Από το χθεσινό μας Κύκλο (25/01/'15)

«Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν» (Iωάν. στ', 51-57)

             «Ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς». Η λέξη ζῶν έχει διπλή σημασία. Ο Χριστός, ο «ἄρτος ἐκ τοῦ οὐρανοῦ», έχει τη ζωή από τον εαυτό του και τη ζωή αυτή τη μεταδίδει και στον άνθρωπο. Ο άρτος ο υλικός, το ψωμί, τρέφει το σώμα μας και συντηρεί τη βιολο­γική μας ζωή χάρη στις ζωτικές δυνάμεις και τους μηχανισμούς που διαθέτει το σώμα μας. Ο Χριστός όμως, ως ο ζῶν Άρτος, τρέφει τις ψυχές μας και συντηρεί την πνευματική μας ζωή με τις δικές Του δυνάμεις, που μας μεταδίδει και μας εγκεντρίζει. Ο Χριστός δεν είναι ο νεκρός άρτος αλλά «ὁ ζῶν ἀεὶ καὶ ζωὴν παρέχων». Έχει «ἐν ἑαυτῷ  καὶ ἐξ ἑαυτοῦ» τη ζωή, γι' αυτό και μπορεί να τη μεταδώσει και στους άλλους.

«Ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα». Η φράση αυτή παρουσιάζει τους καρ­πούς της κοινωνίας του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Ο πρώτος καρπός είναι η ένωση μας με το Χριστό. Κοινωνώντας το Σώμα και Αίμα του Χριστού, γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι με το Χριστό. Εμείς βρισκόμαστε «ἐν τῷ Χριστῷ», και ο Χριστός πάλι μέσα στον καθένα μας (Κύριλλος). Κατά τον ιερό Αυγουστίνο: «μένομεν ἐν τῷ Χριστῷ γιατί είμε­θα μέλη Του. Και μένει ο Χριστός μέσα μας γιατί είμεθα ναός Του». Γενικότερα «μένειν ἐν τῷ Χριστῷ», σημαί­νει ενσωματωνόμαστε σ' ένα σώμα με το Χριστό και μεταφυτευόμαστε σ' ένα καινούργιο χώρο που πα­ρέχεται η δικαίωση και η αγιότητα του Χριστού. Ακόμη σημαίνει ότι προσοικειούμεθα τη Θυσία Του και πεθαίνουμε και ανιστάμεθα μαζί Του, σε μία καινούργια ζωή.

«Ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα» και «ἔχει ζωήν αἰώνιον». «Ζῆν αἰωνίως», σημαίνει «ζῆν μακαρίως», ενωμένοι για πάντα με το Χριστό. Και η ζωή αυτή της αιωνιότητας και της μακαριότητας αρχίζει από την παρούσα ζωή. Ο Κύριος διά του Σώματος Του και του Αίματος Του, που μας προσφέρει με τη Θεία Κοινωνία, εναποκρύπτει μέσα μας τη σπίθα της αθανασίας που αφανίζει τη φθορά και το θάνατο.

«Ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ». «Το σπέρμα αυτό της αθανασίας που λαμβάνουμε διά τον μυστηρίου της θείας ευχαριστίας κρυπτόμενο μέσα μας (κατά τον άγιο Κύριλλο), θα εκλάμψει ἐν τῇ ἐνδόξῳ Ἀναστάσει, θα κατανικήσει την αμαρτία, και θα καταργήσει τον θάνατο».

«Δοκιμαζέτω ἂνθρωπος ἑαυτὸν καὶ ὄν­τως ἐκ τοῦ ἂρτου ἐσθιέτω…πινέτω...»(Α’ Κορ ια’ 28). Ο καθένας μας πριν προσέλθει εις το Μέγα και φρικτό τούτο μυστήριο πρέπει να ερευνά και να εξετάζει τον εαυτό του εάν είναι άξιος. «Συ σεαυτού γίνου κριτής και της όλης ζωής σου και συμπεριφοράς σου ο ακριβής δικαστής», σημειώνει ο Θεοφύλακτος. Και προσθέτει: «αφού ερευνήσεις προσεκτικά τη συνείδη­ση σου τότε πρόσελθε και ας δεχθείς το δώρο».

«Ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου» (Πράξ. β' 42). Πλήθος ιερών Συνόδων και κανόνων επιβεβαιώνουν την ανάγκη της συνεχούς Θείας Κοινωνίας. Όλοι δε οι πατέρες από του Ιγνατίου του Θεοφόρου μέχρι και των νεωτέρων, συνιστούν τη συνεχή Θεία Κοινωνία. Ο δε ιερός Χρυσόστομος είναι τόσο αυστηρός στο θέμα αυτό ώστε στην τρίτη προς Εφεσίους ομιλία του σημειώνει: «Δεν είσαι άξιος να μεταλάβεις; Τότε δεν είσαι άξιος και να συμπροσεύχεσαι με τους αξίως μεταλαμβάνοντας. Τί στέκεις, λοιπόν, αδιάντροπα και δεν εξέρχεσαι και συ όταν ακούς το διάκονο να λέγει όσοι δεν μπορείτε να προσευχηθείτε εξέλθετε;».

Ο Ιησούς ως άνθρωπος λαμβάνει αμέσως από τον Θεό Πατέρα τη ζωή και την μεταδίδει στους ανθρώπους. Και όπως για να ζήσει ο άνθρωπος βιολογικά πρέπει να λάβει την τροφή από τη φύση, έτσι ακριβώς και η θεία ζωή τότε μόνο γίνεται κτήμα μας και δική μας ζωή, όταν κοινωνούμε το Σώμα και Αίμα του Χριστού. Μετά από όλα αυτά, ποιο είναι το δικό μας χρέος;