Από το χθεσινό μας Κύκλο (13/04/2014)

ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΜΥΡΑ

Το πρώτο μύρο

Ο Κύριος φιλοξενείται στη Βηθανία, στο σπίτι τού Σίμωνα του λεπρού, όπου παρευρίσκεται και ο αναστημένος Λάζαρος. Κάποια στιγμή η αδελφή του Λαζάρου Μαρία, η οποία επιλέγει πάντα την αγαθή μερίδα, έρχεται στο δωμάτιο, κρατώντας ένα αλαβάστρινο δοχείο γεμάτο από πανάκριβο άρωμα. Σπάζει το δοχείο και με το μύρο  ραίνει τον Διδάσκαλο, στην κεφαλή και στα πόδια.

Κινήσεις απλές, ανεπιτήδευτες, ήρεμες, συγκρατημένες, λόγια λιτά, κατάθεση ψυχής, άφατης ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας, προς τον Κύριο, ο οποίος ανέστησε τον αδελφό της. Ακριβό άρωμα, προϊόν αφοσίωσης, ευγνωμοσύνης. Ενδεδυμένη με τον εσωτερικό χιτώνα όχι του λόγου αλλά της πνευματικής πράξης. Μία σεμνοπρεπής κίνηση, που λέει και εννοεί πολλά, τα οποία συλλαμβάνει ΕΚΕΙΝΟΣ και τη βραβεύει για την πράξη της.                  Αυτό είναι το μύρο της ευγνωμοσύνης!

Το δεύτερο μύρο

Αλλά και η υμνολογία που ακούμε τη Μ. Τρίτη το απόγευμα, σε μύρο αναφέρεται. Στη Γαλιλαία στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου, ο Κύριος παίρνει το γεύμα Του. Εκεί εμφανίζεται μία αμαρτωλή γυναίκα και με συντριβή καρδιάς, βρέχει τα πόδια του Διδασκάλου με τα δάκρυα της και τα αλείφει με το πολύτιμο μύρο, που κρατάει στα χέρια της. Στη συνέχεια λύνει τους πλοκάμους της κεφαλής της, για να σπογγίσει τα πόδια του Κυρίου.

Η Αγία Κασσιανή σαν ιχνηλάτης ασυγκράτητη στα δύσβατα μονοπάτια των Παθών του Απαθούς, ποιητική αδεία εικονίζει την ασύλληπτη, αφάνταστη μεγαλειότητα της μετάνοιας της «ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσης γυναικός».

Οι σκοποί της Κασσιανής είναι, να παρηγορήσει τους απομακρυσμένους από τη θεία προσταγή και θέληση, να τους συγκινήσει και παροτρύνει για την οικοδόμηση μιας νέας ζωής. Η προσπάθεια της είναι θαυμάσια, όσο και ο τρόπος που την εκφράζει. Κεντά κυριολεκτικά τις καρδιές και τις στρέφει απαλά προς τον υπέροχο και ανεξίτηλο εκείνο ψίθυρο : «ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.» (Λουκ. ιθ' 10).

Κοσμείται με τις πλέον επιλεγμένες λέξεις τις εκλεπτυσμένες έννοιες, και δυνατές ψυχικές μεταβολές. Μας εισάγει στο ουσιαστικό νόημα της περιόδου αυτής, της μετανοίας και το νόημα της αισθήσεως της θεότητας Του.                 Αυτό είναι το μύρο της μετανοίας!

Το τρίτο μύρο

Γονυπετώντας φθάνουμε στην πιο άδικη θυσία στην ιστορία του κόσμου. Μ. Παρασκευή!

Αλήθεια, πώς και γιατί σταυρώθηκε ο Σαρκωμένος Λόγος του Θεού; Πώς και γιατί σφαγιάσθηκε η Αγάπη; Να ήταν τάχα «εγκληματικό κατόρθωμα» της απάνθρωπης βουλήσεως;... ή φιλάνθρωπη συγκατάβαση της Παντοδυναμίας Του, προς ανάσυρση του πλάσματος Του από το βυθό της απώλειας;

Πόση αγάπη του οφείλουμε; Πόση λατρεία; Μύρο αγάπης Του αξίζει.

Ο Ιωσήφ, από Αριμαθαίας μαζί με τον Νικόδημο αλείφουν το νεκρό σώμα, με 32 κιλά αρωματικού μίγματος από σμύρνα και αλόη. Ο Ιωσήφ, μέλος τίμιο τού Ιουδαϊκού Συνεδρίου διακεκριμένος και  σεβαστός για την ακεραιότητα του ήθους του, προβαίνει στην παράτολμη αίτηση του νεκρού σώματος του Ιησού, από το Ρωμαίο επίτροπο. Η άδεια δίνεται και καταφθάνει με ύφασμα λευκό για να τυλίξει το Τίμιο Σώμα.

Ο άλλος, ο Νικόδημος, ο άρχοντας των Ιουδαίων, νομομαθής, νυχτερινός μαθητής, καταφθάνει συνεργός του πρώτου στο έργο της Αποκαθηλώσεως. Μαζί κατεβάζουν το Σώμα από το Σταυρό και μετά την απόδοση των καθιερωμένων νεκρικών τιμών, το ενταφιάζουν με ησυχία, στο καινό μνημείο, το λαξευμένο μέσα στο βράχο.                           Αυτό είναι το μύρο της Αγάπης!

Το τέταρτο μύρο

Και φθάνουμε στη μία των Σαββάτων, την πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο, όπου η Μαρία η Μαγδαληνή μαζί με άλλες μαθήτριες -όλες γενναίες ψυχές- πηγαίνουν με θάρρος στον τάφο, κρατώντας μύρα εκλεκτά.

Πιστές μαθήτριες από τη Γαλιλαία, «σεμνές μορφές», συνέκδημοι του Κυρίου στις περιοδείες Του, αβρές παραστάτιδες της Παναγίας μητρός Του, στέκονται με σεβασμό, με ευκοσμία, σιωπή και συνοχή εσωτερική. Παντού ευσχημοσύνη. «Ευσχήμων βουλευτής» ο Ιωσήφ, το ίδιο ευσχήμονες, στο μέσα πλούτο ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες του.

 Το φρικτό μυστήριο του θανάτου δέχεται ο Κύριος, να το υπηρετήσουν χέρια ανθρώπινα μέσα σε κλίμα ησυχίας και κοσμιότητας. Η σωματική τους παρουσία περιγράφεται, προκειμένου η ψυχή ν' αποθέσει τα μύρα της αγάπης της και ν' αποτίσει το φόρο λατρείας της προς Αυτόν. Έτσι γνωρίζουν να διακονούν τον Κύριο όλες οι αφοσιωμένες σ' Αυτόν ψυχές. Με μία αφοσίωση «κραταιά ως o θάνατος». Φθάνουν στο κενό μνημείο και αναζητούν Το Διδάσκαλο Τους. Οι άγγελοι δεν τους συγκινούν. Δε ζητούν τους αντιπροσώπους Του, άλλα τον Ίδιο τον Κύριο «Τους». Αυτόν αγαπούν. Αυτόν «διηκόνουν ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. η' 3). Αυτόν ακολούθησαν με υποδειγματική αφοσίωση σ' όλη την τριετή επί γης πορεία Του. Γι' Αυτόν ετοίμασαν τα μύρα. Σ' Αυτόν έδωσαν την καρδιά τους.

Και ξέρουμε πόσο ευαρεστείται ο Θεός στην προσφορά της καρδιάς μας. Από την Π. Διαθήκη ακόμα, την καρδιά μας ζητάει, σαν το πιο ευπρόσδεκτο δώρο: «δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν» (Παροιμ. κγ' 26). Πόσες φορές κάνουμε, οι άνθρωποι, κακή αξιολόγηση των δώρων, που προσφέρουμε στον Θεό! Του προσφέρουμε πρόθυμα κόπους, χρόνο, αγρυπνίες και νηστείες, άλλα Του αρνούμαστε το δώρο της καρδιάς μας.                Αυτό είναι το μύρο της λατρείας  και αφοσίωσης!

Αλλά ένα άλλο μύρο ζητάει ο Κύριος από μας. Ζητάει να ευωδιάζει η ψυχή μας και η ζωή μας από πράξεις ανωτερότητας, από αρετή και εν γένει χριστιανική συμπεριφορά. Από έργα αγάπης, καλοσύνης, σωστής κοινωνικότητας. Όπου βασιλεύει η απελπισία, αυτοί να χαρίζουν την ουράνια ελπίδα. Όπου κυβερνάει η ασυναρτησία και ό παραλογισμός, αυτοί να πασχίζουν να επικρατεί η εσωτερική αρμονία και η ηθική τάξη. Όπου η ανησυχία δημιουργεί αναστατώσεις και συγκλονισμούς, αυτοί να σκορπίζουν, σαν αύρα λεπτή, την ψυχική ηρεμία και την ειρήνη... Και είναι καθήκον του χριστιανού ν' αρωματίζει την κοινωνία με το άρωμα της αρετής και είναι ανάγκη στη σήψη της κοινωνίας να υπάρχει ως αντιστάθμισμα η ευωδία, το άρωμα των Χριστιανών εκείνων, οι οποίοι θα παρουσιάζουν υπέροχο παράδειγμα αγιότητας, ενεργειών και διαθέσεων και συμπεριφοράς εντίμου, ήθους αδιάβλητου, σύμφωνης προς το θείον θέλημα, τούτο το μύρο ζητάει ο Κύριος από μας.