ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (30/11/2014)

“Εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ” (Ιακ γ’ 2)

Εκείνος που κυριαρχεί και εξουσιάζει τη γλώσσα του, αυτός τιθασεύει και εξουδετερώνει όλην εκείνη την ορμητικότητα των παθών και αδυναμιών που ξεσπούν αφηνιασμένα επάνω του. Είναι κατά το θείο Ιάκωβο ο τέλειος, άρτιος, ολοκληρωμένος άνθρωπος, ο άγιος. Γιατί η γλώσσα, όπως και το άλογο, στην καθημερινή μας ζωή παρουσιάζεται ατίθαση, προπετής, αχαλίνωτη, που πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο, υπό αληθινό χαλινό. Κι όσο πιο εύκολα γλιστρά σ' απερίσκεπτες κινήσεις και εκφράσεις, τόσο πιο ισχυρός και σφικτός πρέπει να είναι και ο χαλινός της προσοχής και της συγκρατήσεως της. Με τη γλώσσα μας καυχιόμαστε και κομπάζουμε για ικανότητες και χαρίσματα που δεν έχουμε. Διαλαλούμε τα ανύπαρκτα πολλές φορές κατορθώματα μας. Δίνουμε τις μεγαλύτερες υποσχέσεις, που τις καταπατούμε τόσο εύκολα στην καθημερινή ζωή και αναστροφή. Ελέγχουμε τους πάντες. και τα πάντα. Φλυαρούμε ευκαίρως-ακαίρως. Εκφράζουμε. και προβάλλουμε την ασέβεια, την

αναίδεια.. Ειρωνευόμαστε  αξίες, παραδόσεις, αρχές. Μ' αυτή   μεταδίδεται το ψέμα, η άρνηση, η αθεΐα. Μ' αυτήν παγιδεύουν τα θύματα τους και εξαπατούν τους αφελείς οι διάφοροι ινστρούχτορες. Αυτή δε χρησιμοποίησε και ο  διάβολος για να παρασύρει τον άνθρωπο στον όλεθρο και την καταστροφή; (Γεν. γ', 4).

Ποιος μπορεί να συλλάβει σ' όλη την έκταση και τις συνέπειες τους καυγάδες, τις φιλονικίες, τις μάχες, τις ψυχρότητες, τα μίση, τις έριδες, τους διχασμούς, τις διαιρέσεις και τις εχθρότητες ανάμεσα στους συζύγους, στους γονείς με τα παιδιά, στους συγγενείς, στους φίλους, στους αδελφούς, στους συνεργάτες, στους συναδέλφους; Μία και μόνη λέξη που φεύγει από τα χείλη μας μπορεί να διαλύσει οικογένειες, επιχειρήσεις. Να διχάσει αδελφούς μέχρις εξοντώσεως. Να ανατρέψει και να διαλύσει δεσμούς και φιλίες που φαίνονταν αδιάσπαστοι.

«Τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι». Είναι τόση η δύναμη της, ώστε και αυτός ο ¨παντοδύναμος¨ άνθρωπος που έφθασε μέχρι το φεγγάρι και δάμασε κι αυτούς ακόμη τους νόμους της φύσης, να μη μπορεί με τις δικές του δυνάμεις να δαμάσει και να τιθασεύσει τη γλώσσα του. Κι απόδειξη αυτού είναι ότι μέχρι σήμερα αλλά και μέχρι συντέλειας των αιώνων, δε θα υπάρξει άνθρωπος που να μην του ξεφύγουν από το διπλό φράγμα, χείλη και δόντια, ένας λόγος απρεπής, οργίλος ή πειρακτικός, γιατί όχι και καυστικός;

Μόνο διά της Θείας Χάριτος, κατά τον Ιερό Αυγουστίνο, μπορεί το ακατάσχετο αυτό κακό να δαμασθεί. «Η καρδιά δεν έχει δύο γλώσσες- ευλογίας και κατάρας, ύβρεως και τιμής, λύπης και χαράς, ησυχίας και ταραχής, υποκρίσεως και ατιμίας, πενίας και πλούτου, αλλά μία και μόνη». Και το ποιόν της γλώσσας εξαρτάται από το περιεχόμενο της καρδιάς. «Ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη·  πάντα ταῦτα τὰ πονηρὰ ἔσωθεν ἐκπορεύεται καὶ κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον.. τὰ δὲ ἐκπορευόμενα ἐκ τοῦ στόματος ἐκ τῆς καρδίας ἐξέρχεται, κἀκεῖνα κοινοῖ τὸν ἄνθρωπον» (Μάρκ. ζ', 21-23, Ματθ. ιε', 18), διακηρύττει ο Κύριος. Και συνεπώς μία και μόνη οδός υπάρχει για την αυτοκυριαρχία και την τιθάσευση της γλώσσας μας. Η κάθαρση, ο αγιασμός της ψυχής, του εσωτερικού μας κόσμου. Όσο πιο καθαρή και άσπιλη είναι η καρδιά μας, τόσο πιο καθαρός και οικοδομητικός θα είναι και ο λόγος μας. «Ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην - είναι η προτροπή του αποστόλου των Εθνών - ἵνα ἦτε νέον φύραμα» (Α' Κορ. ε', 70).  

“Ἐξηρεύξατο  ἡ καρδία μου λόγον ἀγαθόν, λέγω ἐγὼ τὰ ἔργα μου τῷ βασιλεῖ, ἡ γλῶσσά μου κάλαμος γραμματέως ὀξυγράφου.  ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, ἐξεχύθη χάρις ἐν χείλεσί σου” (Ψαλμ. μδ’).