Από το χθεσινό μας Κύκλο (10/04/'16)

ΜΙΑ ΑΠΑΡΑΓΡΑΠΤΗ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ   (Ιακ. ε΄ 19-20)             .

Είναι χρέος μας η ιεραποστολή. Ο απ. Παύλος, φλεγόταν για την επιστροφή στο Χριστό των ομοεθνών του, σε σημείο, που να λέει: «θα ευχόμουνα να χωρισθώ εγώ ο ίδιος από το Χριστό και να γίνω ανάθεμα, εάν ήταν δυνατόν με την καταδίκη μου αυτή να σωθούν οι κατά σάρκα αδελφοί μου». Πόσο μάλλον εμείς πρέπει να φλεγόμαστε και να εργαζόμαστε για την επιστροφή των πλανεμένων και παρεκτρεπομένων αδελφών μας;  Και μάλιστα όταν με αυτούς αποτελούμε ένα σώμα: Του Χριστού και της Εκκλησίας;

Είναι πλάνη να νομίζουμε ότι ανταποκρινόμα­στε στο χρέος της αγάπης προς τους αδελφούς μας, όταν περιοριζόμαστε μόνο στην τακτοποίηση και την αντιμετώπιση των υλικών αναγκών τους και αδιαφορούμε, όταν οι άνθρωποι αυτοί ζουν μέσα στην απιστία και τη σύγχυση. Στην περίπτωση αυτή προέχει και από αυτή την υλική συμπαράσταση και τροφή, η πνευματική καθοδήγηση. Ή και κάτι χειρότερο: Όταν κάποιος από τους γνωστούς,  συγγενείς, γείτονες, αδελφούς μας, βλέπουμε να κυλιέται στο βούρκο της αμαρτίας, το δικό μας χρέος, παράλληλα με τη θερμή προσευχή, («εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων» Ιακ. ε' 16), είναι να καταβάλλουμε συνεχώς κάθε προσπάθεια για την ανάνηψη και επιστροφή τους.

Κατά τους ερμηνευτές η επιστολή αυτή του Ιακώβου σαν κίνητρο και αφορμή για να γραφεί, είχε το ενδιαφέρον του και την αγάπη του για την επιστροφή των πλανηθέντων από την αλήθεια Χρι­στιανών. Γι αυτό με πολλή λεπτότητα σημειώνει: «πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες» (Ιακ γ΄2).

Είναι συμφέρον μας η ιεραποστολή

α) Όσον εξαγιάζεται το περιβάλλον μας, τόσο κι εμείς προφυλασσόμαστε από πτώσεις και παρεκτρο­πές. Και όπως είναι αδύνατο να μη λερωθεί κανείς πιάνοντας κάρβουνα, έτσι είναι αδύνατο να μείνει κανείς ακηλίδωτος και να μην παρασυρθεί από το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζει και κινείται. Και εάν σήμερα τόσος θόρυβος γίνεται για τη μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος και προτείνονται τόσα μέτρα για την εξυγίανση του, πολύ περισσότερο πρέπει να γίνει αυτό για την εξυγίανση από τη μόλυνση του πνευματικού περιβάλλοντος από την αμαρτία. Το χρέος μας συνεπώς, αλλά και το πνευματικό μας συμφέρον, μάς επιβάλλουν ν' ανασκουμπωθούμε, σε μία όσο το δυνατό μεγαλύτερη προσπάθεια για τη διάδοση του Ευαγγελικού μηνύματος στους αμαρτάνοντας και παρεκτρεπομένους.

β)Αλλά υπάρχει κι ένας επί πλέον λόγος, που μας επιβάλλει την  υποχρέωση που έχουμε για την επιστροφή των πλανωμένων και παρεκτρεπομένων αδελφών μας. Κατά τους ερμηνευτές: το «καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν», έχει διπλή ερμηνεία: Η επικρατέ­στερη αναφέρεται στις αμαρτίες, που διέπραξε ή και πρόκειται να διαπράξει ο παρεκτρεπόμενος αδελφός μας. Κατά την άλλη το «καλύψει», το συγχωρείν, δεν αναφέρεται μόνο στις αμαρτίες του παρεκτρεπομένου αδελφού, αλλά και στις αμαρτίες του Χριστιανού, που ενδιαφέρεται και εργάζεται για την επιστρο­φή του. Την άποψη τους αυτή ορισμένοι από τους ερμηνευτές τη στηρίζουν στην Παύλειο έκφραση: «τοῦτο γὰρ ποιῶν, γράφει προς τόν Τιμόθεο, καὶ σεαυτὸν σώσεις καὶ τοὺς ἀκούοντάς σου» (Α' Τιμ. δ 16).

Το συμφέρον μας λοιπόν το προσωπικό, η δική μας λύτρωση και σωτηρία μας, επιβάλλουν άγρυπνο το ενδιαφέρον μας όχι μόνο για τον εαυτό μας, αλλά και για την επιστροφή και σω­τηρία των παρεκτρεπομένων και πλανεμένων αδελφών μας.