Από το χθεσινό μας Κύκλο (27/03/'16)

“ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣΘΕ”  (Ιακ. ε΄ 16-18).

Μεγαλειώδης πράξη η εξαγόρευση και αναγνώριση των σφαλμάτων μας, άνευ δικαιολογιών και προφάσεων και η αίτη­ση συγγνώμης με την επανόρθωση αδικιών που διαπράξαμε. Ένα τέτοιο παράδειγμα αληθινής και ειλικρινούς εξομολογήσεως είναι ο Ζακχαίος. Όσο η εξομολόγηση αυτή θα απουσιά­ζει από το στενό ή ευρύτερο κύκλο των ανθρώπων, ανάμεσα στους οποίους ζούμε, τόσο και η από­σταση θα διευρύνεται. Ας μη το ξεχνούμε ποτέ, πως ένα μέσο αποτελεσματικής θεραπείας είναι η αλληλο-εξομολόγηση. Αυτή διαλύει τις παρεξηγήσεις. Επουλώνει δυσάρεστες καταστάσεις, συμφιλιώνει πρόσωπα που βρίσκονται σε διάσταση. Επανορθώνει αδικίες και τέλος θεραπεύει αρρώστιες, που προκλήθηκαν από ψυχρότητες, αντιδικίες, διαπληκτισμούς και βαριές φράσεις. Πόσα τέτοια παραδείγματα δεν έχει να μας παρουσιάσει η καθημερινή μας ζωή και πείρα;

 Απαραίτητο όμως και βασικό στοιχείο της αλληλο-εξομολογήσεως είναι, κατά τον θείο Ιάκωβο, και η συμπροσευχή. «Καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε». Η αλληλο-εξομολόγηση και η αίτηση συγ­γνώμης ανάμεσα σε συγγενικά και φιλικά πρόσωπα, δημιουργεί και το κλίμα και την ατμόσφαιρα της συμπροσευχής για τις ψυχικές τους αδυναμίες και τις σωματικές τους ασθένειες. Οι διά συγγενικών ή και φιλικών δεσμών συνδεόμενοι Χριστιανοί ενδείκνυται και επιβάλλεται, όχι μόνο ν' αλληλο-εξομολογούνται, αλλά και να συμπροσεύχονται για τις αδυναμίες τους και τις παραλείψεις τους. Με τη συμπροσευχή , το νέφος των πειρασμών θα διαλύεται και η αγάπη ανάμεσα τους θα κρατύνεται. Εάν η προσευχή είναι μία υπερδύναμη στα χέρια των ανθρώπων για τα προσωπικά τους προβλήματα και τις ανάγκες, όπως ελέχθη σε περασμένη συνά­ντηση μας, δεν παύει να είναι τέτοια και για την συμπαράσταση και βοήθεια των συνανθρώπων μας. Αξιοσημείωτες οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο θείος Ιάκωβος. «Πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη», ἰσχύω = έχω δύναμη. Μπορώ να βοηθήσω αποτελεσματι­κά τον άλλο. Η προσευχή για τους άλλους δεν είναι απλώς λόγια. Δεν είναι μια απλή υπόσχεση, μια ευχή. Είναι ενέργεια, πράξη, δραστηριότητα, έχει αποτελέσματα. Γιατί επικαλούμαστε και ζητάμε την πανίσχυρη βοή­θεια του Θεού για την εξυπηρέτηση του αδελφού μας. Συνεπώς η υπέρ των άλλων προσευχή είναι καθήκον μας, είναι χρέος μας. «Ὁ Θεὸς συνεκέρασε τὸ σῶμα, σημειώνει ο απόστολος Παύλος στην Α' Κορινθίους ιβ' 24-26,... πάντα τὰ μέλη»- Κι αυτό δεν αποτελεί μια ωραία εικόνα ή μια έκκληση και προτροπή του αποστόλου Παύλου. Είναι εντολή του Κυρίου μας. Όταν μας έδωσε το γνωστό της προσευχής πρότυπο «Πάτερ ἡμῶν...», δε μας είπε να λέμε, «Πάτερ μου», αλλά «Πάτερ ἡμῶν...». Ούτε να ζητάμε ο καθένας χωριστά τον άρτο του και τη συγχώρηση των αμαρτιών του, άλλα γενικά τον «ἄρτον ἡμῶν... καὶ ἄφες ἡμῖν... ὡς καὶ ἡμεῖς...». Συνεπώς οι προσευχές μας, πέρα από τη δοξολο­γία του Ονόματος Του και την εγκαθίδρυση της επί της γης Βασιλείας Του, έχουν σαν σκοπό και την εξυπηρέτηση των πνευματικών και υλικών μας αναγκών. Έχομε χρέος να προσευχόμαστε και υπέρ όλων των αδελφών μας. Έτσι έχουμε την πρώτη εκδήλωση και εμφάνιση της των «αγίων κοινωνίας» μεταξύ των εις την γη διαβιούντων αγίων και των εν ουρανοίς. Η κατακόρυφη και οριζόντια σχέση των μελών της στρατευόμενης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας, σκοπό έχει να μη μεσολαβούν ούτε κοινωνικές διαφορές και διακρί­σεις, αλλά ούτε και αποστάσεις.