Από το χθεσινό Κύκλο μας (06/12)

“Μακροθυμήσατε οὖν, ἀδελφοί”  (Ιακ. ε΄7-11 ).

«Μακροθυμήσατε οὖν, ἀδελφοί». Αφού προηγουμένως ο θείος Ιάκωβος αναφέρθηκε στην τιμωρία των αδικούντων, ήταν φυσικό να στρέψει την προσοχή του και το ενδιαφέρον του στα θύματα τους, στους αδικούμενους. Δεν υποδαυλίζει πάθη και εχθρικές διαθέσεις. Αντιθέτως ως άριστος παι­δαγωγός συνιστά μακροθυμία, υπομονή, καρτερία.

«Ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου ἤγγικε». Η ποικιλόμορφη αδικία δεν είναι για τον καθένα μας κατάσταση μόνιμη, αλλά προσωρινή. Η παρουσία του Κυρίου όλο και πλησιάζει. Τί σημασία, λοιπόν, έχουν τα λίγα ή έστω περισσότερα χρόνια της καταπίεσης και αδικίας μας μπρος στην αιωνιότητα; Και για να μας πείσει ο απόστολος, πόσο αναγκαία και απαραίτητη είναι αυτή η μακροθυμία, μας θυμίζει το γεωργό.

«Ἰδοὺ ὁ γεωργὸς ἐκδέχεται τὸν τίμιον καρπὸν τῆς γῆς, μακροθυμῶν ἐπ' αὐτῷ ἕως λάβῃ ὑετὸν πρώϊμον καὶ ὄψιμον». Μεταξύ σποράς και θερισμού μεσολαβεί αρκετός χρόνος υπομονής και καρτερίας, που ούτε τη βροχή μπορεί να προκαλέσει ή ν' αποτρέψει, αλλά ούτε και την ωρίμανση να επισπεύσει. Κατά πα­ρόμοιο τρόπο και κάθε Χριστιανός αγόγγυστα και πρόθυμα πρέπει να δέχεται όσα οικονομεί η Θεία Πρόνοια γι' αυτόν. Ο κάθε Χριστιανός δεν είναι ούτε έρμαιο της τύχης, αλλά ούτε και το απροστάτευτο θύμα των εκμεταλλευτών. Βρίσκεται κάτω από την άμεση φροντίδα και προστασία του Θεού. Ακόμη κι όταν στραγγαλίζεται το δίκαιο του και απομυζάται ο τίμιος ιδρώτας του.

«Στηρίξατε τὰς καρδίας». Ο Μέγας Κριτής, που θα θέσει τα πράγματα στη θέση τους, τιμωρώντας τους πονηρούς και βραβεύοντας τους αγαθούς, είναι τόσο κοντά μας, όσο ακριβώς κι εκείνος, που κτυπά την πόρτα του σπιτιού μας και ζητεί να εισέλθει σ' αυτό. Και για να ερμηνεύσει το «στηρίξατε τὰς καρδίας», προσθέτει:

«Μὴ στενάζετε … ἵνα μὴ κριθῆτε». Ο Χριστια­νός ποτέ δεν πρέπει να στενάζει και να βαρυγκωμά για τις αδικίες που δοκιμάζει στην παρούσα ζωή, αλλά να μακροθυμεί. Ο απόστολος είναι σαφέστα­τος. Εάν στενάζετε κατά των άλλων, διεκδικούντες και αντιδικούντες για προσωρινά και εφήμερα πράγματα, μην ξεχνάτε πως θα κριθείτε. Και δεν υπάρχει μεγά­λη διαφορά ανάμεσα στους καταπιέζοντες κι όσους στενάζουν και βαρυγκωμούν. Ο πρώτος με ‘’ετσιθελισμό’’ ποδοπατάει το θέλημα του Θεού, αλλά και ο δεύτερος δυσπιστώντας και βαρυγκωμώντας, αρνείται την πατρική Πρόνοια και στοργή Του. Έτσι και ο πρώτος απορρίπτει το Θεό, αλλά κι ο δεύτερος τον αρνείται στην πράξη.

Ως υποδείγματα κακοπάθειας και μακροθυμίας σημειώνει: «Λάβετε…τοὺς προφήτας», οι οποίοι μολονότι τιμήθηκαν από το Θεό, κακοποιήθηκαν και διώχθηκαν από τους ανθρώπους. Και «ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον» (Εβρ. ια’ 37), χάριν του Ονόματος Του. «ἰδοὺ μακαρίζομεν τοὺς ὑπομένοντας· τὴν ὑπομονὴν Ἰὼβ ἠκούσατε, καὶ τὸ τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολύσπλαγχνός ἐστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων». Ποιος δε θαυμάζει και δε στέκεται προσεκτικά μπρος στα μεγάλα αυτά και φωτεινά παραδείγματα της υπομονής και της καρτερίας των προφητών; Και ιδιαίτερα στο απαρά­μιλλο και φωτεινότατο και ακτινοβόλο παράδειγμα του Ιώβ. Και στο περιστατικό αυτό του Ιώβ δεν ακτινο­βολεί μόνο η καρτερία και η υπομονή του, διαλάμπει και το φιλάνθρωπο και φιλάγαθο του Θεού.

«Ὁ δὲ Κύριος εὐλόγησε τὰ ἔσχατα ᾿Ιὼβ ἢ τὰ ἔμπροσθεν» (Ιώβ μβ' 12).