε ακόμη περισσότερο όταν επιδέξια αποκάλυψε τις μηχανεύσεις δύο ηλικιωμένων πόρνων κριτών του λαού (όπως παραστατικά διηγείται η ιστορία της Σωσάννας).

Κατά το δέκατο όγδοο έτος της βασιλείας του, ο Ναβουχοδονόσωρ ανήγειρε χρυσό ανδριάντα του και διέταξε όλους τους σατράπες, δι­οικητές, συμβούλους και δικαστές του βασιλείου να τον λατρεύουν και να τον προσκυνούν με εδαφιαίε. Παρά τις απειλές του τυράννου, οι τρεις Παίδες δεν υπάκουσαν στην άσεβη διαταγή. Έξαλλος από οργή ο τύραννος διέταξε να πυρώσουν επταπλασίως την κάμινο και να ρίξουν τους τρεις Παίδες. Μιλώντας εξ ονόματος όλου του εβραϊκού λαού αυτοί, ανέπεμψαν προς τον Κύριο προσ­ευχή πλήρη ταπεινώσεως, ομολογώντας όλα τα αμαρτήματα των πα­τέρων τους και αναγνωρίζοντας ότι ήταν πρέπον και δίκαιο να υπο­φέρουν την εξορία, την κακομεταχείριση και το μαρτύριο του πυρός. Και ενώ οι υπηρέτες πού συνδαύλιζαν την φωτιά κατακαίγονταν από τον καύ­σωνα, Άγγελος Κυρίου συγκατέβη στην κάμινο περιβάλλοντας τους αγίους Παίδες με δρόσο. Χορεύοντας από την χαρά τους εν μέσω του πυρός, γύρω στον Άγγελο, οι τρεις Παίδες μετέτρεψαν την δέηση τους σε ύμνο ευχα­ριστήριο. Αφού πρώτα επικαλέστηκαν το τρισάγιο όνομα του Κυ­ρίου, κάλεσαν όλες τις τάξεις της Δημιουργίας να ενώσουν μαζί τους τις φωνές τους ώστε να υμνηθεί και να υπερυψωθεί ο Κύριος εις πάντας τους αιώνας: αγγέλους, ουρανούς, στοιχεία, εποχές, γη, θάλασσα και βουνά, ζώα και υιούς ανθρώπων, ψυχές δικαίων. Και μετά αναφέρθηκαν στους εαυτούς τους ως τους ελαχιστότερους και ταπεινότερους όλων, κραυγάζοντας: «Αινούμεν, ενλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον». Ο ίδιος ο Ναβουχοδονόσωρ είδε το γεγονός και το αναγνώρισε, προτυπώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον εκχριστιανισμό των εθνικών.

Την ίδια χρονιά, ό Ναβουχοδονόσωρ είχε νέο τρομακτικό ενύπνιο, που μόνο ο Δανιήλ μπόρεσε να ερμηνεύσει εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα. Καθώς ο ηγεμόνας είχε κυριευθεί από υπερηφάνεια, ο Θεός τον τιμώρησε όπως το δέντρο που είχε δει στο ενύπνιο. Έχασε τα λογικά του, έχασε το θρόνο και τη συναναστροφή των ανθρώπων και τριγύριζε στο ύπαιθρο ανάμεσα στα ζώα, μέχρι πού ταπεινώθηκε, ομολόγησε το σφάλμα του και προσευχήθηκε στον Κύριο. Έλαβε τότε εκ νέου τον βασιλικό θρόνο και την εξουσία για άλλα επτά χρόνια.

Μετά τον θάνατο του (562 π.Χ.), το βασίλειο πέρασε τελικά στα χέρια του Βαλτάσαρ (548-539). Μία ημέρα ο Βαλτάσαρ διοργάνωσε μεγάλη γιορτή και έδωσε στους καλεσμένους του να πιούν από ιερά σκεύη κλεμμένα από τον Ναό της Ιερουσαλήμ. Καθώς προσφέρονταν ανίερες σπονδές στους ψευδείς θεούς, εμφανίσθηκε ένα ανθρώπινο δάχτυλο που έγραψε στον τοίχο μια αινιγματική επιγραφή. Κατατρόμαξε ο βασι­λέας, και ο Δανιήλ για άλλη μια φορά ήταν ο μόνος ικανός να την ερμηνεύσει και αποκάλυψε στον Βαλτά­σαρ το επικείμενο τέλος της βασιλείας του. Την ίδια νύχτα, ο βασι­λέας των Χαλδαίων δολοφονήθηκε και την εξουσία ανέλαβε ο Δα­ρείος, βασιλέας των Μήδων.

Ο Δανιήλ, σοφότερος και πιο ονομαστός από όλους τους ισχυρούς των Περσών, τοποθετήθηκε από τον νέο ηγεμόνα επικεφαλής όλων των σατραπών της αυτοκρατορίας. Οι  τιμές κίνησαν τον φθόνο κάποιων αξιωματούχων, που έψαξαν λόγους να τον καταγγείλουν. Παρακί­νησαν τον ηγεμόνα να εκδώσει διάταγμα που απαγόρευε να αναπέμψει κανείς προσευχές προς θεό ή άνθρωπο πλην του βασιλέως για 30 ημέρες. Ακλόνητος ο Δα­νιήλ δεν σταμάτησε να προσεύχεται τρεις φορές την ημέρα στρεφό­μενος προς την Ιερουσαλήμ, χωρίς να προσπαθεί να κρυφτεί. Πα­ρότι θαύμαζε την ευλάβεια του, ο Δαρείος με βαριά καρδιά έδωσε εντολή να ρίξουν τον Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων. Κι εκεί όμως ο Θεός έστειλε Άγγελο που σταμά­τησε την ορμή των θηρίων. Όταν το πρωί ο βασιλέας, αγχωμένος και βασανισμένος από τύψεις, ανασήκωσε την πλάκα, είδε έκπληκτος τον Δανιήλ καθισμένο εν μέσω των θηρίων, που χαρούμενα γύρω του κουνούσαν την ουρά τους ζητώντας να τους χαϊδέψει την χαίτη. Ό Δαρείος διέταξε να βγάλουν τον Δανιήλ, τον επανάφερε στο αξίωμα του και έριξε στα λιοντάρια τους συκοφάντες.

Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Βαβυλώνα, ο Δανιήλ δεν δίστασε να καταγγείλει στον βασιλέα την απάτη των ειδώλων και να ξεσκεπάσει επιδέξια τους ιερείς του Βήλ, που πήγαιναν την νύ­χτα μέσα από μια υπόγεια διάβαση στο άγαλμα για να φάνε τις προσφορές και να κάνουν τον κόσμο να πιστεύει ότι το είδωλο ήταν ζωντανό. Ό Δανιήλ σκότωσε επίσης έναν δράκοντα, πού οι κάτοικοι της Βαβυλώνας τιμούσαν ως θεό τον σκότωσε άοπλος, για να δεί­ξει πόσο καταγέλαστη ήταν ή λατρεία ενός αλόγου ζώου. Έξαλλοι οι Χαλδαίοι ζήτησαν από τον βασιλέα να τον τιμωρήσει. Έριξαν ξανά τον Δανιήλ στον λάκκο των λε­όντων, όπου θαυματουργικά διαφυλάχθηκε και τον επισκέφθηκε ο προφήτης Αββακούμ, που μεταφέρθηκε θαυματουργικά εν ριπή οφθαλμού από Άγγελο, για να φέρει στον Δανιήλ τροφή και να δηλώσει την εύνοια του Κυρίου.

Ερμηνευτής ενυπνίων και οραμάτων, ο Δανιήλ έλαβε παρά Θεού πολλές αποκαλύψεις. Τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του Βαλτάσαρ, είδε να παρουσιάζονται τέσσερα πελώρια θηρία, πού απεικόνιζαν τα μεγάλα βασίλεια των εθνικών που σπαράσσουν την ανθρωπότητα. Το πρώτο ως λέαινα  συμβόλιζε τη Βαβυλώνα· το δεύτερο ως άρκτος τους Μήδους, η λεοπάρδαλη τους Πέρσες, που τη θέση της πήρε το τέταρτο θηρίο με δέκα κέρατα, τύπος της ελλη­νικής αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου και των διαδόχων του. Η βίβλος του προφήτη Δανιήλ (όπως και η  Αποκάλυψη), προφητεύει ότι στο τέλος των ημερών, όταν θα κορυφωθεί η ανομία και τα δέκα συμβολικά βασίλεια πού γεννήθηκαν από τον ελληνο­ρωμαϊκό πολιτισμό, επαναστάσεις, πόλεμοι και εξεγέρσεις θα σπείρουν σύγχυση και χάος στην ανθρωπότητα, θα εμφανισθεί ο Αντίχριστος, ο άνθρωπος πού θα ανακεφαλαιώνει μέσα του όλη την κακία και το πονηρό του Διαβόλου, ο οποίος με ψευδολογίες και ψευδοθαύματα θα λατρεύεται ως θεός. Μετά την τελευταία μάχη κατά του Αντίχριστου, και αφού τον ρίξει στο πυρ το άσβεστο, ο Υιός του ανθρώπου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, θα οδηγηθεί ενώπιον του θρόνου του Πατρός, επί πτερύγων αγγέλων, για να λάβει παρά Θεού κυριότητα, δύναμη, δόξα και αιώνια βασιλεία επί λαών, φυλών και γλωσσών στον ουρανό, την γη και τα καταχθόνια, ώστε να φα­νερωθεί σε όλο το σύμπαν ότι είναι ο Κύριος, ο Υιός του Θεού ο Μο­νογενής, ο προ αιώνων, ο αναστηλώσας την φθαρμένη φύση του ανθρώ­που γινόμενος πρωτότοκος των νεκρών, δεικνύοντας στο σώμα Του την επαγγελία της αναστάσεως μας και της αιωνίου δόξης (Δαν. 7). Από τον αρχάγγελο Γαβριήλ έμαθε ο Δανιήλ σε όραμα ότι ο περιούσιος λαός θα ανακτούσε την Ιερου­σαλήμ μετά επτά εβδομάδες ετών(σαράντα εννέα χρόνια). Ανήγγειλε επίσης ότι ο Έσδρας, ο Ιησούς του Ιωσεδέκ και ο Ζοροβάβελ θα φέρουν τον λαό πίσω στην πατρίδα του και θα αναστηλώ­σουν την λατρεία του Θεού στην Ιερουσαλήμ (Εσδρ. 3, 8), ως ση­μείο της απολυτρώσεως της ανθρωπότητας από τον αληθινό Μεσσία, τον Χριστό, εξήντα δύο εβδομάδες, δηλ. 434 χρόνια αργότερα.

Το τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου, ο Δανιήλ,  κρίθηκε άξιος να ιδεί σε όραμα τον ίδιο τον Θείο Λόγο με μορφή ανθρώπου (Δαν. 10, 6). Κατεπλάγη ο προφήτης και έπεσε με το πρόσωπο στο χώμα, και θα είχε παραδώσει το πνεύμα του αν δεν ερχόταν Άγγελος Κυρίου να τον ενδυναμώσει, και μετά να του διευ­κρινίσει τι θα ακολουθούσε στην συνέχεια του χρόνου: πόλεμοι με­ταξύ των διαδόχων του Αλεξάνδρου και διωγμός του Αντιόχου του Επιφανούς, προτυπώσεις της έσχατης δοκιμασίας των δικαίων που ενεγράφησαν στην Βίβλο της Ζωής όταν θα εμφανισθεί ο Αντίχρι­στος. Σαφέστερα από ότι στους άλλους προφήτες, o Θεός αποκά­λυψε στον Δανιήλ ότι την έσχατη ημέρα,  «πολλοί των καθευδόντων εν γης χώματι εξεγερθήσονται, ούτοι εις ζωήν αιώνιον και ούτοι εις ονειδισμόν και εις αισχύνην αιώνιον (Δαν. 12, 2). Καθώς ο προφήτης ήθελε να μάθει εκ των προτέρων πότε θα συνέβαιναν αυτά, ο Κύριος απάντησε: «Δεύρο Δανιήλ, ότι εμπεφραγμένοι και εσφραγισμένοι οι λόγοι, έως καιρού πέρας· εκλεγώσι και εκλευκανθώσι και πυρωθώσι και αγιασθώσι πολλοί... Και συ δεύρο και αναπαύου... και αναστήση εις τον κλήρον σου, εις συντέλειαν ημερών» (Δαν. 12, 9-13). Πράγματι ο άγιος Προφήτης εκοιμήθη εν ειρήνη σε ηλικία 80 ετών, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του λαού του στην γη των Πατέ­ρων (δηλ. περί το 534-530). Οι άγιοι Τρεις Παίδες επίσης εκοιμήθησαν ειρηνικά, και κατά την παράδοση συγκαταλέγονταν, μαζί με τον Δανιήλ, στους δικαίους που αναστήθηκαν κατά την Σταύρωση του Ιησού (Ματθ. 27, 52-53).     Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010                                                     

Από τους παλιούς μας Κύκλους

ΟΝΟΜΑ  ΙΗΣΟΥΣ : Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΟΥ

Οι άνθρωποι γεννιούνται μέσα σε μια οικογένεια. Περισσότερο μάλιστα τους συνδέει μ’ αυτήν ότι συμβαίνει με­τά το γεγονός της γέννησης. Οι γονείς, πού δεν είναι πάντα οι γεννήτορες, αναλαμβάνουν την ευθύνη να αναθρέψουν το παι­δί. Και εκείνο συμμετέχει στα αγαθά της οικο­γένειας, μαθαίνει τον τρόπο ζωής των γονέων και απολαμβάνει της προστασίας τους. Με αυτό τον τρόπο μεγαλώνουν τα παι­διά και εντάσσονται στην κοινωνία των ανθρώπων. O Θεός έγι­νε άνθρωπος και με αυτό τον τρόπο επέλεξε να συναναστραφεί μαζί μας. Επέλεξε να γεννηθεί μέσα σε μια οικογένεια…

Ας πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα για να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη. Στην αρχή ο άγγελος λέει: «μη φοβηθής παραλαβείν Μαριάμ την γυναίκα σου». Τι φοβόταν; Πρώτον  το Νόμο του Θεού. Έπρεπε να παντρευτεί μία μοι­χαλίδα; Το ήθελε αυτό ο Νόμος του Θεού; Από την άλλη, τον έλεγχε ή συνείδηση του. Έπρεπε να διαπομπεύσει μία κο­πέλα; Και τι έλεγε πάλι ο Νόμος του Θεού; O Ιωσήφ ήταν ουσιαστικά δίκαι­ος και ευσεβής. Γι' αυτό αποφάσισε να τη­ρήσει  το πνεύμα του Νόμου, να τη διώξει κρυφά και να μην την εξευτελίσει δημό­σια. Με αυτό τον τρόπο όμως, ενώ ακολουθούσε τη συνείδηση του, έμενε έκθετος στα μάτια των συμπολιτών του. Έρχεται τώρα ο άγγελος και του λέει: «μη φοβηθείς να την πάρεις μαζί σου. Ήδη την έχεις απολύσει μέσα σου και δεν έχει καμιά θέση στην καρδιά σου. Αλλά μη φοβηθείς  να τη βάλεις πάλι στην καρδιά σου και να την πάρεις μαζί σου. Μη φοβηθείς ούτε τον Θεό γι' αυτά πού σκέφτεσαι ούτε τους ανθρώπους γι' αυτά πού θα σε κατηγορή­σουν αν την πάρεις μαζί σου». Στη συνέχεια του αποκάλυψε ποιος είναι Αυτός  που θα γεννηθεί, ότι είναι από το Άγιο Πνεύμα. Και το σπουδαιότερο για εκείνον και για μας, του είπε: «εσύ θα ονομάσεις αυτόν πού θα γεννηθεί. Εσύ θα του δώσεις  το όνομα Ιησούς».

Τι σημαίνει ότι θα του δώσει το όνομα; Τη στιγμή του Ευαγγελισμού, ο άγγελος είπε τα ίδια στην Παναγία. «Εσύ θα τον ονομάσεις Ιησού» (Λκ. 1, 31).  Το όνομα στην Αγία Γραφή δεν είναι μία συμβατική υπόθεση. Στην Αγία Γραφή, κά­ποιος δίνει το όνομα σε έναν άλλον, περιγράφει τα έργα του, περιγράφει τη δραστηριότητα του, ποιος είναι ο τρόπος της ύπαρξής του μέσα στον κόσμο. Εδώ ας θυμηθούμε ότι η πρώτη ονοματοδοσία έγινε στον Παράδεισο από τον Αδάμ με εντολή του Θεού. «Και ότι όνομα έδινε ο άνθρωπος σε κάθε ζωντανή ύπαρξη, αυτό ήταν και το όνομα της» (Γεν. 2, 19). Ήταν δηλαδή πολύ κοντά στον Θεό, άρα μπορούσε να βλέπει πίσω από τα φαινόμενα, μπορούσε να βλέπει τα έργα των ανθρώπων και να περιγράφει τις ιδιότητες των ζώων και των πραγμάτων, και έτσι να δίνει τα ονόματα τους. Το να δώσουμε όνομα λοιπόν στην Αγία Γραφή σημαίνει να περιγρά­ψουμε ποιος είναι, τι δραστηριότητα έχει ως δημιούργημα του Θεού και ενώπιον του Θεού. Ας θυμηθούμε ότι ο Χριστός ονό­μασε Λάζαρο τον φτωχό της παραβολής, πού θα πει «εκείνος πού παρακαλεί τον Θεό, πού ζητάει το έλεός Του», γιατί έτσι ζούσε εκείνος ο φτωχός. Αντίθετα, οι άνθρωποι που δεν έχουν καλή σχέση με τον Θεό δεν έχουν όνομα, όπως ο πλούσιος την παραβολής. (Δεν είναι στη μνήμη ≠ «αιωνία η μνήμη αυτού»)

            Όταν λοιπόν λέει  ο άγγελος «εσύ θα τον ονομάσεις Ιησού», όπως είχε ειπωθεί και στην Παναγία, θέλει να πει το εξής: «Εσύ θα έρθεις σε επίγνωση του μυστηρίου, ότι ο Θεός είναι αυτός πού σώζει, και αυτός πού θα γεννηθεί από αυτήν πού οι άλλοι θα λένε ότι είναι γυναίκα σου αυτός θα σώσει τον λαό Του, αυτούς δηλαδή πού θα πιστέψουν σε εκείνον». Ο Ιωσήφ στη μετέπειτα πορεία του αφο­σιώνεται στο μυστήριο της γέννησης. Υπηρετεί στη γέννηση Του, στη συνέχεια Τον ακολουθεί νήπιο μαζί με την Παναγία στην Αίγυπτο, επιστρέφει και εγκαθίσταται στη Ναζαρέτ. Δεν γνωρίζουμε τίποτε άλλο γι' αυτόν παρά μόνο ότι πορευόταν με την οικογένεια του κατ' έτος στα Ιεροσόλυμα. Ήταν αρχηγός της οικογένειας μέσα στην οποία ο Ιησούς ζούσε με υπακοή μεγαλώνοντας και προκόβοντας (Λκ. 2, 41-51). Ο Ιωσήφ ταυτίστηκε διαπαντός με την οικογενειακή ζωή του Χριστού.            Κυριακή  14  Δεκεμβρίου 2008

Από τους παλιούς μας Κύκλους (13/12/'09)

 ‘‘Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ’’

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

              «Ο Πατήρ δε μεταπίπτει στον Υιό, παραμένει πάντα Πατήρ, ο Υιός δε μεταπίπτει στον Πατέρα, παραμένει πάντα Υιός, το Πνεύμα δε μεταπίπτει στον Πατέρα ή τον Υιό, παραμένει πάντα Πνεύμα άγιο. Η ιδιότητα καθενός προσώπου της Αγίας Τριάδας είναι σταθερή και αμετάβλητη. Πώς, άλλωστε, θα παρέμενε ιδιότητα αν εναλλασσόταν συνεχώς περνώντας κάθε φορά σε άλλο πρόσωπο; Γι’ αυτό ο Υιός του Θεού είναι που γίνεται Υιός του ανθρώπου, για να παραμείνει ακριβώς η ιδιότητα αμετακίνητη. Γιατί, όντας Υιός του Θεού, όταν έγινε Υιός του ανθρώπου παίρνοντας σάρκα ανθρώπινη απ’ την αγία Παρθένο, δεν αλλοτριώθηκε από την υιική του ιδιότητα.

        Ο Υιός του Θεού ενανθρώπησε για να χαρίσει ξανά στον άνθρωπο εκείνο για το οποίο δημιουργώντας τον τον προόρισε. Τον δημιούργησε σύμφωνα με τη δική του εικόνα, διανοητή και ελεύθερο, προορισμένο να του μοιάζει, δηλαδή να ‘ναι, όπως κι ο δημιουργός του, τέλεια ενάρετος, πράγμα κατορθωτό για την ανθρώπινη φύση. Γιατί οι αρετές, δηλαδή η νηφαλιότητα, η ηρεμία, η ακεραιότητα, η αγαθοσύνη, η σοφία, η δικαιοσύνη, η ανεξικακία είναι, πρωταρχικά, γνωρίσματα της θείας φύσης.

Ο Θεός, λοιπόν, δημιούργησε τον άνθρωπο σε πλήρη κοινωνία μαζί του (τον δημιούργησε για να μείνει άφθαρτος, τον ανέβασε στην αθανασία με το να τον κρατά κοντά του). Εμείς, όμως, αυτά τα γνωρίσματα της θείας φύσης τα αλλοιώσαμε και τα μπερδέψαμε με την παράβαση της εντολής, και περάσαμε στην παράταξη της κακίας με αποτέλεσμα να χάσουμε την κοινωνία με το Θεό. “Τις γαρ μετουσία φωτί προς σκότος;” Και όταν πια στερηθήκαμε τη ζωή, πέσαμε στη φθορά του θανάτου.

Επειδή, τώρα ο Θεός μας προσέφερε το ύψιστο και δεν το διαφυλάξαμε, χρειάστηκε να κατεβεί αυτός στο χείριστο, δηλαδή στη δική μας ξεπερασμένη φύση, ώστε να μας ξαναδώσει, προσφέροντας και ενεργώντας ο ίδιος, την εξομοιωμένη μ’ αυτόν εικόνα και τον αρχαίο προορισμό.

Κι ακόμα να μας διδάξει το ενάρετο ήθος της βιωτής, αυτό το ήθος που ο ίδιος με την επίγεια ζωή του κατέστησε συγκεκριμένο και ευκολοκατόρθωτο.

Κι ακόμα να μας ελευθερώσει από τη φθορά φέρνοντάς μας πάλι σε κοινωνία με τη ζωή, με το να ανοίξει ο ίδιος το δρόμο της δικής μας ανάστασης.

Και ακόμα να ξανακάνει καινούριο το θρυμματισμένο κι αγνώριστο κανάτι της ύπαρξής μας, να λύσει τα δεσμά της κυριαρχίας του διαβόλου επάνω μας προσκαλώντας μας να αναγνωρίσουμε την κυριαρχία του Θεού.

Και ακόμα να μας γεμίσει κουράγιο και να μας εκπαιδεύσει να πολεμούμε τον τύραννο με την υπομονή και την ταπείνωση.

Με την ενανθρώπηση, λοιπόν, του Υιού του Θεού καταργήθηκε η λατρεία των δαιμόνων, όλη η κτίση αγιάστηκε με το θείο του αίμα, οι βωμοί και οι ναοί των ειδώλων κατεδαφίστηκαν, ρίζωσε η γνώση του Θεού, λατρεύεται πια η ομοούσια Τριάδα, η άκτιστη θεότητα, ο ένας αληθινός Θεός ο δημιουργός και κυβερνήτης του σύμπαντος.                                                 

Τώρα πια, πάλι, οι αρετές είναι κατορθωτός τρόπος ζωής, προσφέρθηκε η ελπίδα με την ανάσταση του Χριστού, τώρα πια οι δαίμονες τρέμουν τους ανθρώπους που προηγουμένως ήταν του χεριού τους.

Και το πράγματι αξιοθαύμαστο, είναι πως όλα αυτά κατορθώθηκαν με το σταυρό και τα πάθη και το θάνατο. Κηρύχθηκε σ’ όλη τη γη το Ευαγγέλιο της υποταγής στο Θεό, όχι με πολέμους και όπλα και στρατούς που συνέτριβαν εχθρούς. Κηρύχθηκε από λίγους γυμνούς, φτωχούς κι αγράμματους, που διώχνονταν από παντού, που δέχονταν κτυπήματα, που θανατώνονταν, που κήρυτταν ένα σταυρωμένο και νεκρό, που όμως επικράτησαν απέναντι στους σοφούς και τους ισχυρούς γιατί ακριβώς τους ακολουθούσε η ακαταμάχητη δύναμη του σταυρωμένου. Ο θάνατος, ο πριν τρομοκρατικός, νικιέται, και καταδικάζεται τώρα ο απόβλητος και μισητός της  ζωής.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα της παρουσίας του Χριστού, αυτές είναι οι συνέπειες της επιβολής της δύναμής του. Δεν έσωσε ένα λαό, όπως ο Μωυσής που φυγάδευσε από την Αίγυπτο τους Εβραίους περνώντας τους μεσ’ από τη θάλασσα για ν’ απαλλαγούν από τη δουλεία του Φαραώ. Έσωσε ολόκληρη την ανθρωπότητα από τη φθορά του θανάτου και το γεμάτο κακία τύραννο, την αμαρτία.

Και έσωσε τους ανθρώπους όλους, όχι πειθαναγκάζοντάς τους να ασκήσουν την αρετή, όχι παραχώνοντάς τους στο χώμα, όχι καίοντάς τους και διατάσσοντας να λιθοβολούνται οι αμαρτωλοί, αλλά πείθοντάς τους με πραότητα, υπομονή και συγχωρετικότητα να διαλέξουν την αρετή και να συναγωνίζονται στους κόπους γι’ αυτήν και έτσι να ικανοποιούνται.

Προηγουμένως όταν αμάρταναν ετιμωρούντο με κτυπήματα κι όμως επέμεναν στην αμαρτία και την είχαν θεοποιήσει, τώρα δέχονται να υφίστανται κτυπήματα για χάρη της υπακοής στο Θεό και για χάρη της αρετής, δέχονται να κακοπαθούν και θανατώνονται.

Δόξα σε σένα Χριστέ, Λόγε του Θεού και Σοφία και Δύναμη και Θεέ Παντοκράτορα. Τι να σου αντιδωρίσουμε εμείς οι άπραγοι για όλα όσα μας χάρισες; Όλα μας τα ’χεις δοσμένα εσύ και τίποτ’ άλλο δε ζητάς από μας παρά ν’ αποδεχτούμε τη σωτηρία που μας πρόσφερες, δίνοντάς μας ακόμα και τη δύναμη για να το κάνουμε.

Σ’ ευχαριστούμε, εσένα που μας έδωσες την ύπαρξη, μα και μας χάρισες την αιώνια ζωή, εσένα που κι όταν την χάσαμε και την αρνηθήκαμε, μας οδήγησες πίσω σ’ αυτήν με την ενανθρώπισή σου που καμιά γλώσσα δεν τολμά να ερμηνεύσει».                                                                             

Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.      Κυριακή  13  Δεκεμβρίου  2009      

Από τους παλιούς μας Κύκλους (05/12/'10)

ΥΙΟΙ  ΘΕΟΥ

“Ὁ Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας, τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην, καὶ ἀποκαταλλάξῃ τοὺς ἀμφοτέρους ἐν ἑνὶ σώματι τῷ Θεῷ διὰ τοῦ σταυροῦ, ἀποκτείνας τὴν ἔχθραν ἐν αὐτῷ· καὶ ἐλθὼν εὐηγγελίσατο εἰρήνην ὑμῖν τοῖς μακρὰν καὶ τοῖς ἐγγύς,  ὅτι δι᾽ αὐτοῦ ἔχομεν τὴν προσαγωγὴν οἱ ἀμφότεροι ἐν ἑνὶ Πνεύματι πρὸς τὸν πατέρα. ἄρα οὖν οὐκέτι ἐστὲ ξένοι καὶ πάροικοι, ἀλλὰ συμπολῖται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ, ἐποικοδομηθέντες ἐπὶ τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων καὶ προφητῶν, ὄντος ἀκρογωνιαίου αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾧ πᾶσα ἡ οἰκοδομὴ συναρμολογουμένη αὔξει εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ· ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς συνοικοδομεῖσθε εἰς κατοικητήριον τοῦ Θεοῦ ἐν Πνεύματι.” (Εφες. β΄ 14).     

                                                                     

                                    Καταβασίες Χριστουγέννων  Ὠδὴ ε’ Ἦχος α΄

Θεὸς ὢν εἰρήνης, Πατὴρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς Σου τὸν Ἄγγελον, εἰρήνην παρεχόμενον, ἀπέστειλας ἡμῖν· ὅθεν θεογνωσίας, πρὸς φῶς ὁδηγηθέντες, ἐκ νυκτὸς ὀρθρίζοντες, δοξολογοῦμέν Σε, Φιλάνθρωπε.

Τροπάριον ἁγίου Σάββα,  Ἦχος πλ. δ'

Ταῖς τῶν δακρύων σου ῥοαῖς, τῆς ἐρήμου τὸ ἄγονον ἐγεώργησας, καὶ τοῖς ἐκ βάθους στεναγμοῖς, εἰς ἑκατὸν τοὺς πόνους ἐκαρποφόρησας· καὶ γέγονας φωστήρ, τῇ οἰκουμένῃ λάμπων τοῖς θαύμασι, Σάββα Πατὴρ ἡμῶν Ὅσιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἠιμῶν.                                               Κυριακή 05 Δεκεμβρίου 2010

Από τον πρόσφατο (4/12) Κύκλο μας

«Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς»    

π. Βασιλείου Γοντικάκη

Διάλεξα ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο, ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, καὶ ἰδιαίτερα τὸ «Πάτερ ἡμῶν», γιατὶ νομίζω εἶναι ἡ πιὸ χαρακτηριστικὴ προσευχή, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι «Κυριακὴ» προσευχή, ἡ προσευχὴ ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος.

Καὶ νομίζω ὅτι ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε τὴν προσευχὴ ποὺ Ἐκεῖνος ἔκανε, μᾶς ἔδωσε τὴ ζωὴ ποὺ Ἐκεῖνος ἔζησε καὶ μᾶς δίδαξε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτόν Του· κι αὐτὸ εἶναι ἡ ἀλήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καὶ ὅπως μᾶς εἶπε ἄλλη φορὰ «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα» (Ἰω. ιε´ 5)· ὅπως ἡ σχέση τοῦ κλήματος καὶ τῆς ἀμπέλου εἶναι μιὰ σχέση ὀργανικὴ καὶ ἀθόρυβα προχωρᾶ ὁ χυμὸς τῆς ἀμπέλου πρὸς τὰ κλήματα, ἔτσι καὶ ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε ὅλη τὴν ὕπαρξή Του, ὁπότε, μέσα στὴν προσευχὴ αὐτὴ - ἂν τὴν κάνουμε συνειδητὰ καὶ ἂν τὴν ζοῦμε - νομίζω ὅτι ζοῦμε ἐν Χριστῶ.

……………………………………………………………………………………..

Ἡ πρώτη φράση λέει: «Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς».

Νομίζω ὅτι ἡ ἁμαρτία μας ἡ μεγάλη εἶναι μιά· πολλὲς φορὲς ἀπογοητευόμαστε καὶ ξεχνᾶμε ἕνα πρᾶγμα: ὄχι ὅτι εἴμαστε ἀδύνατοι, ἀλλ᾿ ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει. Ἂν ἔχουμε ἕνα κεφάλαιο ἐμεῖς οἱ ἀδύνατοι, εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ καὶ ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας μας.

Λέμε ὅτι ὁ πατέρας, ἡ μάνα, ἀγαποῦν τὸ παιδί τους ὄχι γιατὶ εἶναι καλό, ἀλλὰ γιατὶ εἶναι παιδί τους· ὁπότε εἶναι μεγάλο πρᾶγμα ἂν αὐτὴ τὴ συνείδηση τὴν ἀποκτήσουμε καὶ νοιώσουμε ὅτι μποροῦμε ἐμεῖς νὰ ποῦμε τὸ Θεὸ Πατέρα μας. Γιατὶ αὐτὴ ἡ λέξη τὰ λέει ὅλα. Ἀμέσως μᾶς βάζει μέσα στὸ κλίμα τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ νὰ εἶναι κανένας ὀρφανός, μπορεῖ νὰ τὸν ἔχουν ἐγκαταλείψει οἱ δικοί του, μπορεῖ ὅλα νὰ τὰ ἔχει χάσει καὶ νὰ αἰσθάνεται μόνος· ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὅμως ποὺ ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας του, νοιώθει μιὰ ἀσφάλεια, μιὰ σιγουριὰ καὶ ὅλος ὁ κόσμος γίνεται σπίτι του.

Θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ καὶ τὸ ἑξῆς: μήπως δὲν θἆταν καλύτερα νὰ μᾶς ἐγκαταλείψουν ὅλοι, γιὰ νὰ νοιώθουμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Θαῤῥῶ πὼς κι αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε. Γι᾿ αὐτό, βλέπετε κι ὁ Κύριος στοὺς μακαρισμούς Του λέγει: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, μακάριοι οἱ διψῶντες, μακάριοι οἱ πεινῶντες, μακάριοι οἱ κλαίοντες...». Δηλ. Μακάρι νὰ στερηθοῦμε τὴ στοργὴ τὴν ἀνθρώπινη, νὰ τὰ χάσουμε ὅλα, γιὰ νὰ νοιώσουμε ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Πατέρας μας.

Θυμᾶμαι μιὰ φορὰ ποὺ εἴχαμε ῥωτήσει μιὰ γριὰ στὸ Παρίσι, Ῥωσίδα, τί εἶναι μοναχός, καὶ αὐτὴ μᾶς εἶπε αὐθόρμητα ὅτι μοναχὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κρέμεται ἀπὸ ἕνα σχοινί, καὶ τὸ σχοινὶ αὐτὸ εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Νομίζω ὅτι αὐτὸ τελικὰ μποροῦμε νὰ τὸ ποῦμε γιὰ κάθε ἄνθρωπο: ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μιὰ δύναμη στὴ ζωή του καὶ ἡ δύναμη αὐτὴ εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ. Ἤλθαμε στὴ ζωὴ καὶ ἐλπίζουμε, γιατὶ κάποιος μᾶς ἀγαπᾶ· κι αὐτὸς ὁ κάποιος εἶναι δυνατὸς ἄσχετα ἂν ἐμεῖς εἴμαστε ἀδύνατοι.

«Πάτερ ἡμῶν, ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Πατέρας μας λοιπὸν δὲν εἶναι ἁπλῶς κάποιος ποὺ μπορεῖ νὰ ἐντοπισθεῖ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ἀλλὰ εἶναι ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, οὐράνιος Πατέρας, ὁπότε, ὅλος ὁ κόσμος, ὅλος ὁ οὐρανὸς γίνεται σπίτι μας. Ἔτσι, λοιπόν, μποροῦμε νὰ νοιώθουμε ἄνετα κι ἐλεύθερα. Γι᾿ αὐτό, λέγεται, ὅτι ὅταν εἶπαν στὸν Εὐάγριο Ποντικό, ἕνα ἀπὸ τοὺς πρώτους ἀσκητὲς τῆς Νιτρίας, ὅτι ὁ πατέρας του πέθανε, αὐτὸς ἀντέδρασε αὐθόρμητα καὶ λέει: «Μὴ βλαστημεῖτε· ὁ Πατέρας μου δὲν πέθανε ποτέ»!

Ἔτσι, λοιπόν, μὲ τὴν πρώτη φράση ὁ Κύριος μᾶς δίνει κουράγιο, μᾶς κάνει δικοὺς Του ἀδελφούς, καὶ μᾶς λέει τὸν Πατέρα Του νὰ τὸν λέμε καὶ δικό μας Πατέρα. Καὶ κάτι ἄλλο λένε οἱ Πατέρες: Λέμε τὸ Θεὸ «Πάτερ ἡμῶν» - δὲν λέμε ἁπλῶς Πατέρα μου - ὁπότε ὁ Θεὸς εἶναι ὅλων Πατέρας μας καί, ἔτσι, ὅλοι εἴμαστε μεταξύ μας ἀδελφοί…..    Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011