ΑΠΟ ΤΟ ΧΘΕΣΙΝΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΟ (07/02/2016)

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ   (Ιακ. ε’ 13)

Η προσευχή είναι η ζωή του Χριστιανού. Είναι το οξυγόνο και η αναπνοή του. Είναι κάτι αυθόρμητο, πηγαίο. Και αυτό το νιώθουμε κυρίως στις ώρες του πόνου και της οδύνης. Τότε που παύει να λειτουργεί η πολυμήχανη λογική και κτυπάει μόνον η καρδιά που στρέφεται αυθόρμητα και αυτόματα προς το Δημιουργό της. Η θερμότερη και ισχυρότερη προσευχή του Κυρίου έγινε στον κήπο της Γεθσημανής. Και τη μεγαλύτερη ανάγκη της επικοινωνίας με το Θεό-Πατέρα την ένιωσε ο Κύριος, ως άνθρωπος, όταν κρεμόταν στο Σταυρό. Το ίδιο συμβαίνει και επαναλαμβάνεται, κατά κανόνα, και με κάθε άνθρωπο.

Όταν ο άνθρωπος σηκώνει σταυρό πόνου και δοκιμασίας, οδυνηρό, βαρύ, πιεστικό, τότε αισθά­νεται περισσότερο την ανάγκη της προσευχής. «Τῇ κακοπαθείᾳ, σημειώνει ένας Πατήρ, ἡ προσευχὴ παρομαρτήτω». Έτσι, κατά το θείο Ιάκωβο, οι καιροί των θλίψεων πρέπει να γίνονται καιροί εντατικής προ­σευχής. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και επιτρέπει ο Θεός τις θλίψεις. Για να Τον αναζητούμε , να μην Τον ξεχνούμε. Όλοι μας, όταν ευημερούμε και η υγεία μας παρουσι­άζεται σιδερένια και ακλόνητη, Τον λησμονούμε και απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν. Ισχύει, βλέπετε και επαναλαμβάνεται αυτό, που σημειώνει η Π. Διαθήκη, για τον Ιουδαϊκό λαό. «Καὶ ἔφαγεν ᾿Ιακὼβ καὶ ἐνεπλήσθη, καὶ ἀπελάκτισεν ὁ ἠγαπημένος, ἐλιπάνθη, ἐπαχύνθη, ἐπλατύνθη· καὶ ἐγκατέλιπε τὸν Θεὸν τὸν ποιήσαντα αὐτὸν καὶ ἀπέστη ἀπὸ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ»(Δευτ. λβ' 15). Ο πόνος και η δοκιμασία μας συνεφέρνει. «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου»(Ησ. κστ' 16). Και «ἡ παιδεία Κυρίου Κυρίου ἀνοίγει μου τὰ ὦτα»(Ησ. ν' 5).

Ο άνθρωπος, κάτω απ’ τη μάστιγα του πόνου και των θλίψεων γίνεται ταπεινός. Η καρδιά συντρίβεται. Και αυτομάτως, αν έχει καλή δι­άθεση, καταφεύγει με την προσευχή στον Θεό. Σε ποιόν άλλον ο πιστός μπορεί ν' ανοίξει την καρδιά του και να εκμυστηρευθεί τον πόνο του; Μόνο στο Θεό. Ο κόσμος αυτός θα ήταν μαύρος και κατασκότεινος για τον καθένα μας και η ζωή μας τραγική, αν δεν υπήρχε το χάρισμα της προσευχής, μέσω του οποίου μπορούμε σε στιγμές θλίψεων και δοκιμασιών να καταφεύγουμε «τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν»(Εβρ. δ' 16).

Η προσευχή είναι η δύναμη του Χριστιανού. Ο άνθρωπος εξέρχεται γυμνός, άοπλος και κλαίγοντας  από την κοιλιά της μητέρας του. Και τα κλάματα αυτά είναι το προανάκρουσμα των θλίψεων και των δο­κιμασιών, που τον περιμένουν. Μπρος στις τόσες αδυναμίες και ατέλειες του, πού θα καταφύγει ο άνθρωπος; Πού θα βρει ανακούφιση και παρηγοριά; Πού θα βρει δύναμη για να υπερνικήσει και αυτά ακόμη τα στοιχεία της φύσης, πού επαναστατούν πολλές φορές εναντίον του; Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα της αήττη­της αυτής δύναμης ταμιευμένα στην Αγία Γραφή, την παγκόσμια, την εκκλησιαστική και εθνική μας Ιστορία, αλλά και την προσωπική ζωή και πείρα καθενός. Μπρος στην ακατανίκητη δύναμη της προσευχής και αυτοί ακόμη οι άτεγκτοι φυσικοί νόμοι υποχω­ρούν.

«Εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω». Βαθύς ανατόμος ο θείος Ιάκωβος της ανθρώπινης ψυχής, ενδι­αφέρεται και για την ψυχαγωγία του ανθρώπου. Την εκλαμβάνει ως βασικό και απαραίτητο στοιχείο της ζωής. Γι' αυτό, όπως σημειώνει και ο Οικουμένιος, όταν με την προσευχή ο άνθρωπος γαληνεύσει, ηρεμήσει και βρεθεί σε κατάσταση ευθυμίας, όχι μόνο δεν απαγορεύει την ξεκούραση, την άνεση, την αναψυχή και την ψυχαγωγία, αλλά συνιστά την ψαλμωδία και τους ύμνους εν Κυρίω.