Από το χθεσινό Κύκλο μας

«Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ»

Ο άπειρος Θεός, το δεύτερο πρόσωπο, της Αγίας Τριάδος, για το οποίο ο Ευαγγελιστής σημειώνει χαρακτηριστικά, «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος», προσθέτει: «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο». To καταπληκτικότερο από όλα τα παράδοξα. Γιατί εκείνος ο οποίος ήταν απ' την αρχή Θεός, γί­νεται και άνθρωπος. Και εκείνος ο οποίος ήταν προς τον Θεόν «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Προσέλαβε στη θεϊκή Του φύση και ουσία και την ανθρώπινη σάρκα δηλ. ανθρώπινη φύση: σώμα και ψυχή. Αξιοπρόσεκτες οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο Ευαγγελιστής. Ως Θεός «ἦν» πάντοτε αιωνίως, ως άνθρωπος «ἐγένετο» κάπο­τε, εν χρόνω. Κι όταν έγινε άνθρωπος δε μεταβλήθηκε η θεία ουσία Του. Και τούτο γιατί δε θα ήταν Θεός αν αλλοιωνόταν και μεταβαλλόταν η ουσία Του. Συνεπώς όταν λέμε ή κι ακούμε «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» δεν εννοούμε πως το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος μεταβλήθηκε σε σάρκα, αλλά «ἐνεδύθη», ντύθηκε, και περιβλήθηκε τη σάρκα, κι έγινε άνθρωπος. Το «σὰρξ ἐγένετο», σημαίνει ότι είναι τέλειος άνθρωπος με σώμα και ψυχή. Και ως τέλειος άνθρωπος πήρε όλες τις ιδιότητες μας πλην της αμαρτίας. «Ἐσταυρώθη ἐξ ἀσθενείας» (Β' Κορ. ιγ', 4)  «θανατωθεὶς σαρκὶ» (Α' Πέτρ. γ', 18). Μυστήριο μέγα. Αυτός που δημιούργησε τα πάντα, αυτός στον οποίο τα πάντα υποτάσσονται περιβάλλεται και ντύνεται την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία μας. Και δεν αρκείται σ' αυτό μόνο.

Αλλά και «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Και η λέξη «ἐσκήνωσεν», που χρησιμοποιεί ο ιερός Ευαγγελιστής, εκφράζει μια ιδιαίτερη οικειότητα. Μια αγάπη απροσμέτρητη του Θεού προς τον άνθρωπο. Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, το «ἐσκήνωσεν» έχει τη σημασία να μπορούμε και να Τον πλησιάζουμε και να συνδιαλε­γόμαστε μ' Αυτόν, και να Τον συναναστρεφόμαστε.

Το «ἐσκήνωσεν» κατ' αρχήν εκφράζει την άκρα ταπείνωση και την φτώχεια με την οποία εμφανίζεται ο σαρκωθείς Θεός. Για τον Χριστό «οὐκ ἦν … τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. β', 7) και «οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η', 20). Δεύτερο, όπως οι στρατιώτες παραμένουν στις σκη­νές για να είναι ετοιμοπόλεμοι έτσι και ο Χριστός πα­ραμένει ως στρατιώτης στη σκηνή για να φέρει εις πέ­ρας τον πόλεμο που άρχισε παλιά στον κήπο της Εδέμ μεταξύ του αρχέκακου φιδιού και του σπέρματος της γυναικός. Τρίτον, εσκήνωσε γιατί η παραμονή Του ανάμεσα μας δεν επρόκειτο να παραταθεί για πολύ χρόνο. Γιατί σκοπός και προορισμός του ανθρώπου δεν είναι η γη, αλλά ο ουρανός. Εδώ είμαστε πάροικοι και παρεπίδημοι.

«Καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ». Αυτό ανα­φέρεται πρωτίστως στους μαθητές πού υπήρξαν αυτό­πτες μάρτυρες της παρουσίας Του, των μεγάλων και εκπληκτικών θαυμάτων Του, της Μεταμορφώσεως και της Αναστάσεως Του. Αλλά έπειτα και σ' όλους εμάς που ψηλαφούμε το μέγα αυτό μυστήριο της παρουσί­ας του Χριστού εν τη Εκκλησία δια μέσου των αιώνων.                                      

«Ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός». Όχι σαν κτί­σμα ή δημιούργημα όπως τον εκλαμβάνουν και τον πι­στεύουν διάφοροι αιρετικοί, αλλά ως μονογενή Υιό εκ της αυτής ουσίας του Πατρός «γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα», όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως. Ο μόνος φύσει Υιός.

Πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας. Στο Χριστό δε δόθηκε η Χάρη ως δωρεά όπως συμβαίνει σ' άλλους χαρισματούχους, αποστόλους, αγίους κλπ., αλλά είναι πλήρης Χάριτος ως η πηγή της Χάριτος και των δωρεών.

…………………………………………………………………………………………………………….

«Θαρσεῖτε». Ό Χριστός είναι ανάμεσα μας. Στις θλίψεις μας. Στους πειρασμούς μας. Στις αντιξοότ­ητες της ζωής μας. Πόση αλήθεια τόνωση και πόση ελπίδα δίνει στον καθένα μας αυτή η μεγάλη αλήθεια. Ο Θεός-Λόγος «ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»! Δεν είμαστε μόνοι. Δεν είμαστε απροστάτευτοι. Δεν είμαστε έρμαια και θύματα των κακών και πονηρών συνανθρώπων μας ούτε πολύ περισσότερο του διαβόλου. Κοντά μας, δίπλα μας στέκει ο Χριστός, έτοιμος να μας συμπαρασταθεί. Να μας βοηθήσει. Να σηκώσει αυτός το βάρος του Σταυρού μας. Δεν Τον ακούμε τι λέει; «ἐπικάλεσαί με ἐν ἡμέρᾳ θλίψεώς σου, καὶ ἐξελοῦμαί σε, καὶ δοξάσεις με» (Ψαλμ. μθ', 15). Και σ' άλλο σημείο, «μετ᾿ αὐτοῦ εἰμι ἐν θλίψει» (Ψαλμ. ρ', 15). Μας πα­ρακολουθεί, μας συντροφεύει, όπως ακριβώς ο πατέρας και η μητέρα το μικρό και αδύναμο παιδί τους. Κι αν η εποχή μας έφθασε στο σημείο ώστε να παρουσιάζονται κάποιες μητέρες, που λησμονούν τις μητρικές τους υποχρεώσεις, ο Κύριος ουδέποτε μας εγκαταλείπει: «οὐ μή σε ἀνῶ οὐδ' οὐ μή σε ἐγκαταλίπω» (Eβρ. ιγ', 5), είναι η αδιάψευστη υπόσχεση Του. Έχε θάρρος, λοιπόν, αδελφέ μου, οτιδήποτε και αν σου συμβεί, δί­πλα σου στέκει ο Χριστός. Υπάρχει μεγαλύτερο και πιο ελπιδοφόρο μήνυμα απ' αυτό;

«Προσέχετε ἑαυτοῖς» (Λουκ ιζ΄3). Βλέπει τις παρεκτροπές και τις αδυναμίες μας. Όταν υποχωρούμε στον πειρα­σμό, όταν γονατίζουμε και πέφτουμε, ο Χριστός δεν είναι μακριά μας. Είναι κοντά μας. Μας βλέπει. Μας παρακολουθεί. Λυπάται για το κατάντημα μας. Και διατυπώνει το πικρό εκείνο παράπονο Του: «οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωὴν ἔχητε» (Ιωάν. ε΄ 40). Πόσο στ' αλήθεια διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν μέσα μας υπήρχε έντονη και ζωηρή η σκέψη, η πεποίθηση της παρου­σίας του Θεού δίπλα μας! Αν η παρουσία ανθρώπων μας προφυλάσσει ή αν θέλετε μας αποτρέπει από αυτή η εκείνη την παρεκτροπή, πόσο μάλλον η σκέψη ότι ο Θεός με βλέπει, με παρακολουθεί, θα μας προφύλασσε από ένα πλήθος καθημερινών μας παρεκτροπών και αδυναμιών! Εκείνο πού χαλύβδωσε και γιγάντωσε τον πάγκαλο Ιωσήφ να πει το όχι στον προκλητικό εκείνο πειρασμό, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η σκέψη και η πεποίθηση ότι «ο Θεός με βλέπει», «καὶ πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;» (Γεν. λθ' 9).

Ευτυχείς, για όσους τα φετινά Χριστούγεννα θα γίνουν αφορμή για να ζει μέσα τους έντονα η πραγματικότητα ότι, «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν».