Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/01/'17)

Κύριον Ζήσην Τουλιτσατον, δικηγορον. Αγαπητέ κύριε Τουλιτσατο, σας γράφω για δήλωση ατυχήματος γιατί ο συμπατριώτης μας ασφαλιστής κ. Γιάννης Σβορώνος (είναι απ' τα Σβορωνάτα) μου συνέστησε το όνομα σας, τέλος πάντων. Είμαι επαγγελματίας χτίστης οικοδομών με ειδικότη­τα τουβλοχτίστη αλλά και με σουβάδες αν χρειαστεί, την ημέρα του ατυ­χήματος δούλευα στη στέγη οικοδομής έξι ορόφων. Μετά το πέρας της εργασίας μου, καθάριζα τούτο και κείνο, δω και κει και είδα να έχουν πε­ρισσέψει περίπου 300 κιλά τούβλα ατόφια πυρότουβλα. Αντί να τα κατε­βάσω με τα χέρια από τη σκάλα διότι δεν ήταν και φωτισμένη ευπρεπώς, προτίμησα να τα βάλω σε ένα βαρέλι που βρήκα της πίσας και να τα κα­τεβάσω με την μικρή την τροχαλία της στέγης δια ευκολία και ταχύτητα από τη στέγη στο πεζοδρόμιον. Λοιπόν, τι κάνω. Σπρώχνω το βαρέλι στο κενό κρεμάμενον με τη στήριξη τροχαλίας, το γιομίζω με τα 300 κιλά πυ-ρότουβλα, τα αφήνω να κρέμονται εκεί στον αέρα και κατεβαίνω στον δρόμο (πεζοδρόμιον). Τότε πιάνω και λύνω το σκοινί που συγκρατεί και φρενάρει, κρατώντας το σφιχτά με τα χέρια για να εν συνεχεία αμολή­σω και να κατεβάσω αργά και σταθερά. Τώρα, λάβετε με υπόψιν όπως γράφω και στο έντυπον που μου έδωσε ο κ. Γιάννης Σβορώνος (συμπα­τριώτης μας), τέλος πάντων είμαι βάρους 62 κιλά. Ξαφνιασμένος από ένα δυνατό ξαφνικό τράβηγμα τα έχασα και τέλος πάντων ξέχασα να αμολήσω το σκοινί. Όπως το φαντάζεστε έτσι έγινε, δηλαδή, απογυώθηκα και ξεκίνησα μια ταχαία άνοδο προς τα επάνω παράλληλα με την οι­κοδομή και μήπως το ξέχασα, είμαι βάρος με 62 κιλά, αν και το έχω ξα­ναγράψει άνωθεν. Τέλος πάντων, στο τρίτο πάτωμα έγινε το κακό γιατί εκεί συναντηθήκαμε με το βαρέλι κατερχόμενον ταχαίως και τώρα έτσι εξηγούνται και τα κατάγματα κρανίου και της ωμοπλάτης (αριστερής). Τέλος πάντων η συνάντηση μου με το βαρέλι κάπως επιβράδυνεν την άνοδο της πορείας προς την στέγη και συνέχισα να ανεβαίνω μέχρι που τα δάχτυλα μου χώθηκαν μέσα στον τροχό απ' το βαρουλκάκι, τέλος πά­ντων μέχρι τότε τα είχα καταφερι να βρω τον εαυτόν μου και να νικάω τον πόνο και να κρατάω γερά το σκοινί στο χέρι παρά τον πόνο στο χέρι. Την ίδια στιγμή ακριβώς που φτάνω εγώ στην στέγη, φτάνει και το βαρέλι στον κάτω προορισμό του και σκάει στο πεζοδρόμιον και του φεύγει τε­λείως ο πάτος του. Τώρα, τέλος πάντων, ελευθερωμένο από τα τρακόσα κιλά πυρότουβλο βάρους 300 κιλών, το πολύ-πολύ το βαρέλι να ζύγιζε 30 κιλά και μπορεί και πιό ολίγον. Τώρα βέβαια καταλαβαίνεται ξεκίνησα μιά γρήγορη κάθοδο παράλληλη στην όλη διάρκεια του ύψους της οικοδομής και, τέλος πάντων, στο τρίτο (3ο) περίπου πάτωμα συναντήθηκα με το βα­ρέλι που ξένοιαστα ανέβαινε και τέλος πάντων αυτό εξηγεί τα κατάγμα­τα στους στραγάλους και στο κάτωθι μέρος το σωματικόν μου. Τέλος πά­ντων, αυτή τη φορά η σύγκρουση μου με το βαρέλι με φρενάρισε αρκε­τά ώστε να μαλακώσι την πτώση μου πάνω στο σωρό με τα τρακόσα κιλά πυρότουβλα. Και τώρα περιγράφω και μετά λύπης μου σας πληροφορώ ότι μετά από όλα αυτά και ξαπλωμένος κατάχαμα ακινητοποιημένος από τον πόνο κυττάζοντας το αδειανό βαρέλι να κρέμεται έξι πατώματα πά­νω μου, χάνω τις αισθήσεις μου και, τέλος πάντων, αμολάω το σκοινί. Αυ­τό είναι, εδώ τέλος. Σοφοκλής Δρακάτος, Σπερχειού 36Α, Δραπετσώνα Πειραιώς. Επίσης όλα μου τα στοιχεία τα έχει ο κ. Γιάννης Σβορώνος (συμπατριώτης μας από τα Σβορωνάτα) και σας το στέλνω αυτό, τέλος πάντων, σαν επιστολή επιδή για τύπου γραφτό κανονικής δηλώσεως δεν θα τα καταφέρω και γι' αυτό γράφτε εσείς που ξέρετε ό,τι γράφτε και για λογαριασμό μου υπογράψτε, μπας και βρω κανένα δίκιο κι αποζημιω­θώ για τη ζημιά που έπαθα κι έμεινα τέζα ακίνητος με γύψο πάνω κάτω σαν πόδι μέσα σε κάλτσα και με χωρίς μεροκάματο. (Επιστολή εργάτη νοσηλευόμενου με κατάγματα στο ΚΑΤ Κηφισιάς, 1986)