Κύκλος Νέων Επιστημόνων Λάρισας: Απριλίου 2018

Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/04/'18)

Ο Απόστολος Ιάκωβος (30^η Απριλίου)

Ο Απόστολος Ιάκωβος ήταν υιός του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και πρεσβύτερος αδελφός του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Καταγόταν από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας. Ασχολούνταν με την αλιεία μαζί με τον Ιωάννη, έχοντας μαζί τους και τον πατέρα τους, καθώς και πολλούς εργάτες. Είχαν δικό τους πλοίο και συνεργάτης τους ήταν και ο Απόστολος Πέτρος. Παρ' όλα αυτά όταν άκουσαν το κήρυγμα του Ιησού «ἀφέντες τὸν πατέρα αὐτῶν Ζεβεδαῖον ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ τῶν μισθωτῶν ἀπῆλθον ὀπίσω αὐτοῦ» (Μαρκ. α’ 20).

Ο Ιάκωβος μαζί με τον Ιωάννη επέδειξαν μεγάλο ζήλο ως Μαθητές του Κυρίου. Γι' αυτό και εκλήθησαν υιοί βροντής «Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν τοῦ Ἰακώβου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτοῖς ὀνόματα Βοανεργές, ὅ ἐστιν υἱοὶ βροντῆς» (Μαρκ. γ’ 10), ενώ έγιναν μάρτυρες πολλών μεγάλων γεγονότων που δεν τα βίωσαν οι άλλοι Απόστολοι. Έγιναν αποκλειστικοί μάρτυρες της Μεταμορφώσεως του Κυρίου «καὶ μεθ' ἡμέρας ἓξ παραλαμβάνει ὁ Ἰησοῦς τὸν Πέτρον καὶ Ἰάκωβον καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, καὶ ἀναφέρει αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλὸν κατ' ἰδίαν· καὶ μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν»(Ματθ. ιζ’ 1-2), Είδαν την θαυμαστή ανάσταση της θυγατέρας του αρχισυνάγωγου Ιάειρου «ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα» (Λουκ. η’ 51) και είχαν την ευλογία να προσκληθούν από τον Ιησού κοντά Του κατά τις ώρες της προσευχής και της αγωνίας Του στο κήπο της Γεθσημανή «καὶ παραλαβὼν τὸν Πέτρον καὶ τοὺς δύο υἱοὺς Ζεβεδαίου ἤρξατο λυπεῖσθαι καὶ ἀδημονεῖν. τότε λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου· μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ' ἐμοῦ» (Ματθ. κζ’ 37-38). Η οικειότητα αυτή οδήγησε προφανώς τον Ιάκωβο με τον αδελφό του Ιωάννη να ζητήσουν μέσω της μητέρας τους από τον Κύριο πρωτοκαθεδρία στην εγκόσμια βασιλεία Του «τότε προσῆλθεν αὐτῷ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου μετὰ τῶν υἱῶν αὐτῆς προσκυνοῦσα καὶ αἰτοῦσά τι παρ' αὐτοῦ. ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Τί θέλεις; λέγει αὐτῷ· Εἰπὲ ἵνα καθίσωσιν οὗτοι οἱ δύο υἱοί μου εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου ἐν τῇ βασιλείᾳ σου» (Ματθ. κ’ 20-21) , παρανοώντας την αποστολή του Μεσσία. Οι δύο Μαθητές ζήτησαν από τον Χριστό δόξα με ανθρώπινα κριτήρια, έχοντας κατά νου ότι η Βασιλεία Του είναι αισθητή. Ο Χριστός όμως, διορθώνοντας την εσφαλμένη δοξασία τους, υποδεικνύει την πραγματική και αιώνια δόξα, η οποία διέρχεται μέσα από το «ποτήριον», που είναι τα Πάθη και ο Σταυρός. Γι' αυτό τους λέγει: «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δυνάμεθα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ' οἷς ἡτοίμασται» (Μαρκ. ι’ 38-40).

Μετά την Πεντηκοστή ο Απόστολος Ιάκωβος κήρυξε το Ευαγγέλιο στην Παλαιστίνη. Μεγάλο πλήθος ανθρώπων μεταστρεφόταν στη νέα πίστη και άλλαζε τρόπο ζωής χάρη στο έργο του Ιακώβου. Αυτό θορύβησε ιδιαίτερα τους άρχοντες των Ιουδαίων, οι οποίοι, το έτος 44 μ.Χ. τον συνέλαβαν και τον αποκεφάλισαν, με διαταγή του Ηρώδη Αγρίππα. «Κατ' ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν ἐπέβαλεν Ἡρῴδης ὁ βασιλεὺς τὰς χεῖρας κακῶσαί τινας τῶν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας. ἀνεῖλε δὲ Ἰάκωβον τὸν ἀδελφὸν Ἰωάννου μαχαίρᾳ. καὶ ἰδὼν ὅτι ἀρεστόν ἐστι τοῖς Ἰουδαίοις, προσέθετο συλλαβεῖν καὶ Πέτρον…» (Πραξ ιβ’ 1-3)

Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/04/'18)

ΠΑΤΡΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ (Πραξ. κ’ 1-4 )

Επισκέπτεται ξανά ο Παύλος τη Μακεδονία. Επέσπευσε λόγω των Κορινθίων το ταξίδι του και ήρθε στους Φιλίππους. Γράφει: «ἐλθόντων ἡμῶν εἰς Μακεδονίαν οὐδεμίαν ἔσχηκεν ἄνεσιν ἡ σὰρξ ἡμῶν, ἀλλ' ἐν παντὶ θλιβόμενοι· ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» (Β’ Κορ. ζ’ 5). Όμως ήρθε ο Τίτος, που έφερε καλές σχετικά ειδήσεις από την Κόρινθο. Εξακολουθεί κάποια αναταραχή στην Κόρινθο, οι ψευδάδελφοι προσπαθούν να του κλονίσουν το αποστολικό κύρος, αλλά οι Κορίνθιοι δέχτηκαν τις συμβουλές του και ξαναγύρισαν στην ομαλότητα. Τότε έγραψε την δεύτερη επιστολή προς Κορινθίους.

Με πόση αγάπη και καλοσύνη γράφει! Γράφει μεταξύ άλλων «άνοιξα το στόμα μου προς σας, Κορίνθιοι, για να σας μιλήσω με όλη μου την αγάπη και την οικειότητα. Η καρδιά μου έχει γίνει πολύ μεγάλη για να σας χωρέσει όλους. Βάλτε μας και σεις στην καρδιά σας. Το ξέρω ότι σας λύπησα με την πρώτη επιστολή, με τις παρατηρήσεις που σας έκανα. Αλλά δεν μετανοώ, επειδή ξέρω ότι εκείνη η λύπη σας οδήγησε σε μετάνοια και σας ξανάφερε κοντά στο Θεό «ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β’ Κορ. ζ’ 10). Οι αδελφικές παρατηρήσεις, υποδείξεις και συμβουλές, που γίνονται με αγάπη και σκοπό τη διόρθωση, φέρνουν κατά κανόνα καλούς καρπούς. Αρκεί να τις ακούμε με προσοχή, χωρίς δικαιολογίες και να τις εφαρμόζουμε με προθυμία. Είναι πικρή κάθε υπόδειξη και παρατήρηση. Άλλα είναι ασύγκριτα πικρότερο το σφάλμα. Το σφάλμα είναι δηλητήριο της ψυχής, η παρατήρηση είναι το αντίδοτο, που πρέπει με χαρά κι ελπίδα να το παίρνουμε. Εκείνος που κολακεύει και υποθάλπει τις αδυναμίες είναι εχθρός, από τους πιο σοβαρούς. Εκείνος που λέει την αλήθεια και υποδεικνύει τα σφάλματα είναι ο καλύτερος φίλος. Είναι έργο αγάπης η στοργική παρατήρηση. Αλλά είναι δείγμα αληθινής σοφίας και πραγματικής ανωτερότητας να δέχεται ο Χριστιανός τις ορθές υποδείξεις και να ευγνωμονεί με την καρδιά του εκείνον που τις κάνει…

Ο Παύλος βρίσκεται τώρα στους Φιλίππους. Μέσα σ' αυτό το διάστημα έγραψε και άλλο ένα θεόπνευστο γράμμα, την προς Ρωμαίους επιστολή.

Η επιστολή αυτή έχει πολύ μεγάλη δογματική και ηθική σπουδαιότητα, και όπως παρατηρεί κάποιος, έπαιξε εξαιρετικό ρόλο στην ανάπτυξη της χριστιανικής σκέψης και έχει σχολιαστεί όσο καμιά άλλη. Κάνει σ' αυτή λόγο ο Παύλος για την τυραννική καθολικότητα της αμαρτίας σε Ιουδαίους και εθνικούς, από την οποία δεν λυτρώνουν τον άνθρωπο ούτε τα έργα του μωσαϊκού Νόμου, ούτε και τα οποιαδήποτε καλά έργα των ανθρώπων. Εκείνο που λυτρώνει είναι το αίμα του Χριστού, η καθαρή, ζωντανή και πρακτική πίστη, η αδιάσπαστη κοινωνία και ενότητα με τον σωτήρα Χριστό, μέσα στην οποία και από την οποία παίρνει ο πιστός φωτισμό, Χάρη και δύναμη Θεού. Συνιστά στους Ρωμαίους να μη συμμορφώνονται με την αμαρτωλή ζωή και τις απαιτήσεις του κόσμου, αλλά, μέλη του σώματος τού Χριστού αυτοί, να αποστρέφονται πάντοτε το κακό, να αγαπούν και να πράττουν το αγαθό. Να αγαπούν ο ένας τον άλλο, ποτέ να μη ανταποδίδουν κακό, αλλά με το αγαθό να νικούν το κακό. Διότι «ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται» (Ρωμ. ιγ’ 10). Οι ισχυρότεροι κατά την πίστη και την αρετή ας φέρονται με καλοσύνη, με μακροθυμία και υπομονή προς τους ασθενέστερους.

Παρασκευή 27 Απριλίου 2018

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

ΝΕΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018,

ΣΤΙΣ 11:30 πμ ΣΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2018

Από το χθεσινό μας Κύκλο (15/04)

Ο άγιος Ιωάννης ο Ράπτης (18^η Απριλίου)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ράπτης γεννήθηκε στο χωριό Τέροβο των Ιωαννίνων από ευσεβείς γονείς. Εγκαταστάθηκε στα Ιωάννινα και έκανε το επάγγελμα του ράπτη. Μετά τον θάνατο των γονέων του πήγε στην Κωνσταντινούπολη επί Πατριάρχου Ιερεμίου Α' (1525 - 1545 μ.Χ.) και επί Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β' (1520 - 1560 μ.Χ.).

Επειδή ήταν προικισμένος με σωματικές και ψυχικές αρετές, κίνησε τον φθόνο μερικών Τούρκων, που τον πίεζαν να γίνει μουσουλμάνος. Ο Ιωάννης απέρριψε αμέσως τις δελεαστικές προτάσεις των Τούρκων και όχι μόνο, αλλά αποφάσισε να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Δύο φορές αποπειράθηκε να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία, αλλά τον απέτρεψε ο πνευματικός του.

Την τρίτη φορά όμως, Μεγάλη Παρασκευή, είπε πως είδε σε όραμα να χορεύει μέσα στις φλόγες και έτσι πέτυχε την ποθούμενη ευλογία του πνευματικού του. Όταν πήγε στο εργαστήριο του, είδε να έρχονται οι Τούρκοι που τον προέτρεπαν να γίνει μουσουλμάνος. Αυτή τη φορά όμως τον συκοφαντούσαν ότι δήθεν, όταν ήταν στα Τρίκαλα αρνήθηκε τον Χριστό. Ο νεομάρτυρας τούς απάντησε ότι αυτό δεν έγινε ποτέ, αλλά και ούτε πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Συγχρόνως δε με τα λόγια του, περιφρόνησε τη θρησκεία του Μωάμεθ. Οι Τούρκοι θυμωμένοι όρμησαν, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον κριτή. Ομολόγησε και εκεί την πίστη του στον Χριστό, βασανίστηκε και ρίχτηκε στη φυλακή.

Επειδή όμως επέμενε στην ομολογία του, καταδικάστηκε να καεί ζωντανός. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης κατόρθωσε με πολλά χρήματα να αναβάλει για λίγο την εκτέλεση του, αλλά όταν ο Ιωάννης ρωτήθηκε και πάλι αν αρνείται τον Χριστό, απάντησε με θάρρος ότι ποτέ δεν θα τον αρνηθεί και έψαλε μπροστά στους Τούρκους το «Χριστός Ανέστη». Τελικά οι Τούρκοι άναψαν φωτιά έξω από την πόλη, μέσα στην οποία μόνος του αναπήδησε ο Ιωάννης, ψάλλοντας. Ορισμένοι όμως Χριστιανοί, για να απαλλάξουν τον νεομάρτυρα από τους φρικτούς πόνους της φωτιάς, πλήρωσαν τους δήμιους και τον αποκεφάλισαν στις 18 Απριλίου 1526 μ.Χ.

Τα διασωθέντα λείψανα του, αγοράστηκαν από τους πιστούς και διαφυλάχθηκαν στον Πατριαρχικό ναό. Ο νεομάρτυρας έγινε πασίγνωστος για τα θαύματα του σ' ολόκληρο το γένος. Μαρτύριο του Αγίου αυτού, συνέγραψε ο επιφανής λόγιος ιερέας Νικόλαος Μαλαξός Πρωτοπαπάς Ναυπλίου (+ 1594 μ.Χ.).

Η μνήμη του στα Ιωάννινα τελείται την Τρίτη της Διακαινησίμου στο ναό της Αγίας Μαρίνας.

Από το χθεσινό μας Κύκλο (15/04)

«Μνημόνευε Ιησούν Χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών» (Β’ Τιμοθ. β’8 )

Γράφει ο απ. Παύλος στον Τιμόθεο. Η νεοϊδρυμένη Εκκλησία ήταν υπό διωγμό. Και ο μεγάλος Απόστολος θέλει να ενισχύσει το νεαρό μαθητή του. Του γράφει λοιπόν: «Μνημόνευε Ἰησοῦν Χριστὸν ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν...» (Β' Τιμοθ. 2, 8).

Η Ανάσταση είναι η αρχή και το τέλος της χριστιανικής μας πίστης και ζωής. Δεν είναι ο επίλογος της ζωής του Κυρίου, η ευχάριστη κατάληξη ενός μύθου. Είναι η αρχή, ο πρόλογος μιας καινούργιας για όλους ζωής. Το γεγονός της Αναστάσεως απέδειξε, ότι η σταυρική θυσία του Χριστού ήταν λύτρωση και σωτηρία για όλους μας, αφού αυτός πού σταυρώθηκε δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος Κύριος μας, που με την Ανάσταση Του νίκησε το θάνατο και τον διάβολο και χάρισε σε όλους μας την ελευθερία και την καινούργια ζωή.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας μετά το σύντομο διάστημα της ζωής αυτής και μετά το θάνατο που σφραγίζει την επίγεια ζωή μας, ακολουθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας, η ανάσταση όλων των ανθρώπων.

«Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν.» Είναι η μεγάλη μας βεβαιότητα και προσδοκία.

Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού ενέπνευσε και ενεθάρρυνε τους Αποστόλους, τους μάρτυρες και τους ασκητές. Έδωσε υπομονή και καρτερία στους αγίους και τους αγωνιζόμενους Χριστιανούς. Εμψύχωσε και χαλύβδωσε τους αγωνιστές του καλού, του δικαίου και της ελευθερίας. Χάρισε την ελπίδα στους φτωχούς, τους καταφρονεμένους, τους αδικημένους και έκανε όλους τους ανθρώπους να σκέπτονται και να ενεργούν σαν αθάνατοι και αιώνιοι. Αφαιρέστε από τη ζωή των πιστών τη δύναμη της Αναστάσεως του Χριστού και αυτόματα όλα χάνουν το νόημα τους.

Η Ανάσταση του Χριστού δεν είναι μια παρένθεση εορταστική στη ζωή μας. Τσουγκρίσαμε τα αυγά μας, ψάλαμε το «Χριστός Ανέστη!» και η παρένθεση έκλεισε. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το κύριο θέμα της ζωής μας. Γιατί το πρόσωπο του Χριστού δεν είναι πρόσωπο του παρελθόντος. Δεν είναι νεκρός ο Ιησούς. Είναι Ο ζωντανός. Είναι εκείνος που νίκησε τη δύναμη του θανάτου, του διαβόλου και της αμαρτίας. Και αυτή τη δύναμη τη δίνει στον καθένα από μας, που με την πίστη ενσωματώνεται στον ίδιο τον Χριστό. Γι' αυτό και ο απ. Παύλος πιο πολύ απ’ όλα τα άλλα επιθυμούσε να γνωρίσει το Χριστό και τη δύναμη της Αναστάσεως Του με την ελπίδα ότι θα αναστηθεί και αυτός εκ των νεκρών, «τοῦ γνῶναι αὐτὸν καὶ τὴν δύναμιν τῆς ἀναστάσεως αὐτοῦ» (Φιλιπ. 3, 10).

Οι αρνητές κάθε εποχής θέλουν τον Χριστό νεκρό, αδύναμο και ακίνδυνο μέσα στον τάφο. Για μας όμως ο Χριστός είναι ζωντανός. Είναι ο «Ἀναστὰς Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου...». Τον Χριστό Τον βλέπουμε κάθε μέρα Αναστημένο στη ζωή μας. Τίποτα δεν θα μπορέσει να σβήσει τη μνήμη του Αναστημένου Χριστού.