Ο Όσιος Ιωάννης γεννήθηκε περί τις αρχές του
10ου αιώνος μ.Χ. στο Πάνορμο (Palermo) της
Σικελίας. Η μητέρα του ήταν αιχμάλωτη Ορθόδοξη Χριστιανή στο παλάτι του τοπικού
μουσουλμάνου άρχοντος, που την είχε ως σύζυγό του και ονομαζόταν Καλλίστη.
Ο Όσιος
μεγάλωνε σύμφωνα με τα ήθη των Σαρακηνών. Μόνο η μητέρα του τού μιλούσε μυστικά
από την παιδική του ηλικία για τον Χριστό και όταν έγινε 14 ετών, τού φανέρωσε
την αληθινή του πατρίδα, την Καλαβρία και τον προέτρεψε να μεταβεί εκεί για να
βαπτισθεί. Στη συνέχεια η ευλαβής Καλλίστη τον ασπάσθηκε και του έδωσε τον
Σταυρό, τον οποίο φύλασσε κρυφά, μόνη παρηγοριά στις θλίψεις της ομηρίας. Ο
Όσιος διέφυγε με θαυμαστό τρόπο την καταδίωξη των Αγαρηνών και αποβιβάσθηκε
στην ακτή του Στύλου, όπου βαπτίσθηκε από
τον Επίσκοπο Ιωάννη, ο οποίος του έδωσε και το όνομά του.
Ο Ιωάννης πήγαινε στην Εκκλησία, προσκυνούσε τον Σταυρό και ζητούσε
εξηγήσεις για τις εικόνες. Βλέποντας τον Ιωάννη το Βαπτιστή, ρώτησε: «Ποιος
είναι αυτός ο ντυμένος με δέρμα καμήλας;». «Είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο
προφήτης που έζησε στην έρημο και βάπτισε τον Χριστό στον Ιορδάνη. Να τον
μιμηθείς, έχεις το όνομά του». Ακούγοντας ο Ιωάννης παρακάλεσε τον Επίσκοπο να του δείξει έναν ερημικό τόπο.
Εκείνος του υπέδειξε ένα αρχαιότατο μοναστήρι σε δασώδη κοιλάδα, ανάμεσα στους
ποταμούς Άσση και Στύλαρο. Εκεί βρήκε δύο αγίους μοναχούς, τον Αμβρόσιο
και το Νικόλαο. Εκείνοι στην αρχή τον άφησαν έξω από την πόρτα, μέχρι
που, θαυμάζοντας την σταθερότητά και επιμονή του, τον δέχθηκαν, για να αρχίσει
την αγγελική ζωή και να φθάσει σε ύψη
αγιότητας.
Κάποτε στο Ροβιάνο, από τη
μεριά του Μοναστεράτσε (Μοναστηράκι), ήταν ένας
ευεργέτης που κάθε χρόνο, έδινε λίγη σοδειά στο μοναστήρι. Τον Ιούνιο ο Ιωάννης πήγε να τον βρει, παίρνοντας
μαζί του ένα μικρό παγούρι κρασί. Καθώς διάβαινε, οι χωρικοί άρχισαν να τον
περιπαίζουν, αλλά ο πράος Ιωάννης
έδωσε σε όλους να φάνε και να πιούνε. Όλοι έτρωγαν ψωμί και έπιναν κρασί, αλλά
το ψωμί δεν τελείωνε, ούτε άδειαζε το παγούρι. Μόλις το είδε αυτό ο Όσιος
γονατιστός ευχαριστούσε τον Θεό όταν ξαφνικά σκοτείνιασε ο ουρανός, ενώ ήταν
μεσημέρι και μια μπόρα έπεσε στον κάμπο. Οι θεριστές έτρεξαν να προστατευθούν.
Μόνο ο Ιωάννης έμεινε εκεί
προσευχόμενος. Μόλις κόπασε η βροχή, γύρισαν οι θεριστές για την δουλειά τους
και βρήκαν θερισμένα όλα τα στάχυα, δεμένα στην σειρά δεμάτια και στεγνά. Γι'
αυτό και ονομάσθηκε Θεριστής.
Ο Όσιος προείπε την κοίμησή του και το
λείψανο του κατέστη πηγή θαυμάτων και ιάσεων, ώστε και οι Φράγκοι κατακτητές,
ανήγειραν με τον Ορθόδοξο λαό μεγαλοπρεπή ναό προς τιμήν του. Από τότε, όμως,
άρχισε ο εκλατινισμός της περιοχής και έτσι οι τελευταίοι μοναχοί εγκατέλειψαν
τη μονή και μετέβησαν στον Στύλο φέρνοντας εκεί μαζί τους, όπου σώζονται μέχρι
σήμερα, τα τίμια λείψανα του Οσίου και των Αγίων Αμβροσίου και Νικολάου.
Η παράδοση
θέλει την εορτή της μνήμης του Αγίου αυτή την ημέρα, μαζί με την εορτή της
ευρέσεως της Τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου