Από το χθεσινό μας Κύκλο (29/01/'17)

Ο Παύλος στη Θεσσαλονίκη (Πραξ. ιζ’ 1-10 ).

            Ο Παύλος, σύμφωνα με την συνήθεια του, «κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ», όπως λένε και οι Πράξεις άρχιζε το κήρυγμα του από τους Εβραίους. Με τον κατάλληλο τρόπο επί τρία κατά συνέχεια Σάβ­βατα τους μιλούσε για το Χριστό. Κυρίως δύο πράγματα τους ανέπτυσσε: Πρώτον μεν, ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας, τον οποίο με τόσο πόθο περίμεναν. Και δεύτερον, ότι σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να χαρίσει τη σωτηρία σε όλους τους ανθρώπους. Όλα δε αυ­τά τα επικύρωνε με χωρία της Αγίας Γραφής, μέσα στα ο­ποία καθαρότατα είχε προφητευτεί η έλευση του Χρι­στού, η Σταύρωση και η Ανάστασή Του. «Διελέγετο», δηλαδή συνομιλούσε με αυτούς. Έλεγε αυτός, ρωτούσαν εκείνοι, τους έλυνε απορίες, όπου δεν καταλάβαιναν, τους τα έλεγε πιο απλά. Ο Παύλος ήταν βέβαια ρήτορας μεγάλος. Αλλά εδώ χρησιμοποίησε τη φιλική συνομιλία. Ήξερε ότι η προσωπική επικοινωνία και συνο­μιλία για τα ζητήματα της πίστης, φέρνει μεγάλα αποτελέ­σματα.

Δεν έχουμε όλοι το χάρισμα και την. ικανότητα να κάνουμε κηρύγματα στην. εκκλησία ή σε συγκεντρώσεις. Αλλά τί μ’ αυτό; Ιεραποστολική εργασία δε γίνεται μόνον με τα κηρύγματα. Γίνεται και με την προσωπική επικοινω­νία, με την οικοδομητική συνομιλία και συζήτηση, που θα κάνουμε με καθένα από τους γύρω μας ανθρώπους. Χωρίς να το θέλουμε, ακούμε συχνά τόσες μάταιες, επιζή­μιες συζητήσεις. Σκεφθή­καμε τάχα, ότι πολλά  κακά θα είχαν προληφθεί, αν εμείς ανοίγαμε το στόμα μας, να πούμε δυο χριστιανικά λόγια; Μπορούμε πάντα να επικοινωνήσουμε με τους άλλους και να πούμε με τρόπο απλό δυο λόγια Θεού. Και πιο πολύ, να επισκε­φθούμε έναν άρρωστο, έναν πικραμένο, έναν πατέρα που ο θάνατος τού πήρε το παιδί, έναν αμαρτωλό, που η ενοχή τού δηλητηριάζει τη ζωή, να μεταδώσουμε τα παρηγορητικά κι' ενισχυτικά λόγια του Χριστού.  Αυτή η προσωπική επικοινωνία, αυτή η ιεραποστολή, είτε σε γνωστούς είτε σε αγνώστους, φέρνει μεγάλα αποτελέσματα. Και δεν χρειάζεται πολύς κόπος. Χρειάζεται μόνον αγάπη και καλοσύνη προς τους άλλους...

Αλλά στο θρίαμβο της χριστιανικής πίστης ήρθε να αντιδράσει η μικρότητα πονηρών ανθρώπων. Και να, σε λίγο οι αλήτες ξεχύθηκαν στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, και φώ­ναζαν και κατηγορούσαν τον Παύλο και το Σίλα, ως επα­ναστάτες και προδότες κατά του αυτοκράτορα. Κατηγορία «επ’ εσχάτη προδοσία», η οποία φαινόταν αληθινή, διότι οι δύο Απόστολοι κήρυτταν πρά­γματι «Χριστόν βασιλέα».  Ο Χρι­στός δεν διεκδικούσε βέβαια το θρόνο του Καίσαρα. Εδώ φαίνεται η δολιότητα και σατανικότητα αυτών των ανθρώπων. Ξέρουν και διαστρέφουν την αλήθεια. Και τέτοιοι άνθρωποι δεν λείπουν από κάθε εποχή. Ο ιερός Χρυσόστομος έλεγε για την εποχή του ότι «ἡ ἀλήθεια τὴν γῆν κατέλιπε· καὶ οἱ συκοφάνται τὸ ψεῦδος πιπράσκουσι (=εμπορεύονται)  ἀλλήλοις ψευδόμενοι». Και τί κερδίζουν με αυτά οι συκοφάντες; Την περιφρόνηση των ανθρώ­πων και την οργή του Θεού. Η αλήθεια θα λάμψει, ο συκο­φαντημένος θα δικαιωθεί, ενώ αυτοί θα εξευτελισθούν. Ο ί­διος ο Θεός, ο προστάτης κάθε αθώου και αδικούμενου, θα ξεσκεπάσει τα μοχθηρά ψεύδη και θα περιφρουρήσει τον αθώο.  «Ἀδικοῦντες  μεν πολλοὶ,  ἀδικούμενος  δε οὐδὲ εἷς», λέει ο Χρυσόστομος. Και εννοεί ότι οι αδικούντες, οι συκοφάντες, οι ψευδολόγοι, δεν μπορούν στην πραγματικότητα να βλάψουν ουσιαστικά κανένα. Μπο­ρεί να δημιουργήσουν για λίγο πειρασμούς στον αδικούμε­νο, αλλά αυτός στο τέλος με την βοήθεια του Θεού, θα βγει νικητής, θα δει ότι και δια μέσου των αντιδράσεων και των συκοφαντιών και των διωγμών πραγματοποιείται πάντοτε το σχέδιο του Θεού.