Από το χθεσινό μας Κύκλο (16/11/2014)

ΜΙΑ ΣΥΖΕΥΞΗ ΘΕΜΕΛΙΑΚΗ

O κόσμος γύρω μας καταλαβαίνει αν πιστεύουμε στον Θεό από τα έργα μας και τη ζωή μας.

Αυτή την αλήθεια τονίζει και ο θείος Ιάκωβος στην επιστολή που μελετάμε. Ποια είναι η ζώσα πίστη; Είναι η πίστη που λάμπει, που ακτινοβολεί από συνέπεια στην καθημερινή μας ζωή. Είναι η πίστη των έργων της αγάπης.

Για να δείξει ο θείος Ιάκωβος τη σύζευξη που υπάρχει ανάμεσα στην πίστη και στα έργα αναφέρεται σε δύο φωτεινά παραδείγματα της Παλαιάς Διαθήκης. Με έμφαση ερωτά: «Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ἡμῶν οὐκ ἐξ ἔργων ἐδικαιώθη, ἀνενέγκας Ἰσαὰκ τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον;». Κατ' αρχάς ο Αβραάμ πιστεύει απόλυτα στην υπόσχεση που του δίνει ο Θεός ότι δεν θα πεθάνει άτεκνος, αλλά θα αποκτήσει όχι απλώς κληρονόμο, αλλά κληρονόμους που θα είναι αδύνατον να μετρηθούν.  Η πίστη όμως αυτή του Αβραάμ στην υπόσχεση του Θεού υλοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε διά της θυσίας του Ισαάκ. Αυτή του έδωσε τη δύναμη να σηκώσει το μαχαίρι κατ' εντολή του Θεού για να σφάξει το παιδί του. Εάν αυτό δεν το έκανε κατά πρόθεση και δεν προέβαινε στην πραγματοποίηση του, θα ήταν αδύνατη η σωτηρία του και η λύτρωση του. Αυτό φαίνεται ολοκάθαρα από τη συμπλήρωση που κάνει το Πνεύμα το Άγιο στο Α' Μακκ. β', 52. Τι λέει; «Ἀβραὰμ οὐχὶ ἐν πειρασμῷ εὑρέθη πιστός, καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην;». Συνεπώς η πίστη ενεργεί τα έργα και τα έργα τελειοποιούν την πίστη. Κι όπως η φυσική θερμότητα του σώματος αυξάνεται με την κίνηση και τη δραστηριότητα, κατά παρόμοιο τρόπο και η πίστη τελειούται και ολοκληρώνεται με τη δραστηριότητα των έργων. Για να υπάρξουν όμως έργα πρέπει να προϋπάρξει η πίστη. Και για να διατηρηθεί και τελειωθεί η πίστη απαιτούνται τα έργα. Ότι είναι η αναπνοή για το σώμα είναι τα έργα για την πίστη. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια διατυπώνει ο θείος Ιάκωβος όταν σημειώνει: «ἡ πίστις συνήργει (τον έσπρωχνε και τον ωθούσε) τοῖς ἔργοις αὐτοῦ, καὶ ἐκ τῶν ἔργων ἡ πίστις ἐτελειώθη» (τελειοποιήθηκε).

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη Ραάβ την πόρνη. Είναι αμαρτωλή, πολύ αμαρτωλή. Είναι ακόμη και ειδωλολάτρης. Όμως πιστεύει και διακηρύττει την πίστη της: «ό Θεός σας, λέει απευθυνόμενη προς τους κατασκόπους Ισραηλίτες που εισήλθαν στην Ιεριχώ, είναι ο αληθινός Θεός στον ουρανό και στη γη. Και ακούσαμε για τα μεγάλα θαύματα Του, που έκαμε την Ερυθρά θάλασσα ξηρά. Και για όλα τ’ άλλα που έκανε» (Ίησ. Ν. β', 10-11). Δεν αρκείται όμως μόνο σ' αυτή την ομολογία, υλοποιεί την πίστη της αυτή, με το να κρύψει και να φυγαδεύσει τους κατασκόπους, που κατ' εντολή του Θεού έστειλε ό Ιησούς του Ναυή στην Ιεριχώ. Και αναφέρει την πίστη της Ραάβ, της πρώην πόρνης, μιας μεγάλης αμαρτωλής, για να δείξει ότι η πίστη όταν συνοδεύεται από έργα έχει τη δύναμη να σώσει και τους χειρότερους ανθρώπους και τις πιο εγκληματικές φυσιογνωμίες. Αντίθετα, όταν δεν συνοδεύεται από έργα και μένει αδρανής τότε ούτε και αυτούς τους φαινομενικά καλύτερους σώζει. Μία αδρανής και ξερή πίστη δεν παρουσιάζει έργα. Όχι, λοιπόν, μόνο λόγια πίστεως, αλλά και έργα. Είναι απαραίτητη, βασική, θεμελιακή η σύζευξη αυτή, πίστη και έργα.