Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/04/'18)

              ΠΑΤΡΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ (Πραξ. κ’ 1-4 )

Επισκέπτεται ξανά  ο Παύλος τη Μακε­δονία. Επέσπευσε λόγω των Κορινθίων το ταξίδι του και ήρθε στους Φιλίππους. Γράφει: «ἐλθόντων ἡμῶν εἰς Μακεδονίαν οὐδεμίαν ἔσχηκεν ἄνεσιν ἡ σὰρξ ἡμῶν, ἀλλ' ἐν παντὶ θλιβόμενοι· ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» (Β’ Κορ. ζ’ 5). Όμως ήρθε ο Τίτος, που έφερε καλές σχετικά ειδήσεις από την Κόρινθο. Εξακολουθεί κάποια αναταραχή στην Κό­ρινθο, οι ψευδάδελφοι προσπαθούν να του κλονίσουν το αποστολικό κύρος, αλλά οι Κορίνθιοι δέχτηκαν τις συμβουλές του και ξαναγύρισαν στην ομαλότητα. Τότε έγραψε την δεύτερη επιστολή προς Κορινθίους.

Με πόση αγάπη και καλοσύνη γράφει! Γράφει μεταξύ άλλων «άνοιξα το στόμα μου προς σας, Κορίνθιοι, για να σας μιλήσω με όλη μου την αγάπη και την οικειότητα. Η καρδιά μου έχει γίνει πολύ μεγάλη για να σας χωρέσει όλους. Βάλτε μας και σεις στην καρδιά σας. Το ξέρω ότι σας λύπησα με την πρώτη επιστολή, με τις παρατη­ρήσεις που σας έκανα. Αλλά δεν μετανοώ, επειδή ξέρω ότι εκείνη η λύπη σας οδήγησε σε μετάνοια και σας ξανάφερε κοντά στο Θεό «ἡ γὰρ κατὰ Θεὸν λύπη μετάνοιαν εἰς σωτηρίαν ἀμεταμέλητον κατεργάζεται» (Β’ Κορ. ζ’ 10). Οι αδελφικές παρατηρήσεις, υποδείξεις και συμβουλές, που γίνονται με αγάπη και σκο­πό τη διόρθωση, φέρνουν κατά κανόνα καλούς καρπούς. Αρκεί να τις ακούμε με προσοχή, χωρίς δικαιολογίες και να τις εφαρμόζουμε με προ­θυμία. Είναι πικρή κάθε υπόδειξη και παρατήρηση. Άλλα είναι ασύγκριτα πικρότερο το σφάλμα. Το σφάλμα είναι δηλη­τήριο της ψυχής, η παρατήρηση είναι το αντίδοτο, που πρέπει με χαρά κι ελπίδα να το παίρνουμε. Εκείνος που κολακεύει και υποθάλπει τις αδυναμίες είναι εχθρός, από τους πιο σοβαρούς. Εκείνος που λέει την αλήθεια και υποδεικνύει τα σφάλματα είναι ο καλύ­τερος φίλος. Είναι έργο αγάπης η στοργική παρατήρηση. Αλλά είναι δείγμα αληθινής σοφίας και πραγματικής ανωτερότητας να δέχεται ο Χριστιανός τις ορθές υποδεί­ξεις και να ευγνωμονεί με την καρδιά του εκείνον που τις κάνει…

Ο Παύλος βρίσκεται τώρα στους Φιλίππους. Μέσα σ' αυτό το διάστημα έγραψε και άλλο ένα θεόπνευστο γράμμα, την προς Ρωμαίους επιστολή.

Η επιστολή αυτή έχει πολύ μεγάλη δογματική και ηθι­κή σπουδαιότητα, και όπως παρατηρεί κάποιος, έπαιξε εξαιρετικό ρόλο στην ανάπτυξη της χριστιανικής σκέ­ψης και έχει σχολιαστεί όσο καμιά άλλη. Κάνει σ' αυτή λόγο ο Παύ­λος για την τυραννική καθολικότητα της αμαρτίας σε Ι­ουδαίους και εθνικούς, από την οποία δεν λυτρώνουν τον άνθρωπο ούτε τα έργα του μωσαϊκού Νόμου, ούτε και τα οποιαδήποτε καλά έργα των ανθρώπων. Εκείνο που λυ­τρώνει είναι το αίμα του Χριστού, η καθαρή, ζωντανή και πρακτική πίστη, η αδιάσπαστη κοινωνία και ενότητα με τον σωτήρα Χριστό, μέσα στην οποία και από την οποία παίρνει ο πιστός φωτισμό, Χάρη και δύναμη Θεού. Συνιστά στους Ρωμαίους να μη συμμορφώνονται με την α­μαρτωλή ζωή και τις απαιτήσεις του κόσμου, αλλά, μέλη του σώματος τού Χριστού αυτοί, να αποστρέφονται πάν­τοτε το κακό, να αγαπούν και να πράττουν το αγαθό. Να αγαπούν ο ένας τον άλλο, ποτέ να μη ανταποδίδουν κακό, αλλά με το αγαθό να νικούν το κακό. Διότι «ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται» (Ρωμ. ιγ’ 10). Οι ισχυρότεροι κατά την πίστη και την αρετή ας φέρονται με καλοσύνη, με μακροθυμία και υπομονή προς τους ασθενέστερους.