Από το χθεσινό μας Κύκλο (16/12/'18)

             ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΔΩΡΑ ΜΑΣ (Λουκ. β’ 1-14)

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος, για να μπορέσουμε να Τον αντικρύσουμε, να Τον πλησιάσουμε, να «διαλεχθώμεν» μαζί Του. Ο Χριστός «ἑαυτὸν ἐκένωσε» (Φιλ. β' 7), άδειασε τον εαυτό Του από τη θεϊκή Του δόξα, για να γίνει προσιτός στην ανθρώπινη αδυναμία μας. Για να μπορέσει ο κάθε άνθρωπος  να πέσει με εμπιστοσύνη στην αγκαλιά Του. Ήρθε ο Θεός και έγινε άνθρω­πος, διότι εμείς «οὐδεπώποτε τὸ μέγεθος τῆς δόξης αὐτοῦ βαστάζειν ἠδυνάμεθα - ἦλθεν οὐχ ώς αὐτὸς ἠδύνατο, ἀλλ' ώς ἡμείς αὐτὸν ἰδεῖν ἠδυνάμεθα» (Ειρηναίος). Έγινε άνθρωπος, γιατί εμείς σε καμιά περίπτωση και ουδέποτε θα μπορούσαμε να αντέξουμε να αντικρύσουμε το μεγα­λείο της θεϊκής Του δόξας- γι αυτό, ήλθε όχι όπως Εκεί­νος μπορούσε, αλλά όπως εμείς θα μπορούσαμε να Τον δούμε.

Και το ασύλληπτο αυτό μυστήριο της. θεϊκής συγκαταβάσεως και αγάπης, έγινε. πραγματικότητα χάριν ημών ή μάλλον χάριν. εμού προσωπικά, πρέπει να σκέπτεται ό. καθένας μας. Κι έρχεται αυθόρμητα το. ερώτημα: «Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ»;

Γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Στα γενέθλια αγαπητών μας προσώπων, προσφέρουμε δώρα στον εορτάζοντα -όχι στον. εαυτό μας. Και καταβάλλουμε μάλιστα πολλή φροντίδα, τα δώρα μας να αρέσουν, να ευχαριστήσουν, να είναι πρωτότυπα.

Τί κάνουμε, όμως, στα Γενέθλια του. Σωτήρα μας; Τα γιορτάζουμε με ένα τρόπο. εντελώς ξένο προς το νόημα και το πνεύμα της μεγάλης γιορτής. Το τιμώμενο πρόσω­πο, ο. ίδιος ο Χριστός, ουσιαστικά απουσιάζει. Βεβαίως προσφέρουμε δώρα, άλλα... στον. εαυτό μας! Ή μάλλον «εἰς  ἑαυτούς καὶ ἀλλήλους»! Καινούργια ενδύματα, κο­σμήματα, επιπλώσεις, στολισμένα δένδρα, ποικιλία φαγη­τών και ποτών, ευχετήριες κάρτες και τηλεφωνήματα, γλυ­κά, δεξιώσεις, διασκεδάσεις, ανταλλαγή δώρων με γνω­στούς και φίλους κλπ !!

Αλλά, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή της σάρκας και των αισθήσεων. Βεβαίως και τα υλικά έχουν τη θέση τους, δεν θα τους δώσουμε όμως την προτεραιότητα. Και ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος και τα ωραία φαγητά και η ανταλλαγή δώρων, όλα προσφέρουν στον εορταστικό τόνο και βοηθούν, όχι μόνον την παιδική, αλλά και την ώριμη ηλικία, να ξεχωρίσει το «ασυνήθιστο» αυτών των ήμερων.

Τα Χριστούγεννα, όμως, είναι κυρίως γιορτή της ψυ­χής. Και η λυτρωμένη ψυχή, που συγκλονίζεται από το ασύλληπτο και κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός της θείας Ε­νανθρωπήσεως, βλέπει στον τεχθέντα Κύριο τον προσω­πικό της Λυτρωτή και Σωτήρα. Η ψυχή, που έχει νοιώσει τί θα πει να ζει στην εποχή της Χάριτος, πρέπει κυρίως να πραγματώσει εκείνο, πού ψάλλει η Εκκλησία μας:  «Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε».

Τα δώρα, με τα οποία ταιριάζει, οι πιστοί, να «απαντήσουμε» τον Σωτήρα μας, πρέπει να προέρχονται από τον «πλούτο», που με τη δική Του «φτώχεια» αποκτήσαμε, συνιστά ο άπ. Παύλος (Β' Κορ. η' 9). Ας αναφερθούμε συγκεκριμένα σε μερικά:

α) Μια καρδιά καθαρή.

Πόσο αρεστή και αγαπητή είναι στο Λυτρωτή μας, μια καρδιά καθαρισμένη μέσα στο λουτρό της Ιεράς εξομολογήσεως! Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος το ζητάει το δώρο αυτό της καρδιάς μας: «δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν» (Παροιμ. κγ' 26). Μιας καρδιάς, χωρίς χωματένιες επιθυ­μίες, φτηνές επιδιώξεις, επιπόλαιες αγάπες, χωρίς στενό­τητες, μικρότητες, αντιζηλίες, πικρίες, αντιπάθειες και ότι άλλο απαρέσκει στο θείο Λυτρωτή. Η «κένωσις», το άδειασμα από το θεϊκό μεγαλείο, προς χάριν μας, δεσπόζει στο γεγονός των Χριστουγέν­νων.

 Κάποιο άλλο «άδειασμα» από το φορτίο των αμαρ­τιών μας, καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς, για να πλησιάσουμε ουσιαστικότερα το αληθινό νόημα της μεγάλης Γιορ­τής.

β) Μια καρδιά πλούσια.

Από τον πλούτο των δωρεών, πού η δική Του «φτώ­χεια» έφερε στον καθένα μας. Αφού «ὅτι δι' ὑμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν, ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν» (Β’ Κορ. η’  9).

Πλούσια σε πίστη. Αυτή η πίστη, θα φέρει στο κέντρο της καρδιάς μας και της ζωής μας, ατομικής και οικογενειακής, τον Εμμα­νουήλ, πού σημαίνει: «μεθ' ἡμών ὁ Θεός». Η παρουσία Του θα δώσει άλλη μορφή στη ζωή μας. Αυτή την καθημερινό­τητα, που κουβαλάει στην πόρτα μας ποικίλες δυσκολίες και «αναποδιές», θα τής δώσει άλλο χρώμα, θα τήν μεταμορφώσει. Εκείνο το «ὑψώθητε» δε σημαίνει «άνοδο του βιοτικού επιπέδου»- σημαίνει ανέβασμα ποιοτικό των λογισμών, των αισθημάτων, των εκδηλώσεων της ζωής μας. Η βαθειά πίστη και ο αληθινός σύνδεσμος με το Σωτή­ρα θα δίνει την οπτική γωνία από την οποία θα βλέπουμε ακόμη και αυτές τις δυσκολίες σαν ευλογίες- το καθημερι­νό καθήκον-ρουτίνα, σαν την πιο όμορφη και τιμητική α­ποστολή.

Πλούσια σε αγάπη. Πρόκειται για την .αγάπη πού είναι κλίμα, α­τμόσφαιρα, μέσα στην οποία αναπνέει και ζει ο πιστός. Πρόκειται, κυρίως, για κείνο το «πλατύνθητε» (Β' Κορ. στ' 13), που αγκαλιάζει εχθρούς και φίλους, μακράν και εγγύς, οικείους και ξένους. Πρόκειται για την αγάπη, πού απλώνει φιλικά το χέρι κι εκεί που ίσως δεν υπάρχουν φιλικές διαθέσεις - μήπως δεν ήμασταν εχθροί του Χρι­στού, όταν «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» (Ψαλμ ιζ’ 10) για τη σωτη­ρία μας; Μια αγάπη, που δεν έχει σχέση με την ανταπόκριση ή την αναγνώριση. Μιαν αγάπη, που κόντρα στον εγωι­σμό, το πείσμα, το υλικό συμφέρον, ρίχνει γέφυρες και σμίγουν οι καρδιές και αδελφώνονται οι άνθρωποι. Για την αγάπη που είναι «μίμηση Θεού». Που μπροστά σε καμιά θυσία δεν υποχωρεί. Αυτή η αγάπη περιβάλλει με φώς, με αγνότητα και αδολότητα τον κάθε συνάνθρω­πο. Αυτή, αλλάζει την ποιότητα της ζωής μας.

Πλούσια σε ειρήνη. Είναι η ειρήνη, που προέρχεται από τον άρχοντα της ειρήνης- από Εκείνον που ήρθε «ἐπὶ γῆς εἰρήνη». Τίποτα από κείνα πού προσφέ­ρει ή αφαιρεί ο κόσμος δεν την επηρεάζει. Είναι εσωτερι­κή κατάσταση της ψυχής και αφορά τις σχέσεις μας με το Θεό, το συνάνθρωπο και τον ίδιο τον εαυτό μας. Πολυπόθητο και πρώτης ανάγκης αγαθό η ειρήνη, σ' όλες της τις διαστάσεις. Ο προάγγελος της αιώνιας ευτυχίας μας. Αλλά δεν στηρίζεται στις υπογραφές των ισχυρών της ημέρας, ούτε διατηρείται με καταστατικούς χάρτες, εδράζεται μόνον στην πίστη προς τον μόνο Ειρηνοποιό - «αὐτὸς γάρ ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Εφεσ. β' 14) - και στην αγάπη, που Εκείνος εμπνέει. Αλλιώς, η επιδίωξή της καταντά χίμαιρα. Η αγάπη οπλίζει με υπομονή, ανεξικακία, ανιδιοτέλεια... Όταν λείψει, όλοι και όλα γίνονται ή φαίνονται «εχθρικά». Γι αυτό, η πλούσια σε πίστη και αγάπη καρδιά, κατέχει και τον πλούτο της ειρήνης.

Ο Χριστός έκανε την πρώτη κίνηση από τους Ουρα­νούς προς τη Γη· από μας περιμένει μια δεύτερη, αντίστρο­φη, από τη Γη προς τον  Ουρανό, για να συναντηθούμε μα­ζί Του. Και να 'χουμε να Του προσφέρουμε καρδιές καθα­ρές, δεκτικές στον πλούτο που Εκείνος έφερε για μας. Αυτές οι καρδιές είναι ότι πιο πολύτιμο έχομε να καταθέ­σουμε, σαν δώρο, στα Γενέθλια του Θεού μας, πού ενανθρώπησε, «ἵνα ὑμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν».