Από τους παλιούς μας Κύκλους

Τη ΙΖ΄ του μηνός Δεκεμβρίου μνήμη του προφήτου ΔΑΝΙΗΛ

Tο 597 π.Χ. o βασιλέας της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσωρ κατέλαβε την Ιερουσαλήμ, μετέφερε αιχμαλώτους τον βασιλέα Ιεχονία, τους προύχοντες της πόλης και τα ιερά σκεύη του Ναού.

Ο Δανιήλ ήταν τότε οκτώ ετών και μεταφέρθηκε μαζί με τους τρεις συντρό­φους του, που ήταν από βασιλική γενιά κι όμορφοι στην όψη, για να διαπαιδαγωγηθούν στις επιστήμες των Χαλδαίων ώστε να υπηρετήσουν τον ηγεμόνα. Τους έδωσαν νέα ονόματα: ο Δανιήλ Βαλτάσαρ, ο Ανανίας Σεδράχ, ο Μισαήλ Μισάχ, ο Αζαρίας Αβδεναγώ. Ο Δανιήλ τηρούσε τις επιταγές του Νόμου. Αρνούνταν να φάει από  του βασιλικό τραπέζι που του προσέφεραν και  ενδυναμω­μένοι από την νηστεία και την προσευχή, εκείνος και οι τρεις σύντροφοί του έδειχναν πιο δυνατοί και ωραίοι, παρότι τρέφον­ταν μόνο με νερό και λαχανικά. Ο Θεός τους χάρισε επίσης σοφία και γνώσεις και ξεπέρασαν όλους τους μάγους. Ο Δανιήλ, έλαβε  το χάρισμα της ερμηνείας ενυπνίων.

        Τρία χρόνια αργότερα, ο Ναβουχοδονόσωρ είδε ένα ενύπνιο που τάραξε το πνεύμα του. Καθώς οι μάντεις δεν μπόρεσαν να το ερμηνεύσουν, ο ηγεμόνας διέ­ταξε να τους θανατώσουν όλους, και τους  Ισραηλίτες. Ο Θεός όμως ανταποκρίθηκε στις διάπυρες προσευχές των δούλων του και φανέρωσε στον Δανιήλ το ενύπνιο του βασιλέα και την ερμηνεία του. Ο λαμπρός ανδριάντας που είδε να ορθώνεται μπροστά του ήταν αλληγορία των μελλούμενων. Η χρυσή κεφαλή ήταν το βασίλειο των Χαλδαίων, τα ασημένια χέρια και το άργυρο στέρνο το βασίλειο των Μήδων και των Περσών, που θα τον δια­δεχόταν η χάλκινη κοιλιά και οι χάλκινοι μηροί το βασί­λειο του Μ. Αλεξάνδρου και τα σιδερένια πόδια η αυτοκρατο­ρία των Ρωμαίων. Ο βράχος που είχε δει να αποσπάται από το βουνό δίχως να τον αγγίξει ανθρώπου χέρι και να κονιορτο­ποιεί τον μεγάλο αυτόν ανδριάντα, ήταν ο τύπος του Ιησού Χριστού, ο οποίος θα έλθει για να ιδρύσει βασίλειο πνευματικό και αιώνιο που καμία δύναμη δεν θα μπορούσε να καταλύσει: την Εκκλησία. Δοξάζοντας τον Θεό του Δανιήλ, ο Ναβουχοδονόσωρ διόρισε τον νεαρό Ισραηλίτη σε υψηλό αξίωμα: δι­οικητή πάσης Βαβυλωνίας και υπέρτιμο όλων των σοφών. Ο Δανιήλ όμως έλαβε την άδεια να παραμείνει στην αυλή και τοποθέτησε τους τρεις συντρόφους του στην διοίκηση της Βαβυλωνίας. 
Το κύρος του έναντι του ηγεμόνα και του λαού ισχυ­ροποιήθηκε ακόμη περισσότερο όταν επιδέξια αποκάλυψε τις μηχανεύσεις δύο ηλικιωμένων πόρνων κριτών του λαού (όπως παραστατικά διηγείται η ιστορία της Σωσάννας).

Κατά το δέκατο όγδοο έτος της βασιλείας του, ο Ναβουχοδονόσωρ ανήγειρε χρυσό ανδριάντα του και διέταξε όλους τους σατράπες, δι­οικητές, συμβούλους και δικαστές του βασιλείου να τον λατρεύουν και να τον προσκυνούν με εδαφιαίε. Παρά τις απειλές του τυράννου, οι τρεις Παίδες δεν υπάκουσαν στην άσεβη διαταγή. Έξαλλος από οργή ο τύραννος διέταξε να πυρώσουν επταπλασίως την κάμινο και να ρίξουν τους τρεις Παίδες. Μιλώντας εξ ονόματος όλου του εβραϊκού λαού αυτοί, ανέπεμψαν προς τον Κύριο προσ­ευχή πλήρη ταπεινώσεως, ομολογώντας όλα τα αμαρτήματα των πα­τέρων τους και αναγνωρίζοντας ότι ήταν πρέπον και δίκαιο να υπο­φέρουν την εξορία, την κακομεταχείριση και το μαρτύριο του πυρός. Και ενώ οι υπηρέτες πού συνδαύλιζαν την φωτιά κατακαίγονταν από τον καύ­σωνα, Άγγελος Κυρίου συγκατέβη στην κάμινο περιβάλλοντας τους αγίους Παίδες με δρόσο. Χορεύοντας από την χαρά τους εν μέσω του πυρός, γύρω στον Άγγελο, οι τρεις Παίδες μετέτρεψαν την δέηση τους σε ύμνο ευχα­ριστήριο. Αφού πρώτα επικαλέστηκαν το τρισάγιο όνομα του Κυ­ρίου, κάλεσαν όλες τις τάξεις της Δημιουργίας να ενώσουν μαζί τους τις φωνές τους ώστε να υμνηθεί και να υπερυψωθεί ο Κύριος εις πάντας τους αιώνας: αγγέλους, ουρανούς, στοιχεία, εποχές, γη, θάλασσα και βουνά, ζώα και υιούς ανθρώπων, ψυχές δικαίων. Και μετά αναφέρθηκαν στους εαυτούς τους ως τους ελαχιστότερους και ταπεινότερους όλων, κραυγάζοντας: «Αινούμεν, ενλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον». Ο ίδιος ο Ναβουχοδονόσωρ είδε το γεγονός και το αναγνώρισε, προτυπώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον εκχριστιανισμό των εθνικών.

Την ίδια χρονιά, ό Ναβουχοδονόσωρ είχε νέο τρομακτικό ενύπνιο, που μόνο ο Δανιήλ μπόρεσε να ερμηνεύσει εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα. Καθώς ο ηγεμόνας είχε κυριευθεί από υπερηφάνεια, ο Θεός τον τιμώρησε όπως το δέντρο που είχε δει στο ενύπνιο. Έχασε τα λογικά του, έχασε το θρόνο και τη συναναστροφή των ανθρώπων και τριγύριζε στο ύπαιθρο ανάμεσα στα ζώα, μέχρι πού ταπεινώθηκε, ομολόγησε το σφάλμα του και προσευχήθηκε στον Κύριο. Έλαβε τότε εκ νέου τον βασιλικό θρόνο και την εξουσία για άλλα επτά χρόνια.

Μετά τον θάνατο του (562 π.Χ.), το βασίλειο πέρασε τελικά στα χέρια του Βαλτάσαρ (548-539). Μία ημέρα ο Βαλτάσαρ διοργάνωσε μεγάλη γιορτή και έδωσε στους καλεσμένους του να πιούν από ιερά σκεύη κλεμμένα από τον Ναό της Ιερουσαλήμ. Καθώς προσφέρονταν ανίερες σπονδές στους ψευδείς θεούς, εμφανίσθηκε ένα ανθρώπινο δάχτυλο που έγραψε στον τοίχο μια αινιγματική επιγραφή. Κατατρόμαξε ο βασι­λέας, και ο Δανιήλ για άλλη μια φορά ήταν ο μόνος ικανός να την ερμηνεύσει και αποκάλυψε στον Βαλτά­σαρ το επικείμενο τέλος της βασιλείας του. Την ίδια νύχτα, ο βασι­λέας των Χαλδαίων δολοφονήθηκε και την εξουσία ανέλαβε ο Δα­ρείος, βασιλέας των Μήδων.

Ο Δανιήλ, σοφότερος και πιο ονομαστός από όλους τους ισχυρούς των Περσών, τοποθετήθηκε από τον νέο ηγεμόνα επικεφαλής όλων των σατραπών της αυτοκρατορίας. Οι  τιμές κίνησαν τον φθόνο κάποιων αξιωματούχων, που έψαξαν λόγους να τον καταγγείλουν. Παρακί­νησαν τον ηγεμόνα να εκδώσει διάταγμα που απαγόρευε να αναπέμψει κανείς προσευχές προς θεό ή άνθρωπο πλην του βασιλέως για 30 ημέρες. Ακλόνητος ο Δα­νιήλ δεν σταμάτησε να προσεύχεται τρεις φορές την ημέρα στρεφό­μενος προς την Ιερουσαλήμ, χωρίς να προσπαθεί να κρυφτεί. Πα­ρότι θαύμαζε την ευλάβεια του, ο Δαρείος με βαριά καρδιά έδωσε εντολή να ρίξουν τον Δανιήλ στον λάκκο των λεόντων. Κι εκεί όμως ο Θεός έστειλε Άγγελο που σταμά­τησε την ορμή των θηρίων. Όταν το πρωί ο βασιλέας, αγχωμένος και βασανισμένος από τύψεις, ανασήκωσε την πλάκα, είδε έκπληκτος τον Δανιήλ καθισμένο εν μέσω των θηρίων, που χαρούμενα γύρω του κουνούσαν την ουρά τους ζητώντας να τους χαϊδέψει την χαίτη. Ό Δαρείος διέταξε να βγάλουν τον Δανιήλ, τον επανάφερε στο αξίωμα του και έριξε στα λιοντάρια τους συκοφάντες.

Κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Βαβυλώνα, ο Δανιήλ δεν δίστασε να καταγγείλει στον βασιλέα την απάτη των ειδώλων και να ξεσκεπάσει επιδέξια τους ιερείς του Βήλ, που πήγαιναν την νύ­χτα μέσα από μια υπόγεια διάβαση στο άγαλμα για να φάνε τις προσφορές και να κάνουν τον κόσμο να πιστεύει ότι το είδωλο ήταν ζωντανό. Ό Δανιήλ σκότωσε επίσης έναν δράκοντα, πού οι κάτοικοι της Βαβυλώνας τιμούσαν ως θεό τον σκότωσε άοπλος, για να δεί­ξει πόσο καταγέλαστη ήταν ή λατρεία ενός αλόγου ζώου. Έξαλλοι οι Χαλδαίοι ζήτησαν από τον βασιλέα να τον τιμωρήσει. Έριξαν ξανά τον Δανιήλ στον λάκκο των λε­όντων, όπου θαυματουργικά διαφυλάχθηκε και τον επισκέφθηκε ο προφήτης Αββακούμ, που μεταφέρθηκε θαυματουργικά εν ριπή οφθαλμού από Άγγελο, για να φέρει στον Δανιήλ τροφή και να δηλώσει την εύνοια του Κυρίου.

Ερμηνευτής ενυπνίων και οραμάτων, ο Δανιήλ έλαβε παρά Θεού πολλές αποκαλύψεις. Τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του Βαλτάσαρ, είδε να παρουσιάζονται τέσσερα πελώρια θηρία, πού απεικόνιζαν τα μεγάλα βασίλεια των εθνικών που σπαράσσουν την ανθρωπότητα. Το πρώτο ως λέαινα  συμβόλιζε τη Βαβυλώνα· το δεύτερο ως άρκτος τους Μήδους, η λεοπάρδαλη τους Πέρσες, που τη θέση της πήρε το τέταρτο θηρίο με δέκα κέρατα, τύπος της ελλη­νικής αυτοκρατορίας του Μ. Αλεξάνδρου και των διαδόχων του. Η βίβλος του προφήτη Δανιήλ (όπως και η  Αποκάλυψη), προφητεύει ότι στο τέλος των ημερών, όταν θα κορυφωθεί η ανομία και τα δέκα συμβολικά βασίλεια πού γεννήθηκαν από τον ελληνο­ρωμαϊκό πολιτισμό, επαναστάσεις, πόλεμοι και εξεγέρσεις θα σπείρουν σύγχυση και χάος στην ανθρωπότητα, θα εμφανισθεί ο Αντίχριστος, ο άνθρωπος πού θα ανακεφαλαιώνει μέσα του όλη την κακία και το πονηρό του Διαβόλου, ο οποίος με ψευδολογίες και ψευδοθαύματα θα λατρεύεται ως θεός. Μετά την τελευταία μάχη κατά του Αντίχριστου, και αφού τον ρίξει στο πυρ το άσβεστο, ο Υιός του ανθρώπου, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, θα οδηγηθεί ενώπιον του θρόνου του Πατρός, επί πτερύγων αγγέλων, για να λάβει παρά Θεού κυριότητα, δύναμη, δόξα και αιώνια βασιλεία επί λαών, φυλών και γλωσσών στον ουρανό, την γη και τα καταχθόνια, ώστε να φα­νερωθεί σε όλο το σύμπαν ότι είναι ο Κύριος, ο Υιός του Θεού ο Μο­νογενής, ο προ αιώνων, ο αναστηλώσας την φθαρμένη φύση του ανθρώ­που γινόμενος πρωτότοκος των νεκρών, δεικνύοντας στο σώμα Του την επαγγελία της αναστάσεως μας και της αιωνίου δόξης (Δαν. 7). Από τον αρχάγγελο Γαβριήλ έμαθε ο Δανιήλ σε όραμα ότι ο περιούσιος λαός θα ανακτούσε την Ιερου­σαλήμ μετά επτά εβδομάδες ετών(σαράντα εννέα χρόνια). Ανήγγειλε επίσης ότι ο Έσδρας, ο Ιησούς του Ιωσεδέκ και ο Ζοροβάβελ θα φέρουν τον λαό πίσω στην πατρίδα του και θα αναστηλώ­σουν την λατρεία του Θεού στην Ιερουσαλήμ (Εσδρ. 3, 8), ως ση­μείο της απολυτρώσεως της ανθρωπότητας από τον αληθινό Μεσσία, τον Χριστό, εξήντα δύο εβδομάδες, δηλ. 434 χρόνια αργότερα.

Το τρίτο έτος της βασιλείας του Κύρου, ο Δανιήλ,  κρίθηκε άξιος να ιδεί σε όραμα τον ίδιο τον Θείο Λόγο με μορφή ανθρώπου (Δαν. 10, 6). Κατεπλάγη ο προφήτης και έπεσε με το πρόσωπο στο χώμα, και θα είχε παραδώσει το πνεύμα του αν δεν ερχόταν Άγγελος Κυρίου να τον ενδυναμώσει, και μετά να του διευ­κρινίσει τι θα ακολουθούσε στην συνέχεια του χρόνου: πόλεμοι με­ταξύ των διαδόχων του Αλεξάνδρου και διωγμός του Αντιόχου του Επιφανούς, προτυπώσεις της έσχατης δοκιμασίας των δικαίων που ενεγράφησαν στην Βίβλο της Ζωής όταν θα εμφανισθεί ο Αντίχρι­στος. Σαφέστερα από ότι στους άλλους προφήτες, o Θεός αποκά­λυψε στον Δανιήλ ότι την έσχατη ημέρα,  «πολλοί των καθευδόντων εν γης χώματι εξεγερθήσονται, ούτοι εις ζωήν αιώνιον και ούτοι εις ονειδισμόν και εις αισχύνην αιώνιον (Δαν. 12, 2). Καθώς ο προφήτης ήθελε να μάθει εκ των προτέρων πότε θα συνέβαιναν αυτά, ο Κύριος απάντησε: «Δεύρο Δανιήλ, ότι εμπεφραγμένοι και εσφραγισμένοι οι λόγοι, έως καιρού πέρας· εκλεγώσι και εκλευκανθώσι και πυρωθώσι και αγιασθώσι πολλοί... Και συ δεύρο και αναπαύου... και αναστήση εις τον κλήρον σου, εις συντέλειαν ημερών» (Δαν. 12, 9-13). Πράγματι ο άγιος Προφήτης εκοιμήθη εν ειρήνη σε ηλικία 80 ετών, δύο χρόνια μετά την επιστροφή του λαού του στην γη των Πατέ­ρων (δηλ. περί το 534-530). Οι άγιοι Τρεις Παίδες επίσης εκοιμήθησαν ειρηνικά, και κατά την παράδοση συγκαταλέγονταν, μαζί με τον Δανιήλ, στους δικαίους που αναστήθηκαν κατά την Σταύρωση του Ιησού (Ματθ. 27, 52-53).     Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010